ความคิดเห็นที่ 1 ระหว่างที่ขับอยู่ในซอยในหมู่บ้านยังไม่ทันออกถนนใหญ่ ก็ดันมีลางร้ายโผล่มาให้ตกใจซะแล้ว จู่จู่ดันมีแมวตัวหนึ่งทะลึ่งพุ่งพรวดออกมาจากพุ่มไม้มาตัดหน้ารถอย่างไม่กลัวโดนทับ ผมก็เบรกดังเอี๊ยด ! แต่แมวเจ้ากรรมตัวนั้นมันไม่ได้มีท่าทางสำนึกผิดที่กระโดดตัดหน้ารถผมเลยแม้แต่น้อย แถมยังไม่มีทีท่าจะตกใจอะไรเลยซักนิด มันหันมามองรถผมแป๊บนึง ทำท่าถอนหายใจ เฮ้อ...แล้วมันก็ค่อยๆเดินจากไปอย่างไม่แยแส แต่สิ่งที่ผมเซ็งที่สุดคือ แมวตัวนั้นมีสีดำ ! ดำล้วนๆด้วยไม่มีสีสันอื่นแซมเข้ามาแม้แต่น้อย พลันนึกไปถึงคำพูดของคนโบราณที่สืบทอดมาจนถึงยุคปัจจุบัน “แมวดำตัดหน้าจะต้องมีเรื่องร้ายๆตามมา” อย่างที่บอกไปตอนต้น ผมเป็นคนเชื่อเรื่องความเชื่ออะไรแนวๆนี้ซะด้วย แม้ว่าเรื่องแมวดำตัดหน้า ตามหลักของความเชื่อแล้ว ระดับความแรงจะไม่เท่ากับเรื่องนกแสกเกาะหลังคาบ้าน ที่ว่าหากบ้านใครมีนกแสกเกาะอยู่บนหลังคาบ้าน คนในบ้านก็จะเจ็บป่วย หากเจ็บป่วยอยู่แล้วก็จะต้องตายในไม่ช้าก็ตาม แต่มันก็ทำให้ผมรู้สึกไม่ดีเลย รู้สึกไม่มั่นใจในการขับรถไปดอนเมืองครั้งนี้เลยเหมือนกับว่าการเดินทางครั้งนี้ของผมจะต้องมีบางอย่างที่ไม่ควรจะเกิดขึ้น แต่มันจะต้องเกิดขึ้นแน่ๆ คิดแล้วมันเจ็บใจ ถ้าหากเดินเท้าอยู่ล่ะก็มันคงจะไม่เกิดขึ้นเพราะทุกครั้งที่เห็นแมวดำกำลังจะข้ามถนน ผมต้องชิงวิ่งไปตัดหน้ามันก่อนทุกครั้ง แต่ในเมื่อในเดินผ่านไปแล้วผมก็จนใจ ต้องขับต่อไปโดยภาวนาว่า “อย่าเกิดอะไรขึ้นกับกูเลยว้า..” การเลี้ยวขวาออกจากซอยสู่ถนนใหญ่คงไม่มีครั้งใดลำบากใจเท่ากับครั้งนี้ เดิมทีก็ไม่ค่อยมั่นใจอยู่แล้ว พอเจอน้องแมวตัดหน้าเข้าไปอีกทีนี้ความระทึกยิ่งเพิ่มทวีขึ้นเป็นสองเท่า ! เนื่องจากถนนสุขุมวิท 71 เป็นถนนสายใหญ่ที่มีมาแต่ดั้งเดิม  2 ฝั่งถนนเป็นอาคารตึกแถวพาณิชย์ การขยายถนนจาก 4 เลนเป็น 6 เลนจึงไม่สามารถทำได้ ตั้งแต่เล็กจนโตผ่านมา 20 กว่าปี ถนนเส้นนี้ก็ยังคงเป็นถนน 4 เลนแคบๆเหมือนเดิม หัวและท้ายของถนนเส้นนี้ก็คือ 3 แยกพระโขนงและเส้นทางสู่ถนนรามคำแหงอีกต่างหากทำให้การจราจรนั้นค่อนข้างจะสาหัสเป็นเป็นที่สุด แม้ว่าจะเป็นวันเสาร์ที่ถือเป็นวันหยุดก็ตาม แต่ด้วยเวลา 6 โมงเย็น เป็นเวลาที่หลายคนกำลังเรียกหาอาหารมือเย็นกันอยู่ และด้วยความที่เป็นวันหยุดอย่างนี้ คงไม่มีแม่บ้านคนไหนอยากจะทำอาหารกินเองซักเท่าไหร่นัก ดังนั้นอย่าคิดว่ารถราบนท้องถนนจะว่างเหมือนสมัยเขาทรายต่อยมวย พล่ามมาหลายประโยคยังไม่ออกจากซอยเสียที การที่จะเอารถออกจากซอยโดยเฉพาะการข้ามไปยังฝั่งตรงข้ามนั้นมันต้องอาศัยจังหวะ ถ้าหากเป็นถนนว่างๆหรือติดหนักๆคงจะสามารถเลี้ยวข้ามไปได้ง่าย แต่เพราะรถบนถนนในตอนนั้นจะติดก็ไม่ติด จะว่างก็ไม่ว่าง เคลื่อนตัวไปได้เรื่อยๆ การออกจากซอยจึงเป็นเรื่องยากเหมือนกัน อีกอย่างถนนเส้นนี้มีมินิบัสสาย 71 หนึ่งในตำนานฟอร์มูล่า 1 ของรถเมล์เมืองไทยขับผ่านอยู่เสียด้วย ผมต้องรอให้รถมอเตอร์ไซค์ผู้กล้าหาญคันข้างๆรถผมเป็นผู้เบิกทาง พอเขาเขยิบรถไปข้างหน้า ผมก็จะค่อยๆเขยิบตาม จนในที่สุดไม่เกิน 2 นาที ผมก็สามารถออกไปสู่ถนนใหญ่ได้ในที่สุด ผมโล่งอกที่สามารถฝ่าด่านแรกออกมาได้ เส้นทางที่จะไปดอนเมืองในวันนั้น ผมเลือกใช้เส้นทางถนนเพชรบุรี ขับตรงไปจนถึงแยกอโศกแล้วจึงเลี้ยวขวาไปทางพระราม 9 แล้วต่อยเลี้ยวซ้ายไปดินแดง แล้วจึงขึ้นโทลล์เวย์เพื่อไปสู่จุดหมายปลายทางที่ดอนเมือง ด้วยความที่เชื่อว่าจะต้องมีอะไรร้ายๆเกิดขึ้นในการเดินทางครั้งนี้แน่ๆ ผมก็เลยทึกทักล่วงหน้าไปก่อนว่ามันน่าจะมีเรื่องอะไรบ้าง แก้ไขเมื่อ 20 ม.ค. 51 21:36:11 จากคุณ : สรพงษ์... - [ 19 ม.ค. 51 11:06:17 ]

ความคิดเห็นที่ 2 เรื่อง แรก : ผมคงต้องโดนจราจรเรียกแน่ๆ คงทราบว่าเดี๋ยวนี้จราจรในกรุงเทพ (และจังหวัดอื่นๆ) จะเข้มงวดในเรื่องกฎ กติกามารยาทในการขับขี่อย่างมาก บางจุดมีจราจรยืนอยู่รวม 20 นาย ระดับเดียวกับจับโจรปล้นธนาคาร ผมก็เคยโดนเรียกครั้งนึงเพราะขับรถผิดเลน วันนั้นหลงทางแต่คงใช้เป็นคำแก้ตัวไม่ได้ สุดท้ายเสียเงินค่าปรับไป 200 บาทแต่ไม่โดนตัดแต้มในใบขับขี่ ตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมาพอเห็นจราจรยืนอยู่เป็นกลุ่มก็จะรู้สึกผวายิ่งกว่าเห็นผีหัวขาดโบกรถเวลาเที่ยงคืน โดยเฉพาะเวลาลงทางด่วนดินแดนยิ่งต้องกลั้นหายใจด้วยความเสียวเพราะจุดนี้ก็เยอะใช่ย่อย เรื่องที่สอง : หลงทาง เพราะผมถือเป็นคนจอมหลงทางคนหนึ่ง ชีวิตนี้ไม่ค่อยนิยมเสาะหาเส้นทางใหม่ๆ ยิ่งตอนนี้ถนนตัดใหม่เกิดขึ้นมากมายทั้งสะพานข้ามแยก อุโมงค์ มีครั้งหนึ่งขับรถไปที่ฐานการพิมพ์แถววัดเสมียนนารี ที่ตั้งของสำนักพิมพ์จะอยู่ถนนเส้นในเรียบถนนวิภาวดี-รังสิต ขากลับต้องออกไปขึ้นโทลล์เวย์ ต้องออกไปที่ถนนฝั่งนอก แต่เพราะเห็นทางออกตรงวัดเสมียนรถค่อนข้างคับคั่ง เลยคิดว่าหากออกซอยอื่นน่าจะว่างกว่านี้ ตอนนั้นคิดว่ามันจะมีทางออกเป็นระยะๆก็เลยขับรถเลี้ยวขวาย้อนไปทางฟากดินแดง เชื่อว่าจะมีซักซอยนึงที่สามารถออกไปได้ ปรากฏทางตัน ! เข้าชุมชนอะไรก็ไม่รู้ แต่มีป้ายแปะไว้ว่าทางตัน นี่เป็นประสบการณ์ 1 ในการหลงทางนับ 10 ครั้ง และครั้งนี้ก็ไม่แน่ใจว่าจะหลงรึเปล่า ด้วยนิสัยของคนที่ย้ำคิดย้ำทำ เวลาขับรถไปสถานที่ที่ไม่คุ้นมักจะลำบากว่าต้องเลี้ยวตรงไหน เรื่องที่สาม : เรื่องอุบัติเหตุ ทุกครั้งที่อ่านหนังสือพิมพ์คอลัมภ์ดูดวง สังเกตไหมว่าเรื่องไหนที่มันดีดีมักจะไม่ตรง แต่ไอ้เรื่องที่ไม่ดีมักจะตรงเสมอ มีสัปดาห์หนึ่งหนังสือพิมพ์บอกว่า “ดวงคุณในสัปดาห์นี้จะต้องพบกับอุบัติเหตุ” มันไม่ใช่อุบัติเหตุรัก แต่เป็นอุบัติเหตุเละ ผลอีกไม่กี่วันเจอรถเมล์สีแดงในซอยทองหล่อซัดเข้าให้ พังเลยประตูข้างคนขับยังดีที่กระจกยังใช้งานได้อยู่ เรื่องที่สี่ : เด็กเช็ดกระจกรถตามสี่แยก ผมเชื่อว่าหลายคนเวลาติดอยู่ตามสี่แยกแล้วเห็นเด็กเช็ดกระจกรถค่อยๆเดินเรียบเคียงพาหนะของท่าน ท่านต้องลุ้นให้มันเดินผ่านไปเช็ดคันที่อยู่ข้างหลังแน่ๆ     เรื่อง ที่จะเกิดในวันนี้คงไม่พ้น 1 ใน 4 เรื่องนี้เป็นแน่ในความคิดของผมในตอนนั้น เอาล่ะผมปลงแล้ว อะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิด ผมคิดในใจแล้วก็ขับไปเรื่อยๆ กระจกข้าง กระจกหน้ากระจกมองหลัง ผมขับไปพร้อมกับสายตาที่ส่ายส่องไปมาเหมือนกับเรดาห์ค้นหาเป้าหมาย ออกมาสู่ถนนเพชรบุรี ตามข้อมูลแล้วจะมีตำรวจหนึ่งด่านแอบอยู่ใต้สะพานที่ทอดข้ามจากถนนเอกมัยไปสู่ถนนเลียบทางด่วน ซึ่งคอยดับจับพวกขับขี่ผิดเลนทับเส้นทึบ แต่ด่านนี้ไม่มีปัญหา ผมยังไปต่อได้ เอาล่ะขับต่อไปอย่างระมัดระวังอย่างที่สุด เวลาเจอแท็กซี่ Limo ผมก็จะขับอย่างห่างๆ หากมันต้องการแทรกผมก็จะยอมให้มันแทรกไปอย่างโดยดีเพราะ Limo เป็นแท็กซี่ที่ขับได้สุดยอดเหมือนกันทุกคัน เหมือนซื้อรถแล้วสอนวิธีขับ พวกนี้จะชอบขับจี้คันหน้าอยู่ร่ำไป เวลาเบรกแต่ละครั้งนอกจากจะลุ้นไม่ให้ชนคันข้างหน้าแล้วยังต้องลุ้นคันที่อยู่ข้างหลังไม่ให้มาชนอีกต่างหาก เอาล่ะ เขาสู่ถนนดินแดงแล้ว จุดที่จราจรนิยมอยู่อาศัยก็คือแยกดินแดง คอยจัดการพวกแทรกตรงเส้นทึบเข้าถนนวิภาวดี แต่จริงๆก็ไม่ควรจะไปว่าจราจรเวลาปฏิบัติหน้าที่เพราะไอ้พวกที่แทรกชาวบ้านก็สมควรโดนเล่นซะ และรถข้างหน้าผมไปไม่กี่คันก็โดนเรียกฐานแทรกชาวบ้าน สมน้ำหน้ากะลาหัวเจาะ จากคุณ : สรพงษ์... - [ 19 ม.ค. 51 11:09:18 ]

ความคิดเห็นที่ 3 หลังจากขึ้นโทลล์เวย์แล้ว สิ่งที่ต้องกังวลต่อมาก็คือจะลงถูกที่หรือเปล่า เพราะธรรมดาเวลาขึ้นโทลล์เวย์นั้น ผมจะลงด่านสุดท้าย สุดๆไปเลย อาคารดอนเมืองสำหรับผมแล้วมันก็เป็นแค่ทางผ่านเท่านั้น ผมก็เลยไม่เคยที่จะดูป้ายทางลงป้ายอื่นเลย ตอนนี้ก็ต้องลุ้นแต่เพียงว่าอย่าลงป้ายผิดเท่านั้น เวลาขับผมก็มองวิวทางด้าน เวลาเห็นป้ายโฆษณาโซนี่ป้ายใหญ่ๆ เรียงๆกันนั่นก็แสดงว่ามันใช่แน่ จะถึงดอนเมืองแล้ว จุดหมายมันอยู่อีกไม่กี่อึดใจเท่านั้น แต่แน่นอนว่าดอนเมืองก็มีป้ายลองภูมิเหมือนกันคืออาคารขาออกและขาเข้า แต่ขอโทษที ป้ายลวงตากระจอกนี้ทำอะไรคนอย่างผมไม่ได้เพราะผมเคยหลงมันมาแล้ว คงเคยอ่านการ์ตูนเรื่องเซนต์เซย่า “ไม้ตาย สำหรับเซนต์แล้วใช้ได้เพียงครั้งเดียวเท่านั้น!” ดังนั้นคราวนี้ผมจึงผ่านได้อย่างสบาย (ภูมิใจมาก) เอาล่ะ ผมมาถึงดอนเมืองแล้ว ! ในสภาพที่ปราศจากร่องรอยยุบหรือขูดขีด ใบสั่งในเก๊ะก็ไม่มีเป็นที่ระลึก กระจกเปื้อนยังไงก็เปื้อนอย่างงั้น แต่อย่างไรก็ตาม ยังมีอีกหนึ่งด่านการทดสอบ อาถรรพ์แมวดำไม่ได้สร้างเสร็จในวันเดียว (เลียนแบบกรุงโรม) การหาที่จอดรถในอาคารมันก็ไม่ใช่เรื่องง่ายๆ นึกถึงโฆษณาเบียร์เชียร์  3 หนุ่มกำลังขับรถ มองดูลานจอดรถที่แน่นขนัดไปด้วยรถสารพัดยี้ห้อแล้วก็บ่นกับเพื่อนในรถว่า “จะหาที่จอดรถได้รึเปล่าวะ”  ตอนนี้ผมก็ประสบปัญหาแบบเดียวกัน ชั้นหนึ่งก็แล้วชั้นสองก็แล้วก็ยังไม่มี แล้วดูท่าการจอดรถครั้งนี้คงจะสาหัสดีเดียว พอถึงขั้น 5 ในที่สุดผมก็เจอมัน ที่ว่างสำหรับจอดได้ 1 คัน ! นี่ถ้ามีเพื่อนอยู่ในรถล่ะก็ผมคงจะชี้นิ้วอุทานแบบในโฆษณาแล้ว “ที่จอดรถถถถถถ!” แต่เพราะอยู่คนเดียว ไอ้การที่ขับรถอยู่แล้วจู่จู่ชี้นิ้วตะโกนในรถนั้นคนปกติเขาไม่ทำกัน เดี๋ยวคันข้างหลังมันจะตกใจที่ว่าขับตามคนบ้ามาตั้งนาน และในที่สุด ผมก็ได้ที่จอดจนได้ ! ตอนนี้ผมโล่งออกแล้ว มองนาฬิกาในรถเวลาหกโมงสี่สิบนาที มันคงไม่มีเรื่องซวยประเภทที่ว่ารุ่นพี่ผมจะรีบเข้าไปเดินช้อปปิ้งซื้อของในคิงเพาเวอร์ก่อนโดยไม่รอผมแน่ๆ  และในที่สุดผมก็ได้ says goodbye ล่ำลากันเป็นที่เรียบร้อย (และท่าทางจะเป็น goodbye forever   ไปซะแล้ว ตั้งแต่วันนั้นผมก็ไม่ได้เจอเขาอีกเลย ซาโยนาระ) จะมีกังวลอีกครั้งก็ตอนขับรถกลับบ้าน แต่ก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น ผมถึงบ้านโดยสวัสดิภาพ นับว่าเจ้าแมวดำเมื่อตอนเย็นตัวนั้นไม่สามารถทำอะไรผมได้ โล่งอก! จบแล้วครับ ! (ไร้สาระชะมัด ให้ตายเหอะ) จากคุณ : สรพงษ์... - [ 19 ม.ค. 51 11:10:53 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ^^ เข้ามาอ่านครับ จากคุณ : KTH (KTHc) - [ 19 ม.ค. 51 12:24:42 ]

ความคิดเห็นที่ 5 อาจจะเพราะทำให้ระวังมากขึ้นก็ได้นะ จากคุณ : scottie - [ 19 ม.ค. 51 15:08:14 ]

ความคิดเห็นที่ 6 จริงๆมันก็ทำแล้วล่ะ เพราะทำให้คุณสรพงษ์โชคร้ายกังวลไปตลอดทางไงครับ จากคุณ : กลิ่นกาแฟ (กลิ่นกาแฟครับ) - [ 20 ม.ค. 51 09:10:15 ]

ความคิดเห็นที่ 7 โอย ลุ้นซะแทบตายครับ  กลับบ้านได้โดยไม่มีอะไรก็ดีแล้ว ที่คุณสรพงษ์ คิดมาแต่ละอย่าง น่ากลัวๆ ทั้งน้าน อิๆ จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 20 ม.ค. 51 16:45:38 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ดำเนินเรื่องชวนติดตามดีค่ะ ดีใจด้วยที่ไม่โดนอาถรรพ์แมวดำ จากคุณ : แม่ของObst (obst) - [ 20 ม.ค. 51 16:55:37 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ถือเป็นเรื่องสั้นหักมุมได้เลยนะคะเนี่ย เพราะอ่านๆ ไปคิดว่าต้องมีอะไรเกิดขึ้นแน่เลย แต่ไม่มี 55 จากคุณ : โยษิตา - [ 20 ม.ค. 51 18:15:34 ]

ความคิดเห็นที่ 10 แมวที่บ้านตัวแรกที่กิดมาครอกนี้ ก้แมวดำ ม้นน่ารักออกนะ จากคุณ : tiki_ทิกิ - [ 20 ม.ค. 51 23:34:07 ]

ความคิดเห็นที่ 11 555555อ่านแล้วขำ นึกถึงตัวเอง มีอยู่ครั้งนึงกำลังจะออกจากบ้านไปมหาลัย ปรากฏว่าจิ้งจกทัก ไอ้เราก็ใจไม่ดี เพราะวันนั้นเป็นวันที่มีสอบด้วย นึกไปตลอดทาง ตอบตกแน่เลยตู กังวลตั้งแต่วันสอบจนวันประกาศผล ปรากฎว่ารอดมาได้ฉิวเฉียด 555 แสดงว่าที่จิ้งจกทักหนะ มันอวยพรให้สอบผ่านต่างหาก จากคุณ : เด็กเอก Eng - [ 25 ม.ค. 51 14:51:55 ]