เฮ้ย !! ผมใส่ Nike แล้ววิ่งเร็วกว่าเดิมนะโว้ย

ณ แห่งหนึ่งใจกลางเมือง ประมาณเดือนธันวาคมก่อนปีใหม่ โรงเรียนมัธยมหลายโรงเรียนจะมีการจัดงานกีฬาสีขึ้นมา เพื่อเป็นการสนับสนุนการออกกำลังกายให้กับนักเรียน ที่เอาแต่อยู่ในห้องเรียนสี่เหลี่ยมและบางครั้งอาจจะหมกหมุ่นอยู่กับคอมพิวเตอร์

เด็กบางคนที่ชอบเล่นกีฬาอยู่แล้ว คงจะชอบเทศกาลนี้ไม่น้อยทีเดียวเพราะพวกเขาจะได้แสดงความสามารถที่มีอยู่ ถึงพวกเขาจะเรียนไม่เก่งเท่าไหร่นัก แต่เรื่องกีฬานี่แหละที่ทำให้พวกเขา รู้สึกมีชีวิตชีวามากขึ้น

เช่นเดียวกันกับเด็กนักเรียนสาว ที่จะได้มีโอกาสแสดงความสามารถ ( ที่ไม่ใช้ด้านกีฬา ) แต่เป็นเชียร์ลีดเดอร์ที่สร้างสีสันแก่โรงเรียนและนักเรียนชาย ( ให้กระชุ่มกระชวย ) ได้ดีทีเดียว

อ๋อง เด็กผู้ชายคนหนึ่งที่ชอบเล่นกีฬา เขาตั้งใจจะลงแข่งกรีฑาในประเภท 100 เมตร เพราะเห็นว่าการวิ่ง 100 เมตรนั้นเป็นการแข่งที่เป็นลูกผู้ชายที่สุดแล้ว ไม่จำเป็นต้องมีปัจจัยอะไรมากนัก ไม่ต้องมีเพื่อนร่วมทีม ไม่ต้องฝึกการสื่อสาร ไม่ต้องมีทักษะที่สำคัญ แค่วิ่งให้ไวที่สุดก็พอ

ถึงกระนั้นก็ตาม อ๋องก็พยายามที่จะเพิ่มประสิทธิภาพของตัวเองให้ดีที่สุด การฝึกซ้อมที่ทำอยู่ อ๋องฝึกซ้อมการวิ่งวันล่ะประมาณ 1 ชม. หลังเลิกเรียน โดยแบ่งการวิ่งช้า 40 นาที และวิ่งสปีด 20 นาที ที่สำคัญ เขายังแอบไปดูคู่แข่งฝึกด้วย

คู่แข่งของเขาคือ บอล คนที่นักเรียนสาวหลงไหลจำนวนมาก เขาชอบเล่นฟุตบอล ฝีเท้าของเขาเป็นที่ยอมรับในหมู่ของนักเรียนด้วยกัน และยังเป็นที่ยอมรับของอาจารย์ บางครั้งเขายังเป็นตัวแทนของโรงเรียนในการแข่งขันระดับมัธยมอีกด้วย

แต่นั้นไม่ใช่ประเด็น เพราะการแข่งครั้งนี้ เป็นการแข่งที่วิ่งเพียง 100 เมตรเท่านั้น ซึ่งใช้เวลาไม่เกิน 20 วินาที และอ๋องเชือว่าเขาสามารถชนะบอลได้ ( และบางที สาวๆอาจจะมาเลียวมองเขาบ้าง )

ก่อนวันแข่งขัน 1 อาทิตย์ อ๋องอยากได้รองเท้าคู่ใจสำหรับการแข่งวิ่งในครั้งนี้ รองเท้าที่สามารถใส่ได้พอดีกับเท้า และสามารถเพิ่มความเร็วในการวิ่งให้อ๋องได้ เขาตัดสินใจเปิดอินเตอร์เนทและค้นหารองเท้าที่เขาต้องการ

ไนกี้ ฟรี รองเท้าที่สามารถเพิ่มประสิทธิภาพการวิ่งได้ เขาเห็นรองเท้าดีไซน์ที่สวยงาม ทำด้วยวัตถุดิบพิเศษสามารถยืดหยุ่นปรับสภาพตามเท้าได้เหมาะสม และเธียร์รี่ อองรี นักฟุตบอลที่วิ่งเร็วที่สุดคนหนึ่งก็สวมรองเท้านั้นเช่นกัน

เขาตัดสินใจซื้อมันทันที เพราะต้องการวิ่งให้เร็วกว่าอ๋องให้ได้

1 อาทิตย์นั้น ก่อนแข่ง อ๋องฝึกซ้อมในตารางเดิมที่วางไว้อย่างมีวินัย ทุกครั้งที่เขาเริ่มออกวิ่ง เขาจะคิดว่าตัวเองเป็น เธียร์รี่ อองรีนักวิ่งที่เร็วที่สุดคนหนึ่ง เขากำลังนึกภาพตอนที่เขาวิ่งในเส้นชัยเป็นลำดับ 1 และภาพที่เขาได้รับเหรียญรางวัลพร้อมเสียงปรบมือ

วันนี้แล้วสินะ ที่เป็นวันแข่งขัน แม้อ๋องไม่เคยแข่งกีฬามาก่อนแต่เขาก็มั่นใจ เขารู้ว่าฝึกซ้อมมาอย่างหนัก และใส่รองเท้าของไนกี้อีกด้วย

ณ จุดปล่อยตัว อ๋องชำเลืองมองบอลอยู่ห่างๆ ในการแข่งวิ่ง 100 เมตรนี้มี 4 คนที่เป็นผู้แข่งขัน ในตอนนี้สำหรับเขาไม่ใช่เพื่อนร่วมสถาบัน ไม่ใช่เพื่อนนักเรียนด้วยกัน แต่เป็นคู่แข่งที่ต้องการรางวัลต่างหาก แน่นอน เหรียญทองสำหรับที่ 1 เท่านั้น

สื้นเสียงนกหวีด ผู้เข้าแข่งขันออกตัวในเวลาที่ใกล้เคียงกัน แต่เพียงพริบตาเดียวเท่านั้น บอลก็เขาเส้นชัยเป็นที่ 1 และปล่อยให้อ๋องตามกินฝุ่นในอันดับ 3

อ๋องยืนอยู่นิ่งๆ มองไปที่หลังของบอล ท่าทางบอลไม่ค่อยดีใจเท่าหรอกนัก อาจเป็นเพราะต้องแข่งขันฟุตบอลอีก แต่สำหรับอ๋อง การแข่งขันจบลงแล้ว เขามองไปที่รองเท้าที่เขาใส่อยู่ และสงสัยว่าทำไมวิ่งไม่เร็วกว่าบอล

พิธีมอบเหรียญเกิดขึ้น อ๋องได้รับเหรียญทองแดงและในขณะที่บอลก้าวขึ้นไปรับเหรียญทองนั้น เขาเหลือบไปเห็นรองเท้าที่บอลใส่อยู่ ไม่มีตรายี่ห้อ เป็นรองเท้าที่เก่ามาก มีรองฉีกขาดอยู่นิดๆที่ปลายนิ้วก้อย และที่พื้นรองเท้า ดอกยางไม่มีเหลืออยู่แล้ว

มองกลับไปที่รองเท้าของตนเอง ยังใหม่อ่องและดอกยางไม่สึกหรอเลย ..