ฉันจะเต้นรำกับเธอภายใต้แสงดาว

-dancefloor under the stars-



by เมโลดี้




"ตัวยายเหี่ยวจัง..."
เด็กสาวหนุนตักยาย เงยหน้าขึ้นไปมองใบหน้าเหี่ยวย่น


"แต่หนูก็ชอบนะ มันนิ่มดี"
หล่อนพูดพลางเอานิ้วดึงผิวหนังย่นๆบนแขนของหญิงชราเล่น


"ก็ยายแก่แล้วนี่เนอะ จะให้ผิวตึงๆสวยสดใสแบบวัยรุ่นแรกแย้มเหมือนหลานไม่ได้หรอก..."
ยายยิ้มเห็นฟันเหลืองๆ พลางเอามือลูบที่ใบหน้าอ่อนใสของหลานสาวคนเล็กอย่างทนุถนอม


"ยายจ๊ะ ความรักเนี่ยมันเป็นยังไงหรือจ๊ะ?" สาวน้อยเอ่ย


"ความรัก?" หญิงแก่ทำหน่าฉงน

"ความรัก ก็คือสิ่งที่จะมาเปลี่ยนแปลงชีวิตเราไปนิรันดร์ ยังไงล่ะจ๊ะ" หล่อนกล่าว


"ยังไงเหรอจ๊ะ? ยาย"


"ก็... เวลาที่เรามองตาคนๆนั้น เราจะเห็นภาพชีวิตที่เหลือของเราเปลี่ยนไปตลอดกาลยังไงล่ะ
จากที่เคยคิดว่าเราเคยอยู่แบบนี้ก็มีความสุขดี กลับกลายเป็นว่าต่อไปจะต้องมีเขามาอยู่ในชีวิต...
เวลาเฝ้าฝันถึงอนาคต จะต้องมีเงาของเขาปรากฏขึ้นอยู่ด้วยเสมอๆ แม้ในบั้นปลายของชีวิต ก็จะมีเขายืนอยู่เคียงข้าง เต้นรำกับเรา และโอบกอดเราไว้จวบจนวันสุดท้าย"


"ฮิๆ ยายเนี่ย พูดอะไรก็ไม่รู้ น้ำเน่าจัง" เด็กสาวหัวเราะคิก โอบกอดตัวเหี่ยวๆของยายไว้ด้วยแขนเรียวๆทั้งสองข้าง


"ไม่รู้เหรอว่า เมื่อก่อนยายเป็นนักกวีเก่าเชียวนะ" หญิงชราหยิกแก้มหลานสาวเบาๆ


"อืม... ถ้างั้น หนูคิดว่าหนูกำลังมีความรักนะ" เด็กสาวยิ้มละไม แก้มทั้งสองกลายเป็นสีชมพูเรื่อ


"โถๆ เจ้าตัวเล็ก ชีวิตมันอีกยาวไกลนัก ใครจะรู้ว่าเจ้าจะเจออะไรอีกในชีวิตที่เหลือ รีบไปนอนซะ แล้ววันหลังค่อยเอามาเล่าให้ยายฟังต่อละกันนะ"


ความรักน่ะหรือ?
ใช่แล้ว เมื่อครั้งที่หล่อนอายุเท่านั้น หล่อนก็เคยมีความรักครั้งแรกเช่นกัน ความรักที่มิเคยลางเลือนและตราตรึงอยู่ในใจจวบวันที่ผมทุกเส้นของหล่อนเปลี่ยนสี ผิวหนังของหล่อนเหี่ยวย่น หลังของหล่อนค่อมลง และฟันของหล่อนกลายเป็นสีเหลืองเทา



"อย่าเพิ่งไปบอกแม่เรื่องนี้นะ! สุขสันต์วันเกิดครบรอบ 89 ปีนะคะ คุณยาย" สาวน้อยกระซิบแล้วจุมพิตที่แก้มคุณยายเบาๆ ก่อนที่เดินออกจากห้องไป ปล่อยให้หญิงชรานั่งบนเก้าอี้โยกที่ริมหน้าต่างไว้เพียงลำพัง















ทุกๆคืนหล่อนจะเหม่อมองออกไปข้างนอก เฝ้ารอคอยอะไรสักอย่าง
คนบางคนที่หล่อนเคยสูญเสียไปในอดีต และยังเฝ้าฝันว่าสักวันเขาจะกลับคืนมา


หล่อนถอนหายใจเบาๆ สายตาทอดผ่านบานกระจกออกไป ผืนฟ้ามืดมิดที่ไม่มีดวงจันทร์ กลับถูกส่องสว่างระยิบระยับด้วยดวงดาวนับล้านดวง
คืนนี้ก็เป็นดั่งเช่นทุกวันที่หล่อนเฝ้านั่งนับดาว ดวงดาวเปล่งประกายสวยงาม แต่ดวงตาของหล่อนกลับหมองเศร้าและมืดมน


เสียงเคาะหน้าต่างดังขึ้นเบาๆ พลันภาพชายหนุ่มในอดีตก็ปรากฏขึ้นในห้วงคำนึง นานมาแล้วที่ไม่มีใครมาเคาะหน้าต่างห้องหล่อนเช่นนี้
ความทรงจำอันหวานหอมกำลังตามมาหลอกหลอนอีกแล้วงั้นหรือ?


เมื่อแสงวูบหนึ่งดับไปที่ขอบหน้าต่าง ทันใดนั้นเงาที่หล่อนคุ้นเคยก็ปรากฏตรงหน้า


"นั่นเธอเองเหรอ?"
หญิงชราถามออกไปเสียงเครือ หัวใจเต้นระรัวในทรวงอก


"ใช่แล้ว ฉันเอง"
เสียงที่หล่อนรู้จักดังขึ้น


"นั่นเธอจริงหรอ? เธอหายไปไหนมานานแสนนาน?"
หญิงชราพยุงตัวที่ไร้เรี่ยวแรงขึ้นจากเก้าอี้ เพ่งมองหาร่างที่เคลื่อนใกล้เข้ามา

ใช่เขาจริงๆ เขาที่หล่อนเฝ้าคอยมาเกือบทั้งชีวิต


"รู้รึเปล่าว่านานแค่ไหนที่ฉันต้องทุกข์ทนกับการเฝ้ารอ?
ยามใดที่ดวงดาวทอแสงเป็นประกาย ฉันจะเฝ้ารอเธออยู่ที่ริมหน้าต่างด้วยหัวใจที่เปี่ยมสุข คาดหวังว่าแสงเจิดจ้านั้นจะนำพาเธอกลับมาด้วย แต่แล้วฉันก็ต้องพบกับความผิดหวังซ้ำแล้วซ้ำเล่า เมื่อสุดท้ายฉันพบเพียงความว่างเปล่าในขณะที่แสงสว่างนั้นค่อยๆดับลง
ทุกๆค่ำคืน น้ำตาของฉันจะเอ่อล้นออกมาจากความเศร้าใจและผิดหวัง จนบัดนี้มันแทบจะเหือดหายไปทั้งหมด ทิ้งไว้เพียงรอยแห้งผากแล้วริ้วรอยแห่งความเศร้าบนใบหน้า"


ชายหนุ่มได้แต่ยิ้มละมุน
ผมยาวประบ่าสีดำขลับดั่งท้องฟ้ายามรัตติกาลของเขาพลิ้วไสวไปตามสายลม ดวงตาคมสีอ่อนใสจ้องมาที่หล่อนอย่างอ่อนโยน


"เธอทำอย่างนั้นกับฉันได้ยังไง? ทิ้งฉันไปได้ยังไง?" หญิงชราตัดพ้อด้วยความขมขื่น

"เธอปล่อยให้ฉันชราตัวลงทุกวัน ผมของฉันขาวโพลนจนหมดทุกเส้น ผิวกายของฉันแห้งเหี่ยวและซีดเผือดไม่เหมือนเมื่อก่อนที่เธอเคยพบมา
แต่เธอกลับยังเหมือนเดิม ยังดูหนุ่มและเยาว์วัยเหมือนในวันวาน..." หล่อนกล่าวเสียงแหบพร่า


"โธ่... แต่ไม่ว่าเธอจะเป็นยังไง ฉันก็ยังรักเธอเสมอมานะ" ชายหนุ่มกล่าวกระซิบที่ข้างหู


"เธอรักฉันงั้นรึ? ทั้งที่ฉันแก่ชราขนาดนี้เนี่ยนะ?"


ชายหนุ่มพยักหน้า ดวงตาจ้องมองไปยังใบหน้าของหญิงชรา


"ยังจำทุ่งดอกไม้ที่ฉันเคยพาเธอไปบ่อยๆได้มั๊ย?" เขาเอ่ย


"จำได้สิ นั่นเป็นสถานที่ของเพียงเราสอง..."


"วันนี้เธอจะไปกับฉันมั๊ย?"


"ตอนนี้น่ะหรอ? ฉันไปได้งั้นหรือ?"


"แน่นอน ก็นั่นเป็นทุ่งของเรานี่"


หญิงชรายิ้ม ดวงตาเป็นประกายแวววาวของสาวรุ่นเจิดจ้าอยู่บนใบหน้าอันเหี่ยวย่น หล่อนวางมือบนผ่ามือของชายหนุ่มลงช้าๆด้วยความสั่นเทา

"เธอจะพาฉันไปที่นั่นอีกครั้ง อย่างที่เธอเคยทำใช่มั๊ย?"

"อืม" ชายหนุ่มกล่าว โอบหญิงชราไว้ภายในอ้อมแขน


"หลับตาสิ แล้วฉันจะพาเธอไป"


















ระรอกคลื่นของทุ่งหญ้ากำลังโบกพลิ้ว ขับขานบทเพลงของสายลมยามราตรีฟังไพเราะจับใจ
กลิ่นหอมหวานของมวลหมู่ดอกไม้ถูกปัดเป่าอบอวลไปทั่วทั้งบรรยากาศ
แสงดาวกระทบใบหญ้าเป็นเงาวิบวับ กระทบเส้นผมสีขาวเป็นประกาย
เขากับเธอกำลังเต้นรำภายใต้หมู่ดาว


"เหมือนวันคืนเก่าๆในอดีต ฉันยังจำมันได้ในทุกๆวินาที" หญิงชราพูดเสียงสั่นหากแต่ดวงตานั้นส่องประกายดั่งสาวแรกรุ่น

เขาใช้มือลูบผมขาวๆนั้นอย่างอ่อนโยน นิ้วมือเรียวยาวสยายเส้นผมขาวอย่างนิ่มนวล


"ฉันเองก็ไม่เคยลืม" ชายหนุ่มกล่าว แวบหนึ่งของแววตาฉายความเศร้าออกมาอย่างแปลกประหลาด



"งั้น ทำไม เธอถึงทิ้งฉันไป?
ปล่อยฉันให้เดียวดายไว้นานแสนนาน?"
หญิงชราตัดพ้อ



"ฉันไม่เคยจากเธอไปไหน"

"ฉันยังคงเฝ้ามองเธอจากบนฟากฟ้า ทุกๆคืน ทุกๆเวลา เพียงแต่เธอไม่รู้?"



"แล้วเธอทำแบบนั้นทำไม?"

"ทำไมเลือกที่จะแฝงกายไว้แบบนั้น? ฉันอ้อนวอนต่อท้องฟ้าและแสงดาวทุกคืน แต่เธอไม่เห็นจะปราฏตัวเลยสักครั้ง แบบนั้นไม่ต่างอะไรกับการที่เธอทิ้งฉันไว้คนเดียว" หล่อนพูดน้ำตาคลอ



"อย่าร้องไห้ไปเลย..."

"ฉันแค่ทำในสิ่งที่เธอเคยเลือก...."




"ฉันน่ะหรือ เคยเลือก?"





"เธอจำไม่ได้ซะแล้วเหรอ เมย์?"



















"ฉันคงจะเต้นรำกับเธออีกไม่ได้แล้วล่ะ"


"ทำไมล่ะ?"


"เพราะว่าแม่ของฉันไม่ชอบให้ฉันมาอยู่กับเธอ... แม่ว่าฉันควรจะลืมเธอ แล้วหันไปตั้งใจเรียน เพื่อจะได้เติบโตเป็นผู้หญิงที่ดี มีคนรักที่ดี และมีครอบครัวที่ดีในอนาคต"



"แต่... ฉันไม่ดีตรงไหน?”

“แล้ว... เธอแน่ใจได้อย่างไรว่าแบบนั้นคือสิ่งที่เธอจะมีความสุข?"




"ฉัน... ไม่รู้สิ...
แต่... เธอ ดีสำหรับฉันนะ"

"ฉันรักเธอ เธอสำคัญสำหรับฉัน
เพียงแต่... แม่ของฉัน ก็สำคัญสำหรับฉันเหมือนกัน" เด็กสาวกล่าวอย่างกล้ำกลืน



"ฉันรู้"

"เธอจะทำยังไงต่อไป?"




"ฉันไม่รู้"






"ฉันว่า เธอคงต้องเลือก"

"และคิดว่า... เธอคงต้องเลือกที่จะกลับไปยังโลกของเธอ?"


เด็กสาวพูดอะไรไม่ออก ได้แต่พยักหน้าทั้งน้ำตา





"ลาก่อน"
ชายหนุ่มยิ้มด้วยแววตาที่เศร้าโศกสุดหัวใจ















"โอ.. เจ้าชายของฉัน"

"ฉันจำได้แล้ว ฉันเองที่ทิ้งเธอไป ฉันเอง..." หญิงชราสะอื้นน้ำตาอาบแก้ม




ชายหนุ่มโอบกอดหล่อนไว้ในอ้อมแขน


"อย่าร้องไห้ไปเลย สาวน้อยของฉัน" เขากล่าวพลางลูบผมของหล่อนเบาๆ

"ตอนนี้ ฉันกลับมาหาเธอแล้ว" ชายหนุ่มเช็ดน้ำตาอุ่นๆออกจากผิวหน้าเหี่ยวของหล่อนเบาๆ

"ฉันเองก็เฝ้ามองเธอลงมาจากปลายฟ้าโน้นทุกๆค่ำคืน คราใดที่ดวงดาวทอแสงระยิบ นั่นหล่ะคือประกายน้ำตาของฉัน ไม่ต่างอะไรไปกับน้ำตาในดวงตาของเธอเลย"

"ฉันเฝ้าดูเธอเติบใหญ่ เรียนจบ แต่งงาน และมีลูก...
จนลูกๆของเธอเติบโต และมีชีวิตในแบบที่เธอมีเช่นเดียวกัน"


"เธอมีความสุขดีรึเปล่ากับชีวิตที่ผ่านมา?" เขาเอ่ยถามเบาๆ



"จ๊ะ ฉันเติบใหญ่ พบเจอผู้ชายดีๆ มีลูกที่น่ารัก และหลานๆที่รักและดูแลฉันตลอดมา...
แต่ตลอดมา ฉันกลับมีเธอคนเดียวที่อยู่ในใจ ในห้วงคำนึง ในทุกความฝันในยามค่ำคืน"

หญิงชรากล่าว ซบหัวลงบนไหล่อุ่นของชายหนุ่ม





"เห็นนั่นไหม? ดวงดาวที่เปล่งแสงเจิดจ้าที่สุดในผืนท้องฟ้า" เขาชี้ ขณะที่ยังโอบหล่อนไว้ในอ้อมแขน



"จ๊ะ"



"นั่นจะเป็นวิมานของเรา"

"หากเธอต้องการ ฉันจะพาเธอไป..."

"เธอจะเป็นเจ้าสาวของฉัน และเราจะอยู่ด้วยกันตลอดไป..."




ชายหนุ่มก้มหน้าลง จุมพิตที่ริมฝีปากของหล่อนแผ่วเบา






เมื่อแสงดาวกระทบผืนน้ำที่นิ่งสงบ เงาสะท้อนของเด็กหนุ่มและเด็กสาวที่กำลังเต้นรำท่ามกลางทุ่งดอกไม้ก็ปรากฏขึ้น
สาวน้อยที่มีดวงตาเป็นประกาย ผิวขาวเปล่งปลั่งแต่งแต้มด้วยแก้มชมพูระเรื่อ และผมที่ดำขลับแวววาวดั่งเส้นไหม เป็นหญิงสาวที่สะสวยดั่งเจ้าหญิงในนิยายในจินตนาการที่ใครๆพึงจะมี


"จ๊ะ ฉันจะไปพร้อมกับเธอ"















ยามเช้าเมื่อเหล่าดวงดาวอำลาท้องฟ้า แสงแดดอ่อนทาบตัวลงบนใบไม้

"คุณคะ..."

"คุณแม่จากเราไปแล้วล่ะค่ะ"

.

.


"ท่านคงไปดีแล้วล่ะ"



ชายวัยกลางคนโอบกอดภรรยาแผ่วเบา ขณะที่ใบไม้อีกใบร่วงโรยหล่นจากกิ่ง เจ้าหญิงและเจ้าชายแห่งดวงดาวคงกำลังขับเคลื่อนดวงดาราไปไกลแสนไกล...









inspirations : Peter Pan, Stardust and Howl's Moving Castle