เสียงกรีดร้องที่ค่อยๆ ดังขึ้นข้างหู ฉุดฉันออกมาจากห้วงแห่งความฝันอย่างเคย มัน...ยังคงทำหน้าที่ได้ดีเหมือนทุกทุกวัน...ช่วยให้ฉันตื่นจากฝันที่ไม่ต้องการ
ท้องฟ้าวันนี้ มืดครึ้มเหลือเกิน...ฝนจะตกหรือเปล่านะ...แค่เพียงนึก หัวใจมันก็เหมือนจะเต้นเร็วขึ้นซะแล้ว
....หวังว่าฉันคงไม่ต้องเดินตากฝนไปทำงานหรอกนะ ฉันไม่อยากเป็นนางเอกมิวสิกวีดีโอแต่เช้า... ฉันมองขึ้นไปบนฟ้าอีกครั้ง เหมือนจะวิงวอนขอความเห็นใจจากใครสักคนบนนั้น แล้วก็พลันนึกถึงบรรยากาศของท้องทะเลยามฝนพรำขึ้นมา หากใครเคยไปทะเลหน้าฝน ก็คงจะมีความเห็นไม่ต่างจากฉันเป็นแน่ ...สวย จนหลงรัก แต่ก็เหงา จับใจ...
ฉันเร่งฝีเท้าให้ก้าวยาวขึ้น ทันทีที่หยดน้ำเล็กๆ ที่ดิ่งลงมาจากฝากฟ้าแล้วโดนหัวฉันอย่างจัง...อีกไม่กี่ก้าวก็จะถึงแล้ว...ทันไหม ทันไหม...
ฉันยอมรับว่า ฉันตื่นเต้นเหลือเกิน ตั้งแต่วินาทีแรกที่ผลักประตูกระจกบานใหญ่ ออกมาสัมผัสกับอากาศภายนอก กลิ่นชื้นของไอดินทำให้ฉันสูดหายใจเข้าจนเต็มปอดอย่างเคยชิน ฉันชอบกลิ่นชื้นแบบนี้เหลือเกิน นานแค่ไหนแล้วนะ ที่ไม่ได้สัมผัสบรรยากาศเช่นนี้ เพราะตลอด 2 ปีที่ผ่านมาฉันแทบจะไม่เคยเดินไปทำงานเลย...ห้องนอน...รถส่วนตัว...ตึกทำงาน...ชีวิตของฉันเป็นเช่นนี้มาโดยตลอดตั้งแต่ย้ายที่อยู่ในครั้งนั้น
รอยยิ้มหวานละมุน จากชายหนุ่มในเครื่องแบบสีฟ้าอ่อน เป็นอีกสิ่งหนึ่งที่ช่วยเรียกสติของฉันให้กลับมา ฉันเผลอยิ้มกับตัวเองนานเท่าไหร่ไม่รู้ จนกระทั่งเดินผ่านเครื่องสแกนบัตรของรถไฟฟ้าถึงได้รู้ตัว...แน่นอน ฉันยิ้มตอบหนุ่มคนนั้นอย่างมีสติ ก่อนที่จะนึกขำตัวเอง....เป็นอย่างนี้ทุกที ชอบเผลอยิ้ม เผลอทำหน้าบึ้ง เผลอมีอารมณ์ร่วมไปกับจินตนาการที่สร้างขึ้นมาเองในที่สาธารณะ
ไม่นานเท่าไหร่ รถไฟฟ้าขบวนถัดไปก็มาถึงชานชาลา ฉันแทรกตัวเข้าไปเบียดเสียดกับผู้คนมากมายในนั้น....ไม่นานฉันก็เดินทางมาถึงที่หมาย
....เฮ้อ....ฝนตกจนได้....อุตส่าห์ลุ้นมาตลอดทางขอให้ฝนไม่ตกไม่ก็หยุดตกตอนมาถึง...เฮ้อ...ฉันเลือกที่จะยืนรอเพราะหวังว่าสายฝนจะเบาบางลงในไม่ช้า แต่เมื่อรอจนแน่ใจว่าหมดหวังแน่ๆ จึงตัดสินใจทำในสิ่งที่ไม่อยากทำเหลือเกิน
..ต้องเป็นหวัดแน่เลย... ฉันยกกระเป๋าสะพายใบใหญ่ขึ้นเหนือหัว ....หนักจัง.... ไม่นาน ฉันก็ลดมันลงมาถือเฉยๆ ทำแบบนี้สลับกันไป 2-3 ที ก็เดินมาถึงอาคารที่เป็นจุดหมายหลักของฉัน ...ดีนะเสื้อตัวนี้ไม่บางเท่าไหร่ ไม่งั้นหนาวตายแน่ๆ
ฉันหมุนไปมาอยู่หน้ากระจก เพื่อสำรวจตัวเองว่าเปียกปอนมากน้อยแค่ไหน...ไม่แย่แฮะ...ฉันยิ้มให้กำลังใจตัวเองก่อนที่จะก้าวเข้าที่ทำงาน
วันธรรมดาวันหนึ่งที่สร้างความตื่นเต้นให้ฉันไม่น้อย
เรื่องธรรมดาเรื่องหนึ่งที่เป็นเรื่องใหญ่มากสำหรับเช้าวันนี้ของฉัน...มุมมองที่แตกต่างออกไป ทำให้ความรู้สึกเปลี่ยนไปอย่างไม่น่าเชื่อ คนที่ไม่ชอบวันฝนพรำอย่างฉัน กลับตื่นเต้นราวกับว่าตัวเองเป็นเด็ก คิดและทำในสิ่งที่ไม่คิดว่าจะทำ ถ้าเป็นเมื่อก่อนฉันคงหา TAXI สักคัน เพื่อให้ฉันไม่ต้องเดินฝ่าสายฝนไปทำงาน แต่ฉันในวันนี้ไม่เหมือนฉันในวันก่อน เพราะฉะนั้น การได้ลองทำในสิ่งที่ไม่คิดจะทำ หรือการได้ลุ้นในเรื่องที่หลายๆ คนมองว่าธรรมดา จึงเป็นเรื่องที่น่าภูมิใจและตื่นเต้นที่สุดของฉันในวันนี้
แน่นอนว่าเรื่องนี้จะถูกบันทึกอยู่ใน สมุดบันทึกเรื่องราวดีดีในแต่ละวันของฉัน....รวมถึง....การแอบอู้งานมานั่งพิมพ์เรื่องที่ว่านี้แปะในถนนฯ แห่งนี้ด้วย....
วันนี้มีเรื่องดีดีเกิดขึ้นกับคุณ หรือยังคะ?
แก้ไขเมื่อ 30 ม.ค. 51 14:52:35
แก้ไขเมื่อ 30 ม.ค. 51 13:54:03
จากคุณ :
รวยระรินกลิ่นชา
- [
30 ม.ค. 51 12:11:12
]