งานในกรุอีกแล้วค่ะ
เพิ่งบรรจุลงกรุวันนี้เลย
ปี 2551 มีอะไรให้ต้องนั่งเอามือก่ายหน้าผากตั้งหลายอย่าง
ทั้งน้ำมันแพง สถานการณ์บ้านเมือง
รวมทั้งคิดว่า เย็นนี้ เราจะกินอะไร พรุ่งนี้ เราจะมีเงินในกระเป๋ากี่บาท
เดือนนี้จะใช้เงินที่มีพอรึเปล่า
แต่นั่น ยังน้อยไปสำหรับเรื่องความรู้สึก
แค่อดกิน แค่น้ำมันแพง มันไม่ได้สะเทือนใจ
แปลกที่เรารู้สึกกันแค่นั้น เพราะมันยังไม่ถึงที่สุดไง
แต่ละวันคนเรายังเอาเงินที่มีไปโยนทิ้งอย่างไร้สาระ
โดยไม่ได้คิดอะไร ทั้งที่ปากก่นด่าราคาน้ำมัน
แต่ก็ยังไม่คิดจะเก็บเงินใส่กระปุก
การกระทำมันมักจะสวนทางกับคำพูดเสมอ !!
จะคาดหวังอะไรกับโลกกลมๆที่หมุนวนไปแต่ละวัน
ความน่ากลัวเกิดขึ้นทุกๆมุมโลกในทุกๆวินาที
แต่ละวันมีคนตาย มีคนร้องไห้ มีคนเสียใจ
ในทางตรงกันข้าม ก้อยังมีคนไปเที่ยว มีคนยิ้ม
ยังมีคนมีความสุข
นั่นคือสมดุลหรือเปล่านะ
สมดุลที่ไม่เท่ากัน เพราะคนที่ร้องไห้ ไม่ได้เป็นคนเดียวกับคนที่ยิ้ม
คนที่ไม่มีข้าวกิน ไม่ใช่คนที่ได้ไปเที่ยวตากอากาศนอนที่พักแพงๆ
สถานที่เดียวกัน ลมหายใจเข้าออกเหมือนกัน
หัวใจทำงานเหมือนกัน แต่มันกว้างเท่ากันหรือเปล่า
ไม่แปลกที่ใครๆก้อคิดถึงตัวเอง
พูดอย่างคนใจดำคนหนึ่ง ไม่ใช่เรื่องแปลก
เรามีสิทธิ์คิดแบบนั้น
ปัญหาก้อคือ คิดบ่อยเกินไปรึเปล่า??
เรากำลังทำอะไรกันอยู่??
ขยายพื้นที่ในหัวใจให้กว้างมากกว่าใช้แค่หายใจได้คงดีไม่น้อย
อย่างน้อยก้ออย่าสักๆแต่ว่า ฉันมีเงินจ่ายค่าไฟ จะเปิดแอร์นานแค่ไหนก้อได้
ดูบ้างเหอะว่า คนที่ไม่มี เค้าไม่มียังไง
อย่าขวางโลกกันให้มันมากมายนัก
เราเกิดมาบนเมืองพุทธ และคงตายไปในเมืองพุทธ
ฉะนั้นเชื่อเหอะว่า
เวรกรรมน่ะมันมีจริง แล้วไม่ต้องรอชาติไหนเลย
เดี่ยวพอลมหายใจเข้าออกครั้งต่อไปเข้าปอด
มันก้อตามทันแล้ว
จากคุณ :
ถุงกาแฟ 
- [
11 ม.ค. 51 22:34:56
]
ใจขวาง
