“ถ้าหากว่าเก่งเกิดเร็วกว่านี้สักหกปี หรือเพียงแค่พี่เกิดช้ากว่านี้อีกสักหน่อย… ก็คงจะดี” ทั้งสองคนมองดูสายน้ำที่ไหลแรงเพราะสายฝนเพิ่งตกกระหน่ำมาหยกๆ เจ้าพระยาหน้าฝน กับคนเศร้าสองคนในร้านไอศกรีมริมท่าน้ำ

“ผมผิดตรงไหนที่รักพี่ ทำไมล่ะ ทำไมพี่ถึงรักผมไม่ได้” เด็กหนุ่มทำท่าเหมือนจะร้องไห้… เขารู้จัก “พี่สาวใจดี” จากอินเทอร์เน็ต หลังจากที่เป็นเพียงคนทักทายธรรมดา การสนทนาผ่านหน้าจอคอมพิวเตอร์ทุกวันทำให้ทำให้ทั้งคู่สนิทสนมกันอย่างรวดเร็ว หญิงสาวคิดกับเขาอย่างน้องชาย ในขณะที่เด็กหนุ่มคิดอะไรมากมายไปกว่านั้น

“ไม่เคยมีใครใจดีกับผม…แบบนี้” น้ำเสียงหม่นเศร้า ออกมาจากความรู้สึก

“แต่เก่งยังเด็ก ยังเรียนหนังสืออยู่ พี่อยากให้เก่งตั้งใจเรียน พี่จะเป็นกำลังใจให้นะคะ” ไอศกรีมในถ้วยละลายไปนานแล้ว สายตาหลายคู่มองมาอย่างสงสัย… หญิงสาวในชุดทำงานกับเด็กหนุ่มในชุดนักเรียนมัธยมปลาย เป็นคู่พี่สาวกับน้องชายที่ต่างกันสุดขั้ว

“แต่ผมจะจบแล้ว”

“นั่นสิ พี่ถึงอยากให้เก่งตั้งใจอ่านหนังสือเตรียมเอนทรานส์ไงคะ”

“ทำไมพี่ถึงเป็นแฟนผมไม่ได้ ก็ไหนพี่บอกว่าพี่ไม่มีแฟน” เขาคาดคั้นเอาคำตอบ

“บางที…ถ้าเก่งโตขึ้น อาจจะเข้าใจมากกว่านี้”

“ทำไมล่ะ ผมไม่ใช่เด็กนะ ผมโตแล้ว ทำไมถึงชอบหาว่าผมเด็กอยู่เรื่อย”

“ก็อย่างนี้แหละ นิสัยของเด็ก”

“ผมขอโทษ”

กอผักตบชวายังลอยตามน้ำ เรือโดยสารผ่านไปมา นานๆ ที่ จะมีเรือลากทรายอืดอาดผ่านไป บนสะพานแขวนข้ามแม่น้ำเจ้าพระยา รถรายังวิ่งขวักไขว่… ร้านไอศกรีมริมน้ำที่เย็นจัดด้วยแอร์คอนดิชั่น ทำให้หญิงสาวต้องขยับเสื้อสูทตัวนอกให้กระชับขึ้น เสียงเพลงในร้านยิ่งทำให้เศร้าเข้าไปอีก…

…แค่เพียงดอกไม้ริมทาง เธอจะมองมันสวยถึงเมื่อไหร่ เมื่อไรไม่รู้ จะเกิดอะไรกับฉันแม้สักวันเธอได้เจอะใครบางคน คนที่พร้อมดีดีกว่า…กว่าคนคนนี้ ที่รักเธอ…..

“เรา…เป็นพี่น้องกันนะ” คำพูดที่ทำให้เด็กหนุ่มเกือบต้องร้องไห้ขึ้นมาจริงๆ

“พี่จะเป็นพี่สาวใจดีสำหรับเก่งเสมอ นะคะ” เธอยิ้มเศร้า ซ่อนน้ำตา

“ผมเกลียดคำคำนี้ที่สุด” ความเจ็บปวดในใจมีมากมายไม่แพ้กัน เพียงแต่คนหนึ่งผ่านประสบการณ์ชีวิตมามากกว่า ในขณะที่อีกคนหนึ่งยังไม่พ้นวัยศึกษา แต่ความรัก มักจะไม่เลือกสถานภาพเสมอ

“มีบางเรื่องที่พี่ไม่เคยเล่าให้เก่งฟัง แม้จากการ Chat ทางเน็ต หรือจากการที่เราได้นั่งคุยกัน…” หญิงสาวรวบรวมความเข้มแข็ง ก่อนบอกเล่าเรื่องราว

“พี่มีน้องชาย เค้าน่ารักมาก เค้าเหมือนเก่งทุกอย่าง น่ารัก สุภาพ เป็นเด็กดีของคุณพ่อคุณแม่ แต่อยู่ๆ วันหนึ่งเค้าก็จากพวกเราไป ไม่ลาสักคำ อุบัติเหตุพรากเค้าไปจากพวกเราทุกคน… พอพี่ได้รู้จักกับเก่ง พี่ก็รู้สึกเหมือนน้องชายกลับมาอีกครั้ง มันเป็นความรู้สึกที่อธิบายยากนะ แต่ช่วงที่เค้าจากไปตอนนั้น อายุเค้าเท่ากับเก่ง ในตอนนี้”

“ผมเสียใจด้วยนะครับ”

“เก่งมีอะไรหลายๆ อย่างเหมือนน้องชายพี่ เหมือนเสียจนบางทีพี่ก็คิดว่าอยากให้เก่งมาเป็นน้องของพี่จริงๆ“ ความรู้สึกสุดท้ายถูกระบายออกมา และความเงียบก็เข้ามาแทนที่การสนทนา

“ครับ ผมเข้าใจแล้ว เข้าใจดีทุกอย่างเลย เรา…ไม่สามารถเป็นอะไรได้มากกว่าพี่กับน้อง”

“…………….”

“ผมขอเวลาพี่นะครับ สักพัก ผมหมายถึงเวลาทำใจที่จะคิดกับพี่ อย่างที่พี่คิดกับผม แล้วเราจะเป็นพี่น้องกัน” คำพูดสุดท้ายของเด็กหนุ่ม ก่อนที่เขาจะเดินจากไป

ท้องฟ้าแจ่มใสหลังฝนตก นอกร้านก้านหนึ่งผู้คนเดินกันขวักไขว่ รถราติดยาวเหยียดเป็นแพ เด็กหนุ่มเดินหายไปกับกลุ่มคนมากมายเหล่านั้น หญิงสาวยังนั่งอยู่ที่เดิม แม่น้ำเจ้าพระยายังไหลเรื่อย สายน้ำไม่เคยเหนื่อยที่จะรินไหล…

น้ำตาหญิงสาวอาบแก้มนวล

“ถ้าหากว่าเก่งเกิดเร็วกว่านี้สักหกปี หรือเพียงแค่พี่เกิดช้ากว่านี้อีกสักหน่อย… ก็คงจะดี” /



ปล.....
เรื่องสั้นอารมณ์เดิม เอามาส่งท้ายเวอร์ชั่น "รักเด็ก" ซะหน่อย อิอิ