ก็แค่โลกของเราเหงาไม่เท่ากัน
ผมไม่ใช่คนที่โดดเดี่ยวที่สุดในโลกหรอก เพียงแต่ผมเป็นอีกคนหนึ่งที่รู้สึกว่าตัวเองช่างโดดเดี่ยวสิ้นดีในวันที่ควรจะมีใครสักคนเคียงข้างอย่างวันนี้ มันอาจจะเป็นเพียงวันหนึ่งในสามร้อยหกสิบห้าวัน มันมีวันนี้ทุกปีนั่นแหละ และผู้คนส่วนใหญ่ไม่ได้โดดเดี่ยวเท่าไหร่นัก ทุกคนมีเรื่องให้ฉลอง ดื่มกิน ร้องรำ และเมามาย จะมีก็แต่ผม
หรืออีกหลายคนที่อยู่ในห้วงแห่งความเหงา ที่จริงผมไม่ชอบคำว่าเหงาเท่าไหร่เลย ใครกันนะช่างบัญญัติคำนี้ขึ้นมาใช้ ใครกันนะที่เป็นคนเหงาคนแรกในโลก
แล้วความเหงาเคยทำให้ใครตายบ้างมั้ยนะ
ในวันที่พลุไฟเกลื่อนกระจายอยู่ในกระดาษท้องฟ้า สีสันละลานตา และมันก็สวยงามจนรู้สึกว่าไม่มีอะไรเหมาะสมกับท้องฟ้ามากไปกว่าพลุไฟอีกแล้วในเวลานั้น, เสียงเตือนข้อความเข้าในโทรศัพท์มือถือดังติดต่อกันหลายครั้ง และส่วนใหญ่มันไม่ใช่ของผม เพราะในระหว่างที่ใครๆ ฉลองวันสุดท้ายของปี และยินดีกับวันแรกของอีกปีนั้น ผมนั่งอยู่บนรถที่กำลังมุ่งตรงกลับเข้าเมืองหลวง ชีวิตผมอาจจะสวนทางกับใครอีกหลายคน บางคนกำลังรอรถที่จะโดยสารกลับบ้านต่างจังหวัด ในขณะที่ผมกำลังโดยสารรถนั้นจากต่างจังหวัดกลับเข้ากรุง อันที่จริง ชีวิตผม
ก็มักจะสวนทางกับใครๆ อย่างนี้อยู่ทุกบ่อย และมันก็บ่อยเสียจนรู้สึกว่า
โลกของเราหมุนไม่ตรงกัน
ผมไม่ได้เหงาเป็นประจำซ้ำซาก เพียงแต่เป็นบางห้วงแห่งเวลา และผมชินชากับมันแล้ว แค่บางครั้งผมรู้สึกว่าความเหงามันเยี่ยวใส่ผมในบางอารมณ์ที่ผมไม่อยากถูกน้ำ เท่านั้นเอง
อยู่ๆ ก็มีเสียงโทรศัพท์ เลขหมายที่ไม่มีในเมมโมรี่ของมือถือ
ใครบางคนโทฯ มาหา ใครบางคนที่จะว่าไปแล้ว ผมก็ยังนึกหน้าไม่ออกด้วยซ้ำ เธอเข้ามาในชีวิตผมอย่างไรและเมื่อไหร่ก็ไม่รู้ ผมจำไม่ได้หรืออาจจะไม่ได้จำ นั่นเพราะเธอสำคัญไม่พอที่จะจำ อืมม์ ไม่ใช่สิ, เธอไม่ใช่ผู้หญิงโดดเด่นในรูปหน้า บุคลิก นิสัยใจคอ หรือน้ำเสียง จนทำให้ต้องจดจำ
เว้นแต่อาชีพของเธอเท่านั้นที่ทำให้ผมจำได้ เธอเป็นทหาร - ทหารผู้หญิง และเธอเป็นนักเขียน - เป็นทหารและเป็นนักเขียนด้วย นั่นเป็นสิ่งที่ทำให้ผมพอจะปะติดปะต่อได้ถึงลักษณะท่าทาง ท่วงทีและคำพูดคำจาของเธอ แต่
ผมก็ยังนึกหน้าเธอไม่ออกอยู่ดี
อยู่ตรงไหนของโลกใบนี้หรือ
นั่นเป็นประโยคแรกที่เธอทักทายและไถ่ถาม หากเป็นคนอื่นก็คงพูดว่า สวัสดีค่ะ สบายดีมั้ยคะ ทำอะไรอยู่คะ ฉลองปีใหม่ที่ไหนเอ่ย แต่อาจเพราะเธอถูกสอนมาอีกแบบหนึ่ง คือตรงไปตรงมา ชัดเจน รวบรัด ได้ใจความ คำถามของเธอจึงดูประหลาดในโลกประหลาดๆ ของผม
แต่ผมก็ไม่ได้ตอบเธอไปแบบประหลาดๆ อย่างที่คิดเอาไว้หรอก
.
อยู่ใต้ฟ้าผืนเดียวกันนี่แหละ แค่ห่างออกมาอีกราวๆ ร้อยกิโลเมตรเท่านั้น
นั่นเป็นประโยคที่คิด แต่ไม่ได้พูด เพราะหากผมพูดออกไป เธอคงแปลกใจ ดูเหมือนเธอจะเป็นผู้หญิงขี้แปลกใจคนหนึ่งในโลกของผม
โลกของผมมักจะมีผู้หญิงขี้แปลกใจอยู่หลายคน บางคนมักขึ้นต้นคำถามด้วยคำว่า ทำไม ทำไม และทำไม ซึ่งหลายครั้งผมเองก็อดแปลกใจไม่ได้ว่า ทำไมเธอต้องทำไม ด้วย - -
ผมอยู่บนรถทัวร์ กำลังจะเข้ากรุงเทพฯ อีกไม่นานก็ถึงแล้ว
นั่นต่างหากที่พูดออกไป
นึกว่าอยู่กรุงเทพฯ จะชวนไปถ่ายรูปพลุไฟปีใหม่
ผมชอบถ่ายรูป เธอคงรู้ว่าผมชอบถ่ายรูป ครั้งนั้นที่เราเจอกันซึ่งก็ดูเหมือนจะเป็นครั้งแรกที่เราได้เจอกัน ผมถือกล้องเที่ยวเดินท่อมๆ ถ่ายรูป และไม่สนใจใครเท่ากล้องถ่ายรูปและรูปที่ถ่าย เราทักทายกันนับคำ นับประโยคได้ ผมรู้สึกว่าเธอไม่เป็นตัวของตัวเองเท่าไหร่ในเวลานั้น หรือบางทีอาจจะเพราะเพิ่งรู้จักกัน เธอจึงไม่รู้จะวางตัวเองไว้ตรงไหน ปฏิบัติตัวกับคนอื่นยังไง ดูๆ ไปก็แปลกดี
และแปลกดีที่เธอจำผมได้ ทั้งๆ ที่มีผู้คนมากมายในเวลานั้น - -
หลังจากนั้นมาเราก็ไม่ได้เจอกันอีก, เธอเจอกับเพื่อนคนอื่นๆ ในกลุ่ม ผมเองก็เจอกับเพื่อนคนอื่นๆ ในกลุ่มเดียวกันนั้น เพียงแต่
เวลาของเราหมุนไม่ตรงกัน
กลุ่มเพื่อนๆ ที่มาพบกันเพราะมีบางอย่างไม่ต่างกัน มีหลายอย่างเหมือนๆ กัน ในบางวาระเวลาพวกเราจึงพาตัวเองมาพบกัน เพียงเพื่อนั่งจิบกาแฟริมแม่น้ำเจ้าพระยา อ่านหนังสือเล่มที่ยังอ่านค้างอยู่ คุยกันถึงหนังเรื่องที่เพิ่งไปดูมา อวดรูปศิลปินคนโปรด หรือกระทั่งฟังเพลงจาก MP3 ในโลกส่วนตัว
แต่พวกเราจะนั่งอยู่อย่างนั้นด้วยกันนานๆ เสมอ, บางครั้ง
พวกเราก็ไม่คุยกัน พื้นที่ส่วนตัวของแต่ละคน ไม่กว้างนัก แต่ก็ไม่คับแคบจนไม่มีที่ว่างพอสำหรับคนอื่น เราเปิดประตูโลกส่วนตัวของเราเสมอ ถ้าหากมีใครบางคนเคาะมัน
เมื่อคนเหงาสองคนมาพบกัน พวกเขาเหมือนรู้จักกันมาทั้งชีวิต
จากหนังสักเรื่อง, ผมก็ไม่แน่ใจนักว่าชื่ออะไร ผมไม่ค่อยจำชื่อหนัง ไม่ค่อยจำอะไร นอกจากถ้อยความที่บางครั้งมันสะกิดใจ บาดลึกความรู้สึกเหมือนประโยคนั้นมันถูกสร้างมาเพื่อผมโดยเฉพาะ ยังไง ยังงั้น อย่างเช่น ไม่ใช่คนที่ใช่ก็ไม่ใช่ ผมจำไม่ได้หรอกว่ามันมาจากหนังเรื่องอะไร บางทีมันอาจจะไม่ได้มาจากหนังสักเรื่อง แต่อาจจะมาจากใครสักคน
โทรฯ หาคนอื่นแล้ว ไม่มีใครอยู่กรุงเทพมหานคร
น้อยคนนักที่ผมรู้จัก หากเมื่อต้องเอ่ยประโยคคำพูดออกมาแล้วจะทำให้สะดุดหู แต่เธอเป็นอย่างนั้น เธอเรียก กรุงเทพฯ ว่ากรุงเทพมหานคร เรียกวันพฤหัสฯ ว่าวันพฤหัสบดี และเรียกเดือนกรกฎาฯ ว่าเดือนกรกฎาคม นั่นทำให้เธอไม่ค่อยเหมือนใครในกลุ่มนัก
ผมอาจจะกลับไปถึงดึก พลุไฟคงไม่มีแล้ว
ผมแบ่งรับแบ่งสู้ เพราะไม่รู้ว่าเมื่อถึงกรุงเทพฯ แล้ว ผมจะพาความเหงาและความโดดเดี่ยวไปเดินเที่ยวที่ไหนต่อ, เวลาอย่างนี้ ใครๆ ก็มีเพื่อนทั้งนั้น ยกเว้นผม
ผมไม่ได้เลือกที่จะโดดเดี่ยว แต่บางครั้งความโดดเดี่ยวก็เลือกผม
แล้ว
ทำอะไรอยู่
เมื่อเธอเงียบไป จึงเป็นจังหวะที่ผมได้โอกาสตั้งคำถาม รถยังแล่นไปข้างหน้า พระจันทร์ข้างหน้าต่างวิ่งตามมา รถหยุด พระจันทร์ก็หยุด บางครั้งพระจันทร์ซ่อนตัวในกลุ่มเมฆแล้วโผล่หน้าออกมายิ้มให้อีกครั้งเมื่อผ่านกลุ่มเมฆไป
พระจันทร์ขี้เล่น - ผมอยากเอาก้อนหินขว้างหัวพระจันทร์
พระจันทร์หัวแตก เลือดจะไหลเป็นสีอะไรนะ
แก้ไขเมื่อ 23 ม.ค. 51 16:23:41
จากคุณ :
ดาริกามณี 
- [
23 ม.ค. 51 16:23:07
]
โลกของเรา เหงาไม่เท่ากัน
