วันนี้มีเรื่องตอนหนุ่มๆมาเล่าให้ฟังครับ
ไม่ใช่เรื่องของผมหรอกครับแต่เป็นเรื่องของเพื่อนผม
ตอนหยุดฤดูร้อนช่วงปีสอง ด้วยความที่ว่าง
มันเลยไปหางานพิเศษทำสรุปว่าได้ทำที่ ร้านอาหาร
หลังจากนั้นมันกลับมาเล่าด้วยความสนุกสนานว่า
"รู้มั้ย ไอซุปที่กินกันอ่ะ แมลงสาปเต็มไปหมด"
มันเล่าด้วยหน้าตาสนุกสนานครับ
แต่คนฟังรับฟังด้วยใบหน้าพะอืดพะอมเป็นอย่างยิ่ง
เพราะทุกคนล้วนแล้วแต่เคยรับทราบความอร่อยของอาหารร้านนี้มาแล้วทั้งสิ้น
หลังจากที่เฝ้ารังเกียจร้านอาหารร้านนี้อยู่สักพักใหญ่
ผมก็กลับไปนั่งรับประทานอาหาร
กับเพื่อนด้วยความเอร็ดอร่อยยิ่ง
อย่างที่ลืมความรังเกียจก่อนหน้านี้ไปหมดสิ้น
แปลกนะครับแม้ผมจะรู้อยู่แก่ใจ
ว่าไอเจ้าน้ำซุปที่ผมกินอยู่นั้น
มันมีอะไรแปลกปลอมอยู่เบื้องหลัง
ผมกลับดันลืมมันไปเสียหมด
สาเหตุก็เกิดจากความอร่อยที่อยู่ตรงหน้านั่นแหละครับ
ผมไม่แน่ใจนักว่ามนุษย์คนอื่นนั้นเป็นอย่างผมหรือไม่
แต่โดยส่วนตัวผมเองนั้น
ถ้าไม่ได้รับรู้สิ่งที่มันทำร้ายจิตใจผมโดยตรงและรุนแรงแล้วละก็
ผมพาลตัดใจลืมมันไปหมดสิ้น
คงไว้แต่ความสุขที่ได้รับเฉพาะหน้า
แม้จะรู้ว่าความสุขนั้นมันเกิดขึ้นเพียงชั่วคราว
แต่ผมแกล้งลืม
แม้จะรู้ว่าหลังจากนี้คงเป็นทุกข์เมื่อนึกถึง
แต่ผมแกล้งลืม
แม้จะรู้ว่าซักวันหนึ่งสุขนั้นจะหายไป
แต่ผมแกล้งลืม
แม้จะรู้ว่าซักวันหนึ่งผมไม่อาจแกล้งลืมได้อีกต่อไป
แต่ผมก็ยังคงแกล้งลืม
ในที่สุดผมรู้ว่าเมื่อวันหนึ่งที่สุขหายไป ความปวดร้าว เสียใจจะมาแทนที่
ผมจะพยายามลืมมัน.....
***********************
จากคุณ :
torprc 
- [
5 ก.พ. 51 05:19:53
]
แกล้งลืม
