ความคิดเห็นที่ 1 เย็นวันต่อมาผมกลับบ้านเร็วกว่าเดิมเพราะคิดถึงน้องอ้อยมาตลอดทั้ง วัน กะว่าจะไปปลูกต้นรักต่อสักหน่อย แต่พอเปิดประตูเข้าไปแทบช็อค ครับ ข้าวของเครื่องใช้ เสื้อผ้า ถูกรื้อกระจาย โดยผู้ชายร่างใหญ่สองคน ซึ่งผมจำได้ว่าเป็นลูกน้องของพี่เบิ้ม   และมีอ้อยนั่งร้องให้ตัวสั่นอยู่ ห่างๆ "อะไรกันวะ" ผมพูดเสียงดัง "จะมีอะไร ยืมเงินมาแล้วไม่ใช้สิวะ" ชายคนหนึ่งในนั้นตอบ "คุยกันดีๆก็ได้ เงินแค่หมื่นบาท" เสียงผมอ่อนลงจนรู้สึกได้และสงสาร อ้อยแทบขาดใจ "ของเอ็ง น่ะหมื่นแต่เมียเอ็งสี่หมื่น" ชายอีกคนพูดพร้อมกับชี้มือ ไปที่อ้อย "เฮ้ย " ผมร้อง "อ้อยไปยืมเงินพี่เบิ้มตั้งแต่เมื่อไร ทำไมพี่ไม่รู้" ผมถามเธอ "อ้อยบอกพี่แล้ว ว่าอ้อยไปเล่นไพ่" "แล้วทำไมไม่บอกให้หมดว่าเป็นหนี้ด้วย" ผมตะคอกเสียงดัง "ก็..." "ก็..." เธอพูดไปสะอื้นไป "ก็พูดมาสิ ว่าทำไมไม่บอก" ผมเร่ง "ก็อ้อยจะพูดแล้วแต่พี่ถอด..." "เฮ้ย พอๆๆๆ ไม่ต้องแล้ว" ผมรีบห้ามเพราะรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นหลังจาก นั้น "พี่" ผมบอกชายทั้งสองคนนั้น "ขอเวลาผมหน่อย" "เฮียเขาให้เวลามานานแล้วนะ"ชายคนทีตัวโตกว่าบอก "ลองไปคุยกับเฮียไม่ดีหรือ รู้นี่ว่าเฮียมีวิธีช่วย" ชายอีกคนพูดพร้อมกับ หันไปมองอ้อยทำเอาผมใจหาย แถวนี้ใครๆก็รู้ว่าพี่เบิ้มเป็นเสือผู้หญิง ก็พวกลูกน้องพี่เบิ้มนั่นละที่เอามาเล่าเมื่อมีหญิงสาวหลายคนเข้าไป เจรจาขัดดอก   "พี่ ผมขอร้อง "ผมอ้อนวอน "แล้วผมจะหามาให้" "ให้เวลาอีกวันเดียว" ชายคนตัวโตพูดก่อนจะเตะหม้อหุงข้าวกระเด็น ไปโดนข้างฝาและรีบเดินออกไป ก็น่าอยู่หรอกแค่เดินชนผมยังเจ็บซะ นี่เตะเสียเต็มแรง "อย่าลืมล่ะ ไปขอให้เฮียช่วย แลกเปลี่ยนนิดๆหน่อยๆเท่านั้น" ชายที่ ร่างเล็กกว่าพูดก่อนจะเดินตามออกไปอีกคน ผมเดินไปปิดประตู ก่อนจะนั่งกอดเข่ามองอ้อยที่กำลังสะอื้น "ทำไมทำแบบนี้" ผมถามเสียงแข็ง "ตอนแรก อ้อยแค่อยากประชดพี่" เธอตอบ "พี่ไม่เคยมีเวลาให้อ้อย เมากลับมาทุกวัน" เธอระบายออกมา "แต่เล่นไปสักพักอ้อยก็เลิกไม่ได้" เธอพูดเสียงเบา "แล้วจะทำยังไง" ผมพูดกับตัวเองเสียมากกว่า "พวกมันบอกให้ไปคุย" อ้อยพูดเหมือนกระซิบ ผมรู้สึกหัวใจมันโหวงๆ ทำไมผมจะไม่รู้ว่าการคุยของพวกมันหมาย ความว่าอย่างไร เพราะข่าวลือเกี่ยวกับพี่เบิ้มนั้นออกจะหนาหูในเรื่องนี้ "ไม่ พี่จะไม่มีวันทำอย่างนั้น" ผมตอบ "พี่จะไม่มีวันทรยศความรักของพี่" ผมพูดด้วยความรู้สึกที่แท้จริง "แล้วพี่จะทำยังไง ข้าวของเราก็พังหมดแล้ว ข้าวจะกินพรุ่งนี้ยัง ไม่มีเลย" อ้อยตะโกนกลับมา "ความรักของพี่มันช่วยให้อิ่มไหม" อ้อยร้องไห้ออกมาทำให้ผมต้องน้ำ ตาคลอไปด้วย เพื่อนฝูงที่พอจะหยิบยืมเงินได้ก็ไม่มีแล้วเพราะผมยัง ไม่ได้ใช้คืนใครสักคน "เราหนีไปด้วยกัน" ผมบอก "พี่จำไอ้แก่นกับเมียมันไม่ได้หรือ ตอนนี้ยังไม่ออกจากโรงพยาบาลเลย นะพี่" ทำไมผมจะจำไม่ได้ ไอ้แก่นมันแทงบอลเสียไปเกือบแสนไม่มีเงินจ่าย สุดท้ายมันกับเมียก็ตัดสินใจหนีไปต่างจังหวัด แต่อีกสองอาทิตย์หลัง จากนั้นก็ได้ข่าวว่าไอ้แก่นถูกซ้อมจนปางตายยังรักษาตัวอยู่ที่โรงพยา บาล ผมถอนหายใจเป็นครั้งที่เท่าไรก็จำไม่ได้ "พี่บอกว่าพี่ให้อภัยอ้อยได้ทุกเรื่อง" เธอพูดเบาๆ "ไม่นะอ้อย อย่าคิดอย่างนั้น" ผมห้าม "อ้อยขอเชื่อที่พี่บอก ว่าพี่จะให้อภัยอ้อย แต่ถ้าไม่อ้อยก็จะไม่โทษใคร" ผมได้แต่เงียบ เงินห้าหมื่นสำหรับผมและอ้อยไม่ใช่น้อยๆ "อ้อยเป็นคนก่อ อ้อยก็ต้องเป็นคนแก้" เธอบอกก่อนจะลุกขึ้นและเดิน ไปที่ประตูช้าๆ ผมอดแปลกใจตัวเองไม่ได้ที่ไม่ได้เอ่ยปากห้ามหรือฉุดเธอเอาไว้ ผมมอง ไปที่กระจกข้างฝาที่แตกและเห็นว่าอ้อยหันกลับมามองก่อนที่จะเปิด ประตูออกไป ผมจำไม่ได้ว่านั่งอยู่อย่างนั้นนานเท่าไร ร้องไห้ไปมาแค่ไหนกับความ ขี้ขลาดของตัวเอง อ้อยถามว่าผมจะให้อภัยเธอได้ไหม แล้วผมล่ะผมควรจะถามมากว่าว่าเธอจะให้อภัยผมไหม ตราบาปที่ติด ตัวเธอมามันจะลบเลือนไปได้ไหม เมื่อกอดกันมันจะยังอุ่นอยู่อีกไหม ผมเห็นตัวเองวิ่งตามเธอไป เปิดประตูเข้าไปในห้องพี่เบิ้มและกระชาก ตัวพี่เบิ้มที่กำลังเดินเข้าหาอ้อยที่นั่งตัวสั่นอยู่บนเตียง เปล่า...เรื่องแบบนั้นไม่ได้เกิดขึ้น เป็นแค่ความคิดของผม ผมยังคงนั่ง อยู่ที่เดิม จมอยู่กับความคิดที่ว่าเธอจะให้อภัยผมไหมและผมจะยอม รับมันได้ไหม จนกระทั่งเธอกลับมา อ้อยยังคงไม่พูดอะไร เธอนั่งลงกอดเข่าและเริ่มร้องไห้ ผมกลืนน้ำลายด้วยความยากลำบาก น้ำตาผมมันไหลออกมาไม่แพ้เธอ "พี่เบิ้มยกหนี้ให้แล้ว" อ้อยบอก ผมพยักหน้าอย่างไม่รู้จะทำอะไร "อ้อยเลว" เธอพูดทั้งๆที่ยังสะอื้น "พี่จะให้อภัยอ้อยไหม" ผมรู้สึกจุกจนพูดไม่ออก ไม่รู้ว่าจะตอบอย่างไร รู้สึกผมไม่คู่ควรกับเธอ ไม่ว่าจะอย่างไรผมก็ไม่มีวันชดใช้เธอได้ ความรู้สึกโกรธปะทุอยู่ใน หัวผม ผมไม่ได้โกรธเธอ ผมคิดว่าผมโกรธพี่เบิ้ม แต่มันก็ยังน้อยกว่า ที่ผมโกรธตัวเอง ผมยังไม่ได้ตอบเธอแต่กลับลุกขึ้นและวิ่งออกจาก ห้องไป ผมวิ่งไปบ้านพี่เบิ้ม ขาใหญ่ประจำซอย ผมรู้ว่าผมคงเจ็บกลับไป แต่ความเจ็บปวดเท่านั้นที่จะเยียวยาผมได้ ผมเข้าไปในบ้านพี่เบิ้ม แกยังนุ่งผ้าขาวม้าอยู่ ฉุดความโกรธผมขึ้นอีก เป็นทวีคูณ ผมพุงตัวเข้าหาพร้อมกับหมัด แต่ไปไม่ถึงเป้าหมายหรอก ครับ บอดี้การ์ดของพี่เบิ้มสองคนออกมาล๊อคผมไว้ตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้ ในขณะที่พี่เบิ้มแสยะยิ้มอย่างสะใจก่อนจะถ่มน้ำลายและพูด "ตุ๊ย ไอ้ลูกหมา" จากคุณ : กลิ่นกาแฟ (กลิ่นกาแฟครับ) - [ 4 ก.พ. 51 19:15:36 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ผมพาร่างบอบช้ากลับมาที่ห้อง อ้อยรีบมาประคองผมไว้ทั้งน้ำตา เธอคงนั่งร้องให้มาตลอดเวลาที่ผมวิ่งออกไป "ทำไมทำแบบนี้" ผมถามพร้อมๆกับอาการจุกในคอ "อ้อยขอโทษ อ้อยเลว" เธอบอกซ้ำๆ ผมกอดเธอเอาไว้และอดแปลกใจไม่ได้ว่าร่างนั้นยังให้ความอบอุ่น อยู่เหมือนเดิมแต่เธอจะรู้สึกเหมือนผมอยู่หรือเปล่า "พี่นั่งก่อนเถอะทำแผลก่อน" ผมส่ายหน้าในขณะที่อ้อยทรุดตัวลงเกาะขาผม "พี่จะให้อภัยอ้อยไหม" เธอถามพร้อมเงยหน้ามองใบหน้าผมที่มีทั้ง รอยบวมและแตก ผมสะอึกกับคำถามนั้นก่อนจะถามกลับ "ทำไมทำกับพี่แบบนี้......"  ผมพูดพร้อมกับถอนหายใจ "ทำไมไม่บอกว่าพี่เบิ้มเป็นเกย์" ผมพูดเบาๆ "พี่นั่งก่อนเถอะ" เธอบอก ผมอยากจะบอกเหลือเกินว่าที่ไม่นั่งนี่ก็เพราะว่ามันเจ็บโว้ย ผมคงไม่ ต้องบอกสินะครับว่าเกิดอะไรขึ้นหลังจากที่ผมโดนล๊อคตัวไว้ ข่าวลือเกี่ยวกับพี่เบิ้มที่เป็นเสือผู้หญิงนั้นมันโกหกทั้งเพ ลูกน้องพี่ เบิ้มทั้งสองคนเป็นคนปล่อยข่าวออกมาเพื่อสร้างภาพพจน์ให้ขาใหญ่ ประจำถิ่น โดยเหยื่อทุกรายไม่เคยปริปากเผยความลับรวมทั้งผมด้วย นั่นเป็นเหตุการณ์ที่พิสูจน์ความรักของผมกับอ้อยซึ่งเราทั้งคู่ก็ผ่านมันมา ด้วยดี ถึงผมจะรู้สึกเสียความมั่นใจตัวเองไปอีกหน่อยแต่ก็ภูมิใจที่ปกป้อง คนที่ผมรักได้ด้วย......   - -"  จะด้วยอะไรก็ช่างมันเถอะนะครับ ตอนนี้ผมได้เลื่อนขั้นเป็นหัวหน้างานแล้ว ผมเลิกเหล้าโดยเด็ดขาดและอ้อย ก็เลิกเล่นไพ่เช่นกันและเราก็กลับมาเป็นครอบครัวที่มีความสุขกันอีกครั้ง       .....คุณล่ะ ทำเพื่อคนรักได้แค่ไหน... **** เอ่อ ผม ในเรื่องนี่ไม่ใช่นายกลิ่นนะครับเพื่อนๆ **** จากคุณ : กลิ่นกาแฟครับ - [ 4 ก.พ. 51 19:21:23 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ... เอ่อ...คือ...ว่า...คือ เรื่องนี้น่าจะเป็นนายกลิ่นตัวจริง...เอ๊ย! ล้อเล่นๆ จากคุณ : สิงห์อมบ๊วย - [ 4 ก.พ. 51 19:29:20 ]

ความคิดเห็นที่ 4 เอ่อ.....คือว่า......คุณกลิ่น เป็นนนนน...... ว้า................................................... สงสัยจะจริงอย่าที่เค้าว่ากัน เฮ้ออออออออ จากคุณ : รวยระรินกลิ่นชา - [ 4 ก.พ. 51 21:20:05 ]

ความคิดเห็นที่ 5 อ๋อ... ถ้า คุณกลิ่นไม่ใช่ ผม ในเรื่องนี้ งั้นก็ต้องเป็นพี่เบิ้มอ่ะดิคะ คริ คริ จากคุณ : เชอร์เบต จี๊ดด ด - [ 4 ก.พ. 51 22:57:48 ]

ความคิดเห็นที่ 6 แหม นี่ถ้าผมขี้ขลาดกว่านี้ก็ปลอดภัยไปแล้ว อิอิ สังเกต ไม่มีสระอุนะค้า จากคุณ : scottie - [ 4 ก.พ. 51 23:36:44 ]

ความคิดเห็นที่ 7 เอ่อ....เป็นเพียงแค่ขัดดอกให้พี่เบิ้มหรือเปล่าอ่ะ   จากคุณ : โก้ (เซโก้4) - [ 5 ก.พ. 51 00:01:22 ]

ความคิดเห็นที่ 8 อ่านๆๆเครียดๆๆมาดีๆ มาถึงตอนจบ ก๊ากเลย ^___^... จากคุณ : GTW - [ 5 ก.พ. 51 04:24:08 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ^^ จบแบบผิดคาดจริงๆ 55 จากคุณ : KTH (KTHc) - [ 5 ก.พ. 51 12:48:41 ]

ความคิดเห็นที่ 10 เวรกรรม อ่านมาอย่างเครียดเลย พอจบแล้วแบบ ฮ่าๆๆๆๆ (แม้จะเห็นใจเล็กๆ) จากคุณ : TSURUGI - [ 5 ก.พ. 51 17:21:40 ]

ความคิดเห็นที่ 11 I thought it's gonna be tragic but it turned to be funnt 555555 จากคุณ : Tyra (Tyra) - [ 5 ก.พ. 51 21:02:49 ]

ความคิดเห็นที่ 12 โธ่ คุณสิงห์อมบ๊วย อุตส่าห์ออกตัวไว้แล้วน้า ยังไม่เชื่ออีกแน่ะ เอ่อ ... อีกคนแล้วคุณผึ้ง...หุหุ แต่ดูท่าคุณผึ้งก็อาจไม่รอดจากกระทู้นินทาของตัวเองนะ 555+ อะจ้าก โถ นักเขียนสาวๆห้องนี้เป็นอะไรกันหมดแล้วเนี่ย คุณเชอร์เบต.... T_T แหะๆนี่ถ้านายกลิ่นเป็นนักเรียนคุณสก๊อตตี้นะมีหวังโดนตีไปหลายรอบแล้วเนาะ เรื่องสังเกตไม่มีสระอุเนี่ย (มันนึกไม่ออกทุกทีอ่ะ เหมือนที่แยกขวาซ้ายไม่ออกนั่นล่ะ T_T ) คุณโก้ โหดร้ายยยยยยยยมากกกกกกกก แค่ขัดดอกเองเหรอฮะ เป็นวิธีคลายเครียดให้คนอ่านไงครับอาจารย์จี หุ หุ จบแบบที่คาดก็โหดร้ายเนาะ แบบนี้ดูจะร้ายน้อยกว่าหน่อย ว่าไหมคุณเคธี่ ดีใจจัง ยังมีคุณ TSURUGI เห็นใจตั้งคนนึงแน่ะ :) คุณ Tyra นี่มันเรื่องเศร้านะครับ น่าสงสารออก ทำไมหัวเราะกันใหญ่เลยล่ะ -*- แก้ไขเมื่อ 05 ก.พ. 51 21:45:32 จากคุณ : นายกลิ่นเอง (กลิ่นกาแฟครับ) - [ 5 ก.พ. 51 21:26:30 ]

ความคิดเห็นที่ 13 มาช้าไปไหมเนี่ย สงสารก็สงสารอยู่หรอก แต่ตอนจบก็นะ... ขอหัวเราะด้วยอีกคนก็แล้วกันค่ะ เหอ ๆ จากคุณ : ปิยะรักษ์ - [ 5 ก.พ. 51 22:57:29 ]

ความคิดเห็นที่ 14 อ่านเครียดๆ มาเรื่อยๆๆ เจอตอนจบเหวอไปเลยค่ะ 555 หักมุมมั่กมาก แต่ความรักนี้มีอานุภาพที่แรงกล้าจริงๆ ค่ะ 55 จากคุณ : โยษิตา - [ 6 ก.พ. 51 00:07:32 ]

ความคิดเห็นที่ 15 แวะเข้ามาดูอีกที...อ้าววววว.....ไหงคุณกลิ่นฯ พูดงั้นง่ะ... "ดูท่าคุณผึ้งก็อาจไม่รอดจากกระทู้นินทาของตัวเองนะ 555+" โห.....วัยรุ่นเศร้าเลย.....ทิ้งเราโดนเล่นงานอยู่คนเดียววว แง่ม แง่ม จากคุณ : รวยระรินกลิ่นชา - [ 6 ก.พ. 51 09:41:33 ]

ความคิดเห็นที่ 16 .. เพราะออกตัว จึงน่าสงสัย... :-) จากคุณ : สิงห์อมบ๊วย (สิงห์อมบ๊วย) - [ 6 ก.พ. 51 11:11:34 ]

ความคิดเห็นที่ 17 ในที่สุดก็เริ่มเรียกความสงสารได้แล้ว ขอบคุณคุณปิยะรักษ์ครับ คุณโยษิตา หายเครียดเลยใช่ป่าว อิ อิ แหะๆ เพรานายกลิ่นรู้ตัวแล้วไงคุณผึ้ง ว่าเวลาสาวๆเมาท์กัน เราต้องแอบดูอยู่ห่างๆ หึ หึ ง่ะ ไม่ออกตัวก็เดี๋ยวจาเข้าใจผิดง่ะ คุณสิงห์อมบ๊วย ผมในเรื่องหมือนนายกลิ่นตรงเป็นหนุ่มโรงงานนั่นล่ะครับ จากคุณ : กลิ่นกาแฟ (กลิ่นกาแฟครับ) - [ 6 ก.พ. 51 13:36:53 ]

ความคิดเห็นที่ 18 ^ ^ ^ แอบอยู่ห่าง ๆ ก็ใช่ว่าจะรอดนะคุณกลิ่นฯ จากคุณ : เชอร์เบต จี๊ดด ด - [ 6 ก.พ. 51 14:32:16 ]

ความคิดเห็นที่ 19 แหมๆ อ้อยนี่ก็ใช่ย่อยนะคะ แอบไปคุย ตกลงกับพี่เบิ้ม ยกพระเอกให้ซะงั้น   555 นี่คุณกลิ่น ยิ่งเขียน ยิ่ง  Y นะเนี่ย 555 เรื่องนี้ก็แหวกแนวไปอีกแบบนะคะ เก่งนะคะที่เขียนได้หลายแนว จากคุณ : โยเกิตมะนาว (โยเกิตมะนาว) - [ 6 ก.พ. 51 14:35:56 ]

ความคิดเห็นที่ 20 ถ้าคุณกลิ่นกาแฟ ให้พระเอกมีชื่อเสียหน่อย ก็คงไม่มีใครแซวหรอกครับ จริงไหม ชื่อสมปองก็ได้ครับ. จากคุณ : เจียวต้าย - [ 6 ก.พ. 51 15:50:47 ]

ความคิดเห็นที่ 21 ไม่เกี่ยวกับเรื่อง แต่ตามมาถามด้วยฟามสงสัย... ว่า... รับชาไหมคะ ^^ จากคุณ : i_tua_yung - [ 6 ก.พ. 51 20:43:26 ]

ความคิดเห็นที่ 22 เอ่อ คุณเชอร์เบตกับคุณi_tua_yung ตามมาถึงนี่เลยเหรอครับเนี่ย....นายกลิ่นผิดไปแล้วคร้าบ.... ต่อไปไม่ไปแซวแล้ว.... :) ว่าแล้วก็แอบต่อไป เป็นงานทดลองไงครับคุณโยเกิต จริงๆลองมาหลายแบบเหมือนกัน แต่ดูเหมือนเพื่อนๅจะชอบแบบรักซึ้งๆหวานเขินๆแฮะ ง่า รู้ตัวเมื่อสายเสียแล้วครับป๋าเจียวต้าย...ว่าเพื่อนๆในนี้ไม่ธรรมดา กร้ากกกกก(เลียนเสียงหัวเราะคุณพีท) จากคุณ : นายกลิ่นเอง (กลิ่นกาแฟครับ) - [ 7 ก.พ. 51 00:34:19 ]

ความคิดเห็นที่ 23 ^ ^ หึๆๆๆ จากคุณ : i_tua_yung - [ 7 ก.พ. 51 03:02:57 ]

ความคิดเห็นที่ 24 หุๆๆๆๆ รอดแล้ว อิ อิ จากคุณ : กลิ่นกาแฟ (กลิ่นกาแฟครับ) - [ 19 ก.พ. 51 09:26:21 ]

ความคิดเห็นที่ 25 555 จากคุณ : xint - [ 22 ก.พ. 51 17:01:01 ]

ความคิดเห็นที่ 26 มายิ้มให้คุณ xint    :) จากคุณ : กลิ่นกาแฟครับ - [ 25 ก.พ. 51 10:25:53 ]