ไม่น่าเชื่อเลย...ว่าคนบางคนจะทำให้หัวใจของฉันหวั่นไหว ด้วยคำพูดแค่ไม่กี่คำ แต่เขาคงไม่รู้หรอกว่าฉันรู้สึกอย่างไร เพราะฉันเป็นแค่เพียงทางผ่านในชีวิตเขาเท่านั้น ไม่ได้มีความหมายอะไรสำคัญให้เขาสนใจแม้แต่นิดเดียว
ใช่...ฉันรู้ รู้ว่าฉันมันเป็นคนน่าเบื่อ ไม่มีอะไรให้ตื่นเต้นเร้าใจเหมือนคนอื่น ๆ อย่างที่เขาชอบแม้แต่นิดเดียว ฉันจึงกลายเป็นคนที่ถูกมองข้ามมาโดยตลอด ทั้ง ๆ ที่ฉันเองก็ไม่ได้คิดหวังอะไรมากมาย พยายามเจียมเนื้อเจียมตัวอยู่เสมอ แต่มันก็อดเศร้าใจไม่ได้ที่การมีอยู่ของฉันกลับกลายเป็นอากาศธาตุสำหรับเขา แม้ในเวลาที่ได้เจอกัน ถึงเขาจะมองเห็นฉัน แต่ก็เหมือนจะมองผ่านเลยไปทุกครั้ง
นี่ฉันกลายเป็นคนที่ไร้ตัวตนไปแล้วจริง ๆ งั้นหรือ...
ช่างเป็นเรื่องที่น่าเจ็บปวดอะไรเยี่ยงนี้ ความไร้ค่าได้บีบคั้นหัวใจของฉันให้ทรมานจนถึงที่สุด ทางเดียวที่จะช่วยเยียวยาหัวใจตัวเองได้คือ
ตัดใจ ไม่พบ ไม่เจอ ไม่คุย และซ่อนเร้นตัวเองประหนึ่งว่าฉันไม่เคยมีตัวตน... ถึงแม้ว่าจะต้องร้องไห้คนเดียวก็ไม่เป็นไร เพราะเธอคงไม่อยากจะเข้ามายุ่งเกี่ยวอะไรกับฉันหรอกใช่ไหม
ฉันดูแลตัวเองได้ แม้ว่าหัวใจของฉันมันจะแหลกสลายไม่มีชิ้นดี...
แต่ฉันคงทนต่อไปไม่ไหว ที่จะต้องรับฟังใครต่อใครพูดถึงเธออย่างชื่นชม ฉันทนไม่ได้ที่จะต้องยอมรับตัวเองว่า ไม่มีค่า ใด ๆ เลยสำหรับเธอ และทนไม่ได้ที่จะต้องเห็นเธอเดินไปกับคนที่เธอเลือก
ฉันผิดไหมที่ไม่อาจจะยินดีกับคน ๆ นั้นได้
ผิดไหมที่ฉันแอบหวังให้เธอหันกลับมาหาฉัน แม้ว่ามันจะเป็นเพียง ลม ๆ แล้ง ๆ ฉันก็ยังแอบคิดหวังไปเองคนเดียวว่าสักวันเธอจะมองเห็นหัวใจของฉัน แต่กว่าจะถึงวันนั้น...ไม่รู้ว่าฉันจะเอาเรี่ยวแรงและพลังใจจากไหนมาหล่อเลี้ยงความรู้สึกเพื่อรอเธอ เพราะความเป็นจริงที่เจอคือเธอไม่เคยหันมาทางฉันเลยแม้แต่นิดเดียว ไม่เคย...
ฉันบ้าไปเองจริง ๆ ที่ยังยึดติดอยู่กับคำพูดที่เธอเคยให้ โดยที่ไม่รู้เลยว่าคนอื่นก็ได้รับคำพูดแบบนี้ไม่ต่างจากฉันเช่นกัน
เฮ้ออ...ก็คนไม่สำคัญนี่นะ ใครจะมาสนใจล่ะ
เธอมีใครต่อใครมากมายรุมล้อมบนเส้นทางสว่างไสว แต่ฉันมีเพียงเธอเป็นความหวังเดียวในซอกมุมเล็ก ๆ ของหัวใจ
วันนี้ฉันจะจากเธอไปแล้ว ขอให้เธอโชคดีกับคนที่เธอเลือก เราจะไม่เจอกันอีก
ไม่เจอกันตลอดกาล...
- fern -
แก้ไขเมื่อ 03 ก.พ. 51 14:43:02
แก้ไขเมื่อ 03 ก.พ. 51 14:39:01
๐~(> <)~๐ การเดินทาง...ที่เริ่มจากการ ตัดใจ ๐~(> <)~๐
