ความคิดเห็นที่ 1 ตอนเป็นหนุ่มนั้น ผมเป็นเด็กหนุ่มที่โง่มากคนหนึ่งเลยทีเดียว เพราะอะไรน่ะหรือ เพราะผมไม่รู้ว่าผมมีเวทมนต์น่ะสิ อ่ะฮ่า อย่าเพิ่งทำตาโต ผมไม่ใช่พ่อมดหรอก (แต่ก็อาจเป็นได้) ผมไม่รู้ว่าโลกของคุณมีหรือเปล่า แต่ดูจากสีหน้าของคุณแล้ว คุณไม่เชื่อผมเอาเสียเลย ตอนนั้นผมมีหน้าตาอ้วนกลม มนๆ บานๆ เบอะๆ ตา จมูก ปากมิได้สมส่วนกัน สำหรับผมแล้วเรียกได้ว่าน่าเกลียดเลยทีเดียว ผมเคยร้องไห้โอดครวญเมื่อเพื่อนสนิทไม่ได้รักผมดั่งแฟน ผมโทษตัวเองว่าเป็นเพราะผมน่าเกลียด น่าเกลียดอย่างนี้แล้วใครจะมารักเล่า เพื่อนสนิทที่ผมรักคนนี้ก็ตีจากผมไป แต่อยู่มาวันหนึ่งวิญญาณอันสว่างไสวที่ล่องลอยอยูทุกหนทุกแห่ง (แต่มันสว่างมากจนคุณก็ไม่อาจเห็นได้) ส่งเสียงกระซิบกับผมว่ามีของขวัญอยู่ในร้านค้าแห่งหนึ่ง จงซื้อมันซะ ผมติดตามไปยังเสียงกระซิบนั้น ก็พบหนังสือตำราเล่มหนึ่ง ชื่อว่า 'หนังสือเวทมนต์เบื้องต้น' ในนั้นมีคาถาแทบจะทุกบท (แต่ก็ไม่ทุกบทหรอกนะ) เบื้องต้นที่จะทำให้ผมมีความสุข และได้สิ่งที่ผมต้องการ ตั้งแต่วันนั้นชีวิตผมก็เปลี่ยนไป แต่ไม่ได้เปลี่ยนทันทีหรอกนะ มันก็ใช้เวลาอยู่ ผมจะเล่าจากส่วนไหนดีหนอ มันมีหลายแง่มุมให้เล่ามากมายเหลือเกิน หวังว่าคุณคงจะไม่ลุกหนีผมไปนะ ไม่ต้องเป็นห่วงงานการของคุณในโลกใบนั้นหรอก เมื่อคุณอยู่ในโลกของผมแล้ว คุณมีเวลาเหลือเฟือน่า เอาเป็นว่าผมจะเล่าส่วนที่หลายคนอยากรู้แล้วกัน (อันที่จริงผมอยากเล่ามากกว่า) แก้ไขเมื่อ 31 ม.ค. 51 13:57:16 แก้ไขเมื่อ 31 ม.ค. 51 13:56:26 แก้ไขเมื่อ 31 ม.ค. 51 13:53:22 จากคุณ : ดอกไม้ในกำมือ - [ 31 ม.ค. 51 13:39:30 ]

ความคิดเห็นที่ 2 หลายคนคงอยากรู้ว่า เหตุใดผมจึงกลายร่างเป็นชายหนุ่มน่ารักน่าเอ็นดู และงดงามเช่นนี้ได้ (ไม่น่าเชื่อเลยใช่ไหมล่ะ) หลังจากที่ผมลองนั่งศึกษาคาถาเบื้องต้นแล้ว ผมก็รู้สึกมีความสุขมาก ผมก็ลองใช้คาถาทันที คาถานั้นมีอยู่ว่า 'เราเป็นคนหน้าตาดีมีความมั่นใจ' อืม... มันไม่ได้ผลทันทีหรอก ผมยังคงส่องกระจกแล้วยังเห็นตัวผมคนเดิม เหล่าชาวโลกคนอื่นต่างยังคงบอกว่าผม หน้าตาธรรมดา แต่ผมไม่ต้องการแค่เป็นคนหน้าตาธรรมดาน่ะสิ ทำไมน่ะหรือ? ก็เพราะว่า ชาวโลกของผมเป็นพวกชอบพวกหน้าตาดี ชอบเทวดา ชอบนางฟ้า แต่จะชิงชังพวกหน้าตาขี้ริ้ว ถึงแม้ว่าวัฒนธรรมจะพร่ำอยู่ร่ำไปว่า 'คนเราควรจะรักคนที่จิตใจ มากกว่าหน้าตา' หรือไม่ก็ 'อย่าดูคนแต่ภายนอก' พวกชาวโลกมักจะทำอี๋อ๋อ กับคนหน้าตาดี แม้ว่าจะทำเป็นล้อเล่น และพวกเขาจะแสดงท่าทีก่นด่าพวกขี้ริ้วอย่างทีเล่นทีจริง พวกเขาทำไป โดยไม่รู้สึกเลยว่า มันทำให้สิ่งที่เขาพร่ำบอกมันไม่เป็นความจริง จิตใจจะดีไปกว่าหน้าตาได้อย่างไร หากผู้คนยังพร่ำล้อคนหน้าตาขี้ริ้ว แต่อี๋อ๋อคนหน้าตาดี ผมไม่อยากเป็นเช่นนั้น ผมไม่อยากเป็นหน้าตาขี้ริ้วที่ได้แต่นั่งอยู่ข้างเวที แล้วมีเหล่าพวกเทวดานางฟ้า คอยแต่ได้รับแสงสว่างและพรทั้งหลาย ผมรับไม่ได้เอาเสียเลย แก้ไขเมื่อ 31 ม.ค. 51 14:00:37 แก้ไขเมื่อ 31 ม.ค. 51 13:59:04 แก้ไขเมื่อ 31 ม.ค. 51 13:49:42 จากคุณ : ดอกไม้ในกำมือ - [ 31 ม.ค. 51 13:41:05 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ผมตกต่ำเสียใจถึงขั้นเลือกที่จะเป็นลองคบกับพวกวีฟ่า (วีฟ่า คือภูตประเภทหนึ่งในโลกของผม ที่คุณสามารถเป็นคนรักได้ด้วยอย่างง่ายดาย ภูตเหล่านี้จะรักคุณมาก แต่เสียอย่างเดียวคือคุณจะไม่รักมัน) คืนหนึ่งผมเรียกตัววีฟ่ามานอนเป็นเพื่อน ตัววีฟ่าตัวนี้ก็คุยเรื่องต่างๆ ให้ฟังมากมาย รวมถึงเจ้านายเก่าของมัน 'นี่ท่านรู้ไหมว่า เจ้านายเก่าของข้า เป็นผู้ที่สง่างามมากมาก' วีฟ่าเล่า 'อ้าว! แล้วเหตุใด เขาจึงเรียกใช้เจ้าเล่า' ผมถาม 'ไม่รู้เหมือนกัน แต่ท่านรู้ไหมว่า ตัววีฟ่าตัวอื่นๆ ต่างพากันอิจฉาข้าที่ได้เจ้านายที่สง่างามดุจเทวดา' 'เหตุใดเจ้าถึงเฉดหัวออกมาได้ล่ะ' 'อ้อ! เป็นเพราะว่าเขาเจอวีฟ่าตัวอื่นน่ะส' 'อืม' 'แต่เจ้านายคนก่อนหน้านี้ของข้า ก็เหมือนท่านน่ะแหละ หน้าตาขี้ริ้ว' '...' หลายท่านคงว่าผมทำเกินกว่าเหตุ แต่ผมไล่เจ้าตัววีฟ่าตัวนั้นออกจากเรือนลอยฟ้าของผมทันที จิตใจของผมหดหู่และเศร้าเกินกว่าจะรับได้ ผมเกลียดตัวเอง เกลียดคนที่อยู่ในกระจก ทำไมหน้าตาถึงบานเบอะ ดำขลับ ปากหนา ตาเล็ก อ้วนพลุ้ยถึงขนาดนี้ ขณะที่มองออกไปนอกหน้าต่าง เหล่าเทวดา นางฟ้า กลับบินว่อนไปมาอย่างสง่างาม ไม่จริง! ข้ารับสภาพนี้ไม่ได้แล้ว แก้ไขเมื่อ 31 ม.ค. 51 14:22:01 แก้ไขเมื่อ 31 ม.ค. 51 14:07:46 แก้ไขเมื่อ 31 ม.ค. 51 14:07:10 จากคุณ : ดอกไม้ในกำมือ - [ 31 ม.ค. 51 13:42:15 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ทันใดนั้นภูตตนหนึ่งก็ปรากฏกายขึ้น ภูตตนนี้มีแสงสว่างเรืองรองรอบกายมากมายทีเดียว จนแทบมองไม่เห็นว่าหน้าตาเป็นอย่างไร 'อ้อ ท่านคือคนนั้นใช่มั๊ย' เสียงของภูตดูไม่มั่นใจ 'หือ?' '...' 'เจ้าต้องการอะไร' 'เอ๋ ช่างเถอะ เอาเป็นว่าท่านคือคนนั้นแล้วกัน ข้าเป็นภูตโชคดีตนนั้น ที่บังเอิญได้พบกับแสงสว่างอันประเสริฐที่อยู่ทุกหนทุกแห่ง ข้าคิดว่าท่านคงจะรู้นะว่า เป็นแสงเดียวกับที่กระซิบให้ท่านซื้อตำราคาถาเบื้องต้นน่ะ' 'อื้ม.. ว่าต่อไปสิ&' ผมยังคงวางฟอร์ม 'เขาฝากผมมาบอกว่า อันเนื่องมาจากคาถามของคุณที่ร่ายไว้ มันออกผลแล้ว สิ่งที่คุณต้องทำก็คือคุณต้องตัดขน' 'หา? ตัดขนรึ? เจ้าแน่ใจนะว่าเขาพูดอย่างนั้น' 'ใช่ๆ ตัดขนที่อยู่บนหัวท่านน่ะ' 'มันเรียกว่าผมน่ะ' 'อ้อ แหะๆ ข้าขอโทษที บังเอิญข้าตื่นเต้นไปหน่อยที่จู่ๆ ข้าก็มีแสงเรืองรองรอบกายน่ะ แสงสว่างสูงส่งอันนั้นมอบให้ข้าเป็นการตอบแทนที่ส่งข่าวนี้ให้ท่านน่ะ' 'แล้วเขาว่าอะไรอีกหรือเปล่า' 'อืม ว่าๆ เขาว่าว่า ว่าท่านควรจะตัดผมของท่านโดยใส่สิ่งสำคัญสองอย่างลงไปในใจท่าน' 'อะไรหรือ' 'ความความตื่นเต้น กับความมั่นใจ' แก้ไขเมื่อ 31 ม.ค. 51 14:11:50 จากคุณ : ดอกไม้ในกำมือ - [ 31 ม.ค. 51 14:09:05 ]

ความคิดเห็นที่ 5 'แค่นั้นหรือ' 'ถูกแล้ว' 'เอาล่ะ ขอบใจเจ้ามาก ข้าคงต้องรีบไปตัดขนแล้วล่ะ เพราะข้าเองก็ตื่นเต้นและมั่นใจหน่อยๆ อยู่แล้วด้วย แล้วไว้เจอกันนะ ว่าแต่เจ้าชื่ออะไรนะ' 'เดิร์ด ข้าชื่อเดิร์ด' ‘ขอบใจเจ้ามากเดิร์ด' แล้วมันก็หายตัวไป หลังจากนั้นผมก็ไปตัดขนของผม ผมพกความตื่นเต้นและความมั่นใจไปด้วย อย่างน้อยผมก็มีความรู้สึกรับไม่ได้ที่ต้องอยู่แบบเดิม 'เสร็จแล้ว' หญิงอ้วนแก่พูดหลังจากร่ายมนต์สองสามคำ ขน(บนหัว) ของผมก็หลุดร่วงลงมากมาย หญิงแก่ไม่พูดจาอะไร หันไปร่ายมนต์ใส่หัวคนอื่นๆ ต่อ ทิ้งผมไว้กับกระจกบานโตกับความรู้สึกที่ว่า 'แล้วเราจะกล้าพบปะผู้คนได้อย่างไร' เพราะผมของผมมันดูเกินเหตุมาก (ใช่แล้ว ใช้วคำว่าเกินเหตุน่าจะเหมาะกว่า) มันดูเปรี้ยว เฟี้ยว ดูไม่ใช่ผมคนเดิมเอาเสียเลย แต่แล้วผมก็ระลึกถึงคำพูดของเดิร์ดได้ 'เราต้องพกความตื่นเต้นและมั่นใจไว้ด้วย' โอเค ผมก็เริ่มเดินฝ่าฝูงชนทั้งๆ ที่หัวเป็นเช่นนั้น จากคุณ : ดอกไม้ในกำมือ - [ 31 ม.ค. 51 14:14:45 ]

ความคิดเห็นที่ 6 หลายคนหันมามอง แต่ผมก็ไม่อาจเดาได้ว่าเขามองเพราะผมเป็นตัวประหลาดหรือเพราะชื่นชม หรือผมคิดไปเองทั้งๆ ที่ความจริงแล้วไม่มีใครสนใจหรอก หน้าผมแดงก่ำที่ (อาจคิดไปเองว่า) มีคนมองเช่นนั้น นี่เราคิดถูกหรือเปล่าที่เชื่อคำของเจ้าภูตที่ไม่รู้จักหัวนอนปลายเท้า ไม่เป็นไรน่า อย่างน้อยขนบนหัวมันก็ยาวขึ้นได้อีก แล้วไว้ค่อยว่ากัน เรื่องราวของผมผ่านไปโดยไม่มีอะไรเกิดขึ้น 15 วัน จนผมเริ่มชินกับสภาพของผม อย่างน้อยผมก็รู้สึกดีขึ้นนะที่ได้ตัดขนน่ะ อยู่มาวันหนึ่งก็มีกลุ่มเทวดาและนางฟ้า พากันบินลงมารายล้อม ตอนที่ผมกำลังนั่งชมวิวอยู่ริมน้ำพุแห่งความหวัง หนึ่งในกลุ่มเทวดานางฟ้านั้นพูดว่า 'โอ้ว ท่านคือใครกันหรือ เราเห็นท่านมานั่งตรงนี้ตั้งนานแล้ว ท่านช่างงดงามจริงๆ เราอยากรู้จักท่าน' 'เอ๋ จริงหรือ?' ผมตกใจ ไม่คิดว่าเทวดานางฟ้า จะพูดกับผมเช่นนั้น 'จริงสิ ท่านสง่างามเหมือนชาวแนปเอจเลยทีเดียว หรือว่าท่านเป็นชาวแนปเอจจริง' (ชาวแนปเอจเป็นเหล่าเทวดานางฟ้า ที่เป็นที่ยกย่องในเรื่องความงดงามของโลกของผม) 'ขนาดนั้นเชียวหรือ' 'ทำไมท่านถึงไม่เชื่อข้าล่ะ ข้าอยากให้ท่านไปสังสรรค์บนสวรรค์จำลองของเรา หลายคนบนนั้นหลงรักท่าน  แต่หลายคนก็ไม่กล้าบอก ได้แต่แอบมองท่านมาร่วม 15 วันแล้ว มีแต่ข้าเท่านั้นล่ะที่กล้า' 'เอ๋?' หนึ่งในเทวดานางฟ้านั้นก็ยื่นกุหลาบสวยงามช่อหนึ่งมาให้ 'ข้าให้ท่าน' 'โอ้ว ขอบใจท่านมากๆ เกิดมาข้ายังไม่เคยได้รับดอกไม้จากใครเลย' 'ต่อจากนี้ไป ท่านจะพูดอะไรข้าไม่สนใจหรอก เพียงแต่เมื่อท่านรับดอกไม้จากข้าแล้ว หวังว่าคืนนี้ท่านจะไปนอนค้างอ้างแรมกับข้า เพื่อที่ข้าจะได้สำรวจเรือนร่างอันงดงามของเจ้า' ในใจผมตื้นตันไปด้วยความดีใจ คาถาจากตำราที่ซื้อมาได้ผลจริงด้วยหรือนี่ ผมกระโดดลิงโลดด้วยความดีใจ เหล่าเทวดานางฟ้าต่างพากันประหลาดใจกับท่าทีประหลาดของผม 'สรุปว่าท่านจะไปค้างอ้างแรมกับข้า หรืออย่างน้อยก็ไปสังสรรค์บนสวรรค์เทียมกับพวกเราไหม' 'ไม่ล่ะ ตอนนี้ข้ามีความสุขมากมาย ข้าไม่อยากที่จะทำอะไรทั้งนั้น นอกจากมีความสุข ขอบใจเจ้ามากนะ' จากคุณ : ดอกไม้ในกำมือ - [ 31 ม.ค. 51 14:17:35 ]

ความคิดเห็นที่ 7 'เอาล่ะ ในเมื่อท่านเล่นตัวเช่นนี้ ขอให้ท่านรู้เอาไว้ว่า ถึงแม้ข้าจะเป็นมิตร แต่ท่านจะมิได้พานพบพวกข้าอีก' 'ข้าต้องขอโทษจริงๆนะ ข้าต้องขอตัวไปแล้ว' ตอนนั้นผมจำได้ว่าผมดีใจมากๆ จนปิดประกาศไปทั่วเมือง ว่าผมสามารถใช้คาถาจนเปลี่ยนร่างเป็นชาวแนปเอจได้ มิตรสหายหลายคนก็มาพินิจพิจารณาผม ต่างก็ยินดีกับผมด้วย แต่เขาก็ย้ำเตือนผมว่า 'อย่าเหลิงล่ะ' ผมดีใจจนกระโดดไปเจอคุณแม่ของผม คุณแม่ของผมท่านก็ยินดีด้วย แต่ท่านก็บอกผมว่า 'ลูกที่รัก เจ้างดงามกว่าเหล่าเทวดานางฟ้าใดๆ ในโลกอยู่แล้ว' 'จริงเหรอครับแม่' 'จริงสิจ๊ะ' 'เอางี้ ไหมล่ะ เจ้าลองไว้ผมแบบเดิม เจ้าก็จะรู้ว่าเจ้ายังคงงดงามอยู่' 'จริงหรือครับ' 'จริงจ๊ะ' 'ถ้าเป็นอย่างนั้นแล้วทำไมสมัยก่อนไม่มีคนมองผมเหมือนชาวแนปเอจล่ะครับ' 'หึๆ เด็กโง่' เสียงท่านแม่ยังคงเมตตาไม่สิ้นสุดเช่นเคย 'ทำไมเหรอครับ' ผมถามซ้ำ 'ที่คนอื่นเห็นเจ้าเป็นชาวแนปเอจและงดงามเกินเจ้านึกฝัน ก็เพราะว่าเจ้ามองเห็นตนเองเป็นเช่นนั้นน่ะสิ' 'โอ้ ผมเคยได้ยินเรื่องนี้มาเหมือนกันครับท่านแม่ แต่ผมไม่เคยตระหนักเลยว่ามันเป็นเรื่องจริง' 'ไม่แปลกหรอก หลายคนบนโลกใบนี้ก็ได้ยินคำพูดนี้หลายครั้งว่า จงเปลี่ยนสิ่งที่เจ้าคิด แล้วเจ้าจะเปลี่ยน หลายคนเชื่อนะ แต่ไม่คิดว่ามันมหัศจรรย์ได้ถึงเพียงนี้ หลายคนรู้แต่ไม่ตระหนักเพียงพอ บางทีความรู้พวกนี้ก็ถูกใช้อย่างไม่เต็มที่ เจ้าจะเห็นหลายล้านคนพูดว่า ข้าเข้าใจ ข้ารู้ว่าเมื่อข้าเปลี่ยนสิ่งที่ข้าคิดแล้ว ข้าจะเปลี่ยน แต่เจ้าจะเห็นได้ว่า เขาไม่รู้ว่าการเปลี่ยนความคิดนั้นมหัศจรรย์เพียงใด ดังนั้นเขาเลยคาดหวังแต่ความสามัญ สิ่งที่เขาแสดงออกมาจึงเป็นแบบสามัญ เขาเป็นคนดีที่พร่ำบ่น ที่เรียนรู้ ไม่จบสิ้น แต่ก็ไม่ผิดอะไรที่เป็นอย่างนั้นนะ เพียงแต่แม่แค่เสียดายแทนเขาน่ะ แต่ตอนนี้แม่พอใจมากแล้ว ที่เจ้ารู้ว่าการเปลี่ยนความคิดของเจ้าทำให้เกิดสิ่งมหัศจรรย์มากมายเพียงใด' ผมซาบซึ้ง และขอบพระคุณคุณแม่ รวมทั้งแสงสว่างสูงส่ง รวมทั้งเทวดานางฟ้า รวมทั้งชีวิต รวมทั้งตำราความรู้อันนี้ รวมทั้งร่างกายและตนเอง ที่นำความสุขอันเปี่ยมล้น ความสุขที่ได้รู้ว่า ความมหัศจรรย์มีจริง ความสุขที่ได้รู้ว่า เรามีคุณค่า ความสุขที่ได้รู้ว่า เมื่อเรามาอยู่ในจุดที่เราเป็นความงดงามนั้น เราจะไม่เห็นความสำคัญของความงามภายนอก แต่เราจะเห็นความงามภายใน คำโบราณนี้ที่หลายคนพร่ำบอก แต่เรามิเคยตระหนัก แต่มันคือความจริง เอาล่ะ ทุกๆ ท่านคงเหนื่อยที่จะฟังผมเล่าแล้ว ผมจะให้ท่านเดินชมรอบๆ โลกของผมบางส่วนก่อน ท่านจะเห็นว่ามันงดงามมาก อย่างน้อยมันก็งดงามกว่าเดิม แต่ความจริงแล้ว มันงดงามไม่มีที่สิ้นสุดอยู่แล้ว เอ... ผมพูดภาษาของโลกผมอีกแล้วล่ะสิ ขอโทษทีที่ท่านอาจจะไม่เข้าใจ แล้วเจอกันอีกทีในอีกเสี้ยวของครึ่งวินาทีในโลกของคุณครับ แก้ไขเมื่อ 01 ก.พ. 51 01:44:24 แก้ไขเมื่อ 31 ม.ค. 51 14:21:33 จากคุณ : ดอกไม้ในกำมือ - [ 31 ม.ค. 51 14:20:49 ]

ความคิดเห็นที่ 8 อืม จะ backfire ยังไงนะ จากคุณ : scottie - [ 31 ม.ค. 51 22:46:43 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ขอบคุณครับ ที่อุตส่าห์เข้ามาอ่านครับ คือเรื่องจบแล้วน่ะครับ อันนี้ผมเขียนโดยอิงชีวิตจริง แต่เป็นเชิงเปรียบเทียบน่ะครับ ผมเชื่อว่ายังต้องปรับปรุงอีกเยอะ แต่ผมก็มีความสุขที่ได้เขียนครับผม ขอบคุณที่เข้ามาคอมเม็นท์ครับ จากคุณ : ดอกไม้ในกำมือ - [ 1 ก.พ. 51 01:45:59 ]

ความคิดเห็นที่ 10 อืม ต้องใช้เวลานานในการอ่านระหว่างบรรทัดน่ะครับ แบบว่าผม เมตาบอลิสึมต่ำ แหะๆ จากคุณ : Storm_In_Teacup - [ 1 ก.พ. 51 15:28:49 A:58.168.219.13 X: TicketID:166018 ]