ความคิดเห็นที่ 1 บทที่ 1 ... Happiness ภาพแสงสีนวลในยามค่ำคืนที่ปรากฏอยู่เบื้องหน้าพร้อมๆ กันกับรอยยิ้ม และเสียงหัวเราะของผู้คนมากมายที่กำลังพูดคุยหยอกล้อกันอยู่อย่างสนุกสนาน ในร้านอาหารที่อยู่ไม่ห่างจากจุดที่ฉันนั่งมองดูอยู่เท่าไหร่นัก ภาพเหตุการณ์เหล่านั้นดึงความสนใจของฉันให้จ้องมองไปที่ภาพๆ นั้นเนิ่นนาน   นานแค่ไหนแล้วนะ... ที่ฉันไม่ได้ไปนั่งที่ร้านนั้น ครั้งสุดท้ายคือตอนไหนกันนะ เกือบห้าเดือนที่แล้วหรือเปล่า กับร้านๆ นี้ที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นร้านประจำที่ฉันกับพวกเพื่อนๆ ที่เคยสนิทสนมกันดีในวันวาน มักจะมานั่งคุยเผาผลาญเวลาหลังเลิกเรียนด้วยกันที่นี่อยู่เสมอ ก่อนที่จะแยกย้ายกันกลับบ้านเมื่อถึงเวลาที่เหมาะสม “ดอกไม้ช่อนี้ราคาเท่าไหร่คะ” เสียงเอ่ยทักของหญิงสาววัยกลางคนที่ดังขึ้นมานั้น ปลุกฉันให้หันกลับมามองที่ภาพเบื้องหน้าอีกครั้ง  ช่อดอกไม้ที่จัดแต่งเป็นช่อด้วยกระดาษสีสดใสถูกหยิบขึ้นมาพร้อมๆ กันกับรอยยิ้มของเธอคนนั้น รอยยิ้มที่ฉันมักจะเห็นมันอยู่เสมอเวลาที่ดอกไม้เหล่านั้นเริ่มต้นทำหน้าที่ของมัน ใช่สินะ ... ตอนนี้ฉันเป็นแค่คนขายดอกไม้คนหนึ่งเพียงเท่านั้นเอง... จากคุณ : Mr. Forever - [ 28 ม.ค. 51 00:08:19 ]

ความคิดเห็นที่ 2 “พ่อขอโทษนะจ๊ะพลอย ตอนนี้ธุรกิจที่บ้านเราเจอปัญหาค่อนข้างใหญ่  พ่อเองคงไม่มีเงินพอ ที่จะส่งลูกเรียนได้มากมายเหมือนก่อนหน้านี้ ถ้าลูกอยากจะดรอปเรียนแล้วกลับมาพักผ่อน ที่เมืองไทยก่อนก็ได้นะจ๊ะ ขอเวลาพ่อแก้ปัญหาตรงนี้อีกสักพัก ถ้าทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว ลูกค่อยกลับไปเรียนต่อเหมือนเดิม ดีไหมจ๊ะ” น้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความเสียใจ และเศร้าสร้อยของพ่อในวันนั้น ยังคงฝังติดอยู่ในความรู้สึกของฉันเสมอมา และนับตั้งแต่วันนั้น ... โลกของฉันมันก็ดูราวกับว่าจะเปลี่ยนไปเป็นโลกคนละใบกันที่ฉันเคยคุ้นชิน... ก่อนหน้านั้น ในวันที่ธุรกิจทางบ้านยังคงอยู่บนเส้นทางที่สวยงาม ปัญหาเรื่องการเงิน ไม่ใช่สิ่งที่ครอบครัวของเราสนใจเลยแม้แต่น้อย โดยเฉพาะกับตัวฉันเองที่ไม่เคยคิดมาก่อนเลย ว่าวันๆ นี้จะมาถึง ตลอดชีวิตของฉันนับตั้งแต่ที่จำความได้ ชีวิตของฉันสวยงาม หรืออาจจะเรียกว่า “เลิศหรู” เหมือนอย่างที่เพื่อนๆ ทุกคนที่อยู่รอบๆ ข้างมักจะพูดให้ฉันฟังอยู่เสมอ อะไรที่ฉันอยากได้ เพียงแค่เอ่ยปากขอ ไม่นานเท่าไหร่นัก ฉันก็จะได้มันมาครอบครองโดยไม่ต้องเหนื่อยอะไร เพราะนอกจากฐานะแล้ว รูปร่างหน้าตาของฉันเองก็เป็นอีกสิ่งหนึ่งที่ทำให้เส้นทางชีวิต ที่ฉันเคยเดิน ง่ายดายราวกับมีคนโรยกลีบกุหลาบเอาไว้ให้อยู่ตลอดเวลา ช่วงเวลาเหล่านั้น ชีวิตของฉันดูเหมือนว่าทุกอย่างจะเป็นไปตามที่ฉันฝันเสมอ ไม่ว่าจะเรื่องการเรียน ที่ฉันก็สามารถสอบเข้าเรียนต่อได้ในมหาวิทยาลัยที่มีชื่อ ระดับแนวหน้าของประเทศ ผลการเรียนแม้อาจจะไม่เก่งจนเป็นอัจฉริยะ แต่ก็ยังสามารถคว้าเกียรตินิยมติดมือกลับมาได้ในวันที่จบการศึกษา ส่วนเรื่องเพื่อนยิ่งไม่ต้องพูดถึง ฉันมีคนที่คอยห้อมล้อม คอยติดตามสนใจห่วงใย อยู่รอบๆ ตัวตลอดเวลานับตั้งแต่จำความได้ ทุกคนมักจะบอกว่าฉันเป็นเพื่อนที่แสนดี และเอาอกเอาใจฉันอยู่ตลอดเวลา ราวกับว่าพวกเขาคงอยู่กันอย่างสนุกสนานไม่ได้ หากไม่มีฉันอยู่ใกล้ๆ แม้กระทั่งความรัก ที่ตลอดมาฉันเคยอยู่แต่ในฐานะของผู้เลือก ไม่ใช่ผู้ถูกเลือก เหมือนเพื่อนสาวคนอื่นๆ รูปร่างหน้าตาและฐานะทางสังคม ทำให้ฉัน ได้มีโอกาสพบเจอกับผู้คนมากมายที่พยายามที่จะเข้ามาใกล้ชิด เพียงเพื่อจะเพิ่มความสนิทในความสัมพันธ์ ... และทุกครั้งที่ฉันเลือก ฉันก็มักจะเลือกสิ่งที่ดีที่สุดให้กับตัวเองอยู่เสมอ ... แต่วันนี้... วันที่โลกที่สวยงามเหล่านั้นพังทลายลงไปหมดแล้ว เส้นทางที่เคย โรยไว้ด้วยกลีบกุหลาบ กลับเปลี่ยนเป็นถนนที่มีเพียงแค่หนามแหลมของมันเท่านั้น ที่คอยทิ่มแทงฉันอยู่ ณ เวลานี้ แม้กระทั่งชายหนุ่มที่ฉันรัก ที่ครั้งหนึ่งเขาเคยบอกกับฉันว่าสามารถตายแทนฉันได้ตลอดเวลา เขาเองก็ค่อยๆ เปลี่ยนแปลงไปเช่นกัน แม้ว่าแรกๆ เขาจะยังเต็มใจให้ความช่วยเหลือ พร้อมให้กำลังใจฉันมากมายว่าต่อให้อะไร จะเกิดอะไรขึ้น กับฉันมากไปกว่านี้ เขาก็จะอยู่ข้างๆ ฉันเสมอไม่มีวันเปลี่ยนไปไหน คำพูดของเขาทำให้ฉันเชื่อมั่น และตัดสินใจที่จะอยู่เรียนต่อให้จบการศึกษา เพราะตอนนั้นก็เหลือเวลาอีกเพียงแค่สองเทอมเท่านั้น และฉันก็เดินมาไกล เกินกว่าครึ่งทางแล้ว จะถอยหลังกลับตอนนี้ก็น่าเสียดายเวลาที่ทุ่มเทมาก่อนหน้านั้น อีกทั้งฉันก็ยังรู้สึกอายด้วย ที่จะต้องกลับไปเมืองไทยเนื่องด้วยปัญหาทางการเงิน และก็รู้ตัวดีว่าหากฉันเลือกที่จะกลับไปตอนนั้น เพื่อนๆ ทุกคนทั้งที่นี่และที่เมืองไทย คงจะเอาเรื่องของฉันไปพูดกันจนสนุกปากแน่ๆ ดังนั้นการเลือกที่จะอยู่ที่นี่ต่อ น่าจะเป็นทางเลือกที่ดีที่สุด เพราะอย่างน้อยเขาคนนั้น ก็คือคนที่ฉันเลือกมาแล้วว่าดีที่สุด ในบรรดาคนที่เข้ามาหาติดพันฉันก่อนหน้า เขาพร้อมไปหมดไม่ว่าจะเป็นเรื่องของรูปร่างหน้าตา และฐานะทางการเงินที่เท่าเทียม ดังนั้นหากฉันเอ่ยปากขอหยิบยืมเงินเล็กๆ น้อยๆ เพื่อใช้ไปก่อนระหว่างที่รอให้พ่อ แก้ปัญหาเรื่องธุรกิจที่มีอยู่ให้หมดไป ระหว่างนั้นเขาเองก็คงเต็มใจ ที่จะให้ความช่วยเหลือกับฉันได้อย่างไม่เดือดร้อนอะไร เพราะเขาต้องแย่แน่ๆ ถ้าไม่มีฉันอยู่ใกล้ๆ และฉันก็คิดไว้ว่าสถานการณ์แย่ๆ ที่เจออยู่ตอนนี้ คงใช้เวลาไม่นานนัก ก่อนที่ทุกอย่างจะคลี่คลายไปในทางที่ดีขึ้น ...แต่แล้วฉันก็คิดผิด  ผิดทุกอย่างไม่ว่าจะเรื่องของเขาคนนั้น รวมถึงเรื่องปัญหาของพ่อ... จากคุณ : Mr. Forever - [ 28 ม.ค. 51 00:22:34 ]

ความคิดเห็นที่ 3 หากจะลากกราฟความสัมพันธ์ระหว่างฉันกับเขา นับตั้งแต่วันที่ฉันต้องเจอกับปัญหาใหญ่ครั้งนี้ กราฟที่ออกมานั้นแรกๆ มันก็คงจะพุ่งขึ้นมาบ้างเล็กน้อย แต่เมื่อถึงจุดๆ หนึ่งมันก็เริ่มตกลงเรื่อยๆ   พร้อมๆ กันกับการทะเลาะของเราสองคนที่เริ่มบ่อยครั้งขึ้นกว่าที่เคยเป็นมา ก่อนนั้น ทุกครั้งที่ทะเลาะกัน เขาจะต้องเป็นฝ่ายหันหน้ามาง้อฉันอยู่เสมอ เพราะกลัวว่า ฉันจะทิ้งเขาไปมองหาคนใหม่ แต่เมื่อทุกอย่างเปลี่ยนแปลง อะไรๆ ก็เปลี่ยนไป การทะเลาะกันหลังจากนั้นมา แม้ว่าคนที่ผิดจะเป็นเขา แต่คนที่ต้องง้อเขาทุกๆ ครั้ง กลับต้องเป็นฉัน นั้นเพราะเขารู้ดีว่าที่ฉันยังอยู่ที่นี่ต่อได้ในทุกวันนี้ ก็เพราะเงินของเขา ดังนั้นเขาจึงใช้ข้อได้เปรียบตรงนี้เรียกร้องให้ฉันทำทุกๆ อย่างที่เขาต้องการ ส่วนฉันเองก็ดูเหมือนว่าจะไม่มีทางเลือกมากนัก นอกจากจะต้องยอม ในทุกข้อเรียกร้องของเขาตลอดเวลา ศักดิ์ศรีที่ฉันเคยมี   ... ในตอนนั้นมันไม่มีหลงเหลืออยู่เลยแม้แต่น้อย ... แต่พอนานวันเข้าทุกๆ อย่างก็เริ่มเปลี่ยนแปลงไปมากขึ้นเรื่อยๆ การใช้จ่ายตามปกติของฉัน ที่เมื่อก่อนไม่เคยเป็นปัญหาสำหรับเขา เริ่มกลายเป็นหัวข้อที่ถูกหยิบยกขึ้นมาทะเลาะกันบ่อยขึ้น จนฉันเองแทบจะไม่ได้ใช้จ่ายอะไรส่วนตัวอย่างที่เคยเป็น ฉันประหยัดตามที่เขาต้องการ แต่มันก็ดูเหมือนว่าจะมีปัญหาเรื่องใหม่โผล่ขึ้นมาเสมอๆ จนนานวันเข้า เขาก็เลือก ที่จะเดินหายไปจากชีวิตของฉัน ด้วยเหตุผลที่ว่าความรักที่เขามีให้ฉันนั้น  มันหมดลงไปแล้ว พร้อมเหตุผลต่างๆ นานาสารพัดที่เขายกขึ้นมาอ้าง เพื่อที่จะเดินจากไปได้โดยที่เขาไม่รู้สึกผิดอะไร สุดท้ายผู้ชายที่เคยบอกว่ารักฉันจนยอมตายแทนฉันได้ ก็เดินหายไปจากชีวิตของฉัน เพียงแค่สามเดือนเท่านั้นหลังจากที่ฉันพบเจอกับปัญหาใหญ่ครั้งนี้ ส่วนพ่อ.. ดูเหมือนว่าทุกอย่างจะยิ่งแย่หนักเข้าไปกว่าเดิม เงินทุนที่พ่อกู้มาก้อนใหญ่ เพื่อหวังจะใช้มันในการแก้ปัญหาธุรกิจ ยิ่งกลับกลายเป็นภาระที่เพิ่มขึ้น เมื่อการแก้ปัญหาของพ่อ นั้นผิดพลาด จนทำให้หนี้สินทุกอย่างทบขึ้นมาหลายเท่าตัว นานวันเข้า เงินประจำเดือน ที่เคยส่งมาก็ค่อยๆ ลดน้อยลงเรื่อยๆ จนค่อยๆ หายไปพร้อมกับคำขอโทษของพ่อ และความพยายามที่จะร้องขอให้ฉันกลับเมืองไทย แต่ทิฐิและความไม่อยากเสียหน้าที่กลายเป็นนิสัยติดตัว ก็ทำให้ฉันเลือกที่จะอยู่ที่นี่ต่อไป แม้จะรู้ดีว่าที่พึ่งของฉันที่เคยมีนั้นหมดลงไปแล้วทั้งสองทาง แต่เพราะอีกแค่ไม่กี่เดือนเท่านั้น ฉันก็จะเรียนจบแล้ว ดังนั้นมันคงไม่ยากสักเท่าไหร่นัก ที่ฉันจะดิ้นรนเรียนต่อให้จบให้ได้ แม้ว่ามันอาจจะง่ายกว่า หากฉันจะมองหาชายหนุ่มกระเป๋าหนักสักคนที่พร้อมจะช่วยเหลือฉัน อย่างเต็มใจ ซึ่งก็คงไม่ยากนักหากฉันเลือกที่จะมองหาจริงๆ แต่ประสบการณ์ที่ผ่านมา จากความรักครั้งล่าสุด ทำให้ฉันรู้สึกเกลียดตัวเองเสมอเมื่อมองย้อนกลับไป และมันก็คงทำให้ฉันรู้สึกไม่ต่างอะไรนักกับโสเภณี หากต้องทำอย่างนั้นอีกครั้ง ดังนั้นฉันจึงตัดทางเลือกนี้ออกไปได้อย่างทันทีโดยไม่ลังเลใจ ตอนนี้ฉันไม่พร้อม ที่จะรักใครทั้งนั้น เพราะฉันไม่แน่ใจอีกแล้วว่าเขาเหล่านั้น หวังอะไรจากฉันกันแน่... ... ฉันกลายเป็นคนที่มองโลกในแง่ร้ายมากขึ้นเรื่อยๆ อย่างที่ฉันเองไม่รู้ตัวเลยสักนิด ... ดังนั้นทางเลือกที่เหลือตอนนี้ก็คือการทำงานพิเศษ ซึ่งในเมื่อนักเรียนไทยคนอื่นๆ ก็เห็นทำกันได้   แล้วทำไมฉันจะทำบ้างไม่ได้ล่ะ ไม่เห็นจะยากเย็นอะไรนี่นาแค่การทำงานพิเศษ ใครๆ เขาก็ทำกันทั้งนั้น ...และนั่นก็เป็นอีกครั้งที่ฉัน... คิดผิด... จากคุณ : Mr. Forever - [ 28 ม.ค. 51 00:25:11 ]

ความคิดเห็นที่ 4 การทำงานพิเศษอาจจะเป็นเรื่องธรรมดาสำหรับคนอื่น แต่กับฉันมันเหมือนฝันร้าย   งานแรกของฉันคืองานพนักงานเสริฟที่ร้านอาหารไทยแห่งหนึ่ง ซึ่งฉันทำไปได้ เพียงแค่ไม่กี่วันก็โดนเจ้าของร้านตะเพิดออกมา ด้วยความผิดที่ฉันไม่ได้เป็นคนตั้งใจ ทำให้มันเกิดขึ้นด้วยซ้ำ และมันก็ไม่ควรเกิดขึ้นเลยสักนิดหากไม่เป็นเพราะแขกขี้เมากลุ่มนั้น ที่ถือดีดึงฉันที่กำลังรินไวน์แดงบริการให้อยู่ใกล้ๆ เข้าไปกอดและหอมแก้มอย่างจงใจ และก่อนที่ฉันจะรู้ตัว ขวดไวน์แดงราคาแพงขวดนั้นก็ฟาดเข้าไปกลางหัวของเขาเสียแล้ว และเมื่อต้องเลือกระหว่างแขกที่เจ้าของร้านบอกว่าเป็นแขกประจำคนสำคัญ กับพนักงานเสริฟหญิงธรรมดาๆ คนหนึ่งที่พร้อมจะหาเข้าร้านเมื่อไหร่ก็ได้   สุดท้ายฉันก็กลายเป็นหมาหัวเน่าที่ถูกไล่ตะเพิดออกมาด้วยเสียงตะโกนด่าทอดังลั่นร้าน ส่วนตาเฒ่าตัณหากลับนั้น กลับได้รับคำขอโทษที่แสนอ่อนโยนจากเจ้าของร้านทั้งๆ ที่ ควรจะเป็นฉันแท้ๆ ที่ต้องได้รับคำขอโทษนั้น... ... ทำไมล่ะ... เพราะฉันไม่มีเงินใช่ไหม ความยุติธรรมที่ฉันควรจะได้ ถึงได้เลือนหายไปได้อย่างง่ายดายเช่นนี้... หลังจากนั้นฉันก็พยายามเหลือเกินที่จะมองหางานพิเศษทำอีกหลายต่อหลายอย่าง แต่สุดท้ายทุกอย่างก็เป็นไปเหมือนเดิม ฉันมักจะมีปัญหากับเพื่อนร่วมงาน หรือเจ้าของอยู่เสมอ และผลที่ตามมาก็คือต้องถูกไล่ออก หรือบีบให้ออกหลังจากนั้นไม่นาน จนดูเหมือนว่า โลกใบนี้ไม่มีที่ยืนให้ฉันเลยแม้แต่น้อย แต่สุดท้ายฉันก็โชคดีที่ “พิณ” เพื่อนคนไทยคนหนึ่งที่เรียนอยู่คณะเดียวกัน ที่ก่อนหน้านั้น ฉันก็เพียงแค่รู้จักกันแบบผ่านๆ เพราะเป็นคนไทยเหมือนกัน อีกส่วนหนึ่งคงเป็นเพราะตอนนั้น ฉันยังมองคนแค่เปลือกนอก จึงไม่ได้สนใจคบหาสนิทสนมอะไรมากนัก เพราะดูเหมือนว่า เธอจะไม่ได้อยู่ในระดับเดียวกันกับฉันเลยแม้แต่น้อย แต่ในวันนี้เมื่อฉันมีปัญหา ฉันกลับพบว่ากลุ่มเพื่อนที่เคยคบๆ กันมาค่อยๆ ทยอยหายหน้าไปทีละคนสองคน แต่แล้วกลับเป็นเธอที่ยื่นมือเข้ามาช่วยในวันที่ฉันไม่มีใคร พิณคือเพื่อนเพียงคนเดียว ที่ยังอยู่ข้างๆ ฉัน และช่วยฝากฝังให้ฉันได้ทำงานที่นี่ ... ที่ร้านขายดอกไม้แห่งนี้ ... จากคุณ : Mr. Forever - [ 28 ม.ค. 51 00:26:05 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ที่นี่ฉันพยายามเปลี่ยนแปลงตัวเองอย่างมากที่สุด เพราะรู้ตัวดีว่าหากพลาดงานนี้ไป เหมือนหลายต่อหลายครั้งที่ฉันเคยพลาดมา  ฉันคงต้องยอมแพ้และซมซานกลับเมืองไทย อย่างแน่นอน เพราะเงินที่นอนอยู่ในบัญชีธนาคารเริ่มเหลือเพียงแค่สองหลักเท่านั้น หลังจากจ่ายค่าเช่าบ้านและสารพัดบิลต่างๆ ไปจนหมดสิ้น อีกทั้งยังรู้ดีว่าคงหวังพึ่งจากที่บ้าน ไม่ได้มากนัก ดังนั้นรายได้จากงานขายดอกไม้ตรงนี้ จึงไม่ต่างอะไรนักกับกำแพงสุดท้าย ที่ฉันจะเอนหลังพิงได้ ก่อนที่จะหมดแรงล้มลงไปพร้อมๆ กับกองปัญหาที่ฉันต้องแบกเอาไว้ เต็มบ่าจนแทบจะหมดเรี่ยวแรงยืน และถ้ามันต้องเป็นเช่นนั้น ฉันที่วันนี้ แม้กระทั่งความภาคภูมิใจในความสามารถของตัวเองที่ยังคงพอมีเหลืออยู่บ้าง มันก็คงไม่มีหลงเหลืออีกต่อไป ไม่เคยคิดมาก่อนเลยแม้แต่น้อย ว่าเพียงแค่ปัญหาเรื่องเงินเรื่องเดียวเท่านั้นที่เกิดขึ้นมา จะสามารถทำให้ชีวิตฉันเปลี่ยนได้มากมายขนาดนี้ หรือบนเส้นทางชีวิตที่ฉันเคยเดินมา อย่างสะดวกสบายก่อนนั้น ที่มันสวยงามและไม่เคยมีอะไรผิดพลาด จริงๆ แล้ว ไม่ได้เกิดขึ้นมาเพราะความสามารถที่ฉันมีเพียงอย่างเดียว แต่เป็นเพราะฉัน ได้รับโอกาสและใบเบิกทางจากสิ่งสำคัญ... ... สิ่งที่ฉันในวันนี้เกลียดมันมากมายเหลือเกิน ...  “เงิน”... สิ่งต่างๆ เหล่านี้ทำให้ฉันในวันนี้เริ่มเปลี่ยนแปลงตัวเองมากขึ้นกว่าที่เคยเป็นแทบพลิกฝ่ามือ อย่างน้อยฉันก็อยากจะพิสูจน์กับตัวเองก่อนที่จะล้มว่า หากฉันพยายามมากพอ ฉันก็สามารถ ทำสิ่งต่างๆ ได้ด้วยตัวฉันเอง ก่อนที่จะได้ทำงานๆ นี้ ฉันต้องอ่านหนังสือดอกไม้เล่มใหญ่ เพื่อจดจำชื่อดอกไม้ทุกชนิด ที่มีขายในร้าน รวมถึงราคาของมันด้วย ไม่ว่าจะเป็นการขายแบบเป็นดอก หรือการขายแบบเป็นช่อ รวมถึงต้องศึกษาการทำช่อดอกไม้ของที่นี่ ซึ่งฉันคิดว่ามันไม่สวยเลย เหมือนการรวมๆ เอาดอกไม้ที่ขายไม่ออก มามัดรวมกันขายเป็นช่อเสียมากกว่า แต่ก็รู้ตัวดีว่าฉันในตอนนี้ไม่อยู่ในสภาวะ ที่จะเถียงหรือให้ความเห็นใดๆ ได้ สิ่งที่พอทำได้ขณะนี้ คือทำในสิ่งที่เจ้าของร้าน บอกให้ทำเพียงเท่านั้น และเมื่อการทำงานเป็นไปเพียงเพราะหวังต้องการในส่วนของรายได้ ทำให้การทำงาน ที่แม้จะได้อยู่ใกล้ๆ กับดอกไม้สวยๆ ตลอดเวลา แต่ก็ไม่ได้ทำให้ฉันรู้สึกมีความสุขแต่อย่างใด โดยเฉพาะเมื่อฉันต้องคอยยิ้มให้กับลูกค้า ทั้งๆ ที่ภายในใจมันมีแต่หยดน้ำตาเท่านั้นที่ร่วงริน ฉันจำแทบไม่ได้แล้วด้วยซ้ำ ว่าได้ยิ้มและหัวเราะออกมาจากส่วนลึกของหัวใจครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่ ทำไมนะ... ทำไมฉันต้องมาอยู่ในสภาพนี้ด้วย... แล้วตอนนี้ฉันมีชีวิตอยู่เพื่ออะไรกัน... ชีวิตของฉันช่วงนั้นยังคงแลดูแห้งเหี่ยวไม่ดีขึ้นมามากสักเท่าไหร่นัก โดยเฉพาะเรื่องของความรู้สึก ที่แม้ว่าเวลาที่ผ่านพ้นเลยไปจะเริ่มสอนให้ฉันเข้าใจชีวิตมากขึ้น แต่มันก็ไม่ได้ช่วยให้ความรู้สึก กลับมาดีได้สักเท่าไหร่นัก  จะดีขึ้นมาบ้างก็ตรงที่ค่าแรงที่ได้รับ ถือว่าสูงพอสมควร เมื่อเทียบกับงานที่มีเพียงแค่นั่งขายดอกไม้ไปเรื่อยๆ อาจจะมีเหนี่อยบ้างตอนเปิดร้านเก็บร้าน ที่ต้องยกดอกไม้สารพัดชนิด มาจัดวางให้แลดูสวยงามน่าเข้ามาเลือกซื้อ ซึ่งแรกๆ ก็ใช้เวลานานมากกว่าจะจัดร้านให้เสร็จได้เพียงลำพัง แต่เมื่อคุ้นชินกับงานมากขึ้นเรื่อยๆ ฉันก็เริ่มทำมันได้ภายใต้กรอบเวลาที่เร็วขึ้น ท่ามกลางวันเวลาที่เลยผ่านทุกอย่างก็ยังคงเป็นไปแบบเรียบเรื่อยเช่นนี้ เพราะมันก็คงไม่มีอะไร ดีไปกว่านี้จนกว่าจะถึงวันที่ฉันจบการศึกษา และเมื่อนั้นฉันหวังว่าปริญญาจากมหาวิทยาลัย ชื่อดังของที่นี่ และความสามารถที่ฉันพอมีอยู่บ้าง คงพอช่วยให้ฉันหางานทำที่นี่ได้ อย่างเป็นเรื่องเป็นราวเสียที แล้วหลังจากนั้นชีวิตของฉันมันก็คงจะค่อยๆ ดีขึ้นเรื่อยๆ อาจจะไม่มากนักเพราะฉันเองก็ยังมีภาระต้องช่วยเหลือทางบ้านจัดการภาระหนี้สิน ที่มันมีมากมายขึ้นทุกวัน ตามปริมาณดอกเบี้ยที่พอกพูน ... แต่อย่างน้อยชีวิตฉันมันก็คงไม่แย่ไปกว่านี้อีกแล้ว ...   จากคุณ : Mr. Forever - [ 28 ม.ค. 51 00:27:25 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ดังนั้นหน้าที่ของฉันในตอนนี้นอกจากการทำงานพิเศษเพื่อประคองชีวิตตัวเองให้ผ่านพ้นไปวันๆ ยังมีหน้าที่อีกหน้าที่หนึ่งที่ฉันจะต้องรับผิดชอบมันให้ดีที่สุดด้วย นั่นก็คือการเรียนให้จบออกมา ด้วยเกรดที่ดีที่สุดเพื่อเพิ่มโอกาสในอนาคตให้เปิดกว้างมากขึ้น เพราะนี่คือ “ความหวัง” เดียว ที่หลงเหลืออยู่ของฉัน สิ่งสำคัญที่จะตัดสินอนาคตของฉันในวันข้างหน้า ด้วยเหตุนี้ทุกวันนี้ เวลาที่ว่างระหว่างรอคนมาเลือกซื้อดอกไม้ ฉันก็จะใช้เวลานั้นในการอ่านหนังสือทบทวนบทเรียน เพราะตอนนี้ฉันไม่มีเวลาว่างมากสักเท่าไหร่นักเมื่อเทียบกับก่อนนั้น งานขายดอกไม้ที่ฉันทำอยู่ตอนนี้ฉันใช้เวลาไปกับมัน 3 วันต่อสัปดาห์ คือวันอังคารและวันศุกร์ ที่ฉันสลับตารางเรียนจนว่างได้ทั้งสองวัน แต่ก็พลอยทำให้วันอื่นๆ ตารางเรียนแน่นยาวไปตั้งแต่เช้า ยันเย็น ส่วนวันอาทิตย์นั้นไม่มีปัญหา เพราะไม่มีเรียนอยู่แล้ว จึงทำเต็มเวลาได้โดยไม่ต้องเหนี่อยมากนัก หลังจากนั้นไม่นานฉันก็เริ่มมองหางานพิเศษอื่นๆ ทำมากขึ้น เพื่อให้สามารถใช้ชีวิตอยู่ได้ โดยไม่ต้องรบกวนทางบ้านอีกต่อไป ทุกเช้าของวันจันทร์ พุธ พฤหัส รวมถึงวันเสาร์ ฉันมีงานส่งหนังสือพิมพ์ที่ต้องตื่นตั้งแต่ตีห้า เพื่อทำงานให้เสร็จทันก่อนเข้าเรียนในตอนสิบโมงเช้า นอกนั้นก็มีรับจ๊อบพิเศษในช่วงเย็นๆ ของวันธรรมดาที่ไม่ได้ทำงานที่ร้านดอกไม้ นั่นก็คืองานพาสุนัขไปเดินเล่นในบริเวณบ้านที่ฉันพัก แม้งานนี้จะไม่ได้เป็นงานที่ทำเงินอะไรมากนัก แต่ที่รับทำเพราะมันทำให้ฉันรู้สึกผ่อนคลายได้บ้าง และถือเป็นจ๊อบพิเศษที่ไม่นับรวมเข้ากับ จำนวนชั่วโมงต่ออาทิตย์ ที่ถูกกำหนดเอาไว้จากกฎการทำงานพิเศษของวีซ่านักเรียน แรกๆ เคยคิดว่าการพาสุนัขไปเดินเล่นเป็นงานง่ายๆ แต่จริงๆ แล้วมันก็ไม่ง่ายสักเท่าไหร่นัก เพราะทุกครั้งที่พาสุนัขไปเดินเล่น มันมักจะถือโอกาสนั้นออกไปถ่ายของเสียออกจากร่างกายทุกครั้ง และฉันก็มีหน้าที่ต้องทำความสะอาดของเสียที่มันถ่ายออกมา หากเดาท่าทีของมันได้ก็ดีไป เพราะสามารถเตรียมการรับมือล่วงหน้าได้โดยเตรียมหนังสือพิมพ์เอาไว้ให้มันก่อนที่จะถ่าย แล้วจากนั้นก็ต้องหยิบไปทิ้งในถังขยะ แต่ถ้าเดาไม่ออกหรือเตรียมการณ์ไม่ทันนี่สิ งานหนักเลย เพราะจะปล่อยทิ้งทำเป็นไม่สนใจก็ไม่ได้ เพราะถ้าซวยขึ้นมาจริงๆ ก็ต้องจ่ายค่าปรับอานเลย   แล้วก็แน่นอนว่าจะพลอยมีผลกระทบกับงานของฉันด้วยแน่ๆ เพราะตำรวจจะตามไปบอก กับเจ้าของสุนัขโดยตรงด้วย จริงๆ แล้วฉันอยากหางานทำให้มากขึ้นไปกว่านี้ แต่ติดด้วยเงื่อนไขของวีซ่านักศึกษา ที่ไม่สามารถทำงานในวันปกติได้เกินกว่า 20 ชั่วโมงต่อหนึ่งอาทิตย์ ทำให้ฉันทำงาน ได้มากสุดเพียงเท่านี้ เพราะตอนนี้ก็ทำไปจนเกือบเต็มอัตราที่เขากำหนดเอาไว้แล้ว แรกๆ มันก็เหนื่อยสายตัวแทบขาด โดยเฉพาะสำหรับฉันที่ก่อนนั้นไม่เคยเลยสักนิด ที่จะต้องมาทำงานอะไรเช่นนี้มาก่อน แต่เมื่อชีวิตถูกผลักมาจนสุดทางเดิน ฉันก็ไม่อ่อนแอมากพอที่จะล้มไปโดยง่าย และตอนนี้ฉันก็เริ่มเข้าใจตัวเองมากขึ้น ว่าอย่างน้อยฉันก็ไม่ได้อ่อนแอมาก อย่างที่ใครๆ เคยคิดและดูถูกฉันเอาไว้ งานที่ร้านดอกไม้ สำหรับคนอื่นอาจจะคิดว่าน่าจะเป็นงานพิเศษที่เต็มไปด้วยความสุข นั่นเพราะมีโอกาสได้อยู่กับดอกไม้สวยๆ งามๆ อยู่ตลอดเวลา และลูกค้าส่วนใหญ่ ที่เข้ามาก็มักจะมีแต่รอยยิ้ม ไม่ค่อยเรื่องมากอะไรสักเท่าไหร่นัก แต่สำหรับฉันแล้วมันไม่ใช่ ฉันไม่มีความสุขเลยกับการทำงานที่นี่ และรอยยิ้มของลูกค้าเหล่านั้นก็ราวกับเข็มแหลม ที่คอยทิ่มแทงความรู้สึกของฉันเรื่อยมา เพราะความสุขของพวกเขาเหล่านั้น มันเหมือนเป็นสิ่งที่เตือนย้ำให้ฉันรับรู้อยู่ตลอดเวลา ... ว่าสำหรับฉันแล้ว... ความสุขของฉัน... มันไม่เคยมีอยู่จริง... จากคุณ : Mr. Forever - [ 28 ม.ค. 51 00:29:38 ]

ความคิดเห็นที่ 7 จนกระทั่งวันหนึ่งฉันก็มีโอกาสได้พบกับลูกค้าคนสำคัญของฉัน “คุณป้าแม่รี่” หญิงสาวชาวอังกฤษ ที่มาตั้งรกรากที่นี่ วันนั้นเธอมาที่ร้านเพื่อซื้อดอกไม้ไปให้กับลูกสาวของเธอเพื่อแสดงความยินดี ในวันที่ลูกสาวของเธอได้งานใหม่ เธอยืนพูดคุยกันฉันเล็กน้อยระหว่างเลือกดอกไม้ขึ้นมาจัดเป็นช่อ ซึ่งไม่ต่างอะไรกับลูกค้าคนอื่นๆ แต่ก่อนที่เธอจะเดินจากไปเธอมองนิ่งมาที่ฉัน ที่ ณ เวลานั้น พยายามส่งรอยยิ้มให้กับเธอเป็นการเอ่ยลาตามมารยาทที่ควรทำ แต่เธอกลับมองนิ่งมา ที่แววตาหม่นๆ ของฉันครู่ใหญ่ สักพักเธอก็หยิบดอกไม้ชนิดหนึ่งที่วางอยู่ในถังใส่ดอกไม้หน้าร้าน ที่ก็มีวางเรียงรายให้เลือกมากมาย แต่เธอกลับเลือกหยิบดอกไม้เพียงชนิดเดียวขึ้นมากำมือหนึ่ง พร้อมบอกให้ฉันจัดช่อให้สวยที่สุด เมื่อฉันจัดดอกไม้ช่อนั้นเสร็จ ดอกไม้ช่อเล็กๆ ที่ดูแล้วไม่ได้สวยหรือสะดุดตาอะไรเท่าไหร่นัก ก็ถูกยื่นส่งผ่านไปให้คุณป้าด้วยความสงสัยนิดๆ ว่าทำไมเธอถึงเลือกสั่งให้ฉันจัดช่อดอกไม้ช่อใหม่ ด้วยเจ้าดอกสีขาวๆ เล็กๆ พวกนี้เพียงอย่างเดียว เพราะปกติแล้วส่วนใหญ่ถ้าจัดช่อ ดอกไม้ที่เธอนั้นเลือกขึ้นมาชนิดนี้จะเป็นได้เพียงแค่ดอกไม้ประดับ ที่ใส่ไว้เสริมให้ดอกไม้หลัก ดูเด่นมากขึ้นเพียงเท่านั้น แต่ฉันก็ไม่ได้ถามอะไรมากนัก เพราะนั่นไม่ใช่สิ่งที่ฉันจำเป็นต้องรับรู้และใส่ใจ เธอรับมันไว้ก่อนจะยื่นเงินส่งมาให้ฉันอย่างที่ควรจะเป็น  แต่สุดท้ายหลังจากจ่ายเงินเรียบร้อยแล้ว แทนที่เธอจะเดินลับหายไปเหมือนๆ กับลูกค้ารายอื่นๆ เธอกลับยังยืนนิ่งอยู่กับที่ แววตาของเธอตอนนั้น จับจ้องมองดูอยู่ที่ดอกไม้ช่อเล็กๆ ช่อนั้นชั่วครู่ ก่อนจะช้อนตาขึ้นมามองฉันอีกครั้ง พร้อมกับคำถามสั้นๆ “เธอรู้จักความหมายของดอกไม้ช่อนี้ไหม” ฉันส่ายหน้า... รู้จักตามหน้าที่เพียงเท่านั้น ว่าดอกไม้ดอกเล็กๆ สีขาวที่ถูกจัดอยู่ในช่อตอนนี้ เรียกว่า Lily of the Valley นั่นเพราะฉันไม่เคยคิดที่จะสนใจอะไรมากมายกับความหมาย ของดอกไม้ด้วยมั้ง ที่พอรู้บ้างก็เพียงแค่ความหมายของดอกกุหลาบ หรือดอกอื่นๆ ที่คนนิยมกัน ก็เพียงเท่านั้น แต่กับดอกไม้ช่อนี้ฉันไม่รู้และไม่เคยคิดสนใจที่จะอยากรู้มาก่อนเลยแม้แต่น้อย “Lily of the Valley ในภาษาดอกไม้ มันหมายถึง ความสุขที่หวนย้อนกลับคืนมา” รอยยิ้มบางๆ นั้นส่งผ่านมาถึงฉันพร้อมกับหยิบการ์ดที่ก่อนนั้นเธอเลือกมันขึ้นมา เพื่อที่จะใช้มัน เขียนคำอวยพรให้กับลูกสาวของเธอพร้อมๆ กับดอกไม้ช่อใหญ่ช่อแรกที่เธอเลือกซื้อ แต่ขณะนี้ เธอหยิบการ์ดใบนั้นขึ้นมาเขียนอะไรบางอย่างลงไป และเมื่อเธอเขียนเสร็จเธอก็สอดการ์ดแผ่นเล็กๆ ใบนั้น ลงไปในช่อดอกไม้ช่อเล็ก แทนที่จะเป็นช่อดอกไม้ช่อใหญ่อย่างที่มันควรจะเป็น รอยยิ้มและแววตาที่อบอุ่นของคุณป้าส่งผ่านมาถึงฉัน พร้อมๆ กันกับดอกไม้ช่อเล็กๆ ช่อนั้น ที่ขณะนี้เปลี่ยนตำแหน่งของมันลงมาวางนิ่งอยู่บนสองฝ่ามือบางที่อ่อนแรงของฉันโดยที่ฉันเองไม่รู้ตัว และเพียงเท่านั้นเอง หยดน้ำตาที่ฉันเคยกดเก็บเอาไว้ภายในใจเรื่อยมา ก็ค่อยๆ เอ่อปริ่ม ก่อนจะรินไหลออกมาจนท่วมแก้ม แก้ไขเมื่อ 28 ม.ค. 51 00:40:55 จากคุณ : Mr. Forever - [ 28 ม.ค. 51 00:31:52 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ก่อนนั้นฉันเคยได้รับดอกไม้มามากมายจากคนที่เคยวนเวียนอยู่รอบๆ ตัว ในวันที่ทุกๆ อย่างในชีวิตของฉันยังสวยงาม ดอกไม้นำเข้าจากต่างประเทศ ช่อใหญ่ราคานับพันนับหมื่น ที่ก่อนหน้านั้นฉันเคยได้รับจนดูราวกับว่า จะเป็นของธรรมดาที่ฉันคุ้นชินไปกับมัน และไม่เคยเลยสักครั้งที่ดอกไม้เหล่านั้น จะทำให้ฉันรู้สึกถึงสิ่งๆ นี้...   สิ่งที่เลือนหายไปจากความรู้สึกของฉัน ... นานแสนนาน ... ... “ความสุข” ... ร่างของป้าแมรี่เดินจากไปช้าๆ ฉันยืนมองภาพเธอที่ค่อย ๆ เดินจากไปจนร่างนั้นลับหายไปจากสายตา ฉันหันกลับมามองดอกไม้ช่อนั้นอีกครั้ง ดอกไม้สีขาวดอกเล็กๆ ที่อยู่ในมือของฉัน ดอกไม้ที่หากได้มันมาก่อนหน้านี้ ฉันก็คงโยนมันทิ้งอย่างไม่แยแส เพราะมันไม่ใช่ดอกไม้ที่ฉัน จะให้คำจำกัดความว่าสวยสักเท่าไหร่นัก แต่ตอนนี้... ในสายตาของฉัน ดอกไม้ช่อนี้สวยงามเหลือเกิน  ฉันค่อยๆ วางช่อดอกไม้นั้นลง อย่างทะนุถนอมบนเคาเตอร์ ก่อนจะหยิบการ์ดใบนั้นขึ้นมาอ่าน  ในการ์ดใบนั้นมีเพียง ข้อความสั้นๆ เท่านั้นที่เขียนเอาไว้ .... Life is happiness ... อีกครั้งที่หยดน้ำใสเลื่อนไหลออกมา เพียงแต่ครั้งนี้มันไหลออกมาพร้อมๆ กันกับรอยยิ้ม... "รอยยิ้ม" ที่วันนี้มันเลื่อนหลุดออกมาจากหัวใจด้วยความสุขใจอย่างแท้จริง พร้อมๆ กับ โลกเบื้องหน้าที่ดูเหมือนว่ามันจะสดใสขึ้นมาบ้างเล็กน้อย ...แต่แค่นี้ก็พอแล้ว... ...แค่นี้ก็พอแล้ว... จริงๆ ... ------------------------------------------------------------------ Source of the Photo: Lily of the valley; http://www.extension.iastate.edu http://www.extension.iastate.edu/NR/rdonlyres/26EAD4A8-C56A-46A0-BB43-E1FAE089A2A1/15288/lotv.jpg Post-Process: Mr. Forever จากคุณ : Mr. Forever - [ 28 ม.ค. 51 00:47:24 ]

ความคิดเห็นที่ 9 The reason for living, no one knows. เหตุผลของการมีชีวิตอยู่... ไม่มีใครรู้หรอก... That is why, people are struggling with hardship. เพราะนั่นคือสาเหตุสำคัญที่ทำให้ผู้คนส่วนใหญ่ต้องฝ่าฝันและต่อสู้กับอุปสรรคปัญหาที่พัดผ่านเข้ามาในชีวิต But, that is while not being able to see the opposite side of things. แต่ที่มันเป็นเช่นนั้น นั่นก็เพราะเขาเหล่านั้นยังไม่สามารถมองเห็นอีกด้านหนึ่งของมัน That is why, even with hardship, there is hope of overcoming them. และนั่นคือสาเหตุที่แม้จะมีความลำบากเกิดขึ้น แต่มันก็ยังมีสิ่งที่เรียกว่า ...“ความหวัง”... คอยช่วยผลักดันให้เราก้าวเดินต่อไปข้างหน้าได้อย่างไม่ย่อท้อ Because of that, we are existent and living. และเพราะสิ่งต่างๆ เหล่านั้น เราถึงได้เกิดขึ้น และมีชีวิตอยู่ เพื่อที่จะเรียนรู้ต่อไป .... “Life is happiness” ... ****************************************** ปล. บทภาษาอังกฤษอ้างอิงจากบทแปลจากละครญี่ปุ่นเรื่อง Tsubasa no Oreta Tenshitachi (Fallen Angles) Season 2 ตอนที่ 1 - ดารานำแสดง Isihara Satomi  (แปลเป็นภาษาไทยโดย Mr.Forever) แก้ไขเมื่อ 28 ม.ค. 51 01:25:28 จากคุณ : Mr. Forever - [ 28 ม.ค. 51 00:49:36 ]

ความคิดเห็นที่ 10 จบแล้วนะครับสำหรับ Life is ... บทที่ 1: Happiness เรื่องสั้นชุดนี้ได้รับแรงบันดาลใจในการดำเนินเรื่องจากการ์ตูนเรื่อง "หัวแตงโม" ซึ่งเป็นการ์ตูนไทยที่แฝงปรัชญาและแง่คิดหลายต่อหลายอย่างเอาไว้ โดยที่เนื้อเรื่องจะเล่าแบบเรื่องสั้น แต่จะมีตัวละครหลายๆ ตัวที่เคยเป็นตัวเอกในตอนสั้นแต่ละตอน ที่ผ่านเข้ามาผูกผันกันในภาพรวมของเนื้อหาหนังสือ เรื่องสั้นชุด Life is... ก็จะใช้แนวทางการเล่าในแนวเดียวกันครับ คือจะเป็นการนำเสนอในแนวทางเรื่องสั้นที่เนื้อหาเกี่ยวพันกันบ้างเล็กๆ น้อยๆ ซึ่งบทที่ 2 จะเป็นอย่างไร ก็โปรดรอติดตามอ่านตอนต่อไปครับ ^^ ขอบคุณทุกท่านที่แวะผ่านเข้ามาอ่านและทักทายครับ เรื่องสั้นชุดนี้เนื้อหาอาจจะหนักบ้าง แต่ก็จะมีบางตอนที่ไม่หนักเท่าไหร่ นั่นเพราะชีวิตมันก็มีหนักมีเบานี่เนอะ จากคุณ : Mr. Forever - [ 28 ม.ค. 51 00:54:59 ]

ความคิดเห็นที่ 11 เข้ามาลงชื่อติดตามอ่านผลงานใหม่ของ MR.Forever ครับ เรื่องสั้นอ่านง่ายๆได้แง่คิดนี่ของชอบเลยครับ.. จากคุณ : เอล มอโร่ - [ 28 ม.ค. 51 01:51:59 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ลงชื่อด้วยคนครับ..ภาษายังสวยเหมือนเคย :) จากคุณ : รายทาง (Waterman) - [ 28 ม.ค. 51 04:55:23 ]

ความคิดเห็นที่ 13 แวะมาลงชื่อครับ ^^ จากคุณ : zephyros - [ 28 ม.ค. 51 07:52:48 ]

ความคิดเห็นที่ 14 สงสัยว่าเขาเจ้าดอกนี้ไปจัดช่อรวมจริงๆ หรอ เห็นดอกมันคว่ำลง น่าจะจัดยาก ดอกมันน่ารักจริงๆ นะ ฉันครุ่นคิดกับตัวเองมากไปหน่อยนะ ผ่อนคลายและยอมรับกว่าจริงกว่านี้ ความสุขคงหวนมาง่ายเกินคาด จากคุณ : scottie - [ 28 ม.ค. 51 12:45:00 ]

ความคิดเห็นที่ 15 เข้ามาอ่านแล้วนะ  ขอบอกว่า  ชอบสไตล์การเขียนแบบบอกเล่า  การใช้ภาษาที่สวยงาม  อ่านง่าย  ของคุณค่ะ จากคุณ : nooyong - [ 28 ม.ค. 51 17:14:46 ]

ความคิดเห็นที่ 16 เป็นดอกไม้ที่น่ารักมากครับ ความหมายก็ดีจริงๆ คงเป็นกำลังใจให้ "ฉัน" และใครๆ ได้ ภาพถ่ายสวยมากๆ ทุกภาพเลยครับ ชอบพิเศษคือรูปแม่น้ำยาร์รา (สะกดว่า Yarra หรือเปล่าเอ่ย)  อีกรูป คือปั้นจั่น (ไกลๆ) ขนาดปั้นจั่นยังสวยเลย อิๆ จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 28 ม.ค. 51 18:49:15 ]

ความคิดเห็นที่ 17 เห็นดอกไม้แล้วรู้สึกดีครับ ^^ :] จากคุณ : Art20135 - [ 28 ม.ค. 51 19:22:05 ]

ความคิดเห็นที่ 18 เอล มอโร - ขอบคุณมากครับผม ^^ รายทาง (Waterman) - ขอบคุณเช่นกันครับ เดี๋ยวเอาตอนสองมาลงต่อจ้า ^^ zephyros - ขอบคุณมากครับ scottie - ผมเห็นที่นี่เอามาจัดช่อรวมบ่อยเหมือนกันครับ ช่อดอกไม้ที่ออสนี่จัดแปลกๆ เหมือนกัน เขาเอาดอกหลายๆ แบบมารวมกันเป็นช่อแบบที่ผมว่าไม่สวยเลย แต่ก็ขายได้ขายดีจัง บทนี้เปิดตัวออกมาให้เห็นปมหลักอยู่ครับ เพราะงานเขียนมันเป็นเรื่องสั้นรูปแบบที่แปลกไปสักหน่อย คือเหมือนจะจบในตอน แต่ก็ยังมีบทสืบเนื่องต่อจากนี้ ก็เลยจะไม่เหมือนกับเรื่องสั้นมาตรฐานทั่วไปที่จบแล้วจบเลย ไม่เกี่ยวข้องกันกับตอนอื่นๆ ^^ nooyong - ขอบคุณมากครับที่ตามอ่าน งานเขียนในห้องเฉลิมกรุงอาจจะไม่ได้อย่างใจคนอ่านที่ลุ้นตามมากนัก แต่งานเขียนชิ้นนี้น่าจะพอทำให้คนอ่านชอบได้บ้างเนอะ ^^ คุณพีทคุง (พิธันดร) - ดอกมันน่ารักดีครับ เสียดายที่ผมหาถ่ายไม่ได้เพราะตอนกลับไปงวดนี้ไม่ค่อยได้ไปถ่ายดอกไม้เท่าไหร่ กว่าจะคิดจะเขียนเรื่องนี้มันก็เข้าหน้าร้อน ดอกร่วงหมดแล้ว แฮ่... แม่น้ำสายนี้ชื่อ Yarra River ครับ เป็นแม่น้ำที่ผมชอบมากจริงๆ มันไหลผ่านตัวเมืองแล้วแยกระหว่างโซนธุรกิจ กับโซนสวนได้อย่างลงตัว เป็นแม่น้ำหลักของ Melbourne ไม่ต่างจากแม่น้ำเจ้าพระยาบ้านเราเลยครับ แต่จุดที่ไหลผ่านตัวเมือง ลำน้ำจะไม่กว้างมาก มันก็เลยดูแล้วอ่อนโยน สัมผัสได้มากกว่าเจ้าพระยาในความรู้สึกของผม ^^ Art20135 - เดี๋ยวคงได้เห็นดอกไม้มากขึ้นในหลายๆ ตอนครับ ^^ จากคุณ : Mr. Forever - [ 30 ม.ค. 51 09:16:15 ]

ความคิดเห็นที่ 19 เข้ามารายงานตัว..ติดตามอ่านงานเขียนของคุณกานแล้วนะครับ.. ภาษาเขียนและการบรรยาย  เยี่ยมยอด..! เช่นเคย รวมทั้งภาพ ถ่ายสวยมากครับ... ขอชมจากใจ ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีดี... ที่มีให้ครับ จากคุณ : @...SHO_THSIC...@ - [ 30 ม.ค. 51 16:06:57 ]

ความคิดเห็นที่ 20 เข้ามารายงานตัวก่อนค่ะ...ว่าเพิ่งอ่านบทส่งท้ายของ Let’s treasure this moment together จบเดี๋ยวนี้เองอ่ะ รออ่านสด ๆ แล้วนะแต่คุณนิรันดร์กานไม่มาซะกะทีจนเช้าแน่ะ (แอบแต่งกลอนต่อว่าเอาไว้อ่ะ คห.95) และก้อพอดีกับที่หยุดงานพอดีตอนนี้เปลี่ยนกะเข้างานแล้วเลยไม่ค่อยมีเวลาเข้ามาอ่านซักเท่าไหร่ นี่ก้อใช้เวลามาหลายวันอยากอ่านจะแย่แต่เวลาน้อยมากเลยเข้างานตอนกลางวันเนี่ย ..อยากบอกว่า อ่านแล้วก้ออยากจะร้องไห้...และก็อยากให้กำลังใจคุณกานด้วยนะ อยากยิ้มด้วย หลายความรู้สึกจากใจจริง ๆ T^T กับการตัดสินใจของคุณมันมาจากหัวใจรักของคุณอยู่แล้วไม่ว่าคุณจะตัดสินใจยังไงนั่นคือคำตอบที่ดีที่สุด ถึงแม้จะแอบหวังลึก ๆ ว่าคุณจะต้องคู่กันกับคุณเอฟก้อตาม จะมีใครรู้ไปกว่าตัวเองเนอะ..อยากให้เรื่องราวของคุณเป็นหนังสือจัง จะเก็บเป็นหนังสือสะสมของตัวเองเพราะเป็นคนชอบสะสมหนังสือแต่ก้อเลือกเก็บเฉพาะคนแต่งที่ชอบ...เอาเป็นว่าไม่ว่าจะยังไงจะเป็นกำลังใจสำหรับการก้าวเดินต่อไปของคุณกานนะคะ อย่าทิ้งกันไปซะก่อนนะ และก้อจะติดตามอ่านเรื่องราวอื่น ๆ ของคุณ กานนิรันดร์...นิรันดร์กาน ต่อไป ..สัญญา.. จากคุณ : lalanaw - [ 30 ม.ค. 51 21:24:17 A:202.12.118.61 X: ]

ความคิดเห็นที่ 21 @...SHO_THSIC...@ - ขอบคุณมากครับ เดี๋ยวคืนนี้เอาตอนที่สองมาลงให้อ่านกันนะครับ แต่ถ้าตามอ่านในกระทู้ Bakery ที่ห้องเฉลิมกรุงแล้ว ก็อาจจะคุ้นๆ มาบ้าง เพราะหยิบเอามาดัดแปลงให้เข้ากับเรื่องนี้เล็กน้อยครับ  อ่านตอนที่สองแล้วน่าจะพอคุ้นๆ ว่าเนื้อเรื่องต่างๆ ในแต่ละตอนมันจะเชื่อมโยงกันอย่างไร ในรูปแบบของเรื่องสั้นที่ตัวดำเนินเรื่องแต่ละตัวไม่เกี่ยวข้องกันมากนัก ^^ lalanaw - ขออภัยจริงๆ ครับที่ปล่อยให้รอเก้อ T___T วันนั้นเมาจนไม่ได้กลับห้องเลยอะครับ นานๆ เจอเพื่อนหลายๆ คนสักที เลยเฮฮายาวมากๆ  ข้อน้อยสมควรเมา เอ้ย สมควรตาย T__T ส่วนเนื้อหาในกระทู้ที่เฉลิมกรุงคงไม่มีพิมพ์เป็นหนังสือแน่นอนครับ แต่จะเอามาดัดแปลงเป็นนิยายชื่อเรื่อง "ตราบกาลนิรันดร์" แน่ๆ ครับ คือจะรวมชุดกับนิยายเรื่องปรายฟ้าที่โพสไว้ที่บล็อก โดยทำเป็นนิยายชุดแทนโดยแบ่งเอาไว้ราวๆ นี้ครับ ตราบกาลนิรันดร์ ความรักบทที่ 1 - ปรายฟ้า ความรักบทที่ 2 - ปรายฟ้า ณ ปลายฝัน ความรักบทที่ 3 - ฝั่งฝัน... นิรันดร์กาล จริงๆ อยากถ่ายทอดในมุมมองของเอฟกับทอมเหมือนกัน แต่ไม่มีข้อมูลเท่าไหร่ จะเขียนจากจินตนาการแล้วโยงใยเอาก็ยากเหมือนกัน เพราะผมไม่เคยไปอังกฤษ และการจะเขียนเรื่องในมุมมองของสองคนนี้มันก็ต้องมีฉากหลังเป็นอังกฤษเนอะ ก็เลยไม่สามารถเขียนได้ จนกว่าจะได้ไปเที่ยวอังกฤษ แฮ่... ยังไงก็คงต้องรอสักพักใหญ่ๆ มั้งครับ กว่าจะได้เห็นนิยายเรื่องนี้แบบเป็นเล่ม แต่ตอนนี้ส่งบทที่ 1 และ 2 ฉบับปรับปรุงไปที่สำนักพิมพ์แห่งหนึ่งแล้วครับ ซึ่งหลายๆ จุดก็ไม่เหมือนใน Blog เพราะต้องตัดเพลงออกให้เหลือแต่ที่จำเป็นจริงๆ กับเขียนเพิ่มเติมในบางส่วนที่ขาดหายไปให้สมบูรณ์ขึ้น ^^ ความรักบทที่ 3 กำัลังดัดแปลงให้เป็นนิยายอยู่ครับ จากคุณ : Mr. Forever - [ 30 ม.ค. 51 21:46:23 ]

ความคิดเห็นที่ 22 วู้ๆๆๆๆ มารายงานตัวจ้า อิอิ นึกว่าหลังจากจบเรื่องคุณเอฟ จะไม่ได้มาทักทายคุยกันซะแระ จากคุณ : เหตุวิสัยในไหวิเศษ - [ 31 ม.ค. 51 21:18:22 ]

ความคิดเห็นที่ 23 สะดุดตาตอนเห็นชื่อ ที่แท้ก็คนเดียวกัน ภาษาสวยครับ ถ่ายรูปงามอีกต่างหาก ชื่นชมเลยครับ (มิตรจากพิกโปรฮะ) จากคุณ : otakesang - [ 1 ก.พ. 51 17:15:58 ]

ความคิดเห็นที่ 25 เข้ามาตามอ่านผลงานใหม่ครับ ทำไมตอน 2 ถึงไม่มาซักทีล่ะครับ นานแล้วเน้อ.. ^^ จากคุณ : Anakin-G - [ 10 ก.พ. 51 01:06:49 ]

ความคิดเห็นที่ 26 เหตุวิสัยในไหวิเศษ - ขอบคุณมากครับที่แวะมาทักทายกัน เดี๋ยวจะทยอยลงตอนให่ม่ๆ เรื่อยๆ ละครับ ช่วงก่อนนั้นยุ่งๆ อยู่อะครับ ^^ otakesang - ขอบคุณมากครับ สำหรับกำลังใจ เดี๋ยวรออ่านตอนต่อไปด้วยนะ ^^ Anakin-G - เดี๋ยวจะมาแล้วคราบ เอามาฉลองวันวาเลนไทน์เนอะ ^^ จากคุณ : Mr. Forever - [ 13 ก.พ. 51 03:16:44 ]

ความคิดเห็นที่ 27 วันวาเลนไทน์แล้วนะค้าบ ตอนใหม่ยังไม่มาเลย ^^ วันนี้ก็เป็นวันสำคัญของคุณเอฟด้วยสิ ก็ขอให้คุณเอฟรวมถึงคุณกานด้วย มีความสุขมากๆนะครับ ^^ จากคุณ : Anakin-G - [ 14 ก.พ. 51 19:32:56 ]

ความคิดเห็นที่ 28 อิอิ นั่นจิ วันวาเลนไทน์ คุณกานไปใหนเอ่ย วันนี้คุณเอฟก็เป็นเจ้าสาวแล้วด้วยสิ มีความสุขกันทุกคนนะคะ จากคุณ : เหตุวิสัยในไหวิเศษ - [ 14 ก.พ. 51 23:56:44 ]

ความคิดเห็นที่ 29 ตามมาลงชื่อด้วยคนค๊าบบบ ^ ^ รอตอนต่อไปอยู่นะคับ จากคุณ : M_Nobita - [ 19 ก.พ. 51 11:22:09 ]

ความคิดเห็นที่ 30 ด่วนครับ ลิ้งเสียครับ จะบ้าแล้ว มาแก้ให้ทีหรือจะ pm มาให้ผมก็ได้ครับ หรือคุณอยู่ส่วนไหนของเชียงใหม่ครับ ผมตามไปอ่านก็ได้ TT BAKERY MUSIC... IN MY BITTERSWEET MEMORY VI BAKERY MUSIC... IN MY BITTERSWEET MEMORY VI BAKERY MUSIC... IN MY BITTERSWEET MEMORY VI BAKERY MUSIC... IN MY BITTERSWEET MEMORY VI BAKERY MUSIC... IN MY BITTERSWEET MEMORY VI BAKERY MUSIC... IN MY BITTERSWEET MEMORY VI BAKERY MUSIC... IN MY BITTERSWEET MEMORY VI BAKERY MUSIC... IN MY BITTERSWEET MEMORY VI BAKERY MUSIC... IN MY BITTERSWEET MEMORY VI BAKERY MUSIC... IN MY BITTERSWEET MEMORY VI BAKERY MUSIC... IN MY BITTERSWEET MEMORY VI BAKERY MUSIC... IN MY BITTERSWEET MEMORY VI จากคุณ : LuCIfeRCMU - [ 19 ก.พ. 51 22:31:03 ]

ความคิดเห็นที่ 31 มาลงชื่อก่อนนะคะ รู้ว่ายุ่ง ๆ อยู่ใช่มั๊ย ช่วงนี้อ่า ^^ จากคุณ : Chi_chA_Da - [ 20 ก.พ. 51 12:38:28 ]

ความคิดเห็นที่ 32 ลงชื่อก่อนครับ ยังไม่ได้อ่านเลย หุหุ จากคุณ : Eddy_DT_545 - [ 21 ก.พ. 51 09:05:58 ]

ความคิดเห็นที่ 33 ตอนที่ 2 แปะแล้วจ้า  ตาม link ด้านล่างไปได้เลยครับ  ขออภัยที่มาช้าจ้า @... “Life” is ... : บทที่ 2 - Present ...@ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W6355903/W6355903.html จากคุณ : Mr. Forever - [ 22 ก.พ. 51 11:47:08 ]

ความคิดเห็นที่ 34 ... เข้ามาดู จากคุณ : Mr. Fusion - [ 28 ก.พ. 51 14:14:05 ]