ความคิดเห็นที่ 1 คำถามดังกล่าวของลูกสาวอดีตนายจ้างดูจะตรงเป้าหมายและกระทบใจคนถูกถามเข้าอย่างจัง เพราะเขาถึงกับเงยหน้าขึ้นมาและมองหน้าคนตั้งคำถามด้วยอย่างตกตะลึง  ก่อนจะพยักหน้าช้า ๆ โดยมีประกายของความเจ็บปวดฉายผ่านดวงตาของเขาออกมาด้วย “ทำไมบุญทันถึงคิดอย่างนั้น” ผมถามแทนอาจารย์เสาวลักษณ์ที่กำลังพูดอะไรไม่ออก ช่างเฟอร์นิเจอร์ลังเลเล็กน้อย ต่อเมื่อเห็นเพื่อนร่วมงานของผมพยักหน้า เขาจึงค่อยกล้าพูดออกมา “ช่วงหลังมานี้ เวลาเรามีเรื่องพูดจากระทบกระทั่งกัน คุณน้อยมักจะพูดออกมาว่า ถ้าสักวันหนึ่งคุณน้อยทนไม่ไหวที่ผมเอาแต่รองานจากคุณน้อย ไม่รู้จักติดต่องานเองบ้าง เธอจะไม่อยู่กับผมแล้ว เธอบอกว่าเคยมีนายตำรวจคนบอกเธอว่า เขาไม่รังเกียจถ้าเธอจะไปอยู่ที่บ้านเขา ดูแลบ้าน ดูแลคนของเขา เธอจะได้ไม่ต้องลำบากวิ่งหางานจากคนนั้นที คนนี้ทีอีก... ตำรวจคนนั้นบอกว่า ถ้าคุณน้อยยังไม่คิดเรื่องนี้ก็ไม่เป็นไร แต่ถ้าตัดสินใจเมื่อไหร่ ก็โทรศัพท์ไปหาเขา ให้เขามารับไปที่บ้านก็ได้...” เขาชำเลืองมองชายหนุ่มอีกคนหนึ่งซึ่งอยู่ในห้องนี้ด้วย และกล่าวต่อด้วยเสียงที่เริ่มสั่นน้อย ๆ ความรู้สึกเสียใจที่แสดงชัดอยู่บนใบหน้าของเขาเป็นความรู้สึกที่ออกมาจากใจของเขาอย่างแท้จริง “เพราะอย่างนี้ ผมเลยคิดว่าถ้าไม่ใช่คุณเล็กรับคุณน้อยไป คุณน้อยก็อาจจะโทรศัพท์เรียกให้ตำรวจคนนี้มารับเธอไปอยู่ที่บ้านของเขาอย่างที่เคยพูดกันไว้ก็ได้” “บุญทันแน่ใจหรือว่า ตำรวจคนนั้นมีอยู่จริง ไม่ใช่แค่เรื่องที่คุณน้อยพูดขึ้นมาเพื่อประชดบุญทันเฉย ๆ” ผมถาม และได้รับคำตอบว่า เขาเชื่อว่าจริง เพราะภรรยาผู้ล่วงลับไปแล้วของเขาเคยพูดถึงอยู่หลายครั้ง และทุกครั้งมีรายละเอียดเหมือนกัน เพียงแต่เธอไม่เคยพูดชื่อเสียงเรียงนามของนายตำรวจผู้นี้ให้ได้ยิน และเขาก็มีเหตุให้ต้องคลาดกับนายตำรวจคนดังกล่าวไปเสียทุกครั้งเท่านั้น “เมื่อเช้านี้ พี่บุญทันบอกผมแค่ว่า พี่คิดว่าคุณน้อยเธอไปกับญาติ แต่พี่ไม่ได้พูดว่าสงสัยตำรวจคนนี้ด้วยเลย” ผู้หมวดประพจน์ที่นั่งฟังการสนทนาอยู่เงียบ ๆ เอ่ยขึ้นเป็นครั้งแรก “จากรายละเอียดบางส่วนที่คุณน้อยพูดให้พี่บุญทันฟัง ผมคิดว่า ผมรู้จักตำรวจที่พี่บุญทันว่าคนนั้นดี... รู้จักเขามาตั้งแต่จำความได้ทีเดียว” “เท่าที่ฟังมา ผมมีข้อสังเกตอย่างหนึ่ง คือ สมมุติว่าเขามารับเธอไปจริง ระยะเวลาการเดินทางจากบ้านของเขามาถึงที่นี่ก็ไม่ใช่น้อย ด้วยมารยาทและด้วยนิสัยของผู้หญิงซึ่งมีความพิถีพิถันเรื่องการแต่งตัวมากกว่าผู้ชาย คุณน้อยก็น่าจะอาศัยเวลาระหว่างรอเขาจัดข้าวของ และแต่งตัวให้เรียบร้อยก่อนออกจากบ้าน... ไม่ใช่ใส่ชุดนอนหรือชุดอยู่บ้าน พกกระเป๋าสตางค์ใบเดียวออกไปจากบ้านแบบที่เราพบเธอเมื่อเช้านี้” เขาออกความเห็น “และในเมื่อเขาคนนั้นต้องการให้คุณน้อยไปอยู่กับเขาที่บ้าน ให้ดูแลบ้านให้เขา ดูแลคนของเขา... มีความจำเป็นอะไรที่เขาจะต้องทำร้ายเธอ และเอาเงินเธอไปด้วยเล่า” ข้อสังเกตของผู้หมวดประพจน์ก็ชวนให้สะกิดใจไม่ใช่น้อย โดยเฉพาะถ้อยความที่นายตำรวจผู้นี้หยิบขึ้นมาทวนย้ำด้วยน้ำเสียงเน้นหนักเป็นพิเศษ... อยู่กับเขาที่บ้าน ดูแลบ้านให้เขา ดูแลคนของเขา...   ผมรู้สึกว่า ผู้หมวดประพจน์กำลังพยายามชี้ประเด็นว่า ความหมายในคำพูดของคุณนวลเพ็งในความเข้าใจของเขากับความเข้าใจของบุญทันนั้นต่างกัน เขาถอนใจหนัก ๆ “เรื่องที่เคยคุยกันไว้คงเป็นอันตกไป เพราะคนที่อยากให้ไปอยู่ด้วยก็ไม่อยู่เสียแล้ว” สิ้นประโยคนั้น ท่าทีเป็นมิตรและขลาดเกรงของบุญทันต่อนายตำรวจที่เขาเคยแสดงท่าทีนอบน้อมให้มาตลอดหายไปก็หายไปทันตา “แล้วที่ผู้หมวดมาที่นี่ มีธุระอะไรอีก” เสียงของเขากระด้างขึ้นอย่างเห็นได้ชัด “เมื่อเช้าตรวจค้นทั้งบ้านแล้ว ก็ไม่มีอะไรไม่ใช่หรือไง” “ถ้าไม่พูดเรื่องนี้ขึ้นมา ผมคงลืมไปแล้ว ขอบคุณมาก” คนตอบตอบเรียบ ๆ อย่างไม่สนใจท่าทีที่เปลี่ยนไปของอีกฝ่ายเลยแม้แต่น้อย “ผมทำปากกาหล่นไว้ที่นี่น่ะ ไม่แน่ใจว่าจะเป็นข้างบนบ้าน หรือในห้องนี้ ผมอยากขึ้นไปดูข้างบนก่อน พี่บุญทันขึ้นไปช่วยผมหาได้ไหมล่ะ ” คำขอของเขาได้รับการตอบรับด้วยความเย็นชา แต่กำแพงน้ำแข็งที่บุญทันพยายามสร้างกั้นอีกฝ่ายไว้กลับถูกทำลายลงอย่างง่ายดายด้วยคำพูดไม่กี่เพียงประโยคเท่านั้น “ช่วยกันหา จะได้เจอไว ๆ ผมจะได้รีบกลับไปไว ๆ ... ไม่ดีหรือ” ผู้หมวดประพจน์ว่า และเหตุผลดังกล่าวก็ทำให้ชายเจ้าของบ้านรีบพยักหน้าตกลงโดยเร็ว “ถ้าอย่างนั้น ผมช่วยหาในห้องนี้ด้วยก็แล้วกัน” ผมเสนอตัว “ปากกาของผู้หมวดมีลักษณะแบบไหน” “ปากกาของผมเป็นปากกาครอส ด้ามสีเงินครับ” นายร้อยตำรวจกล่าวพร้อมค้อมศีรษะให้ผมเป็นเชิงขอบคุณ “คงต้องรบกวนอาจารย์แล้วละครับ... อาจารย์น่าจะทราบดีกว่าผมว่าควรจะหาอะไรที่ไหน” ผมตอบตกลง “ได้สิ ผู้หมวด” “อาจารย์เสาวลักษณ์...” ผมเรียกชื่อของคนที่นิ่งเงียบอยู่ตลอดการสนทนาในช่วงหลัง เมื่อเห็นเธอลุกขึ้นจากที่นั่งหลังจากบุญทันนำผู้หมวดประพจน์ขึ้นไปบนเรือนได้สักครู่ หากเธอโบกมือบอกว่าเธอไม่เป็นอะไรแล้ว และเดินเข้ามาหาผมซึ่งกำลังยืนอยู่ระหว่างช่องว่างของตู้ใส่ของที่ใช้กั้นห้องใหญ่ด้านล่างออกเป็นสองส่วน เธอเหลือบตามองขึ้นไปข้างบนนิดหนึ่งแล้วเปรยกับผมเบา ๆ “ผู้หมวดคนนี้ร้ายนะคะ” ผมเลิกคิ้วนิดหนึ่ง แล้วพยักหน้ารับ “ครับ... เอาเรื่องเลยละ” “แต่อะไรก็ไม่ร้ายในความรู้สึกของดิฉันเท่ากับเรื่องที่ได้ยินจากปากบุญทันในวันนี้หรอกค่ะ” เธอกล่าว “สิ่งที่เขาพูดทำให้ดิฉันรู้สึกว่า ทั้งที่เขาอยู่กับน้อยมากกว่าใคร แต่เขาไม่เข้าใจผู้หญิงที่รักเขามากจนยอมทิ้งทุกสิ่งทุกอย่างมาเพื่อที่จะได้อยู่กับเขาเลย... ดิฉันไม่รู้ว่าน้อยจะเสียใจแค่ไหน ถ้าได้รู้ว่าบุญทันคิดกับเขาแบบนี้” “น้อยเองก็เป็นเหมือนคุณป้า ที่พอโมโห ไม่พอใจขึ้นมาก็พูดประชด พูดตำหนิอย่างโน้นอย่างนี้ไปอย่างนั้นเอง และถึงเรื่องนี้ที่น้อยพูดจะเป็นความจริง แต่น้อยก็ไม่ได้บอกเลยว่า ตำรวจคนนั้นบอกให้น้อยไปอยู่ด้วยในฐานะอะไร การให้พักอยู่ด้วยกันเพื่อดูแลบ้าน ดูแลคนของเขา จะได้ไม่ต้องหางานจากคนนั้น คนนี้ที ไม่ได้มีตรงไหนเลยที่บอกว่าเขาจะเลี้ยงดูน้อยให้อยู่อย่างสบาย หรือจะให้น้อยไปเป็นเมียเขา...” ผมรู้ว่าเธอหมายความว่าอย่างไร เพราะผมเองก็ตีความคำพูดเหล่านั้นไปในทิศทางเดียวกันกับเธอ  คงมีแต่บุญทันเท่านั้นพูดถึงเรื่องนี้ด้วยความรู้สึกว่า เธอพูดเพราะต้องการจะทำอย่างนั้นจริง ๆ และแปลความหมายของข้อความ... อยู่กับเขาที่บ้าน ดูแลบ้านให้เขา ดูแลคนของเขา...  ไปในความหมายเชิงชู้สาว “เสียดายนะครับที่บุญทันไม่ได้สะกิดใจเลยว่า เธอพูดกับเขาเพื่อให้เขาปรับปรุงตัวเอง ริเริ่มงานด้วยตัวเองเสียบ้าง ไม่ใช่คอยให้เธอเป็นคนหางานให้ทำอย่างที่เป็นอยู่” ผมออกความเห็น แล้วเปลี่ยนเรื่องคุยเพื่อไม่ให้คนที่อยู่กับผมคิดมากเกินไป “ว่าแต่ อาจารย์คิดว่าตำรวจคนที่บุญทันว่า ใช่ผู้หมวดประพจน์หรือเปล่าครับ” แทนที่จะตอบคำถาม เธอกลับถามผมกลับ “อาจารย์ก็ไม่คิดว่าเขาเป็นตำรวจคนที่ถูกพูดถึงใช่ไหมคะ” “ไม่หรอกครับ” ผมตอบ “ถึงคำพูดของเขาเวลาฟังเผิน ๆ จะชวนให้เข้าใจไปอย่างนั้น แต่การที่เขาเน้นข้อความที่ว่า ‘อยู่กับเขาที่บ้าน ดูแลบ้านให้เขา ดูแลคนของเขา’ สามข้อความนี้ เขากำลังบอกเราเป็นนัยแล้วว่า ไม่มีอะไรเกินเลยไปกว่าความหมายตามตัวอักษร และการที่เขาบอกว่ารู้จักนายตำรวจคนนี้มาตั้งแต่จำความได้ ไม่ได้หมายความว่า เขาจะต้องเป็นคนคนนั้นเสมอไป แต่หมายถึงใครที่เขาสนิทสนมมาตั้งแต่เล็กก็ได้ สิ่งที่ทำให้ผมแน่ใจว่าผู้หมวดประพจน์ไม่ใช่ตำรวจคนที่คุณน้อยหรือบุญทันพูดถึง คือ เขาพยายามตามสืบว่า ผู้ตายเป็นใคร นั่นแสดงว่า เขาไม่รู้อะไรเกี่ยวกับตัวคุณน้อยเลย” “แล้วที่ผู้หมวดพูดว่า ‘ที่เราค้นไม่พบก็เพราะเราไม่รู้จะค้นหาอะไร’ ล่ะคะ... หมายถึงอะไร” ฟังจากน้ำเสียง อาจารย์เสาวลักษณ์น่าจะทราบความหมายในประโยคดังกล่าวอยู่แล้ว และเธอน่าจะเข้าใจความหมายในประโยคดังกล่าวพร้อม ๆ กับผมตั้งแต่ผู้หมวดประพจน์บอกว่าผมน่าจะทราบ ‘อะไร’ ดีกว่าเขา แต่ที่ถาม คงเพราะเธออยากฟังความเห็นเพิ่มเติมจากผมเท่านั้นเอง   “ก็เพราะเขาไม่ทราบว่าจะค้นหาหลักฐานอะไรจริง ๆ อย่างที่พูดนั่นละครับ” ผมบอก “ตำรวจไปค้นบ้านผู้ต้องหาด้วยสมมุติฐานว่า ผู้ตายถูกฆ่าชิงทรัพย์ โดยที่ยังไม่รู้สาเหตุการตายที่แท้จริง ถึงจะรู้ว่าอาวุธที่ใช้เป็นของมีคมจากรอยแผลบนลำคอ แต่เป็นของมีคมแบบไหนก็ไม่รู้ รอยเลือดที่ควรจะพบเป็นรอยเลือดแบบไหนก็นึกไม่ออก ร่องรอยการต่อสู้จะมีหรือไม่มีก็บอกไม่ได้อีกเหมือนกัน... การหลับหูหลับตาเข้าไปตรวจค้นที่เกิดเหตุแบบนี้ แทนที่จะได้อะไรกลับมา พอดีพอร้ายจะกลายเป็นช่วยผู้ต้องสงสัยทำลายหลักฐานไปเสียอีก” “ผมคิดว่าผู้หมวดประพจน์น่าจะคิดเรื่องนี้ต่างจากคนอื่นมาตั้งแต่แรกแล้ว แต่เขาคงไม่อยากพูดหักหน้ารุ่นพี่หรือนาย ผู้ใหญ่ให้ไปค้นก็ต้องไป สังเกตจากการที่เขาใช้คำว่า ‘เรา’ ตลอดเวลาที่พูดถึงการตรวจค้นบ้านหลังนี้ ในขณะที่เขาใช้คำว่า ‘ผม’ เมื่อพูดถึงข้อมูลเกี่ยวกับผู้ตายที่เขาหามาได้จากการสอบถามคนในละแวกบ้านของผู้ตาย... ที่เขาแวะไปหาผู้หมวดศักรินทร์ที่ภาควิชานิติเวชเพื่อรายงานเรื่องของผู้ตายก็เพื่อถือโอกาสมาสอบถามผลการชันสูตรจากผมนั่นละ” “แล้วดิฉันล่ะคะ” เธอสบตาผม “อาจารย์ไม่นึกบ้างหรือว่า ดิฉันอาจจะเป็นผู้สมรู้ร่วมคิดกับบุญทัน” “แล้วอาจารย์มีความจำเป็นอะไรที่จะต้องช่วยเขาล่ะครับ... ในเมื่อเขาไม่น่าจะเป็นคนในลักษณะที่อาจารย์จะสั่งให้ลงมือทำงานแทน หรือเป็นคนในลักษณะที่อาจารย์จะนึกชอบได้เลย” ผมหัวเราะ “ที่สำคัญ คนเก่งแบบอาจารย์ไม่น่าจะทำพลาดในเรื่องที่ไม่ควรพลาดแบบที่เป็นอยู่ อาจารย์เป็นศัลยแพทย์ย่อมรู้ดีว่าบาดแผลแบบไหนถึงจะใช้หลอกคนเป็นหมอด้วยกันได้  อาจารย์เป็นผู้หญิงและเป็นญาติสนิทของผู้ตาย อาจารย์ย่อมรู้ว่านิสัยของผู้หญิงด้วยกันเป็นอย่างไร และรู้ว่าญาติของอาจารย์มีพฤติกรรมอย่างไร คงไม่ปล่อยให้ร่างของผู้ตายถูกพบในลักษณะที่น่าสงสัยขนาดนี้หรอก... จริงไหมครับ” เพื่อนร่วมงานต่างภาควิชาของผมไม่ตอบ “ถ้าดิฉันจะทำ อาจารย์คิดว่าดิฉันจะทำอย่างไรกับน้อยคะ” ผมใช้เวลาคิดไม่นานเลย “ในเมื่อเธอมีบาดแผลที่ศีรษะ อาจารย์ก็แค่รับรองให้เขาว่าคุณน้อยเสียชีวิตเพราะอุบัติเหตุลื่นล้ม หงายหลัง ศีรษะกระแทกกับตู้หรืออะไรสักอย่างจนเสียชีวิตอยู่ในบ้าน เรื่องก็จบได้อย่างง่าย ๆ ไม่จำเป็นต้องอำพรางเป็นถูกฆ่าชิงทรัพย์เสียชีวิตอยู่นอกบ้าน จนเรื่องไปถึงมือตำรวจให้ยุ่งยาก...” “ที่อาจารย์พูดว่าไม่สงสัยดิฉัน คงไม่ใช่เพราะอาจารย์เคยบอกว่า อาจารย์เข้าข้างดิฉันหรอกนะคะ” เธอเอียงศีรษะมองผมยิ้ม ๆ นี่เธอยังอุตส่าห์จำคำพูดนี้ได้หรือนี่... ผมนึกแล้วก็เขินอย่างไรชอบกล แต่ก็ดีใจที่เห็นเธออารมณ์ดีขึ้น “ไม่ใช่อย่างนั้นหรอกครับ ที่พูดแบบนั้นได้ก็เพราะเชื่ออยู่แล้วว่า อาจารย์คงไม่ทำอะไรแบบนี้แน่” “เราลองช่วยกันหา ‘อะไร’ ที่ผู้หมวดประพจน์ว่ากันดีไหมครับ” ผมชวนเธอเปลี่ยนประเด็น “ค่ะ” อาจารย์เสาวลักษณ์พยักหน้า เดินตามผมเข้าไปยังห้องฝั่งที่ถูกกั้นเป็นส่วนงานช่างไม้ (มีต่อค่ะ) แก้ไขเมื่อ 23 ม.ค. 51 23:53:25 จากคุณ : ปิยะรักษ์ - [ 23 ม.ค. 51 00:56:20 ]

ความคิดเห็นที่ 2 เธอกวาดสายตาไปรอบ ๆ ห้องทำงานที่สว่างและสะอาดเอี่ยมผิดกับห้องของช่างคนอื่น ๆ ที่ผมเคยเห็น  “ทำไมอาจารย์ถึงตรงมาหาห้องนี้ โดยไม่อยู่ค้นห้องฝั่งงานผ้าของน้อยที่เรานั่งคุยกันอยู่เมื่อครู่นี้ก่อนล่ะคะ” คำถามของเธอข้อนี้เป็นคำถามสำคัญเลยทีเดียว... “ผมเคยคุยเรื่องบาดแผลที่ท้ายทอยของคุณน้อยให้อาจารย์ฟังแล้วใช่ไหมครับ...” ผมอธิบาย “กรณีฐานกระโหลกศีรษะแตกร้าว และแตกยุบจนเกิดเลือดคั่งที่ก้านสมองเกิดจากการถูกกระแทกด้วยของที่แข็งมากแข็งหรือแรงกระทำที่แรงมาก นั่นแสดงว่า แรงเหวี่ยงของวัตถุที่จะมากระทบหลังศีรษะของคุณน้อยจะต้องแรงมาก ซึ่งการที่จะทำเช่นนั้นได้ แสดงว่าคนทำต้องเหวี่ยงไม้สุดแขนและสุดกำลัง และไม้ที่มีขนาดพอเหมาะสำหรับการจับและสามารถทำให้เกิดแรงเหวี่ยงมากขนาดนั้นได้ต้องมีความยาว อย่างต่ำ ๆ สักครึ่งเมตร... เนื่องจากคุณน้อยเป็นคนตัวเล็กกว่าบุญทัน แต่แผลเกิดที่ท้ายทอยไม่ใช่กลางศีรษะ แสดงว่าการวาดไม้น่าจะมีองศาค่อนไปทางแนวนอนแล้วหวดสะบัดปลายขึ้นด้านบน ไม่ใช่ฟาดลงมา” อาจารย์เสาวลักษณ์ที่ฟังผมอย่างตั้งใจเหมือนกลับไปเป็นนักศึกษาแพทย์อีกครั้งขมวดคิ้วอย่างครุ่นคิดอยู่ชั่ววินาทีก่อนจะแสดงท่าทีว่าเธอมองภาพที่ผมพูดออกแล้ว “ดิฉันเข้าใจแล้วค่ะ อาจารย์... ห้องฝั่งนี้โล่งกว่าและกว้างกว่าห้องอีกฝั่งหนึ่ง การเคลื่อนไหวในลักษณะที่ว่าจึงน่าจะเกิดขึ้นในห้องนี้มากกว่าห้องอื่น และห้องนี้ก็มีท่อนไม้ขนาดต่าง ๆ ที่สามารถหยิบฉวยมาใช้ได้ทันที ในกรณีที่เกิดคิดสั้นหรือบันดาลโทสะขึ้นมา” “อาจารย์น่าจะย้ายจากภาคศัลย์มาอยู่นิติเวชนะครับ” ผมบอกเธอ “ดิฉันถนัดผ่าคนเป็น ๆ มากกว่า ไม่ไปแย่งงานอาจารย์ดีกว่าค่ะ” เธอตอบในแบบที่ทำให้ผมรู้สึกว่าเธอค่อย ๆ กลับมาเป็นอาจารย์เสาวลักษณ์คนเดิมของผมแล้ว ท่าทีกะตือรือร้นเริ่มเข้ามาชะล้างอาการโศกซึมที่เธอเป็นอยู่ตลอดเวลานับแต่ทราบข่าวร้ายเกี่ยวกับความตายของญาติที่เธอตั้งใจจะไปพบ “แล้วอาวุธและร่องรอยที่เราควรจะค้นพบล่ะคะ” เธอถามผมต่อ ในขณะที่เราต่างคนต่างเดินสำรวจห้องคนละฟากโดยพยายามไม่แตะต้องสิ่งของภายในห้องโดยไม่จำเป็น “ไม้ท่อนยาว มีด รอยเลือดงั้นหรือ... แต่เท่าที่ดูจากสายตาในตอนนี้แล้ว ดิฉันว่า ต่อให้ผู้หมวดประพจน์ทราบมาก่อนว่าควรจะค้นหาอะไร เขาก็คงจะค้นไม่พบอะไรอยู่ดี เพราะห้องนี้สะอาดมากจนดิฉันคิดว่า เขาคงเช็ดล้างทำความสะอาดร่องรอยทั้งหมด และทำลายหรือทิ้งไม้ที่เป็นอาวุธนั่นไปแล้ว” ผมละสายตาจากชั้นวางไม้ขนาดต่าง ๆ หันหลังกลับไปหาคนที่ยืนอยู่หน้าโต๊ะทำงานอีกฟากของห้อง “นั่นคือสิ่งที่ผมกลัวอยู่ครับ อาจารย์... ถ้าไม่ได้ร่องรอย หรือวัตถุพยานชิ้นใดชิ้นหนึ่งมา ยืนยันให้ผู้กระทำความผิดดิ้นไม่หลุดเพราะจำนนต่อหลักฐานก็ยิ่งลำบาก” “แต่มีคนเคยบอกว่า คนทำผิดย่อมทิ้งร่องรอยไว้ไม่ใช่หรือคะ” เธอพึมพำกับตนเองเบา ๆ “ถ้าน้อยรับรู้ว่าเราพยายามกันแค่ไหนที่จะหาหลักฐานมามัดตัวคนที่ทำให้น้อยต้องตายมาให้ได้ น้อยก็น่าจะช่วยอะไรเราบ้าง” ผมได้แต่มองเธออย่างเห็นใจด้วยเข้าใจความรู้สึกของเธอดี... เรามาไกลถึงขนาดนี้แล้ว เราได้คำตอบของคำถามทุกคำถามเกี่ยวกับคดีนี้ทั้งหมดแล้ว นับตั้งแต่ผู้ตายเป็นใคร เสียชีวิตเมื่อใด เสียชีวิตที่ไหน ด้วยพฤติการณ์ใด ด้วยสาเหตุใด และเสียชีวิตด้วยน้ำมือของใคร แต่ในท้ายที่สุด เราจะคว้าน้ำเหลวกันอย่างนั้นหรือ คำขอของเธออาจจะเป็นคำขอที่ฟังดูเลื่อนลอย แต่อย่างน้อยมันก็ทำให้เราพอมีความหวังเหลืออยู่บ้าง “ไม่แน่ว่า ผู้หมวดประพจน์ที่ขึ้นไปข้างบนกับบุญทันอาจจะได้เจออะไรดี ๆ ก็ได้นะครับ” ผมบอก จบประโยคนั้นไปได้ไม่เท่าไร ผมกับอาจารย์เสาวลักษณ์ต่างต้องสะดุ้งกับเสียงโครมครามที่ดังลั่นอยู่เหนือศีรษะเราทั้งสองขึ้นไป ตามมาด้วยเสียงของคนสองคน... เสียงหนึ่งเป็นเสียงร้องด้วยความเจ็บปวดของนายตำรวจหนุ่ม อีกเสียงหนึ่งเป็นเสียงตะโกนอย่างเกรี้ยวกราดของช่างไม้ “เพราะแกคนเดียว คุณน้อยถึงต้องตาย!” เสียงดังกล่าวทำให้ผมรีบวิ่งขึ้นบันไดเรือน โดยมีอาจารย์เสาวลักษณ์ตามหลังผมมาติด ๆ และภาพที่ปรากฏตรงหน้าทำให้ผมต้องยกแขนกันเธอเอาไว้ไม่ให้เธอเข้าไปใกล้ทั้งที่ผมเองก็ตกตะลึงกับสิ่งที่เห็นกับสองตาและสิ่งที่ได้ยินอย่างชัดเจนเต็มสองหู “ถ้าอยากได้คุณน้อยมากนัก ก็จะส่งให้ไปอยู่ด้วยกันก็แล้วกัน!!!” ชายร่างสันทัดซึ่งเงื้อร่มที่ดูเหมือนจะบิดงอไปบ้างเล็กน้อยปรี่เข้าหาร่างสูงของนายตำรวจหนุ่มที่พยายามใช้แขนข้างที่ยังดีอยู่เพียงข้างเดียวยันตัวลุกขึ้นจากพื้น เพราะช่วงหัวไหล่ของแขนอีกอ้างหนึ่งนั้นตกห้อยลงอย่างเห็นได้ชัด และไม่สามารถปกป้องตนเองจากการจู่โจมของอีกฝ่ายได้เลย “บุญทัน... อย่านะ” เมื่อได้ยินเสียงร้องห้ามจากอาจารย์เสาวลักษณ์ เขาก็ชะงักนิ่ง มองเธอด้วยความตกใจและยำเกรง ปล่อยร่มคันนั้นตกลงกับพื้น และยุติความเคลื่อนไหวทุกอย่างเหมือนถูกหยุดเวลา เปิดโอกาสให้ผมได้เข้าไปดูอาการเบื้องต้นและช่วยพยุงผู้หมวดประพจน์ให้ลุกขึ้น “บุญทันเป็นคนฆ่าน้อยจริง ๆ ใช่ไหม” เธอถามอดีตลูกจ้างของครอบครัวเสียงเครือ เขาไม่ได้ตอบเธอด้วยคำพูด หากทรุดร่างลงนั่งแทบพื้น มองเธอนิ่งด้วยสายตาที่แสดงความเสียใจเหลือจะหาคำบรรยาย น้ำตาไหลพรูลงมาบนแก้มกร้านแดดในยามที่เขาพนมมือไหว้หญิงสาวตรงหน้า   “คุณเล็ก... ผมขอโทษ” ในระหว่างที่อาจารย์เสาวลักษณ์ปฐมพยาบาลให้ผู้หมวดประพจน์ และรอให้ตำรวจนายอื่น ๆ เข้ามาถึงที่เกิดเหตุ บุญทันซึ่งรับสารภาพว่าเป็นคนลงมือฆ่าคุณนวลเพ็งเมื่อคืนที่ผ่านมาได้เล่าเรื่องทั้งหมดให้เราฟัง แน่นอนที่สุด คำพูดพาดพิงถึงบุคคลที่สามซึ่งเป็นนายตำรวจที่ยินดีจะมารับเธอไปอยู่ที่บ้านคือชนวนเหตุสำคัญของเหตุการณ์อันน่าสลดใจครั้งนี้ ด้วยเป็นคำพูดที่ทำให้ชายหนุ่มยิ่งเชื่อมั่นว่า เธอมีคนอื่นนอกเหนือจากเขาและตั้งใจจะทิ้งเขาเพื่อไปอยู่กับคนอื่น ในช่วงที่ผ่านมา เธอมักจะบ่นว่าเขาเอาแต่รับคำสั่ง รับงานจากเธอโดยไม่เคยพยายามจะแสวงหาลูกค้าด้วยตัวเอง และบอกเขาว่า เธอมาอยู่กับเขาเพื่อใช้ชีวิตด้วยกัน ไม่ใช่มาอยู่กับเขาเพื่อเป็นเจ้านายของเขา ซึ่งนั่นทำให้เธอเหนื่อยมากขึ้นเป็นสองเท่า เพราะเธอต้องดูแลบ้าน ทำงานของตัวเอง และต้องเจรจาฝากลูกค้าที่มาตัดเสื้อผ้าให้ช่วยหาลูกค้างานเฟอร์นิเจอร์ช่วยเธออีกทอดหนึ่งด้วย และระหว่างที่เธอแสดงอาการหงุดหงิดใส่เขา ซึ่งเอาแต่ฟังอยู่เงียบ ๆ โดยไม่เคยโต้เถียงเธอเลยสักคำ เธอก็พูดถึงนายตำรวจนายหนึ่งซึ่งบอกกับเธอว่าอยากให้เธอไปอยู่กับเขาด้วย บุญทันเล่าว่า เธอพูดถึงตำรวจนายนี้อยู่เสมอ ๆ และบางครั้งก็พูดว่า ถ้าเธอไปอยู่กับนายตำรวจคนดังกล่าว เธอคงไม่ต้องลำบากอย่างที่เป็นอยู่... แม้จะสงสัยว่าตำรวจนายนี้เป็นใคร มีตัวตนจริงหรือไม่ แล้วเธอคิดจะไปจากเขาจริง ๆ หรือไม่ แต่เขาก็ไม่เคยถามเธอเลยแม้แต่ครั้งเดียว ได้แต่เก็บเอาไปนึกอยู่ตามลำพังคนเดียวตลอดมา และได้ข้อสรุปสำหรับตนเองว่า ลูกสาวบุญธรรมของอดีตนายจ้างซึ่งเคยชินกับชีวิตที่สะดวกสบายมาก่อนที่จะตามมาอยู่กับเขาคงคิดจะตีจากเขาเพื่อไปอยู่กับชายที่มีฐานะดีกว่า เพื่อที่เธอจะได้อยู่สบายขึ้น ไม่ต้องอดทนอยู่กับคนที่มีฐานะต่ำกว่าอย่างเขาอีกต่อไป ความคิดนี้ ทำให้เขาทั้งนึกน้อยเนื้อต่ำใจและนึกเสียใจที่เธอหมดรักเขาแล้ว ทั้งที่เขาเองก็รักเธอมาก และพยายามทำทุกอย่างที่เธอบอกโดยไม่ขัดใจ จนกระทั่งประมาณห้าทุ่มเศษของคืนวานนี้ ระหว่างที่เธอเข้ามาดูเขาเก็บรายละเอียดของชิ้นงานในห้องทำงานส่วนของเขา และเขาถามเธอว่า เธอมีงานเฟอร์นิเจอร์อะไรจะให้เขาทำอีกไหม เธอก็มีท่าทีไม่พอใจขึ้นมาทันที ก่อนที่จะยกเรื่องเดิม ๆ มาบ่นว่าเขาอีก... แต่คราวนี้ เขาไม่ได้นิ่งเงียบให้เธอตำหนิเขาฝ่ายเดียว หรือเป็นฝ่ายหลบหน้าเธอออกไปนอกบ้านอย่างที่เคยทำมาตลอด เพราะความอดทนของเขามาถึงจุดสิ้นสุด ความรู้สึกเสียใจและคั่งแค้นที่อัดแน่นอยู่เต็มอกโดยไม่เคยได้ระบายออกระเบิดออกในรูปของโทสะรุนแรงที่แม้แต่ตัวเขาเองก็ไม่เคยคาดคิดว่าตนเองจะสามารถกระทำสิ่งที่เลวร้ายกับภรรยาของตนเองได้อย่างที่กระทำลงไป เขายอมรับว่า เขาโกรธเธอจนรู้สึกเหมือนโลกทั้งใบดับมืดและห้วงเวลาสะดุดหยุดลงนานนับนาทีก่อนที่เขาจะรู้สึกตัวอีกครั้ง จึงพบว่าตนเองกำลังกำท่อนไม้ยาวที่ตนกำลังไสผิวหน้าให้เรียบอยู่เมื่อครู่นี้แน่น ที่ปลายไม้มีเศษผม และรอยของเหลวสีแดงสดติดอยู่ และสิ่งที่ทำให้เขาตกใจจนแทบสิ้นสติ คือ ร่างของคุณนวลเพ็งที่นอนฟุบหน้าอยู่กับพื้นแทบเท้าของเขา เขาทิ้งไม้ลงกับพื้น เข้าไปช้อนร่างของเธอไว้ในอ้อมแขน ใช้มือเช็ดเลือดที่ไหลซึมจากบาดแผลด้านหลังศีรษะลงมาเป็นทางเปื้อนขอบคอเสื้อชุดนอนและเสื้อไหมพรม รวมถึงเลือดที่หยดออกจากจมูกของเธอซึ่งหยดใส่อกเสื้อกันหนาวไหมพรมสีขาวของเธอเป็นดวงออก เรียกชื่อเธออยู่หลายครั้ง แต่เธอไม่มีปฏิกิริยาสนองตอบ มือแขนอ่อนเปียกตกข้างกาย และเมื่อเขาลองเอามืออังใต้จมูกของเธอ เขาก็พบว่าเธอหมดลมหายใจไปแล้ว ความกลัวจู่โจมเข้ามาจับใจของเขาทันทีที่รู้ว่าเธอเสียชีวิตด้วยน้ำมือของเขา เขาคิดอะไรไม่ออกอยู่นานหลายนาที สับสนว่าตนเองควรจะทำอย่างไรระหว่างยอมรับความจริงกับหาทางพาตัวเองให้พ้นผิด และในที่สุด เขาก็ตัดสินใจเลือกทางออกอย่างหลังเพื่อหลีกเลี่ยงการเผชิญหน้ากับครอบครัวของคุณนวลเพ็งที่เขาสำนึกมาตลอดว่า เขาเคยทำผิดกับพวกท่านไว้มาก และความผิดในครั้งนี้ก็ร้ายแรงจนไม่น่าให้อภัย ผมฟังถึงตรงนี้ ผมก็ได้แต่ลอบถอนใจด้วยความสังเวชใจกับผู้ชายคนหนึ่งซึ่งตัดสินใจผิดมาหลายต่อหลายครั้งโดยไม่เคยมองย้อนกลับไปมองหาเหตุแห่งความผิดพลาดของตนเลย และการตัดสินใจครั้งนี้ของเขา ถือเป็นการตัดสินใจที่น่าตำหนิมากยิ่งกว่าครั้งไหน... (มีต่อค่ะ) จากคุณ : ปิยะรักษ์ - [ 23 ม.ค. 51 01:01:24 ]

ความคิดเห็นที่ 3 บุญทันเล่าให้เราฟังต่อไปว่า เขานึกถึงคดีจี้ชิงทรัพย์ที่เกิดขึ้นในท้องที่นี้ขึ้นมาได้ว่า โจรที่จี้ชิงทรัพย์นั้นใช้มีดข่มขู่เหยื่อของตนให้ส่งทรัพย์สินให้ และเคยได้ยินคนพูดว่า ถ้าตำรวจไม่จับไปเสียบ้าง โจรคงย่ามใจถึงขนาดปาดคอชิงทรัพย์กันได้กระมัง เขาจึงตัดสินใจอำพรางว่า เธอถูกฆ่าชิงทรัพย์ เขาใช้กระดาษชำระเช็ดเลือดบนบาดแผลที่ท้ายทอย บนลำคอด้านหลัง และบนใบหน้าของเธอออกจนสะอาด ใช้มีดปอกผลไม้มาปาดลำคอของเธอเพื่อให้คนที่พบเห็นเข้าใจผิดว่าเธอถูกฆ่าปาดคอ แต่ด้วยความเครียด และความอาลัยในตัวของคนที่เขาฆ่าทำให้มือของเขาสั่นเสียจนลงมือไม่ได้อยู่หลายครั้งทั้งที่จรดปลายมีดลงในผิวเนื้อของเธอไปแล้วหลายครั้ง จนครั้งสุดท้าย เขากัดฟันรีบกรีดใบมีดเฉือนผ่านลำคอเธอไปโดยเร็วจึงเป็นผลสำเร็จ เขาจัดการเช็ดรอยเลือดทั้งหมดที่เกิดขึ้นไม่ว่าจะเป็นบนร่างกายของเธอ หรือบนพื้นจนไม่เหลือคราบ ใช้กระดาษชำระห่อเส้นผมที่ติดอยู่บนปลายท่อนไม่ออก ไสไม้ส่วนที่มีเลือดของเธอติดอยู่ตรงปลายออกจนหมด ทิ้งเศษไม้ที่ไสออกลงในถังผง ผูกปากถุงปิดเตรียมทิ้งให้ทางเทศบาลมาเก็บไปในรุ่งเช้า เก็บท่อนไม้ที่เหลืออยู่กลับเข้าชั้น นำมีดปอกผลไม้ที่ใช้ปาดคอเธอไปล้างจนสะอาด ทิ้งกระดาษเปื้อนเลือดและที่ใช้ห่อเส้นผมลงในชักโครก สวมรองเท้าให้แก่ศพ ค้นเอากระเป๋าสตางค์ของเธอ เอาเงินออกมาเก็บไว้ที่ตัวเอง อุ้มร่างไร้วิญญาณของเธอใส่ในรถที่จอดติดกับประตูหลังบ้าน และนำเธอ พร้อมกับกระเป๋าสตางค์ที่ว่างเปล่าไปทิ้งในจุดที่พบศพ เนื่องจากในช่วงเวลาที่เขานำร่างของเธอไป เป็นเวลาที่คนส่วนใหญ่กำลังนอนหลับสนิทและไม่มีใครอยากออกไปนอกบ้าน เนื่องจากเป็นคืนที่มีอากาศหนาวจัด ตลอดเส้นทางของเขาจึงปลอดจากผู้คนโดยสิ้นเชิง ซึ่งถือเป็นโชคดีของเขาที่ไม่มีใครพบเห็นการกระทำที่ผิดปกติประการหลังนี้ หลังจากดำเนินการทุกอย่างตามแผนแล้ว เขาก็กลับไปที่บ้าน และพยายามทำทุกอย่างให้เป็นปกติ แต่เขาก็ต้องทนทุกข์กับการที่ไม่อาจข่มตาหลับได้ เพราะภาพของคุณนวลเพ็งยังคงติดตา ทำให้เขานอนผวาอยู่ในความมืด คอยนับเสียงจากเข็มนาฬิกาที่เคลื่อนไปทีละวินาทีจนถึงเช้า และเมื่อเปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อยแล้ว เขาก็เขาถุงขยะไปทิ้ง แล้วขับรถออกไปยังจุดเกิดเหตุเพื่อดูว่าเหตุการณ์เป็นอย่างไรต่อไป และเข้าไปแจ้งแก่ตำรวจว่า ได้ข่าวว่ามีคดีฆ่าชิงทรัพย์เกิดขึ้น และแนะนำตนเองว่าเป็นสามีของผู้ตาย จากการสอบถาม ผม อาจารย์เสาวลักษณ์ และผู้หมวดประพจน์จึงได้รู้ว่า การที่เขาเสนอให้ตำรวจไปตรวจค้นบ้านนั้น เขาคิดอยู่เพียงอย่างเดียวว่า เขากลัวตำรวจจะสงสัยในตัวเขา เขาเลยชิงเสนอออกไปอย่างนั้น ไม่ได้คิดถึงเรื่องที่จะให้ตำรวจช่วยยืนยันว่าในบ้านของเขาไม่มีพิรุธใด ๆ เลย คำพูดของผู้หมวดประพจน์ระหว่างการสนทนาที่ชุดรับแขก ท่าทีที่คล้ายกับทราบเรื่องดังกล่าวดี ประกอบกับรูปร่างหน้าตาและฐานะของเขาที่สังเกตเห็นได้จากรถยนต์ที่ใช้ขับขี่ทำให้เขาคิดว่า นายตำรวจผู้นี้เป็นคนเดียวกันกับนายตำรวจที่มาติดต่อกับคุณนวลเพ็ง และถ้าหากผู้ชายคนนี้ไม่มายุ่งเกี่ยวกับภรรยาของเขาจนทำให้เธอเปลี่ยนไป เขาก็คงจะไม่ต้องทำผิดกับเธอได้มากถึงเพียงนี้ เมื่อคิดได้เช่นนั้น ความโกรธและความเสียใจก็ก่อตัวขึ้นในใจของเขาอีกครั้ง และเมื่อสบช่องที่ผู้หมวดประพจน์ขอให้เขาขึ้นหาของข้างบนเรือน เขาก็ตั้งใจกำจัดชายหนุ่มที่เขาคิดว่าเป็นต้นเหตุแห่งโศกนาฏกรรมในครอบครัวของเขาให้สิ้นไปเสียอีกคน โดยในช่วงเวลาดังกล่าว เขายอมรับว่า เขาคิดแค้นเสียลืมไปว่ายังมีอาจารย์เสาวลักษณ์กับผมอยู่ในบ้านด้วย อย่างที่อาจารย์เสาวลักษณ์กล่าวไว้ก่อนหน้านี้ คนทำผิดย่อมต้องทิ้งร่องรอย... ผู้กระทำผิดที่ดูน่าสงสารมากกว่าน่าสงสัยอย่างบุญทันก็ดูจะหนีไม่พ้นทฤษฎีนี้ไปได้ เพราะในแผนอำพรางที่ดูเหมือนจะกระทำอย่างรอบคอบของเขาปรากฏสิ่งผิดปกติอยู่หลายจุดจนนำทางเรากลับมาถึงตัวเขา และความผิดที่เขาได้กระทำลงก็กลายเป็นสิ่งที่รบกวนจิตใจของเขาอยู่ตลอดเวลาจนเป็นผลให้เขาร้อนตัวจนเปิดเผยความลับที่ตนพยายามปกปิดมาตลอดในที่สุด แม้การกระทำดังกล่าวของเขาจะเกิดจากความเข้าใจผิดก็ตาม ใช่... แม้จะพูดว่ารู้จักกันมาตั้งแต่จำความได้ แต่นายตำรวจนายนั้นกับผู้หมวดประพจน์ก็เป็นคนละคนกัน หากเป็นเพื่อนรุ่นพี่ที่อาศัยอยู่ในละแวกเดียวกัน เที่ยวเล่นมาด้วยกัน เรียนโรงเรียนเดียวกันมาตลอด และเป็นตำรวจเหมือนกัน นายตำรวจรุ่นพี่ของผู้หมวดประพจน์คนดังกล่าวจะต้องไปเป็นสารวัตรปราบปรามที่จังหวัดแพร่ แต่เขามีครอบครัว และธุรกิจผ้าไหมอยู่ที่นี่ เขาจึงอยากได้คนที่ไว้ใจได้มาช่วยงานภรรยา ดูแลบ้าน ดูแลร้าน รวมถึงดูแลคนในร้าน ภรรยาของเขาที่เป็นลูกค้าของคุณนวลเพ็งเคยบอกว่า เธอถูกอัธยาศัยกับคุณนวลเพ็งและอยากชวนมาทำงานด้วย เมื่อเขาลองไปพูดคุยเรื่องนี้กับคุณนวลเพ็ง เธอก็ปฏิเสธเพราะยังห่วงบุญทันอยู่ เขาจึงบอกเธอว่า ให้เธอลองคุยกับสามีดูก่อน แล้วค่อยตัดสินใจใหม่ เขาและภรรยารอได้ “รุ่นพี่เล่าเรื่องนี้ให้ผมฟังครั้งหนึ่ง ซึ่งผมจำเรื่องได้คร่าว ๆ เท่านั้น มาฟังเรื่องของพี่บุญทันถึงนึกออก และปะติดปะต่อได้ว่าน่าจะเป็นเรื่องเดียวกัน” นายตำรวจที่กลายเป็นคนเจ็บไปเสียแล้วบอก “แต่เผอิญผมชอบพูดอะไรสั้น ๆ ก็เลยทำให้พี่บุญทันเข้าใจผมผิด เล่นงานผมตอนผมก้มเก็บปากกาที่ตกอยู่ข้างโต๊ะเสียเกือบแย่” แม้ผู้หมวดประพจน์จะยังยิ้มให้เราได้บ้าง ทั้งที่เขาคงจะปวดบริเวณหัวไหล่ที่ถูกฟาดอย่างแรงจนข้อเคลื่อน หรือ ที่เรามักจะพูดกันว่าไหล่หลุดอยู่ไม่ใช่น้อย แต่ความกังวลในแววตาของเขาบอกให้ผมรู้ว่า เขาเป็นห่วงเรื่องพยานหลักฐานที่จะนำมาใช้ประกอบสำนวนคดีมากกว่าอาการบาดเจ็บของตนเองเสียอีก เพราะในคดีอาญา การพิสูจน์ให้สิ้นสงสัยเป็นเรื่องสำคัญ และในคดีอาญาร้ายแรงอย่างนี้ ก็ไม่สามารถอาศัยเพียงคำสารภาพของผู้กระทำความผิดในการพิจารณาคดีแต่เพียงอย่างเดียวได้ ต้องใช้พยานหลักฐานอื่น ๆ ที่น่าเชื่อถือประกอบด้วย และหากมีข้อสงสัยแม้เพียงนิดเดียว ศาลก็จะยกประโยชน์แห่งความสงสัยนั้นให้จำเลยไปเสีย หน้าที่ของผมในฐานะแพทย์จบลงแล้ว แต่ในฐานะของคนที่เข้ามาเกี่ยวข้องและมองเห็นความเป็นไปต่าง ๆ ที่เกิดขึ้นในคดีนี้ ผมรู้สึกเห็นใจเขาอยู่ไม่น้อย หากผมคงไม่สามารถช่วยเหลือะไรได้มากไปกว่านี้อีกแล้ว ในเมื่อเราทุกคนต่างเห็นอยู่กับตาและรับรู้จากปากของบุญทันว่า เขาได้ทำลายหลักฐานทุกอย่างไปจนหมดสิ้น และหลักฐานสำคัญคือเศษไม้เปื้อนเลือดในถุงขยะถุงนั้นก็ถูกหน่วยรักษาความสะอาดของเทศบาลเก็บไปแล้วเช่นกัน “ห้องน้ำอยู่สุดห้องใช่ไหม ผมขอเข้าไปล้างมือหน่อยนะครับ” ผมบอก และปลีกตัวออกมาชั่วครู่ เพราะไม่มีความจำเป็นที่จะต้องเกรงว่า ช่างไม้ที่อยู่ในอาการซึมเศร้าอย่างหนักไม่อยู่ในภาวะที่จะลุกขึ้นมากระทำสิ่งที่คาดไม่ถึงอย่างที่เคยทำได้อีกต่อไปแล้ว ในขณะที่ก้าวผ่านห้องทำงานซึ่งเป็นที่เกิดเหตุที่แท้จริงห้องนั้น ผมก็ต้องอุทานลั่น... ที่บนพื้นปูนขัดมันกลางห้องนั้นมีร่องรอยของของเหลวสีแดงสดหยดหนึ่งปรากฏอยู่ ทั้งที่ก่อนหน้านี้ ทั้งผมกับอาจารย์เสาวลักษณ์ต่างเดินก้าวผ่านบริเวณดังกล่าวอยู่หลายครั้ง โดยไม่มีใครเห็นร่องรอยที่ชัดเจนรอยนี้มาก่อนเลยแม้แต่คนเดียว จากลักษณะของสี และความมันวาวเฉพาะตัว ทำให้ผมเชื่อเหลือเกินว่า สิ่งที่ผมเห็นไม่ใช่ร่องรอยของสีย้อมไม้หรือแชลแล็กสำหรับทาไม้ หากเป็นรอยเลือดอย่างแน่นอน และไม่มีทางจะเป็นอื่นไปได้ แต่ปัญหามีอยู่ว่ารอยเลือดรอยนี้เป็นรอยเลือดของใคร เพราะในที่นี้ ไม่มีใครที่บาดเจ็บจนเลือดไหลเลยแม้แต่คนเดียว... คำพูดของอาจารย์เสาวลักษณ์แวบเข้ามาในความทรงจำ และทำให้ผมรู้สึกเหมือนมีกระแสความเย็นวิ่งวาบลงมาตามแนวสันหลัง “ถ้าน้อยรับรู้ว่าเราพยายามกันแค่ไหนที่จะหาหลักฐานมามัดตัวคนที่ทำให้น้อยต้องตายมาให้ได้ น้อยก็น่าจะช่วยอะไรเราบ้าง” นี่หมายความว่า... !? ---------------------------------------------------------------------------------------- แก้ไขเมื่อ 24 ม.ค. 51 00:07:45 จากคุณ : ปิยะรักษ์ - [ 23 ม.ค. 51 01:06:54 ]

ความคิดเห็นที่ 4 “แล้วผลการตรวจพิสูจน์รอยเลือดรอยนั้นล่ะครับ อาจารย์” ผมอดใจที่จะนิ่งฟังโดยไม่เอ่ยแทรก หรือออกปากถามมาตลอดเวลาที่ท่านเล่าเรื่องดังกล่าวต่อไปไม่ได้อีกแล้ว หยดเลือดปริศนารอยนี้แปลกประหลาดเกินไป... โดยหลักการ เลือดจะเริ่มแห้งภายใน 3 – 5 นาทีหลังสัมผัสอากาศ โดยหยดเลือดขนาดเล็กที่อยู่บนวัตถุผิวเรียบใช้เวลาประมาณหนึ่งชั่วโมงจึงแห้งทั่วทั้งหยด และเมื่อเลือดแห้งแล้วจะกลายเป็นสีน้ำตาลเข้ม มันวาว แต่หยดเลือดในที่เกิดเหตุมีสีแดงสดอย่างเลือดสด ๆ ที่เพิ่งหยดสัมผัสพื้นไม่นาน ทั้งที่เลือดหยดสุดท้ายซึ่งอาจมีความเป็นไปได้ที่จะหลงเหลืออยู่ในที่เกิดเหตุควรจะแห้งกรังติดอยู่กับพื้น เนื่องจากเป็นเลือดสัมผัสอากาศมานานหลายชั่วโมงนับแต่ช่วงกลางดึกคืนนั้น ไม่มีใครที่บาดเจ็บจนเลือดออก ไม่มีใครนอกจากอาจารย์ธวัชชัยที่กลับเข้าไปในห้องงานช่างไม้ ไม่ใช่สี ไม่ใช่แชลแล็ก... จะเป็นไปได้หรือไม่ที่เลือดที่ท่านพบจะเป็นเลือดของสัตว์อื่น ไม่ใช่เลือดของมนุษย์... แต่ก็มีปัญหาอีกว่า มันเกิดขึ้นได้อย่างไร และมาจากไหน ในเมื่อทุกคนต่างอยู่กันในส่วนของห้องรับแขก บุคคลตรงหน้าของผมเป็นผู้ใหญ่ที่ผมนับถือและเชื่อถือ และผมก็เชื่อด้วยว่าเรื่องที่ท่านกรุณาเล่าให้ผมฟังในครั้งนี้เป็นเรื่องจริง หากผมยังอดไม่ได้ที่จะถามถึงผลการตรวจสอบทางวิทยาศาสตร์เพื่อความแน่ใจ เพราะยิ่งพยายามหาเหตุผลมาอธิบายเหตุการณ์อันเหลือเชื่อที่ได้รับรู้เท่าใด ผมก็ยิ่งรู้สึกว่า ไม่มีคำอธิบายใดสามารถอธิบายเหตุการณ์ดังกล่าวได้ดีกว่าสิ่งที่ท่านบอกผมเป็นนัย ๆ ได้เลย ศ. นพ. ธวัชชัยยิ้มให้ผมอย่างใจเย็น และเข้าใจถึงความสงสัยใคร่รู้ของผมเป็นอย่างดี “ทางเจ้าหน้าที่วิทยาการเขตของตำรวจส่งผลการตรวจมาแจ้งว่า เลือดที่ผมพบหยดนั้นเป็นเลือดของมนุษย์อย่างแน่นอน” ท่านบอก “และเลือดหยดนั้นมีกรุ๊ปเลือดกรุ๊ปเดียวกับของคุณนวลเพ็ง ซึ่งในสมัยที่ยังไม่มีวิทยาการในการตรวจเปรียบเทียบดีเอ็นเออย่างสมัยนั้น 1 ผลการตรวจพิสูจน์เพียงเท่านี้ก็มากพอแล้วสำหรับนำมาใช้เป็นหลักฐานทางคดีแล้วละ ผู้หมวด” “นี่หมายความว่า...” ผมพึมพำ มองหน้าเจ้าของเรื่องเพื่อขอคำยืนยันว่าเรื่องที่ผมได้ยินเป็นเรื่องจริง อาจารย์แพทย์ยิ้มให้ผมนิดหนึ่ง ก่อนพยักหน้าช้า ๆ แทนคำรับรองอย่างหนักแน่น “แล้วอาจารย์อธิบายเรื่องรอยเลือดที่อาจารย์พบกับตำรวจว่ายังไงกันครับ ในเมื่อ...” “ในเมื่อเรื่องนี้เป็นเรื่องเหนือธรรมชาติ เป็นเรื่องที่ไม่สามารถอธิบายได้ด้วยเหตุและผลธรรมดา ใช่ไหม” ท่านต่อประโยคที่ขาดหายไปให้ผมด้วยใบหน้ายิ้มละไมเช่นเดิม หากน้ำเสียงของท่านดูเคร่งขรึมยิ่งขึ้น “ผมก็เห็นอย่างเดียวกันกับผู้หมวดนั่นละว่า เรื่องที่ว่าเหลือเชื่อเกินไป และเป็นเรื่องที่ผมไม่สามารถอธิบายสาเหตุที่แท้จริงของเรื่องที่เกิดขึ้นอย่างเป็นวิทยาศาสตร์ได้เลยจนกระทั่งวันนี้... แต่ในขณะเดียวกัน ผมก็ปฏิเสธไม่ได้ว่า รอยเลือดรอยนี้ส่งผลให้เรื่องราวทั้งหมดคลี่คลาย รวมถึงช่วยให้บุญทันได้หลุดพ้นจากจากการต้องคอยปกปิดความผิดของตัวเอง และหยุดการตัดสินใจที่ผิดพลาดที่อาจทำให้เขาถลำลึกกว่าเดิม ” “ด้วยเหตุผลที่ว่านี้ ผมเลยบอกกับทุกคนในที่นั้นไปว่า สาเหตุที่เราไม่พบรอยเลือดรอยนี้ในตอนแรกอาจเป็นเพราะเรามุ่งที่จะหาหลักฐานชิ้นอื่น ๆ จึงไม่ทันสังเกตตั้งแต่แรก แม้ว่าจะเป็นเหตุผลที่ตอบคำถามว่า ทำไมเราถึงไม่ได้เหยียบย่ำใส่รอยเลือดดังกล่าวกันเลยทั้งที่มันหยดอยู่กลางห้อง ในจุดที่คุณนวลเพ็งเสียชีวิต และในเมื่อคนส่วนใหญ่ลืมสังเกตว่าหยดเลือดนั้นเป็นหยดเลือดที่ยังใหม่ ก็ไม่มีความจำเป็นอะไรที่ผมจะต้องยกประเด็นนี้ขึ้นมาให้ใครต่อใครต้องเสียเวลามาสืบสาวหาที่มาของรอยเลือดที่ไม่รู้จะหาที่มาของมันอย่างไรอีกต่อไป...”   ท่านประสานมือทั้งสองเข้าด้วยกันวางไว้บนโต๊ะ โน้มตัวเข้ามาหาผม และกล่าวด้วยท่าทีที่จริงจังกว่าเดิมในระดับเสียงที่ไม่ดังไปกว่ากระซิบ “นี่ละ ความลับที่ผมไม่เคยบอกใคร... ไม่ว่าเรื่องรอยเลือดของคุณนวลเพ็งที่ผมยังหาคำอธิบายไม่ได้ และเหตุการณ์ที่ผมก็ยังไม่แน่ใจว่านี่คือ สิ่งที่คนเขาเรียกกันว่า ผีหลอก ใช่หรือไม่...” กล่าวจบ อาจารย์ธวัชชัยมองหน้าผมนิ่งอยู่ครู่หนึ่งด้วยท่าทีครุ่นคิด ก่อนจะเอ่ยถามออกมา “แล้วผู้หมวดล่ะ คิดว่าอย่างไร” ******************** (จบ)***************************** (1) เทคนิคการตรวจลายพิมพ์ดีเอ็นเอเกิดขึ้นเป็นครั้งแรกในปี พ.ศ. 2528 โดยในประเทศไทยมีการนำเทคนิคการตรวจสอบดีเอ็นเอมาใช้ในทางนิติวิทยาศาสตร์เป็นครั้งแรกในปี  พ.ศ. 2533 ที่สถาบันนิติเวชวิทยา สำนักงานแพทย์ใหญ่ สำนักงานตำรวจแห่งชาติ {ที่มา: บทความเรื่อง “ดีเอ็นเอ: พยานปากเอกในการพิสูจน์ตัวบุคคล” โดย ผู้ช่วยศาสตราจารย์อนุเทพ ภาสุระ ภาควิชาจุลชีววิทยา คณะวิทยาศาสตร์ มหาวิทยาลัยบูรพา http://uniserv.buu.ac.th/forum2/topic.asp?TOPIC_ID=247 ] ----------------------------------------------------------------------------- ขอบคุณทุกท่านสำหรับการติดตามนะคะ หากมีข้อผิดพลาดประการใดก็บอกกล่าวกันได้ น้อมรับทุกความคิดเห็นและคำแนะนำ ด้วยความขอบคุณและด้วยความยินดีอย่างยิ่งค่ะ :) ไม่มีข้อแก้ตัวที่เอาตอนจบมาลงช้ากว่าที่บอกไว้และช้ากว่าที่ตั้งใจเอาไว้มากเลยค่ะ ต้องขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วยนะคะ waidhaya : รับทราบครับผม... ว่าแต่ จะว่างอ่านตอนจบไหมนี่ คุณ ทิกิ_tiki : ขอตอบรวดเดียวสามกระทู้ละกัน ไม่มีปัญหาค่ะ ขอบคุณที่แวะมาอ่านนะคะ คุณกลิ่นกาแฟ : แหม... อยากพูดว่า เหมือนข้างบน มั่งจัง ขอบคุณที่แวะมาอ่านค่ะ คุณพีทคุง (พิธันดร) : ฮ่า ๆ ดูเหมือนจะเป็นอย่างงั้นแหละค่ะ ได้คำตอบแล้วนะคะว่า ผู้หมวดลืม หรืออะไรกันแน่ คุณ โยเกิตรสมะนาว :   คราวนี้จบจริง ๆ แล้วนะคะ คุณ scottie :   แหะ ๆ ตอนเขียน ๆ ไปก็นึกแบบนั้นอยู่เหมือนกันค่ะ คุณ ground : จบแล้ว ใช่อย่างที่เดาไว้หรือเปล่าคะ คุณ วิรตี : ได้คำเฉลยแล้ว ใช่คนที่สงสัยไว้ไหมคะ คุณ bookmark : อยากรู้จังว่าคนในโผของพี่นีเป็นใคร ยังไม่มีโครงการแปะเรื่องสั้นต่างแดนเลยอ่ะค่ะ (ยังเป็นวุ้นอยู่ แถมยัง sugar-free ด้วย ^ ^”) แหะ ๆ พยายาม จริง ๆ ค่ะ พิมพ์ตกไปหลายตัวเลย ขอบคุณสำหรับคำผิดด้วยนะคะ คุณโยษิตา : จบแล้วนะคะ ผู้หมวดเกี่ยวข้องในฐานะที่เป็นตำรวจค่า   อาจารย์ GTW : แหม จะไม่ลองทายดูจริง ๆ เหรอคะ อาจารย์... อ่า...สำหรับเรื่องละครนี่ นึกไม่ออกเลยค่ะว่าละครเรื่องอะไร แต่คลับคล้ายคลับคลาว่าคุ้น ๆ เรื่องสืบสวนเขียนยากจริง ๆ ค่ะ... ลองเขียนไปเรื่อย ๆ ก็ยังรู้สึกว่า ยังมีอะไรที่ต้องปรับอีกเยอะ แต่ก็แอบหวังไว้นิด ๆ ว่าคนเขียนคนนี้คงไม่ทำให้คนอ่านผิดหวังมากนักนะคะ แล้วจะแวบมาคุยด้วยอีกทีประมาณวันศุกร์ค่ะ ขอบคุณที่กรุณาติดตามเรื่องนี้มาจนถึงตอนจบนะคะ :) จากคุณ : ปิยะรักษ์ - [ 23 ม.ค. 51 01:23:38 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ว้าว...จบแล้ว เย้ๆ อ่านจนจบเลยค่ะ แบบว่ารอมานาน สนุกดีค่ะ เขียนอีกนะคะ จากคุณ : โยเกิตมะนาว (โยเกิตมะนาว) - [ 23 ม.ค. 51 17:03:12 ]

ความคิดเห็นที่ 6 หยึย อ่านแล้วขนลุก สนุกมากๆ คร้าบ (คงไม่ใช่เลือดอาจารย์หมอธวัชชัยเองหรอกนะ ฮ่าๆๆ) จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 23 ม.ค. 51 18:58:14 ]

ความคิดเห็นที่ 7 อูยย มาน่ากลัวตรงหยดเลือดนี่แหละค่ะ ถ้าสมัยนั้นตรวจดีเอ็นเอได้ แล้วพบว่าใช่ของผู้ตายนี่แบบว่า..อึ๋ยย จริงๆ ตอนแรกแอบคิดว่าผู้หมวดเป็นฆาตรกรค่ะ (เดาไปด้ายย) สนุกดีค่ะ อยากอ่านแนวนี้อีกนะคะ ^^ จากคุณ : โยษิตา - [ 23 ม.ค. 51 22:35:25 ]

ความคิดเห็นที่ 8 โธ่ อุตส่าห์คิดว่าบุญทันคนซื่อคงไม่ทำอะไรรุนแรง ที่แน่ๆ หักมุมสุดๆ เรื่องหยดเลือดค่ะ :) จากคุณ : scottie - [ 24 ม.ค. 51 02:49:54 ]

ความคิดเห็นที่ 9 น่าสงสารทั้งบุญทันและน้อย ดีใจที่วิฯ สงสัยถูกคน ^ ^ แต่เรื่องหยดเลือดน่ากลัววววว รออ่านเรื่องต่อไปนะคะ ปล. ยังคงคิดถึงผู้หมวดเหมือนเดิม จากคุณ : วิรตี (วิรตี) - [ 24 ม.ค. 51 09:11:34 ]

ความคิดเห็นที่ 10 พิษรักแรงหึงเป็นเรื่องแท้ๆ เศร้าปนสยองง่ะ (ป.ล. หมวดประพจน์นี่ใช่พ่อเฮียณตป่ะ? อิอิ) จากคุณ : waidhaya - [ 24 ม.ค. 51 14:23:43 ]

ความคิดเห็นที่ 11 มาแล้วเฉลยยยยย อ่านไปตอนต้นๆ เหมือนผู้หมวดประพจน์จะเป็นคนน่าสงสัยเลย แต่สุดท้ายไม่พลิกโผ น่าสงสารทั้งน้อยและบุญทัน ถ้าจูนคลื่นให้ดีๆ คงไม่เกิดเหตุอย่างนี้ แฮ่ะๆ คงไม่มีความเห็นอะไรให้มาก นอกจากบอกว่าชอบงานเขียนของส้มจ้า ถึงจะ sugar free ก็โชบบบ นะ เพราะฉะนั้น เรื่องต่างแดน ปิ๊งๆๆ จากคุณ : bookmark - [ 24 ม.ค. 51 23:10:57 ]

ความคิดเห็นที่ 12 นึกว่าจะสยองกว่านี้ แต่ดีแล้วล่ะ ถ้าน่ากลัวกว่านี้นอนไม่หลับแน่ จากคุณ : ground (ground) - [ 25 ม.ค. 51 09:59:26 ]

ความคิดเห็นที่ 13 มาคุยด้วยแล้วค่ะ ^ ^ คุณโยเกิตมะนาว  : คนเขียนขอ เย้ จบซะทีด้วยคนค่ะ ขอบคุณที่อ่านจนจบนะคะ ^ ^ คุณพีทคุง (พิธันดร) : ไม่ใช่เลือดอาจารย์หมอแน่นอนค่ะ ถ้าให้ตอนจบเป็นอย่างงั้น คนเขียนอาจไม่รอดได้ เหอ ๆ คุณโยษิตา : โชคดีที่ตอนนั้นยังไม่มีเทคโนโลยีแบบสมัยนี้ค่ะ ไม่งั้น... (ไม่อยากคิดแฮะ) จะว่าไปผู้หมวดก็ทำตัวน่าสงสัยจริง ๆ แหละเนอะ ขอบคุณที่มาอ่านค่า คุณ scottie : บุญทันคิดไว มือไวไปนิด ผลที่ออกมาเลยรุนแรงไปหน่อยค่ะ ส่วนเรื่องหยดเลือด... ^____^ คุณวิรตี : เย้ คุณวิรตีทายถูก ^ ^ บุญทันกับน้อยน่าสงสารจริง ๆ ค่ะ (น่าสงสารที่มาเจอคนเขียนใจร้ายด้วย) ป.ล. เรื่องนี้ทั้งผู้หมวด และคุณพ่อผู้หมวดอยู่กันพร้อมหน้าเลยล่ะค่ะ waidhaya : เนอะ... เข้าทำนองที่ใดมีรัก ที่นั่นมีทุกข์นั่นแหละ ป.ล. ถูกต้องนะคร้าบบบบบ คุณ bookmark : เฉลยแล้ว ตัวเต็งเข้าวิน ไม่พลิกโผค่า ที่จริงเรื่องเล็กนิดเดียวเอง แต่เพราะไม่คุยกันดี ๆ เลยกลายเป็นเรื่องเศร้า ดีใจที่พี่นีชอบค่ะ... เพราะฉะนั้น เรื่องต่างแดนก็... (งือ มีการปิ๊ง ๆ ด้วยอ่ะ) จะพยายามเข็นมาแปะนะครับ คุณ ground : แหะ ๆ ไม่กล้าเขียนให้สยองกว่านี้ค่ะ... เอาแค่พอสะดุ้งนิด ๆ ละกันนะคะ นึก ๆ อยู่เหมือนกันว่า เอาเรื่องสืบสวนมาปนกับเรื่องลึกลับจะพอไหวไหม เท่าที่ได้อ่านจากความคิดเห็นก็ค่อยโล่งใจหน่อย ขอบคุณสำหรับทุกความคิดเห็น และขอบคุณสำหรับการติดตามค่ะ :) จากคุณ : ปิยะรักษ์ - [ 25 ม.ค. 51 15:44:57 ]

ความคิดเห็นที่ 14 เดี๋ยวต้องไปย้อนอ่านใหม่ค่ะ จากคุณ : tiki_ทิกิ - [ 25 ม.ค. 51 19:27:48 ]

ความคิดเห็นที่ 15 อ่านจนจบครบทุกตอนแล้วค่ะ... เขียนละเอียดอย่างยิ่ง จากคุณ : tiki_ทิกิ - [ 25 ม.ค. 51 20:39:43 ]

ความคิดเห็นที่ 16 คุณ ทิกิ_tiki : เรื่องนี้รายละเอียดเยอะจริง ๆ ค่ะ ขอบคุณที่แวะมาอ่านนะคะ แก้ไขเมื่อ 27 ม.ค. 51 13:35:06 จากคุณ : ปิยะรักษ์ - [ 27 ม.ค. 51 13:34:39 ]

ความคิดเห็นที่ 17 ตามมาอ่านช้าไปหน่อย แต่ยังโชคดี ได้เข้ามาอ่าน เรื่องสั้นนี้ เอ...ผมจำไม่ได้ล่ะว่า ชื่อเรื่องอะไรน้า autumn อะไรซักอย่างเนี่ยแหละ ถ้ายังมีให้อ่านอีกจะดีมากมาย ขอตัวไปอ่านก่อนนะครับ อ่านจบแล้วจะมา comment จากคุณ : Archarn Chan - [ 5 มี.ค. 51 11:59:14 ]

ความคิดเห็นที่ 18 เปิดมาเจอช้าไปหน่อยเหมือนกันค่ะ ขอบคุณนะคะที่ยังจำเรื่อง At the End of Autumn ได้ เรื่องนั้นค่อนข้างนาน เข้าใจว่าคงจะตกไปอยู่ในคลังกระทู้เก่าแล้ว ต้องใช้เวลาค้นนิดนึง แค่แวะมาทักทายกันก็ขอบคุณมาก ๆ แล้วละค่ะ :) จากคุณ : ปิยะรักษ์ - [ 8 มี.ค. 51 16:51:39 ]