"บ้าน"...ที่ๆเคยเป็นที่พักพิงใจ
อบอุ่น อ่อนโยน และพร้อม...อยู่ตรงนั้นเสมอ

ที่ๆเราคิดถึงเป็นที่แรกเมื่อมีเรื่องดีๆ
เพราะรู้...รู้ได้ด้วยใจว่ากลับไปจะมีคนมอบรอยยิ้มให้ ยินดีด้วยจากหัวใจ

ที่ๆเรากลับไปหาได้ทุกคราที่มีความทุกข์ เหงา เศร้า
ที่ๆจะมีคนๆที่พร้อมคอยปลอบประโลมและให้กำลังใจ
โอบประคองให้เราลุกยืนขึ้นใหม่ เพื่อที่จะก้าวต่อไปข้างหน้าโดยไม่ท้อถอย

โซฟาตัวเก่าที่เคยนั่งด้วยกันมา ผ่านเสียงหัวเราะและร้องไห้มามากมาย
ซอกอุ่นๆบนโซฟาสีน้ำตาลที่เคยขดตัวพิงกัน
ไม่ว่าจะในยามเฮฮากับรายการทีวีเรื่องโปรด
หรือในวันที่ต้องการเพียงความสงบเงียบและบ่าที่มีไว้ให้พักยามเหนื่อยล้าหรือซับน้ำตา

มุมเล็กๆในครัวที่เราเคยพูดคุย ทำกับข้าว ล้างจานด้วยกัน
อาหารจานโปรด ที่รสชาติไม่เคยทำให้ผิดหวัง
หรือขนมแสนอร่อย ที่คนทำใจดีปาดครีมก้นชามให้ชิม

เราหวัง หวังที่จะให้ "บ้าน" รอเราอยู่ตรงนั้นเสมอ ผ่านคืนวันเวลา
หวัง หวังที่จะให้ความอบอุ่นอยู่ตรงนั้นเสมอ อยู่เป็นนิรันดร์

หากแต่เราลืมคิดไป ว่าไม่มีสิ่งใดสามารถจะคงอยู่อย่างเดิมตลอดไป
เวลาเปลี่ยน คนก็เปลี่ยน
ความรักที่เคยมี กลับจืดจางไปตามกาลเวลา
แม้ความรักเราจะยังคงเต็มเปี่ยม แต่อีกฝ่ายกลับไม่ใยดี...
....เหมือนน้ำเพียงหยดบนผืนทรายที่แห้งผาก ไม่อาจเติมเติมได้อีกต่อไป
....เหมือนสิ่งไร้ค่า ที่คนเขาไม่ต้องการ ยิ่งหยิบยื่น ยิ่งถูกผลักไส

หัวใจน้อยๆ ยิ่งให้ความรักไปมากเท่าไร ยิ่งถูกเหยียบย่ำมากเท่านั้น
เจ้าของหัวใจเล่าจะทำเช่นไร
เจ็บปวด...บอบช้ำ...

อยากจะถามว่าอะไรที่ทำให้เธอเปลี่ยนไป
ความรู้สึกระหว่างเรา จะมีวันกลับมาเป็นดังเดิมหรือไม่
หากแต่ไม่กล้า...
เพราะสายตาเย็นชาที่เธอใช้มองมา มันชัดเจนยิ่งกว่าคำพูดใดๆ

หัวใจกรีดร้อง...
อยากรู้เหลือเกินว่าทำไม
เราทำอะไรให้โกรธให้เกลียด
เพียงบอกมา เราจะไม่ลังเลที่จะขอโทษ
เราพร้อมที่จะปรับปรุงเปลี่ยนแปลง
ไม่ได้หวังจะให้เรากลับมาเป็นเหมือนเก่า
แต่ขอสักเศษเสี้ยวของความรักความหวังดี และมิตรภาพที่เคยมีให้กัน จะได้ไหม

กลับมาที่เก่า ที่ๆเคยมีแต่ความสุขให้เสมอ
หากที่ว่างตรงนั้น ไม่ได้เป็นของเราอีกต่อไป
คนมากมายผลัดเปลี่ยนหมุนเวียน
ความรักที่เธอมี แจกจ่ายออกไป คงไม่เหลือพอที่จะแบ่งปันให้เรากระมัง

หรือเวลามันเนิ่นนานจนเกินไป
จนเธอลืมเราไปจากหัวใจได้หมดสิ้น

มุมเก่าๆบนโซฟาเก่าๆ ตอนนี้หนาวเหน็บ
ถึงอยู่ใกล้ก็เหมือนอยู่ไกล
มีกำแพงน้ำแข็งสูงลิบกั้นกางระหว่างเรา
โซฟาตัวเดิม...ระยะห่างเท่าเดิม...
แต่ความรู้สึก...ไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป

กลับไปยืนตามมุมเก่าๆ ค้นหาความทรงจำเก่าๆ
ในวันที่มีความสุขจนล้นหัวใจ

ล้างจาน...ในครัวเดิม
หลับตา ฟังเสียงน้ำไหลผ่านชำระคราบความทรงจำในหัวใจ

ในเมื่ออดีตไม่อาจหวนคืน
ไม่ว่าหัวใจจะเรียกร้องซักเพียงใด อดีตก็ยังคงเป็นอดีตอันรางเลือน

น้ำตาไหลอาบสองแก้ม แม้จะสะอื้นไห้เพียงแผ่วเบา แต่หัวใจเจ็บปวดลึกซึ้งเกินคำบรรยาย
ไม่มีอีกแล้ว...ทุกสิ่งที่เคยมี
จบสิ้นกันแล้ว...อดีตอันหอมหวาน
ยกมือปาดน้ำตา สายตาพร่าเลือน
ภาพอดีตหลังม่านน้ำตานั้นยังคงตามเตือนถึงคนที่เราเคยรัก แต่เขาไม่รักเราอีกต่อไป

สัญญากับตัวเองว่าจะร้องไห้เป็นครั้งสุดท้าย
เปล่าประโยชน์ที่จะทุ่มเทความรักกับคนที่ไม่รักเรา

จบกันด้วยดีเถิดนะ ทุกสิ่งทุกอย่างจะจารจำในหัวใจเรา
เราก็ยังคงรักเขาเหมือนเดิม เพราะรักไปแล้วไม่อาจจะเลิกรักได้
หากที่ทำได้ ก็คงเป็นเพียงปล่อยวาง เลิกหวังที่จะได้ความรักตอบแทน
เพราะรู้แล้วว่าแม้เพียงเศษเสี้ยวหนึ่งของหัวใจ เขาก็คงไม่มีให้กันแล้วอีกต่อไป

ลาก่อนนะวันวาร...
....กับ "บ้าน" ที่ไม่ใช่บ้านของเราอีกต่อไป

แก้ไขเมื่อ 02 ก.พ. 51 20:37:59

แก้ไขเมื่อ 02 ก.พ. 51 15:06:52

แก้ไขเมื่อ 02 ก.พ. 51 15:05:58