ความคิดเห็นที่ 1 บทที่ 5 ธารนทีพบว่าตัวเองกำลังยืนอยู่ในที่แห่งหนึ่งซึ่งคุ้นเคยเป็นอย่างดี ... มันเป็นลานกว้างของสนามประจำโรงเรียนมัธยมที่กำลังศึกษาอยู่ เด็กสาวกำลังนั่งตรงม้าหินอ่อนข้างสนาม ดูจากบรรยากาศคงราวๆสักสี่ห้าโมงเย็น สาวน้อยนึกฉงนในใจว่าเพราะเหตุใดโรงเรียนจึงว่างวายไร้ผู้คนด้วยรอบๆข้างนั้นไม่ปรากฏแม้ใครสักคน แต่กระนั้นเด็กสาวก็ยังคงนั่งที่ม้าหินอ่อนต่อไปราวกับว่ากำลังคอยใครบางคนอยู่ “ เจอแล้ว ยายน้ำอยู่นี่ไง ” เสียงเพ็ญรตาร้องทัก “ ว่าไงจ๊ะ คุณคนชอบเหม่อ ” อีกเสียงที่คุ้นไม่แพ้กัน คนถูกเรียกจำได้ว่าเสียงหนึ่งนั้นเป็นเสียงของเกศนีย์เพื่อนผู้วายชนม์ และเมื่อหันทางต้นเสียงก็พบว่าเพื่อนทั้งสองคนกำลังเดินใกล้เข้ามา เพ็ญและเกดเดินตรงดิ่งเข้ามาใกล้ ธารนทีลุกขึ้นยืนอย่างตื่นตระหนก ก็ ... ก็เกดตายไปแล้วนี่นา ? เพราะอะไรจึงมายืนต่อหน้าเธอได้อีกหนำซ้ำยังเดินมากับเพ็ญอีกด้วย ธารนทีใจสั่นระรัวเต้นเป็นตีกลอง และยิ่งตื่นตระหนกมากขึ้นอีกเมื่อหันไปมองเพ็ญรตาอีกครั้ง ไม่มีร่างของเพ็ญรตา ! เบื้องหน้ามีเพียงเกศนีย์เท่านั้น !? “ เป็นอะไรไปเหรอน้ำ ” เกดที่อยู่ตรงหน้าถาม “ ป ... เปล่า ” ธารนทีตอบสายตายังจ้องจับร่างของเพื่อนอย่างไม่วางใจ “ เหรอ ... ดีแล้ว แต่เกดสิไม่รู้เป็นอะไรปวดหัวจัง ” เกศนีย์พูดพลางเอามือคลำศีรษะ แต่แล้วเส้นผมบนหนังศีรษะนั้นจู่ๆก็ชุ่มไปด้วยของเหลวชนิดหนึ่ง ของเหลวสีแดง ... ธารนทีแน่ใจว่าเป็นเลือดสดๆ โลหิตแดงฉานค่อยๆไหลจากทางด้านบนตรงบริเวณกระหม่อมกระทั่งไหลท่วมใบหน้า ถึงตอนนี้จมูกและปากของเกศนีย์นั้นเต็มไปด้วยเลือดเป็นลิ่มๆที่ทะลักออกมาอย่างไม่ขาดสาย ธารนทีถอยกรูด ... เธอกำลังตื่นตระหนกกับเหตุการณ์ตรงหน้า ... ... “ น้ำ ! น้ำ ! ” เสียงเรียกชื่อเด็กสาวดังจากที่ใดสักที่ “ น้ำ ... ตื่นเถอะ ! ” พร้อมกับเสียงเรียก ธารนทีรู้สึกเหมือนมีใครกำลังเขย่าร่างอย่างแรง และเมื่อลืมตาขึ้น ภาพตรงหน้าของเด็กสาวก็คือฝ้าเพดานของห้องที่กำลังนอนอยู่ และเมื่อน้ำยันกายขึ้นดูรอบๆก็พบว่าตอนนี้เธออยู่ในบ้านของเกศนีย์ ส่วนข้างๆเป็นเพ็ญรตากับวิไลวรรณที่เขย่าตัวเพื่อปลุกเพื่อนรักให้ตื่นจากฝันร้าย หลังจากที่เรียกสติคืนจากอาการเป็นลมและฝันร้าย ธารนทีก็นั่งซึมเมื่อได้รับรู้รายละเอียดของข่าวร้ายเกี่ยวกับการเสียชีวิตของเพื่อนรักจากปากของสองสหายซึ่งขณะที่เล่าไปทั้งคู่ก็ร่ำไห้อยู่ตลอด “ พวกเราไม่น่าเล่นผีถ้วยแก้วเลย ” วิไลวรรณพูดเบาๆ “ ใช่ มันเป็นลางไม่ดี ” เพ็ญรตาเห็นด้วยกับความคิดของเพื่อน ธารนทีสะอื้นเบาๆในอก ความโศกาอาดูรที่ถาโถมเข้ามาในใจช่างมีอิทธิพลมากมายเหลือคณานับ ถึงแม้จะคิดว่าการเล่นผีถ้วยแก้วนั้นไม่น่าจะมีส่วนเกี่ยวข้องกับการเสียชีวิตอย่างกะทันหันของเกศนีย์ แต่ถ้าหากว่ามันบังเอิญเกี่ยวข้องกันล่ะก็ ตัวเธอก็น่าจะต้องมีส่วนรับผิดชอบมากที่สุดเพราะเป็นคนเสนอและชักชวนให้ทุกคนเล่นผีถ้วยแก้ว “ น้ำไม่ดีเองที่ชวนเล่นผีถ้วยแก้ว ” ธารนทีเอ่ยทั้งๆก้มหน้า เด็กสาวไม่กล้าแม้แต่จะสบตากับเพื่อนทั้งสอง “ น้ำ  ... น้ำคงไม่โทษตัวเองคนเดียวหรอกนะ ” วิไลวรรณเอ่ย “ ใช่ เพราะยังไงพวกเราทั้งสี่คนก็เล่นด้วยกัน ถ้าจะผิดก็ผิดด้วยกันทุกคนนั่นแหละ ” เพ็ญรตาก็พยายามพูดปลอบใจเพื่อนรัก ถึงตอนนี้ธารนทีรู้สึกซึ้งใจในคำพูดของเพื่อนรักมาก สมแล้วที่เติบโตด้วยกันมาตั้งแต่เล็กแต่น้อย เพียงแต่คำพูดของเพ็ญรตาที่ว่า ‘ พวกเราทั้งสี่คน ’ นั้นมันช่างเสียดแทงใจยิ่งนัก ด้วยในตอนนี้พวกเธอมิใช่มี ‘ สี่คน ’ อีกต่อไป นึกได้เช่นนั้นน้ำตาของธารนทีก็ไหลพรากจากเบ้าตาทั้งสองเป็นครั้งแรก และเมื่อเพื่อนคนหนึ่งร้องไห้ก็ส่งผลให้เพื่อนทั้งสองที่เหลือร้องตาม ทั้งสามร่ำไห้กอดกันกลมอยู่ในบ้านของเกศนีย์ยังผลให้บรรยากาศยิ่งเศร้าสร้อยมากขึ้น จากคุณ : Luckard - [ 28 ม.ค. 51 16:46:31 ]

ความคิดเห็นที่ 2 งานรดน้ำศพผ่านไป พ่อและแม่ของเกดร่ำไห้จนสลบเป็นลมนับครั้งไม่ถ้วน ส่วนสามสหายก็ไม่มีเรี่ยวแรงที่จะสามารถช่วยงานรดน้ำศพของเพื่อนรัก ทุกคนได้แต่นั่งรวมกลุ่มร้องไห้กันอยู่ที่มุมห้องจนเสร็จสิ้นพิธี “ กลับไหวไหมน้ำ ” วิไลวรรณถามเพื่อนรักที่ยังอยู่ในอาการเศร้าสลดไม่แพ้ตัวคนถาม “ คิดว่าคงไหวจ้ะ ” ธารนทีฝืนยิ้มตอบ “ แล้วตอนเย็นเจอกันในงานนะ ” น้ำหมายถึงงานศพที่จะจัดสวดขึ้นเป็นคืนแรก จากนั้นทั้งหมดจึงเข้าไปกราบลาคุณพ่อคุณแม่ของเพื่อนสนิท สุดท้ายจึงไปเคารพศพเพื่อกล่าวอำลา “ เกด ... เกด...  น้ำเสียใจมากที่ชวนเกดเล่นผีถ้วยแก้ว ” ธารนทีกระซิบเบาๆข้างร่างอันไร้วิญญาณของเพื่อนรัก “ ถ้าหากน้ำฟังคำทัดทานของเกด เกดอาจจะต้องไม่ ... ” คำพูดสุดท้ายของเด็กสาวถูกกลืนหายไปกับเสียงสะอื้นในอก “ น้ำกลับก่อนนะ เดี๋ยวตอนค่ำน้ำจะมางานของเกดแน่ๆ ” เธอกล่าวอำลาพร้อมกับสวมกอดร่างของเพื่อนรักเบาๆ ... ... ธารนทีใช้เวลาเดินทางกลับพอสมควร เนื่องด้วยคราวนี้เด็กสาวไม่อยากนั่งรถ เธอใช้วิธีเดินลัดเลาะไปตามถนน บางครั้งก็เข้าตามตรอกออกตามซอย ด้วยเหตุเพราะอยากปล่อยใจไปเรื่อยๆก่อนจะกลับถึงบ้าน เด็กสาวอยากให้ความไม่สบายใจและความโศกเศร้าทุเลาลงบ้างเธอถึงเลือกใช้วิธีการเดินเท้า น้ำเดินมาเรื่อยๆ ท้องฟ้ายามเย็นปรากฏแสงสีทองอ่อนๆทางด้านทิศตะวันตก แม้จะเป็นยามเย็นแต่บรรยากาศของเมืองเชียงใหม่ยังเต็มไปด้วยผู้คนมากมาย ความสับสนวุ่นวายของเมืองท่องเที่ยวช่วยบรรเทาความโศกาอาดูรแก่เด็กสาวได้มากพอควรทีเดียว “ หนูๆ ” เสียงหนึ่งดังแว่วทางเบื้องหลัง เมื่อเด็กสาวหันกลับไปทางทิศของต้นเสียงนั้น ร้านเฟอร์นิเจอร์เมื่อตอนเช้านั่นเอง ธารนทีสอดส่ายสายตามองหาเจ้าของเสียงเรียกซึ่งอาจจะเป็นลุงเจ้าของร้านที่เจอเมื่อเช้าก็เป็นได้ ไม่มีใคร ?? เบื้องหน้ามีเพียงเฟอร์นิเจอร์ที่ตั้งแสดงอยู่มากมาย รวมถึง ‘ กระจกบานนั้น ’ ด้วย ... กระจกบานใหญ่ที่มีรูปสลักปิศาจอยู่ด้านข้าง ธารนทีสืบเท้าเข้าไปดั่งต้องมนต์สะกด สายตาจับจ้องอยู่ที่บานกระจกที่มีกรอบไม้สีดำที่มีรูปสลักอันวิจิตรพิสดารทว่ากลับสวยงามอย่างน่าประหลาด บัดนี้เด็กสาวยืนอยู่เบื้องหน้ากระจกบานนั้นแล้ว แสงอาทิตย์ภายนอกกำลังจะลับขอบฟ้า บรรยากาศของสนธยาเริ่มเข้ามาแทนที่ส่งผลให้แสงเงาในร้านมืดสลัว จินตนาการคลับคล้ายกับมีอะไรสักอย่างที่หลบเร้นอยู่ในเงามืดของเฟอร์นิเจอร์ที่วางเรียงรายระเกะระกะ ดุจดั่งต้องมนตรา ธารนทีผู้ซึ่งบัดนี้ยืนอยู่หน้ากระจกค่อยๆยื่นมือช้าๆหมายที่จะสัมผัสเนื้อกระจกอันมีพื้นผิวสะท้อนแวววาว มือของเธอใกล้เข้าไปทุกขณะพร้อมๆกับบรรยากาศที่มืดลงอย่างปัจจุบันทันด่วน ที่ผิวกระจกดูเหมือนจะมีระลอกคลื่นเล็กๆกระจายสลับไปมา ! “ หนูมาซื้อของหรือจ๊ะ ” เสียงทุ้มดังจากทางเบื้องหลัง นั่นทำให้เด็กสาวสะดุ้งตื่นจากภวังค์พร้อมทั้งหดมือกลับทันที ชายวัยกลางคนที่เจอเมื่อตอนเช้านั่นเอง คุณลุงเจ้าของร้านเดินไปเปิดสวิตช์ไฟทำให้ทั่วทั้งร้านสว่างไสวด้วยแสงจากหลอดนีออน “ เฮ้อ ... ฝนจะตกอีกแล้ว เมื่อกี้ยังสว่างอยู่ดีๆ ” ชายผมสีดอกเลาบ่นพึมพำพร้อมกับสืบเท้าเข้ามาใกล้ “ดูท่าหนูจะชอบกระจกบานนี้จริงๆ ” ผู้เป็นเจ้าของร้านถามเมื่อเดินเข้ามาใกล้ “ ค่ะ ดูมันสวยและเหมือนมีพลังอันประหลาด ” ธารนทีตอบ สายตายังคงจ้องจับอยู่ที่กระจกปริศนา “ กระจกบานนี้มีเรื่องเล่าสืบกันมา ... ” เจ้าของร้านเริ่มเล่า “ มีเรื่องเล่ายังไงเหรอคะ ” ผู้เป็นอาคันตุกะถามเมื่อเห็นผู้พูดทิ้งระยะ “ กระจกบานนี้สามารถทำให้คำอธิษฐานเป็นจริงได้ ” ชายสูงวัยกล่าวต่อ สายตามีประกายเร้นลับที่ยากหยั่งถึง อ๋อ ... ดูเหมือนคุณลุงจะเคยพูดแล้วเมื่อเช้านี้ ธารนทีนึกในใจ แล้วนี่จะมาไม้ไหนอีกละนี่ สงสัยจะหลอกขายกระจกให้ได้แหงๆ “ คำอธิษฐานสามารถทำให้เป็นความจริงได้ทุกอย่าง ... ทว่าเพียงข้อเดียวเท่านั้น ” ผู้เป็นเจ้าของร้านกล่าว ขณะที่สายฝนเริ่มโปรยปรายทำให้ผู้คนข้างนอกดูบางตาลงไปอีก “ ได้ทุกอย่างเลยเหรอคะ ” ธารนทีถาม เด็กสาวนึกสนุกที่ได้คุยกับคุณลุงคนนี้ อย่างน้อยก็ทำให้เธอลืมความโศกเศร้าที่ต้องสูญเสียเพื่อนได้ชั่วขณะหนึ่ง “ ใช่ ... ได้ทุกอย่าง ไม่เว้นแม้แต่ ... ” คำสุดท้ายเหมือนจะถูกกลืนไปในลำคอ “ แม้แต่อะไรคะ ” สาวน้อยรุกถาม “ แม้แต่การฟื้นคืนชีวิตของคนตาย !! ” เจ้าของร้านพูดต่อจนจบประโยค ครืนนนน .... เสียงฟ้าคำรามลั่น ขนอ่อนทั่วทั้งสรรพางค์กายของธารนทีเกิดลุกซู่ขึ้นพร้อมกัน นั่นเป็นเพียงคำโฆษณา ... หรือมีค่าควรที่จะลองเชื่อดู ? “ ไม่ ... ไม่จริงหรอกลุง เรื่องพรรค์นั้นเป็นไปได้ซะที่ไหน ” เด็กสาวเถียง พยายามควบคุมไม่ให้เสียงสั่นด้วยความตื่นเต้น “ มนต์ดำทำได้ทุกอย่าง ” ชายตรงหน้าเธอตอบแผ่วเบาทว่าหนักแน่น “ เพียงแต่ว่า ... มนต์ดำนั้นมักต้องมีข้อแลกเปลี่ยน มีเงื่อนไข ” เจ้าของร้านพูดต่อ “ แล้วข้อแลกเปลี่ยนของการทำให้คนที่ตายแล้วฟื้นคืน คืออะไรล่ะคะ ” ธารนทีถามอย่างรวดเร็ว ใจเต้นรัวดังตีกลอง ชายสูงวัยเงยหน้ามองธารนทีตรงๆยิ้มให้เล็กน้อย เธอไม่สามารถบอกได้ว่ารอยยิ้มนั้นปราศจากเลศนัยแอบแฝงหรือไม่ “ บางครั้งอาจต้องแลกเปลี่ยนด้วยชีวิต ! ” เจ้าของร้านกล่าว แววในตาส่องประกายประหลาดยากที่จะอ่านได้ถึงวัตถุประสงค์ที่แท้จริง เด็กสาวผู้จมอยู่ในห้วงทุกข์เริ่มมีความหวัง บางทีอาจจะมีค่าควรแก่การลอง ? ยังไงเสียถ้าลองไว้ก่อนก็ไม่น่ามีอะไรเสียหาย ที่ว่าอันตรายถึงชีวิตนั้น ลุงเจ้าของร้านคงแต่งเติมเรื่องเพื่อให้ดูขลังจะได้ขายกระจกได้เสียมากกว่า ในที่สุดเธอก็ตัดสินใจ “ คุณลุงคะ กระจกบานนี้ราคาเท่าไร ” ธารนทีถามถึงราคา ซึ่งหากแพงก็อาจจะหมายถึงว่าลุงแกเป็นพวกต้มตุ๋นจริงๆ หากเป็นเช่นนั้นเธอก็จะไม่สนใจและกลับบ้านเสียทันที “ สองพันบาทครับ ” ชายที่มีผมสีดอกเลาเอ่ยราคาที่ไม่น่าเชื่อออกมา “ จริงเหรอคะ ! ลุง ทำไมถูกจัง ” เด็กสาวแทบไม่เชื่อหูตัวเอง เพราะกระจกบานใหญ่แถมยังมีกรอบไม้แกะสลักสวยงามอย่างดี ทำไมถึงตั้งราคาไว้เพียงแค่นี้ “ จะซื้อไหมล่ะครับ ” ผู้ขายยิงคำถามใส่ โดยไม่ตอบคำถามก่อนหน้า “ ซื้อค่ะ ซื้อ ! ” ธารนทีตอบทันที ยังไงซะถึงเรื่องมนต์ดงมนต์ดำอะไรนั่นจะเป็นเรื่องเหลวไหล แต่ถ้าซื้อไว้ยังไงก็ไม่ขาดทุนแน่ๆ “ เดี๋ยวคุณลุงช่วยไปส่งที่บ้านหนูพรุ่งนี้สายๆนะคะ ” น้ำรีบบอก เธอจ่ายเงินพร้อมวาดแผนที่บ้านที่อยู่ไม่ไกลจากร้านนัก ที่เด็กสาวให้ขนกระจกไปพรุ่งนี้นั่นก็เพราะแม่ของเธอจะไม่อยู่บ้านเป็นเวลา 2 – 3 วัน ซึ่งจะทำให้ดำเนินการต่างๆได้สะดวกยิ่งขึ้น ชายผู้เป็นเจ้าของร้านรับคำพลางหยิบแผนที่ไปดู “ คุณลุงคะ แล้วเวลาที่เราจะอธิษฐานต้องทำยังไงคะ ” ธารนทีถามถึงขั้นตอนของการประกอบพิธีทางไสยศาสตร์ด้านมืด ผู้มีผมสีดอกเลาเงยหน้ามองเด็กสาวอีกครั้ง นัยน์ตาส่องประกายลึกลับน่าฉงน เขายิ้มพร้อมพูดเบาๆ “ หนูต้องหาคนทำพิธีให้ได้อย่างน้อย 3 คน ” ถึงตอนนี้ธารนทีนึกไปถึงวิไลวรรณและเพ็ญรตาเพื่อนคู่ทุกข์คู่ยาก “ จากนั้นให้ทุกคนใช้เลือดจากปลายนิ้วนางข้างซ้ายอันเป็นนิ้วที่มีชีพจรใกล้ชิดกับหัวใจมากที่สุดสัมผัสกระจกพร้อมๆกันในเวลาที่ดวงอาทิตย์ลับขอบฟ้าไปแล้ว  ” ชายผู้เป็นเจ้าของร้านชะลอการพูดนิดหนึ่ง พร้อมกล่าวต่อว่า “ นั่นเป็นการทำสัญญาเลือดกับมนต์ดำ !! ” เด็กสาวขนลุกน้อยๆ แม้จะรู้ว่าเป็นเพียงเรื่องที่อุปโลกน์ขึ้นมาแต่ลุงแกช่างแต่งเรื่องได้เนียนจริงๆ น้ำกลับออกจากร้านขายเฟอร์นิเจอร์แห่งนั้น ระหว่างทางเด็กสาวพยายามนึกหาเหตุผลที่จะชักชวนเพื่อนสนิทอีกสองคนให้มาร่วมเล่นให้จงได้ ยังไงเสียเธอก็คิดว่าลองไปก็คงไม่มีอะไรเสียหายหรอก ช่วงเวลาเย็นย่ำ ในระหว่างรอเวลาที่จะไปงานศพพร้อมกับมารดานั้น ด้วยความอ่อนล้าจึงทำให้ธารนทีเผลอหลับไปเพียงชั่วขณะ ทว่าในความฝันอันแสนสั้นนั้น เด็กสาวเห็นเกศนีย์เพื่อนรักยืนร้องไห้อยู่ที่นอกประตูรั้วบ้านของเธอ ! จากคุณ : Luckard - [ 28 ม.ค. 51 16:48:39 ]

ความคิดเห็นที่ 3 อะจ๊าก หนูน้ำ เอาจริงเหรอเนี่ย เจอผีถ้วยแก้วไปรอบนึงแล้ว เดี๋ยวเจอผี กระจกอีกรอบล่ะ จะหนีกันป่าราบนะจ๊า (วันนี้ลืมตัว มานั่งอ่านตอนดึกอีกแล้วครับ จ๊าก) จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 28 ม.ค. 51 18:07:20 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ใช้กระจกได้เพื่อนคืนมาคน เสียไปอีกคน ก็ไปใช้ชามแก้ว คืนมาคน เสียไปคน ก็ไปใช้แว่นกระจก คืนมาคน เสียไปคน ไปเรื่อยๆ เอิ๊ก จากคุณ : scottie - [ 28 ม.ค. 51 22:13:20 ]

ความคิดเห็นที่ 5 จ๊ากกก ผีมาอ่ะ จะพยายามไม่กลัว มาอ่านต่อเรื่อยๆ แห่ะ แห่ะ จากคุณ : หริชา (หริชา) - [ 29 ม.ค. 51 10:58:09 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ช่างกล้าซะจริงๆ จากคุณ : หมูน้อยห้อยหัว - [ 30 ม.ค. 51 08:23:28 ]

ความคิดเห็นที่ 7 อัพเดตครับ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W6290607/W6290607.html จากคุณ : Luckard - [ 31 ม.ค. 51 18:20:05 ]