Once upon a time....
กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว...
พระจันทร์กับดิน เป็นพี่น้องกันมานาน
นาน... จนเปลี่ยนเป็นความรัก
ตลอดเวลาที่ดินอยู่กันพระจันทร์
ดินมีแต่ความไม่แน่ใจ กับความรักที่พระจันทร์มีให้กับดิน
ดินรู้ว่า ตัวเอง หน้าตา รูปร่างไม่สวย
ไม่งดงามอย่างที่พระจันทร์ถูกใจ
ดิน พยายามปรับปรุงตัว
พยายามปลูกดอกไม้ขึ้นที่ตัวเอง
เพื่อให้พระจันทร์รู้สึกว่าตัวเองไม่น่าเกลียดจนเกินไปนัก
และสามารถอยู่คู่กับพระจันทร์ได้
โดยที่พระจันทร์สามารถแนะนำตัวเองให้รู้จักกับเพื่อนของพระจันทร์
ตลอดเวลา ที่ดินอยู่กับพระจันทร์
พระจันทร์ไม่เคยมีคำว่ารักหลุดมาจากพระจันทร์
แต่ดินรู้เสมอว่า ความอ่อนโยน ในบางครั้งที่พระจันทร์มีให้ตัวเอง
นั่นคงเป็นความรักที่พระจันทร์มีให้กับตัวเอง
แต่ความไม่แน่ใจ ก็คือความไม่แน่ใจ
ความไม่มั่นใจ ก็คือความไม่มั่นใจ
เพราะตลอดเวลาที่ได้อยู่ด้วยกัน
พระจันทร์ไม่เคยบอกใครๆ ว่าตัวเองอยู่กับดิน
ไม่เคยแนะนำดินให้รู้จักกับใครๆ
แต่ดินก็คือดิน
ดินรู้ว่าตัวเองไม่ได้งดงามพอ
ดิน เจียมตัวอยู่เสมอ
และทำตัวเหมือนกับว่า
ตัวเองไม่มีตัวตนสำหรับคนอื่นๆ
ที่อยู่รอบข้างกับพระจันทร์
เพราะคิดว่า
แค่ได้อยู่กับพระจันทร์ก็พอใจแล้ว
จนมาวันหนึ่ง....
เมื่อพระจันทร์ได้พบกับดาว
ดาวที่อยู่ระดับเดียวกับพระจันทร์
ดาวที่สวยใส
ดาวที่พระจันทร์ พูดได้ออกมาเต็มปากว่ารัก
และพร้อมที่จะทำทุกอย่างเพื่อดาว
แม้ดาวจะไม่หันมามองพระจันทร์ก็ตาม
และ ณ ตอนนั้นเอง
ดิน ก็รู้ว่าพระจันทร์มีดาวในใจ
แต่เพราะแค่ความเจียมตัว
และหวังไว้ว่าสักวันนึง
พระจันทร์คงหันกลับมามองตัวเองเอง
แต่ อะไร อะไร ก็ไม่เป็นอย่างที่ดินคิด
สุดท้าย พระจันทร์ ก็จากดินไป
เพื่อ ตามหาดาว
ดินเฝ้าแต่หวังไว้ว่า
สักวัน พระจันทร์คงหันกลับมา
จากวันนั้น
ดินเจ็บ
ดินร้องไห้ออกมาจนเกิดเป็นแม่น้ำ
เมื่อเวลาผ่านไป
เวลาค่อยๆรักษาดิน
มีสัตว์ป่าตัวเล็กๆคอยปลอบดิน
ให้ดินสู้ต่อ
น้ำตา จากที่เป็นแม่น้ำ
ก็กลายเป็นแค่ คลอง.. บึง
และสุดท้ายย น้ำตาก็เหือดแห้งไป
จนเป็นทะเลทราบ
แต่ดิน ก็หวังอยู่ลึกๆว่า
สักวัน.. พระจันทร์อาจจะหันกลับมา
จากวัน
เป็นเดือน
จากเดือน
เป็นปี
จากปี
ผ่านไป 2 ปี
ดินกลับมาอีกครั้ง ด้วยพลังใจที่เข้มแข็งขึ้น
และด้วยความหวังเดิมๆ ว่า
พระจันทร์ ยังคงจะกลับมา
ดินคิดว่า ในเมื่อพระจันทร์
คงไม่ลงมาจากฟ้า
ดินจึงพยายามเขย่งตัวขึ้น
จนเป็นภูเขา
เพื่อขอให้ได้ใกล้พระจันทร์อีกนิด
แต่จากการที่ดินเขย่งตัวขึ้น
กลับทำให้พระจันทร์รังเกียจ
จนพระจันทร์พูดออกมาดังๆว่า
อยากหนีไปให้ไกลๆจากดิน
ครั้งนั้น เมื่อดินรู้
ดินเจ็บอีกครั้ง
น้ำตาที่เหือดแห้งไป จนกลายเป็นทะเลทราย
กลับมาอีกครั้ง
ทำให้เกิดโอเอซิสเล็กๆ ในทะเลทราย
ตลอดเวลาที่พระจันทร์
พลักไสไล่ส่งดิน
ดินก็ยังคอยมองพระจันทร์
ดินเลิกเขย่งตัวเอง
แต่กลับหดตัวเองให้เล็กลง
จนกลายเป็นเหวลึก
เพื่อที่จะซ่อนบาดแผลลึก
ที่พระจันทร์สร้างให้กับตัวเอง
เพื่อให้สัตว์อื่นๆที่คอยให้กำลังใจ
ไม่รู้ว่า
ดินกลับมาเจ็บอีกครั้ง
ระหว่างที่ดินอยุ่ในเหวลึกของตัวเอง
เพื่อรักษาตัวเอง
พระจันทร์ก็พยายามทำทุกอย่าง
เพื่อดาว
โดยไม่สนใจว่าตัวเองจะมีบาดแผลเพียงใด
พระจันทร์ ดูแลดาวอย่างทะนุถนอม
พระจันทร์ คอยเป็นห่วงดาว ทั้งๆที่ดาวเองก็อาจจะไม่รับรู้
พระจันทร์ ที่รู้สึกเศร้าตาม เมื่อดาวเศร้า
พระจันทร์ ที่มอบความรักทั้งหมดให้กับดาว
แต่ ดาว......
ดินที่เห็นพระจันทร์ไล่ตามดาว
เริ่มรู้สึกเป็นห่วงพระจันทร์
เพราะรู้ว่า
การไล่ตามความรู้สึกที่ไม่อาจจะเป็นจริง
มันรู้สึกเจ็บ เพียงไร
ดิน ทำได้แค่ ส่งความห่วงใยไปให้กับพระจันทร์
แต่สิ่งที่ดินได้รับคือ การผลักไสไล่ส่งจากพระจันทร์อีกครั้ง
แต่ในครั้งนี้
แม้ต้องเจ็บ อีกมากเท่าไหร่
ดินยอม.....
เพราะไม่อยากให้พระจันทร์ ต้องมาทรมานเหมือนตัวเอง
เรื่องราวระหว่างพระจันทร์ ดาว และดิน
ก็ยังคงไม่รู้ว่า จุดสุดท้ายมันจะจบลงที่ไหน
อาจจะจบตรงที่
พระจันทร์และดาว ได้เคียงคู่กันบนฟ้า
ส่วนดิน ก็ยังเป็นดิน
ที่ทำได้แต่การรอคอย
การรอคอยที่ไม่คิดว่าจะมีจุดสิ้นสุด