ความคิดเห็นที่ 1 ทิวรู้สึกว่าหน้าชาไปเป็นแถบ  เมื่อพบว่าตัวเขาเอง-ซึ่งภาคภูมิใจกับปริญญาโทและงานอันมีหน้ามีตาของตัวเองมาตลอด-กำลังถูกสาวน้อยคนหนึ่ง  ซึ่งมองปราดเดียวก็รู้ว่าเป็นเด็กใจแตก  สบประมาทเอาซึ่งๆ หน้า  ในเรื่องที่เขาเองก็เถียงไม่ถนัดเสียด้วย "คุณมีมั้ยล่ะ"  วิธีที่ดีที่สุดคือย้อนถามเอาดื้อๆ อย่างนี้แหละ "ไม่มี"  เธอหัวเราะ  สะบัดผมยาวไปข้างหลังอย่างไม่ใส่ใจนัก  "มีแต่ความเพ้อฝัน  ฉันอยากไปเที่ยวรอบโลกสักครั้ง  แต่ไม่มีเงิน" "ฝันแบบนี้ใครๆ ก็เคยฝัน"  ทิวทำเสียงเรื่อยๆ แบบเธอบ้าง  ทั้งที่อยากจะขัดคอเหลือเกิน  "ถ้าคุณจะทำมันจริงๆ ก็ทำได้" เธอจุดบุหรี่อีกมวน "ปัญหาคือฉันทำมันจริงๆ ไม่ได้น่ะสิ"  สีหน้าคนพูดเฉยเมย "งั้นแสดงว่าคุณก็ต้องทนเหมือนๆ ผมล่ะน่า"  ทิวพยายามเก็บน้ำเสียงแสดงชัยชนะเอาไว้ให้มิดชิดที่สุด "ก็ใช่น่ะสิ  บอกแล้วว่าใครๆ ก็ทน"  เธออัดควันเข้าปอด  "แต่ฉันก็มีความสุขที่ได้ทน-พูดอย่างนี้คุณเข้าใจไหม-ฉันเลือกที่จะทนแบบนี้เอง" "ทำไมล่ะ" "ทำไงได้ล่ะ  ฉันเรียนไม่จบ"  ควันบางๆ ทำให้เขาเห็นหน้าเธอไม่ชัดอีกครั้ง  "แค่อนุปริญญาก็ไม่จบ  เลยหางานดีๆ เงินเยอะๆ ไม่ได้  ก็แค่นั้น" "การเรียนจบไม่ได้หมายถึงทุกอย่าง"  ทิวพูดอย่างที่ควรพูด "คนเรียนจบพูดอย่างนี้ทุกคน"  เธอหัวเราะแปร่งๆ  "ช่างมันเถอะ  ฉันเลือกเอง  ยังไงฉันก็มีงานทำ  แต่กว่าจะทำอย่างที่ฝันได้คงใช้เวลาอีกหลายปี" "คุณทำงานอะไร" "ร้านเสื้อผ้า  ในตึกนั่นไง"  นิ้วเรียวที่ต่อเล็บเอาไว้ยาวอย่างน่ากลัวชี้ไปทางตรงข้ามสถานี  "พาร์ทไทม์น่ะ  ไม่ใช่พนักงานประจำ" "เก็บเงินดีๆ เดี๋ยวคุณก็ทำได้"  ทิวไม่รู้ว่าทำไมจู่ๆ เขาก็รู้สึกเอาใจช่วยเธอขึ้นมา  อาจเพราะเขารู้ดีว่าค่าแรงในประเทศนี้สูงเพียงใด  ถึงจะเป็นงานพาร์ทไทม์  แต่เดือนหนึ่งๆ ถ้าขยันหน่อย  อย่างต่ำก็คงไม่น้อยกว่าพนักงานบริษัทวุฒิปริญญาตรีเท่าไหร่  บางครั้งอาจสูงกว่าด้วยซ้ำ "ฉันไม่ชอบเก็บเงิน"  คำตอบกลายเป็นอย่างนั้นไป  และเมื่อทิวเลิกคิ้ว  เธอก็ยักไหล่ "ฉันทิ้งความสุขที่มองเห็นเพื่อสิ่งที่ยังมองไม่เห็นไม่ได้" เห็นทิวไม่ตอบ  คนพูดจึงโคลงศีรษะอย่างคงเห็นเป็นเรื่องน่าเบื่อ  เจ้าตัวขยี้บุหรี่ที่เพิ่งสูบไปได้ครึ่งมวนลงกับพื้น  ก่อนจะผุดลุกขึ้นอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย "ฉันกลับก่อนละ  พรุ่งนี้ต้องเข้างานกะเช้า" "พรุ่งนี้วันที่หนึ่ง  ร้านคุณไม่ปิดเหรอ"  ทิวถามอย่างประหลาดใจ  ขยับตัวลุกขึ้นตามอีกฝ่ายบ้าง เธอย่นจมูกใส่เขา  เป็นครั้งแรกที่ทิวรู้สึกว่ากิริยานั้นน่ารัก  ดูเหมาะกับตัวเธอกว่าไอ้ท่าสูบบุหรี่กุ๊ยๆ นั่นเป็นไหนๆ "คุณนี่เชยสมกับเป็นโอทะคุจริงๆ  ไม่รู้จักฮัตสึอุริรึไง"  เธอหมายถึงการเปิดขายสินค้าเป็นวันแรกของปี  ซึ่งในอดีตร้านค้าต่างๆ มักจะเปิดหลังวันที่สามเป็นต้นไป  หากในปัจจุบันเมื่อมีการแข่งขันสูงขึ้น  ร้านใหญ่ๆ จึงพากันเปิดตั้งแต่เช้ามืดวันที่หนึ่ง  แทบจะเรียกได้ว่าตั้งแต่ยังไม่สว่างเต็มที่เสียด้วยซ้ำ และผู้คนก็นิยมออกมาจับจ่ายซื้อสินค้ากันใน "ฮัตสึอุริ" นี้เสียด้วย  เนื่องจากส่วนใหญ่เป็นสินค้าฤดูหนาวที่นำมาลดราคา  เพื่อเตรียมเปลี่ยนเข้าสู่ฤดูใบไม้ผลิที่กำลังจะมาถึงในอีกไม่นาน   "พนักงานไม่หยุดปีใหม่กันเหรอ  เหนื่อยแย่"  ทิวถามโดยพยายามไม่ใส่ใจความหน้าแตกเมื่อครู่ "เราก็หยุดวันอื่นกันสิคะ  คุณซาลารี่แมน"  เธอหลิ่วตา  เมื่อขยับเข้ามาใกล้  แตะปลายเล็บที่ยาวจนน่าหวาดเสียวนั้นลงกับบ่าเขา  ก่อนจะกรีดไล่ไปจนถึงคอเสื้อเบาๆ อย่างล้อเลียน "ฉันว่าฉันหาเสื้อผ้าดีๆ ให้คุณดีกว่า  โค้ทลุงๆ อย่างนี้  ใส่เข้าไปได้ยังไงกัน" ทิวรู้สึกว่าหน้าร้อนวาบ  โดยไม่รู้ว่าเป็นเพราะคำพูดหรือกิริยานั้นของอีกฝ่ายกันแน่  ในระยะใกล้  เขาได้กลิ่นน้ำหอมราคาแพงโชยกรุ่น  จนในใจเขาหวิววับอย่างบอกไม่ถูก "ผมไม่ชอบแต่งตัว"  เขารีบดึงสติกลับมา  "เปลืองเงิน  เก็บไว้ทำอย่างอื่นดีกว่า" "ทำอะไรล่ะ"  เธอไล่นิ้วลงมาถึงสาบเสื้อ  "ไม่เห็นคุณจะต้องเก็บเงินไปเพื่ออะไรนี่  ความฝันก็ไม่มี" "เพื่ออนาคต"  ทิวตอบอย่างอดทน  "คุณจะเรียกว่าเป็นความฝันก็ได้  ผมก็อยากจะสบายในวันข้างหน้าเหมือนทุกๆ คนนั่นแหละ" "ไม่คิดบ้างเหรอว่าคุณอาจจะตายก่อนได้ใช้เงินก็ได้"   "ไม่คิด" "งั้นก็คิดซะบ้าง  ตายแล้วจะได้ไม่เสียใจ"  คราวนี้เล็บยาวๆ กรีดข้างแก้มเขาเบาๆ เป็นเชิงยั่วเย้า  เสียงใสยังแกมหัวเราะระรื่น "ใช้เงินซื้อความสุขในวันนี้  ดีกว่าเก็บไว้ซื้ออะไรที่เป็นอากาศในวันข้างหน้านะ  ไม่งั้นคุณก็เป็นผู้ชายน่าเบื่อ  ที่ไม่มีใครอยากอยู่ด้วยในคืนปีใหม่อย่างนี้แหละ"  คนพูดทำริมฝีปากเหยียดๆ ที่คงเป็นความเคยชินของเจ้าตัว ทิวรู้สึกว่าความรู้สึกกรุ่นๆ ในอารมณ์ได้ดำเนินมาถึงขีดสุดเสียแล้ว  เรื่องอะไรเขาจะต้องปล่อยให้แม่สาวที่ไหนก็ไม่รู้มาดูถูกได้ฉอดๆ ครั้งแล้วครั้งเล่า "ความคิดของคนโง่"  ทิวโพล่งออกไปก่อนจะทันคิด  "แล้วจะว่าไป  คุณเองก็ไม่มีใครอยากอยู่ด้วยในคืนปีใหม่เหมือนกันแหละน่า" "ฉันโง่?"  เธอย้อนเสียงปร่า  ความรู้สึกหลากหลายในดวงตาแปรเปลี่ยนจนทิวตามไม่ทัน  "ก็จริง  แต่ก็ไม่แปลกนี่ถ้าคนโง่ๆ อย่างฉันจะไม่มีใคร" เจ้าตัวหัวเราะแค่นๆ  สะบัดผมไปข้างหลังคล้ายรำคาญเมื่อพูดต่อ  ยืดยาวและรัวเร็ว  ราวกับมันเป็นสิ่งที่เธออยากจะพูดกับใครสักคนมานาน "แล้วมันต่างกันไหม? คนโง่ที่เลือกทางเดินผิดๆ กับคนฉลาดที่มีงานดีๆ มีอนาคตอย่างคุณ  สุดท้ายเราก็เหงาเหมือนกัน  คุณน่ะอาจจะแย่กว่าฉันเสียอีก  ที่ต้องทน  ต้องพยายามจะ 'เป็น' อะไรสักอย่างที่คุณ 'ต้อง' เป็น  ทั้งที่จริงๆ คุณไม่ได้อยากเป็น"  คนพูดถอนใจยาว  ละสายตาไปจากใบหน้าเขา  มองออกไปในความมืดที่หนาวเย็นภายนอกสถานี "สุดท้าย  ความสุขในชีวิตคนเรา  มันไม่ได้อยู่ที่โง่หรือฉลาดกว่ากันแค่ไหนหรอก  มันอยู่ที่เราเหงามากน้อยแค่ไหนต่างหาก" ทิวนิ่งไปนาน  บอกไม่ถูกว่ารู้สึกอย่างไรกับถ้อยคำตรงๆ ที่เขาเองก็นึกไม่ถึงนั้น  แต่อย่างน้อยเขาก็รู้ว่า  มันห่างไกลจากคำว่าไม่พอใจ น่าแปลก  ที่มันใกล้เคียงกับคำว่าอบอุ่นใจ  บางที.. อาจจะเป็นเพราะความรู้สึกว่ามีเพื่อน  หรือมีใครสักคนที่มีความรู้สึกร่วมกัน  ด้วยประโยค "สุดท้ายเราก็เหงาเหมือนกัน" ของเธอ..   "ผมขอโทษ"  เสียงเขาอ่อนลง  ทิวขยับตัวไปมาอย่างไม่รู้จะพูดอย่างไรดี  "ผมไม่ได้หมายความว่า.." "ช่างมันเถอะ"  เธอหัวเราะแค่นๆ อีกครั้ง  "ฉันไปละ  สวัสดีปีใหม่นะ" คนพูดหมุนตัวกลับ  ทำท่าจะผละไปดื้อๆ  ทิวไม่รู้ว่าอะไรในตัวเขา-บางทีอาจจะเป็นความรู้สึกผิด-ที่ทำให้เขาเรียกเธอเอาไว้  มือข้างหนึ่งดึงแขนเธอให้หันกลับมาเผชิญหน้ากัน เขาไม่รู้ว่าเธอเห็นความรู้สึกอะไรในดวงตาเขาบ้าง  แต่สำหรับเขา  เขาเห็นความเหงาและโดดเดี่ยวในดวงตาเธอได้ชัดเจนก็แล้วกัน  ในเมื่อเขาเองก็เหงา-อาจจะไม่ได้น้อยไปกว่าเธอเท่าไหร่  ทำไมเขากับเธอจึงจะ'ต้อง'ทนอยู่กับมันตามลำพัง  และสร้างเกราะป้องกันตัวที่ไม่เข้าท่า-อย่างเช่นเกราะที่แข็งกระด้างในท่าทีและคำพูดของเธอ-ขึ้นมาด้วยเล่า วูบหนึ่งที่ความเหงาเกือบจะทำให้ทิวยั้งใจตัวเองไม่อยู่  ในเมื่อริมฝีปากฉ่ำสวยลอยยวนอยู่ตรงหน้า  ในะยะห่างเพียงไม่เกินคืบ  ไม่ต่างจากดวงตาดำจัด  มีหยดน้ำใสๆ เอ่อคลอ  ฟ้องชัดว่าเธอกำลังต้องการไออุ่นจากใครสักคน-เหมือนที่เขาเองก็ต้องการเช่นกัน   หากเธอยังคงยืนเฉย  สายตามองตรงมาที่เขาแน่วนิ่ง  เหมือนรอดูว่าเขาจะทำอะไรต่อไป (มีต่อค่ะ) จากคุณ : โยษิตา - [ 5 ก.พ. 51 06:44:13 ]

ความคิดเห็นที่ 2 "อย่ากลับบ้านเลย  ดึกแล้ว"  ทิวมองลึกลงไปในดวงตาคู่สวยคู่นั้น  พูดเสียงอ่อนโยนอย่างที่เขาเกือบไม่เชื่อว่าเป็นเสียงตัวเอง "ถ้าบ้านคุณอยู่ไกล  ไปค้างที่ห้องผมก็ได้  เดินไปนิดเดียว" ทิวคิดว่าเขากลั้นหายใจอยู่นาน  กว่าฝ่ายนั้นจะเหยียดริมฝีปากออกเป็นเชิงว่ายิ้ม  แต่ก็ไม่ใช่ "เป็นสิ่งที่คุณ 'ต้อง'ทำ  อีกอย่างสินะ  ที่จะพาคนโง่  แถมยังเหงาไปนอนด้วย" "เปล่า"  ทิวถอนใจ  นึกขวางๆ กับคำประชดของเธอ  แต่ก็ย้ำด้วยเสียงหนักแน่น  "ไม่ใช่ต้องทำ  แต่เป็นความ 'ชอบ' โดยไม่มีเหตุผลน่ะ" "แล้วคิดว่าฉันก็จะ 'ชอบ' เหมือนคุณงั้นสิ"  เสียงเธอสะบัด  "นอนกับผู้ชายที่เพิ่งรู้จักกันได้สองชั่วโมงนี่น่ะ" "ผมหมายถึงนอนเฉยๆ ..นอนหลับ"  ทิวเปลี่ยนคำให้ดีต่อความเข้าใจมากขึ้น  "คุณต้องชอบมันมากกว่าถ่อสังขารขึ้นรถไฟกลับบ้านในเวลาตีสองอย่างนี้แน่.." เขามองลงไปในดวงตาคู่นั้นอีกครั้ง "เอาเป็นว่าคุณจะชอบหรือไม่ชอบ  ผมก็อยากให้คุณไปด้วยกัน  เพราะผมเป็นห่วงคุณ"  เสียงนั้นหนักแน่นจนเขาเองก็ประหลาดใจ นานทีเดียว  ว่าแววตาของคนตรงหน้าจะลดความแข็งกร้าวลง  คล้ายกับถ้อยคำของเขาไปละลายเอาอะไรบางอย่างในท่าทีของเธอออกไป  เจ้าตัวจึงตอบเสียงเบา  ที่แม้จะปรับแต่งให้ห้วนอย่างไร  เขาก็ยังจับได้ว่ามันสั่นน้อยๆ "ไปก็ไป" บทจะง่ายก็ง่ายเสียจนเขาอ่อนใจ  ทิวได้แต่โคลงศีรษะเมื่อเห็นอีกฝ่ายพยักหน้าช้าๆ  ย้ำด้วยน้ำเสียงที่หากว่าเขาฟังไม่ผิด-มันเจือรอยสะอื้น "ไปสิ  ฉันหนาวจะแย่"  คนพูดสะบัดหน้าไปอีกทางเหมือนเด็กเอาแต่ใจ แต่คราวนี้ทิวรู้เสียแล้ว  ท่าทีนั้นไม่ได้เกิดจากความกระด้าง  หากเป็นเพราะรอยเหงาลึกในใจคนพูดต่างหาก.. เขาและเธอเดินเคียงข้างกันไปบนถนนที่ปกคลุมด้วยหิมะนุ่มๆ  ราวกับพรมผืนหนาสีขาวสะอาด  เกล็ดน้ำแข็งเล็กๆ ยังคงปลิวเอื่อยๆ มาตามสายลม  และท้องฟ้าเบื้องบนก็ยังคงเป็นสีเทาอมส้มสลัว  ชวนให้เหงาอย่างประหลาด เธอไม่ได้พูดอะไร  และเขาก็ปล่อยให้ทั้งเธอและตัวเองจมอยู่กับห้วงความคิดคำนึงของตนโดยมิได้ขัดขวาง  หากก็รู้สึกได้ถึงความอบอุ่นบางอย่างที่ก่อตัวขึ้นเงียบๆ บนถนนสีขาวที่ทอดยาวจนเหมือนไม่มีที่สิ้นสุดนั้น   "คุณไม่กลัวผมเหรอ"  ทิวถามเบาๆ เมื่อเปิดประตูให้เธอเข้าไปในห้องเล็กๆ ที่เย็นจัดของเขา เธอไม่ตอบ  หากเดินตรงไปนั่งลงเหยียดขากับพรมหยาบๆ ที่ริมหน้าต่างเสียเฉยๆ  ทิวเปิดเครื่องทำความร้อน  เร่งเบอร์สูงสุด  นึกสงสารคนในชุดเปรี้ยวจัดอยู่เหมือนกัน  มันคงไม่อุ่นเอาเสียเลย "ฉันขอนอนตรงนี้นะ  ง่วง  เดี๋ยวเจ็ดโมงก็ต้องออกไปแล้ว"  คนพูดเอนตัวพิงกับผนังห้อง  ไม่มองมาทางเขาแม้แต่น้อย "ห่มผ้าสิ"  ทิวลากผ้านวมที่มีอยู่ผืนเดียว  กับหมอนอีกใบลงมาจากเตียง  "ใส่แค่นั้นเดี๋ยวก็เป็นหวัด" "แล้วคุณจะห่มอะไร"  เสียงเธออู้อี้ "ก็ห่มด้วยกัน"  เขาทิ้งตัวลงนั่งข้างเธอ  ใช้ผ้านวมในมือคลุมทั้งตัวเองและอีกฝ่ายไว้พร้อมๆ กัน  โดยเว้นระยะพอประมาณไม่ให้เธอรู้สึกว่าเขาฉวยโอกาส "เคยพาใครมานอนอย่างนี้บ้าง"  จู่ๆ เธอก็ถาม  น้ำเสียงไม่มีวี่แววของคนที่บอกว่าง่วงสักนิด "คุณเป็นคนแรก"  ทิวตอบสั้นๆ  และเมื่ออีกฝ่ายทำเสียง  หึ  ในลำคอ  เขาก็ถามฉิวๆ  "ไม่เชื่อเหรอ" "เชื่อ.."  คนข้างตัวเขาลากเสียง  "คนอย่างคุณคงไม่ทำอะไรแหกกฎเกณฑ์ที่คุณสร้างขึ้นมาเองหรอก" "จริง"  ทิวเปิดปากหาว  รู้สึกง่วงขึ้นมาทันที  คงเพราะความผ่อนคลายและปลอดโปร่งอย่างบอกไม่ถูก  อย่างที่เขาไม่อยากจะยอมรับเลยว่า  มันเป็นครั้งแรกในรอบหลายปี  นับตั้งแต่เขาเติบโตขึ้นเป็นคนทำงานในสังคมผู้ใหญ่มา "แล้วพาฉันมาทำไม"  คนบอกว่าง่วงแท้ๆ แต่กลับชวนเขาคุยไม่หยุดปาก "เพราะผมไม่อยากจะทนเป็นอะไรที่ผมไม่ได้เป็นอีกแล้วน่ะสิ"  ทิวตอบเรียบๆ  ขยับตัวให้พิงหมอนใบโตที่ใช้รองหลังตัวเองและอีกฝ่ายได้ถนัดขึ้น "แล้วรู้สึกยังไงบ้าง"  คนพูดเป็นฝ่ายขยับเข้ามาใกล้เขาเสียเอง  เสียงใสๆ เจือแววหัวเราะนั้นคล้ายดังอยู่ริมหู  กลิ่นน้ำหอมอ่อนๆ จากร่างเธอยังอวล  ทิวเกือบจะยิ้มออกมาด้วยความสุขในหัวใจที่เปี่ยมล้น  ทั้งๆ ที่เขาเองก็อธิบายไม่ถูกนักว่าตัวเองเป็นสุขเรื่องอะไร "รู้สึกเหมือนที่คุณรู้สึกอยู่นี่ไง"  ทิวกดศีรษะเล็กๆ ที่ปกคลุมด้วยเส้นผมยาวรุ่ยร่ายนั้นให้ซบลงกับบ่าเขา  รับเอาไออุ่นจากร่างนั้นมา  พร้อมกับถ่ายทอดไออุ่นจากร่างเขาให้เธอเช่นกัน "จริงๆ ชีวิตผมอาจจะมีกฎเกณฑ์มากเกินไป"  เขาได้ยินเสียงตัวเองเปรยเอื่อยๆ เป็นประโยคสุดท้าย  ก่อนที่จะดิ่งลงสู่นิทรารมย์  ด้วยความรู้สึกเป็นสุขและอบอุ่นอย่างประหลาด  ทั้งที่เป็นคืนที่อุณหภูมิลดต่ำกว่าศูนย์องศาเซลเซียส  และท้องฟ้าสีเทาภายนอกก็เหงาเสียเหลือเกิน.. ไออุ่นในผืนผ้ายังคงไม่จางไปเมื่อทิวลืมตาขึ้นในตอนเช้า  ม่านที่รูดไว้ไม่สนิทนักเผยให้เห็นท้องฟ้าสีครามจัดนอกหน้าต่าง  ปุยหิมะสีขาวเหมือนสำลียังเกาะพราวอยู่บนกิ่งไม้สีน้ำตาลเข้ม ในผ้าห่มข้างตัวเขาว่างเปล่า  เธอจากไปเสียแล้ว  ทิวหยิบกระดาษแผ่นเล็กๆ ที่วางอยู่บนผ้านวมขึ้นมาอ่าน  เพื่อจะย้ำกับตัวเองว่าเขาไม่ได้ฝันไป ขอบคุณสำหรับค่ำคืนที่อบอุ่น ไปซื้อโค้ทตัวใหม่ซะนะ  ไปที่ร้านฉันก็ได้  มีส่วนลดให้ คนเขียนอุตส่าห์เขียนชื่อร้านไว้ให้เสียด้วย  ทิวยิ้มกว้างกับข้อความนั้น  ดูเหมือนเจ้าหล่อนจะติดใจกับเครื่องแต่งกายของเขาจริงๆ ทิวลุกขึ้น  ผิวปากเป็นเพลงเมื่อก้าวแกมกระโดดไปหยุดอยู่ที่หน้ากระจกบานใหญ่ในห้องน้ำ  เมื่อคืนทั้งเขาและเธอไม่ได้ถอดเสื้อตัวนอกออก  แต่หลับไปทั้งชุดเต็มยศอย่างนั้นเองเพราะความเหนื่อยอ่อน เป็นครั้งแรกที่รู้สึกว่า  เสื้อที่ใส่อยู่ดูล้าสมัยอย่างไม่น่าให้อภัยจริงๆ เสียด้วย ทิวจึงไม่ประหลาดใจนักที่ในอีกไม่กี่ชั่วโมงต่อมา   เขาก็พบว่าตัวเองกำลังเดินผิวปากเบาๆ เข้าไปในร้านขายเสื้อผ้าขนาดใหญ่  ที่มีทั้งเสื้อผ้าบุรุษและสตรี  กวาดสายตามองไปทั่วร้าน  และยิ้มออกมาในที่สุด  เมื่อเห็นร่างเพรียว  ในชุดรัดกุมของเครื่องแบบพนักงานขาย  ผมรวบเรียบ  ดวงหน้าตกแต่งไว้งดงามไม่ต่างอะไรกับที่เขาได้เห็นเมื่อคืน  ไม่มีแม้แต่รอยอิดโรยหรือเหน็ดเหนื่อย  อย่างที่เขาคิดว่าคนนอนไม่พอน่าจะมี จะพูดให้ถูกคือ  เขารู้สึกว่าเธอดูสดใสกว่าเมื่อวานเสียอีก เมื่อเห็นเขา  เธอก็เปิดรอยยิ้มกว้าง  หยิบแจ็คเก็ตหนังสีน้ำตาลอ่อนตัวหนึ่งจากราวแขวน  ก้าวตรงมาในทันที  ก่อนจะทาบมันลงกับร่างเขาอย่างกระฉับกระเฉง "ตัวนี้เป็นไง" "อุ่นพอสำหรับอากาศบนภูเขามั้ย"  ทิวถามลอยๆ  และอีกฝ่ายก็ทำท่าฉงน "จะไปปีนเขาที่ไหน" "ไม่ได้ไปปีน  แต่จะขับรถขึ้นไป.."  ทิวตอบยิ้มๆ  "จะมาถามนี่แหละว่าคุณเลิกงานกี่โมง  ไปด้วยกันนะ" ดวงหน้าสวยสดของฝ่ายนั้นมีรอยสีชมพูจางๆ ขึ้นมาทันที  เจ้าตัวตอบอะไรอุบอิบ  ไม่เหมือนแม่สาวท่าทางเปรี้ยวจัดที่เขาได้พบเมื่อคืนแม้แต่น้อย  ทิวหัวเราะเบาๆ เมื่อล้วงมือลงไปในกระเป๋ากางเกง  หยิบเอาสิ่งหนึ่งขึ้นมาชูให้อีกฝ่ายดู "ผมคงยังพาคุณเที่ยวรอบโลกไม่ได้  แต่ไปรอบเมืองนี้กันก่อนก็แล้วกัน"  เขาหมุนกุญแจรถเช่าในมือ   "ที่จุดชมวิวบนเขามีร้านอาหารเล็กๆ ให้นั่งดูวิวแสงไฟตอนกลางคืนด้วย  ผมเคยเห็นในทีวี  แต่ยังไม่เคยไปเลย.."  เขาลากเสียง  "คุณไปกับผมนะ" "ฉันทำงานถึงเย็น"  คนตรงหน้าเขาตอบหน้าเฉย  ทั้งที่ดวงตาเป็นประกายระยับ "ผมรอได้  ไม่ต้องทนด้วย  เพราะผมชอบ.."  เขาขยิบตาให้เธอ  โดยไม่ได้ลงท้ายว่าที่ชอบน่ะ  ชอบอะไร "เดี๋ยวสี่โมงเย็นผมมารับนะ  อย่าหนีไปไหนก่อนล่ะ" ทิวเดินจากร้านเสื้อผ้าและรอยยิ้มของเธอมาด้วยความรู้สึกแจ่มใส  ในมือมีถุงกระดาษที่บรรจุเสื้อโค้ทตัวเก่าที่เขาไม่ได้ใช้มันอีกต่อไป  หากเปลี่ยนเป็นแจ็คเก็ตสีน้ำตาลอ่อนจากมือเธอเมื่อครู่นี้ อีกตั้งหลายชั่วโมง  ทิวดูนาฬิกาแล้วบ่นเบาๆ กับตัวเอง  หากก็สุขใจเหลือเกินที่พบว่า  เขาไม่ได้อยากเร่งโมงยามของเทศกาลปีใหม่ให้ผ่านไปเร็วๆ อีกแล้ว.. ทิวนั่งลงบนม้านั่งริมทางเท้า  จุดบุหรี่มวนแรกในรอบห้าปี  บอกตัวเองว่าบุหรี่ดีๆ สักมวนในวันหนาวๆ อย่างนี้  ก็ไม่เลวเหมือนกัน  แม้ว่ามันจะไม่ดีต่อสุขภาพนักก็เถอะ ท้องฟ้าเบื้องบนยามนี้เป็นสีครามสะอาด  บอกให้รู้ว่าอากาศจะยังคงหนาวจัดอย่างนี้ต่อไปอีกหลายวัน  แต่ทิวก็คิดว่าเขาไม่เดือดร้อนอะไรกับมันนัก  ในเมื่อความหนาวภายนอกนั้นดูเหมือนจะทำอะไรหัวใจเหงาๆ ของเขาไม่ได้อีกต่อไปแล้ว.. หัวใจที่อุ่นขึ้นเพราะคืนฟ้าหนาวคืนหนึ่งนั่นเอง.. จากคุณ : โยษิตา - [ 5 ก.พ. 51 06:48:41 ]

ความคิดเห็นที่ 3 **เครดิตภาพจาก hokkaido-blog.com** ทักทายท้ายเรื่องค่ะ ^^ เรื่องนี้มาจากหลังปีใหม่ไปอ่านบล็อกเพื่อนผู้ชายในแล็บ ที่ไม่ได้กลับบ้านเกิดตอนหยุดยาวปีใหม่ เพราะงานวิจัย เขียนซะเศร้าจนเราซึ่งเป็นคนต่างชาติแท้ๆ ยังเหงาแทน เลยเอามาเป็นพระเอกซะหน่อย ^^ เขียนมาเกือบเดือน จากที่ไม่หนาว ตอนนี้กลายเป็นหนาวสุดๆ ไปแล้ว T T ฝากติชมด้วยอีกเรื่องค่า ^^ จากคุณ : โยษิตา - [ 5 ก.พ. 51 06:56:18 ]

ความคิดเห็นที่ 4 เรื่องน่ารักครับ อ่านแล้วอุ่นขึ้นในคืนฟ้าหนาวจริงๆล่ะ จากคุณ : กลิ่นกาแฟ (กลิ่นกาแฟครับ) - [ 5 ก.พ. 51 10:47:29 ]

ความคิดเห็นที่ 5 อ่านแล้วก็อบอุ่นจริงๆ แหละค่ะ (ต้องว่าทิวอดทนจริงๆ เพราะสาวน้อยเธอพูดจาเหมารวมคนอื่นน่าดู) จากคุณ : scottie - [ 5 ก.พ. 51 11:13:19 ]

ความคิดเห็นที่ 6 หนาวนอกอุ่นในครับ ทิวเป็นผู้ชายที่... สุดยอดดดดดดดด มากๆ เป็นสุภาพบุรุษ และอดทน ใจดีจริงๆ หวังว่าคงละลายกำแพงน้ำแข็งของ สาวน้อยได้นะ อิๆๆ จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 5 ก.พ. 51 16:13:31 ]

ความคิดเห็นที่ 7 นั่นสินะ คนญี่ปุ่นให้ความสำคัญกับปีใหม่น่าดู เพราะพอบอกใครว่าไม่กลับบ้านตอนปีใหม่ ทุกคนจะต้องทำหน้าตกใจ แล้วก็บอกว่า น่าสงสารจังงงงงงงงงงง จริงๆแล้ว จะเหงาหรือไม่เหงามันอยู่ที่ตัวเรามากกว่าเนอะ บางคนอยู่คนเดียวก็สบายใจดีไม่เห็นจะเหงา บางคนทั้งๆที่มีคนรอบตัวมากมายก็ยังเหงาอยู่ดี โดยส่วนตัวเราว่า ความเหงามันเป็นตัววัดว่าเราพอใจกับสิ่งที่เราเป็นอยู่มากแค่ไหนต่างหาก จากคุณ : TSURUGI - [ 5 ก.พ. 51 17:26:10 ]

ความคิดเห็นที่ 8 น่ารักค่ะ จากคุณ : จุดตานิด - [ 5 ก.พ. 51 20:01:47 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ขอบคุณทุกท่านที่เข้ามาอ่านค่า ^^ ++ กลิ่นกาแฟครับ ++ ฉะนั้นไม่ควรอ่านในวันที่ร้อนนะคะ จะอบอุ่นเกินไป 55 ขอบคุณที่มาอ่านค่า ^^ ++ scottie ++ กับคนแบบนี้ ต้องอดทนเท่านั้นจริงๆ ค่ะ - -* ขอบคุณที่มาอ่านนะคะ ^^ ++ คุณพีทคุง ++ นั่นจิคะ แต่ผู้ชายที่สุดยอดดดดดดดด อย่างนี้จะมีจริงๆ มั่งมั้ยคะเนี่ย เฮ้อ ขอบคุณที่มาอ่านค่า ^^ ++ TSURUGI ++ เหมือนกันเลยๆๆ เวลาปีใหม่โดนทุกปีเลยเนอะ โถ ไม่ได้กลับบ้าน เนี่ย - -* เราไม่เคยกลับบ้านตอนปีใหม่เลยอ่ะ แบบว่าเสียดายความหนาว กับกิจกรรม (ช็อป กิน เที่ยว) ที่นี่ (ช่างเป็นลูกที่ดีจริงๆ ฮ่าๆ) ชอบจังเลยที่บอกว่า ความเหงาเป็นตัววัดว่าเราพอใจกับสิ่งที่เราเป็นอยู่แค่ไหน โดนใจ + ลึกซึ้งมากๆ ^^ ++ จุดตานิด ++ ขอบคุณค่า ^_____^ ^^ จากคุณ : โยษิตา - [ 5 ก.พ. 51 23:39:01 ]

ความคิดเห็นที่ 10 น่ารักครับ จากคุณ : Psycho man - [ 6 ก.พ. 51 10:44:22 ]

ความคิดเห็นที่ 11 หาคนอย่างทิวได้ที่ไหนอีกคะเนี่ย ^ ^ จากคุณ : ปิยะรักษ์ - [ 6 ก.พ. 51 23:58:12 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ++ Psycho man ++ ขอบคุณค่า ^^ ++ ปิยะรักษ์ ++ นั่นสิคะ ถ้าหาเจอกระซิบบอกกันมั่งนะคะ 55 ขอบคุณที่เข้ามาอ่านค่า ^^ จากคุณ : โยษิตา - [ 7 ก.พ. 51 23:50:24 ]

ความคิดเห็นที่ 13 เป็นผู้หญิงญี่ปุ่นที่พูดมากจริงๆ เอ๊ะ หรือเพราะว่าเราไม่ค่อยได้คุยกับผู้หญิงญี่ปุ่นหว่า... เพราะแลบที่เคยอยู่ไม่มีผู้หญิงเลย โฮะ โฮะ โฮะ จากคุณ : Canossa - [ 8 ก.พ. 51 16:00:43 ]

ความคิดเห็นที่ 14 อืมที่เจอมาก็ไม่ได้พูดมากนะ แต่ประทับใจจัง อิ อิ ไปแวะร้านเหล้าญี่ปุ่นหลังเลิกงานไง น้องเค้าก็ถามเป็นภาษาญี่ปุ่นยาวเหยียด เราก็บอกว่าพูดภาษาญี่ปุ่นไม่ได้(อันนี้ท่องไป ขนาดตอนเมายังจำได้เลย) น้องเค้าก็เข้าใจนะ แต่ประโยคถัดๆมาน้องเค้าก็พูดเป็นภาษาญี่ปุ่นก่อนจะแปลเป็นภาษา อังกฤษจนจะกลับนั่นล่ะเลยถามว่า รู้อยู่แล้วว่าพูดญี่ปุ่นไม่ได้ ทำไมถึงไม่พูดภาษาอังกฤษ ไปเลยน้องเค้าก็พูดภาษาญี่ปุ่นอีกก่อนจะแปล..คิดว่าผมคงชอบบรรยากาศที่นี่ และ ถ้าเค้าไม่พูดภาษาญี่ปุ่น ...แล้วผมจะได้บรรยากาศแบบญี่ปุ่นได้ยังไง... จ้าก....ไม่พูดมาก ....แต่....แทงใจ..555+ ดูๆแล้วน่าจะเป็นลูกสาวเจ้าของร้าน เพราะเห็นตาเจ้าของร้านโพกผ้าขาวมองแบบเขม่นๆด้วย จากคุณ : กลิ่นกาแฟ (กลิ่นกาแฟครับ) - [ 8 ก.พ. 51 17:24:11 ]

ความคิดเห็นที่ 15 ได้คำนิยามตัวเองใหม่อ่ะครับ    otakuman   แหะแหะ                         จากคุณ : ..sp@wn.. - [ 9 ก.พ. 51 10:11:09 ]

ความคิดเห็นที่ 16 ...อบอุ่นใจ ในคืนฟ้าหนาว... เรื่องน่ารักจังคะ  เขียนมาลงใหม่อีกนะคะ จากคุณ : โยเกิตมะนาว (โยเกิตมะนาว) - [ 9 ก.พ. 51 22:04:27 ]

ความคิดเห็นที่ 17 ++ Canossa ++ เห็นแถวนี้พูดมากกันทุกคนเลยอะค่ะ 55 แล็บทางนี้ผู้หญิงเยอะกว่าผู้ชายอีกค่ะ ผู้ชายเป็นสิ่งมีค่าที่หายากมากๆๆๆๆ น้องปีสี่ผู้ชายเข้ามาทีแทบจะแย่งกันเอาใจ เอิ๊กๆ ขอบคุณที่มาอ่านนะคะ ^^ ++ กลิ่นกาแฟครับ ++ โอ้โห สาวคนนั้นน่ารักจังเลยค่ะคุณกลิ่น ให้เหตุผลในการพูดซะน่ารักอย่างนี้ต้องไปอุดหนุนบ่อยๆ นะคะ อิอิ (ว่าแต่พ่อเค้าดูน่ากลัวนะน่ะ เหอๆๆๆ) คนญี่ปุ่นชอบพูดญี่ปุ่นก่อนจริงๆ ค่ะ ถึงนักท่องเที่ยวไปถามเป็นอังกฤษ เค้าก็มักจะตอบเป็นญี่ปุ่นอย่างมั่นใจก่อน แล้วถึงตามด้วยอังกฤษ น่ารักไปอีกแบบเนอะ ^^ ++ ..sp@wn.. ++ คนญี่ปุ่นชอบพูดกันว่า โอทาคุ นี่แหละทำให้ญี่ปุ่นเจริญ ค่ะ ถ้าเมืองไทยมีโอทาคุเยอะๆ ก็น่าจะเจริญเหมือนกันเนอะ 555+ ขอบคุณที่มาอ่านนะคะ ^^ ++ โยเกิตมะนาว ++ ขอบคุณค่า แสดงว่าทางโน้นตอนนี้ก็หนาวใช่มั้ยอะคะ เอามาลงอีกแน่ๆ ค่า เด๋วเรื่องหน้ามาช่วยติชมอีกนะคะ ^^ ^^ จากคุณ : โยษิตา - [ 9 ก.พ. 51 22:51:37 ]

ความคิดเห็นที่ 18 อ่านตอนอยู่เกียวโตล่ะ ไม่มีเวลา เลยไม่ได้เมนท์เลย  เลทไปนานเชียว แต่ก็มาเม้นแล้วนะคับ ไม่ค่อยชอบความไม่มั่นของอีตาพระเอกเลย แต่เพราะความไม่เพอร์เฟคของสองคนนี้แหละค่ะที่มันมีเคมีที่เข้ากันได้พอดี ชอบเรื่องบุหรี่ที่แทรกเข้ามาด้วยนะคะ ...มันได้บรรยากาศดีจริงๆ พี่แนนมีไฟเยอะดีจังช่วงนี้ หนูเขียนอะไรแม้กระทั่งบลอกไม่ออกมานานแล้วล่ะจ้ะ แย่จังเลยนะ จากคุณ : The SoVo - [ 11 ก.พ. 51 02:12:42 ]

ความคิดเห็นที่ 19 คงไม่ได้ไปบ่อยๆหรอกครับคุณโยษิตา แบบว่าร้านมันอยู่ที่นาโงย่าง่ะ ตอนนั้นโดนส่งไปทำงานเฉยๆ คิดถึงน้องเค้าจังนิ อิ อิ จากคุณ : กลิ่นกาแฟ (กลิ่นกาแฟครับ) - [ 12 ก.พ. 51 10:35:14 ]

ความคิดเห็นที่ 20 ++ The SoVo ++ โห หนูไปเกียวโต วุ่นขนาดนั้น ยังมีเวลาอ่านอีกหรอเนี่ย ไม่เหนื่อยแย่หรอ จริงๆ อ่านมะไหร่ก็ได้อยู่แว้วววว ^^ ขอบอกว่า เจ๊ไม่ได้ไฟแรงอะไรเลยหนู แค่เขียนแก้เซ็งวันละสองสามบรรทัด เวลาคิดงานไม่ออกอ้ะ T T ++ กลิ่นกาแฟครับ ++ คิดถึงก้อลองเอาน้องเค้ามาเป็นนางเอกซักเรื่องจิคะ แบบว่าอยากอ่านเรื่องหวานๆ แนวคุณกลิ่นอ้ะ ^^ ^^ จากคุณ : โยษิตา - [ 12 ก.พ. 51 20:55:51 ]