ความคิดเห็นที่ 1 5. ฝืนคำสั่ง เนื่องจากรามิตเดินทางออกมาจากศิลาลัยมาตั้งแต่ก่อนอรุณรุ่งหลายยาม ครั้นเมื่อบินมาจนถึงใกล้เวลาบ่ายแก่ๆ จึงได้ระยะทางมากพอดู...ผู้บังคับนกกะระยะทางที่เหลือพร้อมกับเงยหน้ามองตำแหน่งพระอาทิตย์ ก่อนจะส่งสัญญาณให้เวหาถลาลงที่โรงพักนกบนเขาคุรุวารใกล้กับสำนักสันติกะอันเป็นสถานที่รับผู้ฝึกเวทวิชา ฃโรงนกบนเขาคุรุวารแห่งนี้มีขนาดไม่ใหญ่โตนัก แต่ก็จัดที่ทางไว้ให้ ‘นักเดินสาร’ มาพักนกของตน รวมทั้งจัดหาที่ทางและอาหารไว้รับรองอีกด้วย เด็กหนุ่มเห็นว่าเหลือระยะทางอีกไม่มากก็จะบินถึงเขตแดนตะวันตก จึงถือโอกาสแวะพัก รวมทั้งเวหาเองจะได้พักปีกเพื่อจะเดินทางต่อรวดเดียวถึงปราสาทตะวันตก นอกจากนี้โรงพักนกแห่งนี้ยังเป็นที่พักนกแห่งสุดท้ายของที่ราบภาคกลาง เนื่องจากไม่มีใครกล้าเข้าไปปลูกสร้างสถานที่เช่นนี้ในแดนตะวันตก โดยเฉพาะยามเมื่อต้องเผชิญหน้ากับพญาแร้งแห่งทุ่งกาลี เจ้าของน่านฟ้าที่น่ากลัว รามิตกระตุกสายบังเหียนนิดหนึ่ง เวหาก็เตรียมลดระดับลง แม้ลานนกขณะนี้จะค่อนข้างเงียบเหงา แต่รามิตรู้ว่ายิ่งใกล้ค่ำจะมีผู้เดินทางมาใช้บริการมากเนื่องจากสดายุไม่สามารถบินตอนกลางคืนได้ เวหาอาจเป็นสดายุตัวเดียวที่ได้รับข้อยกเว้น ต้องขอบใจบุษบรรณ... ต้นหญ้าบนสนามถูกไถครูดจนถอนรากออกเป็นทางเมื่อนกยักษ์ร่อนลงมาบนที่โล่ง เวหากางปีกออกกว้างเพื่อชะลอความเร็ว แต่ถึงกระนั้นด้วยกำลังของพญาแร้งในร่างสดายุก็ยังเกือบทำให้ทั้งคนทั้งนกเกือบหลุดออกนอกวงลานบิน ปลายสุดของลานนกคือหน้าผาที่ลาดชัน ถึงแม้ว่าที่ผ่านมาจะมีเหตุการณ์ที่ผู้บังคับนกมือใหม่ลงเลยสนามหรือไม่ตรงลานบินไปบ้าง แต่การที่ต้องบังคับนกให้บินขึ้นในระยะทางจำกัด ย่อมไม่ใช่เรื่องง่ายและน่าเสี่ยงแต่อย่างใด...เพราะหากมือไม่ถึงจริงทั้งนกทั้งคนบังคับ แม้จะไม่พากันร่วงลงเหวก็อาจเป็นสาเหตุให้ได้รับบาดเจ็บไม่น้อย รามิตถอนใจยาวอย่างโล่งอกเมื่อเวหาสามารถหุบปีกและนิ่งสนิทได้ในที่สุด เขาตบไปที่หลังคอของนกอย่างรู้ใจ “ใช่...เพราะลานนกที่นี่สั้นไป ข้ารู้ เจ้าไม่ผิดหรอก” เวหาส่งเสียงรับในลำคอ จากนั้นรามิตจึงปลดบันไดเชือกและไต่บันใดลงมา ขณะเดียวกันสายตาเหลือบไปเห็นชายร่างท้วม แต่งกายค่อนข้างดีและสะอาดสะอ้าน ผิดแผลกไปจากคนเฝ้าลานนกโดยทั่วไปอย่างเห็นได้ชัด ฝ่ายตรงข้ามรีบวิ่งกระหือกระหอบตรงเข้ามาหาด้วยอาการรีบร้อน “ข้ากับนกไม่เป็นไรขอรับ” เด็กหนุ่มรีบตะโกนบอก เพราะเดากิริยาอาการและการแต่งกายของฝ่ายตรงข้ามที่น่าจะเป็นเจ้าของโรงนกที่วิ่งมาด้วยความเป็นห่วง เกรงว่าจะทำให้ผู้บังคับสดายุได้รับบาดเจ็บหรือไม่พอใจ “บังเอิญไม่ค่อยได้แวะพักที่นี่ขอรับ เลยทำให้กะระยะทางไม่ถูก”  รามิตพูดอย่างอารมณ์ดี พลางเอื้อมมือจับสายจูงเดินออกมาจากรัศมีของลานบิน ชายร่างท้วมพาตนเองมาถึงแล้ว ด้านหลังมีข้ารับใช้วิ่งตามเจ้านายมาเป็นพรวน คนเป็นเจ้านายหยุดชะงัก คล้ายกำลังหอบหายใจ ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงขาดเป็นห้วงๆ “นะ...นายน้อย...แฮ่ก...แฮ่ก...มะ...มาจากศิลาลัย...ชะ...ใช่ไหมขอรับ” ชั่วครู่หนึ่งประกายตาของรามิตฉายความพิศวง หากทว่าเมื่อนึกได้ว่าเขายังอยู่ในชุดเครื่องแบบของผู้บังคับสดายุมิใช่พญาแร้งแห่งปราสาทดำ จึงค่อยเข้าใจ ซึ่งหากเขามาในฐานะแบบหลัง อาจได้รับการต้อนรับอีกแบบหนึ่ง “ไม่ต้องเรียกข้าว่านายน้อยหรอก...ข้าอยากจะพักนกสักยามหนึ่งเท่านั้น ต้องขอโทษที่ทำให้ตกใจ” หากดูเหมือนอีกฝ่ายจะไม่ได้ยิน หรือไม่ก็แกล้งทำเป็นหูทวนลม “ข้านึกอยู่แล้ว นายน้อยท่านนี้ช่างสุภาพและสง่างาม ตามที่สหายของท่านบอกเอาไว้จริง เอ้า! เด็กๆ ใยไม่รีบหาน้ำท่ามาให้เร็ว” ขาดคำข้ารับใช้หลายคนก็รีบเอาน้ำในกระบอกส่งมาให้ อีกคนหนึ่งรีบเดินเข้ามาทำท่าจะฉวยสายจูงไปจากมือเพื่อบริการ หากคนที่เป็นแขก กลับนึกฉงน และยังคงยึดสายบังเหียนไว้แน่นไม่ยอมส่งให้คนที่ยืนคอยอยู่ จากคุณ : run saya - [ 20 ม.ค. 51 00:32:31 ]

ความคิดเห็นที่ 2 “เอ...เมื่อครู่ว่าสหายข้างั้นหรือ? อา...บางทีท่านอาจจะจำผิดคนกระมัง ข้าไม่ได้นัดใครไว้ที่นี่หรอกขอรับ” อีกฝ่ายกลับยิ่งยิ้มแป้น “สหายของท่านก็พูดว่า นายน้อยจะกล่าวเช่นนี้...วางใจเถิด ตัวข้าทำกิจการมานาน ข้าย่อมดูออกว่านายน้อยมาจากศิลาลัยนครแน่นอน เชิญนายน้อยทางนี้ สหายของท่านมารออยู่ที่เรือนสูงเกือบชั่วยามหนึ่งแล้ว” แม้รามิตอยากจะบอกว่าอีกฝ่ายต้องเข้าใจอะไรผิดไปแน่ๆ เนื่องจากการเดินทางแบบฉุกละหุกเมื่อคืน ทำให้เขาไม่ได้มีเวลาร่ำลาใครเลย แล้วใยเขาจะมีสหายมารอท่าอยู่ที่นี่ได้อย่างไรกัน? แต่เมื่อเห็นท่าทีพยักเพยิดและการต้อนรับอย่างมีไมตรี ที่ค่อนข้างเข้าทำนอง ’ออกหน้าออกตาเกินควร’ จากเจ้าของโรงนก ทำให้รามิตไม่ได้พูดสาวความยาว คงต้องรอให้ สหายปริศนาผู้นั้นปฏิเสธว่า คนที่ตนรออยู่มิใช่เขากระมัง หลังจากปล่อยให้เวหาอยู่ในความดูแลของคนงาน รามิตจึงเดินตามหลังชายร่างท้วมมายังเขตด้านในของโรงพักคนเดินทางที่เรียกว่าเรือนสูง เรือนสูงที่ว่าเป็นอาคารไม้ยื่นส่วนลานออกไปยังโตรกผาลึก โถงด้านในกว้างขวาง สามารถจุกองเดินทางขนาดย่อมๆ ได้สองสามกองพร้อมกันเลยทีเดียว เพดานยกสูงยิ่งทำให้ดูโอ่อ่า แต่ทว่าบัดนี้โถงรับรองกลับร้างราผู้คน กลางห้องกว้างมีเพียงคนๆ เดียว กำลังนั่งหันหน้าไปทางผาลึกและขุนเขาสลับซับซ้อนเบื้องหน้า “นายท่าน...สหายน้อยที่ท่านรออยู่มาถึงแล้วขอรับ” ผู้ที่นั่งอยู่ด้านในมิได้หันกลับมา เพียงแต่ยกมือขึ้นข้างหนึ่งเป็นเชิงรับรู้และไม่ได้กล่าวตอบว่าอะไร “ถ้าเช่นนั้น ข้าก็ไม่รบกวน...หากท่านต้องการสำรับอาหารเพิ่ม สั่นกระดิ่งเรียกข้าน้อยได้ทุกเมื่อนะขอรับ” คนที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ยังคงไม่พูดไม่จา เพียงแต่พยักหน้ารับ เมื่อดูจากเครื่องแต่งกายจากด้านหลัง รามิตคิดว่าบุรุษผู้นี้น่าจะมีฐานะดีพอควร ด้วยเสื้อคลุมสีน้ำตาลอมทองที่ทอมาจากไหมชั้นดี แต่ทว่าลายผ้าที่โพกบนศีรษะคล้ายรามิตจะเคยเห็นมาก่อนหากจำไม่ได้ว่าเมื่อไร “นั่งสิ รามิต” อยู่ๆ อีกฝ่ายก็กล่าวขึ้นโดยไม่ผินศีรษะกลับมา สาวกดำแห่งปราสาทจันทรคราสมองไปที่อีกฝ่ายอย่างคาดไม่ถึงว่าบุรุษผู้นี้กำลังรอคอยเขาอยู่จริงๆ หากเด็กหนุ่มยังคงยืนอยู่ที่กรอบประตูไม่ได้เข้าก้าวล้ำเข้าไปด้านใน ขณะเอ่ยถาม “ขออภัยข้าเถิดขอรับ หาก...ข้าเคยรู้จักกับนายท่านหรือ?” ร่างของฝ่ายตรงข้ามสั่นเทิ้มคล้ายกำลังหัวเราะ จากนั้นบุรุษปริศนานั้นจึงค่อยยืดกายขึ้นและหันมาเผชิญหน้าช้าๆ อย่างใจเย็น ประกายตาดุจจิ้งจอกร้าย ฉายแววแห่งความพอใจก่อนจะกล่าว “ข้าต่างหากน่าจะเป็นฝ่ายกล่าวประโยคนั่นนะรามิต...ไม่พบกันแค่เดือนสองเดือน ทำเอาข้าเกือบจำไม่ได้...ดูเป็นผู้ใหญ่ขึ้นนะ” ในทีแรกรามิตยังคงมองอีกฝ่ายไม่ออกเพราะไม่คุ้นกับบุคลิกแปลกตา หนวดเคราที่เจ้าตัวเคยไว้รกรุงรัง มาบัดนี้หนวดเคราเหล่านั้นกลับถูกตัดแต่งเข้ารูปเหมือนขุนนางชั้นสูง เมื่อร่างสูงใหญ่ก้าวเดินมาใกล้มากขึ้น จนสังเกตเห็นเค้าหน้าและแววตาเจ้าเล่ห์แห่งคนพาลที่ไม่อาจปิดบังได้นั้น รามิตจึงค่อยจำได้แม่นยำ ปฏิกิริยาแรกจากสาวกดำคือ การพลิกคว้าด้ามอาวุธยาวจากที่ซ่อนด้านหลัง พลันออกมาจ่อตรงหน้าอย่างเร็วดุจการสะบัดปีกของอินทรีย์ และเพียงแค่รามิตออกแรงมากกว่านี้เพียงเล็กน้อย ก็สามารถเรียกคืนลมหายใจจากคนตรงหน้าได้ทันที ฝีเท้าคนตรงข้ามจึงพลันสะดุดกึก แต่ยังคงรักษาน้ำเสียงได้เป็นปกติ “ดูเจ้าไม่ค่อยชอบหน้าข้าเท่าไหร่เลยนะ” เขาว่าพลางเกาคาง “เพราะข้าไม่เคยเชื่อใจคนคดเช่นท่าน...ท่านข่าน” คาชา ข่าน หัวหน้ากองโจรอันระบือลือลั่น เหลือบตามองปลายอาวุธร้ายของเด็กหนุ่มนิดหนึ่ง ก่อนจะทำท่าขยับไหล่ แล้วกล่าวถ้อยคำอย่างระวังมากกว่าเดิม “อาหารเย็นชืดหมดแล้ว เรามานั่งคุยกันก่อนดีไหม?” หากไม่มีปฏิกิริยาตอบรับจากรามิต และเขาก็ไม่ได้ลดอาวุธลงแต่อย่างใด “ท่านต้องการอะไร?” คนพูดกล่าวด้วยน้ำเสียงห้วน “อย่าพูดโดยขาดเยื่อใยเช่นนั้นสิ” คาชา กางมือออกไปด้านข้าง “ข้ายังไม่ถือโทษโกรธเจ้าเลยสักนิด ที่เจ้าไประเบิดเรือนข้าจนเหลือแต่เสาต้นเดียวเช่นนั้น” “แต่ข้าก็รู้ว่าท่านได้คืนมาแล้ว จากเงินพนันในเมืองมาติกามิใช่หรือ?” คนตัวสูงกว่ากระเดาะปากขึ้น คล้ายโดนจับโกหกได้ “ช่างเถิด...ในเมื่อเจ้าไม่อยากพบหน้าข้า ข้าก็จะไป...ถ้าเช่นนั้นหากเกิดเรื่องใดกับแม่นางน้อยบุษบรรณ...กับท่านวาฬารูปงาม เจ้าคงไม่สนใจเหมือนกันสินะ” พอพูดจบก็ทำท่าจะถอยกลับ หากเป็นดังที่เขาคาด ฝ่ายตรงข้ามมีปฏิกิริยาตอบกลับอีกแบบหนึ่ง “หยุดก่อน! ท่านพูดว่าอะไร?” คาชาแอบยิ้มอย่างมีชัย จากคุณ : run saya - [ 20 ม.ค. 51 00:36:30 ]

ความคิดเห็นที่ 3 “หือ? ข้าว่าอะไรรึ?” รามิตชักเหลืออด ตวัดดาบด้ามยาว ลงบนบ่าข้างหนึ่ง แววตาของสาวกดำบ่งบอกความเอาจริง หากหัวหน้าโจรใหญ่ ยังคงระบายยิ้มในหน้าอย่างทองไม่รู้ร้อน “นั่นคือเรื่องที่ข้ามารอเจ้าอยู่ที่นี่...รามิต หากเจ้ายังเป็นห่วงความปลอดภัยของแม่นางน้อย จงเก็บอาวุธของเจ้า และฟังคำข้าให้ดีเถิด” หากรามิตตีความเป็นอีกอย่างหนึ่ง “หากเจ้าทำร้ายบุษบรรณ...ข้าจะไม่มีวันละเว้น...” คาชา ข่านหัวเราะลั่น “รามิตเอ๋ย! มนุษย์ไร้พิษสงแลอำนาจอย่างข้าหรือ จะบังอาจถึงเพียงนั้น” “เพราะเจ้าเป็นพวกสมุนของมัจจุมาร และต้องการแก้แค้นที่เทพทิศเหนือมาหลอกใช้” “โอ...ข้าคนนี้น่ะรึ? รามิตเจ้าลืมแล้วหรือ? นายของข้ามีเพียงสีแห่งทองคำของเหรียญเงินเท่านั้น” ไม่พูดเปล่า คาชาถูปลายนิ้วไปมา “ท่านอย่าได้โยกโย้มากความ จงบอกมาบุษบรรณอยู่ที่ไหน?” ปลายประโยคคนพูดชักร้อนใจจนไม่อาจซ่อนความหมายในน้ำเสียง ประกายตาของนายโจร เจิดจ้าขึ้น เขาค่อยๆ ใช้ปลายนิ้วตนเขี่ยคมอาวุธออกจากไหล่ “หากท่านสาวกดำอยากรู้...เกรงว่าข้าคงไม่อาจเฉลยได้ คงได้แต่ให้ไปถามกับข้าหลวงใหญ่แห่งมายาเลเท่านั้น” รามิตขมวดคิ้ว ยอมลดอาวุธลงโดยดี “หมายความว่าอย่างไรกัน?” ในที่สุดคาชา ก็กลับมายืนอยู่ในฐานที่ได้เปรียบกว่า เขาขยับเก้าอี้ตัวเดิม แล้วทรุดตัวลงนั่ง เอามือประสานไว้บนโต๊ะอย่างใจเย็น “อา...ข้าเดาไม่ผิดจริงๆ ไม่เสียแรงที่ข้าอุตส่าห์มาดักเจ้าไว้” เขาผายมือเชื้อเชิญให้รามิตลงนั่ง แม้จะรู้ว่าเด็กหนุ่มย่อมไม่อยู่ในภาวะที่อยากสนทนาใดๆ แต่แล้วรามิตก็ยอมทรุดกายลงนั่งตรงข้าม คาชา ข่านยิ้มอย่างพึงพอใจ ก่อนจะเทชาให้ผู้น้อยวัยกว่า หากรามิตมิได้แตะต้องอาหารหรือน้ำดื่มใดเลย คาชา ก็เช่นกัน “เจ้าไม่แปลกใจหรือว่าเหตุใดจึงมีคำสั่งให้เจ้าออกเดินทางก่อนกำหนดเวลาเดิมเสียมากมาย” เขาเริ่มช้าๆ “นั่นมันเรื่อง...ท่านรู้ได้อย่างไรกัน?” แต่นายโจรแห่งขุนเขาไม่ตอบ ดวงตาระยิบระยับพราวไปด้วยเล่ห์กระเท่ “ด้วยเหตุนี้...เจ้าจึงไม่รู้เหตุร้ายเมื่อกลางราตรีที่ผ่านมา” คาชาหยุดนิดหนึ่ง สังเกตอาการของคู่สนทนาก่อนจะกล่าวต่อ “มีเรื่องปริศนาเกิดขึ้นในวันมหาฤกษ์ของเทพาธิบดี...มีคนหายสาบสูญไปในคืนนั้นซ้ำยังเป็นชาวเทพชั้นสูง เรื่องนี้สะเทือนขวัญแก่ชาวศิลาลัย แต่ที่สำคัญกว่านั้นคือมีเทพทิศเหนือเข้ามาเกี่ยวข้องด้วย” “เรื่องเกิดขึ้นเมื่อคืนนี้หรือ? ทำไมข้าไม่รู้มาก่อน แล้วบุษบรรณไปเกี่ยวอะไรด้วย?” คาชายิ้มอย่างมีเลศนัย เขาเคลื่อนตัวมาข้างหน้าพลางพูดด้วยเสียงเบา “นั่นเป็นเพราะพวกเขาไม่อยากให้เจ้ารู้น่ะสิ อนิจจา...น่าสงสารแต่แม่สาวน้อย แม้เธอจะเป็นชาวเทพ แต่ทว่าเพียงแค่เทพนักรบ ไหนเลยจะปลอดภัยกว่าการมีจอมเทพแห่งปฐพีให้ความคุ้มครอง” “ท่านตั้งใจจะพูดอะไร?” คาชาเอาหลังพิงพนักเก้าอี้อย่างเก่า ก่อนจะพูดลอยๆ “ข้าคิดว่าเจ้าฉลาดพอที่จะรู้ความหมายนะรามิต...แต่เอาเถิด ไหนๆ แล้วข้าจะบอกเจ้าก็แล้วกัน...เมื่อคืนนี้ มีคนดักลอบทำร้ายชาวบาดาล ข้าหลวงใหญ่แห่งมายาเลสามารถจับกุมผู้ต้องสงสัยได้ในที่เกิดเหตุ และนำตัวส่งไปยังตุลาการแห่งโกมุทเพื่อรอพิพากษาทันที หากทว่าน่าเสียดายนักที่เทพบาดาลไม่อาจจับผู้ต้องสงสัยที่คาดว่าเป็นผู้ลงมือกระทำอีกรายหนึ่งได้ เพราะเขาได้หนีออกมาจากศิลาลัยก่อนที่ใครจะล้อมจับไว้ทัน...คนผู้นั้นหนีอย่างรู้จักเอาตัวรอดดุจคนขลาด” เขาหันมาทางเด็กหนุ่ม จึงพูดต่อ “เจ้ารู้หรือไม่ว่า คนผู้นั้นคือใคร?” เร็วยิ่งกว่าคำพูด ทันใดนั้น แผ่นหลังบึกบึนของคาชากระเด็นอัดใส่ผนังด้านหลัง ฝุ่นคลุ้งกระจายจนเขาสำลัก เมื่อนายโจรใหญ่ได้สติอีกครา เขาก็พบว่าทั้งร่างกำลังลอยอยู่เหนือพื้นดิน รอบคอสัมผัสได้ถึงมือเย็นเฉียบราวน้ำแข็ง หากเจ้าของมือนั้นกลับมีดวงตาคุกโชนยิ่งเปลวเพลิง จากคุณ : run saya - [ 20 ม.ค. 51 00:40:19 ]

ความคิดเห็นที่ 4 คาชา ข่านรู้ตัวดีว่าเขากำลังเผชิญหน้ากับเวทรัตติกาลที่ทุกคนในบุราทิศกลัวจนแทบหัวหด หรือข้าหลงคิดไปว่าเจ้านี่มันจะมีด้านแสงสว่างมากพอ... สาวกดำหรี่ตาข้างหนึ่งราวกับกำลังชั่งใจอะไรบางอย่าง สุดท้ายเด็กหนุ่มคลายมือที่กำรอบลำคอของคาชาออก ร่างสูงหนาจึงครูดลงมาตามผนัง เขาไม่คิดว่ารามิตจะกล้าลงมือทำร้ายตน ในเมื่อเขาอาจเป็นผู้เดียวในอาณาจักรที่ยื่นมือเข้ามา ขณะที่ทุกคนต่างไม่อยากเข้ามายุ่งเกี่ยว เขาตั้งใจว่าจะมากล่อมให้เด็กหนุ่มยอมทำตามที่เขาบอก แต่นึกไม่ถึงว่า เรื่องมันไม่ง่ายอย่างที่คิดเสียแล้ว... “บุษบรรณอยู่ที่ไหน?” รามิตกล่าวด้วยน้ำเสียงที่คาชา ไม่เคยได้ยินมาก่อน... มันก้องกังวาล สั่นสะเทือนจนถึงขั้วหัวใจ แม้จะผิดจากที่คาดการณ์ไว้ หากคาชายังคงฉลาดพอที่จะหาทางรอด... “เรื่องเกิดขึ้นตั้งแต่เมื่อคืน...ป่านนี้แล้ว เทพบาดาลคงจะรีบนำตัวเทพนักรบเดินทางจนเกือบถึงทวารชั้นแรกของมายาเล เพื่อหลีกเลี่ยงการปะทะกับเหล่าพี่ชายของเธอ ทางจอมเทพเองก็ทำอะไรไม่ได้มากเพราะคนของตัวก็ตกอยู่ในฐานะผู้ต้องหาเช่นกัน” “อะไรนะ!” รามิตสบถ “หากเจ้าหันกลับเดินทางไปยังบาดาลตอนนี้ พรุ่งนี้คงถึงชายแดนในตอนหัวค่ำ เจ้าได้รับเชิญไปมายาเลในฐานะทูตแห่งศิลาลัยไม่ใช่หรือ? ตามกฎของอาณาจักรเทพพวกเขาจับกุมเจ้าไม่ได้หรอก หากเจ้าขอความช่วยเหลือจากเทพมังกรเพื่อนของเจ้า อาจช่วยเธอรอดจากโทษประหารได้ทันการณ์” “อะไรกัน? สภาโกมุทจะรีบตัดสินความรวดเร็วอย่างนี้เชียวหรือ?” ดวงตาของรามิตยังคงเปล่งประกายจ้า หากคาชากลับมองไปที่เด็กหนุ่ม อย่างตำหนิเล็กน้อย “โจทก์เป็นถึงอดีตทายาทของทะเลใต้...ซ้ำในวันนั้นก็มีพยานหลายคนเห็นพวกเจ้าทะเลาะกันในลานชมดอกไม้ไฟ เป็นที่รู้โดยทั่วไปว่า ท่านกัญหาแห่งสมุทรายามเมื่อดื่มเหล้ามณฑา มักจะกล่าวถ้อยคำที่ไม่ชวนฟัง...ได้ข่าวว่า เขากล่าวว่าร้ายเทพนักรบจนลามไปถึงจอมเทพแห่งศิลาลัย แม้เจ้าจะไม่ได้ลงมือทำร้ายกัญหาต่อหน้าผู้คน หากเจ้ากับบุษบรรณก็ร่วมมือกันทำร้ายเขาในที่ลับตาโดยไม่เกรงใครหน้าไหนทั้งสิ้น ด้วยถือว่ามีจอมเทพคอยคุ้มกายอยู่” “นี่มัน...โกหกชัดๆ!” รามิตถึงกับตัวสั่นระริก ด้วยความโกรธ หากเมื่อนึกถึงเหตุการณ์ที่อานนท์มาปลุกกลางดึกเพื่อออกเดินทางอย่างไม่ได้แจ้งล่วงหน้านั้น เขาก็นึกแปลกใจอยู่แล้ว หากไม่ได้คิดว่าจะมีเรื่องร้ายเกิดขึ้น เขาเข้าใจเจตนาของนายท่านดี... แต่ว่าความปลอดภัยของสหายก็ไม่อาจทำให้เขาเพิกเฉยได้ รามิตขมวดคิ้วเข้าหากัน ขยับกายเตรียมจะออกไปจากห้อง เมื่อเห็นกิริยาหุนหันจากฝ่ายตรงข้าม คาชาจึงค่อยรวบรวมกำลังกล่าวขึ้นอย่างมีไมตรี “เพราะข้ารู้จักเจ้าดีหลานชายของข้า การลอบกัดโดยวิธีขลาดเขลาเช่นนั้น ย่อมไม่ใช่ฝีมือเจ้าแน่ เมื่อข้าทราบข่าว จึงรีบมาคอยพบเจ้าที่นี่” “หากท่านโกหกข้า...” “หึ! เรื่องแบบนี้มาพูดเล่นได้หรือ? ที่ข้ามาบอกเจ้าเพราะไม่อยากให้ผู้คนตราหน้าว่าเจ้าขี้ขลาด ปล่อยให้ผู้หญิงรับเคราะห์แทน” รามิตก้าวเดินออกจากห้องโถงโดยไม่กล่าวสิ่งใดออกมา เด็กหนุ่มไม่รอช้ารีบเรียกหานกของตน ในเวลาไม่นาน คาชาจึงเห็นปลายปีกนกถลาขึ้นท้องฟ้า สดายุตัวนั้นมุ่งสู่แดนใต้แทนตะวันตก.. เมื่อนั้นนายโจร ลอบผ่อนลมหายใจยาว ถึงกับเอาไหล่หนาพิงด้านหนึ่งของกรอบบานประตูอย่างอ่อนแรง พลางคลำรอบคอที่ช้ำเป็นรอย... ข้าประมาทเกินไป...ต่อไปข้าต้องระวังมากกว่าเดิม ที่เหลือขึ้นอยู่กับท่านแล้ว... ***** จากคุณ : run saya - [ 20 ม.ค. 51 00:43:33 ]

ความคิดเห็นที่ 5 * ขออนุญาตแทรกบทพักครึ่ง *[ อ่านจนเหนื่อยหรือยังเจ้าคะ? นี่มาถึงครึ่งบทแล้วค่ะ หากเป็นตอนปกติทั่วไปจะตัดตอนตรงนี้ แต่ว่าช่วงครึ่งหลังจะซ้อนกับบทที่หนึ่ง จึงเอามาลงพร้อมกันค่ะ] รามิตเดินทางข้ามอาณาเขตโดยไม่หยุดพัก... เมื่อถึงตอนเช้าวันถัดมา เขาก็เห็นแม่น้ำมหาธาราธารอันกว้างใหญ่ ไหลเป็นวงคดเคี้ยวจากเทือกเขาจ้าวบรรพต จนผ่านที่ราบภาคกลาง ก่อนจะไหลออกสู่ทะเลมรกตของแดนใต้ รามิตจึงใช้แม่น้ำสายนี้เป็นเครื่องนำทางเพราะนี่เป็นครั้งแรกที่เขาเดินทางมาสู่บาดาลแบบบินข้ามฟากจนแทบจะกลายเป็นเส้นตั้งฉากจากคุรุวาร แต่ถึงกระนั้นความที่เขาเดินทางอ้อมไปเสียไกลจนเกือบถึงเขตแดนรอยต่อของตะวันตก ทำให้เสียเวลาไปพอควรเมื่อเทียบกับระยะทางการเดินทางจากศิลาลัยแล้วตรงมายังทวารน้ำแห่งบาดาล ดีที่ว่าแท้จริงแล้วเวหาเป็นพญาแร้งสายพันธุ์ทรหด จึงทำให้สามารถบินได้ต่อเนื่องได้ยาวนานกว่านกสดายุทั่วไป เขามาถึงสัญญาณกากบาทสีเพลิง เครื่องหมายของโรงพักนกของแดนใต้เมื่อยามอาทิตย์ลับฟ้าไปแล้ว รามิตตัดสินใจเอาเวหาลงถามทางก่อน แม้จะมีสาส์นเชิญในฐานะทูตแห่งศิลาลัย หากการล่วงล้ำประตูบาดาลในยามวิกาลไม่ใช่การกระทำที่ฉลาด การปะทะกันเมื่อคราวงานเทศกาลระหว่างเขาและฝาแฝดแดนใต้นั้นก็พอแล้ว ที่จะทำให้ต่างฝ่ายต่างไม่คิดจะมีไมตรีด้วย เรื่องในคราวนั้นเงียบหายเพราะเมื่อในที่สุดจ้าวแดนตะวันตกได้ถือคทาแห่งจอมเทพ จนทำให้เทพบาดาลไม่กล้าทำอะไร หากตอนนี้ทุกอย่างได้เปลี่ยนไปแล้ว หากเหตุการณ์ประหลาดที่คาชา ข่านเล่ามาเป็นความจริง เทพบาดาลคงพากันตกลงพร้อมใจทวงถามความยุติธรรมจากจอมเทพ แน่นอนว่าด้วยนิสัยนายท่านย่อมไม่มีใครมากดดัน หรือบงการสิ่งใดได้... ดังนั้นต้องมีใครสักคนดำเนินการเพื่อใส่ร้ายเขากระทั่งดึงเอาบุษบรรณมาเกี่ยวข้องด้วย...หากเป้าหมายที่แท้จริง การมุ่งทำลายชื่อเสียงของจอมเทพคนใหม่... และยังทำให้เทพนักรบพลอยกลายเป็นเครื่องมือไปด้วย รามิตกระชับสายบังเหียนมั่น เป็นไงเป็นกัน... ***** “มีนกมา!” ใครคนหนึ่งตะโกนเสียงดังจากหอคอยสูงที่ทำมาจากไม้มะค่าต้นใหญ่ หลังจากนั้นจึงเกิดเงาคนไหววูบวาบ เสียงตะโกนและฝีเท้าของคนหลายคน สิ้นเสียงอึกทึกครึกโครมนั้นจึงค่อยปรากฏแนววงกลมที่เกิดจากเสาตะเกียงไฟที่ตั้งล้อมรอบลานกว้างขนาดใหญ่อยู่ไม่ห่างจากกากบาทไฟเท่าใดนัก ขณะที่คนงานบนพื้นดินกำลังจุดเสาตะเกียงต้นสุดท้ายด้วยอาการลุกลี้ลุกลน แรงลมที่เกิดจากปีกขนาดยักษ์กลับพัดเอาฝุ่นทรายบนลานกว้างคลุ้งกระจาย ทำให้ไฟบนเสาดับไปหลายดวง ส่วนผู้ที่ยืนอยู่ในรัศมี ต้องรีบวิ่งวุ่นหาเชือกเพื่อผูกโยงตนไว้กับมุดเหล็กที่ตอกลึกลงไปถึงชั้นหิน หรือไม่ก็พันเป็นเงื่อนแน่นหนาเข้าไว้กับโคนต้นไม้ใหญ่ เพื่อกันไม่ให้ตนต้องล้มหรือเซถลาด้วยแรงลมใต้ปีกมหึมาของนกยักษ์ จากนั้นสดายุจึงบินข้ามผ่านกากบาทอัคคี มันทะยานลงมายังลานวงกลมกว้าง ฝุ่นสีแดงกระจายฟุ้งราวกับเกิดพายุขนาดย่อม ผู้ถือบังเหียนนกสั่งประโยคหนึ่งแก่นกของตน ต่อมามันจึงค่อยเก็บพับปีกมหึมาอย่างเรียบร้อย ละอองฝุ่นจึงค่อยสลายลงบ้าง ชายผู้เฝ้าลานนกแก้เชือกที่พันไว้รอบเอวออกจึงค่อยก้าวเข้ามาต้อนรับอาคันตุกะยามค่ำ เป็นครั้งแรกที่เขาเห็นนกยักษ์ตัวนั้นได้ถนัดตา... จากคุณ : run saya - [ 20 ม.ค. 51 00:49:53 ]

ความคิดเห็นที่ 6 สดายุตัวนั้นมีสีขนเข้มจนเกือบดำ แม้ในยามแสงน้อยเช่นนี้ ยังคงเห็นความสง่างามดุจพญานกทั้งปวง แต่สิ่งที่ทำให้เขาตกใจจนแทบตัวสั่นนั่นคือ ชายในชุดดำที่กำลังถือบังเหียนนก หากทว่าก่อนที่ชายเฝ้าลานนกจะร้องออกมาด้วยความตกใจ ผู้มาเยือนยามวิกาลกลับเป็นฝ่ายทักขึ้นก่อน “ท่านปิดร้านแล้วหรือไม่?” แขกยามราตรีถามสั้นๆ และดูเหมือนจะไม่ทันได้สังเกตเห็นอากัปกิริยากล้าๆ กลัวๆ ของฝ่ายตรงข้าม เป็นเวลานานกว่าที่ชายเฝ้าลานนกจะปริปากออกมาได้ “มะ...ไม่..ขะรับ” ความจริงแล้วการรับสดายุนั้นจักต้องมีพิธีรีตองมากกว่านี้ เพราะสดายุถือเป็นนกแห่งเทพ....ซึ่งชาวเทพเท่านั้นจะมีสิทธิเป็นผู้บังคับนกชนิดนี้ได้ ชายเฝ้าลานนกผู้นี้มิใช่เป็นคนงานใหม่ หากทำงานในการดูแลนกสวรรค์พวกนี้มาแล้วไม่ต่ำกว่าแปดเก้าปี ได้พบเจอสดายุมาเกือบทุกสายพันธุ์ การทำงานที่ต้องเกี่ยวพันกับพาหนะมีปีกเช่นนี้ทำให้เขาพอจะดูออกว่าสดายุที่มีลักษณะที่ดี และใหญ่โต มักจะแปรผันตามวรรณะเทพของผู้ที่เป็นนายมัน และนกสวรรค์ที่อยู่ตรงหน้านั้นก็มีขนาดใหญ่ แม้จะดูอ่อนแรงและสกปรก จนสร่างความสง่าไปบ้างเนื่องจากการเดินทาง หากก็ปฏิเสธมิได้ว่า สดายุตัวนี้เป็นสายพันธุ์ดี...เกือบจะดีกว่าทุกตัวที่เขาเคยเห็นด้วยซ้ำ ดังนั้นเขาจึงตกใจคำเอ่ยทักโดยตรงที่มาจากผู้ถือสายบังเหียน เพราะปรกติเจ้าของนก ‘ระดับนี้’ จะไม่ยอมสนทนากับพวกคนงานอย่างเขา แม้แต่ชายตามอง...หากเดินทางมาเป็นหมู่คณะ พวกเขามักจะทิ้งหน้าที่นี้ให้กับคนรับใช้ หรือหากเดินทางตามลำพัง ชาวเทพผู้เป็นเจ้าของนกก็จะถามแค่คำสองคำ ทำเอกสาร และจ่ายเงินเท่านั้น นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้โต้ตอบกับผู้บังคับสดายุโดยตรง ขาของเขาสั่นพั่บๆ เมื่อเห็นอีกฝ่ายค่อยๆ ปีนบันไดเชือกลงมาจากอานนก ปล่อยสายบังเหียน และเดินตรงมายังเขา เหงื่อกาฬเริ่มแตกพลั่ก...ข้าต้องทำอย่างไร? พูดอย่างไร? แสงสว่างจากคบเพลิงย้อมร่างอาคันตุกะยามค่ำคืนเป็นสีสว่างครึ่งหนึ่ง เมื่ออยู่บนผืนดิน ชายเฝ้าลานนกจึงสังเกตว่าผู้บังคับสดายุคนนี้ร่างไม่สูงใหญ่และเด็กกว่าดังคาดไว้ในคราแรก เขาสวมหมวกปีกกว้าง และชุดหนังกันลมสีเข้มพอดีตัว แลดูสมบุกสมบันแสดงถึงระยะเวลาในการใช้งานของอีกฝ่าย เจ้าของนกยังคล้ายมีความกังวลใจบางอย่าง คิ้วเข้มมุ่นเข้าหากันตลอดเวลา พูดคล้ายรำพึงกับตนเอง “ดึกอย่างนี้ทวารชั้นแรกของบาดาลคงปิดแล้วสินะ” “เอ่อ...” เขาพยายามตั้งสติก่อนตอบ แต่ก็ออกจะแปลกใจเล็กน้อยที่เจ้าของสดายุไม่ได้แผ่อำนาจมาข่มอย่างเคย “นายน้อยจะเดินทางเข้ามายาเลหรือขะรับ? อย่าไปตอนนี้เลยขะรับเพราะเหมือนสถานการณ์ยังไม่ค่อยเรียบร้อยนักขะรับ” เจ้าของนกมีสีหน้าแปรเปลี่ยนไปเล็กน้อย เมื่อได้ยินอีกฝ่ายลงท้ายทุกประโยคด้วยคำว่า ‘ขะรับ’ แต่ไม่ใช่เกิดจากความขบขัน เขาไม่ได้ทันเอ่ยถามชายเฝ้าลานนกว่าในมายาเลเกิดเหตุใดขึ้น เพราะนายขะรับรีบเฉลยออกมาเสียก่อน “เอ่อ..ข้าก็ไม่รู้ว่าเกิดเหตุใดแต่ก็หวังว่าจะไม่มีอะไรมากขะรับ แต่ก็แปลกที่วันนี้ทหารพิทักษ์บาดาลออกตรวจตราอย่างเข้มงวดจนผิดปกติ” ผู้บังคับนกหน้าเครียด “ไม่มีวิธีที่จะเข้าไปในมายาเลในตอนนี้เลยหรือ?” อีกฝ่ายส่ายศีรษะ “อย่าเสี่ยงเลยขะรับ โดยเฉพาะคืนเดือนมืดแบบนี้ พรายน้ำที่สิงสู่อยู่รอบนอกของมายาเลจะมีกำลังมากเป็นพิเศษ ที่สำคัญมันเป็นพวกกินเนื้อเสียด้วย...ญาติภรรยาของข้าคนหนึ่งยังเคย...โอย...ยิ่งคิดยิ่งกลัว” เมื่อถึงตรงนี้ชายเฝ้าลานนกคล้ายจะคลายความกลัวต่ออาคันตุกะยามวิกาลบ้างแล้ว จึงค่อยกล้าพูดมากขึ้น “พรายพวกนั้นมันดุร้ายจริงๆ นะขะรับ โดยเฉพาะระยะสองสามปีที่ผ่านมา หากไม่ได้เทพมังกรคอยกำราบ ป่านนี้คงไม่มีผู้ใดข้ามฟากไปถึงมายาเลได้...” จากคุณ : run saya - [ 20 ม.ค. 51 00:52:40 ]

ความคิดเห็นที่ 7 แต่เมื่อสังเกตเห็นสีหน้าของคนตรงข้าม ชายเฝ้าลานนกจึงเข้าใจผิด และเพิ่งคิดได้ว่าไม่ควรเอ่ยถึงพรายน้ำที่น่ากลัวกับแขกผู้มาเยือน เขารีบเปลี่ยนหัวข้อสนทนา “ที่พักของเราไม่ได้รับแค่สดายุขะรับ...เราเปิดรับมังกรบินของเทพบาดาลและพญาแร้งด้วย เลยเปิดได้ดึกกว่า...” เมื่อกล่าวไปแล้วจึงได้คิดว่าตามธรรมดาสดายุจะบินในตอนกลางคืนไม่ได้ แต่เหตุใดสดายุตัวนี้ถึงได้...และมาจากทิศตะวันตก ใครๆ ก็รู้ว่าทิศนั้นไม่มีนกสวรรค์มีแต่ไอ้นกแร้งยักษ์ ที่มีสมองเท่ามด แต่แรงเท่าช้าง แถมดื้อยังกับ... หากก่อนที่เขาจะคิดอะไรฟุ้งซ่านต่อไปอีก ชายเจ้าของนกก็กล่าวถามต่อ “ท่านมีโรงนกสำหรับพญาแร้งด้วยหรือ?” “มีขะรับ...” เขาผงกศีรษะรับ พลางนำทาง ส่วนแขกผู้มาเยือนเอื้อมมือไปจับสายจูง นายขะรับพยายามจะบริการแต่ก็ได้รับการปฏิเสธ ทั้งสองและอีกหนึ่งตัวจึงเดินข้ามลานบินไปอย่างช้าๆ “เก่าหน่อยแต่โรงใหญ่...อยู่หลังสุด เพราะพญาแร้งจะมาพร้อมกับกองสินค้าและมาทีเป็นฝูงใหญ่ แต่ละคอกก็ต้องแยกกันห่างพอที่จะพ้นรัศมีการตีกัน เลยต้องอยู่โรงใหญ่สุด จะไปรวมกับโรงอื่นเค้าก็ไม่ได้ เดี๋ยวเจ้าของสดายุกับมังกรบินจะไม่พอใจ...โอ๊ะ!” คนเฝ้าลานนกอุทานก่อนจะรีบพูดจนลิ้นแทบพันกัน “นายน้อยไม่ต้องกลัวไปนะขะรับ รับรองว่าข้าจะไม่เอาสดายุของท่านไปรวมกับแร้งยักษ์ไร้สกุลนั่นแน่” ผู้เป็นแขกทำท่าจะคล้ายพูดบางอย่างแต่แล้วชายเฝ้าลานนกก็อุทานเสียงดังออกมาก่อน “เอ๊ะ! ทำไมพวกทหารกลับมาเร็วจริง?” โรงรับลงทะเบียนอยู่ไม่ไกลจากลานนกเท่าใดนัก ก่อสร้างเป็นอาคารไม้สามชั้นที่มีขนาดใหญ่พอควร ชั้นล่างเปิดเป็นลานโล่งและใหญ่พอที่จะให้ทั้งเจ้าของนกและตัวนกเอง เดินเข้ามาได้อย่างสบายเพื่อทำเอกสาร ส่วนชั้นสองและชั้นสามเป็นโรงพักคนเดินทาง ซึ่งตามปรกติแล้ว หากมิได้เช่าเรือหรือเช่ามังกรรับจ้างเพื่อข้ามฟากไปที่ ’มายาเล’ พวกข้ารับใช้ที่เป็นมนุษย์มักจะไม่ได้รับอนุญาตให้เดินทางไปกับเจ้านายด้วย ดังนั้นโรงเลี้ยงนกแห่งนี้นอกจากจะเป็นที่พักนกแล้วจึงเป็นสถานที่พักคนเดินทางอีกด้วย แต่บัดนี้ลานโล่งหน้าโรงรับลงทะเบียนกลับเต็มไปด้วยผู้คนมากมาย ทั้งหมดสวมเกราะสีเงินและหมวกเหล็กที่สะท้อนแสงไฟ ต่อแต่เมื่อเห็นบุรุษสองคนเดินมาจากลานบินท่ามกลางความมืดมิด ทั้งกองทหารต่างก็ชักอาวุธของตนเตรียมพร้อมอย่างรวดเร็ว “เจ้าเป็นใคร จงแสดงตัวเดี๋ยวนี้!” ชายผู้เฝ้าลานนกหันรีหันขวาง พลางยกมือขึ้นเกาหัว “ท่านเทพพิทักษ์บาดาล ข้าเอง กุเลา...” เขาส่งเสียงเข้าไปก่อน พลางนึกแปลกใจ “ค่อยๆ เดินเข้ามาในที่สว่าง!” เสียงกรรโชกไม่ลดลงเลยแม้แต่น้อย กุเลาบ่นพึมในใจก่อนจะยกมือขึ้นทั้งสองข้างเพื่อแสดงว่าเขาไม่มีอาวุธใด เมื่อเห็นว่าเป็นชายคนงานที่คุ้นหน้าคุ้นตา ฝ่ายนายทหารเลยหันปลายอาวุธไปที่อีกคนหนึ่ง “แล้วเจ้า ” เทพพิทักษ์บาดาลหันไปทางชายที่ยังยืนอยู่ในเงามืด “เดิน...” นายทหารคนเดิมอ้าปากค้าง เพราะหนึ่งในเหล่าเทพพิทักษ์ที่ยืนอยู่ด้านหลังสุดแหวกวงล้อมออกมา ผลักนายทหารที่กำลังพูดค้างเซถลาไปด้านหนึ่ง ก่อนที่ตนจะก้าวเข้ามาแทนที่ และตวาดเสียงดังลั่น “ในนามแห่งเทพพิทักษ์บาดาล สาวกดำแห่งปราสาทจันทรคราสไม่อนุญาตให้ผ่านเข้า-ออก มายาเลได้ตามลำพัง จงปลดอาวุธของท่านและยอมจำนนต่อเราเถิด!” ผู้ที่ถูกกล่าวหาว่าเป็นสาวกดำยืนนิ่งคล้ายไม่ได้ยินประโยคดังสนั่นราวช้างร้อง จากนั้นเขาจึงค่อยกล่าวออกมาอย่างใจเย็น “ท่านเข้าใจผิดแล้วขอรับ ข้ามาในฐานะทูตแห่งศิลาลัยต่างหาก” ไม่พูดเปล่าทำทีจะขยับไปหยิบบางอย่างมาจากถุงสัมภาระข้างตัวเพื่อยืนยัน ***** เป็นดั่งที่รามิตคาดการณ์ไว้ เมื่อเขาสัมผัสผืนแผ่นดินแห่งเทพบาดาล เขาก็ได้รับการต้อนรับด้วยคมอาวุธจากเหล่าเทพพิทักษ์บาดาล “จับมัน!” เทพบาดาลส่งเสียงดังลั่น ก้องไปทั่วบริเวณโรงพักนก ***** ตีท้ายบท : ผู้ที่หาญกล้าฝืนคำสั่งโลกาธิบดีไม่ใช่ใครที่ไหน รามิตนี่เองค่ะ ส่วนเขาจะเดินทางไปช่วยบุษบรรณทันได้หรือ? และจะทำอย่างไร? ติดตามต่อไปในตอนหน้าค่ะ ซึ่งจะมีตัวละครสำคัญอีกคนหนึ่งออกโรงค่ะ คือตอน อัศวินีแห่งบาดาล อ่า...อ่านชื่อตอนต่อไปคงรู้แล้ว ว่าตัวละครคนนั้นเป็นผู้หญิง (เย้! ในที่สุดก็มีตัวละครหญิงออกมาแล้ว) ส่วนจะถูกใจใครหรือไม่? อันนี้ต้องติดตามต่อไปค่ะ ปล. หากมีใครปวดตาต้องขออภัยค่ะ จากคุณ : run saya - [ 20 ม.ค. 51 00:57:57 ]

ความคิดเห็นที่ 8 บุษบรรณเป็นนางเอกคู่กับรามิตรึป่าวคะ อ่า อย่างน้อยช่วยตอบหน่อยก็ยังดีว่าพระเอกของเรา(รามิต)จะมีคู่หรือไร้คู่ จะได้อ่านไปลุ้นไปมันส์มากขึ้นค่ะ แฮ่ ๆ ^^ จากคุณ : Nobody's waiting for me - [ 20 ม.ค. 51 03:14:42 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ไม่บ่อยครั้งที่เห็นสายัญเมาเหล้า เอ้ย...รามิตโมโหขนาดนี้ แสดงว่าเขาก็เป็นห่วงบุบรรณมาก ส่วนวาฬาไม่มีอะไรน่าห่วง ฮา รามิตบุคลิกสบายๆ ดูธรรมดาๆ แบบนี้ดีแล้วครับ เพราะถึงจะดูเผินๆเรื่อยๆเอื่อยๆ แต่ถูกเสริมด้วยการมีประสบการณ์พิลึกโลกมากมายสาหัสสากรรจ์ ทำให้เขามีความสุขุม นิ่ง เกินอายุ (ยกเว้นเวลาถูกบีบคั้นหนักๆ เช่นในตอนนี้ก็มีระเบิดบ้างเป็นธรรมดา แหม..ก็บุษบรรณทั้งคน ) ทำให้น่าสนใจและเด่นไปอีกแบบนะครับ และสำคัญคือเขาเหมือนแกนกลางของจตุรทิศเป็นนิวเคลียสที่ขาดมิได้ คาซานี่ถึงจะออกมารๆ แต่เขาก็เกล้า ลือดเย็น เจ้าเล่ห์น่ารักทีเดียว ที่สามารถเผชิญหน้ากับคมดาบของรามิตได้โดยสายตาไม่กระพริบ แต่ว่าโผล่หน้าออกมาทำไมนี่ อะไรนะที่แฝงอยู่เบื้องหลังการกระทำครั้งนี้ ไหนๆๆอัศวินีแห่งบาดาล ออกมาให้ดูหน่อยสิ ว่าจะสามารถเทียบบุษบรรณของผมได้หรือไม่ ฮา Ret alart ภาค 2 และภาคเสริมนะครับ จึงจะมีบุษบรรณ เอ้ย ทันยา ต้องปผ่นเต็มไม่ใช่แผ่นตัดต่อพันธุกรรม เพราะเธอจะเห็นชัดๆอยู่ในหนังประกอบฉาก เป็นสาวปืนคู่และนักวางระเบิดชั้นเยี่ยว ห้าว สวย เซ็กซี่ เหมือนบุษบรรณล่ะครับ ถ้าผมเป็นผู้กำกับจะเรียกตัวมาแสดงเป็นนางเอกเรื่องนี้แล้ว ฮา จากคุณ : GTW - [ 20 ม.ค. 51 09:09:16 ]

ความคิดเห็นที่ 10 มีตัวละครผู้หญิงออกมาอีกตัวแล้ว  นึกว่าจะไม่มีแล้วนะเนี่ย แต่จะเป็นตัวร้ายหรือตัวดีนี่สิ จากคุณ : kailia - [ 20 ม.ค. 51 09:22:53 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ไย รามิตมาโหด คงเป็นห่วงบุษบรรณมาก (เป็นห่วงวาฬาด้วยมั้ง) มาตามลุ้นตัวละครหญิงอีกตัวค่ะ จะเป็นคงยังไงนะ ท่าทางรามิตจะแย่ รับมือผู้หญิงไม่ค่อยได้ ตามตอนต่อไปนะคะ ^______^ จากคุณ : Caje - [ 20 ม.ค. 51 11:37:46 ]

ความคิดเห็นที่ 12 โธ่ ถ้าบุษบรรณไม่คู่วาฬา วาฒาเก๊าะอกหักซี แต่ท่าทางจะเจ้าชู้อยู่ อาจปิ๊งคนใหม่ได้ อิอิ เอ แล้วที่หนีไปได้คนนึงคือใครหว่า .. จากคุณ : scottie - [ 20 ม.ค. 51 13:40:29 ]

ความคิดเห็นที่ 13 สนุกขึ้นเรื่อยๆ จากคุณ : พ่อกล้วยปิ้ง - [ 20 ม.ค. 51 23:21:05 ]

ความคิดเห็นที่ 14 รอหลายวันมาก  ตามมาอ่านครับ  ตอนนี้ สั้นอีกแล้ว   แต่ก้อ เริ่มสนุก เพราะเนื้อเรื่องกระชับมาก จากคุณ : ตานุ่นภารโรง (y4uc) - [ 21 ม.ค. 51 07:28:33 ]

ความคิดเห็นที่ 15 มีหญิงมาอีกหนึ่ง ^ O^ จากคุณ : Hexi - [ 24 ม.ค. 51 14:07:37 ]

ความคิดเห็นที่ 16 ตามมาอ่านต่อค่ะ เริ่มเข้าเรื่องละ จากคุณ : Ezel - [ 25 ม.ค. 51 04:37:48 ]