สายลมหนาวพัดผ่านยามเช้าตรู่
นกเขากรูคู่กันวันฟ้าใส
พระอาทิตย์สาดแสงพอรำไร
หอมดอกไม้แกว่งไกวตามสายลม
ดอกหญ้าเบ่งบานละลานทุ่ง
เหล่าภมรสีรุ้งมุ่งสู่สม
ดอกบัวบานหวานหอมต่างดอมดม
กิ่งก้านกลมกลึงเกลาเคล้าเคลียคลอ
จะกล่าวถึงทานตะวันอันสดใส
เจ้าเบ่งบานมาได้เพราะใครหนอ
แต่ละวันแหงนมองฟ้าตั้งตารอ
เพียงอยากขอให้อาทิตย์มองกลับมา
เวลาเช้าที่เก่าเจ้าเฝ้าแหงน
ตะวันแดงเที่ยงตรงยังคงหา
พอตกเย็นเป็นทุกข์สุดโศกา
เฝ้ามองหาตะวันนั้นไม่เจอ
พระอาทิตย์ขึ้นลงตรงที่เก่า
ทุกค่ำเช้าใช่จะเห็นเป็นเสมอ
เพียงผ่านมาและผ่านไปใช่จะเจอ
ไม่เห็นเธอผู้ที่รอขอตะวัน
ผีเสื้อขาวเจ้าิบินผ่านมาทางนี้
เห็นนารีบางผู้ดูขบขัน
ได้แต่แหงนมองฟ้าหาตะวัน
วอนช่วยหันมาทางนี้ทีสิเออ
จึงเอ่ยถามความไปในคราวนั้น
ผีเสื้อ say : ทานตะวันรู้จักรักจริงๆเหรอ
ทานตะวันsay : คำว่ารักที่เข้าใจใฝ่ละเมอ
เพียงพบเจอคนที่รักจักสุขใจ
ผีเสื้อsay : ท่านรู้จักคำว่ารักดีนักหรือ
ทานตะวันsay : ความรักคือการได้รอพอใจใฝ่
ผีเสื้อsay : นี่หนะหรือคือความรักจักเข้าใจ
ทานตะวันsay : สักวันหนึ่งเจ้าจะได้เข้าใจมัน
ผีเสื้อsay : เขาไม่มองใยเฝ้าดูอยู่อย่างนั้น
ทานตะวันsay : เพราะว่าฉันพอใจที่ได้ฝัน
เขาคงเห็นคนไกลในสักวัน
แม้ไ่่ม่มีวันนั้นฉันก็รอ

โปรดติดตามตอนต่อไป
ตอนที่ 3 ดวงไฟวูบสุดท้าย

**ให้กำลังใจ(นักเขียน)มือใหม่ด้วยนะค่ะ...ติชมได้ค่ะ**