****รักอาจารย์ผ่านกวี***-
กลี-บท-น้อน กลอนบทนี้ ที่เขียนขึ้น
ไคจากจึ้น ขึ้นจากใจ ไอ้กระผม
ถานอาจึง ถึงอาจารย์ ผ่านคำคม
คานคำหวม คมคำหวาน ผ่านกวี
ดั๊กความร่วย ด้วยความรัก จากใจนี้
ไทยอยู่นี่ ที่อยู่ใน ใจเสมอ
เหย่ยเอื้อนอาก อยากเอื้อนเอ่ย ถึงใจเธอ
เรอสะหมัก รักเสมอ เธอทุกคน
กลี-บท-น้อน กลอนบทนี้ ที่เรียงร่าย
ไพเก็บเวื่อ เพื่อเก็บไว้ ไปเสมอ
จืมไม่หละ จะไม่ลืม แม้ไม่เจอ
เคอถึงทิด คิดถึงเธอ เสมอไป
เคียงเล่ารง คงเล่าเรียง จากปีหนึ่ง
จึงไปถน จนไปถึง ปีสุดท้าย
ตาวิชาม ตามวิชา ว่ากันไป
ย่ายหรืองาก ยากหรือง่าย ตัวใคร-มัน
แทกหะรั่น ท่านหะแรก คริสติน่า
ทาไม่ไว่ ไทยไม่ว่า เป็นฟาหรั่ง
โสไมครอน สอนไมโคร โถยากจัง
หวายจะงั่ง หวังจะง่าย ม่ายช่ายเลยยยยย
ไทยต่อปั้น ท่านต่อไป อาจารย์จินต์
มิ้นเล่นรัก มักเล่นลิ้น ชวนให้ขำ
เซียนนักแรว แซวนักเรียน อยู่ทุกคำ
เทาจำรั่น ท่านจำเรา ได้ทุกคน
สิดจ๋ม สมจิตร สอนบัญชี
ทีใจดั้น ท่านใจดี เวลาสอน
มิม-รอยยี้ มีรอยยิ้ม อยู่ทุกตอน
สังยากจร สอนยากจัง การบัญชี
อุดนงนะ อนงนุช สุดจะรัก
พักท่านเมาะ เพราะท่านมัก ยิ้มเสมอ
ทั้งทุกแคบ แทบทุกครั้ง เมื่อได้เจอ
เหอแล้วเผน เห็นแล้วเผลอ เพ้อยิ้มตาม
เต็นไปป่อ ต่อไปเป็น อาจารย์ก้อย
สอยไม่ค่อน สอนไม่ค่อย ยากเลยหนอ
แท้ดสะตั๊ง ทั้งสะแตต แมคโครพอ
กายจะต้อ ก็จะตาย ไปตามกัน
เจดสุมาน จารย์สุเมธ ที่เคารพ
พบเราจวก พวกเราจบ ก็เพราะท่าน
เสือยจะแหน่น แสนจะเหนื่อย วิจัยกัน
รั่นรักเทา เรารักท่าน กันทุกคน
ขวนกลอนเผียน เขียนกลอนผวน นี่มันเมื่อย
เสือยจะแหน่น แสนจะเหนื่อย ปวดขมอง
ชิดความใค้ ใช้ความคิด จิตตรึกตรอง
ช้องสมัย ใช้สมอง ทุกถ้อยคำ
สี่ท้ายนุด สุดท้ายนี้ ขออภัย
ไทผู้ดั้น ท่านผู้ใด กล่าวไม่ถึง
เบียวคำดอก บอกคำเดียว ในคำนึง
เหนื่อยจริงๆไอ้ผมจึง คงต้องพอ....
.....จบเหนื่อย....
จากคุณ :
ป.ปิยวุโฒ
- [
14 ม.ค. 51 17:27:36
A:222.123.226.136 X:
]
รักอาจารย์ผ่านกวี
