กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว.......
นานเสียจนไม่มีผู้ไดจำได้เนื่องจากไม่มีผู้ใดใส่ใจ

ยังมีก้อนหินก้อนก้อนเล็กๆก้อนหนึ่งที่แยกตัวออกมาจากภูผาอันแข็งแกร่งตั้งตระหง่านสูงเสียดฟ้าผู้เป็นแม่ของมัน

เจ้าก้อนหินก้อนเล็กๆนี้ออกเดินทางไปเรื่อยเพื่อค้นหาบางสิ่งบางอย่างที่มันคิดว่าสำคัญทีสุดในชีวิต
และมันก็ยอมเอาชีวิตเข้าแลกหากจะได้สิ่งนั้นมา แล้ว "สิ่งนั้น"
ที่เจ้าก้อนหินน้อยตามหาคืออะไรกันเล่า?
ดังนั้นมันจึงเดินทางไปเรื่อยๆอย่างไมมีจุดหมายเพื่อ "ค้นหา" คำตอบให้กับตัวเอง

วันหนึ่งในขณะที่มันกำลังเดินทางมาถึงทุ่งหญ้าโล่งเตียนแห่งหนึ่ง
มันรู้สักเหนื่อยและเริ่มท้อแท้กับการค้นหาสิ่งที่มันไม่รู้ เด็กชายก้อนหินล้มตัวลงนอนกลางทุ่งหญ้าและหลับใหลไปท่ามกลางอ้อมแขนของราตรีกาล มันสะดุ้งตื่นขึ้นมาอีกครั้งหนึ่งเมื่อได้ยินเสียงร้องไห้ของใครบางคน เด็กชายก้อนหินเหลียวซ้าย เหลียวขวา หามีผู้ใดไม่ มันจึงแหงนหน้าขึ้นไปบนท้องฟ้า และมันก็ได้พบกับดาวดวงหนึ่งที่มีแสงเพียงริบหรี่ แต่เจ้าก้อนหินกลับมองเห็นได้ชัดและสัมผัสได้ถึงความรู้สึก
“เจ้าร้องไห้ทำไมหรือ” เด็กชายก้อนหินร้องตะโกนขึ้นไปบนท้องฟ้า

เด็กหญิงเศษดาวสะดุ้งกับเสียงทักทายของผู้ลึกลับ นานแล้วที่ไม่มีผู้ใดมองเห็นแสงอันริบหรี่ของมัน ไม่มีผู้ใดทักทายหรือชื่นชมมันเหมือนกับดาวดวงอื่นที่สวยงามและสว่างกว่ามัน
“นี่เจ้ามองเห็นข้าด้วยหรือ” เด็กหญิงเศษดาวเอ่ยถามเจ้าของเสียงลึกลับ
“ใช่ ข้ามองเห็นเจ้า และเราจะมองเห็นกันและกันเมื่อเจ้ามองลงมาข้างล่างนี้” เด็กชายก้อนหินร้องตะโกนขึ้นไปบนท้องฟ้าด้วยหัวใจพองโตและมีความหวังว่าผู้ที่อยู่แสนไกลจะได้เห็นมันบ้าง
“เจ้าเห็นข้าหรือไม่” เด็กชายก้อนหินตะโกนขึ้นไปบนท้องฟ้าอีกครั้ง
“เห็นสิ ข้าเห็นเจ้า” เด็กหญิงเศษดาวตะโกนตอบกลับไป น้ำตาแห่งความน้อยเนื้อต่ำใจได้เหือดหาย แหลือเอาไว้เพียงความสุขลึกๆที่ยากกว่าการอธิบาย มากกว่ารอยยิ้มที่ระบายบนแก้ม มากกว่าการบรรยาย
“เหตุใดเจ้าจึงร้องไห้” เด็กชายก้อนหินร้องถาม
“เพราะข้าเป็นเพียงดาวดวงเล็กๆ ไม่มีใครสนใจ ไม่มีใครชื่นชมหรือสนทนากับข้า ไม่เหมือนกับดาวดวงอื่นๆที่ใหญ่และสว่างกว่าข้า พวกเขาไม่มีใครมองเห็นข้า” เด็กหญิงเศษดาวตอบ น้ำตาเริ่มรื้นขึ้นมาอีกครั้ง
“แต่ข้ามองเห็นเจ้า ข้าจะคุยเป็นเพื่อนเจ้าทุกคืนเอง” เด็กชายก้อนหินเอ่ย
“เจ้าพูดจริงๆหรือ”
“ใช่ ข้าจะเป็นเพื่อนเจ้าตลอดไป”

หลังจากนั้นทุกคืน เมื่อราตรีกาลเข้าโอบล้อม เสียงพูดคุยของสิ่งสองสิ่งที่อยู่ไกลกันข้ามขอบฟ้าได้นำพาความสุขในใจลึกๆที่ยากบรรยายมาให้กับหัวใจที่เคยเหนื่อยอ่อน
‘นี่คือสิ่งที่เราตามหามาตลอดสินะ มันเป็นความรู้สึกเป็นสุขเช่นนี้นี่เอง’
เด็กชายก้อนหินพูดกับตัวเองในใจ

วันเวลาผ่านไปจากวัน เป็นเดือน จากเดือน เป็นปี ความสัมพันธ์ของเด็กชายก้อนหินกับเด็กหญิงเศษดาวลึกซึ้งมากกว่าคำว่า ’เพื่อน’

เมื่อหัวใจของทั้งสองสิ่งสื่อถึงกันจึงเกิดเป็น ‘สายใยฟ้า’ ถักทอจากพื้นดินขึ้นไปบนท้องฟ้า
“เจ้ารอข้าได้หรือไม่ ข้าจะเดินไปตามสายใยฟ้า ขึ้นไปหาเจ้า” เด็กชายก้อนหินร้องตะโกนถามอีกคนหนึ่งที่อยู่สูงขึ้นไปในคืนหนึ่งที่ไร้ซึ่งแสงจันทร์
“ได้สิ ข้าจะรอเจ้า ที่นี่...ที่เดิม” เด็กหญิงเศษดาวร้องตะโกนตอบกลับไปด้วยความปีติ บัดนี้มันไม่รู้สึกน้อยใจอีกแล้วที่ไม่มีใครมองเห็น ขอเพียงมีบางสิ่ง สิ่งเดียวเท่านั้นที่มองเห็นมัน มันก็มีความสุขแล้ว

5 ปีผ่านไป เด็กชายก้อนหินยังคงเดินไปตามสายใยฟ้าที่ทองดยาวไกลสุดลูกหูลูกตา บัดนี้มันได้เติบโตเป็นก้อนหินหนุ่มที่แข็งแรงและเต็มไปด้วยความฝันและกำลังใจ

เด็กหญิงเศษดาวก็เช่นกัน บัดนี้มันได้เติบโตเป็นดวงดาวที่สวยงาม หากแต่เพียงแสงยังคงริบหรี่อยู่เช่นเดิม แต่เศษดาวหาได้ใส่ใจไม่ในเมื่อสิ่งที่สำคัญที่สุดของมันกำลังเดินทางกำลังเดินทางมาหามัน

เวลาเดินทางผ่านไปเรื่อยๆ จาก1 ปี เป็น 10ปี จาก10มีเป็น20ปี จาก20 ปีเป็น30 ปี จนบัดนี้ก้อนหินหนุ่มได้เดินทางเข้าใกล้กับเศษดาวทุกที...ทุกที เหลืออีกเพียง 1ปีแสง มันก็จะได้พบกับผู้ที่เป็นที่รักของมัน

สองหนุ่มสาวต่างรอคอยวันที่จะได้พบกันทุกลมหายใจ

วันหนึ่ง เศษดาวเหลือบไปเห็นดาวหนุ่มผู้หนึ่งที่กำลังโคจรเข้ามาใกล้มันทุกที...ทุกที มันเริ่มหลงรักแสงสว่างในตัวของผู้มาเยือน
‘ถ้าเราได้เป็นส่วนหนึ่งของดาวดวงนั้นก็คงดีสินะ’ เศษดาวคิด

ในที่สุดดาวหนุ่มผู้มีแสงสว่างในตัวเอง สวยงามจับตา ก็โคจรมาหาเศษดาวในวันหนึ่ง

บัดนี้เศษดาวได้ลืมก้อนหินหนุ่มไปหมดสิ้นแล้ว

“เศษดาวน้อย...ผู้น่ารัก เจ้าอยากเป็นส่วนหนึ่งของข้าหรือไม่” ผู้โคจรมาเยือนเอ่ยถามอย่างเป็นมิตร
“อยากสิ ข้าอยากเป็นส่วนหนึ่งของท่าน ท่านช่างมีแสงว่าที่งดงามเหลือเกิน”
“ถ้าเช่นนั้น จับมือข้าสิ และหลอมรวมกับข้า”

เศษดาวค่อยๆยื่นมือออกไปพร้อมกับทำตามคำพูดของผู้มาเยือน เศษดาวเริ่มสูญสลายไปเป็นส่วนหนึ่งของดาวดวงใหญ่ หายไปพร้อมกับสายใยฟ้าที่จากหายไปเพราะใจสองใจไม่สื่อถึงกัน

ก้อนหินหนุ่มไร้ซึ่งที่ยึดเหนี่ยว มันเห็นสายใยฟ้าค่อยๆจางหายไปพร้อมกับผู้ที่เป็นดวงใจของมัน

เหลือเอาไว้เพียงก้อนหินที่ตกลงสู่พื้นโลกกลายเป็นเพียงทรายที่ไร้ความรู้สึก


เป็นนิทานเรื่องแรกในชีวิตค่ะ ช่วยติชมด้วย นะค่ะ จะขอบคุณอย่างมากค่ะ