ความคิดเห็นที่ 1 เฉินเฟิงลองคิดดูแล้ว เขาเอาแต่ปฏิเสธพวกพระขรรค์ธรรมฯครั้งแล้วครั้งเล่า มันก็ดูไม่ค่อยดีนัก ดังนั้นหลังจากถามถึงความสามารถและหน้าที่ความรับผิดชอบของตำแหน่งสมาชิกกิติมศักดิ์อย่างละเอียดอีกครั้ง เขาก็ตัดสินใจตอบรับหนังสือเชิญ แต่ต่อมาภายหลังเขาถึงได้ทราบว่าคนพวกนี้ไม่ได้บอกความสามารถของตำแหน่งสมาชิกกิติมศักดิ์จนหมดทุกอย่าง... แม้สมาชิกกิติมศักดิ์จะไม่ต้องทำงานอะไรทั้งสิ้น แต่เป็นบุคคลเดียวนอกเหนือจากสมาชิกระดับผู้นำและระดับรองลงไปที่จะได้รับเงินเดือนด้วย ปกติอัตราเงินเดือนนี้จะกำหนดตามจำนวนสมาชิกและปริมาณของความดีความชอบ แต่สมาชิกกิติมศักดิ์เป็นเพียงหนึ่งเดียวในบรรดาสมาชิกทั้งหมดที่สามารถรับเงินเดือนได้โดยไม่ต้องสร้างความดีความชอบใดๆ ทั้งสิ้น เนื่องจากมีการเพิ่มความสามารถให้แก่กลุ่มและสมาคมหลายอย่างมาก ภาระหน้าที่ของสมาชิกแต่ละคนจึงพลอยมากตามไปด้วย กลุ่มและสมาคมต่างก็มีระดับเช่นกัน การจะเลื่อนระดับได้ต้องอาศัยปริมาณความดีความชอบที่บรรดาสมาชิกทั้งหมดช่วยกันสร้าง ข้อกำหนดในการสร้างความดีความชอบของแต่ละกลุ่ม/สมาคมจะแตกต่างกันไป แต่อย่างน้อยที่สุดจะต้องมอบเงินและค่าประสบการณ์ ๑% ให้แก่กลุ่ม/สมาคมที่ตัวเองสังกัด และจำกัดเพดานสูงสุดไว้ที่ ๓๐% <>::<>::<> หลังจากบอกลาทั้งสาม เฉินเฟิงกะจะไปตามหาพวกขบวนนักเวทและสัตว์เพื่อถามว่าเรื่องมันเป็นยังไงมายังไงกันแน่ น่าเสียดายที่พวกเขาออฟไลน์ไปกันหมดแล้ว จึงได้แต่ทำตามโครงการเดิม คือไปที่เมืองชิงจ้าง ครั้นมาถึงนอกเมืองชิงจ้างจึงค่อยพบว่า ความเปลี่ยนแปลงในหลายวันมานี้ไม่ใช่น้อยๆ เลย นอกเมืองชิงจ้างมีสิ่งก่อสร้างเพิ่มขึ้นวงใหญ่มาก แถมส่วนใหญ่ต่างก็กำลังก่อสร้างกันอยู่ มีคนไปๆ มาๆ คึกคักน่าดู เมื่อลองถามพวกผู้เล่นบางคน ถึงได้ทราบว่าศูนย์สมาพันธ์ใช่ว่าแค่มีเงินแล้วจะซื้อได้ จำเป็นต้องมีวัตถุดิบและไอเท็มเฉพาะบางอย่างด้วย ตอนนี้อาชีพที่เป็นที่ต้องการมากที่สุดคือนักเขียนและช่างฝีมือ นอกจากนี้พวกสมาคมที่เคยมีอยู่เดิมต่างก็สลายตัวหรือไม่ก็เปลี่ยนเป็นกลุ่มไปกันหมดแล้ว แน่นอนว่ามีคนไม่น้อยคิดจะฉวยโอกาสลากเฉินเฟิงเข้าสมาพันธ์ของตัวเองเช่นเคย แต่เฉินเฟิงปฏิเสธไปหมดด้วยข้ออ้างว่าเขาสมัครเข้าเป็นสมาชิกของกลุ่มอื่นไปแล้ว เมื่อเข้าไปถึงในเมือง ก็พบว่าสภาพเป็นตรงกันข้ามกับนอกเมืองโดยสิ้นเชิง ถนนที่เดิมทีคึกคักครึกครื้นเปลี่ยนเป็นเงียบสงัดวังเวง ผ่านไปพักใหญ่กว่าจะได้เห็นผู้เล่นผ่านมาสัก ๑ - ๒ คน เฉินเฟิงอดทอดถอนใจไม่ได้ ทำไมไม่ว่าเขาจะไปที่ไหน ก็มักจะตามกระแสไม่ทันอยู่เรื่อย ? ในโลกภายนอกโดนอย่างนี้ไปแล้ว เข้ามาในเกมยังไม่วายโดนเข้าอีก เขาเกิดความรู้สึกท้อแท้ขึ้นมาอย่างฉับพลัน แต่ดันไม่มีเพื่อนจะให้พูดระบายความกลุ้มเสียด้วย จึงได้แต่เดินเตร็ดเตร่ไปมาอย่างเซ็งๆ สุดท้ายก็ก้าวเข้าไปในภัตตาคารของเมืองชิงจ้าง ผู้เล่นหลายคนกำลังถกกันถึงความเปลี่ยนแปลงใหม่ๆ ของเกมราชาฯ ตอนแรกเฉินเฟิงกะจะไปหาเซียวหยาวหรือวิหารจันทราเทพ แต่ปรากฏว่าทั้งคู่ต่างก็ไม่ได้ออนไลน์ เขาได้แต่สั่งอาหารมาให้ตัวเองจนเต็มโต๊ะ อาหารมันก็อร่อยเหมือนเดิมอยู่หรอก แต่กินคนเดียวมันเหมือนขาดอะไรไปสักอย่าง แล้วเฉินเฟิงก็หันไปเห็นของอย่างหนึ่งที่เขาไม่ได้สั่ง...เหล้า ถึงเฉินเฟิงจะไม่ชอบทานเหล้า แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเขาดื่มไม่เป็น ตอนนี้เขากำลังอารมณ์ไม่ดีอยู่พอดี ถึงยังไงทางร้านก็อุตส่าห์เอามาแถมให้แล้ว เขาจึงจัดแจงร่ำสุราราดรดทุกข์เพียงลำพัง พอดื่มจนเริ่มจะครึ้มๆ อารมณ์กวีก็ปะทุขึ้นทันควัน เฉินเฟิงหยิบสมุดออกมาเขียนบรรยายความรู้สึกในตอนนี้ ในจิตแฝงปณิธาณอันยิ่งใหญ่  กมลหมายร่ำรวยจนล้นฟ้า เสียดายนักยุคสมัยไม่คอยข้า  จะทำอย่างไรได้ ! สถานการณ์สรรค์สร้างวีรชน วีรชนสรรค์สร้างสถานการณ์ เรามันดันสวนกระแสชาวบ้าน  จะทำอย่างไรได้ ! ยุคสมัย ! โชคชะตา ! พรหมลิขิต ! ใช่เพราะข้าไร้สามารถ ! ระบบได้แจ้งให้ทราบว่าทักษะเขียนผลงานและภวังคจิตของนักเขียนเลื่อนขึ้นทักษะละ ๑ ระดับ เฉินเฟิงงึมงำว่า “ฮ่าฮ่า ! ผู้เยาว์วัยไม่เคยทราบรสชาติทุกข์ กลับแข็งขืนเอ่ยคำทุกข์เพื่อร่ำกลอน ความจริงเกมราชาฯใจดีกับเราไม่ใช่เล่นนะนี่ ของห่วยๆ แบบนี้ยังอุตส่าห์ยกให้เป็นผลงานกับเขาด้วย หึหึ ! วันนี้มันเป็นอะไรไปนะ ใครช่วยมาดื่มเป็นเพื่อนฉันหน่อยสิ ?” ทันใดนั้นบ่าก็ถูกตบเบาๆ ครุโฬยิ้มกว้าง “พี่ใหญ่ กำลังกลุ้มใจอยู่หรือ ? ผู้น้องจะดื่มเป็นเพื่อนก็แล้วกัน !” เฉินเฟิงเลื่อนเก้าอี้ออกตัวหนึ่งให้ครุโฬนั่งลง “ปล่อยไก่ต่อหน้าน้องครุฑซะแล้วสิ นายมาได้จังหวะพอดี ฉันกำลังเบื่อๆ อยู่เชียว ดื่มเป็นเพื่อนฉันหน่อยก็แล้วกัน !” ครุโฬรับแก้วเหล้าที่เฉินเฟิงส่งมาให้ “มีเรื่องกลุ้มใจอะไรหรือ ? ระบายให้ผู้น้องฟังได้หรือเปล่า ? ดื่ม !” เฉินเฟิงยิ้มฝืดๆ “ไม่มีอะไรหรอก แค่อยู่ๆ ก็รู้สึกท้อแท้ที่ตัวเองทำอะไรไม่สำเร็จเลยซักอย่างเท่านั้น น้องครุฑเองก็เป็นนักเล่นเกมอาชีพเหมือนกันไม่ใช่หรือ นายมีความเห็นยังไงกับเกมราชาแห่งราชันนี่ล่ะ ?” “พี่ใหญ่...อย่างพี่ยังเรียกว่าทำอะไรไม่สำเร็จอีกเรอะ ?! แบบนี้พวกนักเล่นเกมอาชีพอีกเพียบในเกมนี้คงต้องไปฆ่าตัวตายแล้วล่ะ ! พี่ไม่รู้หรอกเหรอว่าตอนนี้พี่น่ะน่ากลัวแค่ไหน ?” ครุโฬทำท่าโวยวายจนเวอร์ เฉินเฟิงทำหน้าเหรอ “น่ากลัว ? ตอนนี้พวกผู้เล่นที่ระดับสูงกว่าฉันมีตั้งเยอะตั้งแยะ คนที่มีกลุ่มมีสมาคมของตัวเองยิ่งมีนับไม่ถ้วน ได้ยินว่ากลุ่มพวกนั้นน่ะแค่รายรับที่ได้จากสมาชิก ก็ทำให้คนเป็นหัวหน้ามีเงินเข้ากระเป๋าอย่างน้อยเดือนละแสนกว่าเหรียญเงินแล้ว ไม่ว่าจะคิดกี่ตลบ คำว่าน่ากลัวก็ไม่น่าจะเป็นคำบรรยายถึงตัวฉันได้เลยนี่หว่า ?” “นั่นแค่เพราะพี่ใหญ่ไม่ได้ไปประกาศเรียกระดมคนเท่านั้นแหละ ระดับชื่อเสียงของพี่ในตอนนี้น่ะนะ คิดจะตั้งกลุ่มสักกลุ่มน่ะง่ายจะตาย !” เฉินเฟิงดื่มเหล้าหมดไปหนึ่งแก้ว แล้วพูดอย่างกังขา “ง่ายจะตาย ? ฉันจะเอาอะไรไปจูงใจให้พวกผู้เล่นยอมเข้าเป็นพวกกันล่ะ ? ตอนนี้ไม่ว่าศูนย์สมาพันธ์ศูนย์ไหนก็ราคาไม่ต่ำกว่าหมื่นเหรียญทองทั้งนั้น ฉันไม่มีปัญญาเก็บเงินได้มากขนาดนั้นหรอกนะ ตอนนี้ได้ยินว่ากลุ่มที่ไม่มีศูนย์สมาพันธ์น่ะ ไม่มีใครยอมสมัครเข้าเป็นสมาชิกเลยแหละ เพราะการเข้าเป็นสมาชิกต้องมอบเงินและค่าประสบการณ์ให้อย่างน้อย ๑% นี่ ไม่ใช่หรือ ? หากไม่มีผลประโยชน์ตอบแทน มีหรือจะทำให้ผู้เล่นยอมเข้าเป็นสมาชิกได้ง่ายๆ !” ครุโฬหัวเราะ “นี่พี่คิดว่าพวกหัวหน้ากลุ่มเป็นคนควักกระเป๋าสร้างศูนย์สมาพันธ์ขึ้นเองหรือไงกันน่ะ ? ความจริงการระดมพลตั้งกลุ่มน่ะใช่ว่าจะอาศัยเงินแค่อย่างเดียวได้ ฉันไม่ปฏิเสธหรอกว่าการมีผลประโยชน์ด้านการเงินตอบแทนทำให้กลุ่มและสมาคมจำนวนมากสามารถพัฒนาไปได้อย่างรวดเร็ว แต่พี่อย่าลืมสิว่าเกมราชาฯไม่ได้มีแต่นักเล่นเกมอาชีพ ถึงเกมนี้จะมีนักเล่นเกมอาชีพอยู่ไม่ใช่น้อยก็ตามที แต่เทียบกับผู้เล่นธรรมดาแล้ว จำนวนของนักเล่นเกมอาชีพถือว่าเป็นแค่ส่วนน้อยเท่านั้น” เฉินเฟิงผงกศีรษะยอมรับ ครุโฬพูดต่อว่า “พี่เคยลองคิดอย่างจริงจังดูบ้างหรือเปล่าว่า ทำไมทั้งที่ระดับของพี่ก็ไม่ได้สูงอะไร แต่พวกสมาคมกลับคิดแต่จะดึงพี่เข้าเป็นสมาชิก ?” เฉินเฟิงรินเหล้าให้ครุโฬอีกแก้ว แล้วตอบว่า “คงเพราะฉันฝึกวิชาเลื่อนระดับได้เร็วกว่าชาวบ้านเขามั้ง ? แต่เรื่องนี้ฉันก็บอกความจริงกับนายไปแล้ว และเพราะเหตุนี้แหละที่ทำให้เกิดความเข้าใจผิดขึ้นหลังจากนั้น แถมฉันเองไม่มีปัญญาจะมอบโชคดีแบบเดียวกันให้คนอื่นเสียด้วย” ครุโฬเรียกบริกรมาสั่ง ๒ - ๓ ประโยค แล้วพูดต่อว่า “นั่นเป็นแค่เหตุผลที่สมาคมพวกนั้นแย่งตัวพี่ใหญ่กันในตอนแรกเท่านั้น แต่หลายวันมานี้ คนที่ยังพยายามจะชวนพี่เข้ากลุ่มน่าจะยังมีไม่น้อยอยู่ดีใช่ไหมล่ะ ? แล้วมันเป็นเพราะอะไรกันล่ะ ?” เฉินเฟิงนิ่งเงียบไปครู่ใหญ่ แล้วถอนใจ “นั่นแค่เพราะชื่อเสียงจอมปลอมเท่านั้นแหละ ตัวฉันเองรู้ตัวดีกว่าใครทั้งสิ้น ก่อนหน้านี้ไม่นานฉันพบพวกขบวนนักเวทและสัตว์กำลังมีเรื่องกับพวกสมาพันธ์ดาบกระบี่ เลยยื่นข้อเสนอขอเข้ากลุ่มขบวนนักเวทและสัตว์ แต่ก็โดนปฏิเสธมา คนที่รู้จักฉันจริงๆ ต่างก็รู้กันทั้งนั้นว่า ฉันมันก็แค่ผู้เล่นที่บังเอิญโชคดีอยู่พักหนึ่งเท่านั้น” ครุโฬยิ้มอย่างมีเลศนัย “ขบวนนักเวทและสัตว์ทำแบบนี้นี่ นับว่าเหนือความคาดหมายของฉันจริงๆ ดูท่าพวกเขาจะเป็นพวกพ้องที่คู่ควรแก่การรับไว้เป็นพวกของแท้ซะแล้ว...อย่าเพิ่งพูดถึงเรื่องนี้ดีกว่า พี่ใหญ่รู้หรือเปล่าว่าตอนนี้ตัวพี่ที่กำลังลือกันในหมู่พวกผู้เล่นเป็นคนแบบไหน ?” เฉินเฟิงยักไหล่ “มีอะไรพิเศษหรือไง ?” แล้วรับเหล้าขวดใหม่ที่บริกรส่งมาให้ “พี่ใหญ่ นี่คือเหล้าเร้นดรุณที่มีชื่อเสียงที่สุดของภัตตาคารชิงจ้างนี่ เป็นเหล้าที่เหล่าปิศาจสุราโปรดปรานที่สุดเลยเชียวนะ พี่ลองชิมดูสิ” ครุโฬสาธยาย แล้วรินเหล้าขวดใหม่ให้เฉินเฟิงหนึ่งแก้ว จากนั้นยื่นมือขวาออกมางอนิ้วนับทีละนิ้ว “ยอดฝีมือซื่อบื้อ สะสมของพิลึก ไอ้หนูดวงเฮง ไอ้แสนดีจนเวอร์...วลีพวกนี้จะถูกเรียกกันมากหน่อย บางทีพี่เองอาจจะไม่รู้ตัว ตลอดเวลาที่ผ่านมานี้ สาเหตุที่ทำให้ใครๆ อยากเข้าใกล้พี่มากที่สุด คือการที่พี่ยินดีแบ่งปันสิ่งที่พี่รู้กับทุกคนโดยไม่เห็นแก่ตัว การที่พี่ไม่ยอมเอารัดเอาเปรียบใคร รวมถึงสร้างสรรค์มุมมองใหม่ๆ ที่มีต่อเกม” “เหล้านี้แรงจังวุ้ย ! เหล้าเมื่อกี้สิดีกว่าอีก” เฉินเฟิงถูกเหล้าเร้นดรุณทำเอาสำลัก จึงดันมันไปให้ครุโฬ แล้วทุบหน้าอกอย่างอึดอัด ครุโฬดื่มเหล้าที่เพิ่งเติมใหม่ลงไป แล้วทำหน้าพออกพอใจพลางยิ้มน้อยๆ “หึหึ...เหล้านี้แรงไปหน่อยสำหรับคนดื่มเหล้าไม่เป็นจริงๆ นั่นล่ะ งั้นผู้น้องขอดื่มคนเดียวแบบไม่เกรงใจล่ะนะ” จากคุณ : Linmou - [ 19 ม.ค. 51 05:52:17 ]

ความคิดเห็นที่ 2 เฉินเฟิงโบกมือเป็นความหมายเชิญตามสบาย แล้วต่อบทสนทนาเมื่อครู่ว่า “น้องครุฑพูดเกินไปหรือเปล่า ฉันไปมีฉายามากมายขนาดนั้นตั้งแต่เมื่อไหร่กัน ? เรื่องไม่เอาเปรียบใครน่ะฉันยอมรับ เพราะฉันคิดว่ามันเป็นเรื่องพื้นฐานที่มนุษย์เราควรทำ แต่เรื่องแบ่งปันความรู้กับสร้างสรรค์อะไรนั่นมันใช่ซะที่ไหนกันล่ะ ? ถึงฉันจะไม่ขี้เหนียวอะไรมาก แต่ฉันเกลียดคนที่คิดอยากจะได้อะไรมาโดยไม่ยอมลงทุนลงแรงจะตาย ดังนั้นขอยอมรับว่ายังทำได้ไม่ถึงขั้นไม่เห็นแก่ตัวหรอกนะ เรื่องสร้างสรรค์ยิ่งไม่ต้องพูดถึง มันเป็นจุดอ่อนของฉันเลยด้วยซ้ำ คิดว่าเมื่อกี้นายคงเห็นผลงานของฉันแล้วมั้ง ฮึฮึ ! ระดับมันยังต้องพยายามอีกมากนัก หรือไม่จริง ?” ครุโฬพูดอย่างไม่ค่อยเห็นด้วยนักว่า “พี่ใหญ่ ถึงการรู้จักถ่อมตัวจะเป็นเรื่องดี แต่ถ่อมตัวเกินไปมันก็ไม่เข้าทีนักหรอกนะ...ฉันยอมรับว่ากลอนเมื่อกี้มันทะ:-)ๆ ไปนิด พี่อาจไม่เห็นความรู้พวกนั้นเป็นความลับ แต่พี่ควรจะรู้ไว้นะว่า แค่พวกเทคนิคเล็กๆ น้อยๆ ที่พี่สอนคนอื่นไปนั่นน่ะ ก็ทำให้คนอื่นพากันแห่มาหาพี่อย่างกับแร้งลงแล้ว เหตุผลสำคัญที่พวกนั้นพยายามจะชวนพี่เข้าสมาคมก็เพราะเล็งเห็นความสามารถทางด้านนี้ของพี่นั่นแหละ เกมราชาฯน่ะไม่เหมือนเกมอื่น เอาแต่ฆ่าสัตว์อสูรฝึกวิชาน่ะยังห่างไกลความสำเร็จอีกเยอะ” “ฉันไม่ได้ถ่อมตัวจริงๆ  ขอแค่ลองนั่นลองนี่ให้มากเข้า ทุกคนก็ทำได้กันทั้งนั้นแหละน่า” เฉินเฟิงว่า “จริงหรือ ? บางทีอาจเป็นเพราะผู้เล่นส่วนใหญ่ถูกประสบการณ์จากเกมก่อนๆ ที่เคยเล่นจำกัดเอาไว้ก็เป็นได้ คนที่เอาแต่บ้าพลังฝึกวิชาน่ะมีไม่ใช่น้อย แต่คนอย่างพี่ใหญ่ที่สามารถได้อาชีพมาในเวลาสั้นๆ น่ะ มีน้อยกว่าน้อย ฉันเองก็ลองมาแล้วสารพัดวิธีเหมือนกัน แต่ก็ไม่พบหนทางเลย ดังนั้นเรื่องนี้พี่น่ะเหนือกว่าคนอื่นแน่ๆ ล่ะ เพียงแต่พี่เองไม่รู้ตัวเท่านั้น” เฉินเฟิงยักไหล่ “อาจใช่มั้ง ? แต่อาศัยแค่เรื่องนี้ก็เรียกระดมคนมาตั้งกลุ่มได้แล้วหรือ ?” ครุโฬหัวเราะ “ดูจากกลอนของพี่ใหญ่เมื่อกี้...อืมม์ ไม่ขอวิจารณ์ล่ะนะ เอาเป็นว่าดูออกก็แล้วกันว่าพี่เองก็อยากจะทำอะไรที่มันระบือลือลั่นอยู่เหมือนกัน ถ้าบวกผู้น้องเข้าไปอีกคนก็มากพอแล้วล่ะ เราสองคนลองมาพนันกันดูเอาไหม ?” “พนันยังไง ? แล้วจะพนันอะไร ?” เฉินเฟิงสงสัย ครุโฬพูดอย่างมั่นอกมั่นใจ “พนันกันไงว่าชื่อเสียงของพี่ใหญ่จะเรียกระดมคนได้หรือเปล่า ให้เวลาฉันไปปฏิบัติการใช้ชื่อเสียงของพี่ตั้งกลุ่มหนึ่งอาทิตย์ จำนวนสมาชิกคือ ๑๐๐ คน ถ้าฉันทำได้สำเร็จ พี่ต้องให้ข่าวสารในการได้อาชีพช่างฝีมือกับฉัน แถมด้วยเหล้าเร้นดรุณ ๕๐ ขวด ถ้าผู้น้องทำไม่สำเร็จ พี่จะปรับยังไงก็ตามใจพี่ !” เฉินเฟิงคิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วพูดว่า “ย่อมได้ พนันก็พนัน เงื่อนไขแบบนี้คิดยังไงทางฉันก็มีแต่ได้กับได้ ในเมื่อน้องครุฑให้เกียรติฉันถึงขนาดนี้ ฉันจะให้นายเป็นฝ่ายเสียเปรียบก็กระไรอยู่ ถึงเวลานั้นไม่ว่านายจะทำสำเร็จหรือเปล่า ฉันจะต้องหาทางควานหาข่าวสารอาชีพช่างฝีมือที่นายอยากได้มาให้นายให้จงได้ ส่วนเรื่องเหล้า รอดูก่อนแล้วกันว่าผลลัพธ์เป็นยังไง แล้วอย่าว่าแต่ ๕๐ ขวดเลย ๑๐๐ ขวดก็ไม่มีปัญหา !” ครุโฬหัวเราะก้อง “พี่ใหญ่คิดดีแล้วนา ? ช่างฝีมือน่ะตอนนี้ยังไม่มีสมาคมเลยนะ ข้อมูลเรียกได้ว่ามีน้อยยิ่งกว่าน้อย ส่วนเหล้าเร้นดรุณน่ะขวดละ ๒๐๐ เหรียญเงินเชียวนา ถึงเวลานั้นอย่าว่าผู้น้องเอาเปรียบพี่ก็แล้วกัน” เฉินเฟิงหัวเราะ “ฉันเองกลับคิดว่าควานหาทักษะอาชีพน่ะง่ายออก ในเมื่อน้องครุฑมั่นใจถึงขนาดนี้ งั้นเป็นอันตกลงกันตามนี้” สองหนุ่มตบมือกันเป็นสัญญา บรรยากาศอึดอัดกลัดกลุ้มสลายไปในพริบตา แล้วต่างก็รับประทานอาหารพลางสนทนาฮาเฮกันไปพลางอย่างสบายอารมณ์จนอิ่มหนำ ออกจากภัตตาคาร ครุโฬก็รีบลงมือเริ่มทำตามแผนการทันที เฉินเฟิงได้แต่ยิ้มจืดๆ มองส่งครุโฬที่เดินเซน้อยๆ จากไป จากนั้นก็เหมือนนึกอะไรขึ้นได้ จึงย้อนกลับเข้าไปในภัตตาคารอีกครั้ง แล้วซื้อเหล้าเร้นดรุณรวดเดียว ๒๐ ขวด พึมพำว่า “ดูจากที่ครุโฬซดเอาๆ น่าจะมีคนชอบเหล้านี้ไม่ใช่น้อยๆ ล่ะมั้งนะ ?” เฉินเฟิงลองติดต่อหาเซียวหยาวอีกครั้ง ครั้งนี้เธอออนไลน์แล้วจนได้ แต่เนื่องจากสมาคมของเธอยุ่งเรื่องเปลี่ยนเป็นกลุ่มย่อยหลายกลุ่ม ตอนนี้เธอจึงยังอยู่ที่หมู่บ้านอิวะอยู่เลย และบอกว่าไม่มีเวลามาหา ส่วนราชาสุนัขป่าน้อยเธอตั้งชื่อให้ว่า เบนเน็ตต์ (Bennett) จากนั้นขอให้เฉินเฟิงช่วยเลี้ยงมันแทนเธอไปก่อนสักพัก วิหารจันทราเทพไม่ได้ออนไลน์ แต่ต่อให้ออนไลน์ ก็คงจะยุ่งจนปลีกตัวมาหาไม่ได้อยู่ดี เฉินเฟิงคิดๆ ดูแล้ว ยังมีเวลาอีกมาก งั้นฝึกทักษะแส้ให้ถึงระดับ ๒๐ ก่อน แล้วค่อยคิดหาวิธีหาข่าวสารเกี่ยวกับอาชีพช่างฝีมือก็แล้วกัน <>::<>::<> ในแถบป่าเฟิงได้ปรากฏผู้เล่นโรคจิตชอบทารุณกรรมสัตว์อสูรขึ้นหนึ่งราย จนก่อให้เกิดเสียงวิพากษ์วิจารณ์กันอย่างหนาหูในหมู่พวกผู้เล่น แน่นอน...ผู้เล่นคนที่ว่านี้ก็คือเฉินเฟิงนั่นเอง ใช้เวลาไป ๕ วันเต็มๆ ในที่สุดเฉินเฟิงก็ฝึกทักษะแส้จนเลื่อนถึงระดับที่ ๒๐ สำเร็จจนได้ ผลกำไรเพิ่มเติมที่ได้มาคือทักษะสื่อสารและทักษะข่มขวัญเลื่อนขึ้นอย่างละ ๒ ระดับ แน่นอนว่ายังมีทักษะย่อยที่รอคอยมานาน “ร้องเรียก” ส่วนทักษะสังหารด้วยโทสะเองก็แอบเลื่อนขึ้นอีก ๑ ระดับ ยามที่ร่างของมนุษย์หมาป่าอเล็กซ์ปรากฏขึ้นตรงหน้า เฉินเฟิงอดปลาบปลื้มใจไปพักใหญ่ไม่ได้ ยิ่งเมื่อได้เห็นพลังโจมตีอันดุดันน่าสะพรึงกลัวของมัน ความเหน็ดเหนื่อยในหลายวันมานี้นับว่าได้รับการชดเชยจนคุ้มค่าจริงๆ หลายวันมานี้ครุโฬถามคำถามเขามากมาย เช่น ทักษะบัญชาการ ชื่อของกลุ่ม เมืองที่กะจะสร้างศูนย์สมาพันธ์เอาไว้เป็นต้น เหมือนกับมีกลุ่มไปเรียบร้อยแล้วอย่างนั้นล่ะ เฉินเฟิงคิดว่า ถึงยังไงชุดเกราะไพธอนแดงก็ต้องให้ช่างฝีมือช่วยซ่อมให้อยู่ดี อย่างนั้นเขาทุ่มเทความพยายามทั้งหมดศึกษาอาชีพนี้ไปเลยก็แล้วกัน เฉินเฟิงกลับเมืองชิงจ้างไปพักผ่อนอย่างเต็มอิ่มเป็นเวลา ๑ วัน เวลาของโลกในเกมมากกว่าเวลาในโลกความจริง ๖ เท่า ทำให้เรื่องราวมากมายที่ต้องทำสามารถจะค่อยๆ ทำไปอย่างไม่ต้องรีบร้อนได้ เฉินเฟิงค่อยๆ รวบรวมข่าวสารอย่างใจเย็น <>::<>::<>::<>::<>::<> จากคุณ : Linmou - [ 19 ม.ค. 51 05:52:39 ]

ความคิดเห็นที่ 3 เฉินเฟิงก็บ้าๆบอๆ ดีเหมือนกันนะครับ จากคุณ : Psycho man - [ 19 ม.ค. 51 10:01:21 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ป่านนี้ได้คนเกินร้อยแล้ว :) จากคุณ : scottie - [ 19 ม.ค. 51 15:00:54 ]

ความคิดเห็นที่ 5 เสียเหล้าชัวร์ ๆ จากคุณ : oldword - [ 19 ม.ค. 51 23:33:57 ]

ความคิดเห็นที่ 6 Psycho man @ เขาถึงว่าอัจฉริยะกับปัญญาอ่อนห่างกันแค่นิดเดียวไงคะ ^^' scottie @ อิอิ oldword @ 555555555 นั่นสิ จากคุณ : Linmou - [ 26 ม.ค. 51 05:31:41 ]