ความคิดเห็นที่ 1 4. ปริศนาในเปลวไฟ (ครึ่งหลัง) “ไม่ใช่...” รามิตรีบอธิบาย  “แม้เจ้าจะให้มันเหมือนสดายุ แต่ถึงอย่างไรข้างในมันก็ยังเป็นพญาแร้ง และมันก็จะเป็นอย่างนั้นตลอดไป...ไม่มีใครเปลี่ยนมันได้หรอก” สองประโยคสุดท้ายคล้ายเด็กหนุ่มกล่าวเสียงเบา “พูดถึงนกหรืออะไรกันแน่หือ?” เทพทิศเหนือแหว เมื่อได้ยินเสียงสหายย้อนถาม รามิตเสเอามือเกาหลังคอเบาๆ “ก็นกน่ะสิ อีกสองปีมันจะอายุแปดขวบแล้ว หากเป็นอย่างนี้ต่อไป...พอถึงวัยหาคู่มันจะลำบาก” “ตัวใหญ่เบ้อเริ่ม เพิ่งหกขวบเองหรือ?” “พญาแร้งจำเป็นต้องโตเร็ว เพราะแดนตะวันตกมีแต่สัตว์ร้าย หากโตไม่ทันก็ต้องตกเป็นเหยื่อเสียเอง” เด็กสาวทำท่าเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง “เจ้าไม่เห็นตัวโตเสียหน่อย ยังรอดมาได้เลย แต่...เดี๋ยวก่อน” ดูเหมือนว่าบุษบรรณเพิ่งจะสังเกตเห็นอะไรบางอย่าง ว่าแล้วเธอคว้าไหล่ของอีกฝ่ายเป็นเชิงให้หยุดเดินในระยะกระชั้น นิ้วของเด็กสาวเอื้อมแตะหน้าผากของตนก่อนแล้วหันฝ่ามือในลักษณะตั้งฉากกลับไปที่สหาย ก่อนจะอุทานด้วยความแปลกใจ “เห?...เจ้าสูงกว่าข้าตั้งแต่เมื่อไร?” อยู่ๆ รามิตก็ไม่ต่อคำใด รีบชักเท้าเดินไปข้างหน้า กล่าวตอบคล้ายไม่ได้ยินประโยคอุทานของบุษบรรณ “เออใช่...และยังอยู่รอดดีด้วย หากไม่มีใครมาจับยัดเข้าคุกใต้ดินแล้วก็ลากออกไปล่ายักษ์ ซ้ำยังหวังดีให้ข้าตกจากหลังนกลงไปยังรังร้อยปาก” “เอ๊ะ! นี่จะมาโทษข้าหรือ?” เด็กหนุ่มไม่ตอบ เดินต่อไปยังทางแยกที่ตรงไปยังโรงเลี้ยงนก “เจ้ากลับไปที่ลานพลุไฟเถอะ” รามิตเสพูดเบาๆ “มาเป็นเพื่อนคุยกับสาวกดำแบบนี้ พานจะเดือดร้อนไปด้วย” บุษบรรณขมวดคิ้ว เลียนเสียงด้วยประโยคที่มักพูดจนติดปากของจอมเทพศิลาลัย จะว่าไปแล้วเธอเป็นคนเดียวที่กล้าล้อเลียนจอมเทพ ด้วยเห็นว่าวิษณุวัติเคยเห็นเด็กสาวมาตั้งแต่เด็กจึงไม่ถือสาหาความกับเธอแม้แต่น้อย “พูดจาเหลวไหล รามิต” แม้จะนึกขำ เพราะน้ำเสียงตลอดจนลีลาท่าทางช่างเหมือนกับนายท่าน หากเป็นช่วงเวลาปรกติเขาคงหัวเราะก๊ากไปแล้ว แต่ทว่าเด็กหนุ่มกลับเปลี่ยนหัวข้อสนทนาเสียดื้อๆ “ทิ้งท่านวาฬาไว้คนเดียวไม่เป็นไรแน่นะ?”  รามิตกล่าวอย่างเป็นห่วง “ฝีมือของกัญหาก็ไม่เลวนักหรอก” “อูย...ใครจะมาทำอะไรได้ แค่เห็นเท้าหนอนตัวตืดสีเขียวปี๋แบบนั้นก็เผ่นอ้าว ไม่เห็นหลังแล้ว” “ใครกันเป็นตัวตืดสีเขียว หา!” เสียงคำรามอย่างไม่พอใจดังขึ้นด้านหลังของคนทั้งคู่นี่เอง เมื่อหันกลับไปโดยสัญชาตญาณจึงเห็นร่างสูงของเทพมังกรยืนค้ำหัวอยู่ไม่ห่าง “ทำไมนะ...บุษบรรณเจ้านะเจ้า....ถึงชอบเอาเรื่องที่ข้าภูมิใจนักหนามาพูดเล่นอยู่เรื่อย” เทพมังกรหนุ่มโอด “ใครใช้ให้มาได้ยินเองเล่า?” บุษบรรณกล่าวอย่างไม่สนใจ “นี่...รู้หรือไม่ ในแดนข้าน่ะ เทพมังกรที่มีร่างแปลงเป็นถึงมังกรทะเลอย่างข้าน่ะ หาไม่ได้ง่ายๆ นะ” “อืม...แล้วไง?” จากคุณ : run saya - [ 13 ม.ค. 51 01:04:23 ]

ความคิดเห็นที่ 2 “อ้าว...” ว่าแล้ววาฬาจึงเอามือท้าวเอว ยืดอกและยืนตัวตรง พูดอย่างมั่นใจ “ก็หมายความว่า ข้าเป็นคนสำคัญในตระกูลมังกร แม้ข้าจะมีพี่น้องอีกเป็นพะเรอเกวียน ลำดับญาติยากยิ่งกว่าแก้สมการสามชั้น แต่พูดแล้วจะหาว่าคุย...ลำดับของข้าน่ะ รองจากท่านพ่อและพี่ชายใหญ่อีกสองคนเท่านั้น” บุษบรรณทำท่าเหมือนครุ่นคิดอะไรบางอย่าง “มิน่าล่ะ พวกเขาถึงเรียกเจ้าว่าคุณชายสาม” วาฬาเอามือกอดอก รีบพยักหน้าหงึกๆ “ตอนแรกข้านึกว่าหมายถึงคุณชายสามสลึง ไม่เต็มส่วนเสียอีก” เมื่อได้ยินจบประโยควาฬาแทบกลายสภาพเป็นหิน ความมั่นใจที่สร้างขึ้นเริ่มพังครืนลงมา แต่บุษบรรณคล้ายไม่รู้ตัวว่าได้กล่าวสิ่งใดออกไป “หือ...แล้วเจ้าว่าไง รามิต?” เมื่อหันกลับไปเทพนักรบจึงเพิ่งรู้ว่ารามิตมิได้ยืนอยู่ที่นั่นแล้ว เธอหันไปหันมา งงอยู่พักหนึ่งก่อนจะรีบวิ่งไปเกาะที่ราวระเบียงอีกข้าง จึงเห็นเงาร่างไหวๆ เดินลงบันไดลิ่วๆ ไปยังเขตอุทยานไม่นานนักผู้ที่ใส่ชุดสีดำก็กลืนหายไปในความมืดแห่งรัตติกาล “เจ้าหนุ่มนั่นท่าจะมีภาระหนักนะ เราอย่าเพิ่งไปกวนดีกว่า” วาฬาออกความเห็น เทพทิศเหนือถอนหายใจยาว แต่เมื่อเธอหันกลับมา แววตาของเธอก็วาวโรจน์ดุจเด็กที่อยู่ไม่สุข พลันคว้าแขนคนที่ยืนอยู่ตรงข้าม กล่าวด้วยน้ำเสียงสนุกสนาน “เจ้าไปกับข้า” คนตัวโตกว่าอุทานออกมาคำหนึ่ง แม้จะยินดีที่สาวเจ้าละความสนใจจากสหายได้ในที่สุด แต่ทว่า... “จะไปไหนหรือ บุษบรรณ?” คนถามชักกลัวคำตอบ ด้วยรู้แน่ว่าเธอไม่มีทางฉุดเขาด้วยความสิเน่หาแน่ๆ เทพแห่งทิศเหนือ ตอบโดยไม่ลดฝีเท้าเลยแม้แต่น้อย “ไปสั่งสอนคนกัน” “หา!” ***** แสงของจันทร์เต็มดวงสะท้อนพื้นถนนในนครใหญ่สว่างจนเป็นสีขาว ตามปรกติแล้วถนนเส้นนี้จะค่อนข้างคึกคักเนื่องจากเป็นหอประตูของทิศใต้ ชาวบาดาลขึ้นชื่ออยู่แล้วในการดื่มฉลอง และสรวลเสเฮฮา ดังนั้นกว่าที่ถนนสายนี้จะเงียบสงบก็เป็นเวลาเกือบย่ำรุ่งในตอนเช้า หากทว่าวันนี้กลับเงียบสงบ เนื่องจากชาวเทพในศิลาลัยต่างพากันไปร่วมงานฉลองในตัวเมืองด้านในเสียหมด ตามร้านค้า และบ้านเรือนจึงพากันปิดประตู งดบริการและสังสรรค์ชั่วคราว มีเพียงเสียงฝีเท้าของคนสองคนดังแข่งกับสายลมที่พัดกระทบบานหน้าต่างและประตูที่ปิดไม่สนิท “บุษบรรณ ข้าว่าป่านนี้กัญหากับพวกคงหนีไปไกลแล้ว” วาฬาพยายามห้าม “ดี! ถ้างั้นข้าจะได้ไล่เตะก้นมันได้ถนัดหน่อย” เทพมังกรคล้ายจะอ้าปากบอกบางอย่าง แต่สุดท้ายกลับส่ายหัวอย่างระอาใจ จากคุณ : run saya - [ 13 ม.ค. 51 01:08:35 ]

ความคิดเห็นที่ 3 เมื่อทั้งสองเลี้ยวมาถึงมุมถนนหนึ่ง ก่อนหน้าจะถึงประตูทางออกศิลาลัยเพียงนิดเดียว “เอ๊ะ! กลิ่นอะไรไหม้?” เทพทิศเหนืออุทานออกมาก่อน กำลังจะหันไปเอ่ยปากถามความเห็นของผู้ที่โดนลากแกมบังคับมาด้วย ทันใดนั้นแขนของเธอถูกรั้งกลับโดยแรง เป็นเชิงห้ามมิให้ไปต่อ ร่างสูงกว่าของชายหนุ่มยืนบังรัศมีการมองเห็น “มีอะไร?...” เธอถามค้าง เสมองไปยังคนที่อยู่ๆ ก็มายืนขวางเสียดื้อๆ  หากทว่าเมื่อเห็นเสี้ยวหน้าซีดเผือดของผู้ที่ปกติจะสำราญบานเบิกอยู่เป็นนิจ เธอจึงฝืนขยับร่างจนให้พ้นคนที่กำลังกำบังให้อยู่ “ข้าพบกัญหาแล้วบุษบรรณ” วาฬากล่าว แต่น่าแปลกนักที่น้ำเสียงของเขากลับแห้งผาก “จริงหรือ?” สาวน้อยโผล่หน้าออกมาจากด้านหลังของเทพมังกร จากนั้นบุษบรรณจึงเห็นสิ่งที่อยู่เบื้องหน้า ร่างของคนหลายคนนอนเก้งเค้งอยู่บนพื้นแต่ไม่ได้อยู่ในลักษณะของคนเมาสุราแล้วหลับอย่างเด็ดขาด ด้วยหลายคนมีบาดแผลพาดเป็นทางยาวคล้ายกับโดนกรีดด้วยอาวุธมีคมบางอย่าง หากทว่าบาดแผลกลับส่งกลิ่นฉุนราวกับโดนเผาด้วยเขม่าควัน ทั่วบริเวณโดยรอบก็เหมือนกับโดนไฟไหม้มามาดๆ ถนนกลางนครมองดูคล้ายโดนหมอกดำหรือเขม่าบางอย่างปกคลุมและกระจายเกลื่อนอยู่ทั่วบริเวณ มีทั้งบนพื้นถนน และบนผนังร้านค้า บางส่วนยังกระจายมาเปื้อนส่วนหนึ่งของประตูเมือง กลิ่นเขม่าควันแรงจัด หากทว่ายังมีอีกกลิ่นหนึ่งลอยผสมตามมา กลิ่นแห่งความตาย... พลันมีเสียงหัวเราะหนึ่งดังสะเทือน จากนั้นเงาร่างสีดำก็ผงาดเหนือร่างของบุคคลทั้งสอง บุษบรรณไม่ทันเห็นอะไร เพราะวาฬายืนบังอยู่เบื้องหน้า เธอได้ยินแต่เสียงดังดุจสายฟ้าฟาดดังสนั่นในระยะใกล้ มันดังกัมปนาทราวกับโลกากำลังวินาศ... จากนั้นเพียงชั่วครู่เดียวร่างของเทพทั้งสองก็พลันหายวับไปจากบริเวณ ทิ้งไว้แต่เพียงเขม่าควันสีดำกระจายอยู่รอบลาน และซากร่างของคนหลายคนที่แฝงด้วยกลิ่นคาวเลือดและเขม่าไฟ... ***** ร่างของรามิตถูกเขย่าโดยแรง เด็กหนุ่มผวาลุกขึ้นมาทันที หากก็ต้องหันหน้าหนีแสงไฟที่กำลังแยงตาอยู่ เขายกมือขึ้นบังตา ขณะพยายามเพ่งมองดูว่าผู้ที่ยืนหลังตะเกียงไฟเป็นใครกันแน่ เจ้านุ่มที่นอนสบายอยู่ในชามอ่างพลอยส่งเสียงตื่นตกใจตามไปด้วย “มีคำสั่งให้เจ้าออกเดินทางทันที รามิต” ผู้บุกรุกยามวิกาลกล่าว จึงค่อยวางตะเกียงลงบนโต๊ะข้างเตียง เขาคืออานนท์ชายรับใช้ของนายท่านนั่นเอง แสงไฟจากตะเกียงส่องให้พอเห็นว่า เจ้าของห้องเพิ่งจะตระเตรียมการเสร็จ และคงจะเพิ่งล้มลงนอนเมื่อไม่กี่เพลามานี่เอง แก้ไขเมื่อ 13 ม.ค. 51 01:13:55 จากคุณ : run saya - [ 13 ม.ค. 51 01:12:29 ]

ความคิดเห็นที่ 4 รามิตขมวดคิ้ว สะบัดผ้าห่มออกจากตัว ถามย้ำ “ตอนนี้หรือขอรับ?”  พลางหันหน้าไปยังท้องฟ้าหลังบานหน้าต่างที่ยังคงมืดสนิท มือข้างหนึ่งเอื้อมไปลูบหัวเจ้านุ่ม มันจึงค่อยสงบลงได้บ้าง ตัวตาใสแจ๋วมองไปมองมาอย่างสนใจใคร่รู้ ชายรับใช้พยักหน้า พลางก้มลงเก็บของที่กองไว้ด้านหนึ่ง “มา...ข้าจะช่วยเจ้าขนลงไปไว้ข้างล่าง เวหามารออยู่แล้ว เอ้ารีบเข้า...เฮ้! มีใครอยู่ข้างนอกบ้างมาช่วยขนของให้รามิตด้วย” เพียงครู่เดียวทหารของแดนตะวันตกก็เข้ามาช่วยยกกันคนละไม้คนละมือ ความจริงแล้วของส่วนตัวของรามิตนั้นไม่มากนัก หากทว่า’ของในฐานะทูตแห่งศิลาลัย’ ต่างหากที่มีไม่น้อย...ซ้ำเขายังต้องแวะไปที่ปราสาทจันทรคราสก่อนจะเดินทางไปยังมายาเล พวกที่พอรู้เรื่องเลยพากันเข้าแถวมาฝากข้าวของไปให้พวกที่ยังคอยเปลี่ยนเวรอยู่ในปราสาทดำอีกกองใหญ่ หลังจากจัดการเรื่องส่วนตัวเรียบร้อย เด็กหนุ่มก็เดินหาว มาตามทางเดินรูปโค้งครึ่งวงกลมที่ทำมาจากหินหลายขนาดเรียงรายซ้อนกันเป็นชั้นๆ  ผนังแต่ละช่วงจุดคบเพลิงเป็นระยะไม่ห่าง เขาอยู่ในชุดผู้บังคับสดายุสีเข้มจนเกือบดำ เกราะหนังกันลมที่หลวมโพรกเมื่อเดือนที่แล้ว มาบัดนี้คล้ายดูกระชับกับร่างที่สูงขึ้นกว่าเดิม รามิตหนีบหมวกปีกกว้างไว้ข้างลำตัว ขณะที่ตนกำลังสวมถุงมือหนังเพื่อกันบังเหียนนกบาด เมื่อเขาเงยหน้าขึ้นอีกครั้งก็พบกว่าตนเองก้าวมาถึงลานนกแล้ว ลานนกเป็นลานดินรูปวงรีขนาดใหญ่พอควร เสาคบเพลิงจุดให้ความสว่างอยู่โดยรอบ มีเพียงเหล่าสาวกดำที่ยืนล้อมอยู่เป็นระยะๆ รามิตมองด้วยความแปลกใจอีกครั้งเมื่อมองเห็นสัมภาระบางส่วน... จำพวกของฝากเอย จดหมายเอย ยังกองอยู่บนพื้นด้านล่างมิได้ผูกรวมเข้าบรรทุกบนหลังเวหา “ไม่ต้องสนใจข้าวของพวกนั้นหรอกรามิต” ชายรับใช้รีบกล่าว คล้ายจะอ่านใจอีกฝ่ายออก “นายท่านมีคำสั่งให้เจ้าเดินทางไปโดยไว ท่านดุเจ้าพวกที่ไหว้วานให้เจ้าเป็นนายไปรษณีย์จำเป็นเสียยกใหญ่...ข้าก็ไม่เว้นนะ” ชายรับใช้กล่าวสัพยอก รามิตมองไปที่’ สัมภารก’ กองใหญ่ หากก็ไม่ได้พูดค้านอะไรออกมา ก็ดี...เวหาจะได้ไม่หนัก เขาหันไปทางชายรับใช้ประจำตัวของจ้าวเทพ “ท่านอานนท์...ข้ามีเรื่องอยากจะรบกวนท่านขอรับ ในห้องข้ามีตัวหมอนเม่นอยู่ตัวหนึ่ง แต่มันออกจะตื่นกลัวคนแปลกหน้าสักหน่อย...หากเป็นไปได้ อยากให้ท่านช่วยให้อาหารมันสักวันละสองมื้อ เรื่องอาหารข้าให้ทางโรงครัวจัดไว้อยู่แล้ว ของที่มันชอบที่สุดคือ พวกผลไม้ ทานเสร็จมันชอบเดินวุ่นไปทั่ว ตอนเช้ามันตื่นเร็วและคอยแต่จะกระโดดไปข้างนอก หากไม่ทำตามมันจะร้องลั่น รบกวนห้องอื่น ส่วนตอนกลางคืนข้าเตรียมผ้าพับ ให้มันนอนในอ่างดินเผานะขอรับเพราะมันขี้ร้อน...” อานนท์มองหน้าผู้น้อยวัยกว่าด้วยความประหลาดใจ แล้วหัวเราะลั่น “แค่หมอนเม่นตัวเดียวสั่งเสียยังกับ เฮ้อ...วางใจเถอะข้าจะคอยดูแลสาวน้อยขนฟูคนนี้ให้เจ้าเอง” ว่าแล้วเขาจึงค่อยก้าวเข้ามาใกล้เด็กหนุ่ม ทำทีเหมือนกำลังยืนส่งตามปกติ หากทันใดนั้นเขากลับแอบยื่นสาส์นสีดำให้แก่รามิต พลางพูดด้วยเสียงกระซิบ “เมื่อเจ้าเดินทางไปถึงปราสาทจันทรคราส ค่อยเปิดอ่าน” ท้ายประโยคชายรับใช้ย้ำเสียงหนักแน่น จนเด็กหนุ่มต้องเหลือบสายตาขึ้นมามองอย่างแคลงใจ เขายื่นมือรับสารตรา พยักหน้ารับช้าๆ แล้วจึงสอดสารไว้ที่ด้านในของอกเสื้ออย่างระวัง เมื่อสาวกดำแห่งปราสาททมิฬสวมหมวกปิดบังใบหน้า คล้ายแสงคบเพลิงที่จุดรอบลานนกจะหรี่ลงนิดหนึ่งพร้อมกันอย่างประหลาด หากไม่มีใครสังเกตเห็นเพราะเมื่อผู้บังคับนกปีนขึ้นบันใดเชือก คาดสายรัดนิรภัยกับที่นั่งบังคับ และเพียงการออกคำสั่งเพียงครั้งเดียว ทั้งคนทั้งนกก็ถลาบินขึ้นไปบนท้องฟ้ายามราตรีอย่างรวดเร็ว คบเพลิงรอบลานนกดับสนิทจากพลังมหาศาลของนกยักษ์ อานนท์มองเห็นแค่เพียงปลายปีกสีเข้มของเวหาตัดกับดวงจันทร์รูปกลมโตที่กำลังจะตกคล้อยหลังเทือกเขาทมิฬ ***** ตีท้ายบท : เหตุการณ์จะเป็นอย่างไรต่อไป? เหตุใดอานนท์ถึงเร่งให้รามิตออกเดินทางเร็วกว่ากำหนดเดิม? ติดตามต่อไปใน ตอนที่ห้า ฝืนคำสั่ง ค่ะ ส่วนใครฝ่าฝืนคำสั่งของใคร? อืม..ไม่บอกดีก่า แก้ไขเมื่อ 13 ม.ค. 51 01:21:01 จากคุณ : run saya - [ 13 ม.ค. 51 01:18:58 ]

ความคิดเห็นที่ 5 มาคนแรกเลยหุหุ ตัวหมอนเม่น??ใช่ไอ้ตัวที่บุษบรรณกลัวรึเปล่าจำไม่ได้- - แถมเป็นผู้หญิงด้วยหรอหรืออานนท์แค่พูดเปรียบ ว่าเรื่องมากเหมือนผู้หญิงเท่านั้นเองอ่า~ไปนอนดีกว่า พี่รันมาลงดึกจังอุตสานั่งรอตั้งแต่เที่ยงคืนในที่สุดก็ลงอิอิ(ป๋าไม่ออกเลยว้าเสียดาย) จากคุณ : kailia - [ 13 ม.ค. 51 02:31:40 ]

ความคิดเห็นที่ 6 เจี๊ยก !! มิน่า ทำไมอ่านแล้วงงๆ ที่แท้ข้ามตอนที่แล้วไปนี่เอง งึมงัมๆ โถ...นางเอกเรื่องนี้ไม่ได้ไปไหนเลย อยู่ตลอด ก็บุษบรรณคนเก่งคนงามของผมไงล่ะครับ  (นึกถึงทันยา ในเกม Red alert 2 เท่ห์ประมาณนั้น) ดูสิว่าเรื่องนี้คุณ run saya จะสามารถเขียนตัวละครที่น่าประทับใจ น่าหลงไหล เก่ง เท่ห์ ไปมากกว่าบุษบรรณได้หรือเปล่า แน่จริงเขียนสิ อิอิ ท้าเลย..ฮี่ๆๆๆ รามิตเป้นตัวละครที่ดูเผินๆ เหมือนเรื่อยๆเอื่อยๆ เหมือนค่อยเก็บเลเวลไปเรื่อยๆ แต่กลับเป็นตัวประสานเรื่องราวได้อย่างดี ขาดเขาไปคงพิลึก และสมมุติว่าได้แต่งงานกับบุษบรรณอาจเป็นคนกลัวเมีย แอ๋ะๆ ล้อเล่น รอดูว่าใครจะฝืนคำสั่งใครครับ จากคุณ : GTW - [ 13 ม.ค. 51 08:19:03 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ทิ้งไว้ให้ลุ้นอีกแล้วนะคะ บุษบรรณเคยให้ความยำเกรงใครบ้างหรือเปล่านะ ? นอกจากพี่ชาย... ^_____^ (แก้ไขคำผิดค่ะ) แก้ไขเมื่อ 13 ม.ค. 51 20:43:19 จากคุณ : Caje - [ 13 ม.ค. 51 09:09:43 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ไม่ได้หรอกอาจารย์จี บุษบรรณต้องเป็นนางเอกของวาฬา ฮี่ๆ หายไปพร้อมกันด้วย เห็นปะ .. หนอนเม่นต้องถนอมดีๆ เพราะมีประโยชน์ :) จากคุณ : scottie - [ 13 ม.ค. 51 13:33:51 ]

ความคิดเห็นที่ 9 สรุปว่าสาวขนฟูเป็นหนอนเม่นหรือหมอนเม่นอ่ะ...อ่านแล้วงงๆ แต่ไม่ว่า"เธอ"เป็นตัวอะไร ชั้นก้อรักเธอ ฮิ้ววววว ลุ้นอยู่ตั้งนานว่าภาคนี้เจ้านิ่มจะได้ออกโรงมั่งรึเปล่า จากคุณ : แม่นิ่มแฟนคลับ (ไม่รู้ไม่ชี้ไม่ดีไม่สน) - [ 13 ม.ค. 51 19:40:18 ]

ความคิดเห็นที่ 10 วาฬา กับ น้องบุษบรรณของเราโดนลักพาตัวไป กึ๋ยย ... ดีใจนะคะที่มีภาคต่อ มาติดตามอ่านค่า จากคุณ : Hexi - [ 13 ม.ค. 51 20:32:28 ]

ความคิดเห็นที่ 11 มาลงชื่อแฟนพันธุ์แท้ครับ ยังไม่เม๊นท์อ่ะตอนนี้  เด๋วค่อยๆอ่านก่อน จากคุณ : ตานุ่นภารโรง (y4uc) - [ 14 ม.ค. 51 07:03:00 ]