เราช่วยชีวิตคน...แล้วใครช่วยเรา
ซูอี้หัว กระชากหมออีกคนอัดติดกำแพง ระเบิดอารมณ์อย่างหงุดหงิด
เป็นตอนปลายๆของซีรี่ย์ เรื่อง the hospital
ผมไม่ใช่แพทย์ แต่ค่อนข้างเข้าใจอารมณ์ เพราะ มันไม่ต่างจากสิ่งที่แพทย์ของไทยต้องเผชิญอยู่ในปัจจุบัน โดยเฉพาะ แพทย์ของโรงพยาบาลรัฐบาลที่นับวันจะเหลือน้อยลงทุกที
เมื่อไม่มีใครช่วย ...ก็ต้องช่วยตัวเอง
เมื่อที่ๆเราอยู่ไม่มีใครใส่ใจ...ถึงที่สุดก็ต้องไป
บางทีอาจเป็นอย่างนั้น
โรงพยาบาลใหญ่อัตราครองเตียงเต็ม ผู้ป่วยนอกรอตรวจกลับบ้านคิวตรวจแต่ละวันพันกว่าๆและนับวันมีแต่จะเพิ่มขึ้น อัตราการตรวจที่ได้มาตรฐานของแพทย์ผู้ป่วยนอกของบ้านเราคือชั่วโมงละหกสิบคน แต่เชื่อเถอะทุกโรงพยาบาลใหญ่ๆ ต้องมีเจ็ดสิบแปดสิบขึ้นไป
เกิดอะไรขึ้น ?
ในอดีต อัตราของแพทย์และบุคลากรทางสาธารณสุขอื่นๆ ต่อ หัวประชากร ยังต่ำกว่ามาตรฐาน ด้วยอัตรการรักษาตัวขณะนั้น ยังพอถูไถไม่เหน็ดเหนื่อยจนเกินไป แต่พอเจอโครงการสามสิบบาทรักษาทุกโรค และภายหลัง กลายเป็นฟรี ไม่เสียค่าบริการ ด้วยจุดขายตามนโยบายการเมือง อัตราการรักษาตัวในโรงพยาบาลจึงเพิ่มขึ้น ไม่ต้องเสียเงิน ไม่ต้องสำรองจ่ายทุกคนชอบ การรักษาพยาบาลกลายเป็นสินค้าแจกฟรี ซึ่งก็มีทั้ง สินค้าที่จำเป็นและสินค้าที่ไม่จำเป็น แต่ทุกคนพร้อมและยินดีที่จะเอาไว้ก่อน
ไม่พูดแรงไปหรือโครงการสามสิบบาทรักษาทุกโรคมันก็มีข้อดี
ใช่ โดยหลักการนั้นดีแน่นอน ในทางปฏิบัติมันไม่ค่อยไหว ที่แย่คือจำนวนผู้ป่วยเพิ่มขึ้นและแพทย์ไม่เพียงพอ คุณภาพทางการรักษาพยาบาลอาจค่อนข้างแย่
ทำไมเป็นเช่นนั้นไปได้ ก็กฏหมายว่า ทุกคนมีสิทธิเท่าเทียมกันเรื่องการรักษาพยาบาลตามกฏหมายกำหนด
ทุกคนมีสิทธิและพยายามรักษาสิทธิเต็มที่ ไม่ว่ากัน เศรษฐกิจแย่และค่ายาภาคเอกชนก็แพง คนหาเช้ากินค่ำส่วนนี้พอเป็นที่พึ่ง แต่พอจำนวนคนไข้เพิ่มขึ้น แพทย์ปละบุคลากรทางสาธารณสุขก็เหนื่อยมากขึ้น อย่าลืมว่าพวกเขาก็เป็นคน เหนื่อยและล้าเป็นเหมือนกัน ตรวจคนไข้วันละเป็นร้อยคงให้ดีเท่าวันละสิบยี่สิบคนไม่ได้ แถมต้องขึ้นเวรเป็นกะ หลับนอนไม่เป็นเวลา สภาพร่างกายยิ่งแย่ ยิ่งพยาบาลนี่นาสงสารต้องดูแลผู้ป่วยรวมทั้งต้องทำเอกสารจิปาถะอีกเป็นสิบแผ่น รับคำสั่งแพทย์มาทำอีกที
แต่บางโรงพยาบาลก็เห็นจะว่างเวลาบ่ายๆ
ส่วนมากเป็นโรงพยาบาลชุมชน มีแพทย์น้อย รายการยาในบัญชีไม่มาก ทำอะไรได้ไม่เยอะ ไม่มีแพทย์เฉพาะทาง ทำอะไรผิดพลาดไป ก็กลัวโดนฟ้องร้องและส่วนมากจะแพ้ เพราะเหตุผลของศาลที่รักษาโดยไม่มีแพทย์เฉพาะทาง ทั้งๆที่แพทย์ทุกคนตั้งใจช่วยชีวิตคนผู้ป่วย ไม่มีใครอยากพลาด ดังนั้น จึงเลือกส่งต่อผู้ป่วยไปรักษาโรงพยาบาลใหญ่ที่มีแพทย์เฉพาะทางและอุปกรณ์ครบ
เหมือนเห็นแก่ตัวนะ ?
มองในแง่ดี สถานการณ์สังคมบีบให้ทำอย่างนั้น ส่งผลให้บุคลากรโรงพยาบาลใหญ่ทำงานหนักมากขึ้น เมื่อผู้ป่วยส่งมาสู่โรงพยาบาลที่ใหญ่ที่สุดแล้ว จะส่งต่อไปไหนได้อีก หรือ พอมาถึงก็อาการหนักมากแล้ว โดยจรรยาบรรณ ใครจะปัดความรับผิดชอบ ก็ต้องรักษากันไป รับผิดชอบทั้งผู้ป่วยในเขตที่ตนรับผิดชอบและนอกเขตที่ตนรับผิดชอบ
งานไม่เท่ากันแต่เงินเดือนเท่ากัน ?
ใช่
ไม่คิดจะทำอะไรบ้างเลยหรือ
ทำอะไรได้ ในเมื่อคนออกนโยบายไม่เคยลงพื้นที่ และผู้บริหารหลายโรงพยาลก็ห่วงตัวเลขที่เป็นตัวชี้วัดมากกว่าความเหนื่อยล้าของคนทำงาน ขอให้ตัวเลขสวย ใครจะล้ม จะล้า ไม่สน ทำไปให้เป็นเกียรติประวัติบนหยาดเหงื่อแรงงานของคนอื่น พวกเขาชี้ผิดชอบชั่วดีได้ ใครจะกล้าหือ อย่างดีแค่แอบด่าหลังฝืนใจยกมือไหว้
แล้วจะทำอย่างไรดี
แค่ทำงานตามหน้าที่ ไม่ให้ทำร้ายตัวเอง เหนื่อยก็พัก เพราะถ้าเหนื่อย สภาพร่างกายไม่พร้อม ไปทำการรักษาหรือทำอะไรกับผู้ป่วยแล้วเขาแย่ลง เราจะบาป ส่วนที่เหลือก็ตามบุญตามกรรม
เหมือนเห็นแก่ตัวนะ
เมื่อไม่มีใครช่วย ...ก็ต้องช่วยตัวเอง
เมื่อที่ๆเราอยู่ไม่มีใครใส่ใจ...ถึงที่สุดก็ต้องไป
ผู้ใหญ่ข้างบนหรือส่วนกลาง เอาแต่คิด เงินเดือนสูง ได้มาโดยง่าย สมัยก่อนทำผลงานไม่ซับซ้อนก็เลื่อนขั้นเงินเดือน มีกินตลอดชีวิต แต่คนรุ่นหลังๆ ภาระงานมากกว่า เรื่องต้องจัดการตามระเบียบขั้นตอนมากกว่า ทำผลงานก็ยากกว่า เพราะผู้ใหญ่บอกว่าเรื่องมันง่ายเกินไป ทั้งที่พอไปพลิกอ่านผลงานเก่าๆของคนเหล่านั้น เป็นเพียงการเขียนคู่มือในเนื้อหาบางอย่าง แต่เดี๋ยวนี้ต้องทำเป็นงานวิจัยใหญ่โต ทั้งที่งานเดิมภาระก็เยอะ
มองโลกแง่ร้ายไปไหม
ไม่ได้มองแง่ร้าย แต่มองความจริง ซึ่งเป็นเรื่องที่ผู้ใหญ่ในบ้านเมืองไม่ค่อยยอมรับ
ขอบคุณที่คุยด้วย
ไม่เป็นไร ขอบคุณ ซูอี้หัวเถอะ
จากคุณ :
กาแฟสอง 
- [
20 ม.ค. 51 01:59:39
]
เราช่วยชีวิตคน...แล้วใครช่วยเรา
