PANTIP.COM : W6240803 ครูของเรา [กระทู้นอกเรื่อง]

ความคิดเห็นที่ 3

ผมเคยเล่าไว้ในเรื่อง "เรื่องของครู"
แต่จำไม่ได้ว่าเอามาลงในถนนนักเขียนหรือยัง
เพราะหาในคลังกระทู้ไม่เจอ
จึงเอามาเล่าตรงนี้เสียเลยครับ

ครูคนแรกของผมที่สอนชั้นประถม ในโรงเรียนซึ่งตั้งอยู่ริมถนนราชดำเนินนอก จนกระทั่งย้ายมาตั้งที่ถนนวิสุทธิกษัตริย์ แล้วก็ยังใช้ชื่อเดิมนั้น ท่านเป็นหม่อมหลวง เป็นครูผู้หญิง ซึ่งผมจำเค้าได้ราง ๆ ว่าท่านเป็น สาวสวยมากคนหนึ่ง เห็นได้จากการแสดงละคร ในงานอะไรก็ จำไม่ได้ของโรงเรียน ท่านได้แสดงเป็นนางเอก คู่กับพระเอกซึ่งเป็นพี่ชายของท่านเอง

แต่ที่จำได้แม่นยำอย่างยิ่งก็คือครูใหญ่ ซึ่งท่านเป็นหม่อมราชวงศ์ เพราะเป็นบิดาของครูน้อยสองคนพี่น้องที่กล่าวถึงข้างต้นนั่นเอง ท่านเคยทำโทษผมเรื่องอะไรก็ลืมไปแล้ว ท่านพยากรณ์ไว้ว่า หน้าอย่างผมนี่ทำอะไรก็ไม่ทันคน ไม่ทันกินตลอดชาติ ซึ่งส่วนใหญ่ก็เป็นความจริงดังที่ท่านว่าเสียด้วย

ครูชั้นมัธยมต้นของผมที่โรงเรียนวัดสมอรายนั้น บังเอิญท่านเคยเป็นครูใหญ่ ที่โรงเรียนประจำจังหวัดกระบี่ ซึ่งขณะนั้นพ่อของผมเป็นศึกษาธิการจังหวัดอยู่ และตัวผมเองก็เกิดที่บ้านพักของท่าน โดยมีภรรยาของท่านเป็นผู้ทำคลอดให้ด้วย

เมื่อแม่พาผมไปฝากเข้าเรียน ท่านจึงรับเป็นธุระจัดการให้ตลอด โดยแม่ผมไม่ต้องยุ่งเลย ท่านก็กวดผมทั้งวิชาความรู้และความประพฤติ จนก้นของผมและเพื่อนร่วมชั้นน่วมไปตาม ๆ กัน

ส่วนผลการเรียนนั้น ชั้นมัธยมปีที่ ๒ ก่อนจะถึงเวลาสอบไล่ ก็ได้เกิดสงครามมหา เอเซียบูรพา ญี่ปุ่นบุกผ่านประเทศไทยไปตีมาลายูและสิงคโปร์ บานปลายออกไปเป็นสงครามโลกครั้งที่ ๒ พวกเราก็ได้เลื่อนชั้นโดยไม่ต้องสอบ ขึ้นชั้นมัธยมปีที่ ๓ ถึงเดือนตุลาคมเกิดน้ำท่วมใหญ่ทั่วประเทศ จนเรือเอี้ยมจุ๊นสามารถขึ้นมาแล่นบนถนนสามเสนได้อย่างสบาย เมื่อน้ำแห้งลงพวกเราเลยสอบผ่านได้โดยไม่ต้องถึง ๕๐ เปอร์เซ็นต์

ชั้นมัธยมปีที่ ๔ ผมผ่านไปได้อย่างเฉียดฉิวเต็มที พอถึงชั้นมัธยมปีที่ ๕ สงคราม ดุเดือดขึ้น นักเรียนไม่เป็นอันเรียน เพราะต้องวิ่งลงหลุมหลบภัยทางอากาศไม่เว้นแต่ละวัน จึงต้องปิดโรงเรียน ให้ประชาชนอพยพไปอยู่ในต่างจังหวัดที่ไม่มี จุดยุทธศาสตร์ แต่ความจริงดูเหมือนทางราชการ จะได้เตรียมต่อสู้กับญี่ปุ่นมหามิตรให้ถนัดมือมากกว่า

ตัวของผมเอง ไม่ได้อพยพไปไหนเลยเพราะเป็นชาวกรุงเทพทั้งตระกูล ต้องนอนดูเครื่องบินสี่เครื่องยนต์ของสัมพันธมิตร ที่แห่กันมาทิ้งระเบิดคืนแล้วคืนเล่า วันแล้ววันเล่า จนกระทั่งสะพานพุทธยอดฟ้าพัง โรงไฟฟ้าวัดเลียบราบเรียบไป แล้วปล่องโรงไฟฟ้าสามเสนก็โค่นลงมากองกับพื้น จนถึงสะพานพระราม ๖ ที่ลูกระเบิดเวลาส่งเสียงเสทือนเลื่อนลั่นทั้งคืน รุ่งเช้าก็เห็นช่วงกลางหักลงไปในแม่น้ำเจ้าพระยา

แล้วอยู่ ๆ สงครามก็สงบลง โดยปัจจุบันทันด่วนแทบไม่ทันได้เตรียมตัวยินดี ผมจึงได้กลับมาเข้าเรียนโรงเรียนเดิม ในชั้นมัธยมปีที่ ๖ และพอถึงปลายปี ก็สอบตกอย่างไม่เป็นท่า เพราะเรียนกระพร่องกระแพร่งมาตลอดปี มัวแต่ไปเที่ยวเร่ขายขนมเลี้ยงท้อง ทั้ง ๆ ที่ไม่ค่อยจะพอกิน

ผมต้องออกจากโรงเรียน เพราะไม่มีค่าเทอมเรียนต่อ ไปสมัครสอบโรงเรียนจ่า ทหารเรือก็ตกว่ายน้ำ เคราะห์ดีที่มีญาติอยู่ที่กรมพาหนะทหารบก จึงได้รับการช่วยเหลือให้เข้าเป็นลูกจ้างใช้แรงงานตั้งแต่อายุเพียง ๑๕ ปี ตัวเล็กนิดเดียว ผมบนหัวยังเกรียนอยู่ จนมีผู้ทักว่าใครเอาลูกมาทำงานด้วย

แล้วผมก็เอาชีวิตรอดมาได้จนถึงป่านนี้ ด้วยความรู้เพียง ม.๔
และสอบเทียบเอาชั้น ม.๖ ได้เมื่อปีกึ่งพุทธกาล

ผมจึงไม่มีวันลืมพระคุณของครู ที่ทำให้ผมมีความรู้ขั้นต้น
สำหรับจะศึกษาเพิ่มเติมจากมหาวิทยาลัยชีวิต
และได้รับปริญญาที่ไม่ได้เป็นกระดาษ ในที่สุดครับ.

จากคุณ : เจียวต้าย - [ 19 ม.ค. 51 05:57:47 ]