ความคิดเห็นที่ 1 ฉันเพียงพยักหน้ายิ้มตอบ เดาว่า เป็นแฟนมุราคามิเหมือนกัน เห็นในมือมี สปุตนิก สวีทฮาร์ทเก่าๆ  แล้วก็เป็นเด็กสาวคนนี้ที่บอกว่า  อีกสองวันเขาคงกลับแล้ว เพราะเมื่อคืนได้รับอีเมลจากธิเบต วานให้ช่วยดูแลหน้าร้าน  เขาคงสนิทกันพอควร อดคิดไม่ได้ว่าในหนังสือเล่มอื่นๆ มีภาพถ่ายของเด็กสาวคนนี้สอดอยู่บ้างไหม เขากับฉัน พบกันอีกสองวันถัดมา หน้าร้าน แถวม้านั่งตัวเก่า  เขาแบกเป้ใบโทรม  ลงจากรถแท็กซี่  ไม่มีทีท่าแปลกใจใดๆ เมื่อเห็นฉัน   " กลับมาแล้วเหรอ ..เข้ามาข้างในก่อนสิ " เขาบอกแค่นั้น แล้วเดินผ่านไปไขกุญแจเปิดประตู้ร้าน กลิ่นอับนิดหน่อยโชยออกมา เขาจัดแจงเปิดขวดกาแฟทิ้งไว้สักพัก กลิ่นขมหอมเริ่มอบอวลแทนกลิ่นอับ  ฉันหอบกระเป๋ากล้องตามมานั่งโต๊ะติดกระจกหน้าต่าง มุมที่มองเห็นเคาน์เตอร์ชัดเจน เหมือนวันคืนเดิมๆ ในร้านไม่ค่อยเปลี่ยนแปลงมาก ภาพถ่ายสะพานโกลเดนท์เกทยังอยู่มุมเก่า ภาพวาดต่างๆมีหายไปนิดหน่อย มองหาดีๆถึงรู้ว่ากองอยู่ใต้บันไดขึ้นชั้นสอง  เขาค้นหาแผ่นเพลงในตู้สักพัก แล้วเพลงบรรเลงอันคุ้นเคยก็แว่วมา  เขากำลังวอร์มเครื่องชงกาแฟ  คงต้องอดใจรออีกนิด หวังว่ารสชาติคงไม่เปลี่ยนไปนักหรือถ้าจะเปลี่ยน ฉันเอง ก็ไม่สิทธิ์ไปต่อว่าต่อขานอย่างไรได้  ฉันเป็นคนทิ้งเขาไว้ไกลหูไกลตา จะหวังให้อะไรมั่นคงไม่เปลี่ยนแปลงออกจะใจแคบไปหน่อย เขาขัดถูถ้วยกาแฟทีละใบอย่างเอ็นดูเหมือนเป็นสัตว์เลี้ยง เป็นอย่างนี้มานานแล้ว ตอนคบกันใหม่ๆ ฉันยังแซวให้ไปเช็คสุขภาพจิต  การมีโลกส่วนตัวถ้าไม่ได้หลงผิดก็ไม่ใช่เรื่องร้ายแรง  ฉันเคยถ่ายภาพคนที่ประสบความสำเร็จหลายคน ส่วนมาก คนเหล่านั้นก็มีโลกส่วนตัว มีรอยยิ้มที่ชวนหลงไหล เฝ้ามองอย่างไม่รู้เบื่อ  มองไปนานๆเข้าก็เผลอตกหลุมรัก...จนได้ ราวกับหญิงสาวบางคนหึงหวง พอหยิบ เดอะ ทราเวลเลอร์ ขึ้นมา เธอก็ร่วงผลอยลงกับพื้น ฉันถึงจำได้ว่าเธอยังอยู่กับฉันและคำถามที่ค้างคาผุดขึ้นมาอีกรอบ  ฉันเก็บเธอขึ้นมาและมองดูเงียบๆ  ลองยื่นแขนออกไป จัดให้มุมมองอยู่คู่กับเขา  เหมือนเห็นริมฝีปากของเธอมีรอยยิ้ม " พากลับบ้านแล้วนะ คิดถึงเขาใช่ไหม ? " - ฉันถามเธอ แล้วโลกส่วนตัวของฉันก็ถูกขัดจังหวะด้วยเอสเปรซโซ และ ข้อความสั้นๆ ตามประสาผู้ชายสงบปากสงบคำ ฉันรีบเก็บเธอเข้าที่เดิม " กลับมาอยู่เลย หรือ ต้องไปอีก " - เขานั่งลงและถามฉันตรงๆ ไม่อ้อมค้อมอะไร อาจเพราะเวลาที่เราได้พบกันมันน้อยเกินกว่าจะลงรายละเอียดให้มากความ " ไปอีกแหละ  หนนี้อาจจะนานกว่าเก่าหน่อยนึง " " เหรอ " เขารู้ดีว่า นิดหน่อย แปลว่า นาน " มีอะไรมาฝากหรือเปล่า " เขาถามต่อ " ขอโทษนะ มันรีบๆ เร่งๆ ก็เลยไม่ทันแวะซื้ออะไรเลย จริงสิ มี เดอะ วิน-อัพ เบิร์ด โครนิเคิล อยู่เล่มหนึ่ง เอาไหม ? แต่คงไม่ถูกใจเธอเท่าไหร่ เธอไม่ค่อยชอบอ่านหนังสือนี่นา " เขาเพียงชี้ไปทางเคาน์เตอร์ มีกองหนังสือเตี้ยๆ เท่าที่พอเห็นชื่อเรื่องส่วนมากเป็นวรรณกรรมเยาวชน ฮัคเคิ่ล เบอรี่ ฟินน์  เกาะมหาสมบัติ  อีกเล่มอ่านไม่ชัดแต่น่าจะเป็น ทอม ซอว์เยอร์  มีบางอย่างเปลี่ยนแปลงจริงๆ " เจ้าของร้านเช่าหนังสือใกล้ๆ แนะนำให้หัดอ่านหนังสือฆ่าเวลาน่ะ  เธอให้เริ่มจาก วรรณกรรมเยาวชนจะได้สนุกหน่อยและไม่หนักเกินไป " " มีพัฒนาการในทางที่ดีนะ " ฉันคิดว่าเจ้าของร้านเช่าหนังสืออาจเป็นหญิงสาวภาพถ่าย " ไม่ขนาดนั้นหรอก คุณไม่อยู่ หลังปิดร้านก็ไม่มีใครสอนผมถ่ายภาพอีก ผมเลยต้องหาอะไรทำ ฆ่าเวลา ปล่อยให้เวลาผ่านไป " " มองใครใหม่ๆบ้างรึเปล่า ... ? " ฉันถาม อย่างที่สงสัย ไม่ใช่จับผิด แต่กับอนาคตข้างหน้า ฉันอยากให้มีเรื่องแบบนั้นบ้าง ทั้งๆที่ไม่อยากให้เกิดขึ้น  พอนึกถึงสาวสวยในภาพถ่าย ฉันคิดว่า ถ้าเป็นเธอ ฉันคงเต็มใจมอบเขาให้โดยไม่เจ็บปวด " ผมไม่ได้เนื้อหอมขนาดจะมีใครมาตกลงปลงใจด้วย  กินกาแฟดูก่อนแล้วตอบตัวเองดูนะว่า ผมมองใครบ้างไหม " ฉันแยกแยะรสชาติกาแฟไม่ออกหรอก ไม่ใช่คอกาแฟตามธรรมชาติ กินเพราะต้องทำงาน " รู้ไหมว่า ผมชงอะไรให้ " " ฉันมาทีไรก็ชงให้แต่เอสเปรซโซ ดังนั้น ก็เอสเปรซโซแหละ " " ผิด...บูลเมาเท่นต่างหาก แค่ใส่ปริมาณมากกว่าปรกติ  ผมรู้..ว่าคุณสั่งแต่เอสเปรซโซ เพราะผมชอบบอกว่า ชงเอสเปรซโซเก่งที่สุดในโลก และอีกอย่างที่ผมไม่เคยลืม คือ คุณชอบบลูเมาเท่น  ..คุณก็เหมือนคนกินกาแฟเกือบส่วนใหญ่ คือแยกประเภทของกาแฟด้วยรสชาติไม่ได้ " " คุณหลอกฉันมาตลอดเลย...ทำแบบนี้กับลูกค้าคนอื่นด้วยหรือเปล่า ? " " กับลูกค้า ผมมีจรรยาบรรณเต็มเปี่ยม แต่คุณ..ไม่ใช่ลูกค้านะ  คุณเป็นคนรักของผม ทั้งเมื่อก่อน ตอนนี้ และ อนาคตข้างหน้า " พูดอะไรไม่ออก  เขินและหน้าชาไปหมด   " ผมคิดอยู่แล้วว่า วันหนึ่ง คุณคงย้ายไปอยู่ออสเตรเลียเป็นการถาวร ไม่สิ-อาจจะเป็นส่วนใหญ่  ผมจะพยายามหาจุดลงตัวระหว่างเราให้ได้ เหมือนเรื่องเอสเปรซโซกับบลูเมาเท่น " ฉันเริ่มทำอะไรไม่ถูก เขาเป็นคนไม่ค่อยพูด แต่พอพูดขึ้นมาก็ยาวและมักจะหวาน  อาจเป็นเพราะอย่างนี้ กาแฟขมๆ ที่เขาชงถึงอร่อยนักหนา จนมีเด็กสาวมานั่งรอหน้าร้านแม้ว่าจะปิดทำการ   " อยู่กันอย่างหลอกกันไปกันมาเนี่ยนะ " จู่ๆก็เผลอหลุดปากแบบประชด หญิงสาวในภาพถ่ายตามมาหลอกหลอน ฉันหยิบ เดอะ ทราเวลเลอร์ ยื่นให้เขา บอกให้พลิกดูหน้าหลังๆ  แล้วเขาก็ได้พบกับเธอ " อ๋อ ภาพถ่ายใบนี้นี่เอง หาแทบตาย คิดว่าเอาไปลืมทิ้งไว้ที่ไหน ชอบมากเลยนะเนี่ย " น้ำเสียงของเขาราบเรียบไม่ทุกข์ร้อน " ใครเหรอ ช่วงที่เราไม่ได้เจอกัน ฉันอยากรู้จะตายว่าเธอเป็นใคร เคยคิดจะถามทางอีเมล แต่ว่าขอฟังจากปากตรงๆดีกว่า " เขานิ่งนิดหน่อย ครุ่นคิด ดูท่าจะเดาสิ่งที่อยู่ในใจของฉันได้ในเวลาไม่นาน " ลูกค้าน่ะ ...ถ่ายตั้งแต่ก่อนคุณออกเดินทาง  ผมขอร้องว่าให้เธอช่วยเป็นแบบให้ ตอนช่วงที่กำลังเรียนถ่ายภาพจากคุณ  คุณบอกให้ผมลองกล้องบ่อยๆนี่ก็เป็นหนึ่งในผลงาน " " เธอสวยนะ ...สวยจนน่าอิจฉา ขนาดภาพเบลอๆ  ยังดูสวย ตัวจริงคงสวยมาก " ฉันลุ้นในใจให้เขารับคำ " สวย..คล้ายคุณในสมัยก่อน ..จำทรงผมของตัวเองสมัยเรียนมหาวิทยาลัยไม่ได้เหรอ ช่วงที่คุณชอบใส่เสื้อแขนกุด สวมหูฟังและทำตาลอยๆแบบคนพี้ยาและท่าทางชอบหาเรื่องชาวบ้านชาวช่องไปทั่วน่ะ " ลองนึกดูก็จริงอย่างเขาว่า เมื่อก่อนฉันเป็นอย่างนั้นจริงๆ ไว้ผมยาวปิดหน้าปิดตา สวมหูฟังเพื่อจมอยู่ในดินแดนของบ้อบ ดีแลนด์ มันเป็นเรื่องที่ไม่มีใครเข้าใจ ยกเว้นเขา " อีกอย่างหนึ่ง ..ผมอยากได้ภาพถ่ายของคุณ เธอมีส่วนคล้ายกับคุณมากจริงๆ" ฟังไม่ขึ้นเลย ระดับความสวยก็เทียบชั้นกันไม่ได้แล้ว ใครฟังก็รู้ว่ายอกันเกินเหตุ  คนรักของฉันกลายเป็นพวกกะล่อนไปเสียแล้ว " ฉันส่งรูปมาให้ก็เยอะแยะ ก่อนหน้านั้น ฉันก็เป็นแบบให้นี่นา " " มันก็จริงนะ แต่ครูสอนถ่ายภาพของผม บอกว่า พยายามให้ภาพมีความรู้สึกอะไรสักอย่างออกมา ไม่ใช่ภาพที่แค่มองก็รู้ว่าอะไรเป็นอะไร ภาพเหล่านั้น เป็นคุณ  แต่ไม่ได้ทำให้ผมคิดถึงคุณ " ตายแล้ว คำสอนของฉันเอง เขาเป็นศิษย์มือหนึ่งจริงๆ " เวลาผมเห็นภาพของผู้หญิงคนนั้น ผมไม่ได้คิดถึง คนที่อยู่ในภาพ แต่ผมคิดถึงใครบางคนที่คล้ายๆกัน ...ผมคิดถึงคุณ " เขามองออกไปด้านนอก ตรงม้านั่งตัวเก่า เสียงของเขาชวนสลด เยียบเย็นจนสัมผัสได้ถึงความเปล่าเปลี่ยวอ้างว้าง ฉันน่าจะรู้อยู่แล้วว่า ไม่มีใครไม่เหงาหรอกหากคนที่รักอยู่ไกลแสนไกล " มันฟังแล้วค่อนข้างเชื่อยากนะ ...แต่ฉันจะเชื่อคุณ  หลังจากนั้น เธอมาที่ร้านนี้อีกไหม ? " " แทบทุกวันเลยล่ะ ...เธอเป็นเจ้าของร้านเช่าหนังสือที่ผมเล่าให้ฟัง   พอเห็นเธอ ผมจะคิดถึงคุณทุกครั้ง เวลาเธอมากินกาแฟที่ร้าน ผมรู้สึกว่ายังมีคุณอยู่กับผมเหมือนเดิม  คุณอาจจะคิดว่าเป็นรูปแบบหนึ่งของการนอกใจก็ได้นะ  แต่ว่า ผมไม่มีวิธีอื่นๆที่จะปลอบใจตัวเองเวลาคิดถึงคุณขึ้นมา  เธอเอาหนังสือนำเที่ยวมาให้ผมอ่านและบอกว่าให้หัดเดินทางไปไหนมาไหนบ้าง จะได้เข้าใจความรู้สึกของคนที่ต้องทำงานเปลี่ยนที่เปลี่ยนทางตลอดอย่างคุณ " " แล้วไปไหนมาล่ะ " " ธิเบต " " ลาดัก พระราชวังโปตาลา " ฉันพูดต่อเขา " ใช่ งานชิ้นล่าสุดของคุณในนิตยสาร...ผมอยากรู้ว่าคุณได้พบได้เห็นอะไรบ้าง รู้สึก สุข เศร้า เหงาอย่างไรเมื่ออยู่ที่นั่น  " เพลงบรรเลงวนกลับต้นแผ่น  หน้าร้านยังวางป้ายปิดทำการ เด็กสาวที่อ่านสปุตนิก สวีตฮาร์ท มานั่งที่เดิมเมื่อไหร่ไม่รู้ " วันนี้เปิดร้านรึเปล่า ? " ฉันถาม " ว่าจะปิดนะ ผมอยากอยู่กับคุณ " " เปิดเถอะ ฉันจะช่วย ฉันอยากให้ทุกสิ่งทุกอย่างเป็นไปตามปรกติ จะได้ดูคุณยิ้มกับเครื่องชงกาแฟและแอบถ่ายภาพอีกครั้ง " เขายิ้มให้ เดินไปเปิดประตูร้าน แล้วเก็บป้ายเข้ามา เห็นเขาทักทายกับเด็กสาวสปุตนิก สวิทฮาร์ท ก่อนแนะนำให้ฉันรู้จักกับเธอผ่านกระจกหน้าต่าง ฉันยิ้มตอบ กวักมือเรียกให้เข้ามาในร้าน  ถ่ายรูปคู่ให้เขาสองคน ดีแล้วที่เขามีเพื่อน ฉันคิดในใจ และ อีกความคิดหนึ่งก็คือ  ฉันอยากพบหญิงสาวในภาพถ่าย  อยากทักทายเพื่อนร่วมทาง  ฝากดูแลคนที่ฉันรัก  เหมือนอย่างที่ตั้งใจไว้ แม้ผลสุดท้าย เขาจะรักเธอ ฉันก็ไม่ว่าอะไร เด็กสาวสปุตนิก สวีตฮาร์ท รอเขากลับมา มาช่วยเขาจัดร้าน ดูแลหน้าร้านอย่างดี หญิงสาวในภาพถ่าย สวยจนฉันอิจฉา เธอทำให้เขาไม่เจ็บปวดเพราะความคิดถึงที่มีต่อตัวฉัน ทำให้เขาปิดร้านแล้วออกเดินทาง แม้ว่าทุกอย่างจะเป็นไปเพราะฉันทั้งนั้น ฉันก็ยังเลือกทางที่ทำให้เขาเจ็บปวดเพราะความคิดถึงอีกครั้ง ฉันหยิบภาพของเธอขึ้นมา แล้วไปติดไว้ แถวๆเครื่องชงกาแฟในมุมที่เขามองเห็นชัดเจน เขาจะได้ยิ้มให้เธอบ้าง   ดูแลเขาด้วยนะ - ฉันคิดในใจ บนหิ้งข้างโต๊ะตัวที่ฉันนั่ง มีหนังสือเก่าอีกหลายเล่ม ลองเอามาพลิกดู อาจมีภาพถ่ายหญิงสาวคนอื่นๆ  แต่ไม่เป็นแบบที่ฉันคิดเลย ทุกเล่มล้วนว่างเปล่า ไม่มีสิ่งใดกั้นกลางระหว่างหน้า  เก็บเดอะ ทราเวลเลอร์ คืนที่เดิม  เอาไปนานเกินไปแล้วจริงๆ ระหว่างการเดินทางมีครั้งหนึ่งที่เครื่องบินตกหลุมอากาศ  ฉันคิดว่าอาจไม่รอด ขณะนั้น ...มีบางความคิดขอให้หญิงสาวในภาพถ่ายที่เป็นเหมือนเพื่อนรักดูแลคนที่ฉันรัก  บอกเธอให้รักเขาให้มาก สร้างครอบครัวที่มีความสุข ไม่น่าเชื่อว่า พอคิดแบบนั้นแล้ว ฉันไม่หวาดกลัวการจากไปอย่างไม่มีวันกลับแม้แต่น้อยนิด จากคุณ : กาแฟสอง - [ 18 ม.ค. 51 17:07:51 ]

ความคิดเห็นที่ 2 อ่านแล้ว อุ่นใจ จากคุณ : โยเกิตมะนาว (โยเกิตมะนาว) - [ 18 ม.ค. 51 18:29:47 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ชอบจังครับ  หนาวเยือกเลย  แหะแหะ สงสัยจะอุ่นเกินไป  เขียนมาอีกนะครับ  ผมจะรออ่านเรื่อย ๆ  งานเขียนที่ทำให้รู้สึกน้ำตารื้นนี่... จากคุณ : ปฤษณะ - [ 18 ม.ค. 51 20:00:55 ]

ความคิดเห็นที่ 4 อ่านแล้ว นี่เรียกว่ารักกันได้จริงๆ หรือ ไม่ค่อยเข้าใจอะค่ะ แบบว่าไม่รู้จักกาแฟมาก ตามความเข้าใจ เอสเพรสโซ่เป็นวิธีชง บลูเมาเท่นเป็นชนิดเมล็ดกาแฟ ทำเอสเพรสโซ่จากบลูเมาเท่นก็ได้ไม่ใช่หรือคะ จากคุณ : scottie - [ 18 ม.ค. 51 21:22:32 ]

ความคิดเห็นที่ 5 จากคุณ : โก้ (เซโก้4) - [ 19 ม.ค. 51 06:36:44 ]

ความคิดเห็นที่ 6 เข้าใจว่าบลูเมาเท่นคือชื่อเมล็ดกาแฟเหมือนกันค่ะ จากคุณ : TSURUGI - [ 19 ม.ค. 51 12:30:14 ]

ความคิดเห็นที่ 7 บลูเมาเทนเป็นชื่อเมล็ดพันธ์กาแฟนะครับ ส่วนคำว่าเอสเปรสโซนั้นมีสองสถานคือ หมายถึงการแปรรูปเมล็ดกาแฟ และอีกหนึ่งก็คือการปรุงเมล็ดกาแฟที่แปรรูปแล้ว(ไม่ว่าจะแปรรูปด้วยวิธีเอสเปรสโซหรือไม่ก็ตาม) ซึ่งเป็นแขนงย่อยของกาแฟแบบที่เรียกว่า macchiato ครับ       ซึ่งคนที่นิยมทานเอสเปรสโซก็จะไม่ค่อยนิยมทานบลูเมาเทนกันหรอกครับ เพราะว่ารสชาติไม่เข้มข้นถึงใจ แล้วก็ฝากไว้อีกอย่างนะครับ เรื่องแยกรสชาติกาแฟนี่เป็นเรื่องง่าย นะครับ ไม่ต้องลิ้นดีมากก็ทำได้เลยต้องมีให้เลือกเยอะแยะไปหมดอย่างที่เห็นในปัจจุบันนี่ล่ะครับ จากคุณ : Zkizzik - [ 20 ม.ค. 51 23:30:52 ]

ความคิดเห็นที่ 8 รสชาติกาแฟนี่พอจะแยกได้ แต่ จริงใจกับกะล่อนนี่ชักจะเริ่มแยกไม่ถูกดูเนียนมากเลย จากคุณ : กลิ่นกาแฟ (กลิ่นกาแฟครับ) - [ 21 ม.ค. 51 09:02:21 ]

ความคิดเห็นที่ 9 อืม... เรื่องนี้เป็นภาคต่อของเรื่อง "คราบเขรอะของบลูเมาท์เท่น" ใช่ไหมคะ? อ่านตอนแรกก็รู้สึกคุ้นๆ เข้าไปดูในบล็อกคุณถึงได้แน่ใจค่ะ งานเขียนยังคงความรู้สึกแบบเดิมเวลาอ่านได้ไม่เปลี่ยนเลยนะคะ จากคุณ : PeachJiKo - [ 21 ม.ค. 51 18:52:48 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ชอบสำนวนจังค่ะ นี่ก็คงเป็นรักในอีกรูปแบบหนึ่ง... อ่านแล้วรู้สึกดีนะ  มันอาจจะดีกว่าก็ได้ที่เราไม่จำเป็นต้องให้คำจำกัดความกับความรัก แล้วผูกมัดกันจนวุ่นวาย ไม่มีไม้บรรทัดของใครที่จะมาวัดความรักของใครได้อยู่แล้วนี่นา จากคุณ : The SoVo - [ 22 ม.ค. 51 23:15:19 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ทำหนังสือเถอะ นะๆๆ พลีส--- (มาจิก เอาต้นฉบับ) จากคุณ : ดาริกามณี - [ 23 ม.ค. 51 16:18:07 ]