ความคิดเห็นที่ 1 สั้นจัง จากคุณ : scottie - [ 5 ก.พ. 51 20:36:10 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ........ จากคุณ : GTW - [ 5 ก.พ. 51 22:20:23 ]

ความคิดเห็นที่ 3 so shortttttttttttttttttt จากคุณ : Tyra (Tyra) - [ 5 ก.พ. 51 23:36:31 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ขอโทษทีนะคะ สั้นไปหน่อย พอดีทำงานไปด้วยค่ะ งานยุ่งๆ เลยมาต่อช้าค่ะ จากคุณ : บางเวลาของทุกวัน - [ 6 ก.พ. 51 10:46:09 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ต่อค่ะ รริน ใช้ชีวิตประจำวันด้วยความเหงา จึงกลับมาเป็นสาวสังคมเช่นเคย ตอนกลางวันทำงานพยาบาล ตกเย็นก็เข้าวงสัมคม ในงานสังคมสมัยนั้น จะมีการแต่งตัวแบบชุดราตรี คล้ายๆ เรื่องกรุงเทพราตรี คุณ รริน ไม่เคยพลาดแฟชั่นเลย เธอจึงสวยและสง่าเช่นเคย ถึงแม้จะมีลูกชายอายุ 4 ขวบแล้ว แน่นอนความสวยของรริน ได้สะดุดตา หนุ่มๆ แทบทั้งงานเสมอ รริน เป็นสาวเจ้าเสน่ห์ และเธอได้พบชายหนุ่มนายทหารยศใหญ่ผู้หนึ่ง คือคุณ ทักษ์  ทั้งคู่รู้สึกถูกชะตาซึ่งกัน ด้วยความเหงาของ รริน ทำให้ทั้งสนิทกันอย่างรวดเร็ว และคุณทักได้ไปมาหาสู่คุณ รริน โดยการมารับไปทานมื้อเย็นทุกๆ วัน วันไหน คุณ ทักษ์ ว่างก็มาเล่นกัน ปุณ ลูกชายคนโปรดของคุณ รริน แม้ว่าทั้งคู่จะเป็นเพียงเพื่อนกัน แต่ในสายตาของทุกๆ คนที่เฝ้ามอง ต่างเรียกเค้าทั้งคู่ ว่า “ชู้ " และแล้วความลับก็ไม่มีในโลก ถึงแม้คุณ วิทย์ จะอยู่ไกลถึง อเมริกา แต่ความลับไม่มีในโลก แต่ด้วยจุดมุ่งหมายที่จะไปให้ถึงคำว่า Dr. คุณวิทย์จึงไม่ใส่ใจ และมองโลกในแง่ดีว่าเป็นเพียงข่าวลือ และเพื่อนกันเท่านั้น จนเวลาผ่านไป 5 เดือน ประจำเดือนได้ขาดไป 5 เดือน ฉันท้องงงง .. กรี๊งงง  รริน โทรศัพท์ ทางไกล ไปยังประเทศ สหรัฐอเมริกา รริน : คุณ วิทย์คะ ริน ท้องค่ะ วิทย์ : อะไร เธอท้องได้อย่างไร ผมมาอยู่ที่ นี่ตั้งเกือบครึ่งปีแล้วนะ เด็กคนนั้นไม่ใช่ลูกผม คุณท้อง        กับ ไอ้ ทหารยศสูงใช่ไหม ผมได้ยินข่าวคุณ จากเมืองไทย นะ คุณวิทย์ โกรธอย่างรุนแรง และตัดสายทิ้งไป ปล่อยให้ รริน ทำตัวไม่ถูก มีเพียงน้ำตาเป็นเพื่อนในเวลานั้น รริน : ฉันจะทำอย่างไร ฉันท้องไม่มีพ่อ ฉันมีหน้ามีตาในสังคม จะทำอย่างไร กับเด็กนี่ดี เวลาผ่านมาอีก 2 เดือน ท้องเริ่มใหญ่ขึ้น เธอใส่ชุดพยาบาล หลวมๆ และรัดหน้าท้องเพื่อมิให้ใครเห็นท้อง ด้วยความที่รรินมีอาชีพเป็นพยาบาล จึงรู้วิธีการต่างๆ สำหรับการตั้งครรภ์ แต่เธอไม่อยากให้เด็กคนนี้เกิดขึ้นมาบนโลกใบนี้ซะแล้ว เธอจึงใช้วิธีทำเพื่อเกิดอุบัติเหตุ วันนั้นเป็นวันกีฬาสีที่ทางโรงพยาบาลได้จัดขึ้น รรินไม่รอช้าที่จะลงสมัครกีฬาที่รุนแรงที่สุดคือ เตะบอลหญิง และวันนั้น ก็เกิดอุบัติเหตุจริงๆ การกระแทกทำให้รรินเกิดอาการตกเลือด ผู้คนที่อยู่ในเหตุการณ์ ซึ่งเต็มไปด้วยแพทย์ และพยาบาล ต่างตกใจเมื่อเห็นเลือดของรริน จึงรีบพารริน เข้าห้องตรวจทันที คุณหมอ : รรินท้อง เธอตกเลือด ในขณะนั้น รริน เริ่มมีอาการช็อค ทีมแพทย์ ช่วยกันปั๊มหัวใจรริน และช่วยกันทำคลอดเด็กในท้อง ด้วยความสามารถของทีมแพทย์ ทำให้ รริน และเด็กหญิงที่มีอายุเพียง 7 เดือน ปลอดภัย คุณหมอ : รริน คุณเป็นพยาบาล ไม่รู้ว่าตัวเองท้องเลยเหรอครับ อันตรายมากเลยนะ รริร : รริน ไม่ทราบเลยค่ะ ว่าตัวเองท้อง คุณหมอ : คุณได้ลูกสาวนะ แต่เด็กตัวเล็กไปหน่อย คุณคงไม่เคยบำรุงเลยใช่มั้ย รริน : รินไม่ทราบนี่คะว่ารินท้อง คุณหมอคะ เอาเด็กออกจากตู้อบเถอะค่ะริน จะเอาเด็กกลับบ้าน คุณหมอ : แต่เด็กยังไม่ค่อยแข็งแรงนะครับ รีบเอาเด็กกลับเด็กอาจจะเสียชีวิตได้ (คุณหมอไม่ทราบเลยว่านั่นหล่ะคือความต้องการของ รริน เธอไม่อยากให้เด็กมีชีวิตอยู่) เธอมิยอมให้เด็กน้อยได้ดื่มนมแม่เลย เธอให้เหตุผลว่า ลูกน้อยกัดหัวนมเธอ เธอเจ็บ และกลัวเต้านมจะเสียทรง คุณพ่อ คุณแม่ของ รริน ตกใจกับเหตุการณ์มาก จึงรีบเดินทางมาดู รริน และหลาน คุณพ่อ คุณแม่ของรริน : โอ้ หลานตาหลานยาย ช่างน่ารักน่าเอ็นดู ชื่อนันภัส นะลูกหลานตา จะได้พัดสิ่งร้าย ๆ ออกจากตัว  แต่รรินท้องทำไมไม่บอกพ่อกับแม่หล่ะลูก แล้วยังเล่นกีฬาหนักๆ มันอันตรายมากนะลูก หลังจากนั้นอีกไม่ถึง 7 วัน รริน กลุ้มใจและเครียดมากกับการเกิดมาของเด็กหญิง เธอไม่รู้จะทำอย่างไรดีเมื่อคุณวิทย์กลับมา เธอจึงมีที่พึ่งสุดท้าย คือ หมอดู รริน เกิดปี ระกา ส่วน นันภัส เกิดปีเถาะ ทางโบราณถือว่าเป็นปีชง กันอย่างรุนแรง หมอดู : ไอ้หย๋า...เด็กคงนี้เกิดมาอาภัพนา ชีวิตจายากลำบาก ม่ายมีเงินเลี้ยงพ่อเลี้ยงแม่ อีเป็นอัปมงคลกับลื้อโดยแท้จริงเชียว ลื้อต้องยกอีให้เป็งลูกของคงเกิดปีอื่นๆ ไม่ง้านน๊า ลื้อ ปวกกาบาลซี้แหงแก๋ หลังจากที่รรินได้ดูหมอแล้วจึงครุ่นคิดอย่างหนัก จะทำอย่างไรกับเด็กอัปมงคลนี่ดี จึงรีบไปหาคุณพ่อคุณแม่ทันที รริน : คุณพ่อคุณแม่ชอบหลานมั้ยคะ คุณพ่อ คุณแม่ : ทั้งรักชั้งชอบเลยหล่ะลูกริน เด็กน่ารัก ผิวพรรณสวยจริงเชียว สมเป็นหลานตาหลานยายมากเลยลูก รริน : รินไปดูหมอมาค่ะ ดวงรินกับเด็ก ไม่ถูกชะตากัน ท่านแนะนำให้ยกเป็นลูกของคุณพ่อคุณแม่ค่ะ ได้หรือไม่คะ คุณพ่อ : จะดีหรือลูก เด็กจะมีปัญหาในอนาคตนะลูก แต่เอาก็เอา ตาหลงรักหนูเต็มทนแล้วหล่ะหลานนัน  มาเป็นลูกตานะลูก ตาจะเลี้ยงหนูให้สวยงามกว่าคุณแม่หนูเลย จากคุณ : บางเวลาของทุกวัน - [ 6 ก.พ. 51 11:16:38 ]

ความคิดเห็นที่ 6 หากต่อเรื่องช้าต้องขออภัยด้วยนะคะ เพราะต้องสอบถามข้อมูลเท็จจริงจากคุณพ่อ กับ ท่านผู้ใหญ่ที่รับทราบเรื่องค่ะ เดี๋ยวเรื่องผิดเพี้ยนไป จะเป็นการใส่ร้ายอีกฝ่ายหนึ่งไปค่ะ เพราะที่รับทราบมามันเป็นเพียงคร่าวๆ ในความทรงจำเท่านั้นค่ะ จากคุณ : บางเวลาของทุกวัน - [ 6 ก.พ. 51 12:08:06 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ต่อ.. เวลาผ่านไป 1 ปี คุณวิทย์ได้ข่าวจากเพื่อนที่เมืองไทยว่าวิทย์ได้ลูกสาว ผิวพรรณสวย หน้าตาน่ารัก ถึงแม้คุณวิทย์ จะไม่แน่ใจว่าใช่ลูกของตนหรือไม่ก็แอบ ตื่นเต้นดีใจอยู่ไม่น้อย แต่ความสุขก็ช่างแสนสั้น คุณวิทย์ได้รับสารจากทุนของประเทศไทย ซึ่งขณะนั้นเกิดวิกฤต ทางเศรษฐกิจ ทำให้หลวงต้องเรียกตัวคุณ วิทย์กลับประเทศไทยกระทันหัน ความฝันการศึกษาที่จะจบปริญญาเอก ได้พังทลายลงไป คุณวิทย์ได้เก็บกระเป๋าเดินทางเพื่อกลับเมืองไทยด้วยความเศร้า และปลอบใจตัวเอง ว่า เอาน่าเดี๋ยวมีเงินค่อยกลับมาเรียนต่อใหม่ก็ได้ เมื่อกลับมาประเทศไทย คุณวิทย์ได้บรรจุเป็นข้าราชการในกระทรวงหนึ่งของเมืองประเทศไทย แต่ต้องย้าย ทุกๆ 4 ปี เพื่อรับตำแหน่งที่ใหญ่ขึ้น คุณวิทย์กลับเมืองไทยและได้พบกับ ลูก นัน ลูกสาวที่คุณวิทย์เองก็ไม่อาจจะแน่ใจได้ว่า ใช่ลูกของ ตัวเองหรือไม่ เด็กน้อยช่างน่ารักน่าเอ็นดู คุณวิทย์ตกหลุมรักเด็กสาวอย่างหมดใจ ต่อจากนี้ไปขอเรียก คุณพ่อคุณแม่ ของคุณรริน ว่า คุณตา และคุณยาย นะคะ คุณวิทย์ : รริน ทำไมคุณไม่เอาลูกนัน มาเลี้ยงเองหล่ะ ถึงคุณตาคุณยายจะรัก จะเมตตา ก็สู้อยู่กับเราไม่ได้หรอกนะ รริน : เอ๊ะ คุณวิทย์ ริน เป็นพยาบาล บางวันก็ต้องขึ้นเวร และก็มีลูกปุณอายุ ตั้ง 6 ขวบ ตั้งคนนึงแล้ว รินไม่มีเวลามากพอจะที่จะมานั่งดูแลเด็กอ่อนได้หรอกค่ะ ที่สำคัญ รริน ก็ไม่ค่อยชอบเด็กผู้หญิงด้วย มีลูกผู้หญิงเหมือนมีส้วมอยู่หน้าบ้าน เกิดท้องไม่มีพ่อขึ้นมา ริน อายเค้าตาย ปล่อยให้คุณตาคุณยายเค้าดูแลกันเอาเองดีกว่าค่ะ ด้วยความที่คุณวิทย์เป็นข้าราชการ ที่ต้องย้ายไปประจำตางจังหวัดต่างๆ เมื่อครบวาระ ทุกๆ 4 ปี คุณวิทย์จึงกลับบ้านได้เพียงเดือนละ 1 ครั้งเท่านั้นจึงต้องยอมคุณ รรินทุกๆ ประการ รริน จากที่เคยเป็นสาวสังคม เมื่อความเหงาเข้ามาเธอก็หวนกลับเข้างานสังคมอีกครั้ง รายได้ของเธอ แทบจะ 80% ของเงินเดือน รริน จะหมดไปกับเครื่องสำอาง การแต่งตัว และเครื่องประดับราคาแพง เธอจะเจียดเงิน 15% เพื่อดูแล ปุณ ซึ่งจ้างพี่พยาบาลรุ่นน้องที่มาขอพักอาศัยอยู่ที่บ้าน เพื่อขึ้นเวรได้สะดวก 3 คน คอยผลัดกันดูแลเวลา รริน ออกงานสังคม  และ 5% ของเงินเดือน ให้ นัน ซึ่งฝากไว้กับคุณตาคุณยาย รริน มองว่า คุณตา เป็นนายแพทย์ หลานคนเดียวก็เลี้ยงได้แน่นอน เธอจึงใช้เงินอย่างฟุ่มเฟือย และทุ่มเทเต็มที่กับบัตรเข้างานต่างๆ รวมทั้งเฟอร์นิเจอร์เครื่อง ประดับทุกชนิด จึงทำให้สังคมมองคุณรรินดีกมาก ถ้าเทียบกับสมัยนี้ก็คงใช้คำว่า สาวไฮโซ ก็เป็นได้ค่ะ ลืมกล่าวไปค่ะ นัน เรียกคุณ วิทย์ว่าคุณพ่อ และเรียกคุณ รริน ว่า คุณพี่รริน บางทีก็เรียกว่าคุณ รริน เธอไม่ยอมให้ นัน เรียกเธอว่าคุณแม่ เพราะเชื่อคำทำนายของหมอดูท่านนั้นค่ะ ต่อจากนี้ไป นัน ขอเรียกตัวละครดังนี้นะคะ คุณพ่อของคุณรริน : คุณตา คุณแม่ของคุณรริน : คุณยาย คุณวิทย์ : คุณพ่อ คุณ รริน : เวลาอยู่ในบ้าน เรียกพี่รริน หรือคุณริน หรือ คุณ                  เวลาอยู่นอกบ้านเรียกหรืออยู่ในวงสังคมคุณรรินสั่งให้เรียก คุณแม่ ซึ่ง นัน จะชอบมาก เมื่อมีแขกมาเยี่ยมที่บ้าน หรือ เวลาที่ไปบนโรงพยาบาลพบ ป้าหมอ ลุงหมอ น้า ๆ อาๆ นัน จะมีคุณแม่ ค่ะ เดี๋ยวมีต่อนะคะ ตอนนี้ขอตัวทำงานก่อนค่ะ จากคุณ : บางเวลาของทุกวัน - [ 6 ก.พ. 51 12:40:19 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ต่อ นัน อาศัยอยู่บ้านคุณตา คุณยายตั้งแต่อายุ 7 วัน ท่านทั้ง 2 เลี้ยงดูนัน เป็นอย่างดี ท่านรัก และเมตตาหลานกำพร้าเป็นอย่างมาก ส่วนคุณ ปุณ อยู่กับคุณ รริน ตัวของนัน เองได้แต่ฟังคุณตา เล่าให้ฟังว่า มีพี่ชายอีก 1 คน แต่ก็ได้พบกันเพียงเล็กน้อย ณ ตอนนั้น นัน กับ คุณ ปุณ เหมือนคนแปลกหน้าสำหรับนัน  รู้แค่เพียงว่าคุณปุณ คือ พี่ชาย รู้แค่เพียงว่า คุณรริน คือ คุณแม่ นัน เริ่มโตขึ้นทุกวัน จนอายุ 3 ขวบ ใครๆ ก็บอกว่า นัน น่ารักมาก หน้าเหมือนตุ๊กตา คุณพ่อของนัน ทุกๆ ครั้งที่กลับจากทำงานที่ต่างจังหวัด ท่านจะตรงดิ่งมาหา นัน ทันที โดยไม่ได้ไปหา พี่ปุณ กับคุณ รริน คุณพ่อหลงลูกสาวตัวน้อยๆ เป็นอย่างมาก จนลืมเรื่องคาใจในอดีต คุณพ่อมั่นใจ 100% แล้วว่า เด็กหญิงตาโตแก้มป่อง ปากแดง คนนี้หล่ะ ลูกสาวแท้ๆ ของตนเอง แน่นอน แต่พี่ปุณ และคุณ รริน กลับรู้สึกว่า นัน แย่งความรักจากพวกเค้าไปทั้งหมด รริน : คุณวิทย์ ทำไมกลับมาแล้วไม่มาหา ริน กับลูก ทำไมไปบ้านโน้นก่อน คุณพ่อ : อ้าว ริน นี่ยังงัยกันนะ บ้านโน้นก็ลูกเราไม่ใช่เหรอ รริน : ลูก ปุณ ต่างหาก ลูกเรา ยัย นัน เป็นลูกคุณพ่อ คุณ แม่ ริน ยกให้ท่านไปแล้ว รริน : คุณวิทย์ คะ ริน ขอเงินเพิ่มอีก สัก พัน 2 พัน นะคะ (ในสมัยเมื่อ 30 ปีกว่าๆ ที่ผ่านมา เงินหลักพัน ก็เทียบเท่ากับเงินหลักหมื่นสมัยนี้เลยทีเดียวค่ะ) คุณพ่อ : ห๊า ทำไมรินใช้เงินเปลืองจังเลย รินเก็บเงินไว้ให้ลูกบ้าง นะ น้องปุณ ก็จะเข้าเรียนแล้ว รินหยุดออกงานสังคมมั่งเถอะ ปล่อยลูกอยู่กับ แม่บ้าน จนลูกจะพูดภาษาอื่นแล้วนะ รริน : คุณวิทย์ แค่นี้ให้ริน ไม่ได้เหรอคะ เงินเดือนคุณตั้งเกือบหมื่น เงินเดือนริน แค่ 6 พันเอง จะพอได้อย่างไร ลูก ก็2 คนนะคะ คุณพ่อ : เอ้า เดี๋ยวผมเอามาให้ แต่ ผมขอเถอะนะ สนใจลูกนัน บ้าง ผมก็เชื่อแล้วว่าลูกนัน เป็นลูกเรา 2 คนจริงๆ ทำไม ริน ยังทิ้งลูก เพื่อประชดผมอีกหล่ะ ถ้ารินเอาลูกนัน มาอยู่กับริน ผมจะจ่ายค่าเลี้ยงดูเพิ่มให้ คนละ 1500 บาท เป็น 3000 ตกลงมั้ย รริน : คุณวิทย์ เนี่ย ก็ได้ๆ ค่ะ ไว้รินจะรับ ยัย นันกลับมานะคะ แล้วคุณพ่อก็ต้องกลับต่างจังหวัดเพื่อไปรับราชการเช่นเคย ก่อนกลับต่างจังหวัด คุณพ่อแวะมาหา นัน ที่บ้านคุณตา มาบอกข่าวดี ว่านัน จะได้กลับไปอยู่บ้าน ร่วมกับพี่ ปุณ นัน ดีใจมากๆ ถึงแม้จะอายุ เพียง 3 -4 ขวบ ก็รู้สึกรักเป็นแล้ว (อันนี้คุณยายเคยเล่าให้ฟัง) แต่แล้วเวลาผ่านไป 2 อาทิตย์ก็แล้ว 3 อาทิตย์ก็แล้ว นัน นั่งรอคุณ รริน ที่บันไดบ้าน ทุกๆ ครั้งที่มีรถยนต์วิ่งผ่านมา นัน จะรีบวิ่งมาดูหน้าบ้าน เผื่อว่าจะใช่รถ คุณรริน ทำไมคุณแม่ยังไม่มารับ นัน อีก นัน เฝ้าถามคุณตา จนทำให้คุณตาและคุณยายต้องเบี่ยงเบนความสนใจพาคุยเรื่องอื่นเสมอ และทุกๆ ครั้ง เมื่อใกล้ถึงเวลาที่คุณพ่อกลับจากราชการ คุณแม่จะมารับ นัน กลับไปบ้าน นัน : คุณตา คุณ ยาย เสียงรถคุณ ริน มาแล้วววววว ดีใจจังเลย สวัสดีค่ะ คุณแม่ คุณรริน : เอ๊ะ จำไม่ได้หรือยังงัย ฉันให้เธอเรียกฉันว่าแม่ได้เฉพาะอยู่ต่อหน้าคุณพ่อ และคนอื่นๆ เท่านั้น อยู่ กัน 2 คน เรียกไม่ได้เข้าใจมั้ยห๊ะ คุณรริน ตวาด นัน เสียดัง นัน ตกใจ เงียบไปพักใหญ่ นัน : พี่ปุณ ยังเรียกคุณริน ว่าคุณแม่ได้เลยนี่คะ คุณรริน : เอ๊ะ จะมาเทียบกับลูกปุณ ได้ยังงัย ลูกปุณ เค้าเกิดมาจากความรัก แต่แกหน่ะ ฉันพยายามจะฆ่าแกทิ้ง แต่แกดังชิงหมา มาเกิด อย่าสะเออะ เทียบเท่าลูกปุณ นะจำเอาไว้ ฉันไม่เอาแกไว้บ้านราชวิถีก็บุณคุ้มกะหลาหัวแกเท่าไหร่แล้ว ตั้งแต่มีแกชีวิต ฉันก็ มีแต่ความซ_วย  ฉันถึงต้องเอาแกมาอยู่ที่นี่งัย ในตอนนั้น นัน ไม่เข้าใจว่าคุณ รริน หมายความเช่นไร ด้วยความเด็ก และอยากพบคุณพ่อ จึงไม่ใส่ใจคำพูดคุณรริน จากคุณ : บางเวลาของทุกวัน - [ 6 ก.พ. 51 17:21:50 ]

ความคิดเห็นที่ 9 40 ปีที่ผ่านมา ... มัน 2510 เองนี่นา ป.โทสองใบในประเทศเนี่ย .. โอโหเฮะ .. เป็นพยาบาล อยู่ ตจว. จว. ซึ่งมีค่ายทหารใหญ่มาก จนมีทหารยศสูงอยู่ด้วย .. ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ขอบอกว่า มีไม่กี่ที่เองนะครับ และ .. เอ่อ .. ตจว.ที่มีงานราตรีไฮโซ จัดบ่อยๆ  มันก็มีไม่กี่จังหวัดอีกด้วย สุดท้าย .. ข้าราชการที่ [u]ต้อง[u] ย้ายทุกๆ สี่ปี มันมีไม่กี่กระทรวง ไม่กี่กองครับ ถ้าเป็นเรื่องเล่า ก็สนุกดี ถ้าเป็นเรื่องจริง ไม่น่าเล่า จากคุณ : แมวเหมียวพุงป่อง - [ 7 ก.พ. 51 20:55:36 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ขอบคุณ คุณแมวเหมียวพุงป่อง ที่ติดตามเรื่องค่ะ นันได้มีการเปลี่ยนสถานที่และชื่อของทุกท่านที่ถูกพาดพิง แล้วค่ะ ที่สำคัญ นันได้ขออนุญาตคุณพ่อก่อนเขียนเรื่อง ท่านอนุญาตเพื่อเป็นบทเรียนของการดำเนินชีวิตคู่ ค่ะ ขอบคุณที่ติดตามเรื่องค่ะ จากคุณ : บางเวลาของทุกวัน - [ 8 ก.พ. 51 12:15:02 ]

ความคิดเห็นที่ 11 สนุกจังค่ะ รีบมาเขียนต่อนะคะ รออยู่ จากคุณ : Inspire_Life - [ 8 ก.พ. 51 12:51:36 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ต่อนะคะ ขอบคุณ คุณ Inspire_Life  ที่คอยติดตามนะคะ มีกำลัง รำรึกความหลังเพื่อเขียนมากขึ้นเลยค่ะ ชีวิต นัน ในวัยเด็กกับการเปลี่ยนแปลงของชีวิตครั้งยิ่งใหญ่ ชีวิตครอบครัวของคุณ รริน ได้เปลี่ยนแปลงครั้งยิ่งใหญ่ เมื่อตอน นัน อายุได้เพียง 4 ขวบ คุณตาของ นัน เสียชีวิตด้วยไข้มาลาเลีย ซึ่งช่วงนั้นไข้มาลาเลีย มีการระบาดที่ต่างจังหวัด คุณตาของ นัน ที่เป็นนายแพทย์ต้องสัมผัสกับผู้ป่วยโดยตรง แต่โชคร้ายเหลือเกินที่ร่างกายของคุณตาอยู่ในช่วงอ่อนแอ คุณตาไม่มีภูมิคุ้มกันโรคที่ร้ายแรงได้เลย คุณตาป่วยหนักมาก และเสียชีวิตในที่สุด ครอบครัวของเราสูญเสียเสาหลักที่สำคัญที่สุดไปในชีวิตวันนั้นเอง   เมื่อคุณตาเสียชีวิต คุณยายซึ่งมิได้มีรายได้ใดๆ ต้องลุกขึ้นมาขายของเล็กๆ น้อยๆ เรียกว่าโชว์ห่วยก็ว่าได้ แต่ไม่หรูแบบสมัยปัจจุบันนะคะ มีกาแฟ ด้วย ขายอาหารเสริมบ้าง (คุณยายทำอาหารอร่อยมากๆ เลยค่ะขอรับประกัน) นัน ใช้ชีวิตอยู่กับคุณยายต่ออีกไม่กี่เดือน ก็ได้เวลาที่นัน ต้องเข้าเรียนอนุบาล สมัยนั้น บ้านคุณยายอยู่ในตัวอำเภอ การไปกลับกับตัวจังหวัดลำบากมาก คุณยายก็ขับรถไม่เป็น นันจึงต้องย้ายไปอยู่บ้านคุณ รริน เพราะต้องเข้าเรียนโรงเรียนเดียวกับ พี่ปุณ ซึ่งตอนนั้นพี่ปุณอยู่ชั้น ราวๆ ป. 3 น่าจะได้ วันเข้าเรียน อนุบาล 1 วันแรก คุณรริน ไม่เคยตื่นเช้า เพื่อมาทำอาหารและแต่งตัวให้ นัน เลย มีเพียงแม่บ้านเท่านั้นที่คอยดูแล คุณ รรินให้เหตุผลว่า “พี่ปุณ สามารถแต่งตัวเองได้ ส่วน แก มีพี่เลี้ยงไม่จำเป็นต้องถึงฉัน”  การเดินทางของเด็กนอกตัวเมืองต้องขึ้นรถรับส่งนักเรียนเอง โดยที่ นัน เดินออกไป ขึ้นรถ พร้อมพี่ ปุณ หรือไม่ก็แม่บ้านช่วยไปส่งขึ้นรถ ถึงแม้ นัน จะได้มีโอกาสอยู่ใกล้คุณ รริน แต่ก็แทบไม่เคยเจอกันเลย บางวันคุณ รริน ก็ขึ้นเวร ดึก บ้าง เวรบ่ายบ้าง วันไหน เวร off ก็เข้าสังคม คุณพ่อก็กลับบ้าน เดือนละครั้งเอง นัน เหงาที่สุด นัน จะมีโอกาสได้พบคุณยายเพียง วันเสาร์ – อาทิตย์เท่านั้น จนถึงเวลาเมื่อ นัน เรียนจบชั้นอนุบาล 2 ขึ้นประถม 1 คุณ รริน ให้นัน อยู่โรงเรียนประจำ โดยคุณรรินให้เหตุผลที่ว่า นัน เด้กเกินกว่าที่คุณรรินจะดูแลได้ ส่วนพี่ ปุณ เป็นเด็กไปกลับเพราะพี่ปุณ สามารถเดินทางโดยรถรับส่งนักเรียนเองได้ ชีวิตของการเป็นนักเรียนประจำเมื่ออายุได้เพียง 6 ขวบ เหงาเหลือเกิน ถึงแม้ว่า นันจะได้เรียนโรงเรียนที่ดีที่สุด และแพงที่สุด ในตอนนั้น นัน ไม่เข้าใจหรอกค่ะ ว่ามันดียังงัย นัน อยากเป็นเด้กไปกลับ เห็นหน้าคุณแม่บ้างก็ยังดี นัน จะได้กลับบ้าน ทุกๆ วันศุกร์ โดยให้รถรับส่งนักเรียนไปส่งที่บ้านคุณยายอีกที ไม่ได้เข้าบ้านคุณ รริน การที่นัน ถูกส่งไปอยู่โรงเรียนประจำนั้น เป็นต้นเหตุทำให้คุณ พ่อกับคุณ รริน ทะเบาะกันเรื่องของ นัน เสมอ คุณพ่อต้องการให้ นัน ได้อยู่บ้านแบบเด็กๆ ในบ้านระแวกเดียวกัน และเหมือนพี่ปุณ ทุกๆ ครั้ง ที่ท่านทะเลาะกัน และคุณพ่อเดินทางกลับไปทำงาน นัน จะโดนคุณแม่ตีทุกๆ ครั้ง เพราเป็นต้นเหตุของเรื่อง นัน ไม่เคยเข้าใจ ทำไม คุณ รริน ต้องทำโทษนัน รุนแรงขนาดนั้น ดังนั้น นัน จึงเต็มใจเป็นอย่างยิ่งสำหรับการเป็นเด็กประจำ เพราะครูตีเจ็บน้อยกว่า คุณ รรินตี ชีวติของ นัน ได้เปลี่ยนแปลงอีกครั้ง เมื่อ นัน อายุได้ 8 ขวบ คุณพ่อ กับคุณ รริน ทะเลาะกันอย่างรุนแรง ด้วยเรื่องของ นัน และ การเข้าสังคมกลางคืน จนทำให้ ท่านทั้ง 2 ตัดสินใจหย่าขาดกัน และคุณ รริน ได้แนะนำคุณอานายทหารยศใหญ่ท่านนั้น ว่า เป็นคุณพ่อคนใหม่ของนัน กับพี่ ปุณ  ว่าไปแล้วตั้งแต่คุณ รริน มีคุณพ่อใหม่ นัน ก็ไม่ค่อยโดนตีเท่าไหร่ เพราะอารมณ์ดี และไม่รู้ว่าเป็นการสร้างภาพหรือไม่ก็ไม่ทราบ คุณ รริน อนุญาตให้ นัน เรียก ว่า คุณแม่ อย่างเป็นทางการ นัน ดีใจเป็นที่สุด แต่ว่า นัน ก็ยัง คงต้องอยู่โรงเรียนประจำเช่นเดิม จนจบ ประถม 6 ช่วงชีวิตที่นัน รู้สึกเลวร้ายที่สุดคือ ช่วงที่นันจบประถม 6 และต้องย้ายที่เรียนเพื่อเข้าสู่มัธยมต้น คุณแม่ อนุญาตให้นัน ได้อาศัยบ้านท่านอยู่ในขณะเรียน นัน เคยเป็นเด็กเรียนดีค่ะ แต่พอเข้าสู่ช่วงมัธยม นัน เหงาเหลือเกิน เพราะ นันไม่รู้จักใครๆ ในระแวกนั้นเลย และเพื่อนๆ นัน ที่อยู่ในบ้านใกล้ๆ กัน เค้าไม่เล่นกับ นัน เค้าให้เหตุผลว่า นันเคยเป็นเด็กประจำ ต้องก้าวร้าว ซึ่งไม่เป็นความจริงเลย ถึงนัน จะอยู่ประจำ แต่ เสาร์ – อาทิตย์ นัน มีคุณยาย คอยอบรมมารยาท นัน เป็นอย่างดี  “ แต่ก็ยังมีเพื่อนอีกกลุ่มหนึ่ง ซึ่งสมัยนั้นเรียกกลุ่มนี้ว่า เด็ก นรก เด็กเปรต” นี่หล่ะค่ะ เพื่อนใหม่ของ นัน นันภัส จากที่เคยเป็นเด็กดี เด็กเรียน และเด็กเรียบร้อย กลับมีพฤติกรรมที่เปลี่ยนไป นัน หยาบคาย พูดจา มีคำประหลาดต่างๆ ที่ใครๆ ได้ยินถึงกลับสะดุ้ง นั่นหล่ะคะ นัน พูดเป็นหมด คุณแม่ตบ หน้า นันทุกๆ ครั้ง ที่นันพูดคำหยาบ ตอนนั้น นัน นิสัยแย่มากๆ จนทำให้คุณยายร้องไห้  แต่นัน ก็มีเหตุผล (ที่งี่เง่าที่สุดในตอนนั้น) ว่า นัน เหงา คุณแม่ก็ไม่ได้รัก นัน แบบที่รัก พี่ปุณ คุณแม่ลำเอียงที่สุด จากเด็กเรียนดี เกรด 4 แทบจะทุกวิชา นัน เก่งมาก ได้เกรดตั้ง 1.93 เป็นเกรดที่แย่ที่สุดสำหรับตระกูลของเรา นัน เรียนเก่งที่สุดในตระกูลเลย จบ ม. 3 นันได้เกรดเฉลี่ยรวม เพียง 1.98 เก่งมั้ยหล่ะคะ ใครบ้างจะเสมอต้นเสมอปลายได้เท่า นัน พอจบ ม 3  คุณแม่ และญาติๆ ต่างเอือมระอากับ นัน เป็นที่สุด ทุกๆ ลง มติให้นัน ไปเรียนต่อ ที่เชียงใหม่  (อยู่บ้านก็อายเค้าหน่ะค่ะ ส่งไปไกลๆ ดีกว่า) นัน ก็อยากไปเชียงใหม่เป็นที่สุด เพราะ นัน ก็รู้สึกแย่ๆ กับคุณแม่เช่นกัน ** เดี๋ยวมีต่อชีวิตที่เชียงใหม่นะคะ**** จากคุณ : บางเวลาของทุกวัน - [ 8 ก.พ. 51 16:54:27 ]

ความคิดเห็นที่ 13 อืม  เรื่องที่เขียนมาคือชีวิตจริงของจขกท.ใช่มั้ยคะ เศร้าจัง จากคุณ : ลูกแมวน้อยตาดำๆ - [ 9 ก.พ. 51 00:06:22 ]

ความคิดเห็นที่ 14 มารออ่านอยู่ค่ะ... จากคุณ : โยเกิตมะนาว - [ 10 ก.พ. 51 14:52:22 ]

ความคิดเห็นที่ 15 ขอบคุณที่ติดตามชมนะคะ แต่ขอเวลาแป๊บนะคะ ช่วงนี้งานยุ่งมากเลยไม่ค่อยได้นั่งที่โต๊ะทำงานเท่าไหร่ ช่วยรอสักครู่นะคะ จากคุณ : บางเวลาของทุกวัน - [ 11 ก.พ. 51 11:37:57 ]

ความคิดเห็นที่ 16 นันภัส เจ้าหญิงรองเท้า แตะ ชีวิตวัยเรียนที่เชียงใหม่ เนื่องจากนัน ได้เกรดเฉลี่ยที่ยอดแย่มาก ในช่วงมัธยมต้น นัน หมดสิทธิ์ต่อสายสามัญ สิ่งเดียวที่จะทำให้ นัน สามารถเรียนต่อได้คือ “อาชีวศึกษา” นัน จำเป็นต้อง เบนเข็มทางการเรียนไปยังสาย ปวช.แต่ก็กล้าหาญที่จะสอบสายอาชีวะ อันดับ 1 ของเชียงใหม่  นัน เลือกสาขาวิชาเรียนโดยมีอันดับ ดังนี้ 1. บริหารธุรกิจ 2. สถาปัตย์ 3. มัณฑนศิลป์ 4. สาขาออกแบบ ทางด้านสิ่งพิมพ์ การประกาศผลสอบออกมา แน่นอน ค่ะ เกือบสอบไม่ติด ได้คณะสุดท้าย คือ สาขาออกแบบด้านการพิมพ์ค่ะ แต่ในตอนนั้น นัน กลับดีใจเป็นอย่างที่สุด เพราอย่างน้อยก็ได้เรียนต่อค่ะ คุณแม่ฝากนัน ให้ไปพักอาศัยอยู่กับบ้านญาติผู้ใหญ่ ฝ่ายชายมีศักดิ์เป็นน้าชายของ นัน ฝ่ายหญิง ภาษาบ้านๆ เรียกว่า “น้าสะใภ้”น้าสะใภ้ของ นัน มีลูกสาววัย 2 ขวบในเวลานั้น คุณแม่ยังช่วยใจดีในการฝากฝัง โดยมีวิธีดังนี้ คุณแม่ : ฝากยัย นัน หน่อยนะคะ น้าสะใภ้ : ได้สิคะพี่ริน คุณแม่ : ยัย นันเป็นเด็กไม่ฉลาด สมองช้าหน่อยนะคะ ใช้งานได้ทุกชนิด ไม่ต้องเกรงใจนะคะ อยู่อยู่บ้านเป็นเด็ก เกเร จนริน เอาไม่อยู่ค่ะ ยังงัย คุณ สะใภ้ช่วยอบรม มารยาทให้พี่ด้วยนะคะ พี่เอาไม่ไหวแล้วค่ะ คุณแม่ช่วยโฆษณา นัน เพื่อตอกย้ำความเลวร้าย และแล้ว กิติศัพท์ ความแย่ เลวร้ายของ นัน ก็ขจรขจายอย่างรวดเร็ว อยู่บ้าน นัน มีแม่บ้านคอยดูแล คอยซักรีดให้ สรุป นัน ไม่เคยทำงานบ้านเป็นเลย แต่เมื่อชีวิต นัน ต้องมาอาศัยบ้านเค้าอยู่  นัน ต้องทำให้เป็นทุกอย่าง งานชิ้นแรกที่น้าสะใภ้โยนให้ นัน ทำคือ ล้างจาน โอ้ มายกอด  อยู่กันแค่ 3 คน ทำไมจานมันช่างมากมายเช่นนี้ น้าสะใภ้ของนัน ใช้จานแบบ ใน mk คือ แยกอาหารแต่ละชนิดในจานทุกจาน เช่น คะน้า 1 จาน กุ้ง 1 จาน หมู 1 จาน ไก่ อีก 1 จาน เห็ด 1 จาน ไม่ว่าอาหารชนิดใด น้าสะใภ้จะใส่ 1 จานเสมอๆ  ใช้เสร็จ ต้องล้างเดี๋ยวนั้น นัน เพิ่งรู้จัก คำว่า จานท่วมหัวก็วันนี้หล่ะค่ะ นัน ไม่เคยต้องทำงานบ้านเลย ดังนั้น จึงใช้เวลานานมาก กว่าจะล้างเสร็จ แต่รู้วิธีล้าง ดูแม่บ้านทำบ่อยค่ะ ซักผ้า ผ้าอ้อมของน้อง วัย 2 ขวบ และเสื้อผ้าทุกชิ้น “ห้าม” ซักเครื่อง ต้องซักมือเท่านั้น น้องจะเปลี่ยนเสื้อผ้าวัน ละ 3-4 ชุด เช้า 1 ชุด กลางวันก่อนออกไปเดินห้าง 1 ชุด กลับมาอยู่บ้าน เปลี่ยนอีก 1 ชุด ชุดวิ่งเล่น อีก 1 ชุด ชุดนอน อีก โอ๊ย ทำไมมันเยอะจัง นัน ต้องซักเสื้อผ้าด้วยมือ ให้น้องทุกๆ วัน ไม่มีวันหยุดราชการ ถูพื้น ก็ไม่เคยทำอีกเช่นเคย ถูพื้นบ้านนี้ต้องถูมือเท่านั้น ห้ามใช้ไม้ถูพื้น เพราะเดี๋ยวจะไม่ได้ทุกซอกทุกมุม ถูทุกห้อง และต้องถูกพื้นทุกวัน ไม่มีวันหยุดเช่นกัน เพราะถ้าบ้านไม่สะอาด น้องจะไม่สบาย ช่วยปลอกผัก หั่นผัก นัน ไม่เคยทำอีกเช่นเคย เลยได้แค่ล้างผัก น้าสะใภ้ สอนไป ว่า ไป โต จนอายุ 15 แล้ว ยังทำอะไรไม่เป็นเลยเหรอ พี่ รินนี่ เลี้ยงลูกยังงัยกันนะ ล้างห้องน้ำ ห้องน้ำบ้านนี้ มี 2 ห้อง ต้องล้างทุกวันอีกเช่นกัน เดี๋ยวน้องจะไม่สบาย นัน ไม่ได้รับอนุญาตให้นั่งเก้าอี้บนโซฟาเพราะต้องให้น้องนั่ง ที่ๆ นัน จะนั่งได้ คือพื้นเท่านั้น นี่ นัน มาเรียนหรือมาเป็นคนใช้กันนี่  คิดไปน้ำตาไหลไป ชีวิตของ นัน วนเวียนแบบนี้ทุกๆ วัน จนถึงวันเปิดเทอม นัน ต้องตื่น ตี 4 ครึ่ง เพื่อมาทำงานบ้านทั้งหมดที่น้าสะใภ้สั่งไว้ ไม่สะอาด ทำใหม่ เช้า ถูพื้น ซักผ้าน้อง ช่วยน้าเตรียมกับข้าว มื้อเช้า ทำก็ไม่ค่อยจะเป็น เลยช้ากว่าปกติ 7 โมงครึ่ง นัน ต้องรีบไปอาบน้ำแต่งตัว เพื่อไปเรียน ไม่มีข้าวเช้า อาหารมื้อเช้า มีไว้สำหรับ น้องและน้าชาย กับน้าใภ้เท่านั้น นัน จะได้กินข้าวเช้าแค่มื้อเที่ยงทีเดียวค่ะ จากคุณ : บางเวลาของทุกวัน - [ 11 ก.พ. 51 13:00:47 ]

ความคิดเห็นที่ 17 คุณฟ้า และ อาผิน และตอนเย็น กลับมาถึงบ้าน น้าสะใภ้แนะนำ เพื่อใหม่ให้นัน รู้จัก ชื้อ คุณฟ้า อายุเท่ากับ นัน คือ 15 ปี เรียนสายสามัญ โรงเรียนผู้ดี ของเชียงใหม่ นัน ต้องเรียก คุณฟ้า เพราะ น้าสะใภ้บอกว่า เค้าศักดิ์ศรีเหนือกว่า นัน เพราะ นัน เป็นเพียงผู้อยู่อาศัยเท่านั้น และพ่วงด้วย คุณแม่ของคุณฟ้า ที่เมื่อก่อนมีอาชีพเป็นแม่บ้าน ที่ภาษาท้องถิ่นเรียก ว่า “คนรับใช้”  ชื่อ อาผิน ซึ่งได้ดิบได้ดี โดยการใช้เต้าไต่ ได้อาของน้าสะใภ้เป็นสามี จึงได้ชูคอ บนรถ 3 แฉก ที่ซื้อมามือ 2 มาในราคา 4 แสนกว่าบาท อาผิน : ไหนๆ มัส (ชื่อน้าสะใภ้) ไหนๆ อี ลูกไม่มีพ่อไม่มีแม่ ขอเห็นหน้ามันหน่อยสิ น้ามัส : โน่น อยู่หลังบ้าน มัสให้มันล้างจานอยู่ อาผิน : เออ ดีๆ ใช้มันเข้าไป มัส จะได้สบาย พ่อ แม่ ยังไม่อยากได้มันเลย ไม่ต้องเกรงใจหรอกนะ อาผินมัก จะจิก นัน แบบหนังไทยเสมอ สงสัยคงดูหนังไทยบ่อยไปนะคะ อาผินมาบ้านทีไร งานของ นัน ที่หนักอยู่แล้ว ก็มีเพิ่มขึ้น เพราะต้องเข้ามานวดขาให้อาผินด้วย และ เสริฟน้ำให้ คุณฟ้า และคอยอยู่ใกล้ๆ เผื่อคุณฟ้า จะใช้สอยอะไร ซึ่งอาผินจะมาบ้าน น้ามัสเกือบทุกวันเลยทีเดียวค่ะ คุณฟ้า สวยแบบสาวเหนือ ยิ้มหวาน ผิวขาวผ่องสวย เดินไปไหน หนุ่ม ๆ มองตามกันเป็นแถว ซึ่งผิดกับ นัน ในตอนนั้น นัน แพ้น้ำ สิวขึ้นเต็มหน้าเลยทีเดียว สง่าราศี  ของนัน แทบจะไม่เหลือเลย ในเวลาที่นัน ยืนกับคุณฟ้า แต่ ถ้าคุณฟ้าไม่จิก ด่า นัน แบบที่คุณแม่ของคุณฟ้าสอนให้ทำ คุณฟ้าจะสวยมากๆ สำหรับ นัน ค่ะ จากคุณ : บางเวลาของทุกวัน - [ 11 ก.พ. 51 13:14:20 ]

ความคิดเห็นที่ 18 เพื่อนใหม่ ชื่อ อร จ๋า และ นัท นันได้เริ่มเข้าเรียน ปวช แล้ว ที่ห้องเรียน มีผู้ชาย 12 คน ผู้หญิง 8 คน และ นัน ได้เพื่อน สนิท ชื่อ อร อร หน้าตา สวย น่ารักแบบ สาวเหนือ ใครๆ ก็บอกว่า อร หน้าคล้าย ปิงปอง สะแกวัลย์ ซึ่งดังมากในสมัยนั้น จุดใต้ตำตออีกครั้ง เมื่อ อร กับ อาผิน เป็นญาติกัน อาผินเป็นพี่สาวของ พ่อของอร อีกทีนึง พ่อของ อร เป็น นักการของ สถาบัน ที่นัน และอร อาศัย อยู่ ส่วนแม่ของอร เป็นแม่บ้าน อร นิสัยดี เรียบร้อย นัน กับ อรสนิทกันมากๆ ถึงผู้ใหญ่จะยุให้ อร ใช้ นัน แบบที่คุณฟ้าใช้ อร ก็ไม่เคยทำร้าย นัน เลยแม้แต่ครั้งเดียว อร สอน นัน ให้รู้ จักวิธีซักผ้า ล้างจาน ถูบ้าน แบบที่ถูกต้อง ซึ่งมันช่วยให้ นัน ทำงานบ้านได้อย่างรวดเร็วขึ้น บางวันหลังเลิกเรียน อร มาช่วย นัน ล้างจานด้วยซ้ำค่ะ นัน กับ อร เริ่มมีเพื่อนมากขึ้นที่นั่น คือ จ๋า กับ นัท  สรุป นัน มีเพื่อน รัก ถึง 3 คนแหน่ะ   เพื่อน ๆ ของนัน เป็นเด็กดี ทุกคน ทุกๆ คนเป็นเด็กเรียน ขยัน "นัน ได้เพื่อนดี" เพื่อนๆ ช่วยติว หนังสือให้ นัน จนภาพ เด็กเกเร  ของ นัน หายไปโดยสิ้นเชิง เกรดเฉลี่ย เทอมแรก ของนัน จึงออกมาที่ 2.65  ในตอนนั้น นัน ดีใจมาก ถึงมากที่สุด ถึงแม้ นัน จะสู้จ๋าไม่ได้ แต่ มันดีที่สุดแล้วสำหรับ นัน ในตอนนั้นค่ะ จากคุณ : บางเวลาของทุกวัน - [ 11 ก.พ. 51 13:27:05 ]

ความคิดเห็นที่ 19 อาจารย์ รัตน์ อาจารย์รัตน์ เป็นอาจารย์หัวหน้าภาควิชา ที่นัน เรียนอยู่ อาจารย์รัตน์ได้เฝ้ามองพฤติกรรมของนัน มาเป็นเวลาเกือบ ๆ 2 ปี และจากคำบอกเล่าของน้าสะใภ้ที่เป็นไปในอีกทิศทางหนึ่งที่แย่มากๆ  แต่สำหรับอาจารย์ รัตน์ กลับมองว่า นัน เป็นเด็กดี เด็กเรียบร้อย แต่เกิดอะไรขึ้นกับเด็กผู้หญิงต่างถิ่นคนนี้ อาจารย์ รัตน์ ซึ่ง บ้านอยู่ใกล้ กับบ้านของ น้ามัส (น้าสะใภ้) นัน ไม่รู้เลยว่า อาจารย์รัตน์ หมั่น แอบเดินมาดู นัน เมื่อเวลาอยู่บ้านประจำ ทุกๆ ครั้งที่อาจารย์ รัตน์ เดินมาดูที่บ้าน อาจารย์ จะเห็น นัน อยู่หลังครัวเสมอ ซักผ้า ถูบ้าน ล้างจาน นี่คือสิ่งที่อาจารย์ รัตน์เห็นจนชินตา เกรดเฉลี่ย นัน เริ่มดี ขึ้น และดีขึ้น ตามลำดับ จนเกรดเฉลี่ย 2.93 สำหรับ นัน มันดีจริงๆ ค่ะ อาจารย์ รัตน์ เรียก นัน เข้าไปคุยที่ห้องพักอาจารย์ อาจารย์ ถาม นัน ว่า เกิดอะไรขึ้นกับชีวิต ของนัน ทำไมน้า มัส ถึงว่า ๆ นัน เป็นเด็กเลว ไม่ดี แต่ภาพที่อาจารย์เห็น นัน มาตลอดเวลา เกือบ ๆ 2 ปี นัน เป็นเด็กดีสำหรับอาจารย์มาก นัน จึงเล่าให้อาจารย์ฟังว่า คุณแม่ของ นัน อยู่ต่างจังหวัดพา นัน มาฝากไว้ที่บ้าน น้ามัส ซึ่งเป็นน้าชายและน้าสะใภ้ เมื่อก่อน นัน เป็นเด็ก เกเร เรียนแย่มาก คุณแม่จึงส่งนัน มาที่เชียงใหม่ แต่ นัน ก็ได้บอกเหตุผลไปคร่าวๆ ว่า คุณแม่ไม่ค่อยมีเวลาให้ นัน และไม่มีเพื่อนคบ เลยเหลวไหลไป 3 ปี อาจารย์รัตน์ได้ยินทั้งหมด จึงตอบว่า อาจารย์รัตน์ : นัน ทำคะแนนได้ดีขึ้นเรื่อยๆ และเทอม นี้ถ้าไม่มีอะไรผิดพลาด เท่าที่อาจารย์ดู คะแนนของนัน คิดว่า เทอมนี้นัน ได้เกรดเฉลี่ย 3 ต้น ๆ แน่นอน อาจารย์และนำให้ นัน ไปต่อรองกับคุณพ่อคุณแม่ว่าถ้า นัน สอบเทอมนี้ ได้เกรดเฉลี่ย 3 กว่า ให้นัน ย้ายมาอยู่หอพักนักศึกษาหญิง เพื่อที่จะได้มีเวลาอ่านหนังสือได้อย่างเต็มที่ แต่..... อย่าบอกคุณแม่นะ ว่าอาจารย์เป็นคนสอนให้พูด ให้นัน ลองคุยเองก่อน ถ้าคุณแม่ไม่อนุญาต อาจารย์จะพูดให้เอง อาจารย์รัตน์ อมยิ้มอย่างใจดีและกล่าวปิดท้าย นัน : ขอบคุณอาจารย์มากๆ ค่ะ นัน จะลองคุยกับคุณแม่ดูค่ะ เนื่องจากคุณแม่กำลังอารมณ์ดีกับรักครั้งใหม่กับใครก็ไม่รู้ ทุกอย่างจึงเป็นเรื่องง่าย คุณแม่ : เอางี้ ถ้าเธอได้เกรดเฉลี่ย 3 กว่าจริงๆ ฉันจะยอมให้เธอย้ายออกจากบ้านนั้น แต่ฉันจ่ายให้เธอได้แค่ เดือนละ 1,500 เท่านั้นนะ ที่เหลือหาเอง ตกลงมั้ย นัน ดีใจมากๆ ที่ไม่ต้องตื่นตั้งแต่ ตี 4 เพื่อมาเป็นคนรับใช้อีกต่อไป นัน กำลังจะมีชีวิตที่ดีขึ้น นัน บอกกับตัวเองซ้ำแล้วซ้ำเล่า วันประกาศผลสอบ นัน สอบได้เกรดเฉลี่ย 3 กว่าตามความคาดหมาย ตอนนั้น นัน ได้ 3.25 มันอาจจะธรรมดามากสำหรับคนอื่นๆ แต่มัน วิเศษที่สุดสำหรับ นัน เลยทีเดียว ดังนั้น คุณแม่จำเป็นต้องทำตามสัญญา คือยอม ให้ นัน ย้ายออกจากบ้านหลังนั้น จากคุณ : บางเวลาของทุกวัน - [ 11 ก.พ. 51 13:55:20 ]

ความคิดเห็นที่ 20 ชีวิตใหม่ ในหอพักหญิง นันมีโอกาสได้ใช้ชีวิตใหม่ในหอพักหญิงตอน ปวช 3 ถึงแม่สุขภาพจิตจะเสียไปบ้าง แต่ด้วยความเด็กสดใสจึงไม่ใช่เรื่องที่ นัน จะต้องคิดมาก คุณพ่อ จะมาเยี่ยม นัน ที่เชียงใหม่เทอม ละ 1 ครั้ง ทุกๆ ครั้งที่คุณพ่อขึ้นมาเยี่ยม นัน เพื่อน ๆ ของนัน จะได้กินอาหารอร่อยๆ เสมอๆ   ส่วนคุณแม่ จะมาหา นัน เทอมละ 1 ครั้งเช่นกัน แต่ มาแป๊บเดียว มาแต่ละครั้ง จะมีผู้ชายสูงวัยมาด้วยเสมอๆ บางทีก็หน้าเดิม บางทีก็เปลี่ยนคน แล้วคุณแม่ก็หายไปกับผู้ชายโดยที่นัน ได้พบ เพียง 1-2 ชั่วโมงเท่านั้น แต่ไม่เป็นไร ในเมื่อนัน ยังมีเพื่อนที่น่ารัก คือ อร จ๋า และ นัท แค่นี้ก็แสนจะเพียงพอแล้วสำหรับ นัน นี่คือ ปวช.3 แล้วสินะ ที่นัน จะต้องตั้งใจเรียนเพื่อให้ได้โควต้าเข้า ปวส. นัน และเพื่อนๆ จึงตั้งใจเรียนกันเป็นที่สุด และวันจบหลัก สูตร ปวช. ก็มาถึง นัน จ๋า นัส ได้โควต้า 3 คน ส่วน อร เกือบได้ ต้องสอบเข้าเอง เราทั้ง 3 คน ช่วยติวหนังสือให้ อร เพื่อ ที่อรจะได้กลับมาเป็นเพื่อนรับกับพวกเราอีกครั้ง และแล้ว อรก็สอบติด ปวส ด้วยเช่นกัน จากคุณ : บางเวลาของทุกวัน - [ 11 ก.พ. 51 14:10:27 ]

ความคิดเห็นที่ 21 ชีวิต ปวส. นัน โตเป็นสาวแล้ว ชีวิตสมัย เรียน ปวส. นัน อายุ 18 ปี ตอนนั้น สิวของนัน หายแล้ว หลายๆ คน ชมว่า นัน น่ารัก และตอนนั้น นัน สูง 160 cm แต่เพื่อนๆ ของ นัน ก็สวยและน่ารักเหมือนกันทุกๆ คน แต่ สายตาทุกคู่ลงมติว่า นัน สง่างาม (ต้องขอขอบคุณ คุณยายที่ช่วยฝึกกริยาตั้งแต่เด็ก นะคะ) ความสูงของนัน สำหรับเชียงใหม่นั้น จัดว่า สูงกำลังสวยทีเดียว เพราะเด็กเชียงใหม่ ส่วนใหญ่จะสูง 150 กว่าๆ เป็นส่วนมาก นัน จึงเป็นดาวเด่น ดวงใหม่อีกดวงทันที และประมาณ ปวส 1. เทอม 2  มีรุ่นพี่มหาวิทยาลัยใกล้เคียง รุ่นพี่นั้น เรียนถ่ายภาพ จึงเข้ามาติดต่อ หาอาจารย์รันต์ (อาจารย์เป็นที่เคารพและนับถือเป็นอย่างมากต่อนักศึกษาทุกๆ คน) เพื่อหา นางแบบถ่ายภาพนิ่ง อาจารย์เรียก นัน เข้าไปพบ และแล้วสิ่งที่ไม่คาดคิด รุ่นพี่มหาวทยาลัยข้างเคียง สนใจให้ “นัน เป็นนางแบบสมัครเล่น” นัน ดีใจมากๆ ที่ได้รับเลือกในครั้งนี้ ถึงแม้ค่าเหนื่อยจะเพียง 500 บาท แต่นัน ก็ทั้งดีใจและภูมิใจอย่างที่สุดค่ะ จากคุณ : บางเวลาของทุกวัน - [ 11 ก.พ. 51 16:17:19 ]

ความคิดเห็นที่ 22 งานถ่ายภาพนิ่งครั้งแรกในชีวิตของ นัน นัน ต้องดูแลตัวเองมากขึ้น หลับแต่หัวค่ำ ดื่มน้ำเยอะ ๆ เพื่อผิวพรรณจะได้สดใส สำหรับการถ่ายภาพ ค่ะ วันนั้น นัน มีเพื่อนๆ ไปให้กำลังใจด้วย คือ อร จ๋า และนัท วันถ่ายภาพนิ่งมาถึง ถึงแม้ว่า พี่โจ๋ จะเป็นนักศึกษา และตากล้องสมัครเล่น แต่พี่โจ๋ ใฝ่ฝันมากกับการเป็นตากล้องมืออาชีพ พี่โจ๋จ้างนางแบบเพื่อฝึกถ่ายภาพหลายๆ สไตล์เพื่อ เป็น Port Folio เก็บงาน ในแคทตาล็อคของพี่ โจ๋ มีนางแบบสวยๆ มากมายเลยทีเดียว นัน ใจแป้ว เป็นอย่างมาก เลยค่ะ นั่งนึกอยู่ในใจซ้ำไปซ้ำมา... *** นัน จะสวยสู้คนอื่น ๆ ไหมเนี่ย *** นัน จะทำงานพี่โจ๋ พังรึเปล่า วันนั้น นัน ตื่นเต้นอย่างที่สุด ทีมงานของพี่โจ๋ ค่อนข้างเรียบง่าย แต่จัดว่าเป็นทีมที่พร้อมระดับหนึ่ง มีช่างวัดแสงไฟ ช่างแต่งหน้า วันนั้น เราถ่ายภาพกันบนดาด ฟ้า คอนโด แห่งหนึ่ง คนจึงไม่พลุกพล่าน ทำให้การถ่ายค่อนข้างเป็นการส่วนตัว นัน แต่งหน้าทำผมเสร็จ ส่องกระจก โอ้โห!!!  นัน จำหน้าตัวเองแทบไม่ได้เลย แต่พี่ๆ ทีมงานทุกๆ คนชมว่า นัน แต่งหน้าขึ้น  การถ่ายภาพนิ่ง ดำเนินไปด้วยดี พี่ ๆ ทีมงานน่ารักและเป็นกันเองกับ นัน มาก ทำให้เด็กสาวที่โพสท่าไม่เป็นเลย เริ่มมีความผ่อนคลายและเริ่ม โพสท่าได้เป็นธรรมชาติมากยิ่งขึ้น ถึงแม้การถ่ายภาพครั้งนี้ นัน จะได้เงินเพียง 500 บาท แต่ นัน ภูมิใจมากๆ เลยค่ะ จากคุณ : บางเวลาของทุกวัน - [ 11 ก.พ. 51 16:30:25 ]

ความคิดเห็นที่ 23 พี่โจ๋ ส่งภาพที่ นัน เป็นนางแบบส่งเข้าประกวดตากล้องสมัครเล่น พี่โจ๋ ส่งภาพถ่ายที่ ที่ 1 ในนั้น มีนัน เป็นนางแบบอยู่ด้วย ภาพถ่ายของพี่โจ๋ ถึงแม้จะได้รับ รางวัลเพียง ชมเชย ไม่รู้เพราะนางแบบสวยไม่พอรึเปล่า อันนี้เอง ก็แล้ว แต่การพิจารณาของคณะกรรมการค่ะ ที่เชียงใหม่ในตอนนั้น จะมีห้างสรรพสินค้าชั้นนำ ที่มีการจัดงานต่าง ๆ ทางห้างต้องการหา พริตตี้ และนางแบบสมัครเล่น เพื่อใช้ในโอกาสพิเศษต่าง ๆ ของห้าง และสิ่งที่ไม่คาดฝัน ก็มาถึง นัน พี่ทีมงานประจำ shop เสื้อผ้าของยี่ห้อหนึ่ง ซึ่ง จะมีการแสดงแฟชั่นโชว์ เสมอๆ ได้สอบถามรายละเอียดกับตัวของ นัน และขอเบอร์ นัน กับพี่โจ๋ นัน ถูกเรียกตัว เพื่อไปสัมภาษณ์ และแคสติ้ง ในเวลาถัดมา ที่จริง ครอบครัว ของ นัน ไม่เคยสนับสนุน ให้นัน เข้าสู่เส้นทางบันเทิงเทาไหร่นัก แต่ นัน ให้สัญญาว่า การเรียนของ นัน จะไม่มีคำว่า ตกลง แน่นอน ความสูงของ นัน ในเวลานั้น คือ 160 cm ซึ่ง การเป็นนางแบบ จะต้องใส่รองเท้าส้นสูง 3 นิ้ว  ทำให้ความสูงของ นัน เพิ่มขึ้น เป็น 168 cm นัน ไม่ใช่ผู้หญิงสวย เมื่อเทียบกับคุณแม่ นัน เป็นเพียงเด้กผู้หญิงที่ดูเรียบๆ แต่หลายๆ คนบอกว่า นัน งามพิศ และด้วยบุคคลิคภาพของ นัน ที่คุณยาย พร่ำสอนตั้งแต่วัยเด็ก จากคุณ : บางเวลาของทุกวัน - [ 11 ก.พ. 51 16:42:55 ]

ความคิดเห็นที่ 24 วันคัดเลือกนางแบบสมัครเล่นมาถึง วันนั้น นัน ตื่นเต้นอีกเช่นเคยค่ะ วันนั้น มีสาวๆ สวย ๆ จำนวนมากมาเพื่อคัดเลือกตัว ทั้ง พริตตี้ และนางแบบสมัครเล่น  วันนั้น นัน ตื่นเต้นมาก รองเท้าที่ นัน จะต้องใส่ เป็นรองเท้าส้นเข็ม สูง ถึง 3 .5 นิ้ว มันสูงมากมายค่ะ แต่โชคดี ที่นัน ก็ได้มีโอกาสสวมรองเท้าส้นสูงอยู่บ้าง วันนั้นนัน ได้หมายเลขคัดเลือกเบอร์ 18 จากผู้เข้าคัดเลือก 40 คน ซึ่งหมายถึงว่า นัน มีเวลาฝึกซ้อมกับเจ้ารองเท้าส้นสูงคู่นี้ ตั้งเกือบ 1 ชั่วโมง นัน นั่งหลับตาทำสมาธิ นึกถึงภาพคุณยายลอยมาตรงหน้า นัน copy ภาพการเดิน ของคุณยาย ภาพคุณยายลอยขึ้นมาในความทรงจำ คุณยายเดินหลังตรง หน้านิ่ง ยิ้มน้อยๆ และพยายามทบทวน เรื่องกิริยามารยาท ที่คุณยายพร่ำสอน  โอ!!! เวลานั้น นัน มือเย็นเจี๊ยบ ตื่นเต้นอย่างเป็นที่สุด นัน ได้แต่บอกตัวเอง ว่า เราต้องทำให้ดีที่สุด ไม่ได้ไม่เป็นไร เราพยายามแล้ว และแล้วเวลาที่นัน ถูกเชือดก็มาถึงค่ะ วันนั้น มีทีมงาน เท่าที่นัน แอบกวาดสายตาไปมอง คาดว่า มีถึง 10 กว่าคน ในห้องกว้าง ๆ ห้องนั้น  มีการสัมภาษณ์ประวัติเล็กๆ น้อยๆ ด้วยค่ะ ในการคัดเลือกนั้น ทางทีมงานจะเปิดเพลงเพื่อสร้างบรรยาศประกอบการเดินด้วย นัน คิดในใจว่า “เราต้องเป็นตัวของตัวเอง ภาพนางแบบรุ่นพี่ เป็นเพียงต้นแบบเท่านั้น” นัน สูดลมหายใจเฮือกใหญ่ และยิ้มน้อยๆ ที่มุมปาก สายตามองตรงไปที่ข้างหน้า นัน พยายามคิดในหัวสมอง ว่า “ฉันสวย ฉันสง่า และทุกๆ คนกำลังมองฉันอย่างชื่นชม”  นัน พยายามคิดในเชิงบวก และมันทำให้ นัน สนุกกับการเดินในครั้งนั้น และเมื่อถึง สเต็ปสุดท้าย นันโพสท่าหยุดด้วยความมั่นใจที่สุด เสียงตบมือดังลั่นห้อง นัน ดีใจมากๆ ที่ได้รับการต้อนรับจากทีมงาน พี่ทีมงานท่านหนึ่งที่ร่างกายเป็นหนุ่ม แต่โตเป็นสาว ตะโกนมาว่า ต๊ายยยย เริ่ดดดดด มากค่ะ คุณน้อง  ไปฝึกเดินต่ออีกนิดนะ หวังว่าเราคงได้พบกันนะคะ นัน ไม่ทราบว่า นัน จะผ่านการคัดเลือกหรือไม่ แต่สำหรับคำชมนั้น เป็น ยาให้หัวใจอย่างแท้จริงเลยค่ะ ไม่ได้ก็ไม่เป็นไร เราทำดีที่สุดแล้วหล่ะค่ะ จากคุณ : บางเวลาของทุกวัน - [ 11 ก.พ. 51 17:02:44 ]

ความคิดเห็นที่ 25 ครั้งแรกๆ ของการเดินแบบ นัน ได้ใส่เพียง 1 ชุดเท่านั้น คือเดิน 1 รอบ แล้วก็หายสาบสูญจากเวที จนไม่มีใครจำนันได้เลย และลงมาดูเพื่อนๆ เดินแบบต่อค่ะ (น่าเศร้าเน๊อะ) จากนั้นเมื่อนัน เดินเก่งขึ้น ทางทีมงานและเจ้าของห้องเสื้อก็เริ่มวางใจให้นัน ใส่เสื้อมากขึ้น นัน เริ่มได้ใส่ 3 ชุด ชุดละ 500 ก็ 1,500 บาท เมื่อ 13 ปีที่ผ่านมาถือว่าป็นรายได้ที่งดงามพอสมควรเลยค่ะ ตัวนัน เองจะมีงานเดินแบบ เดือนละ 2 ครั้ง โดยประมาณ นัน จะมีรายได้จากการเป็นนางแบบสมัครเล่น 3,000 - 4,000 บาท แล้วแต่ห้องเสื้อและทีมงานจะกรุณาให้ นัน ได้ใส่ และแล้วทางห้างก็มีงานใหญ่ป้อนให้พวกเราอีก วันนั้น พวกเราตื่นเต้นกันเป็นกรณีพิเศษค่ะ เพราะจะมีท่านผู้หญิงท่านหนึ่งเสด็จมาชมพวกเราด้วยในวันนั้น สาวๆ หลังเวทีต่างกรี๊ดกร๊าด ตื่นเต้นกันเป็นอย่างยิ่ง เพราะเท่าที่พี่ๆ ทีมงานเดินเข้ามาบอกเราว่า มีผู้ชมมาชมพวกเราหลักพันคนทีเดียว โอยยยย จะเป็นลม ** หลายๆ คนบอกว่า วงการนางแบบ ต่อหน้าสวยงาม ลับหลังแย่งชิงกัน ตรงนั้น นัน ไม่เคยเจอค่ะ นันเป็นคนโชคดีเรื่องเพื่อนมากๆ ทุกคนมีน้ำใจกับนัน มากๆ เลย ตรงไหนไม่สวยเพื่อนมาช่วยดู ช่วยจับ ผมหลุดเพื่อนช่วย สำหรับ นัน ในตอนนั้น ลืมเรื่องคุณแม่ไปโดยปริยาย*** ในงานใหญ่ๆ นั้น ถึงแม้ว่าทีมงานจะมีช่างทำผม และช่วยแต่งตัวให้พวกเรา แต่พวกเราก็ต้องช่วยเหลือตัวเองให้ได้ด้วยเช่นกัน วันนั้น พวกเราต้องสวย สง่า กันเป็นพิเศษ ผิวสวยๆ ที่ผู้ชมด้านล่างมองพวกเราว่าผ่องนักผ่องหนา เรามีเทคกะนิค ค่ะ คือ “แป้งรองพื้น”  นี่คือเทคกะนิคในการรอดตายของพวกเรา เรารองพื้นทั้งแต่หัวจรดหาง เอ๊ย หัวจรดเท้า พวกเราโป๊ะแป้ง ชนิดอย่างหนาเพื่อสู้กับแสงสปอร์ตไรท์  การทาแป้งนี้ ห้ามด่างเชียวนะคะ ไม่งั้น ตายแน่ๆ  สมัยนั้นศัลยกรรมยังไม่ค่อยมีบทบาทแบบทุกวันนี้ ดังนั้น เราจึงต้องสวยด้วยฝีมือการแต่งหน้าของช่างเพียวๆ เลยค่ะ อย่าทะเลาะกับช่างแต่งหน้าเชียวนะคะ ไม่งั้นหมดงามแน่นอนค่ะ จากคุณ : บางเวลาของทุกวัน - [ 11 ก.พ. 51 17:33:39 ]

ความคิดเห็นที่ 26 แวะมาดูจ้า จากคุณ : Bluejade - [ 12 ก.พ. 51 18:30:47 ]

ความคิดเห็นที่ 27 เวลาเดินแบบครั้งใหญ่มาถึง วันนี้เป็นงานสำคัณสำหรับ นัน อีกวันหนึ่งเลยค่ะ มีท่านผู้หญิงมาร่วมงาน และมีคนรอชมงานจำนวนมากทีเดียว แต่ที่สำคัญกว่านั้น วันนี้เราได้ค่าใส่ชุด ชุดละ 1 พันบาทเลยทีเดียวค่ะ วันนี้นัน ได้ใส่เสื้อผ้าทั้งหมด 3 ชุดค่ะ รวมรายได้ 2 ชั่วโมง 3 พันบาท ไม่รวมชั่วโมงการโบ๊ะแป้งแต่งหน้า เมื่อเวลามาถึงพวกเราทะยอยเดินไปเวที ที ละคน ครั้งแรกที่ นัน ออกไปยืนหน้าเวที โอ้โห ตื่นเต้นมากๆ ใจเต้นรัว แทบไม่ได้ยินเสียงเพลงที่คอยเปิดให้จังหวะของพวกเราเลย เข่าแทบออ่อน ต้องตั้งสมาธิ ไม่ให้สะดุดล้ม นัน ไม่สูงค่ะ เลยต้องพึ่ง รองเท้าส้นสูงเยอะกว่าเพื่อนๆ หน่อย หลังจากเดินเสร็จ พวกเราดีใจมากๆ ที่ได้ยินเสียงกรี๊ดและเสียงตบมือ และวินาทีดีๆ ก็ยังมีต่อ ท่านผู้หญิงให้พวกเราเข้าพบ เป็นการส่วนตัวที่ด้านล่างเวที ท่านผู้หญิงทักทายและพูดคุยกับทุกๆ คน จนมาหยุดที่ นัน ท่านถามนัน ว่าเราเป็นลูกเต้าเหล่าใคร ดูสง่าจริงๆ นัน ยิ้มและดีใจมากๆ สำหรับคำชม นั้น ท่านผู้หญิงได้แนะนำหลานชายที่ตามมาด้วย พวกเราเรียกว่า “พี่ชาย” พี่ชายจัดว่าเป็นหนุ่มหล่อคนหนึ่งเลยทีเดียว กริยาสุขุม ยิ้มที่มุมปาก ใบหน้ารูปไข่ ผิวพรรณขาวสะอาด พวกเรายกมือไหว้ “พี่ชาย” พี่ชายยกมือรับไหว้พวกเรา จากนั้นพวกเราจึงแยกย้ายเพื่อไปเปลี่ยนเสื้อผ้าหลังเวที เมื่อนัน เปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จ และเดินออกมาด้านนอก “พี่ชาย !!!!” จากคุณ : บางเวลาของทุกวัน - [ 13 ก.พ. 51 19:49:12 ]

ความคิดเห็นที่ 28 นัน : สวัสดีค่ะ พี่ชาย นัน ยกมือไหว้อีกครั้ง นัน พยายามไหว้ให้สวยที่สุดเท่าที่จะทำได้           พี่ชายมารอใครหลังเวทีหรือคะ พี่ชาย : พี่ชายยิ้มที่มุมปาก รอน้องงัยครับ นัน : พี่ชายรอ นัน (นันพยายามย้ำคำตอบเพื่อความแน่ใจ) พี่ชาย : ครับ พี่รอ นัน นัน ยินนิ่งไปพักใหญ่ ก่อนพี่ชายจะตัดบท พี่ชาย : คือว่าพี่รู้จักกับคนที่สถานีวิทยุแห่งหนึ่ง นัน สนใจทำงานมั้ย ไปช่วยรับโทรศัพท์ที่สถานี นัน : จะดีหรือคะ นัน ไม่เคยทำงานแบบนี้เลย แต่ถ้าพี่ชายคิดว่านัน ทำได้ นัน ก็จะทำค่ะ สรุปแล้ว พี่ชายสนใจนัน เรื่องงานค่ะ เฮ้อ... นึกว่าจะได้มีรักแรกพบกับเค้า อิอิ และนัน ก็ได้ทำงานที่สถานีวิทยุ และควบด้วยเดินแบบบ้าง ตอนนั้น นัน มีรายได้จากการเดินแบบ  8,000 บาท  และ จากสถานีวิทยุ 6,000 และคุณพ่อให้ 3,000 ส่วนคุณแม่ส่งให้ 1,5000 **** นัน มีรายได้เมื่อ 10 กว่าปีที่ผ่านมา เดือนละ 17,000 นัน ได้เงินเดือนเท่าพนักงานบริษัทเลย **** และวันที่ นัน หยุดงาน นัน มีเงินเก็บในบัญชี ถึงหลักแสนเลยทีเดียว (นัน เก็บเงินเดือนละ 13,000 บาทต่อเดือนค่ะ) แต่นัน ทำงานได้เพียงไม่นาน เพราะนัน ใกล้จะจบ ปวส แล้วต้องขยันอ่านหนังสือให้มากๆ ค่ะ นันจึงจำเป็นต้องหยุดงานทั้งหมดเพื่อที่จะสอบโควต้าที่กรุงเทพให้ได้ ถ้า นัน ไม่ติดโควต้านั่นหมายถึง นัน จะต้องสอบแข่งกับคนอีกหลักพันคน และคัดเข้าเพียง 20 คน เท่านั้น การสอบเพื่อให้ติดโควต้าสมัยนั้น คือการทำ โปรเจค 1 ชิ้นค่ะ และนำมาเสนอ เพื่อสัมภาษณ์ และวัดจากผลการเรียนที่ผ่านๆ มาค่ะเลยต้องตั้งใจมากๆ หาก นัน สอบเพื่อเรียนต่อปริญญาตรีไม่ติด นั่นหมายถึงต้องรอปีถัดไปเลย จากคุณ : บางเวลาของทุกวัน - [ 13 ก.พ. 51 19:49:54 ]

ความคิดเห็นที่ 29 นันทุ่มเทกับการเรียนเป็นที่สุด จนถึงวันสอบ นันเข้ากรุงเทพมาเพื่อสอบสัมภาษณ์ และแล้ววันประกาศผลสอบก็มาถึง “นัน สอบติดโควต้า” นันดีใจมากๆ เลยค่ะ การเรียนปริญญาตรีของนัน ต้องใช้เวลา 2 ปี ครึ่ง สายอาชีวะของพวกเราจะมากกว่าสายสามัญ ครึ่งปีค่ะ เมื่อนัน เรียนจบการศึกษาจากเชียงใหม่ ที่นั่นจะมีการบายศรีเลี้ยงส่งพวกเราด้วย บรรยากาศเป็นแบบขันโตก มีการผูกข้อมือให้พวกเราด้วย บรรยากาศช่างอบอุ่นมากๆ แม้เวลาผ่านมาเนิ่นนานแค่ไหน นัน ก็ไม่เคยลืมบรรยากาศและภาพของความอบอุ่นที่เชียงใหม่ได้เลย ความรักจากเพื่อนๆ ที่เชียงใหม่ ความเมตตาของผู้ใหญ่ที่นี่ ทำให้นัน อบอุ่น และกลับมาเป็นเด็กดีที่ขยันเรียนเช่นเดิม นัน ไม่รู้ว่า เมื่อกลับมาอยู่ กรุงเทพ นัน จะมีโอกาสและช่วงเวลาดีๆ แบบนี้อีกรึเปล่า แต่เพื่ออนาคต ถึงจะลำบาก นัน ก็ต้องอดทนเพื่ออนาคต จากคุณ : บางเวลาของทุกวัน - [ 13 ก.พ. 51 19:55:36 ]

ความคิดเห็นที่ 30 ตามมาอ่านค่ะ ติดตามๆ จากคุณ : โยเกิตมะนาว (โยเกิตมะนาว) - [ 15 ก.พ. 51 17:57:10 ]

ความคิดเห็นที่ 31 รีบ ๆ มาเขียนนะคะ  รออยู่ค่ะ จากคุณ : Inspire_Life - [ 19 ก.พ. 51 15:40:23 ]

ความคิดเห็นที่ 32 ขอบคุณมากๆ เลยค่ะ สำหรับการติดตามอ่าน หลังจากที่งานยุ่งมากๆ วันนี้มีเวลาที่จะเขียนต่อได้แล้วค่ะ นิยายชีวิตจริงของ...นันภัส เจ้าหญิงรองเท้าแตะ ตอน ชีวิตในเมืองกรุง วันนี้เป็นวันแรกของนัน กับการย้ายมาเรียนต่อระดับปริญญาตรีที่ กรุงเทพ ที่นี่มีการรับน้องที่น่ารักมากๆ ค่ะ ทำให้นัน หมดกังวลกับการใช้ชีวิตในเมืองกรุงได้เป็นอย่างมากทีเดียว เรามีกิจกรรมรับน้องเป็นเวลา 1 เดือนหลังจากวันที่เข้ามาเรียน ถึงแม้ว่า นัน จะอยู่ปี 3 แล้ว (ปี 1 ป.ตรี)  แต่เมื่อย้ายสถานที่เรียน ถือว่าเป็นน้องใหม่เช่นกัน ที่สถาบันของนัน มีการประกวด ดาวและเดือนด้วย และแล้วสิ่งที่อยู่เหนือความคาดคิดของนัน คือ............ *** นัน ได้เป็นตัวแทนของภาควิชาเพื่อขึ้นประกวด “ดาวคณะ” ซึ่งคณะของนัน มีทั่วประเทศ ทุกๆ สาขาวิชาต้องมารวมตัวกันเพื่อกิจกรรมนี้ นัน ตื่นเต้นอีกแล้ว แต่อาจารย์และเพื่อนๆ ต่างปลอบว่า ไม่เป็นไร เรามาเพื่อร่วมกิจกรรมของคณะของเรา แต่ ยังงัย นันก็ไม่ลืมขอโทษทุกๆ คนก่อนวันประกวด นัน : นัน จะตั้งใจทำให้ดีที่สุดนะคะ แต่ยังงัย นันก็ขอโทษอาจารย์ และเพื่อนๆ ไว้ด้วยค่ะ หากนัน ตกรอบแรก เพื่อนๆ : เต็มที่เลย นัน คณะเราตั้งแต่ส่งประกวดมา ยังไม่เคยมีใครผ่านเข้ารอบ 10 คนเลย สบายๆ นะ นัน จากคุณ : บางเวลาของทุกวัน - [ 20 ก.พ. 51 15:22:40 ]

ความคิดเห็นที่ 33 และวันประกวดดาวคณะ ของเราก็มาถึง วันนั้น นัน ขึ้นประกวดด้วยชุดนักศึกษาที่กำลังพอดีตัว (สมัยนั้น ยังไม่มีชุดนักศีกษาแบบรัดติ้วค่ะ) กระโปรงยาวคลุมเข่าสีดำ รองเท้าคัชชู  ผมรวบครึ่งศรีษะ นัน สวมเสื้อผ้าแบบเรียบร้อยที่สุดเท่าที่จะทำได้ วันนั้นมีคนเข้าประกวด ดาว 15 คน   (หญิง) ส่วนผู้เข้าประกวดเดือน  15 คน   (ชาย) คู่แข่งขันของนัน แต่ละคนสวยจริงๆ ค่ะ ตอนนั้น คิดเพียงว่าเป็นตัวแทนมาเพื่อให้ทุกคนได้รู้จักภาควิชาของเราเท่านั้น การประกวดดาวคณะนั้น จะมีผู้ได้ตำแหน่ง ดาว 1 คน เดือน 1 คน รองอันอับหนึ่งฝ่าย ดาว 1 คน เดือน 1 คน และรองอันดับ 2 ดาว 1 คน และเดือน 1 คน ขวัญใจคณะวิศวกรรม... 1 คน สรุปแล้ว เวทีนี้จะมีผู้ได้รับตำแหน่งถึง 7 คนเลยทีเดียว จากผู้เข้าประกวด 30 คน การให้คะแนนนั้น ดาวและเดือน และรองทั้ง 2      ------ คะแนนมาจาก------- คณะกรรมการและการตอบคำถามหลังการแสดงสิ้นสุด ขวัญใจคณะ----- คะแนนมาจาก-----การโหวดของทุกๆ คนในหอประชุม และการตอบคำถามหลังการแสดงสิ้นสุดเช่นกัน  และไม่จำกัดแม้กระทั่งคณะกรรมการ อาจารย์ และผู้ร่วมชมงานทุกคน “สามารถซื้อของเพื่อโหวดได้หมด”  ไม่จำกัดจำนวน จะเหมาก็ได้ จะซื้อเดี่ยวก็ได้ โหวดแล้ววิ่งไปซื้อของโหวดอีกก็ได้ หรือซื้อตุนไว้แล้วโหวดก็ได้ ไม่จำกัดอะไรเลย ขอแค่มีเงินซื้อของเพื่อโหวดเท่านั้นพอ โดยการซื้อของเพื่อโหวด ดังนี้ ** มาลัยดอกไม้สำหรับสวมศรีษะ  ราคา 100 บาท ** ริบบิ้นสวมคอ                             ราคา 50 บาท ** ลูกโป่ง                                        ราคา 30 บาท ** ดอกกุหลาบ ดอกละ                   ราคา  20 บาท รายได้ถือเป็นกองกลางเพื่อเข้าคณะ ผู้เข้าประกวดท่านไหน ทำรายได้เข้าคณะได้มากที่สุด จะเป็นผู้ได้รับตำแหน่งขวัญใจคณะวิศวกรรม... ทันที การประกวดทุกๆ คนต้องแสดงความสามารถพิเศษด้วย ผู้เข้าประกวดหลายคน เลือกการแสดงรำไทย ตามภาคต่าง ๆ บางคนก็ร้องเพลง บางคนลิปซิงค์ บางคนโชว์การเล่นละคร บางคนแสดงมายากล  นัน ป็นผู้เข้าประกวดดาวคณะ จับฉลากได้ หมายเลข 8 เมื่อถึงคิวที่นัน จะต้องแสดงความสามารถพิเศษก็มาถึง สิ่งเดียวที่ นัน พอจะทำได้ คือการ “เล่นเปียโน+ร้องเพลง”  ซึ่ง นันได้ขอยืมคีย์บอร์ทของนักดนตรี และบอกพี่ทีมงานไว้ล่วงหน้าแล้ว *** ย้อนไปเมื่อสมัยตอน นัน อายุได้ 8 ขวบ เด็กๆ แถวบ้าน นัน จะต้องได้รับการเรียนพิเศษชนิดใดชนิดหนึ่งเช่น บัลเล่ ร้องเพลง เต้นแจ๊ส แบต เทนนิส ว่ายน้ำ ตามแบบฉบับ ของลูกคนมีกะตังค์ ในสมัยนั้น แต่นัน เลือกเรียนเปียโนค่ะ ถึงแม้ว่าฝีมือการเล่นเปียโน ของนัน จะไม่ไพเราะสักเท่าใด แต่ก็ไม่เคยคิดเลยว่า มันจะช่วยนัน ในยามตกยากในตอนโตได้ทีเดียวค่ะ**** จากคุณ : บางเวลาของทุกวัน - [ 20 ก.พ. 51 15:24:13 ]

ความคิดเห็นที่ 34 เพลงที่นันใช้เล่นเปียโน ในวันนั้นคือเพลง “เติมใจให้กัน” เป็นเพลงประกอบละคร “พริกขี้หนูกับหมูแฮม” ในสมัยนั้น เป็นเพลงที่เพราะและดังมากเลยทีเดียว พิธีกรประกาศ “ขอเชิญพบการแสดงถัดไปจากผู้เข้าประกวดหมายเลข ...8 ด้วยการเดี่ยวเปียโน ในเพลง เติมใจซึ่งกัน ............. เสียงผู้ชมตบมือดังลั่นห้องประชุม ทำให้นัน ตื่นเต้นเป็นอย่างยิ่ง นี่คือครั้งแรกของ นัน ที่ต้องเล่นเปียโน ต่อหน้าผู้ชมนับ พันคน เมื่อ นัน เริ่มกรีดนิ้ว บรรเลงเปียโน ช่วง Intro ของดนตรี  เสียงตบมือดังอีกครั้ง ทำให้ใจของ นัน มีกำลังใจขึ้นมากทีเดียว และเมื่อนันเริ่มร้องเพลงท่อนแรก .....ตอบใจตัวเองมานาน.... แอบรอคอยเธอ ก็รู้ หลายๆ คนเริ่มส่งเสียงกรี๊ด และ ตบมืออีกครั้ง บรรยากาศตอนนั้น ถึงแม้จะตื่นเต้นเพียงใด แต่กำลังใจเต็มที่จริง ๆ ค่ะ นัน เพิ่งรู้วันนี้เอง ว่า ศิลปิน ทุกๆ เมื่อได้รับเสียงกรี๊ดและเสียงเชียร์ จากผู้ชมพวกเค้ารู้สึกอย่างไร เติมใจซึ่งกัน ตอบใจตัวเองมานาน แอบรอคอยเธอก็รู้ อยากให้เธอลองตรองดู ในความทรงจำเก็บไว้ ต่างคนมีทางต้องเดิน และยังมีทางต้องไป หนึ่งคนยังคงคอยใจ ยังคงคอยไปอย่างนั้น อยู่ไกลจนเกินครึ่งฟ้า แต่ยังมีใจถึงกัน จะโยงใยความสัมพันธ์ จนมาพบกันใกล้ตา ต่อเติมแรงใจเมื่อท้อ แบ่งปันในยามทุกข์ทนไม่หวั่น ต่างคนเติมใจให้กัน เติมใจซึ่งกันจนเต็ม เมื่อ นัน  ร้องจบ และดนตรีจบ ทุกๆ คน ตบมือและกรี๊ดให้ นัน  ในความรู้สึกของนัน ตอนนั้น ทั้งตื่นเต้น ทั้งดีใจที่ได้รับการต้อนรับและเสียเชียร์ดังกระหึ่มหอประชุมที่จุคนได้นับพันคน ในตอนนั้น นัน รู้สึกตัวเองยิ้มกว้างมาก ๆ และมีความสุขมากมายเหลือเกิน นัน ยกมือไหว้ทุกๆ เสียงตบมือที่ให้กำลังใจ และเชียร์นัน จากคุณ : บางเวลาของทุกวัน - [ 20 ก.พ. 51 16:05:03 ]

ความคิดเห็นที่ 35 พิธีกรสัมภาษณ์ นัน หลังการแสดงจบ พิธีกร : เลือกแสดงความสามารถเป็นเล่นเปียโน และทำไมคุณ นันภัส ถึงเลือกเพลง “เติมใจซึ่งกัน” ครับ นัน : นันคิดว่าชีวิตของคนเราอยู่ได้ด้วยกำลังใจ การที่เราเติมใจให้กันเสมอ ๆ ไม่ว่าสิ่งที่เกิดขึ้นจะหนักแค่ไหนทุกอย่างจะผ่านไปด้วยดีค่ะ ****** เสียงตบมือและเสียงเชียร์ดังขึ้นอีกครั้ง นัน ยกมือไหว้อย่างนอบน้อม พิธีกร : ถ้ามีคนบอกว่า นัน เป็นคุณหนู นัน จะบอกทุกๆ คนว่าอย่างไร นัน : ถ้าคำว่า “คุณหนู” หมายถึงผู้หญิงที่คิด และทำอะไรไม่เป็นเลย นัน คงต้องขอปฏิเสธคำนี้         แต่.....ถ้าคำว่า “คุณหนู”  หมายถึง การได้รับการอบรมด้านกริยามารยาท รวมถึงวิธีคิด และได้รับการเลี้ยงดูมาเป็นอย่างดี . ........นัน ใช่ คุณหนูคนนั้นค่ะ . ( ระยะหลังประโยคนี้เริ่มใช้ในเวทีรุ่นน้อง นี่ถ้าจดลิขสิทธิ์ คงได้หลายตังค์เชียวนะคะ อิอิ****) เสียงผู้ชมในหอประชุมและเสียงเชียร์ ดังขึ้นมาอีกครั้งและดังมากกว่าครั้งแรก จน นัน ยิ้มแทบไม่หุบเลยค่ะ  กรรมการส่งสัญญาณเริ่มโหวด นัน ต้องเดินเพื่อเก็บดอกไม้ตรงทางเดินยาว แบบแค็ทวอล์ค นันได้รับการต้อนรับดีมากๆ เลยค่ะ ดอกกุหลาบ ริบบิ้นสวมคอ ลูกโป่ง และดอกไม้สวมศรีษะ ล้นหลาม จนนัน ถือไม่หมดเลย ผู้ชมรุมแย่งให้ดอกไม้เพื่อโหวดกับ นัน บางคนเข้ามาถึงก็ส่งดอกไม้ให้ นัน ได้กับมือ บางคนเข้ามาไม่ถึงตัวก็ฝากเพื่อนๆ รวบรวมแล้วคนด้านหน้าส่งให้ นันทีเดียว บางคนไม่มีเพื่อนอยู่ด้านหน้า ก็ขว้างขึ้นมาบนเวที บางทีก้านที่โยนขึ้นมาถูกลูกโป่งพอดี ลูกโป่งแตก ก็เรียกเสียง กรี๊ดและเสียง ฮาได้อย่างล้นหลาม  อาจารย์ประจำคณะของ นัน ก็ โหวดให้เด็กตัวเองด้วยค่ะ อาจารย์กระซิบบอกว่า ...เก่งมาก..... แค่นี้ นัน  ก็ยิ้มไม่หุบแล้ว   พี่ๆ ทีมงานด้านหลังเวที เริ่มเห็นว่า นัน เริ่มถือไม่ไหวแล้ว  ได้วิ่งออกมาช่วยถือ 2 คน โดยให้ นัน เป็นคนรับ ของโหวด และส่งต่อให้พี่ๆ ทีมงานด้านหลัง จากคุณ : บางเวลาของทุกวัน - [ 20 ก.พ. 51 16:33:51 ]

ความคิดเห็นที่ 36 *** และหนึ่งในบุคคลที่โหวดให้ นัน หนึ่งในนั้น เป็นชายหนุ่มที่มองด้วยตาก็พอรู้ว่า อายุมากกว่า นันราวๆ 3- 4 ปี  รูปร่างกำลังดี ใส่แว่น ผิวขาว ปากสีชมพูแดงๆ สูงประมาณ 170  CM ไม่ใช่ผู้ชายที่ หล่อจัด แต่บุคลิค และผิวพรรณ รวมถึงการแต่งตัว สะดุดตามากเลยทีเดียว ***** ปัจจุบันบุคคลที่โหวดให้ นัน ท่านนี้ จบ ปริญญาตรีจากสถาบันเดียวกับคุณพ่อของ นัน ส่วน ปริญญาโท และปริญญาเอก. จากประเทศสหรัฐอเมริกา ต่อมา นัน ได้เรียกบุคคลท่านนั้นติดปาก ว่า “ด็อกเตอร์” ในตอนนั้น ด็อกเตอร์ กำลังศึกษาต่อระดับปริญญาโท ที่ประเทศสหรัฐอเมริกา และช่วงปิดเทอม    ด็อกเตอร์จะมาเป็นอาจารย์พิเศษสอน ที่สถาบันที่ นัน เรียนอยู่ ***เมื่อนัน เก็บดอกไม้จนสุดเวที และเดินกลับเพื่อขึ้น เวทีใหญ่ พี่ทีมงาน เรียกนัน พี่ทีมงาน : น้อง เบอร์ 8 ครับ ช่วยรับดอกไม้ด้วยครับ... .....นันกลับไปมอง......... “ด็อกเตอร์”     โหวดให้นัน !!!!! ด็อกเตอร์ซื้อของทุกๆ ชนิดที่ ทางคณะจัดให้เพื่อโหวด ทั้งดอกไม้สวมศรีษะ ริบบิ้นสวมคอ ลูกโป่ง ดอกกุหลาบ  ....... “ด็อกเตอร์” .....ฝ่าผู้คนยื่นของโหวดให้ นัน ตรงหน้า เวที สาว ๆ และผู้ชม ด้านล่างส่งเสียงกรี๊ดอีกครั้ง เมื่อเห็น “ด็อกเตอร์”  ...ชายหนุ่มที่จัดว่าดูดี สะดุดตา ค่อยๆ ส่งดอกไม้  ริบบิ้นคล้องคอ ลูกโป่ง กุหลาบ และสวมมาลัยดอกไม้ ให้ นัน บนศรีษะ แบบกลัวว่าจะหล่นไป และส่งยิ้มหวานปนอบอุ่นแบบผู้ใหญ่ใจดีให้ นัน ทำเอา นัน เขินอาย ใจเต้นแรง และรู้สึกประหม่าขึ้นมาในทันทีที่ได้สบตากับ “ด็อกเตอร์”   และด็อกเตอร์ก็มีคำพูดให้กับนัน ว่า “เก่งมากครับ” นัน ยิ้มหน้าบาน ยกมือไหว้ขอบคุณสำหรับคะแนนโหวดจากด็อกเตอร์ และด็อกเตอร์ได้รับไหว้ นัน ในนาทีนั้นเสียงกรี๊ดของผู้ชม ดังกระหึ่มขึ้นมาอีกครั้ง  เฉกเช่นเดียวกับเสียงเต้นของหัวใจของ นัน ที่ดังไม่แพ้กันเลยค่ะ จากคุณ : บางเวลาของทุกวัน - [ 20 ก.พ. 51 16:34:21 ]

ความคิดเห็นที่ 37 เมื่อผู้เข้าประกวดทุกท่านได้ทำการแสดงและสัมภาษณ์เสร็จสิ้น ทุกๆ คนได้ออกมายืนหน้าเวที ชาย 15 คน หญิง 15 คน พิธีกร : ต่อไปเป็นนาทีที่เราจะประกาศผลขวัญใจคณะวิศวกรรม.... ของเรา หมายเลขที่เป็นผู้ได้รับตำแหน่งขวัญใจคณะวิศวกรรมและทำรายได้จากการโหวดมากที่สุดสำหรับการประกวดวันนี้....ได้แก่ พิธีกร : หมายเลข....... ผู้ชม : ผู้ชมด้านล่างส่งเสียงเชียร์หมายเลขที่อยู่ในใจ   พิธีกร : หมายเลข.... ผู้ชม : เบอร์แปด เบอร์แปด เบอร์แปด.... ตอนนี้เบอร์แปด เริ่มเป็นเสียงเชียร์ที่ดังที่สุดในขณะนั้น  (ซึ่งเป็นหมายเลขเข้าประกวดดาว ของ นันเองค่ะ) พิธีกร : ขอต้อนรับขวัญใจคณะคนใหม่ของคณะวิศวกรรม...ได้แก่ ในตอนนั้น เสียงกลองดังกระหึ่มพร้อมกับเสียงเชียร์ ซึ่งไม่แพ้กับกับคนที่อยู่ด้านบนเวทีเลย พิธีกร : หมายเลข 8  นางสาว นันภัส.... จากภาควิชาวิศวกรรม...... เสียง เฮ และเสียงกรี๊ด เสียงตบมือ ดังลั่น นัน ยกมือไหว้ และเดินออกมาด้านหน้าเพื่อน ๆ และยืนข้างๆ พิธีกร เพื่อรับสายสะพาย พร้อมช่อดอกไม้   นัน เหลือบตามองไปยังด้านล่างเวที เห็น “ด็อกเตอร์” ตบมือให้ นัน และยิ้มให้ ทำเอาหญิงสาวที่ดีใจอยู่แล้ว ยิ่งยิ้มหน้าบานแต่นาทีนี้รู้สึกมีอาการร้อนวูบที่หน้าตามมาด้วยค่ะ จากคุณ : บางเวลาของทุกวัน - [ 20 ก.พ. 51 17:07:03 ]

ความคิดเห็นที่ 38 หลังจากนั้นพิธีกรได้ประกาศผู้เข้ารอบ ดาว และเดือน ประจำคณะวิศวกรรม 10 คนสุดท้าย โดยมี ดาว 5 คน เดือน 5 คน นัน ได้เข้ารอบ 10 คนสุดท้ายด้วยค่ะ และเมื่อคณะกรรมการประกาศหมายเลข 8 ของ นัน นัน แอบเห็น ด็อกเตอร์ เชียร์ นัน ด้วยค่ะ ผลการประกวดดาวคณะ นัน ได้ที่ 3 ค่ะ คือรองอันดับ ส่วนรองอันดับ 1 เป็นสาว กทม. สาวมาดมั่นสวยเก๋มากๆ เลย ส่วนดาวคณะประจำคณะวิศวกรรมของเรา เป็นสาวเหนือ ที่เรียนอยู่สถาบันเดียวกันกับ ที่ นัน จบมาค่ะ หน้า ตาสวยจิ้มริ้มมากๆ เลยค่ะ จากคุณ : บางเวลาของทุกวัน - [ 20 ก.พ. 51 17:12:26 ]

ความคิดเห็นที่ 39 เดี๋ยว นัน จะมาเล่าหลังจากลงมาข้างเล่างเวทีต่อนะคะ จากคุณ : บางเวลาของทุกวัน - [ 20 ก.พ. 51 17:14:46 ]

ความคิดเห็นที่ 40 ****** เมื่อ นัน ลงมาด้านล่างเวที******** คุณพ่ออออออ......... คุณพ่อซึ่งอยู่ในชุดซาฟารี อ้าแขนรับการสวมกอดจาก นัน นัน : คุณพ่อมาได้ยังงัยกันคะเนี่ย คุณพ่อ : อาจารย์ของลูกโทรไปบอกคุณพ่อเมื่อเช้าว่าลูกสาวพ่อจะขึ้นประกวดดาวคณะ วันนี้คุณพ่อเลยรีบเคลีย์งานเพื่อมาดูลูก นัน เลยนะ ลูกนัน เก่งมากเลย คุณพ่อภูมิใจในตัวหนูมากเลยลูก นัน : คุณพ่อคะ นัน ขอตัวไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนนะคะ เดี๋ยวนัน มาค่ะ และนัน เดินไปด้านหลังเวทีเพื่อทำการเปลี่ยนเสื้อผ้า ในขณะนั้น นัน รู้สึกมีสายตาคู่หนึ่งกำลังจ้องมอง นัน “ด็อกเตอร์”   ด็อกเตอร์ มองนันตลอดเวลาที่ลงจากเวที และส่งยิ้มให้นัน ทำให้นัน เขินอายเป็นอย่างมาก นัน ทำตัวไม่ถูกเลยที่อยู่ๆ ก็มีชายหนุ่ม มายืนอยู่ตรงหน้าที่ห่างกันเพียง 3-4 ฟุต ด็อกเตอร์ : ขอแสดงความยินดีด้วยนะครับ  ด็อกเตอร์กล่าวด้วยสำเนียงไทย + ฝรั่ง นัน : ขอบคุณค่ะ นัน ได้แต่ ยกมือไหว้ และกล่าวขอบคุณที่ช่วยเสียเงินโหวดให้ และ นัน ก็รีบวิ่งเข้าไปห้องแต่งตัวทันที และแอบหันหลังกลับมามอง พบ ด็อกเตอร์ยืนยิ้ม และคง ขำ อาการเขินของ นัน เมื่อนัน เปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อย คุณพ่อ รอ นัน อยู่ที่ลานจอดรถ วันนี้ คุณมาพ่อมาพร้อมกับรถประจำตำแหน่ง พร้อมคนขับ 1 คน  คนขับรถคุณพ่อเห็นนัน จึง เปิดประตูรถด้านหลังให้ นัน กล่าวขอบคุณ ซึ่งในขณะนั้น ก็ยังมีสายตาอีก 1 คู่ที่จ้องมอง นัน ตลอดเวลา และทุกๆ ครั้ง ที่นัน หันหลังไปมอง ด็อกเตอร์ ก็จะยิ้มให้ ทำให้ หญิงสาวเขินอายครั้งแล้วครั้งเล่า ผู้ขายคนนี้รึเปล่าที่จะเป็น รักแรกและรักเดียวของ นันภัส  ภาพของผู้ชายบุคลิคดีผู้นั้น ยังติดตา และอยู่ในความทรงจำ ของ นัน  “ผู้ชายคนนี้เป็นใครกัน เราจะได้เจอเค้าอีกหรือไม่นะ”  นัน เฝ้าถามในใจ พอเปิดเทอมเราจะไปเรียนอีกที่นึง วันเสาร์ ถึงจะได้มาเรียนวิชาสามัญที่นี่   นี่หรือเปล่าที่เรียกว่า “รักแรกพบ” หญิงสาวถามตัวเองในใจ จากคุณ : บางเวลาของทุกวัน - [ 20 ก.พ. 51 18:45:37 ]

ความคิดเห็นที่ 41 กรี๊ดๆๆๆ มาค่ะ มารออ่านต่อ จากคุณ : โยเกิตมะนาว (โยเกิตมะนาว) - [ 21 ก.พ. 51 11:33:43 ]

ความคิดเห็นที่ 42 ดีใจจังเลยค่ะ มีคุณโยเกิตมะนาวอยู่เป็นเพื่อนด้วย ขอบคุณนะคะ จากคุณ : บางเวลาของทุกวัน - [ 22 ก.พ. 51 17:15:52 ]

ความคิดเห็นที่ 43 ตลอดเวลาที่ นัน เดินทางกลับบ้าน ในความคิดมีแต่ภาพผู้ชายแปลกหน้าบุคลิคดี สำเนียงไทยปนฝรั่งและรอยยิ้มที่ดูอบอุ่น  จนทำให้ นัน รู้สึกร้อนไปทั้งใบหน้า นันรู้สึกตัวลอยทุกๆ ครั้งเมื่อภาพรอยยิ้มนั้นปรากฎขึ้นมาในจินตนาการ นัน ไม่รู้จักแม้กระทั่งชื่อ และไม่รู้ว่าชายหนุ่มผู้นั้น เป็นใคร มาทำอะไรที่คณะของ นัน และหลังจากวันนี้เป็นต้นไป นัน จะมีโอกาสได้ทำความรู้จักกันอีกหรือไม่ แต่ที่รู้ๆ ก็คือ ทุก ๆ ครั้งที่ภาพชายแปลกหน้านั้นลอยมาทีไร นัน ก็เผลอยิ้มขึ้นมาทุกทีและรู้สึกร้อนๆ ที่ใบหน้าทุกๆ ครั้งไป เมื่อนัน เข้ามาอยู่กรุงเทพ นัน ต้องอาศัยอยู่บ้าน พี่ปุณ (พี่ชายแท้ ๆ ของนัน เอง) แต่นัน กับพี่ปุณแทบไม่รู้จักกันเลยเพราะพี่ ปุณ โตที่ กรุงเทพ ส่วน นัน โตที่เชียงใหม่ คุณพ่อพา นัน ไปส่งที่บ้าน พี่ปุณออกมาต้อนรับ  (พี่ปุณจัดว่าเป็นผู้ชายที่ดูดีอกีคนหนึ่งเลยที่เดียว นี่ถ้าไม่ใช่พี่แท้ๆ นะ อิอิ เซ็นต์เซอร์)  นัน รู้สึกว่าพี่ ปุณ เป็นชายหนุ่มแปลกหน้า ส่วนตัวพี่ปุณเอง ก็รู้สึก นัน เป็นคนแปลกหน้าช่นกัน นัน รู้สึก พี่ปุณ เขิน นัน เล็กน้อย ก่อนจะบอกว่า ได้เตรียมห้อง ชั้น 3 ให้ นัน ไว้แล้ว (บ้านพี่ปุณ มี 3 ชั้น) พี่ปุณอยู่ชั้น 2 และ นัน อยู่ชั้น 3  นัน อาศัยอยู่บ้านพี่ปุณ ในฐานะที่เป็นผู้อยู่อาศัย ถึงแม้คุณพ่อจะส่งแม่บ้านมาทำความสะอาดอาทิตย์ ละ 1 ครั้ง ก็ตาม แต่ นัน ก็ยังช่วยพี่ปุณทำความสะอาดเล็กๆ น้อย ๆ  และท่าทีเขินอายของเราทั้ง 2 คน บางครั้ง ทำให้คนข้างบ้าน เข้าใจผิด คิดว่าพี่ ปุณ เลี้ยงอีหนูเชียวค่ะ อิอิ และวันเปิดเทอมก็มาถึง นัน ต้องไปเรียนวิชาหลักที่ภาควิชาของ นัน เพราะเครื่องมือ อุปกรณ์ และอาจารย์ประจำวิชาอยู่ที่ นั่นกันหมด จะได้เข้าเรียนที่คณะใหญ่แบบวันที่ นัน เจอ ชายหนุ่มแปลกหน้านั้น เพียงวันเสาร์เท่านั้น ซึ่งอยู่ไกลจากบ้าน พี่ปุณพอสมควรค่ะ การเรียนของ นัน ที่ กรุงเทพ จะใช้เวลาเรียน 2 ปี ครึ่ง ถึง 3 ปี แล้วแต่ใครสามารถเก็บหน่วยกิตได้มากก็จบเร็วขึ้น จากคุณ : บางเวลาของทุกวัน - [ 22 ก.พ. 51 17:40:16 ]

ความคิดเห็นที่ 44 วันแรกของการเข้าเรียนต่อเนื่องปริญญาตรี นัน ต้องเข้ามาเรียนในเมือง ตอนนั้น นัน ยังไม่มีรถใช้ ต้องขึ้นรถเมล์มาเรียนเอง บ้านพี่ปุณอยู่ชานเมือง เมื่อ 10 ปีที่ผ่านมาถือว่าไกลมากๆ เลย เล่นเอาเหนื่อยและเพลียไปกับการเดินทางเหมือนกัน นัน ได้พบเพื่อนใหม่ 20 คน ชาย 16 หญิง 4 คน รวม นัน แล้ว เพื่อน ๆ ของ นัน แต่ละคนดูภูมิฐานมาก พวกเราต้องฝ่าฟันแย่งเก้าอี้คนอื่นๆ โดยรวมคู่แข่ง เหยียบพันคนเลย ดังนั้น เราทุกคนจึงต้องมุ่งมั่นสำหรับการเรียนกันเป็นอย่างมาก นัน เฝ้ารอวันเสาร์ เพื่อที่จะได้เข้าไปเรียนที่คณะใหญ่ ที่เป็นสถานที่ๆ นัน พบชายแปลกหน้าผู้นั้น แต่แล้ว ฝันก็สลายไปค่ะ ปีแรกของการศึกษาในวันเสาร์ พวกเราต้องเรียนที่สถาบันนี้เลย แห้ววววว........ แต่แล้วโอกาสก็เป็นของ นัน วันนั้นเป็นวันที่พวกเราต้องเข้าคณะใหญ่เพื่อไปรายงานตัวกัน นัน พยายามมองหาชายแปลกหน้าคนนั้น แต่หาเท่าไหร่ก็ไม่พบ โดยนัน มารู้คำตอบเอาทีหลังว่า “ด็อกเตอร์” จะมาสอนเฉพาะช่วง ซัมเมอร์ เท่านั้น เพราะช่วงนี้ “ด็อกเตอร์” ก็กลับไปศึกษาต่อ ที่ประเทศ สหรัฐอเมริกา เช่นกัน และ 1 ปี ก็ผ่านไป ทางคณะได้เปิดให้พวกเราลงเรียนซัมเมอร์ โดยจะมีวิชาเรียน จันทร์ พุธ ศุกร์ เรียนที่ในตัวเมือง  ส่วนวันเสาร์ เรียนที่คณะใหญ่ พวกเรามีมติเอกฉันท์ ยกทีมลงซัมเมอร์เพื่อที่จะได้เก็บหน่วยกิตเพื่อจะได้จบเร็วๆ “พวกเรา” ต้องเข้าไปเรียนวิชาสามัญและวิชาเฉพาะ ที่ “คณะใหญ่” และวันเสาร์ ก็มาถึง นัน ต้องเข้าไปเรียนคณะใหญ่ ซึ่งไกลมาก พวกเราเดินทางค่อนข้างลำบาก เพื่อนที่มีรถ จะคอยรับเพื่อนๆ ที่ไม่มีรถ โดยมารวมกลุ่มกันเป็นที่ๆ ไป  ส่วนขากลับ คุณพ่อใจดีส่งคนขับรถไปรับ นัน บางวัน พี่ปุณว่างก็ไปรับ และวันดีคืนดี คุณแม่ก็ให้เกียรติมารับ นันเช่นกัน ที่ตึกคณะใหญ่ค่ะ จากคุณ : บางเวลาของทุกวัน - [ 22 ก.พ. 51 17:48:14 ]

ความคิดเห็นที่ 45 เวลาเข้าห้องเรียนมาถึง  วันนี้พวกเรามาเรียนวิชาเฉพาะทางวิศวกรรม ซึ่งไม่รู้เหมือนกันว่าจะเป็นอาจารย์ท่านไหนมาสอนพวกเรา เรารู้แต่ว่า เป็นอาจารย์พิเศษ ชื่อ อาจารย์วรุฒิ (นามสมมุติ) ในขณะรออาจารย์พวกเราคุยกัน เล่นกันเหมือนเด็กๆ อย่างสนุกสนาน และแล้วเมื่ออาจารย์เดินเข้ามาพวกเราเงียบกริบ นัน ถึงกับตะลึง .... ชายแปลกหน้า ที่นัน พบวันประกวดดาว !!!! . แต่วันนี้ชายแปลกหน้าคนนั้น วันนี้ดูภูมิฐานมาก ใส่เสื้อเชิ้ตแขนยาวสีครีม ติดกระดุมที่แขน ผูกเนคไทด์ กางเกงสแล็คสีดำ เนื้อผ้าเนี้ยบ รองเท้าหนังสีดำ ใส่แว่นตากรอบทอง ด็อกเตอร์ดูสุขุม ไม่ยิ้มหน้าทะเล้นแบบวันที่ นัน เจอบนเวทีประกวดเลย อาจารย์ วรุฒิ  ........  นัน นิ่งจนแทบจะลืมหายใจ ใจของ นัน เต้นโครมครามไม่เป็นจังหว่ะเลย แต่ดูเหมือน ด็อกเตอร์จะไม่แปลกใจที่ พบนัน ในคลาสเรียนนี้  (นัน มารู้ทีหลัง ***อีกแล้ว*** ว่า ด็อกเตอร์ ขอเปลี่ยนห้องสอนกับอาจารย์พิเศษอีกท่านหนึ่ง ซึ่งเป็นเพื่อนกันกับ ด็อกเตอร์ ด็อกเตอร์เล่าให้ฟังทีหลังว่าสามารถจำชื่อ และนามสกุลของ นัน ได้ในวันที่ขึ้นประกวดบนเวที และตั้งใจเปลี่ยนห้องสอนกับอาจารย์อีกท่านเพื่อได้สอน นัน ในช่วงภาคเรียนซัมเมอร์) จากคุณ : บางเวลาของทุกวัน - [ 22 ก.พ. 51 17:50:35 ]

ความคิดเห็นที่ 46 ตื่นเต้นๆๆๆ จากคุณ : โยเกิตมะนาว - [ 22 ก.พ. 51 18:51:15 ]

ความคิดเห็นที่ 47 ขอบคุณคุณโยเกิตมะนาวค่ะ ดีใจจังมีคนติดตามด้วย ต่อเลยนะคะ การเรียนของเราต้องการการเช็คชื่อด้วย เมื่อเวลาเช็คชื่อมาถึง ด็อกเตอร์  :  นันนภัส ..... นัน : มาค่ะ ด็อกเตอร์เงยหน้าจากกระดาษรายชื่อ และมอง นัน นิ่งๆ ด็อกเตอร์ดูสุขุมมาก จนทำให้ นัน หน้าชา อย่างรุนแรง ในตอนนั้น รู้สึกทำอะไรไม่ถูกเลย นัน คิดแต่ว่า “ตายหล่ะ แล้วเราจะเรียนรู้เรื่องได้อย่างไรกัน ถ้าเกรดไม่ดี นัน ก็หมดสิทธิ์จบก่อนกำหนดสินะ” และแล้ว ด็อกเตอร์ก็เช็คชื่อพวกเรา จนหมดทุกคน ด็อกเตอร์ กล่าว สวัสดีพวกเรา และแนะนำตัว ด็อกเตอร์ บอกว่า ด็อกเตอร์ : วันแรกที่ผมมาสมัครสอนที่นี่ คำว่า อาชีวะ สายอาชีพ จากการได้อ่านข่าวตามหน้าหนังสือพิมพ์ ที่มีแต่การไล่ตีกัน ทำให้ผมกลัว  แต่วันนี้ วันที่ผมพบพวกคุณ (ด็อกเตอร์ กวาดสายตามองพวกเราทั้ง 20 คน และแล้วสายตาก็หยุดที่ นัน อีกครั้ง ก่อนที่จะมองไปทางอื่น) “ ความคิดในเชิงลบของผมก็เปลี่ยนไป” ....... พวกคุณดูดี ดูมีคุณภาพ ผมหวังว่าพวกคุณจะสามารถเรียนจบจบและเป็น    บุคคลที่มีคุณภาพต่อไปนะครับ ด็อกเตอร์แนะนำตัวอย่างเป็นทางการอีกครั้งว่า ด็อกเตอร์ : ตอนนี้ผมกำลังศึกษาระดับปริญญาโท อยู่ที่ประเทศสหรัฐอเมริกา ผมจะมาสอนได้เฉพาะช่วงซัมเมอร์เท่านั้น และผมคงอยู่ประเทศนั้นอีกนาน เพราะผมต้องเรียนต่อระดับปริญญาเอกด้วย หากนักศึกษาท่านไหนต้องการไปเรียนต่อระดับปริญญาโท หลังจากเรียนจบ สามารถติดต่อผมได้ครับ ผมยินดีเป็นอาจารย์ที่ปรึกษา  และในการเรียนของเราเนื่องจากผมเป็นอาจารย์พิเศษ เข้ามาสอนเพียงวันเสาร์เท่านั้น หากมีข้อสงสัยหรือมีเหตุด่วนที่ไม่สามารถเข้ามาเรียนที่คณะใหญ่ได้หรือต้องการให้ผมตามไปสอนที่สถาบันของพวกคุณ ผมยินดีครับ และ ด็อกเตอร์ก็ได้ให้เบอร์มือถือส่วนตัวกับพวกเรา และเบอร์โทรศัพท์ที่ ด็อกเตอร์อยู่ที่ประเทศสหรัฐอเมริกาด้วย โดยเขียนชื่อ นามสกุล พร้อมเบอร์โทรศัพท์ และ e-mail ของ msn บนกระดานไวท์บอร์ท นันรีบจดทุกอย่างอย่างระมัดระวังการตกหล่นของตัวเลขและตัวอักษร (ไม่รู้ทำไมนะ) นัน รู้สึกว่ามีสายตาคู่หนึ่งกำลังจ้องมองในขณะที่นัน ตั้งใจจดข้อความจากกระดานไวท์บอร์ด จน นัน รู้สึกตัว นัน เหลือบตาไปมองที่มาของสายตาคู่นั้น ตรงด้านหน้าโต๊ะอาจารย์ เห็น ด็อกเตอร์มอง นัน และ เมื่อนัน มองไปยังด็อกเตอร์ นัน เห็น ด็อกเตอร์รีบหลบสายตาของ นัน ไปมองทางอื่นทันที โอยยยย!!!!!      จะเรียนรู้เรื่องมั้ยเนี่ย  นัน อุทานในใจ จากคุณ : บางเวลาของทุกวัน - [ 22 ก.พ. 51 19:41:59 ]

ความคิดเห็นที่ 48 การเรียนการสอน เริ่มดำเนินไป ด็อกเตอร์ดูเป็นมืออาชีพและความรู้รอบตัวเยอะมาก บวกกับกริยานุ่มนวลทั้งน้ำเสียง และบุคลิค ช่างเป็นภาพที่ดูแล้วเพลินตาเหลือเกินค่ะ ผู้ชายรูปร่างกำลังดี ผิวขาว เสื้อเชิ้ต ผูกไทด์  กางเกงสแลค์ ช่างดูดีเหลือเกิน โดยเฉพาะความรู้รอบตัวที่ ด็อกเตอร์มี ยิ่งทำให้ นัน มองด็อกเตอร์ดูดีมากขึ้น และมากขึ้น นี่คือครั้งแรก ของการเรียนหนังสือ ที่ นัน ไม่อยากให้หมดชั่วโมงการสอนเลยค่ะ ด็อกเตอร์จะสอนนัน ทุกๆ วันเสาร์ ครั้งละ 2 ชั่วโมง ในช่วงแรกก็จะมีทฤษฎีอย่างเดียว ระยะหลังๆ จะมีทฤษฎี และลงปฏิบัติกับเครื่องจักรโดยตรง ***ในวันเสาร์เราจะเรียน 2 วิชา คือช่วงเช้าเป็น ฟิสิก ช่วงบ่าย 2-4 เป็นวิชาของ ด็อกเตอร์*** และเวลาของการสอนก็หมด .... .......นัน และเพื่อนๆ ต่างเก็บของเพื่อที่จะกลับบ้าน นัน เห็นด็อกเตอร์อ่านเอกสารที่อยู่บนโต๊ะ และคุยกับเพื่อน ๆ ของนัน คอยสอบถามถึงปัญหาในการเรียน หากไม่เข้าใจ   ด็อกเตอร์สามารถให้เวลาหลังเลิกเรียนได้ถึง ครึ่งชั่วโมงเลยทีเดียว แต่วันนี้เป็นแรกของการเรียนการสอน พวกเราจึงยังไม่มีปัญหาในการเรียนเท่าไหร่นัก พวกเราจึงออกห้องเรียนกันอย่างรวดเร็ว และก่อนออกจากห้อง ด็อกเตอร์ได้หันมามองหน้า นัน ทำให้ นัน ทำตัวไม่ถูกเลย ได้แต่ก้มหน้าหลบสายตา .... ถึงแม้ว่า ครั้งนี้ด็อกเตอร์จะดูขรึมกว่าครั้งแรกที่พบกัน แต่ในแววตาของด็อกเตอร์ ยังคงดูอบอุ่นเช่นเคย พวกเรา : สวัสดีครับ ค่ะ อาจารย์ ด็อกเตอร์ : สวัสดีครับ ....พวกคุณกลับกันอย่างไร พวกเรา : รวมๆ ตัวกันกลับครับ ด็อกเตอร์ : พวกคุณมีตั้ง 20 คน ผมทราบว่าพวกคุณส่วนใหญ่อยู่ในตัวเมือง กทม แล้วรถมีกี่คัน พวกเรา : รถมี 5 คัน ครับอาจารย์ เบียด ๆ กันกลับ ส่วนยัยคุณหนู นัน คุณพ่อให้คนขับรถมารับครับ (เพื่อนๆ นัน แอบแขวะ นัน ต่อหน้าอาจารย์) *** นัน เห็นด็อกเตอร์แอบยิ้มตรงมุมปากเล็กน้อยที่ นัน โดยเพื่อนๆ แซว ว่าเป็นคุณหนูไม่ยอมโต นันเดินลงมาข้างล่างตึกพร้อมเพื่อน ๆ ว๊า!!!   ลุงเทิดยังไม่มาเลย ทำงัยดี... เพื่อนๆ ช่วยอยู่เป็นเพื่อน นัน ถึง 20 นาที ลุงเทิดก็ยังไม่มา ตอนนั้น เกือบ 5 โมงเย็นแล้ว เพื่อนๆ ต้องรีบกลับเข้าตัวเมือง ไม่งั้นจะค่ำเกินไป เพื่อน ๆ : เรากลับก่อนนะ นัน เดี๋ยวมืดไป คุณพ่อสั่งลุงเทิดมารับแล้วจริง ๆ แน่นะ นัน : จ๊ะ กลับกันเถอะ ลุงเทิดไม่เบี้ยว นัน หรอก เพื่อน ๆ ออกรถ กลับ กทม กันหมดแล้ว คงเหลือแต่ นัน เพียงคนเดียว ที่นั่งรอลุงเทิดตรงม้าหินอ่อนด้านล่างตึกของคณะ **** บรรยากาศตอน 5 โมงเย็นที่คณะของ นัน นั้นช่างวังเวง พลานให้คิดไกลถึงเรื่องลี้ลับเลยค่ะ ประจวบกกลับ ด็อกเตอร์เดินลงมาด้านล่างตัวตึกพอดี  นัน เห็นอะไรแว๊บ ๆ ที่ตรงบริเวณทางเดิน นัน รีบหันไปยังที่มาของเสียงเดินและเงาทันที การหันไปอย่างรวดเร็วของ นัน ทำให้ ด็อกเตอร์ตกใจ รีบหลบแอบตรงมุมฝา นัน  : ใครหน่ะ ออกมานะ ด็อกเตอร์ : อาจารย์เองครับ นัน : อุ๊ย (เขินจัง) ... อาจารย์ ขอโทษด้วยนะคะ พอดีบรรยากาศมันสลัวๆ กำลังน่ากลัวค่ะ ด็อกเตอร์ : ผมเจอเสียงคุณ ผมก็ตกใจเหมือนกันครับ เลยรีบหลบเลย สรุปแล้วเงาแว๊บๆ เมื่อกี้ไม่ใช่ผี .......แต่เป็นนินจาด็อกเตอร์ภาคไอ้แมงมุมหลบข้างฝาค่ะ นัน หัวเราะกลบเกลื่อนความขี้กลัวของตัวเอง ทำให้ ด็อกเตอร์ที่เมื่อสักครู่นี้ที่มีใบหน้าและมาดที่เคร่งขรึม ถึงกับยิ้มและหัวเราะตาม นัน ไปด้วย จากคุณ : บางเวลาของทุกวัน - [ 22 ก.พ. 51 20:32:00 ]

ความคิดเห็นที่ 49 อ่านไปอ่านมามันจะใช่เรื่องสั้นหรือเปล่านี่ หวังว่าตอนจบคงไม่มีการทำร้ายจิตใจกันนะคะ เพราะตามอ่านมาตลอดเลย อยากให้เขียนให้เสร็จซักทีเพราะอยากรู้ว่าสุดท้ายทำไมหนูนันจึงได้ชื่อว่าเป็นเจ้าหญิงรองเท้าแตะค่ะ จากคุณ : tamar (tamar) - [ 22 ก.พ. 51 20:46:58 ]

ความคิดเห็นที่ 50 สวัสดีค่ะ ขอบคุณที่ติดตามค่ะ สงสัยจะเป็นเรื่องสั้นที่ยาวมากค่ะ ยังงัยช่วยติดตามให้กำลังใจ นัน ด้วยนะคะ จะได้มีกำลังใจเขียนค่ะ จากคุณ : บางเวลาของทุกวัน - [ 22 ก.พ. 51 21:45:57 ]

ความคิดเห็นที่ 51 ด็อกเตอร์ : คุณ...นันภัส.. รอรถที่บ้านเหรอครับ นัน : ค่ะ อาจารย์ แต่อีกสักครู่คงมาถึงค่ะ ด็อกเตอร์ : ให้ผมรอเป็นเพื่อนมั้ยครับ นัน : นันหลบสายตาด็อกเตอร์ และพูดอย่างเบาๆ ด้วยความเขิน ว่า “ขอบคุณค่ะ อาจารย์” และการสนทนาก็หยุดลง ความเงียบเข้ามาเยือนเรา 2 คนในเวลานั้น ทุกอย่างเงียบสนิด มีเพียงสายตาที่อ่อนโยนมอง นันอยู่ ด็อกเตอร์ที่อยู่ตรงข้างหน้าของ นัน ในเวลานี้ ไม่เหมือนคนที่อยู่ในห้องสอนเลย คนที่อยู่ด้านหน้า ดูใจดี อ่อนโยน และแล้วด็อกเตอร์ก็นั่งเป็นเพื่อน นัน สัก 10 นาที ลุงเทิดก็มาถึง และรีบเปิดประตูลงมาทันที ลุงเทิศ : ขอโทษครับคุณหนู เมื่อสักครู่ลุงเลี้ยวผิดทาง เลยต้องไปยูเทริน์ไกลเลย คุณหนูหิวมั้ยครับ รอลุงนานมั้ย นัน : ไม่นานหรอกค่ะ ลุง นันมีอาจารย์ นั่งเป็นเพื่อน ลุงเทิศคะ อาจารย์วรุฒิ ค่ะ อาจารย์ของ นัน เองค่ะ ลุงเทิศยกมือไหว้อาจารย์ อาจารย์รีบรับไหว้อย่างรวดเร็ว ลุงเทิศ : ขอโทษอาจารย์ด้วยนะครับ ที่ทำให้เสียเวลา คราวหน้าผมจะมารับให้ตรงเวลาครับ นัน : ขอบคุณอาจารย์มากนะคะ ที่ให้เกียรติอยู่เป็นเพื่อน นัน  นันกลับก่อนนะคะอาจารย์ สวัสดีค่ะ ด็อกเตอร์รอส่ง นัน ขึ้นรถก่อนที่อาจารย์จะเดินไปยังรถ BMW ของตัวเองและขับตาม นัน ออกมา จากคุณ : บางเวลาของทุกวัน - [ 22 ก.พ. 51 21:56:54 ]

ความคิดเห็นที่ 52 ลุงเทิศขับรถไปส่ง นัน ที่บ้านพี่ปุณ ก่อนจะกลับไปรับคุณพ่อที่กระทรวง ระหว่างทาง นัน แอบมองกระจกหลัง เห็น รถ BMW ของ ด็อกเตอร์ขับตามมาห่างๆ รถเราเลี้ยว ด็อกเตอร์ก็เลี้ยวด้วย จน นัน เข้าใจว่า บ้านด็อกเตอร์จะอยู่แถวๆ นั้น วันนั้น นัน กลับบ้านแบบยิ้มไม่หุบเลยค่ะ การเรียนซัมเมอร์เรามีเวลา 2 เดือนกว่าๆ เท่านั้น แล้ว ด็อกเตอร์ก็จะกลับไปเรียนต่อ เวลา 2 เดือนมันช่างผ่านไปอย่างรวดเร็ว จนวันสุดท้ายที่ปิดครอส์ก่อนจะสอบ และวันนั้น ที่นัน จะต้องมาเรียนที่คณะใหญ่ และวันนั้นเพื่อนที่มีรถ อีกคัน ไม่สบายกระทันหัน ทำให้ เหลือรถเพียง 4 คัน ด็อกเตอร์คำนวณ จำนวนนักศึกษาและรถแล้ว ก็รู้ได้ทันทีว่า ไม่เพียงพอแน่นอน และวันนั้น ลุงเทิศต้องตามคุณพ่อไปราชการอีกด้วย ด็อกเตอร์เอ่ยปากไปส่ง นัน กับเพื่อนๆ สรุปแล้ว วันนั้น นัน จำเป็นต้องกลับรถ กับ ด็อกเตอร์โดยไม่มีข้ออ้างใด ๆ ด็อกเตอร์เปิดประตูรถให้ นัน นั่งด้านหน้า และเพื่อน ๆ ของ นัน อีก 2 คนนั่งด้านหลัง ตลอดเวลาที่ นัน นั่งคู่ด้านหน้ากับด็อกเตอร์  หัวใจของนัน เต้นโครมครามเลยค่ะ ไม่มีคำพูดใดๆ ออกจากปากของพวกเรา มีเพียงคำพูดบอกจุดหมายปลายทางเท่านั้นที่เปล่งออกมา ด็อกเตอร์ ตระเวณส่งเพื่อนของ นัน อีก 2 คน จนครบ “และ นัน เป็นคิวสุดท้าย” เมื่อเพื่อน ของ นันคนที่ 2 ลงแล้ว ด็อกเตอร์ได้ถาม นัน ว่า “บ้านน้อง นัน อยู่.............. ซอยไหนครับ” นี่เป็นครั้งแรก ที่ด็อกเตอร์เรียกชื่อเล่น ของ นัน ตามเพื่อน ๆ และมีคำว่าน้องนำหน้า ตอนนั้น นัน หน้าเหวอไปสักครู่ใหญ่ทีเดียว อยู่ ซอย 20 ค่ะ อาจารย์ ด็อกเตอร์ : เรียกพี่สิครับน้องนัน ..... พี่วุฒิ ตอนนี้น้อง นัน ไม่ได้เป็นลูกศิษฐ์ พี่วุฒิแล้วนะ นัน : ค่ะ....... พี่วุฒิ เสียงของ นัน แผ่วเบาด้วยความเขิน และอาย ในขณะที่ด็อกเตอร์ขับรถไปส่ง นัน ด็อกเตอร์ได้เปิดเพลง ๆ หนึ่ง ที่ นัน เคยร้องบนเวทีประกวด คือเพลง “เติมใจให้กัน” เมื่อเพลงดังขึ้น ยิ่งทำให้หัวใจของนัน เต้นแรงขึ้น และประโยคแรกที่ออกจากปากของ ด็อกเตอร์ คือ ด็อกเตอร์ : พี่วุฒิชอบเพลงนี้ครับ ความหมายตรงกับชีวิตของพี่วุฒิมากเลย “อยู่ไกลกันเกินครึ่งฟ้า หากยังมีใจถึงกัน จะโยงใยความสัมพันธ์ จนมาพบกันใกล้ตา” ตั้งแต่วันที่พี่ วุฒิ ได้ยิน น้องนัน เล่นเปียโนเพลงนี้ พี่วุฒิก็รีบไปหาซื้อ CD เพลงนี้ทันทีครับ และวันนี้ พี่วุฒิ ก็ได้ทำตามความหมายของเพลงแล้วนะครับ คือ “จนมาพบกันใกล้ตา” ด็อกเตอร์ยิ่งอธิบาย นัน ยิ่งร้อนวูบวาบที่ใบหน้า นัน นั่งเงียบจนถึงปากซอยบ้านของนัน นัน : อาจารย์ทราบได้อย่างไรคะ ว่า นัน อยู่หมู่บ้านนี้ ด็อกเตอร์ : วันนั้น พี่วุฒิเสียมารยาท แอบขับรถตามมาครับ แต่หลงซอย เลยจำได้แค่หมู่บ้าน หวังว่า น้อง นัน คงไม่ตำหนิพี่วุฒินะครับ ถึงบ้าน นัน แล้วค่ะ ขอบคุณอาจารย์มาก ๆ นะคะ ที่กรุณามาส่ง นัน นัน ยกมือไหว้ ด็อกเตอร์ ด็อกเตอร์ : เรียกพี่วุฒิ สิครับ ..........น้อง นัน ครับ เทอมหน้าน้องนัน ก็จะจบแล้วใช่มั้ยครับ นัน : ค่ะ ถ้า นัน เก็บหน่วยกิตได้หมด ก็จบค่ะ แต่ถ้าโปรเจ็คไม่ผ่าน ก็ต้องรอจบปีหน้าตามกำหนดเลยค่ะ ด็อกเตอร์ : สิ้นเดือนนี้  (อีก 15 วัน)  พี่ วุฒิก็จะกลับ อเมริกา แล้วนะครับ ยังงัยถ้า น้อง นัน ต้องการที่ปรึกษา คุยกันทาง msn ก็ได้นะครับ พี่ วุฒิจะพยายาม online ทิ้งเอาไว้ น้อง นัน ครับ จบปีนี้ให้ได้นะครับ พี่วุฒิจะคอยเชียร์ น้องนัน อยู่ห่างๆ แบบวันที่น้องนันอยู่บนเวที นะครับ และวันนั้น นัน ก็ได้แลก e-mail กับ ด็อกเตอร์ และวันนั้นก็เป็นวันสุดท้ายของการพบกันในเทอมนั้น ด็อกเตอร์ต้องเตรียมตัวกลับ USA ส่วน นัน ก็ต้องเตรียมตัวสอบเช่นกัน จากคุณ : บางเวลาของทุกวัน - [ 22 ก.พ. 51 22:30:26 ]

ความคิดเห็นที่ 53 เริ่มเข้าเค้าเรื่องสั้นโรแมนติกแต่จะติกจริงหรือไม่เนี่ย ต้องลุ้นอีกแล้ว อืมชักสงสัยเป็นเรื่องเล่าของพ่อแม่ใครเนี่ย ถ้าเป็นเรื่องจริงก็เป็นเรื่องที่น่ารักมาก(ถ้าจบhappy นะ) แก้ไขเมื่อ 22 ก.พ. 51 23:06:06 จากคุณ : tamar (tamar) - [ 22 ก.พ. 51 23:05:31 ]

ความคิดเห็นที่ 54 รอลุ้นเหมือนกันค่ะ อยากให้จบแบบแฮปปี้จัง จากคุณ : โยเกิตมะนาว - [ 23 ก.พ. 51 10:39:16 ]

ความคิดเห็นที่ 55 ตอนนี้ทั้ง ด็อกเตอร์ และนัน ต่างมีภาระของตนเอง ด็อกเตอร์ก็ต้องสอบเช่นกันกว่าจะสอบเสร็จประมาณเดือนมีนา ถึงจะได้กลับเมืองไทย ส่วน นัน ก็ต้องเตรียมทำโปรเจ็คเพื่อจะให้จบได้ภายในปีนี้  เดือน กุมภาพันธ์เป็นการเก็บหน่วยกิจตัวสุดท้าย แต่ในขณะที่เก็บหน่วยกิตให้ครบนั้น พวเราก็เริ่มทำโปรเจ็คเพื่อจบการศึกษา ทางคณะให้พวกเรามีที่ปรึกษาได้ ถึง 2-3 ท่าน และที่ปรึกษาสามารถเข้าห้องสอบพรีเซ็นต์ได้ 1 คน นัน ได้อาจารที่ปรึกษาแล้ว 1 ท่าน เป็นอาจารย์ Dr. 1 ท่าน วันนั้น นัน online ทาง msn และได้พบ ด็อกเตอร์ online อยู่เช่น กัน นันเล่าให้ ด็อกเตอร์ฟังเรื่องที่ปรึกษาสำหรับการสอบโปรเจ็คเพื่อจบการศึกษา ด็อกเตอร์เสนอตัวเป็นที่ปรึกษาอีก 1 ท่าน โดยรับปากว่าหลังจากเดือนมีนาคม ที่ด็อกเตอร์สอบเสร็จ จะรีบบินกลับมาเมืองไทย เพื่อมาเป็นที่ปรึกษาให้นัน ซึ่ง นัน จะต้องสอบโปรเจ็คตัวสุดท้ายต้นเดือนมิถุนายน ถ้าผ่าน นัน จะสามารถลงทะเบียนจบพร้อมรุ่นพี่และรับปริญญาพร้อมรุ่นพี่เดือนพฤษภาได้เลย ดังนั้น นัน จึงคาดหวังสำหรับโปรเจ็คตัวนี้เป็นอย่างมาก ตอนนี้ นัน ทำโปรเจคล่วงหน้าไปก่อน และเล่าให้ด็อกเตอร์ฟังถึงความคืบหน้าทาง msn  เกือบทุกวันที่ว่างตรงกัน และเดือนมีนาก็มาถึง ผลสอบของ นัน เก็บหน่วยกิตผ่านหมด เหลือเพียง โปรเจ็คตัวเดียว ****ซึ่งหมายถึง ถ้าผ่าน นัน จบปีนี้แน่นอน**** ด็อกเตอร์เมื่อสอบเสร็จจึงรีบกลับมาเพื่อช่วย นัน ทำโปรเจ็ค ทันที ด็อกเตอร์อ่านโปรเจ็คของ นัน และได้ช่วยอธิบายและช่วยแก้ไขข้อมูลของนัน จบโปรเจ็คของ นัน สมบูรณ์มากๆ  ในช่วงนั้น ทำให้เรา 2 คน สนิทกันมากขึ้น และมากขึ้น และมากกกก...ขึ้น   นัน ประทับใจในความรู้และสามารถของด็อกเตอร์เป็นอย่างมาก ด็อกเตอร์ก็ประทับใจในความตั้งใจในการศึกษาของนัน เช่นกัน นัน และด็อกเตอร์ ต่างช่วยกันค้นคว้าหาข้อมูลทั้งทาง Internet และทางห้องสมุด ด้วยความเป็นมืออาชีพของด็อกเตอร์ทำให้เรา เรา 2 คนใช้เวลาค้นคว้าเพียง 1 เดือน ข้อมูลทุกๆ อย่างแทบจะพร้อมสำหรับการยื่นเสนอสอบเลยทีเดียวค่ะ นัน และด็อกเตอร์เจอกันแทบทุกวัน กิจกรรมของเรา 2 คน ไม่แตกต่างจากคู่เดท แต่จุดหมายจะอยู่ที่ห้องสมุด และ หน้าคอมพิวเตอร์ นัน อยากจะอธิบายให้เพื่อนๆ ฟังว่า ช่วงเวลานั้น มีความสุข เหลือเกิน หลายๆ คนบอกว่าการทำโปรเจค จบ แทบจะบ้า แต่สำหรับ นัน แล้ว นัน อยากทำโปรเจคแบบนี้ตลอดไปด้วยซ้ำ และเมื่อโปรเจคของ นัน สมบูรณ์แบบเต็มที่ และพร้อมที่จะยื่นเสนอเพื่อสอบ ด็อกเตอร์ทำเรื่องกับ อาจารย์ Dr. ที่ปรึกษาอีกท่านของ นัน  ขอเป็นที่ปรึกษาเข้าห้องสอบกับ นัน นันอยากจะตะโกนบอกใครๆ นัน โชคดีเหลือเกิน  เพื่อนๆ และรุ่นพี่ของ นัน หลายๆ คน สอบโปรเจคตั้งหลายครั้ง ยังไม่ผ่าน เลย นัน เองก็ยังหวั่นๆ แต่ทุกครั้ง ที่นัน มีสีหน้าเคร่งเครียด นันจะได้รับคำปลอบใจจากด็อกเตอร์เสมอ ด็อกเตอร์ : ไม่ต้องเครียดนะครับ น้อง นัน มีพี่วุฒิอยู่ในห้องสอบด้วยทั้งคน **** กำลังใจของนัน เต็มเปี่ยมขึ้นกระทันหัน นี่เปล่าที่เค้าบอกว่า “ความรักคือพลัง”.... จากคุณ : บางเวลาของทุกวัน - [ 23 ก.พ. 51 13:20:13 ]

ความคิดเห็นที่ 56 วันสอบโปรเจค (เชือดเดี่ยว) ก็มาถึง ในห้องสอบ จะประกอบด้วย 1. นักศึกษาผู้เข้าสอบ 1 คน 2. อาจารย์ที่ปรึกษา 1 ท่าน 3. เพชรฆาต เอ้ย อาจารย์ผู้สอบ 4 ท่านที่นันแอบสงสัยว่าใช้แบตเตอรี่ท่านละกี่ก้อน ที่จะคอยยิงคำถาม รัวๆ อย่างรวดเร็ว ให้รอยหยักในสมองของเราเกิดอาการรอยหยักในสมองคลาย มีอาการเอ๋อ มึนงง และจนมุม และถ้าเมื่อไหร่ เราไม่สามารถตอบคำถามนั้นได้ คือ ตายยยยย ไม่จบ ไปทำมาใหม่ กติกาการสอบ อาจารย์ที่ปรึกษาสามารถช่วยนักศึกษาได้บ้างเมื่อ นักศึกษาจนมุม แต่ถ้าช่วยบ่อยเกิน เท่ากับใบปริญญาเป็นของอาจารย์ที่ปรึกษาไป สอบตก จบปีหน้าละกัน.......ว๊า การเชือด เอ้ย การสอบเริ่มมาถึง นัน เริ่มฟรีเซ็นต์ เพรชฆาต เริ่มยิงคำถาม ซึ่ง มีตั้ง 4 ท่าน แต่ละท่านช่างยิงคำถามได้รวดเร็วอย่างกับการรัวปืนกล . นัน ต้องมีสมาธิในการฟังคำถาม และตอบคำถามได้กระชับ รัดกุมและได้ใจความ แต่........ กำลังใจจากด็อกเตอร์ที่คอยส่งให้ นัน เต็มเปี่ยมมากๆ ค่ะ วันนั้น ศึกหนักแค่ไหน นัน ก็ไม่หวั่นค่ะ ในห้องสอบ ด็อกเตอร์ได้ ช่วย นัน 1 คำถามที่นัน ติดขัดเท่านั้น *** อาจารย์ผู้สอบ รัว คำถามอย่างรวดเร็ว จนกระสุนหมด แบตเตอรี่เสื่อม และหมดคำ ถามในที่สุด.... อาจารย์ทั้ง 4 ท่าน นิ่งเงียบ และมองหน้ากัน ก่อนที่อาจารย์หัวหน้าภาควิชา จะกล่าวว่า “ ที่จริงอายุคุณยังน้อย จะรีบจบไปทำไม.... เล่นเอานัน แอบหน้าจ๋อยไปเลย นัน : หนู อยากรีบจบ และทำงาน และเรียนต่อปริญญาโทค่ะ อาจารย์ :  อืมมมม.....งั้นคุณไปลงทะเบียนเพื่อขอรับปริญญาด้านล่างตึกก็แล้วกันนะ “ ....ขอแสดงความยินดีกับบัณฑิตใหม่ ด้วยครับ” อยากจะกริ๊ดดด...  นัน สามารถจบการศึกษาได้ก่อนกำหนด ถึง 1 ปี นัน รีบยกมือไหว้อาจารย์ผู้สอบ ทั้ง 4 ท่าน และเก็บของออกจากห้องสอบโดยเร็ว ขืนช้าเดี๋ยวเจอคำถามยิงใส่ ตอบไม่ได้จะถูกชักใบปริญญาคืน ออกจากห้องสอบ นัน และด็อกเตอร์ มองหน้ากัน นัน เห็นด็อกเตอร์ยิ้มกว้างมาก และกล่าวว่า ด็อกเตอร์ : น้องนัน เก่งมากครับ .....ขอแสดงความยินดีกับบัณฑิต ใหม่ครับ นัน : ขอบคุณ ค่ะ พี่วุฒิ นัน กล่าวพร้อมยมือไหว้ ถ้า นัน ไม่ได้พี่วุฒิคอยช่วยติว นัน ไม่รู้เหมือนกันว่า นัน จะจบปีนี้ได้รึเปล่า ด็อกเตอร์ : งั้น วันนี้น้อง นัน ต้องให้รางวัลพี่วุฒิ สำหรับการเป็นติวเตอร์ แล้วหล่ะ นัน : พี่วุฒิอยากได้รางวัลอะไร คะ นันเพิ่งจะเรียนจบได้ไม่กี่นาทีเอง ยังไม่มีงานทำไม่มีเงินซื้อของให้พี่วุฒิหรอกค่ะ ด็อกเตอร์ : ได้สิครับ น้องนัน งั้น วันนี้ตอน 6 โมงเย็น พี่วุฒิไปรับ น้องนัน ที่บ้านพี่ปุณ นะครับ นัน : จะดีเหรอคะ หลังจากความดีใจ เริ่มเปลี่ยนมาเป็นความเขินอายอีกครั้ง “ก็ได้ค่ะ”......นันตอบแบบไม่กล้าสบตา ตอนนี้เพิ่งจะบ่าย 3 งั้นเราพบกันตอน 6 โมงเย็นนะคะ เมื่อคืน นัน แทบไม่ได้หลับเลยตื่นเต้นมากๆ ค่ะ ตอนนั้นถ้าใครๆ เห็นหน้าของนัน ทุกคนคงคิดว่า นัน เป็นจานดาวเทียมแน่ๆ เลยค่ะนันความสุขที่สุดในชีวิตเลยค่ะ พี่วุฒิ : ตอนเย็นพบกันนะครับ นัน : ค่ะพี่วุฒิ จากคุณ : บางเวลาของทุกวัน - [ 23 ก.พ. 51 13:25:25 ]

ความคิดเห็นที่ 57 6 โมงเย็นก็มาถึง ด็อกเตอร์ขับ รถ BMW คันงามมาจอดหน้าบ้านพี่ปุณ วันนี้จะเป็นวันแรกที่ ด็อกเตอร์จะพบ นันด้วยชุดไปรเวท (ปกติ ด็อกเตอร์จะพบ นัน ในชุดนักศึกษา) วันนี้ด็อกเตอร์ใส่เสื้อยืดคอปกมีเสื้อสูทบางทับ กางเกงผ้ากึ่งยีนส์สีดำ รองเท้าหนัง นาฬิกาแบร์นเนมยี่ห้อหนึ่งที่ราคาแพงพอที่จะซื้อรถทั้งคันได้เลย ถึงแม้จะอยู่ในชุดลำลองด็อกเตอร์ยังคงดูดี สง่าเช่นเคย นัน เดินออกมาจากบ้านด้วยชุดกระโปรงติดกันยาวเหนือเข่าประมาณ 2 นิ้ว สีน้ำเงินเรียบไม่มีรวดลายแต่ดูดีด้วยเนื้อผ้า คอปิดแต่เปิดโชว์ช่วงแขน รองเท้าส้นสูงเปลือยสีเทาเงิน และกระเป๋าถือใบจิ๋วสีเทาเงินเข้าชุดกัน ชุดนี้คุณพ่อซื้อให้ นันค่ะ ซื้อไว้ใช้สำหรับเวลาไปทานข้าวกับผู้ใหญ่ และวันนี้ ก็มีโอกาสได้ใส่อีก 1 ครั้ง เมื่อนัน ออกมาจากบ้าน ด็อกเตอร์ยืนยิ้มและเปิดประตูรถให้นัน ด็อกเตอร์ : น้อง นัน สวยมากครับ นัน : ขอบคุณค่ะ พี่วุฒิ นัน กล่าวและยิ้มอย่างเขินอาย พี่วุฒิก็ดูดี เช่นกันค่ะ ด็อกเตอร์ : พี่วุฒิจะพา เจ้าหญิงไปทานอาหารที่อร่อยที่สุดเลยนะครับ และเมื่อ นัน กับ ด็อกเตอร์อยู่ในรถ ด็อกเตอร์เปิดเพลง “เติมใจให้กัน” แต่ครั้ง นี้ ด็อกเตอร์ ร้องตามเพลงได้ เพลงนี้ได้เปิดซ้ำแล้วซ้ำเล่า ด็อกเตอร์จะเน้นพิเศษตรงท่อนเพลง “อยู่กรายกรานเกินครึ่งฟร้า หากยังมีจรายถึงกราน จะโยงใยครามสัมพันธ์จนมาพบกันกร้ายตา” ด็อกเตอร์ ร้องเพลง ด้วยสำเนียงไทย ปน อเมริกันซึ่งฟังแปล่งๆ แต่น่ารัก และเพราะมากทีเดียว ในวินาทีนั้น หัวใจของ นัน เต้นไม่เป็นไปตามจังหวะเพลงที่เปิดเลย แล้วอยู่ดีๆ นันเผลอมือไปโดนปุ่มรีโมทเพลง ทำให้เพลงดังมาก นันตกใจ รีบกดหรี่เสียงเพลงที่หน้าปัดรถ ซึ่งเป็นจังหวะเดียวกับด็อกเตอร์ที่รีบมากดปุ่มลดเสียงเช่นกัน ทำให้มือของเราโดนกันโดยบังเอิญ และในความบังเอิญนั้น ด็อกเตอร์ไม่ปล่อยโอกาสให้หลุดไป  ด็อกเตอร์รีบจับมือของนันมากุมไว้ และกล่าวว่า ด็อกเตอร์ :พี่วุฒิเปิดแอร์เย็นไปรึเปล่าครับ น้องนัน มือเย็นเชียว ** ในวินาทีนั้น ใครเจอแบบ นัน ก็แทบช็อคสิคะ**** ด็อกเตอร์ : งั้น พี่วุฒิ จำเป็นต้องจับมือน้องนัน เพื่อเพิ่มความอบอุ่นนะครับ เดี๋ยวไม่สบายไป คุณพ่อน้องนัน ได้โกรธพี่ตายเลย สัมผัสจากด็อกเตอร์ในวินาที นั้น ทำเอานัน รู้สึกตัวลอย รู้สึกว่าเสียงเต้นของหัวใจมันจะดังทะลุออกมาจากร่างกาย และ ในส่วนใบหน้ามันร้อนมากๆ ร้อนจนมันอาจจะเปลี่ยนสีเป็นสีแดงอ่อนๆ ก็เป็นได้  ด็อกเตอร์แอบสังเกตุเห็น และแอบยิ้มเชียวค่ะ ด็อกเตอร์จับมือนัน ไม่ยอมปล่อยตลอดเส้นทาง เมื่อถึงร้านอาหาร ด็อกเตอร์รีบลงออกจากรถและรับวิ่งมายังฝั่งซ้ายเมือ เพื่อรีบมาเปิดประตูรถให้นัน ด็อกเตอร์ : เชิญครับเจ้าหญิงของพี่วุฒิ นัน : ขอบคุณค่ะ พี่วุฒิ และด็อกเตอร์ก็คว้ามือ นัน ไปจับเหมือนกลับกลัวนัน จะหนีหายไป ด็อกเตอร์พานัน มาร้านอาหารซึ่งไม่ไกลจากบ้านของ นัน มากนัก แต่เป็นร้านอาหารไทย บรรยากาศดี มีดนตรีเล่น มีไวโอลีน ในขณะที่เรา 2 คนเดินเข้าร้าน นัน สังเกตุเห็นสายตาหลายๆ คู่หันมามองเรา ยิ่งถูกมอง ด็อกเตอร์ก็ยิ่งจับมือนัน แน่น ขึ้น ด็อกเตอร์ เทคแคร์ นัน ดีมาก จนเห็นรอยยิ้มของหลายๆ คนที่มองมาทางเรา 2 คน นันเหลือบเห็นพนักงานเสริฟ แอบยิ้ม กับกริยาของเราทั้ง 2 คนด้วยค่ะ นี่คือเดทครั้งแรกในชีวิตของ นัน ค่ะ เป็นเดท ที่สมบูรณ์แบบที่สุดในชีวิตของหญิงสาวคนหนึ่ง ด็อกเตอร์ตักอาหารให้ นัน เราทั้ง 2 คุยกันอย่างถูกคอ และก็มีหลายๆ ครั้ง ที่ด็อกเตอร์มองนัน โดยไม่มีคำพูดใดๆ  พร้อมส่งรอยยิ้มที่ทำให้นัน แทบจะหายใจไม่ทันเลยค่ะ ด็อกเตอร์ : น้อง นัน ทราบมั้ยครับ ปกติ พี่วุฒิไม่เคยเชื่อเรื่องพรมลิขิตเลย ไม่เคยเชื่อเรื่องรักแรกพบ พี่วุฒิไม่เคยสนใจดูประกวดนางงาม และวันนั้น พี่วุฒิไปในฐานะอาจารย์พิเศษท่านหนึ่งเท่านั้น ......จนวันที่พี่วุฒิได้พบน้อง นัน บนเวทีประกวดดาวคณะ การเดี่ยวเปียโน กริยามารยาทและการตอบคำถามของ น้องนัน ในวันนั้น ทำให้พี่วุฒิ ต้องรีบลุกไปซื้อดอกไม้เพื่อโหวด นี่คือครั้งแรกในชีวิตเลยครับ ที่พี่วุฒิได้ทำอะไรแปลกๆ แบบนั้น พี่ วุฒิรอเวลาปิมเทอมซัมเมอร์เสมอๆ และพยายามแลกตารางสอน เพื่อให้ได้พบน้อง นัน ในชีวิตจริง ยิ่งพบ ยิ่งรู้จักก็ยิ่งอยากอยู่ด้วยพี่วุฒิพูด จริงๆ นะครับ ด็อกเตอร์พูด จบ ก็มองหน้า นัน ในตอนนั้น ไม่มีคำพูดใดๆ จากเราทั้ง 2 คน มีเพียงใบหน้าเปื้อนรอยยิ้มและสีหน้าของเราทั้ง 2 คน ที่เปลี่ยนเป็นสีแดงทั้งคู่ ที่ร้านนั้นมีเปียโนเล่นสด ด็อกเตอร์ได้ขอทางร้านช่วยเล่น เพลง “เติมใจให้กัน” ด็อกเตอร์ ทำให้นัน ยิ้มไม่หุบซ้ำแล้วซ้ำเล่า วันนี้ นัน มีความสุขเหลือเกิน ความรัก มันเป็นแบบนี้นี่เอง....ดีจัง จากคุณ : บางเวลาของทุกวัน - [ 23 ก.พ. 51 14:21:21 ]

ความคิดเห็นที่ 58 จี๊ด..ด เอิ๊ก... ไม่รู้จะว่าไร กลัวไม่ค่อยแฮปปี้อ่ะ มารออ่านต่อค่า (รู้สึกเป็นคนอ่านที่อดทนมากเลยนะเนี่ย) จากคุณ : โยเกิตมะนาว - [ 23 ก.พ. 51 15:11:32 ]

ความคิดเห็นที่ 59 มารออ่านเช่นกัน ไม่รู้ใกล้จบหรือยังเนี่ย จากคุณ : tamar (tamar) - [ 23 ก.พ. 51 15:36:45 ]

ความคิดเห็นที่ 60 เมื่อเราทานอาหารกันเสร็จ เป็นเวลาเกือบ 4 ทุ่มแล้ว ด็อกเตอร์สั่งเช็คบิล ด็อกเตอร์ : น้อง นัน ครับ พี่วุฒิมีธุระต้องกลับ อเมริกาสักครู่นะครับ พี่วุฒิไม่แน่ใจว่า จะกลับมาทันวันรับปริญญาของ น้องนัน รึเปล่า แต่ยังงัย พี่จะพยายามกลับมาให้ได้นะครับ นัน เงียบไปพักใหญ่ “และนึกในใจว่า ความสุขมักแสนสั้นเสมอ” ด็อกเตอร์เห็นสีหน้าของ นัน เปลี่ยนไป จึง รีบเปลี่ยนเรื่องคุย ด็อกเตอร์ : ต้องกลับมาสิครับ พี่วุฒิตามเชียร์ตั้งแต่ขอบเวที ยันห้องสอบ ทำไมแค่วันรับปริญญาจะมาไม่ได้หล่ะครับ นัน เริ่มยิ้มออก ด็อกเตอร์เริ่มเปิด CD และร้อง เพลง ต่อ ..... (ร้องได้อยู่เพลงเดียว คือเพลง “เติมใจให้กัน” ค่ะ) ด็อกเตอร์สตาร์ทรถ แต่ขากลับ เอๆๆๆ ทำไมมันวนไปวนมาหว่า... สรุป ด็อกเตอร์ตั้งใจขับวน ไปถนนเส้นที่รถติด และอ้างว่า ไม่ชินเส้นทางถนนที่เมืองไทย นัน : เอๆๆ พี่วุฒิคะ นี่ไม่ใช่ทางกลับบ้าน นัน นี่คะ ด็อกเตอร์ : อ้าวเหรอครับ ว๊า.... แย่จัง พี่วุฒิไม่ชินเส้นทางซะด้วย  (อืมมม...เชื่อก็แย่แล้วค่ะ) งั้น เอางี้ ไหนๆ เราก็หลงทางกันแล้ว ข้างหน้ามีเมเจอร์ (ชื่อโรงหนัง) อยู่ด้านหน้า (อ้าว ไหนบอกว่าไม่รู้จักทาง แต่ไหงรู้ว่าด้านหน้ามีโรงหนัง........) ดูหนังเป็นเพื่อนพี่สักเรื่องนะครับ เดี๋ยวพี่วุฒิจะโทรไปขออนุญาตพี่ปุณให้ นะครับ  และด็อกเตอร์ก็จัดการโทรไปขออนุญาตพี่ปุน ขอตัวนัน ต่อจนถึงเที่ยงคืน นัน : ก็ได้ค่ะ นี่คือครั้ง แรก ที่นันเข้าโรงหนังกับผู้ชาย 2 ต่อสอง วันนั้นขอบอกว่าดูหนังไม่รู้เรื่องเลย หนังชื่ออะไรก็ไม่รู้ เมื่ออยู่ในโรงหนัง ด็อกเตอร์เห็น นัน มีอาการหนาว จึงถอดเสื้อแจ็คเก็ตและห่มให้นัน และตลอดเวลา ด็อกเตอร์จับมือ นัน ไม่ปล่อยเลยสักนาทีเดียว เมื่อดูหนังจบ ด็อกเตอร์ก็พา นัน ไปส่งบ้าน ด็อกเตอร์ : พี่จะรีบกลับมาให้ทัน วันที่น้องนัน รับปริญญานะครับ นัน ขอตัวเข้าบ้าน โดยมีพี่ปุณ นั่งหน้าเป็นตุ๊กตาเสียกบาล รออยู่ตรงโซฟาชั้นล่างสุด ด็อกเตอร์เข้าไปส่ง นัน ในบ้านด้วยสีหน้าแหยๆ พี่ปุณทำทีเงยหน้าดูนาฬิกา ซึ่งขณะนั้น ตีหนึ่งกว่าๆ แล้วให้ ด็อกเตอร์รู้สึกผิด ด็อกเตอร์ : สวัสดีครับ พี่ปุณ ขอโทษด้วยครับ ที่พาน้องกลับดึก ผมลานะครับ ด็อกเตอร์รีบหายตัวขึ้นรถไปอย่างรวดเร็วก่อนที่พี่ ปุณจะพูดอะไร จากคุณ : บางเวลาของทุกวัน - [ 23 ก.พ. 51 18:59:44 ]

ความคิดเห็นที่ 61 พรุ่งนี้แล้วที่จะเป็นวันรับปริญญาของ นัน ซึ่งคุณแม่ให้เกียรติ นัน มางานรับปริญญาด้วย แต่ทำไมไม่มีข่าวจากด็อกเตอร์เลย นันได้แต่เดินไปเดินมา บวกกับความน้อยใจเล็กน้อยที่ ด็อกเตอร์ไม่ทำตามสัญญา วันรุ่งขึ้น นัน ลุกขึ้นแต่งตัว เพื่อรับพระราชทานปริญญาบัตรตั้งแต่ ตี 4 เพราะนันจะรับพระราชทาน 9 โมงเช้า โดยมีคุณแม่ไปส่ง คุณพ่อไม่มาเพราะโป้งกันอยู่ นัน และเพื่อนๆ สดใสสำหรับวันนี้มาก ๆ นัน มีเพื่อนรุ่นเดียวกันที่เรียนจบก่อนกำหนดถึง 13 คน จาก 20 คน เมื่อพวกเราเจอหน้ากัน แน่นอน วุ่นวาย กรี๊ดกร๊าดด และที่สำคัญ พวกเรา วิ่งไปทำหน้าตาล้อเลียนรุ่นพี่ๆ ว่า ขอรับปริญญาปีนี้ด้วยคนนะคะ พี่ๆ ทำเอาพี่ๆ ไล่เขกหัวพวกเราเป็นรายคนทีเดียวค่ะ นัน สนุกสนานกับการถ่ายรูปตามซุ้มต่างๆ ที่ทางคณะจัดไว้ต้อนรับพวกเรา ถ่ายไป ก็มองหาด็อกเตอร์ไป "ไม่มาสักที" จนได้เวลาพวกเราต้องเข้าหอประชุม และหลังจากรับระราชทานปริญญาบัตรสิ้นสุด พวกเราเดินจากหอประชุม และเดินมาถ่ายรูปต่อที่คณะพวกเรา และภาพที่นัน เห็น “ด็อกเตอร์....” ที่วันนี้มาแบบสุภาพ เสื้อเชิ้ต กางเกงผ้า รองเท้าหนัง ......ด็อกเตอร์มาหา นัน ตามสัญญา...... ทำให้นัน ยิ้มหน้าบาน จนเพื่อนๆ แซวกันยกใหญ่ ด็อกเตอร์หอบดอกไม้มาหลายดอกมาก ๆ ให้เพื่อน ๆ นัน ทุกๆ คน รวมถึงรุ่นพี่ของนัน ที่จบการศึกษาปีนี้ด้วย...... ...... แต่.......ไม่มีดอกไม้สำหรับนัน เลย ...นันเป็นเพียงคนเดียวที่ไม่ได้ดอกไม้จากด็อกเตอร์ นัน แอบค้อน ด็อกเตอร์เล็กน้อย และวิ่งไปถ่ายรูปกับเพื่อน ๆ ต่อ โดยไม่สนใจด็อกเตอร์เลย แล้วด็อกเตอร์ก็หายไปสัก 20 นาที และการกลับมาคราวนี้ ...... ดอกกุหลาบสีขาว...............ช่อเบ้อเริ่ม!!!! .......ด็อกเตอร์เดินตรงมาที่นัน และสวัสดีคุณแม่ของนัน ด็อกเตอร์ : ขอแสดงความยินดีกับเจ้าหญิงของพี่วุฒิ ครับ นัน ยกมือไหว้ขอบคุณ และยิ้มหน้าบาน จนเพื่อนๆ วิ่งเข้ามาแซวกับอาการยิ้มหน้าบานของ นัน จากคุณ : บางเวลาของทุกวัน - [ 23 ก.พ. 51 19:17:59 ]

ความคิดเห็นที่ 62 หลังจากที่ นัน เรียนจบ คุณพ่อได้เดินเข้ามาบอกนัน ว่า คุณพ่อจะแต่งงานใหม่ นันตกใจเป็นอย่างมาก คุณพ่อเป็นสีหน้าของนัน เปลี่ยนไป คุณพ่อรีบบอกว่า แต่โครงการเรียนต่อของลูกกับพี่ปุณ ทุกอย่างยังเหมือนเดิม ทำให้นัน คลายความกังวลใจได้เปราะนึง แต่ทุกอย่างกลับไม่เป็นไปตามคาดหมาย ภรรยาใหม่ของคุณพ่อที่อดีตยากจนมากๆ  ยึดเงินทั้งหมด รวมทั้งรถโตโยต้าคันเล็กๆ ที่คุณพ่อให้นัน (แต่ยังขับไม่เป็น)  เพื่อเป็นของขวัญวันรับปริญญากับ นัน เธออยากได้.....และให้เหตุผลว่า นัน เด็กเกินไปสำหรับการมีรถยนต์ส่วนตัว ....เธอเอาไปหมดทุกอย่างจริง ๆ นั่นหมายถึง ความฝันการศึกษาต่อ “ปริญญาโท” ของพวกเรา ก็จบลง นี่คือครั้งแรกที่ นัน และพี่ปุณ กอดคอกันร้องไห้ ในความโชคร้ายนั้น แต่ในความโชคร้าย นัน กลับได้พี่ชายคืนมา พี่ปุณกล่าวกับ นัน ว่า ไม่เป็นไรน้อง คุณพ่อไม่ให้เงิน แต่เราจะพยายามหาทางไปเรียนกัน เรา สองคนต้อง จบปริญญาโท กันให้ได้ นี่คือคำพูดปลอบใจที่พี่ชายคนหนึ่งจะมีให้ นัน ซึ่ง มันยากเหลือเกินสำหรับ นัน ที่อายุ 21 ส่วนพี่ปุณอายุ 26 ซึ่งตอนนั้น พี่ปุณทำงานได้ 5 ปีแล้ว ตอนนั้น ปี พ.ศ 2540 เป็นยุคฟองสบู่แตก บริษัทหลายๆ บริษัท มีแต่จะเอาพนักงานออก สำหรับเด็กจบใหม่แบบ นัน .......ไม่มีโอกาสได้เริ่มงานแน่นอนค่ะ และไม่รู้เหมือนกันว่าเกิดอะไรดลใจให้ คุณแม่ยื่นข้อเสนอให้ นัน กลับไปอยู่ต่างจังหวัดด้วยกัน โดยที่คุณแม่จะช่วยออกเงินเปิดธุรกิจเล็ก ๆ ที่เกี่ยวข้องกับสายอาชีพที่ นัน เรียนมา เมื่อ นัน ย้ายไปอยู่ ต่างจังหวัด คุณแม่ แนะนำให้ นัน ได้รู้จักกับ “น้าสำอาง”  ที่มีหน้าตาคล้าย จินตหลา พูนลาภ + เจเนตเขียว  น้าสำอางแต่งตัวเหมือน ขนมสลิ่ม ที่มีหลากหลายสีสรร ปากแดงแจ็ด คิ้วเข้ม ด้วยดินสอเขียนคิ้ว ที่คาดผมแดงมีดิ้นทอง กางเกงรัดรูปสีเขียว แต่ปัจจุบัน น้าสำอางเริ่มใส่เสื้อผ้ามียี่ห้อแล้ว ในขณะที่ นัน ใส่เสื้อผ้า “แบร์นเนม” ตั้งแต่หัวจรดเท้า คุณแม่เล่าให้ นัน ฟังว่า น้าสำอางเป็นนางงาม (ลูกโป่ง) มาอยู่กินกับน้าชายของนัน ในฐานะ “เมียน้อย” ที่ไม่มีอาชีพใดๆ ติดตัวมาเลย (ตอนนั้น น้าชายของนัน ยังไม่หย่ากับน้าสะใภ้) น้าสำอาง มองนัน ตั้งแต่หัวจรดเท้า และเท้าจรดหัว และพูดว่า น้าสำอาง : ต๊าย ตาย.... นี่ลูกสาวพี่ริน เหรอคะเนี่ยย ตายแล้ว หน้าตาผิวพรรณ สวยเชียว นันไม่แน่ใจว่าคำพูดนั้นมาจากใจหรือไม่ แต่ก็ป่อยผ่านเลยไป คุณแม่ของนัน เล่าให้ฟังว่า น้าสำอางเป็นคนน่าสงสาร ตอนนี้ไม่มีงานทำ ไม่มีที่ไปเป็นสาวบ้านนอกการศึกษาน้อย คุณแม่เลยรับมาอยู่ด้วยจนกว่า น้าชายของ นัน จะหย่าขาดจากภรรยา นัน รู้สึกอึ้งๆ กับคำพูดของคุณแม่ที่พูดอย่างหน้าตาเฉย แต่ไม่ใช่เรื่องของเรา นัน ได้เปิดธุรกิจส่วนตัวเล็ก ๆที่ต่างจังหวัด เช้า ทำงาน ตกเย็น ไปออกงานสังคมกับคุณแม่ ในตอนนั้น เมื่อนัน และคุณแม่เดินเข้างาน นัน เป็นดาวเด่นดวงใหม่ของงานทันที คุณแม่แนะนำตัว นัน กับผู้ใหญ่หลายๆ ท่านอย่างเป็นทางการ คุณแม่ : ลูกสาว ริน ค่ะ เพิ่งเรียนจบจากกรุงเทพ เพื่อนๆ คุณแม่ : ต๊าย คุณพี่ริน มีลูกสาวสวยขนาดนี้ ทำไมไม่พามาออกงานหล่ะคะ คุณแม่ยิ้มอย่างพอใจ ที่ใครๆ หลายๆ คนต่างชื่นชมในตัว นัน  และหลังจากนั้น “หัวกระไดไม่แห้ง”  ..... คำพูดนี้น่าจะใช้กับ นัน ในตอนนั้นก็ว่าได้ค่ะ ที่บ้าน คุณแม่ มีหนุ่มน้อย หนุ่มใหญ่ และหนุ่มใหญ่มาก..... มีทั้ง ข้าราชการ บุคคลธรรมดา และนักการเมือง ลูกชายนักการเมือง ที่พึ่งเรียนจบจากต่างประเทศก็มี  หมั่นมาแวะเวียนที่ร้านของ นัน และบ้านคุณแม่ ซึ่งในการมาแต่ละครั้ง หนุ่ม ๆ เหล่านั้น จะมีของเล็กๆ น้อย ๆ ติดมือมาฝากคุณแม่เสมอๆ  (คนต่างจังหวัดถือคติ จีบลูกสาวต้องเข้าทางแม่) ทำให้คุณแม่เริ่ม รัก และเอ็นดูนัน คุณแม่พูดกับ นัน เพราะขึ้น เรียกลูก นัน ทุกคำ ส่วนเสื้อผ้า คุณแม่ช่วยเป็นสปอร์นเซอร์ให้เสมอ ๆ ดัง นั้น นัน จึงสวยสง่า ไม่แพ้คุรแม่เลยทีเดียว แต่หัวใจของนัน อยู่ที่......... “ด็อกเตอร์”   เพียงคนเดียวเท่านั้น ซึ่ง นัน ตั้งใจว่าจะทำงานที่ต่างจังหวัดสักครู่ และมีเงินสักก้อน ค่อยกลับไปหาทำเลเปิดร้านที่ กรุงเทพ ในระหว่างนั้น นัน และด็อกเตอร์ได้ขาดการติดต่อกับด็อกเตอร์ จากวันเป็นเดือน จากเดือนขึ้นหลักปี นัน ทำงานในเวลากลางวัน และตามคุณแม่ออกงานในเวลากลางคืน แค่นี้ก็หมดไปเป็นวัน ๆ แล้ว จากคุณ : บางเวลาของทุกวัน - [ 23 ก.พ. 51 20:01:37 ]

ความคิดเห็นที่ 63 และวันที่ น้าสำอางรอคอยก็มา ถึง น้าสะใภ้ของ นัน ยอมหย่าให้น้าชาย ทำให้น้าสำอางได้เป็น ภรรยาอย่างถูกต้องตามกฎหมายสักทันที วันนั้น เป็นวันที่ คุณแม่ไม่มีงานใด ๆ ที่ต้องสังคม ทำให้ วันนั้น นัน ว่าง จึงมีเวลาพอที่จะ online ทาง msn “ด๊อกเตอร์”............online ด็อกเตอร์ : สวัสดีครับ น้องนัน น้องหายไปไหนเป็นปี รู้รึเปล่าครับ ว่าพี่วุฒิรอน้อง online ทุกวันเลย ตอนนี้พี่วุฒิ สอบเข้าเรียนปริญญาเอกได้แล้วนะครับ อีก ไม่เกิน 4 ปี น้องนันจะได้ควงด็อกเตอร์แล้วนะครับ ดีใจมั้ยครับ นันดีใจเหลือเกิน กับการได้พบด็อกเตอร์อีกครั้ง จึงเล่าทุกๆ อย่างให้ด็อกเตอร์ฟังทั้งหมด ในเหตุผลที่ต้องกลับมาอยู่กับคุณแม่ ด็อกเตอร์ : ไม่เป็นไรครับ ถ้าวันไหนพี่วุฒิกลับเมืองไทย พี่วุฒิจะไปหา น้องนัน ที่ต่างจังหวัดเอง ดีมั้ยครับ และหลังจากนั้น เป็นต้นมา นัน และด็อกเตอร์ก็ได้กลับมาคุยกันอีกครั้ง แทบจะทุกวัน ซึ่งเวลากลางวันของบ้านเรา เป็นเวลากลางคืนของ อเมริกาเราจึงมีเวลาคุยกันอีกครั้ง น้าสำอางหมั่นมาดูว่า นัน เล่นอะไรหน้าจอคอมพิวเตอร์ ทำไมจอสี่เหลี่ยมนี้ ถึงทำให้ นัน ยิ้มได้ทุกๆ วัน นัน จึงเล่าให้น้าสำอางฟัง และน้าสำอางก็ไปบอกคุณแม่ของ นัน ว่า “นัน มีแฟน” คุณแม่ : ยัย นัน ทำอะไรนึกถึงหน้าตาแม่บ้างนะ รู้มั้ยว่า น้าสำอางมาฟ้อง ว่าเราหน่ะใจแตก ริอาจมีแฟนตั้งแต่เด็ก นัน : นัน คุยกับพี่วุฒิ ค่ะ ตอนนี้พี่วุฒิเรียนอยู่ที่ประเทศอเมริกา คนที่สวัสดีคุณแม่ในวันรับปริญญางัยคะ คุณแม่นั่งคิดไปพักใหญ่ เพราะวันนั้นมีคนสวัสดีคุณแม่ไม่ต่ำกว่า 50 คน คุณแม่ : เอาหล่ะ ระวังตัวอย่าให้ใครตำหนิได้แล้วกัน น้าสำอางเค้าคนรู้จักเยอะ ถ้าเค้าเอาไปพุดว่า นัน คบผู้ชายไปเรื่อย มันจะเสียมาถึงแม่ได้นะ คุณแม่ : ลูกแน่ใจแล้วเหรอว่า หนุ่มเมืองไกลคนนั้น เค้าจะจริงจังกับลูก ไม่ลองดูหนุ่มนักการเมืองแถวนี้ดูหล่ะลูก แม่ว่า น่าสนใจกว่านะ หรือถ้าไม่สนใจ แม่มีคนแนะนำให้รู้จักเยอะแยะ และหลังจากนั้น ก็มีหนุ่มๆ วนเวียนมาป้อนขนมจีบกับ นัน เสมอๆ ซึ่งคุณแม่ก็จะได้ของกำนัลทุกๆ ครั้งไป ในขณะนั้น มีหนุ่ม เซลล์แมนคนหนึ่ง มาร่วมป้อนขนมจีบ แข่งด้วย แต่คนนี้ น้าสำอางแอบบอกว่า “หล่อจัง” ซึ่งครั้งก่อน ที่สมัยน้าสำอางเป็นสาว น้าสำอางเล่าอย่างภูมิใจว่า น้าสำอางมีคนมาขีบเยอะกว่า นัน อีก นัน จึงแอบหยอดไปว่า ก็น้าสำอางสวยนี่คะ ใครๆ ก็อยากจีบทั้งนั้นหล่ะ เมื่อถึงวันที่ ด็อกเตอร์กลับมาเมืองไทย ด็อกเตอร์ รีบมาหานัน ตามแผนที่ ๆ นันให้ไว้ทาง mail และหน้าร้านของ นัน ก็มีรถ BMW คันหรู จอดอยู่ด้านหน้าของร้าน ชายหนุ่มมาดเนี้ยบ สวมแว่นกันแดดสีดำ ได้เดินออกมาจากรถ พร้อมดอกกุหลาบสีขาว 1 ช่อ พี่วุฒิ.............. นัน รีบวิ่งออกไปต้อนรับ อย่างดีใจ นัน : พี่วุฒิ สวัสดีค่ะ ดีใจจังเลยที่พี่วุฒิ มาหา นัน ถึงที่นี่ พี่วุฒิคะ นี่น้าสำอางค่ะ เป็นน้าสะใภ้ ของนัน เอง ด็อกเตอร์ยกมือไหว้น้าสำอาง น้าสำอาง : อุ๊ยยย พ่อคุณณณณณ.......................... ดูดีเหลือเกิน ต๊าย................ รถคันเบ้อเริ่มเลย เพื่อนหลานนันใช่มั้ยคะ เชิญนั่งนะคะ ต๊ายยยย ดูดีจริงๆ ด็อกเตอร์ : เอ่อออออ ครับ ด็อกเตอร์ให้กุหลาบช่อใหญ่กับ นัน และถามทุกข์สุขกับ นัน โดยมีน้าสำอางรวมแจมในการสนทนาของเราไม่ห่าง วันนั้นด็อกเตอร์มีเวลาให้ นัน เพียงไม่กี่ชั่วโมงเพราะต้องกลับกรุงเทพ ไม่งั้นจะมืดก่อน จากคุณ : บางเวลาของทุกวัน - [ 23 ก.พ. 51 20:28:31 ]

ความคิดเห็นที่ 64 หลังจากด็อกเตอร์กลับไป น้าสำอางได้กล่าวถึง ด็อกเตอร์อย่างชื่นชม น้าสำอาง : เพื่อน นัน คนเนี้ย ถูกใจน้าจริงๆ เลย ผู้ชายอะไรไม่รู้ดูหรู๊หรู  เป็นเพื่อน นัน เหรอ นัน : เป็นอาจารย์ นัน หน่ะค่ะ น้าสำอาง : อ้าว แล้วเป็นอาจารย์กัน ทำไมทำตัวกันรุ่มร่ามกับแบบนี้หล่ะ ต๊ายตาย บัดสีบัดเถลิง นัน : เค้าเป็นเพียงอาจารย์พิเศษเท่านั้น นะคะ ตอนนี้พี่เค้าทำปริญญาเอกอยู่ที่อเมริกาโน่น น้าสำอาง : อเมริกา ต๊าย ถึงว่าดูผู้ดี๊ผู้ดี นี่ยัย นัน น้าจะบอกให้นะ เราหน่ะเป็นเพียงสาวบ้านนอกบ้านนา ผู้ชายผู้ดีแบบคุณวุฒิหน่ะ เค้าไม่มองเธอหรอก ดูขนาดน้าเนี่ย สวยขนาดนี้ ยังหาสามีได้แค่น้าเธอเลย นัน : อ้าว น้า สำอาง ทำไมดูถูกน้าชายนัน แบบนั้นหล่ะคะ ถ้าน้าชายนัน ไม่ดี แล้วน้ายอมเป็นเมียน้อยทำไม น้าต้องการอะไรจากครอบครัวเรา หรือเงินในกระเป๋าของพวกเรา คำพูดของ นัน ทำให้น้าสำอางเงียบไป และยันความโกรธเคือง ระหว่าง นัน กับน้าสำอางขึ้นมาทันที และอีก 1 อาทิตย์ถัดมา ด็อกเตอร์มาหา นัน ที่ต่างจังหวัดอีกครั้ง และครั้ง นี้ น้าสำอางวิ่งไปต้อนรับ ด็อกเตอร์ แทนนัน น้าสำอาง : สวัสดีค่ะ คุณวุฒิ โอ้โห วันนี้ดูชัด ๆ หล่อกว่าคราวที่แล้วอีกค่ะ เหนื่อยมั้ยคะ ทานอะไรมารึยัง *****น้าสำอางแย่ง นัน พูดหมดทุกๆ คำ นัน ได้แต่ยืนเหวอ น้าสำอาง : คุณวุฒิ คะ สำอาง (ตอนนี้ไม่มีคำว่า น้า แล้ว)  อยากนั่งรถคุณวุฒิจังเลยค่ะ รถแบบนี้เป็นรถที่สำอางอยากได้เลยนะคะ น้าสำอางถือวิสาสะ นั่งรถตรงคนขับ น้าสำอาง รุ่มร่าม แบบที่นัน ไม่เคยทำ ด็อกเตอร์ : น้าสำอางชอบเหรอครับ ทดลองนั่งเล่นได้นะครับ น้าสำอาง : อุ้ย คุณวุฒิหน่ะ น้าเน้อ อะไรกันคะ สำอางค่ะ เรียกสำอางสิคะ สำอางเป็นนางงามประจำตำบลนี้เชียวนะคะ รถสวยๆ น้าสำอางควงแขนด็อกเตอร์แบบไม่สนใจเลยว่า นัน ยืนอยู่ตรงนั้น (ถ้าใครมองไกลๆ คงคิดว่าเป็นคู่รักใหม่กันแน่นอน) สรุปวันนั้น นัน กับด็อกเตอร์แทบไม่ได้คุยกันเลย เพราะน้าสำอาง เข้ามาคั่นกลางกับเรา 2 คนตลอดเวลา โดยให้เหตุผลว่า ที่นี่ต่างจังหวัด ปล่อยให้น นัน อยู่กับ ด็อกเตอร์เพียงลำพังจะดูไม่งาม ....จริงเหรอคะ ด็อกเตอร์ขอตัวกลับกรุงเทพ โดยมีน้าสำอางควงแขนไปส่งยังรถคันหรู โดยที่ นัน เดินตาม และไม่มีโอกาสได้ใกล้ชิด ด็อกเตอร์เลย หลังจากนั้น น้าสำอางหมั่นพูดกับนัน เสมอๆ ว่า น้าสำอาง : นี่เธอ เลิกเพ้อเจ้อ ได้แล้วนะ ว่า คุณวุฒิจะสนใจเธอ ช้านนนน ต่างหาก ที่เป็นสเป็คของคุณวุฒิ (แน่ใจเหรอคะ) นัน : พี่วุฒิชอบ นัน พี่วุฒิมาหานัน ไม่ได้มาหาน้าสำอาง น้าสำอาง : นี่ๆ เธอ ช้านน เนี่ยสวยกว่าเธอเยอะเลย ถ้าช้านน เนี่ยจะเอาคุณวุฒิ จริงๆ เธอหน่ะ ตกกระป๋องปลาร้าไปเลยหล่ะ ยัย จืดชืด เอ๊ย.... และ ช้าน จะหย่ากับน้าแก อยู่ไปก็ไม่เจริญเป็นแค่ข้าราชการกระจอกๆ อยู่กับคุณวุฒิดีกว่าดูดีมีอนาคต น้าสำอางช่างพูดได้ไม่อายปาก ทำให้ นัน และน้าสำอางเริ่มมีปากเสียงกันเสมอๆ จนผู้ใหญ่หลายๆ ท่านสังเกตุเห็นได้ชัดเจน จากคุณ : บางเวลาของทุกวัน - [ 23 ก.พ. 51 21:10:46 ]

ความคิดเห็นที่ 66 คุณแม่เดินเข้ามา ตบหน้า นัน ทันที คุณแม่ : อีลูกเลว ฉันอุตส่าห์เลี้ยงให้แกเป็นผู้ดี แต่แกมันเลวเหลือขอจริงๆ คุณแม่เงื้อมมือจะตบ นัน อีก แต่คราวนี้ตำรวจบนโรงพัก รีบวิ่งมาแยก น้าสำอาง : พี่ริน คะ คุณพี่ขา (อ้อนน้าชาย) สำอางหน่ะ พูดกับหลานดีๆ นะคะ ไม่เคยดุด่าอะไรหลานเลย สำอางบอกว่า กลัวหนุ่มนักเรียนนอกเมืองกรุงจะมาหลอกเท่านั้นเอง เท่านั้นเองจริง ๆ นะคะ หลานหลงผู้ชายจนไม่รับฟังคำเตือนของสำอางเลย **น้าสำอางช่างเกิดมาเพื่อการเป็นเมียน้อยมืออาชีพจริงๆ เธอช่างปลิ้นปล้อนได้อย่างหน้าตาเฉย** นัน : ไม่จริง!!! .. น้าสำอางจะปลอกลอกพวกเรา น้าสำอางจะยึดบ้านและยังไล่ให้นัน พาคุณยายไปอยู่ที่อื่น เพื่อที่จะได้เป็นเจ้าของบ้าน น้าสำอาง : อู๊ยยย ไม่จริงค่ะ ไม่จริง ทำไมหลาน นัน ถึงกล่าวหาน้าแบบนั้นหล่ะคะ คุณแม่เดินเข้ามาตบหน้านัน อีกครั้ง ท่ามกลางตำรวจและ ผู้คนบนโรงพัก คุณแม่ : อีเด็กเหลือขอ แกเก็บข้าวเก็บของย้ายออกจากบ้านฉันไปเดี๋ยวนี้เลยนะ ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ฉันจะมีลูกเพียงคนเดียว คือ ลูกปุณ ไป จะไปไหนก็ไป อย่ามาให้ฉันเห็นหน้าอีก ****นัน เห็นน้าสำอางยิ้มอย่างสะใจที่คุณแม่ไล่ออกจากบ้าน **คุณแม่ไล่นัน ออกจากบ้านแล้ว เราจะอยู่ยังงัย จะไปไหนดี คุณพ่อก็แต่งงานใหม่ เราจะอยู่อย่างไร** นัน เสียใจเป็นอย่างมาก รีบวิ่งลงมาจากโรงพัก วิ่งกลับไปที่ร้าน เปิดลิ้นชักที่มีเงินสดเพียง 18,000 กว่าบาทเท่านั้น นัน เก็บบัตรเครดิต (บัตรเสริม) ที่คุณแม่เคยทำให้ และบัญชีเงินสด กว่าแสนบาท และของใช้ส่วนตัว เพียงเล็กน้อย ที่พอจะมีอยู่ในร้าน (ของส่วนใหญ่อยู่ที่บ้านหมด) และเดินออกไปร้องไห้ไปอย่างไร้จุดหมายปลายทาง ปิ้นๆๆ............. เสียงแตรรถดัง หญิงสาวที่เหม่อลอยเดินอยู่ข้างถนนจนแทบจะถูกรถชน นัน หันไปมองอย่างช้า ๆ เห็นนายตำรวจท่านหนึ่งที่อยู่บนโรงพัก มาทราบที่หลังว่าเป็นผู้กอง จบจากโรงเรียนนายร้อยชื่อดัง อายุเพียง 32 ปีเท่านั้น รีบคว้ากุญแจขับรถส่วนตัวตามมา ผู้กอง : คุณครับ ๆ คุณคือลูกสาวของคุณ รริน ที่มีเรื่องบนโรงพักเมื่อสักครู่นี้ใช่มั้ย นันหยุดมองบัตรเจ้าหน้าที่ตำรวจที่ผู้กองพยายามแสดงให้ นัน ดู แต่ไม่มีคำพูดใดๆ ออกจากปาก ของนันเลย นัน ยังคงเดินตามไหล่ถนนที่ไม่คุ้นเคยกับสถานที่  เดินไปน้ำตาไหลไป มีเพียงกระเป๋าใบเล็กๆ เท่านั้น ที่ใส่ของมีค่าเพื่อประทังชีวิตหลังจากวันนี้เป็นต้นไป ผู้กองยังคงขับรถตามนันและบีบแตรเรียก ผู้กอง : คุณครับ คุณครับ คุณจะไปไหนผมไปส่งมั้ย ค่อยๆ พูดกันนะครับ เท่าที่ทราบคุณไม่ใช่คนที่นี่ใช่มั้ย คุณอยู่กรุงเทพรึเปล่า ผมสามารถไปส่งได้นะครับ นัน ยังคงเดินเหม่อ โดยไม่สนใจเสียงผู้กองเลยแม้แต่น้อย ผู้กองยัง คงขับรถตามนัน อยู่ ผู้กอง : คุณครับ ที่นี่ต่างจังหวัดนะครับ แล้วใกล้จะมืดแล้วด้วย อันตรายมากนะครับ บริเวณนี้เคยมีคดีจี้ ฆ่ากันด้วยนะครับขึ้นรถผมนะครับ ให้ผมไปส่งเถอะ ****ผู้กองยังคงขับรถตาม และยื่นบัตรตำรวจให้นันเพื่อแสดงความบริสุทธ์ใจ**** ผู้กองตัดสินใจจอดรถปาดหน้านัน ทำให้นัน หมดทางหนี ผู้กอง : ขึ้นรถนะครับ หิวมั้ย ผมพากลับบ้านคุณรรินมั้ย งั้นผมพากลับกรุงเทพก็ได้ บ้านที่กรุงเทพคุณอยู่ที่ไหน ผมไปส่งได้นะครับ ขออย่างเดียวอย่ามาเดินทางเปลี่ยวแบบนี้อันตรายมากนะครับ ผมเชื่อในสิ่งที่คุณเล่านะครับ “คุณไว้ใจผมเถอะ” ผู้กองโชว์บัตรซ้ำแล้วซ้ำเล่า เพื่อขอให้ นัน ขึ้นรถและไว้ใจ  นัน ยืนนิ่ง น้าตาไหลไม่ยอมหยุด ผู้กองตัดสินใจ ฉุดนัน ขึ้นรถ โดย นัน ขัดขืนตลอดเวลา ผู้กอง : คุณขึ้นรถเถอะนะครับ อยู่ตรงนี้อันตรายมาก ไว้ใจผมนะ หลังสิ้นสุดคำพูดของผู้กอง นัน ปล่อยโฮ จนผู้กองตกใจ ผู้กอง : เกิดอะไรขึ้นกับคุณ หิวมั้ย แถวนี้มีร้านอาหารอยู่ คุณซับน้ำตานะครับ เดี๋ยวใครเห็นจะเข้าใจว่า ตำรวจรังแกประชาชนนะครับ จากคุณ : บางเวลาของทุกวัน - [ 24 ก.พ. 51 13:27:23 ]

ความคิดเห็นที่ 67 กลับกรุงเทพ ผู้กองพานันไปทานอาหารเย็น ซึ่งอยู่เข้ามาในตัวเมืองและเริ่มแนะนำตัวกับ นัน อย่างเป็นทางการ นัน ยกมือไหว้และกล่าวขอบคุณในความกรุณาที่ช่วยดูแล ตอนนี้นัน ได้เห็นหน้าผู้กองชัดๆ ซึ่งตอนนี้อยู่ในชุดตำรวจครึ่งท่อน ผู้กองหน้าตาคิ้วเข้มแบบหนุ่มไทยผิวสีกลางๆ แต่ไม่ขาวสะอาดตา ปากแดง แบบด็อกเตอร์ มีกล้ามเล็กน้อย ไม่มีไขมันส่วนเกินเลยแม้แต่น้อย สูงราวๆ 173 cm ถ้าจะให้คะแนนในความหล่อความแมนละก้อ ถ้าในตอนนั้นหัวใจนัน ทั้ง4 ห้องหัวใจไม่ดีด็อกเตอร์ครอบครอง ก็พอมีลุ้นเลยทีเดียว อาหารเย็นมื้อนั้น ถ้าเป็นวันธรรมดา คงจะอร่อยน่าดู แต่สำหรับ นัน รสชาติมันเฝื่อน ที่สุดในโลกเลย ผู้กองพยายามกล่อมให้ นัน กลับบ้านคุณแม่ที่ต่างจังหวัด ยิ่งกล่อม นัน ยิ่งร้องไห้ จนต้องรีบ จ่ายเงิน และพาขึ้นรถ ผู้กอง : โอเคๆๆๆ หยุดร้องนะครับ งั้นกลับกรุงเทพ ตกลงมั้ย คุณมีเงินติดตัวบ้างรึเปล่า คุณชื่ออะไรครับ นัน : นัน ค่ะ ผู้กอง : คุณนัน มีเงินติดตัวมั่งมั้ยครับ นันไม่ตอบ แต่พนักหน้า พร้อมปาดน้ำตา ผู้กอง : คุณนัน คุณมีเงินติดตัวแน่นะครับ แล้วกรุงเทพคุณอยู่กับใคร นัน : พี่ปุณ พี่ชายแท้ๆ ค่ะ (นัน ตอบแบบเสียงแห้งผาด) ผู้กอง : งั้นผมไปส่งคุณที่บ้านพี่ชายนะครับ ช่วยบอกทางผมด้วยนะ “คุณไว้ใจผมนะ” ผู้กองพยายามพูดเพื่อให้ นัน คลายความกังวลใจ ตลอดการเดินทาง ผู้กองพยายามถามรายละเอียดเกี่ยวกับ ตัว นัน โดยที่ได้รับคำตอบแบบไม่กระจ่างแม้แต่คำตอบเดียว นัน : คุณจะอยากรู้จักนัน ไปทำไมกัน นัน ไม่ใช่นักโทษของคุณนะ **** คำตอบของ นัน ทำเอาผู้กองเป่าปากถอนหายใจเฮือกใหญ่เลยทีเดียว และได้ยินเสียจากปากผู้กองเบา ๆ ว่า “ให้ตายสิ ......แม่คุณเอ้ยยยย....” จากคุณ : บางเวลาของทุกวัน - [ 24 ก.พ. 51 14:11:22 ]

ความคิดเห็นที่ 68 ว้ายๆๆๆ มีพระเอกมาอีกคนหรือนี่   แล้วเป็นไงต่อคะ จากคุณ : คนอ่านที่อดทนมาก (โยเกิตมะนาว) - [ 24 ก.พ. 51 14:34:28 ]

ความคิดเห็นที่ 69 ขอบคุณ คุณ โยเกิตมะนาว ที่เป้นแฟนที่เหนียวแน่นนะคะ ขอทะยอยเขียนหน่อยนะคะ ช่วงนี้งานยุ่งจังเลยค่ะ ต่อเลยนะคะ ตลอดเวลาการเดินทางกลับกรุงเทพ ผู้กองพยายามชวน นัน คุย แต่นันกลับเหม่อลอย ไม่สนุกกับมุกที่ผู้กองพยายามสรรหามาคุย หลังจากขับรถได้ประมาณ 2 ชั่วโมงกว่า ๆ เริ่มเข้าสู่ชาญเมืองกรุงเทพ ซึ่งอีกไม่ถึง ชั่วโมงก็จะถึงบ้านพี่ ปุณแล้ว ผู้กอง : ช่วยบอกทางผมด้วยนะครับ นัน : เงียบ ผู้กอง : งั้น ความเงียบผมจะขอหมายถึงว่า ตกลงนะครับ นัน : ตอนนี้มืดแล้ว นันจำทางกลับบ้านทางนี้ไม่ได้ ผู้กอง : อ้าว แล้วผมจะไปส่งคุณได้อย่างไร นัน : อ้าว... ผู้กอง นี่.... คุณก็รู้นี่ว่า นัน ไม่ใช่คนต่างจังหวัด นี่มันยังต่างจังหวัดอยู่นะยะ นัน จะรู้จักได้ยังงัย (ตอนนี้ นัน เริ่มต่อปากต่อคำ) เอางี้แล้วนัน บอกตำแหน่ง ชื่อหมู่บ้าน และถนนให้คุณแล้วกันค่ะ ผู้กอง : เฮ้อ...... เวรกรรมอะไรของผมกันเนี่ย นัน : นี่ๆ คุณผู้กอง ...ถ้าคุณไม่เต็มใจไปส่งก็ปล่อย นัน ไว้ตรงนี้หล่ะ เดี๋ยวหาทางกลับเอง ผู้กอง : เฮ้ย... ไม่ได้นะคุณ ถนนนี่มันเปลี่ยวนะ ตกลงๆ ครับ ผมจะหาทางเพื่อพาคุณไปส่งเอง ผู้หญิงนี่เข้าใจยากจริงๆ ให้ตายเถอะ เป็นน้องเป็นนุ่งตีตายเลย นัน : นี่คุณผู้กอง ถ้าคุณบ่น รำคาญ นัน อีกเพียงคำ เดียว นัน จะลงตรงนี้ ถ้าคุณไม่ยอม นัน จะร้องบอกว่าคุณจะปล้ำ คุณอยากลองมั้ย ผู้กอง : ห๊า .. อย่านะครับ  กว่าผมจะได้เป็นผู้กองเลือดตาแทบกระเด็น ครับๆๆๆ คุณผู้หญิง ผมจะทำตามคำบัญชานะครับ   นัน : ดีมากค่ะ คิดได้แบบนี้ตั้งแต่ทีแรก ก็คงไม่ต้องขู่ให้เหนื่อย ผู้กอง : ตั้งแต่เกิดมาเป็นผู้กอง มีแต่สั่งคนอื่น... นี่ใครก็ไม่รู้เจอกันไม่กี่ชั่วโมง สั่งเอาสั่งเอา ใครได้เป็นแฟน เหนื่อยตายเลย นัน : นี่ๆๆ อีตาผู้กอง ถ้าไม่ต้องการให้ นัน ลงกลางทาง เงียบ และขับรถไป ผู้กอง : ครับ  ๆๆๆ ผมดีใจนะ ที่คุณพูดแล้ว ตอนคุณทำหน้าบึ้งนะ ผมงี้กลัวคุณงับหัวผมขาด จะแย่อยู่แล้ว คุณสบายใจขึ้นแล้วนะ ผมดีใจนะ ที่คุณทำใจได้ พ่อแม่ โกรธลูกไม่นานหรอกครับ ค่อยๆ คุยกัน ผมว่า ยังงัยสะใภ้ก็สู้ลูกไม่ได้หรอกครับ แต่ผมเชื่อคุณนะ เรื่องสะใภ้หน่ะ นัน : ยิ้มหวานสุดๆ ผู้กองเชื่อ นัน จริงๆ นะคะ ............ผู้กองนี่น่ารักจริงๆ เลย ผู้กอง : เออออ............. ผมตามอารมณ์คุณแทบไม่ทันเลยครับ จากคุณ : บางเวลาของทุกวัน - [ 24 ก.พ. 51 19:10:16 ]

ความคิดเห็นที่ 70 นัน : เข้าเขต กทม แล้วค่ะ นันจำทางได้แล้ว บ้านนัน เลี้ยว ซ้าย แล้ว ยูเทริ์น แล้ว เลี้ยวขวา แล้วเลี้ยว ขวาอีกที ตรงไป แล้วเลี้ยวซ้าย แล้ว เลี้ยวขวาก็ถึงแล้วค่ะ ผู้กอง : เอ่อๆๆๆ คุณ นัน ครับ หลังจากพูดได้ ทำไมมันมาเป็นชุดเลยหล่ะครับ นัน : เอ๊ะ ผู้กองนี่ เป็นตำรวจก็ต้องหาสถานที่ให้เก่งๆ สิคะ แบบนี้จะตาหาเบาะแสคนร้ายได้ยังงัย ผู้กอง : โธ่ๆๆๆ คุณครับ คนร้ายหน่ะ มันมีประวัติรายชื่อไว้นะครับ ส่วนคุณหน่ะ ผมรู้จักคุณแม่คุณก็ฟลุ๊ค แค่ไหนแล้ว เฮ้อออ................... ผู้กองถอนหายใจอีกครั้ง ผู้กอง : คุณผู้หญิงครับ ช่วย กะ- รุ - ณา ค่อย ๆ บอกทางผมอย่างช้าๆ ทีนะครับ ไม่งั้น คืนนี้เรา คงวนกันอยู่แถวนี้ หล่ะ นัน : ได้ค่ะ รถวิ่งไปสักระยะ เมื่อถึงทางเข้าเพื่อเลี้ยวซ้าย.. นัน : ผู้กองๆๆๆ เลี้ยว ผู้กอง : โธ่ๆๆๆ คุณ นันนนน... ทำไมบอกช้าขนาดนี้หล่ะครับ  ผู้กองบ่นพร้อมถอยรถ เพื่อเลี้ยวซ้ายเข้าซอย นัน : อ้าว ก็อยากให้บอกช้า ๆ นัน ก็ทำตามแล้วงัยคะ คุณจะเอายังงัยอีก ผู้กอง : เอ่อออ ขอโทษครับ ผมผิดเอง . เอางี้นะก่อนถึงทางที่จะต้องเลี้ยว สัก 15 เมตร คุณช่วยบอกทางผมล่วงหน้านะครับ นัน : นัน กะระยะไม่ได้หรอกค่ะผู้กอง นัน ไม่มีตลับเมตร ผู้กองจอดรถ .... ผู้กอง : เอางี้...... คุณมาขับเองเลยมั้ยครับ บ้านคุณอยู่ตรงไหน คุณขับไปเลย แล้วผมจะสงบปากสงบคำ ตกลงมั้ยครับ นันนั่งมองรถผู้กอง แล้วพูดว่า นัน : ขอโทษค่ะผู้กอง รถเกียร์กระปุกรุ่นเก่า นัน ขับไม่เป็นค่ะ ผู้กอง : เออ.............. ให้มันได้งี้สิ จะถึงมั้ยหล่ะบ้านหน่ะวันเนี้ย ผู้กอง บ่นพึมพัม นัน : ผู้กอง........ บ่นอีกคำ นันจะลง ผู้กองทำท่าเอามือปิดปาก และขับรถไปตามทางที่นัน บอก   มีเลยมั่ง เข้าผิดซอยมั่ง ทำให้ นัน รู้สึกชอบใจเป็นอย่างมากที่แกล้งผู้กองได้ ถึงกับหัวเราะออกมาอย่างมีความสุข ผู้กอง : เอา ๆๆ หัวเราะเข้าไป มีความสุขบนความทุกข์คนอื่น นะคุณหน่ะ นัน : อืมม คุณผู้กอง ส่งนัน เสร็จแล้วคุณจะกลับต่างจังหวัดเลยรึเปล่าคะ ผู้กอง : เฮ้ย.. คุณนัน ไม่ดีนะครับเป็นสาวเป็นนางจะชวนผมค้างคืนเหรอ นัน : นี่ อีตาผู้กอง ใครจะให้คุณค้างบ้าน นัน ยะ แค่เป็นห่วงกลัวจะหลับในเท่านั้นเอง นัน กลัวผี ผู้กอง : ไม่กลับต่างจังหวัดแล้วหล่ะครับ ผมจะไปขอค้างบ้านคุณพ่อคุณแม่ผม ในตัวเมือง สักคืน นัน : อ้าว ผู้กอง เป็นหนุ่มกรุงเทพเหรอคะ ............ไม่น่าเชื่อเลย ผู้กอง : อ้าว !!!!  คุณ นัน นี่ยังงัย พอพูดได้ก็กวนเป็นชุดเลย แล้วต้องหน้าตายังงัยหล่ะครับ ถึงจะเป็นหนุ่มกรุงได้ นัน : หล่อ ขาว ตี๋ สุภาพ ปากแดง ไม่ปากเสีย ค่ะ ผู้กอง : อ้าวแล้วกัน หลอกด่าผมอีก จากคุณ : บางเวลาของทุกวัน - [ 24 ก.พ. 51 19:38:36 ]

ความคิดเห็นที่ 71 เรื่องชักจะไปกันใหญ่แล้วนะ ตกลงมันจะยังไงกันแน่คะเนี่ย จากคุณ : tamar (tamar) - [ 24 ก.พ. 51 21:27:10 ]

ความคิดเห็นที่ 72 รีบ ๆ มาเล่าต่อนะคะ  กำลังสนุกเลย จากคุณ : Inspire_Life - [ 25 ก.พ. 51 10:21:13 ]

ความคิดเห็นที่ 73 ดีใจจัง มีคนคนคอยติดตามอ่านด้วย ขอบคูณทุกๆ ความเห็นที่เป็นกำลังใจให้กันนะคะ ต่อเลยค่ะ นัน : ผู้กองคะ ข้างหน้าเป็นบ้านพี่ปุณแล้วค่ะ ผู้กองเลี้ยวเข้าไปในหมู่บ้านเลยนะคะ ผู้กองจดรถหน้าบ้านของพี่ปุณ นัน รีบไขกุญแจประตูรั้ว เพื่อที่จะเข้าไปไขกุญแจในบ้านอีกทีหนึ่ง นัน : อ้าววว.... พี่ปุณ ติดกุญแจใหญ่ก่อนเข้าบ้านอีกทีนึง นัน ไม่มีกุญแจแบบนี้ ผู้กอง : จริงดิ คุณดูดีๆ  นะ คุณลองหากุญแจดูก่อน นัน : มันไม่มีจริงๆ นะคะ ผู้กอง แม่กุญแจตัวนี้ นัน ไม่เคยเห็นมาก่อนเลย ที่สำคัญ นัน ไม่ได้อยู่บ้านหลังนี้มาตั้ง เกือบ 2 ปีแล้วด้วย สักพักมี รปภ. ขี่จักรยานเพื่อออกตรวจพอดี รปภ. : ขอโทษทีนะครับ มีอะไรให้ผมช่วยรึเปล่า เอๆๆ...นั่น ใช่คุณ นัน น้องสาวเจ้าของบ้านหลังนี้รึเปล่าครับ นัน : อ้าว พี่ยาม  นัน เองค่ะ พี่ปุณไปไหนคะ ทำไมติดกุญแจซะแน่นหนาเชียว พี่ยาม : คุณ ปุณ ไม่อยู่มา 2 เดือนกว่า ๆ แล้วครับ รู้สึกต้องไปดูงานหรือประชุมสัมนา ที่ซิดนี่ หรือที่ไหนนี่หล่ะครับ ได้ยินแต่ ซิดนี่ๆๆ  พาภรรยาไปด้วย สงสัย แวะฮันนีมูน กันเลย (พี่ปุณแต่งงานได้สักพักแล้วค่ะ) นัน : ออสเตรเลีย.....อ้าว แล้วคืนนี้จะนอนไหนหล่ะเนี่ย ผู้กอง : ไปนอนบ้านผมมั้ย นัน : บ้าสิ ผู้กองเนี่ย คิดไปได้ หมู่บ้านนี้ อีกฝั่งหนึ่งจะเป็นคอนโดเพียบเลย นัน ว่าน่าจะมีตึกบางตึกให้เช่ารายวันด้วยนะ ถ้านัน จะขอรบกวนผู้กองต่ออีกสักนิด ช่วยไปส่งนัน ที่นั่นจะรบกวนรึเปล่าคะ ผู้กอง : เอ้า ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้ว เดี๋ยวผมไปเป็นเพื่อน ตอนนี้เพิ่ง 2 ทุ่มกว่าๆ น่าจะยังหาห้องง่ายนะ คุณไม่มีเสื้อผ้าติดตัวมาเลยนี่ ทำงัยหล่ะ จะใส่ชุดนี้นอนเลยเหรอ นัน : ก็ตอนแรก นัน กะจะกลับมาใช้เสื้อผ้าที่บ้านพี่ปุณ นี่หล่ะ แต่ไม่เป็นไรหรอก ตลาดฝั่งโน้นมีเปิดท้ายขายของ ซื้อสัก ชุดนึงคงอยู่ได้ พรุ่งนี้ค่อยว่ากัน ผู้กอง ช่วยนัน หาที่พักจนได้ห้องพักเรียบร้อย แล้วลงมาเดินตลาดเปิดท้ายขายของ จากการเป็นสาวแบร์นเนมตลอดมา ............ “นี่คือครั้งแรกในชีวิตของนัน ที่จะต้องใส่เสื้อ ตัวละ 199 บาท” ผู้กอง : คุณใส่เสื้อผ้าพวกนี้เป็นด้วยเหรอ ผมว่าดีเหมือนกันนะ คุณจะได้ไม่เป็นเป้าสายตาใคร เสื้อผ้าและเครื่องประดับที่คุณใส่อยู่หน่ะ มันล่อตาโจรมากเลยคุณรู้รึเปล่า ผู้กองเดินเป็นเพื่อน นัน ในการซื้อเสื้อผ้า โดยนัน เดินนำหน้า ผู้กองเดินตามหลัง คอยถือของให้ นัน ในตอนนั้น นัน รู้สึกมีองครักษ์พิทักษ์ ยังงัยก็ไม่รู้ หากแต่รู้สึกปลอดภัยจริงๆ ผู้กองขึ้นไปส่ง นัน ที่ห้องพัก โดยให้ นัน เดินนำหน้าเสมอ ผู้กอง : คุณแน่ใจนะ ว่า คุณอยู่คนเดียวได้ ให้ผมอยู่เป็นเพื่อนม๊า นัน : เสียใจย่ะผู้กอง นัน ยอมโดนผีหลอกดีกว่าค่ะ ผู้กองกลับบ้านเถอะค่ะ ขอบคุณมากๆ เลยนะคะที่กรุณามาส่งนัน ผู้กอง : นี่ๆ คุณ ๆ ผมเหนื่อยกับคุณแทบแย่ คุณขอบคุณผมแค่เนี๊ยะหน่ะนะ นัน : อ้าวผู้กอง นัน มีเงินติดตัวเพียงเล็กน้อยเอง เมื่อกี้ก็เพิ่งซื้อของไปด้วย เอางี้ไว้นัน เลี้ยงข้าวขอบคุณ ๆ ละกันนะ แต่ขอเป็นรูดบัตรเครดิตนะ นัน ไม่ค่อยมีเงินสดติดตัวเลย ผู้กอง : คุณเก็บเงินไว้เถอะครับ ข้าวหน่ะ ที่บ้านผมก็มี คุณแม่ผมทำอร่อยอย่างนี้เลย ว่างๆ คุณไปชิมสิ  สิ่งที่ผมต้องการคือ หน่ะ......ผู้กองมองโทรศัพท์มือถือที่เสียบอยู่ในกระเป๋ากางเกงของ นัน นัน : ว๊าย ผู้กองมองอะไรกางเกง นัน ย๊ะ ผู้กอง : เฮ้ยๆๆๆ ป่าวนะคุณนัน  คุณหน่ะไม่ใช่เสป็คผมหรอก แบบผมหน่ะ ต้อง อึ๋มๆ เข้าใจป่าว นัน : นี่อีตาผู้กอง นอกจากจะไม่ค่อยหล่อแล้วยังปากเสียนะยะ ผู้กอง : ผมหมายถึง เบอร์โทรคุณหน่ะ ไม่คิดจะให้ผมมั่งเหรอ เผื่อเดินซุ่มซ่ามรถชนขึ้นมา ผมจะได้ช่วยคุณได้ทันงัย นัน : โนเวย์.......... ไม่มีทาง คุณกลับไปพักผ่อนเถอะ ผู้กองอาศัยความเร็วและความชำนาญในการค้นตัวจากการเป็นตำรวจ คว้าโทรศัพท์มือถือของ นัน จนได้ นัน : นี่ๆ คุณเป็นผู้กอง หรืออาชญากร กันแน่เนี่ย ผู้กองทำหน้าทะเล้น และ รีบกดหมายเลขเบอร์มือถือของตัวเอง เพื่อยิงหมายเลขของ นันเข้าโทรศัพท์ของผู้กอง ผู้กอง : ผมได้เบอร์คุณล๊ะ นี่เบอร์ผมนะ ซุ่มซ่ามหกล้มที่ไหนก็เรียกผมแล้วกัน ผมกลับก่อนนะครับ ต้องกลับไปกินนมนอนแล้วหล่ะ บายครับ ผู้กองกล่าวลา พร้อมทำท่าตะเบ๊ะ แบบตำรวจ ซึ่งดูๆ ไปก็เท่ห์ไม่เบาทีเดียว วันนั้น นัน ทั้งเหนื่อยทั้งเพลีย จึงรีบอาบน้ำ แล้วเข้านอนค่ะ จากคุณ : บางเวลาของทุกวัน - [ 25 ก.พ. 51 12:31:52 ]

ความคิดเห็นที่ 74 วันรุ่งขึ้น นัน หาร้าน Internet เพื่อรอด็อกเตอร์ ทาง msn ซึ่งตอนนี้ ด็อกเตอร์ก็คงเลิกเรียนแล้ว นัน รอ ถึง 2 ชั่วโมงแล้วจนนัน ส่ง mail เพื่อฝากข้อความ และก่อนที่ นัน จะ log out ออกจากระบบ ด็อกเตอร์........... นัน ตะโกนในใจ ด็อกเตอร์ online แล้ว นันดีใจเป็นที่สุด และได้เล่าเหตุการณ์ทั้งหมดให้ด็อกเตอร์ฟังทั้งหมด ด็อกเตอร์ตกใจมาก รีบโทรทางไกลเข้าโทรศัพท์มือถือ นัน ทันที ด็อกเตอร์ : น้อง นัน เป็นอะไรมากรึเปล่าครับ แล้วอยู่ยังงัย มีเงินมั้ย เสื้อผ้าหล่ะ อาหารหล่ะ อิ่มมั้ย ด็อกเตอร์ถามเป็นชุด จน นัน ตอบแทบไม่ทัน น้องนัน มาหาพี่วุฒิที่อเมริกามั้ย ครับ มาเรียนต่อเลย เอามั้ยครับ นัน : นัน ไม่มีเอกสารสำคัญติดตัวเลยค่ะ พี่วุฒิ มีแต่บัตรประชาชนใบเดียวเท่านั้นเอง ด็อกเตอร์ : งั้นน้อง นัน รอพี่วุฒิสัก 10 นาทีครับ เดี๋ยวพี่วุฒิโทรมาหาใหม่นะครับ และด็อกเตอร์ก็โทรหา นัน อีกครั้ง ด็อกเตอร์ : เอางี้นะครับ น้อง นันไปห้างเดินหาซื้อเสื้อผ้าสัก 2 – 3 ชุดนะครับ แล้วเย็นๆ ประมาณ 6 โมงเย็น “คุณภูมิ” น้อง นัน จำคุณภูมิได้มั้ยครับ เพื่อนพี่ที่เป็นอาจารย์พิเศษคู่กัน เค้าจะไปเอากุญแจห้องคอนโดที่บ้านของพี่  น้อง นันย้ายไปอยู่คอนโด พี่วุฒิก่อนนะครับ และนัน ได้ไปเดินเล่นที่ห้างหนึ่งที่ใกล้ๆ หมู่บ้านของพี่ปุณ นัน เลือกเสื้อผ้า 2 ชุด ชุดละ 2-3 พันบาท ราคารวมกัน 5 พันบาท (ผีสาวแบร์นเนมเข้าสิงเหมือนเดิม) นัน เดินไปที่เคาท์เตอร์คิดเงิน และยื่นบัตรเครดิต (เสริม) ให้พนักงาน นัน ยืนเล่นอย่างสบายใจ แล้วพนักงานก็หยุดปรึกษากันสักพัก และเดินเข้ามาหา นัน พนักงาน : ขอโทษครับ บัตรของคุณถูกระงับครับผม นัน : คุณ ลองใหม่อีกทีนะคะ บัตรของดิฉันไม่เคยรูดไม่ผ่านนะคะ แค่ 5 พันบาทเอง พนักงาน : เรา ทดลองหลายครั้งแล้วครับ บัตรเครดิต (เสริม) ของคุณรูดไม่ผ่านจริง ๆ นัน ยืนนิ่งไปพักใหญ่ๆ นัน : ไม่เป็นไร ค่ะ ดิฉันมีบัตร ATM อยู่ ในนั้นมีเงินสดจำนวนนึงทีเดียว ฝากของสักครู่นะคะ เดี๋ยว มาค่ะ นัน รีบวิ่งไปที่ตู้ ATM และกด เงิน 10,000 บาท  เพื่อไปจ่ายที่เค้าท์เตอร์ นัน : นี่เราเหลือเงินก้อนสุดท้ายทั้งชีวิตแล้วเหรอเนี่ย นัน บ่นในใจ นันขึ้นแท็กซี่เพื่อกลับไปรอ คุณภูมิ เพื่อนพี่วุฒิที่ที่พักในหมู่บ้าน พร้อมสีหน้าที่เริ่มเคร่งเครียด  และนี่เป็นอีกครั้ง ที่นัน ต้องพึ่งของใช้ที่ตลาดนัด ตอนนี้รองเท้าส้นสูงราคาแพงที่ นัน ใส่ มันไม่ได้ถูกออกแบบมาเพื่อการเดินในที่ขรุขระ นัน จำเป็นต้องถอดรองเท้า และหาซื้อรองเท้าแตะส้นต่ำใส่แทน ก่อนถอดรองเท้า คู่เก่าออก นัน รู้สึกเจ็บแปล๊บที่หัวใจเป็นอย่างมาก “นี่ชีวิตเราเปลี่ยนไปแล้วจริงๆ หรือนี่” นัน ขึ้นไปจ่ายเงินค่าเช่าห้องพัก ราคาคืนละ 500 บาท ที่จริง 500 บาทสำหรับ นัน เมื่อก่อน นัน จ่ายโดยง่าย แต่สำหรับวันนี้ นัน รู้สึกว่า มันช่างมีค่าเหลือเกิน ........... ใกล้ เวลา 6 โมงเย็นแล้ว นัน นั่งรอคุณภูมิที่ร้านอาหารฟู๊ดเซ็นเตอร์ในหมู่บ้าน พบ คุณภูมิเดินเข้ามา คุณภูมิ : นัน...... น้องนัน ใช่มั้ยครับ โอ้!!   ไม่ได้พบกันตั้งนาน โตเป็นสาวเต็มตัวเชียว นัน : สวัสดีค่ะ อาจารย์ คุณภูมิช่วย นัน ถือของแล้วพานัน ไปส่งที่คอนโดของด็อกเตอร์ที่อยู่ใจกลางเมืองที่นัน ซึ่งคาดคะเนด้วยสายตา ราคาคงแพงน่าดู 1 ห้องนอนใหญ่ 1 ห้องนอนเล็กซึ่ง ด็อกเตอร์ตกแต่งไว้เป็นห้องทำงาน มีหนังสือภาษาอังกฤษ เต็มไปหมดเลย มีห้องน้ำ 1 ห้อง และห้องครัว ห้องรับแขก ที่ตกแต่งภายในอย่างสวยงาม คุณภูมิ : ถึงแล้วครับ เจ้าหญิง...ของไอ้วุฒิ .. น้องนัน คงต้องทำความสะอาดหน่อยนะครับ ห้องนี้ ไอ้วุฒิมันซื้อไว้ใช้เป็นห้องพบปะสังสรรเวลามันกลับมาเมืองไทย ระหว่างผม และเพื่อนๆ ครับ บางทีพวกเราก็มาแหกปากร้องคาราโอเกะ กับเมาหลับกันที่นี่หล่ะครับ น้อง นัน คงต้องทำความสะอาดหนักหน่อยนะครับ นัน : ไม่เป็นไรค่ะ อาจารย์ นัน ทำเป็นค่ะ คุณภูมิ : จริงเหรอ น้องนัน ทำงานบ้านเป็นด้วยเหรอครับ นัน : จริง สิคะ แต่ถ้าทำอาหาร นัน ยังทำไม่ได้นะคะ คุณภูมิ : แห๊มม ไอ้วุฒินี่มันช่างเลือกจริงวุ๊ย นี่ถ้าภรรยาผมทำงานบ้านเป็นบ้างก็ดีสินะ นัน : แหม.. ภรรยา อาจารย์ ทั้งสวย ทั้งไฮโซ อาจารย์ต้องถนอมสิคะ จะให้เป็นคนใช้แบบนัน ได้อย่างไรกัน คุณภูมิ : แหม เรานี่ช่างหยอดจริงนะ ถึงว่า ไอ้วุฒิ ทั้งรักทั้งหลง อืมม....ผมกลับก่อนนะนัน ขืนกลับบ้านผิดเวลา มีแต่ตายและตายสถานเดียว เอ้อ.. ที่ห้องทำงานมีคอม ผมต่อ Internet ไว้ให้แล้วนะครับ เผื่อจะได้คุยกับไอ้วุฒิ นัน : ขอบคุณมากๆ นะคะ อาจารย์ นัน กล่าว พร้อมยกมือไหว้ ** นัน ทำความสะอาดสักพัก ก็มีเสียโทรศัพท์มือถือดัง**** นัน : สวัสดีค่ะ ผู้กอง : สวัสดีครับ เด็กขี้แย ตอนนี้อยู่ไหนครับผมมารับไปทานข้าวมั้ย นัน  : นันอยู่คอนโด ...แฟฟฟค่ะ ผู้กอง : เหรอออ...อยู่คอนโดเพื่อนใช่มั้ย ดีแล้วหล่ะ ผมจะได้กลับต่างจังหวัดอย่างสบายใจ แล้วรีบกลับบ้านหล่ะ คุณแม่คุณหน่ะ ยังงัยก็ต้องเลือกคุณนะ เชื่อผมนะรีบกลับไปขอโทษท่านซะ หรือโทรเรียกให้ผมมารับก็ได้ ผมกลับก่อนนะครับ นัน : ค่ะ ผู้กอง จากคุณ : บางเวลาของทุกวัน - [ 25 ก.พ. 51 13:39:55 ]

ความคิดเห็นที่ 75 เมื่อ นัน ทำความสะอาดเสร็จ อาบน้ำและ online ทาง msn พบด็อกเตอร์ online รอ นัน อยู่แล้ว พร้อมกับบอกข่าวดีกับนัน ว่า อีก 15 วันข้างหน้า จะเป็นวันคริสมาส + ปีใหม่  ด็อกเตอร์สามารถหยุดเรียนได้ถึง 7 วัน **** และกลับมาหา นัน ได้ **** นัน ดีใจเป็นที่สุดในนาทีนั้น ตอนนั้น นัน ถือโอกาส พักผ่อนเพื่อรอการกลับมาของด็อกเตอร์โดย “ไม่มีงานทำ” เพราะเอกสารสำคัญ อยู่ที่บ้านคุณแม่ทั้งหมด และวันที่ 24 ธันวาคม ก็มาถึง มีเสียงเคาะประตู นัน ส่องตรงตาแมว พบชายหนุ่มผิวขาว ขอบช่อดอกกุหลาบสีขาว พร้อมกระเป๋าเดินทางขนาดย่อม ยืนยิ้มอยู่หน้าห้อง นัน ดีใจอย่างมาก รีบ เปิดประตู นัน : พี่วุฒิ......พี่วุฒิ สวัสดีค่ะ นัน กล่าวพร้อมยกมือไหว้ ด็อกเตอร์ : เปลี่ยนจากการไหว้ เป็นหอมแก้มพี่วุฒิสักฟอดจะได้มั้ย ครับ ด็อกเตอร์ กล่าวพร้อมยื่นช่อดอกไม้ให้ นัน และวางกระเป๋าทั้งหมด เดินเข้ามาในห้อง พร้อมอ้าแขนสวมกอดนัน ......... ***นี่คือครั้งแรกในชีวิต ที่ นัน และด็อกเตอร์ได้ใกล้ชิดขนาดนี้*** สัมผัสการกอดของด็อกเตอร์ ทำให้ นัน อบอุ่นหัวใจอย่างหาคำบรรยายไม่ได้เลย ด็อกเตอร์ : พี่วุฒิอยู่นี่แล้วนะครับ ไม่ต้องกลัวอะไรนะ อีกไม่กี่เดือนข้างหน้า ถ้าพี่วุฒิทำวิจัยผ่าน พี่วุฒิก็จะเรียนจบ พี่วุฒิจะกลับเมืองไทยเลย น้องนัน ดีใจมั้ยครับ นัน : จริงเหรคะ ดีใจที่สุดเลยค่ะ แต่เรื่องการเรียนต่อของนัน คงต้องพักไว้สักครู่นะคะ ครอบครัวของนัน ตอนนี้มีการเปลี่ยนแปลงครั้งยิ่งใหญ่เลย นัน อาจจะได้เรียนแค่เมืองไทยนะคะ ด็อกเตอร์ : ได้สิครับ เรียนเมืองไทย เรียนเมืองนอก เหมือนๆ กันหล่ะครับ อ๊ะ...... ไหน เล่าให้พี่วุฒิฟังชัดๆ อีกทีสิครับ มันเกิดอะไรขึ้น ทำไมถึงตะเลิดออกมาแบบนี้ นัน จึงเล่าเรื่องทุกๆ อย่างให้พี่วุฒิฟัง โดยละเอียด เรา 2 คน นั่งคุยกันอย่างมีความสุข จนลืมมองเวลา........ ตี 2 แล้ว น้อง นัน นอนเถอะนะครับดึกแล้ว ด็อกเตอร์กล่าว พร้อม หยิบผ้าห่มและหมอนในตู้เสื้อผ้ามาปูตรงโซฟาห้องรับแขก นัน : พี่วุฒิจะนอนตรงนี้ได้เหรอคะ พี่นอนบนเตียงมั้ย นัน จะนอนตรงโซฟาเองค่ะ ด็อกเตอร์ : น้อง นัน นอนบนเตียงเถอะครับ พี่วุฒิเป็นผู้ชาย นอนตรงไหนก็ได้ ** ด็อกเตอร์พูดพร้อมกับจับมือ นัน ไปส่งที่ห้องนอน *** ด็อกเตอร์ : น้องนัน นอนนะครับ เดี๋ยวพี่วุฒิห่มผ้าให้ หลับนะครับ พี่วุฒิอยู่ตรงนี้แล้ว วันพรุ่งนี้เป็นต้นไป น้องนัน จะพบแต่วันดีๆ นะครับ ***ด็อกเตรอร์ห่มผ้าให้ นัน พร้อมกับจูบที่หน้าผาก และออกไปนอนที่โซฟาห้องรับแขก *** วันรุ่งขึ้น ด็อกเตอร์พา นัน ไปซื้อเสื้อผ้าและของใช้ที่ยังขาดอยู่ ในขณะที่กำลังเดินเลือกซื้อของ เสียงโทรศัพท์มือถือของ นัน ได้ดังขึ้น นัน : สวัสดีค่ะ ผู้กอง : สวัสดีครับ เด็กขี้แย ทานข้าวยังครับ นัน : ทานแล้วค่ะ ผู้กอง : โทรมาแค่นี้หล่ะ รีบกลับบ้านนะครับ ด็อกเตอร์มองหน้า นัน ด็อกเตอร์ : ใครโทรมาครับ น้องนัน นัน : อ๋อ ผู้กองค่ะ พี่วุฒิจำผู้กองที่นัน เล่าให้ฟังได้มั้ย คะ ด็อกเตอร์ : จำได้สิครับ เรื่องของน้อง นัน พี่วุฒิจำได้ทุกเรื่องหล่ะครับ แล้วด็อกเตอร์ก็ดึงแขนนัน ไปลองเสื้อผ้าชุดกระโปรงติดกัน สีครีมอ่อน ๆ มีลายเล็กน้อย นัน : โอ้โห สวยจัง แต่ แพงมากเลยค่ะ พี่วุฒิ ตั้ง 3 พันกว่าแหน่ะ ด็อกเตอร์ : น้อง นัน ชอบมั้ยครับ พี่ว่าน้องใส่สวยนะครับ ***คุณครับ ผมเอาชุดนี้ด้วยครับ พร้อมยื่นบัตรเครดิตให้พนักงาน*** เมื่อถึงคอนโด ด็อกเตอร์แวะที่ร้านซักรีดด้านล่าง พร้อมหยิบชุดกระโปรงสีครีมอ่อน ให้พนักงานซักรีด ด็อกเตอร์ : ผมต้องการใช้ชุดนี้ในวันพรุ่งนี้เช้า คุณช่วยเร่งให้ผมได้มั้ยครับ พนักงาน : ได้ค่ะ แต่แพงหน่อยนะคะ ด็อกเตอร์ : ไม่มีปัญหาครับ นัน ยืนมองด้วยความมึน งง ด็อกเตอร์ : พรุ่งนี้พี่วุฒิ จะพาน้องนัน ไปสวัสดีผู้มีพระคุณท่านนึงที่ต่างจังหวัดหน่ะครับ น้องนัน ต้องสวยๆ นะครับ นัน : อ๋อ ค่ะพี่วุฒิ รุ่งเช้า แม่บ้าน นำชุดกระโปรงของ นัน ขึ้นมาส่งยังห้อง ด็อกเตอร์ : โอ้โห สวยจังเลยครับ น้องนัน วันนี้พร้อมเดินทางมั้ยครับ เดี๋ยวเราแวะซื้อกระเช้าของขวัญกันก่อนไปนะครับ *** เมื่อซื้อกระเช้าของขวัญเสร็จ ด็อกเตอร์ขึ้นรถคันหรู ขับรถไปยังต่างจังหวัดที่นันเคยเปิดร้าน **** นัน : เอ นี่มันทางมาบ้าน คุณแม่นัน นี่คะ ด็อกเตอร์ : ครับ พี่วุฒิจะพาน้องนัน มาขอบคุณคุณผู้กองหน่ะครับ อยู่ สน.ไหน น้องนันช่วยบอกทางให้พี่วุฒิด้วยนะครับ นัน : เออออ ค่ะ เมื่อถึง สน. นัน : นัน มาขอเข้าพบผู้กองค่ะ จ่า : ครับ รอสักครู่นะครับ เดี่ยวผมโทรบอกผู้กองก่อน คุณชื่ออะไรครับ นัน : นันค่ะ จ่า : เชิญห้องผู้กองเลยครับ นันเดินเคาะประตูห้องผู้กอง ได้ยินเสียง “เชิญครับ” นันจึงเปิดประตูเข้าไป ผู้กอง : โอ้โห!! คุณ นัน วันนี้มาสวยเชียวครับ ไม่เหลือคราบเด็กขี้แยวันนั้นเลย นัน ยกมือไหว้ผู้กอง และด็อกเตอร์เดินตาม นัน เข้ามาติดๆ พร้อมกระเช้าของขวัญช่อโต ด็อกเตอร์ : สวัสดีครับผู้กอง ผมมาขอบคุณที่ผู้กองช่วยดูแลน้อง นัน “คู่หมั้นผม” ....ในวันที่เกิดเหตุครับ ....พร้อมส่งกระเช้าให้ผู้กอง ........ ผม วรุฒิ กำลังศึกษาต่อระดับปริญญาเอก ด้านวิศวกรรม ที่ประเทศสหรัฐอเมริกาครับ.......ด็อกเตอร์แนะนำตัวแบบเป็นทางการ เมื่อด็อกเตอร์ส่งกระเช้าต่อให้ผู้กอง แล้วได้ดึงตัว นัน ไปโอบเพื่อแสดงความเป็นเจ้าของ โดยมีผู้กองยิ้มหน้าแหยๆๆ ด็อกเตอร์ : หลังจากผมเรียนจบ เราจะแต่งงานกันทันทีครับ หวังว่าผู้กองคงจะให้เกียรติร่วมแสดงความยินดีกับเราสองคน นะครับ ผู้กอง : มิได้ครับ ผม ตำรวจไทย ยินดีรับใช้ประชาชนครับ ****ผู้กองตอบ พร้อมกับหน้าถอดสีและยิ้มแหยๆ แบบทำอะไรไม่ถูก***** ด็อกเตอร์กับ นัน ลาผู้กองกลับ โดยมีผู้กองซึ่งทำหน้าเจื่อน ๆ มาส่งเราที่ลานจอดรถ ด็อกเตอร์ยังคงแกล้งผู้กองโดยการเข้ามาประคอง นัน ต่อหน้าผู้กองและเปิดประตูรถให้ ด็อกเตอร์ : เชิญครับ .......ที่รัก.... ด็อกเตอร์พูดพร้อมส่งยิ้มอย่างมีเล่ห์กลให้ผู้กอง ด็อกเตอร์ : ผมลาหล่ะครับผู้กอง ขอบคุณสำหรับการดูแลน้องนัน ในระหว่างที่ผมไม่อยู่นะครับ จากคุณ : บางเวลาของทุกวัน - [ 25 ก.พ. 51 15:03:02 ]

ความคิดเห็นที่ 76 อ่ะ  ออกชิงรักหักสวาท แล้วจะมีตบจูบๆ ตามมามั๊ยคะเนี่ย จากคุณ : วันนี้อยู่เวรเลยมาอ่าน (โยเกิตมะนาว) - [ 25 ก.พ. 51 17:47:46 ]

ความคิดเห็นที่ 77 ขอบคุณ คุณโยเกิตมะนาว ที่คอยติดตามอ่านนะคะ ด็อกเตอร์ยิ้มอย่างมีเล่ห์กลและเอ่ยว่า ด็อกเตอร์ : ต้องตัดไฟแต่ต้นลมครับ พี่วุฒิจีบน้อง นัน ตั้งแต่อายุ 19 จนตอนนี้อายุ เกือบ ๆ 27 แล้ว จะปล่อยให้ใครมาแอ้มได้ง่าย ๆ ได้ยังงัยกันหล่ะครับ ด็อกเตอร์จับมือนันตลอดเวลา และยิ้มอย่างอารมณ์ดี นัน : พี่วุฒิเนี่ยใจร้ายจังเลยนะคะ ดูหน้าผู้กองสิ เจื่อนไปเลย ผู้กองช่วยดูแลนัน วันเกิดเรื่องนะคะ จะมีผู้หญิงสักกี่คน ที่เกิดเหตุการณ์แบบนั้น แล้วเจอคนดีๆ ด็อกเตอร์ : อ้าว ใครให้ผู้กองมายุ่งกับของรักของหวงของพี่วุฒิหล่ะครับ.... น้องนัน ไม่เห็นใจพี่วุฒิมั่งเหรอ ข้ามน้ำข้ามทะเล ไปๆ มาๆ ก็เพื่อ น้องนัน คนเดียวเลยนะครับ ** ด็อกเตอร์กล่าว พร้อมหยุดรถ สายตาวิงวอน จนนันใจอ่อน และวนรถกลับกรุงเทพ **** ด็อกเตอร์ : ส่วนเรื่องคุณแม่ ไว้น้อง นัน สบายใจกว่านี้พี่จะพาน้องนันไปกราบขอโทษท่านนะครับ พรุ่งนี้ ไปพักผ่อนที่ทะเลกันนะครับ พี่วุฒิไม่เห็นทะเลมานานแล้ว นะครับ นัน : ค่ะ พี่วุฒิ ด็อกเตอร์ : เดี๋ยวกลับกรุงเทพ พี่วุฒิขอแวะห้างสักหน่อยนะครับ น้องนันขาดของใช้อะไรอีกมั้ยครับ นัน : ไม่มีแล้วค่ะ 2 ชั่วโมงกว่าๆ ผ่านไป ถึงห้างที่กรุงเทพ ด็อกเตอร์  : เดี๋ยวพี่วุฒิขอ คอนเฟริ์มห้องพัก กับทางโรงแรมหน่อยนะครับ น้องนัน ไปเดินเล่นดูเสื้อผ้ารองเท้าไปพลาง ๆ ก่อนนะคนดี ด็อกเตอร์ยิ้มอย่างอ่อนโยน “เดี๋ยวพี่วุฒิขอตัวไปทำธุรสักครู่นะครับ” ****นัน แอบค้อนด็อกเตอร์เล็กน้อยที่ทิ้งกัน ก่อนที่จะเดินแยกไป**** ด็อกเตอร์หายไปเกือบๆ 1 ชั่วโมงทีเดียว แล้วก็รีบวิ่งมาหานัน แต่คราวนี้ยิ้มหน้าบานเชียว นัน : พี่วุฒิทำอะไรมาคะ ทำไมยิ้มซะหน้าบานขนาดนั้น ด็อกเตอร์ : อ๋อ พี่วุฒิจองห้องโรงแรมได้หน่ะครับ เลยดีใจมากๆ ครับ นัน : แค่นั้นจริงๆ เหรอคะ ด็อกเตอร์ : จริงสิครับ นัน : แน่นะ ไม่มีเล่ห์กลแอบแฝง ด็อกเตอร์ : น่านะ น้องนัน ไม่ต้องสนใจหรอกครับว่าพี่วุฒิหายไปไหน ไปดูหนังเป็นเพื่อนพี่ดีกว่า นะ นะครับ ด็อกเตอร์ส่งสายตาอ้อนวอน นัน อีกครั้ง จนนัน ยิ้มได้ นัน : ก็ได้ค่ะ พี่วุฒิ พี่วุฒิไม่ปล่อยมือนัน เลยแม้แต่น้อย ตลอดเวลาของการดูหนังในครั้งนี้ สัมผัสที่อ่อนโยนของด็อกเตอร์ ทำให้หัวใจที่บอบช้ำจากทางครอบครัว หายไปโดยปริยาย นี่รึเปล่าที่เค้าเรียกว่า “ความรักเป็นยารักษาได้ทุกโรค” จากคุณ : บางเวลาของทุกวัน - [ 25 ก.พ. 51 19:37:41 ]

ความคิดเห็นที่ 80 และเมื่อดูหนังเสร็จตอนนั้นเป็นเวลา 6โมงเย็น ด็อกเตอร์พานัน ทานอาหารร้านเดิมที่เราเคยเดทกันครั้งแรกเมื่อวันที่ฉลองเรียนจบให้ นัน  แต่วันนี้ ด็อกเตอร์พา นันไปในโซนที่มีคาราโอเกะซึ่งเป็นห้องกระจกโปร่งด้วย  เราคุยกันอย่างสนุกสนานคุยมากกว่าร้องเพลง (ซึ่งไม่รู้จะเข้าโซนนี้ทำไมนะคะ)  เราร้องเพลงทั้งหมดแค่ไม่กี่เพลงเท่านั้น มีที่พอจำได้คือ ด็อกเตอร์ ได้ร้องเพลง Let it be ของ The Beatlesให้นัน ฟังและบอกว่า ทุกอย่าง ปล่อยมันไป ช่างมัน Let it be เพลง จากไปลอนดอน ด็อกเตอร์ร้องเพลง จากไปลอนดอน สำเนียงไทย + อเมริกัน ซึ่งดูเหมือนตั้งใจร้องเป็นพิเศษ และเมื่อด็อกเตอร์ร้องเพลงนี้ ด็อกเตอร์ย้ายที่นั่งจากบนเบาะโซฟา ***เปลี่ยนเป็นคุกเข่าแทน **** ด็อกเตอร์จับมือนัน มาวางแนบอกของด็อกเตอร์ไว้ตลอดเวลาของการร้องเพลง “จากไปลอนดอน” ต้องจากเธอไกล เพื่อไปเมกา อย่าทำแสนงอน เมื่อตอนพี่ไป เธอต้องทำใจ ไว้ให้หนักหน่วง อย่ามาคิดลวง หยุดดวงพี่เลย ก่อนออกเดินทาง คิดพลางหดหู่ โอ้แม่โฉมตรู ยิ่งดูเศร้าใจ เธอบอกทำไม ถึงไปไกลนาน ก็เคยสาบาน กลับพาลเปลี่ยนใจ เธอ จงเห็นใจ พี่ไป เพื่อเรียนวิชา หากกลับมา แล้วพี่จะหา แหวนมาหมั้นเธอ ก่อนไปเมกา ขอวอนวาจา โปรดจงสัญญา ว่าจะเห็นใจ พี่ฝากดวงฤทัย ไว้เป็นประกัน ดุจความสัมพันธ์ มอบไว้ให้เธอ เธอ จงเห็นใจ พี่ไป เพื่อเรียนวิชา หากกลับมา แล้วพี่จะหา แหวนมาหมั้นเธอ หากกลับมา แล้วพี่จะหา แหวนมาหมั้นเธอ.. *****หลังเพลงจบ ด็อกเตอร์ได้พูดย้ำกับนัน อีกครั้งว่า*** ด็อกเตอร์ :  “พี่เรียนจบกลับมา...... แล้วพี่จะหา แหวนมาหมั้นน้อง นัน นะครับ” เมื่อด็อกเตอร์พูดจบ ได้จูบที่มือของนันอย่างถนุถนอม ทำให้หญิงสาวที่ยิ้มอยู่แล้ว กลับยิ้มกว้างมากขึ้น ด็อกเตอร์ : น้อง นัน ไม่ร้องเพลงให้พี่วุฒิสักเพลงเหรอครับ นันเขินอายต่อสายตาของด็อกเตอร์.......ที่มองหน้าที่กำลังร้อนผ่าว ของนัน อย่างไม่วางตา ด็อกเตอร์ : นะครับ น้องนัน ร้องเพลงเพื่อพี่วุฒิสักเพลงนะครับ นัน : ก็ได้ค่ะพี่วุฒิ นันได้ ร้องเพลง Pretty Boy ของ M2M  ให้ด็อกเตอร์ ถึงสำเนียงไม่ดี แต่มีความพยายามค่ะ แต่สำหรับ ด็อกเตอร์ คงไม่ต้องบอกว่าสำเนียงจะดีแค่ไหนค่ะ และเพลงที่เราร้องด้วยกัน คือ เพลง When we make A Home วันนั้น นัน และด็อกเตอร์กลับคอนโดด้วยใบหน้าที่เปื้อนยิ้ม โดยจับมือกันตลอดเวลาเหมือกลัวว่าจะหายจากกันไป ด็อกเตอร์มาส่งนันที่บนที่นอน แต่วันนี้ด็อกเตอร์ขออนุญาตกอดนัน แล้วบอกว่า Let it be นะครับ น้องนัน และกลับไปนอนที่โซฟาที่เดิม คืนนี้เป็นคืนที่นัน หลับสนิททั้งรอยยิ้มเลยค่ะ จากคุณ : บางเวลาของทุกวัน - [ 25 ก.พ. 51 20:14:38 ]

ความคิดเห็นที่ 81 ในชีวิตจริงจะมีผู้ชายที่ดีอย่างพี่วุฒินี่ได้ซักกี่คนเนี่ย รอดมาได้ขนาดนี้ ถ้าจบไม่ happy คงจะทำร้ายจิตใจคนที่ติดตามอ่านมานานมากเลยนะค้า จากคุณ : tamar (tamar) - [ 25 ก.พ. 51 20:23:40 ]

ความคิดเห็นที่ 82 ดีใจจังมีคนติดตามเพิ่ม ตอนนี้ ไม่อยากให้เพื่อนๆ พลาดนะคะ วันนี้ตอนสาย ๆ เราเดินทางไปทะเล ที่ไม่ไกลจากกรุงเทพมากนัก เมื่อถึงทะเล ด็อกเตอร์ได้จองห้องสูท ทราบจากพนักงานว่า คืนนึงเหยีบหมื่นทีเดียว เราเอากระเป๋าเก็บยังห้องพัก นัน : โอ้โหพี่วุฒิ ห้องสวยจังเลยค่ะหน้าต่างเห็น วิวทะเลเลย ด็อกเตอร์ : น้องนัน ชอบมั้ยหล่ะครับ ถ้าไม่ชอบเปลี่ยนห้องได้นะครับ พี่วุฒิได้จองเพื่อให้น้อง นัน เลือกถึง 2 ห้องครับ นัน : ไม่ต้องแล้วค่ะพี่วุฒิ แค่นี้ก็ดูดีมากๆ แล้วค่ะ นัน ขอบคุณพี่วุฒิมากๆ เลยนะคะที่ทำเพื่อนัน ด็อกเตอร์ : งั้น เราเก็บกระเป๋ากัน แล้วเปลี่ยนเสื้อผ้าลงไปเดินเล่นชายทะเลกันนะครับ *** เวลาที่นัน กับด็อกเตอร์ที่อยู่ด้วยกันเราสองคนมีแต่รอยยิ้ม และเสียงหัวเราะ มันช่างผ่านไปอย่างรวดเร็วจนถึงพระอาทิตย์ตกดิน นัน และด็อกเตอร์ขึ้นไปอาบน้ำเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้า ด็อกเตอร์บอกกับนัน ว่า วันนี้แต่งตัวสวยๆ ชุดกระโปรงอีกตัว กับรองเท้าส้นสูงที่พี่วุฒิซื้อให้นะครับ (พี่วุฒิชอบให้ นันใส่กระโปรงแบบชุดเดรสค่ะ) ที่โรงแรมห้องที่นัน กับด็อกเตอร์พัก มีห้องน้ำถึง 2 โซน เรา 2 คนแยกอาบกันคนละห้อง เมื่อนันและด็อกเตอร์แต่งตัวเสร็จ ด็อกเตอร์ที่อยู่ในชุดเสื้อยืดคอปก ใส่เสื้อแจ็คเก็ตบางๆ ทับ กางเกงขาวยาวเนื้อผ้ากึ่งลำลอง ด็อกเตอร์ : เสร็จรึยังครับ ว้าววว.... น้องนันใส่ชุดกระโปรงแล้วสวยจังครับ นัน : พี่วุฒิก็ดูดีมากๆ เช่นกันค่ะ ด็อกเตอร์ : งั้นพี่วุฒิขออนุญาตควงเจ้าหญิงของพี่วุฒิไปดินเนอร์นะครับ นันและด็อกเตอร์ได้เดินลงไปยังห้องอาหารชั้นล่าง ของโรงแรม ด็อกเตอร์ได้จองที่นั่งส่วนตัว ริมทะเลที่มีเปียโน กับไวโอลีนเล่นสด ที่ประดับประดาอย่างสวยงาม นัน : ว้าววว พี่วุฒิ สวยจังเลยค่ะ ด็อกเตอร์ : น้องนัน ชอบมั้ยครับ พร้อมเลื่อนเก้าอี้ให้ นัน นั่ง ****ดนตรีเริ่มบรรเลง พร้อมเมนูอาหารที่ด็อกเตอร์ได้โทรสั่งจองล่วงหน้าเมื่อวานนี้ ทะยอยเสริฟ**** นัน : บรรยากาศดีมากๆ เลยค่ะพี่วุฒิ พี่วุฒิหมดไปกี่ตังค์คะเนี่ย คงแพงน่าดูเลย ด็อกเตอร์ : สำหรับน้อง นัน มากกว่านี้พี่วุฒิก็ให้ได้ครับ เราสองคนต่างคุยกับไป ทานอาหารกันไป ฟังดนตรีที่เล่นสดช่างเพราะเหลือเกิน เมื่อเราทั้งสองคนเริ่มอิ่ม บริกรเริ่มเสริฟผลไม้ เราสนทนากันต่อได้สักพักเพื่อย่อยอาหาร นัน เห็นด็อกเตอร์พยักหน้ากับ บริกร และบริกรก็เดินไปกระซิบกับผู้เล่นเปียโน สักพังเสียง Intro ของดนตรีก็เริ่มดังขึ้น เพลงนั้นก็คือ........เติมใจให้กัน ซึ่งเป็นเพลงที่นัน เดี่ยวเปียโนวันประกวดดาวของคณะนั่นเอง.... โดยบริกรยื่นไมค์โครโฟนให้พี่วุฒิ และพี่วุฒิได้ออกไปนั่งบนเก้าอี้ตัวสูงข้างๆ เปียโน ด็อกเตอร์   “.....เท่ห์มาก......” นี่คือครั้งแรกที่นัน เป็นด็อกเตอร์ร้องเพลงกับดนตรีสด ๆ แต่ครั้งนี้ด็อกเตอร์ร้องเพลงได้ชัดเจนมากค่ะ *...ตอบใจตัวเองมานาน แอบรอคอยเธอก็รู้ *** ท่อนนี้ นัน แอบได้ยินเสียงตบมือ จากนักท่องเที่ยว ข้างๆ โซนที่เรานั่งด้วย**** อยากให้เธอลองตรองดู ในความทรงจำ เก็บไว้ ต่างคนมีทางต้องเดิน อาจมีเวลาต้องไกล หนึ่งคนยังคงคอยใจ ยังคงคอยไปอย่างนั้น...*             **...อยู่ไกลกันเกินครึ่งฟ้า หากยังมีใจถึงกัน จะโยงใยความสัมพันธ์ จนมาพบกันใกล้ตา ต่อเติมแรงใจเมื่อท้อ แบ่งปันในยามทุกข์ตรม ไม่หวั่น   ต่างคนเติมใจให้กัน เติมใจซึ่งกัน จนเต็ม... เมื่อด็อกเตอร์ร้องเพลงจบ นัน ได้ยินเสียตบมือจากโซนข้างๆ ดังอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ บริกร ได้เอาดอกกุหลาบสีขาวมาให้ด็อกเตอร์ด้วย ด็อกเตอร์ หยิบช่อกุหลาบสีขาวช่อโต เดินมาที่ นัน........ นัน ลุกขึ้นยืน จำได้ว่าตัวเองยิ้มกว้างมากๆ พร้อมรับช่อดอกไม้และกล่าวขอบคุณ ด็อกเตอร์ : ดอกกุหลาบสีขาว สำหรับน้องนัน ครับ นัน : ขอบคุณค่ะ พี่วุฒิ ด็อกเตอร์ : และ.............มีอีกสิ่งหนึ่ง สำหรับหัวใจของน้องนัน ครับ ด็อกเตอร์พูดพร้อมหยิบกล่องเล็กๆ จากกระเป๋าเสื้อแจ็ตเก็ต พร้อมเปิดกล่อง นัน เห็นประกายวูบวาบ เล็กๆ ลอยออกมาจากกล่อง นั้น “แหวนเพชร”   ค่ะ แหวนเพรช วงเล็กๆ นัน ตาไม่ฝาด แต่ตกตะลึงเล็กน้อย แหวนวงนี้พี่วุฒิแอบไปซื้อที่ห้างตอนที่หายไปเมื่อวานนี้เองค่ะ โดยเอาแหวนอีกวงของนัน ไปเทียบขนาดด้วย พี่วุฒิเดินตรงมายังนัน พร้อมประคองมือด้านซ้ายของนัน และหยิบแหวนวงเล็กๆ ค่อยๆ ใส่ให้ที่นิ้วนางข้างซ้ายของนัน ด็อกเตอร์ : แต่งงานกับพี่วุฒินะครับ นัน : นิ่งอึ้งไปชั่วครู่............ นี่คือความฝันหรือความจริงคะ พี่วุฒิ ด็อกเตอร์ : ความจริงสิครับ น้องนัน วันนี้แหวนยังวงเล็กอยู่ พี่วุฒิสัญญาว่า หลังจากพี่วุฒิเรียนจบ แหวนจะเปลี่ยนเป็นวงใหญ่กว่านี้ครับ นันยิ้มกว้าง และยกมือไหว้ด็อกเตอร์ที่ตรงอก นัน : ขอบคุณพี่วุฒิ ที่ให้เกียรตินี้กับ นัน นะคะ นันได้ยินเสียตบมือจากบริกร และรอยยิ้มจากผู้คนโซนด้านข้างที่สามารถมองเห็นกันได้ และสายตาหลายๆ คู่มองเราเป็นตาเดียวเลยค่ะ จากคุณ : บางเวลาของทุกวัน - [ 25 ก.พ. 51 21:41:31 ]

ความคิดเห็นที่ 83 ลุ้นๆ จากคุณ : โยเกิตมะนาว - [ 26 ก.พ. 51 08:51:25 ]

ความคิดเห็นที่ 84 หลังจากอาหารค่ำมื้อนั้นสิ้นสุดลง ด็อกเตอร์ได้พานัน ไปเดินเล่นชายหาด และขับรถเที่ยวชมรอบๆ เมื่อง ซึ่งตกแต่งไฟอย่างงดงามเข้ากับเทศการคริสมาส มีการลงเดินและชมข้างทางบ้าง ตลอดเวลา มือของเราสองคนไม่เคยจะปล่อยออกจากกันเลย หลังจากที่เรา ท่องเที่ยวอย่างสนุกสนานแล้ว เราสองคนได้กลับเข้าที่พัก เมื่อถึงห้องพัก ด็อกเตอร์เปิดเคเบิ้ลทีวีช่องเพลงสากล จุดเทียนที่ทางโรงแรมจัดไว้ให้ และด็อกเตอร์ได้ขอมือของนัน เพื่อลุกขึ้นมาเต้นรำกัน ด็อกเตอร์ : เต้นรำกับพี่นะครับ เรา 2 คนเต้นรำกันไม่เป็นหรอกค่ะ แต่ด้วยบรรยากาศ ในตอนนั้นนันอยู่ในอ้อมกอดของด็อกเตอร์ ถึงแม้ว่า ด็อกเตอร์จะไม่มีกล้าม และตัวไม่ใหญ่มากนัก แต่ความรู้สึกนั้น.............. ช่างอบอุ่นเหลือเกิน นันบอกกับด็อกเตอร์ว่า “นันโชคดีเหลือเกินที่ได้รู้จักพี่วุฒิ” ด็อกเตอร์ยิ้ม และจูบนัน ที่หน้าผาก และดึงตัว นัน ไปกอดเช่นเดิม ด็อกเตอร์จูบที่หน้าผาก นัน ซ้ำแล้วซ้ำเล่า จนนัน รู้สึกหวั่นไหวไปทั้งใจ นันไม่เคยคิดเลยว่า **** ผู้ชายที่เรียนหนักแบบด็อกเตอร์จะเป็นผู้ชายที่โรแมนติคได้ขนาดนี้*** นันอยู่ในอ้อมกอดด็อกเตอร์บนโซฟา อยากจะบอกว่าใจเต้นไม่เป็นจังหว่ะเลย ซึ่งด็อกเตอร์ก็ออกอาการตื่นเต้นด้วยเช่นกัน ด้วยบรรยากาศ ความซึ้งใจ ความคิดถึง การรอคอย ความห่วงหาเอื้อาธรณ์ซึ่งกันและกัน ในวินาทีนี้มันได้ระเบิดออกมาแล้ว ด็อกเตอร์ จูบนัน อย่างแผ่วเบา พร้อมเอ่ยเบาๆ ด็อกเตอร์ : น้องนัน ครับ พี่วุฒิรักน้องนันเหลือเกิน น้องนัน รักพี่วุฒิมั้ยครับ นัน : ค่ะ .........ยิ้มอย่างเอียงอาย มีเพียงคำพูดสั้น ๆ ออกจากปาก ****ด็อกเตอร์จูบนันอย่างถนุถนอม สัมผัสของด็อกเตอร์ที่ให้นัน ในตอนนั้นรับรู้ได้ถึงความรักที่แท้จริง  คืนนั้น เราสองคนได้ตกเป็นของซึ่งกันและกัน ด้วยความเต็มใจของนันเอง******* และคืนนั้น เราต่างอยู่ในอ้อมกอดของกันและกันจนเวลาเช้า เราได้ลงไปทานอาหารที่ทางโรงแรมได้จัดไว้ให้ โดยมือของเราสองคนแทบไม่เคยจะปล่อยจากกันเลยและเราก็ออกจากโรงแรมเพื่อเดินทางมาเคาท์ดาวน์ ปีใหม่ที่กรุงเทพ ปีใหม่และคริสมาสปีนี้ ช่วงมีความสุขไม่รู้ลืม แม้ผ่านมาตั้ง 5 ปีแล้ว นัน ยังรู้สึกว่าเรื่องนี้เพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวานเอง เมื่อสิ้นสุดการฉลองคริสมาสและปีใหม่ ถึงเวลาที่ด็อกเตอร์ต้องเดินทางกลับไปยังประเทศสหรัฐอเมริกา เพื่อทำวิจัยขั้นสุดท้าย ด็อกเตอร์และนัน มองหน้ากันอย่างที่เรารู้สึกว่า “เราขาดกันไม่ได้” วันนี้ นัน ไปส่งด็อกเตอร์ที่สนามบินด้วย เมื่อถึงเวลาที่ด็อกเตอร์ต้องขึ้นเครื่องจริงๆ เราสองคนโผกอดกันอีกครั้ง และ “น้ำตา” ได้ไหลอาบแก้มของนัน และด็อกเตอร์ก็มีน้ำตาคลอด้วยเช่นกัน ด็อกเตอร์ : อย่าร้องไห้นะครับ พี่วุฒิเรียนจบ พี่วุฒิจะรีบกลับมา น้องนันดูแลรักษาตัวเองนะครับ ไม่มีคำพูดใดๆ ออกจากปากของนัน มีเพียง “น้ำตา” ....เท่านั้นที่เป็นคำตอบ มือของเราสองคนค่อยๆ หลุดจากกัน นัน ยืนนิ่ง โบกมือให้ด็อกเตอร์ จนภาพนั้นลับตาไป จากคุณ : บางเวลาของทุกวัน - [ 26 ก.พ. 51 14:22:06 ]

ความคิดเห็นที่ 85 เอาอีก ๆ อยากอ่านอีก จากคุณ : Inspire_Life - [ 26 ก.พ. 51 14:25:18 ]

ความคิดเห็นที่ 86 หลังจาก ด็อกเตอร์กลับไปศึกษาต่อ นันได้เปิดสมุดบัญชี ซึ่งตอนนี้เหลือเงินทั้งชีวิตเพียง 6 หมื่นบาท “เราต้องทำงาน” นัน พยายามยืนด้วยตัวเอง เพื่อลดภาระจากด็อกเตอร์ แต่นัน มีเพียงบัตรประชาชนติดตัวมาแค่ใบเดียว จะทำงานอะไรได้ นัน ครุ่นคิดในใจพลางเข้า Internet เพื่อค้นหางานพิเศษรอไปก่อนจนกว่าจะได้เอกสารทั้งหมด นันคิดไว้ว่า รอพี่ปุณเดินทางกลับจากต่างประเทศก่อน แล้วให้พี่ปุณพาเข้าบ้านด้วยกัน นัน อ่านเจอประกาศรับสมัคร “พริตตี้เกริล์” และได้ไปสมัครงานเพื่อคัดตัวเป็นพริตตี้ของศูนย์แสดงสินค้าแห่งหนึ่งด้วยบัตรประชาชนเพียงใบเดียว แต่.....นันสูงเพียง 162 cm เท่านั้น ...... ดังนั้นถือว่า “ไม่ผ่าน”  ...สำหรับเวทีที่กรุงเทพถึงแม้ส้นสูงจะช่วยเพิ่มเป็น 168 cm ก็ตาม มาตรฐานความสูงของการเป็นพริตตี้นั้น ควรมีความสูงตั้งแต่ 165 cm เป็นอย่างน้อย รวมรองเท้าแล้ว เราต้องสูงให้ได้เกิน 170 cm ขึ้นไป แต่ทุกๆ อย่างก็มีข้อยกเว้น ทีมงานหลายๆ ท่านพอใจในบุคลิค และผิวพรรณของนัน สรุปแล้ว “นัน ได้งานเป็นพริตตี้เกริล์”.... ของศูนย์แสดงสินค้าแห่งหนึ่งซึ่งไม่ไกลจากบ้านพี่ปุณมากนัก ซึ่ง นัน จะได้ค่าเหนื่อยวันละ 12,000 บาท หักค่าเสื้อผ้า หน้าผม ถึง 30% เหลือ 840 บาทต่อวัน ในการทำงานเราจะทำงานเป็น week คือ 7 วัน ต่อ 1 งาน งานชิ้นแรกของนัน คือ พริตตี้ของ Internet ยี่ห้อหนึ่งในศูนย์แสดงสินค้า   และหลังจากนั้น อีก 2 สัปดาห์ถัดมา นัน ได้เป็นพริตตี้ ประจำบู๊ทรถยี่ห้อหนึ่ง “นันไม่ใช่ผู้หญิงสูง” ดังนั้น นัน จึงได้เพียงเวทีล่างๆ โดยมีค่าเหนื่อย เท่าเดิมคือ วันละ 12,000 บาท หัก 30% เหลือ 840 บาท ส่วนผู้หญิงที่สูง สวย บุคลิคดี จะได้เวทีบนๆ เรียกว่า MC จะมีรายได้ตั้งแต่ 2,500 – 4,500 บาท ต่อวันเลยทีเดียว การเป็นพริตตี้ที่หลาย ๆ คนมองว่า พวกเราแค่ยิ้มสวย โพสท่าเป็นก็เพียงพอ หากแต่ในความเป็นจริงที่นัน ได้สัมผัสกับตัวเอง “ช่างต่างกันโดยสิ้นเชิง” พวกเราต้องมีทั้งความสวย สมาธิ สมองในการจำสคริป เพื่อพรีเซ็นต์ต่อผู้เข้าชมงาน แต่ช่างเป็นที่น่าเสียใจเป็นอย่างมาก ที่ผู้ชายหลายๆ คนพยายามถ่ายรูปมุมต่ำเพื่อให้เห็นส่วนด้านในสุดภายในกระโปรงของพวกเรา ขอบอกว่า “เสียใจ”พวกเรามีการป้องกันด้วยวิธีการใส่กางเกงแบบเต้นแอโรบิคแบบแนบเนื้อเพื่อกันเลนส์นูนของพวกคุณเป็นอย่างดีค่ะ อย่าเสียเวลาส่องพวกเราเลยนะคะ และสำหรับหนุ่มๆ และแก่ๆ ทั้งหลายที่มองพวกเราว่าสามารถซื้อได้ด้วยเงิน ต่อคืน ที่ทำให้วงการพริตตี้ของพวกเราต้องมัวหมอง พวกเราอยากจะฝากบอกว่า รายได้ของพวกเรา บางทีมากกว่าเงินเดือนของคุณทั้งเดือนด้วยซ้ำ เก็บเงินพวกคุณไว้ดูแลลูกๆ คุณที่บ้านเถอะค่ะ น่าจะมีประโยชน์กว่านะคะ ในขณะที่นัน กำลังยืนพรีเซนต์รถยี่ห้อหนึ่งอยู่ **** พี่ปุณ. **** ซึ่งกลับมาเมืองไทยเมื่อไหร่ก็ไม่รู้พี่ ปุณเห็นนัน นุ่งชุดแนวเซ็กซี่  สั้น รัดรูป พี่ปุณยืนมองจนแน่ใจ พี่ปุณ : ยัยนัน...... นัน ยืนนิ่งอึ้งไปครู่ใหญ่ และตั้งสติกลับมาพรีเซนต์สิ้นค้าจนหมดสคริป พี่ปุณ ยืนรอนัน อยู่ด้านล่างเวที และกระชากแขนนัน อย่างแรง พี่ปุณ : ยัย นัน แกมาทำอะไรที่นี่ ห๊า แล้วนี่แต่งตัวอะไรมันถึงได้โป๊และสั้นนัก ทำไมแกไม่อยู่บ้านคุณแม่ กลับไปกับพี่เดี๋ยวนี้ เรามีเรื่องต้องพูดกัน จากคุณ : บางเวลาของทุกวัน - [ 26 ก.พ. 51 15:04:20 ]

ความคิดเห็นที่ 87 วันรุ่งขึ้นซึ่งเป็นวันเสาร์พอดี พี่ปุณพานัน ไปย้ายของจากต่างจังหวัด โดยคุณแม่จะเข้ามาตบหน้า นัน อีกครั้ง โดยมีน้าสำอางยืนยิ้มอยู่ข้างๆ พี่ปุณ รับมือคุณแม่ได้อย่างทันท่วงที พี่ปุณกอด นัน เอาไว้ พี่ปุณ : คุณแม่อย่าทำน้อง ..ยิ่งคุณแม่ยิ่งตบตี ด่าทอ  น้องยิ่งเตลิดนะครับ วันนั้นนัน จึงรอดเงื้อมมือคุณแม่กับน้าสำอางมาได้ พี่ปุณเช่ารถ 6 ล้อ เพื่อขนอุปกรณ์สำหรับเปิดร้านของนันออกมา พร้อมเอกสารสำคัญสำหรับตัวนัน ทั้งหมด โดยกอด นัน ไว้ตลอดเวลา ของทุกอย่างได้ขนย้านมายังกรุงเทพอย่างรวดเร็ว พี่ปุณได้พา นัน ไปพบญาติผู้ใหญ่ท่านหนึ่ง และได้พา นัน มาเช่าร้าน เพื่อเปิดกิจการใหม่ ซึ่งไม่ไกลจากบ้านพี่ปุณ แต่.... มันช่างสกปรกเหลือเกิน พี่ปุณ : ยัย นัน แก อยู่ที่นี่ไปก่อนไหวมั้ย พี่ไม่รู้จะหาทำเลให้เราอย่างไร ในเวลากระชั้นชิดแบบนี้ คราวหน้าเกิดอะไรขึ้น บอกพี่สักหน่อยนะ อยู่ไปก่อนแล้วกัน แล้วแกค่อยหาทางย้ายเอาเองหล่ะ นัน : อยู่ได้ค่ะพี่ปุณ พี่ปุณ : เอาหล่ะ แกคงต้องเป็นผู้ใหญ่ช่วยเหลือตัวเองหน่อยนะ ช่วงนี้พี่ไม่ค่อยอยู่เมืองไทย ...เออ... พี่ลืมบอกไป พี่จะไปเรียนต่อโท ที่ออสเตรเลียสัก 2-3 ปี นะ แกดูแลตัวเองหล่ะ นัน :  ค่ะ พี่ปุณ นัน อยู่ได้ไม่ต้องห่วง ในตอนนั้น นัน ดีใจมากๆ ที่จะมีงานทำ จึงไม่สนใจสภาพแวดล้อมรอบข้าง ว่ามันช่างไม่แตกต่างจากสลัมเลย ในสถานที่ร้านเช่าตรงนั้น ไม่มีห้องน้ำในตัว  ด้านหลังเต็มไปด้วยหนู และแมลงสาบวิ่งยั้วเยี้ย นัน เห็นแล้วแทบอาเจียร คืนนั้น นันต่อ Internet เพื่อรอพบ ด็อกเตอร์ และได้เล่าเรื่องราวทั้งหมด แต่ไม่ได้บอกว่า มันสกปรกเพียงใด นัน เริ่มตกแต่งร้าน ด้วยความที่เคยอยากเรียนสถาปัตย์ มาตั้งแต่เด็ก ทำให้ นัน ได้อ่านหนังสือพวกนี้ตลอดเวลา จึงมีความรู้เรื่องการจัดแสง การจัดองค์ประกอบ ทำให้ร้าน ของนัน น่าเข้าในตึกเก่าขึ้นมาทันที นัน ใช้เวลาเปิดตัวเพียง 2 เดือน กิจการของ นัน เป็นไปอย่างราบรื่น ลูกค้าเริ่มติด ใช้บริการจน นัน แทบทำไม่ทัน   ข่าวรู้ถึงหูคุณแม่ คุณแม่มาหานัน ที่ร้านพร้อมน้าสำอาง และยื่นข้อเสนอ ขอเป็นหุ้นส่วนที่ร้าน โดยจะลงเงินช่วย 4 แสนบาท เพื่อซื้อเครื่องมือชิ้นที่ดีกว่าเพิ่มเติม แต่ของที่คุณแม่สั่งซื้อเข้ามา ล้วนแต่เป็นของราแพง คุณภาพต่ำ แค่ printer ยัง print ตัวโย้ไปเย้มาเลย แต่คุณแม่ยังทำเป็นมองไม่เห็น บังคับให้ นัน ใช้อุปกรณ์เหล่านั้นต่อ โดยของเก่าของ นัน เอากลับมาให้น้า สำอาง เปิดร้านแบบเดียวกันกับ นัน ที่ต่างจังหวัด เจ๋งมั้ย เอาของแย่มาแลกกับของดี แต่ด้วยฝีมือการออกแบบ (งานโฆษณา สิ่งพิมพ์) ของ นัน ทำให้ นัน เป็นที่รู้จักในวงการโดยรวดเร็ว งานของนัน เริ่มเข้า โดย นัน ทำได้เพียงออกแบบเท่านั้น เพราะเครื่อง print ช่างห่วยเหลือเกิน ลูกค้าไม่รับงาน การเติบโตของกิจการ ทำให้ร้านข้าง ๆ ซึ่ง “ไม่ใช่ของจริง” ต้องปิดกิจการไปโดยปริยาย และอยู่มาวันหนึ่งในขณะที่ นัน กำลังจะปิดร้าน เพื่อออกไปพักผ่อนกับเพื่อนๆ ได้มีลูกค้าเข้ามาเพื่อถ่ายเอกสารเพียง 1 ใบ และกลับออกไป แต่กลับมาคราวนี้มาพร้อมกับตำรวจนายสิบท่านหนึ่ง “นัน ถูกแจ้งข้อหา ลักทรัพย์ กล้องถ่ายรูปดิจิตอล” ซึ่งเป็นคดีอาญา มีโทษทั้งจำและปรับ ซึ่งมันอยู่ในตู้สิ้นชักในห้องส่วนตัวของนัน ......มาได้อย่างไร นัน ถูกใส่กุญแจมือในทันที... นัน ร้องขอทนาย แต่ไม่เป็นผลแต่อย่างไร นัน ถูกยึดโทรศัพท์มือถือ และถุกขังอย่างหมดอิสรภาพ ตำรวจชั้นนายสิบผู้นั้นได้เดินออกไปนอกห้อง โดยโทรศัพท์มือถือของ นัน วางอยู่บนโต๊ะ นัน รีบหาอุปกรณ์เขี่ย เพื่อให้ได้มือถือมา ได้แล้วววว.... นัน รีบโทรหาเพื่อนคุณพ่อของนัน ที่เป็นผู้พิพากษาในทันที นัน : คุณอาคะ จำนันได้รึเปล่าคะ ตอนนี้ นัน ถูกจับข้อหาลักทรัพย์ คุณอาช่วยมาหานัน ที่ป้อมตำรวจนะคะ คุณอาได้รีบเดินทางมาพบ นัน ซึ่งสภาพของนัน ในตอนนั้น ใบหน้าเต็มไปด้วยคราบน้ำตา คุณอา : ผมขอประกันตัวหลานสาวผมครับ นายสิบ : คดีอาญา ประกันตัวไม่ได้ครับ คุณอา : หลานผมขโมยอะไร นายสิบ : กล้องดิจิตอลราคา หมื่นกว่าบาทครับ คุณอา : คุณรู้รึเปล่าว่าหลานผมเป็นลูกสาวใคร พ่อเค้าอยู่กระทรวง.. คุณรู้จักกระทรวงนี้มั้ย.. ที่บ้านเค้าอย่าว่าแค่กล้องเลย มากกว่านี้เค้าก็ซื้อได้ นายสิบทำหน้าตกใจอย่างสุดขีด และกอดขาคุณอาของนัน นายสิบ : ขอโทษครับท่าน ผมไม่รู้ว่าผู้หญิงคนนี้เป็นลูกใคร ส่วนใหญ่คนที่มาเช่าอยู่ตรงนี้ เป็นเด็กสลัมทั้งนั้นหล่ะครับ ผมขอโทษครับท่าน ปล่อยผมไปเถอะ วันนั้น นัน สูญเสียเงินค่าประกันตัว ถึง 3 หมื่นบาท ช่างไม่คุ้มค่าซะเลย และต้องฟ้องดำเนินคดีต่อเพื่อหลุดจากคดีความ สูญเสียเงินตามมาอีก 3 แสนบาท ช่างไม่คุ้มเลย ถ่ายเอกสารแค่ บาทเดียว กับทั้งชีวิต.... ถึงแม้นายสิบ จะถูกสั่งย้าย แต่มันไม่คุ้มกับสภาพจิตใจที่บอบช้ำของ นัน เลยแม้แต่น้อย หลังจากที่นัน ออกจากห้องขัง นัน โทรหาด็อกเตอร์ ที่อเมริกา ด็อกเตอร์นิ่งเงียบไปถึงครู่ใหญ่ก่อนกล่าวว่า ด็อกเตอร์ : ไม่เป็นไรครับน้องนัน ไว้พี่วุฒิกลับเมืองไทยพี่จะกลับไปช่วยกู้วิกฤติของกิจการน้อง นัน นะครับ จากคุณ : บางเวลาของทุกวัน - [ 26 ก.พ. 51 15:53:30 ]

ความคิดเห็นที่ 88 นัน อดทนอยู่ที่ตรงนั้นต่อ อีก 2 เดือน  คุณพ่อ กลับมาหา นัน อีกครั้ง รวมทั้งพี่ปุณด้วย เพื่อนๆ ของนัน ต่างแวะเวียนมาหา นัน เพื่อให้กำลังใจ แต่.... นัน ถูกมองว่า .....ขายบริการ..... ซึ่งมีทั้ง แก่ (คุณพ่อ) หนุ่ม (พี่ปุณ) เป็นลูกค้าประจำ และเพื่อน ๆ เป็นลูกค้าขาจร ข่าวดังออกไปจน จากรายได้วันนึงไม่ต่ำกว่า 3-5 พันบาท ตอนนี้ 800 บาทยังแทบหาไม่ได้เลยค่ะ นัน ตัดใจปิดกิจการ และไปซื้อคอนโด แถวๆ บ้านพี่ปุณ ในราคา มือ 2 แค่ 2 แสนกว่าบาท “นัน ซื้อได้แค่นี้” คอนโดราคาแค่ 2 แสนกว่าบาท ก็คงหนีไม่พ้นคำว่า “สลัม” เพื่อนบ้านของ นัน ช่างน่ากลัวเหลือเกิน มีการด่าทอกันไม่เว้นแต่ละวัน นัน ยังคงติดต่อกับด็อกเตอร์ ทุกๆ วัน ทาง msn แต่ในวันนี้ นัน ไม่สดใสเหมือนเดิมอีกต่อไปแล้ว นันติดต่อ ด็อกเตอร์ “โดยที่ไม่มีงานทำ และหมดตัว” **** และวันที่ด็อกเตอร์เรียนจบก็มาถึง**** จากคุณ : บางเวลาของทุกวัน - [ 26 ก.พ. 51 16:04:11 ]

ความคิดเห็นที่ 89 *** นัน ลืมเล่าไป ตอนที่ธุรกิจของนันกำลังไปด้วยดี นัน ได้เรียนปริญญาโทแล้วสักระยะ แต่เมื่อไม่มีเงิน การเรียนก็ต้องพังลง ทุกอย่างจบสิ้น แค่เพียง วันเดียว****** วันที่ด็อกเตอร์กลับมา ควรจะเป็นวันที่ นัน มีความสุขที่สุด ด็อกเตอร์ ได้พานัน ออกมาทานอาหารเย็นหลังจากเรียนจบปริญญาเอก ***วันนี้ด็อกเตอร์พูดน้อยเหลือเกิน ไม่น่ารักไม่สดใสเหมือนเดิม “ด็อกเตอร์เปลี่ยนไป” ด็อกเตอร์ : น้องนัน ครับ พี่รักน้องนัน เหลือเกิน แต่..... พี่วุฒิรับไม่ได้ที่ว่าที่เจ้าสาวของพี่เคยถูกกุมขัง ข้อหาคดีอาญา ธุรกิจล้ม เป็นพริตตี้เกริล์ และจบเพียงปริญญาตรีคุณแม่พี่วุฒิท่านก็รับไม่ได้เช่นกัน ****คุณแม่พี่วุฒิได้จัดเตรียมคู่หมั้นให้พี่วุฒิไว้แล้ว และต้องแต่งงานกันอีกไม่ช้านี้**** ด็อกเตอร์กล่าวทั้งน้ำตา นี่คือน้ำตาของพี่วุฒิครั้งแรก ที่ไหลออกมา ด็อกเตอร์ : พี่รักน้องนัน แต่พี่ก็รักคุณแม่ ****ด็อกเตอร์ดึงนัน เข้าไปกอดทั้งน้ำตา**** ในตอนนั้น ไม่มีคำพูดใดๆ จากปากนันเลย มีเพียงน้ำตาเท่านั้นเป็นคำตอบ คืนนั้นด็อกเตอร์ไม่กลับบ้าน หนีมาอยู่ที่คอนโด  ของนัน ถึง 3 วัน นัน : พี่วุฒิอยู่ห้องเล็กๆ ของ นัน ได้มั้ยคะ ด็อกเตอร์ : ได้ครับ น้องนัน ด็อกเตอร์กล่าว พร้อม ดึงนันเข้ามากอด และคืนนั้นเราก็เป็นของกันและกันอีกครั้ง รุ่งเช้า คืนวันที่ 3 เราได้ยินเสียงเคาะประตู *** คุณแม่ของพี่วุฒิ *** เดินทางมาพร้อมคนขับรถ และผู้ติดตามอีก 2 คน คุณแม่ด็อกเตอร์ : นี่เหรอ ว่าที่สะใภ้ของฉัน น่าตาผิวพรรณดีนี่ ถึงว่า ตาวุฒิถึงหลงไหลนักหนา เราหน่ะเป็นลูกเต้าเหล่าใคร ทำงานอะไร การศึกษาหล่ะ (คุณแม่วุฒิถามนัน ด้วยความน้ำเสียงอ่อนโยนลง) นัน : คุณพ่อแต่งงานใหม่ไปแล้วค่ะ คุณแม่อยู่ต่างจังหวัด นัน จบแค่ป.ตรีค่ะ ป.โท ธุรกิจของนัน มีปัญหา เลยต้องหยุดเรียนกระทันหัน ค่ะ คุณแม่ด็อกเตอร์ : นั่นแหวนใครให้ สวยจริงนะ นัน : พี่วุฒิให้ค่ะ คุณแม่ด็อกเตอร์ : แม่เองก็ไม่ได้รังเกียจหนูหรอกนะ แต่หนูต้องเข้าใจแม่บ้างนะ ตาวุฒิจบ ด็อกเตอร์ มีธุรกิจรองรับ อนาคตช่างยาวไกล ส่วนหนู จบแค่ตรี อยู่คอนโดที่สภาพไม่แตกต่างจากสลัม ...........หนูคงเข้าใจแม่นะ “ความเหมาะสมมีจริง” “และช่วยถอดแหวนคืนแม่ด้วย” ถึงแม้คำพูดจะนุ่มละมุนหู แต่....มันช่างทิ่มแทงหัวใจของนัน เหลือเกิน นัน ถอดแหวนออกทั้งน้ำตา โดยที่ด็อกเตอร์ช่วยอะไร นัน ไม่ได้เลย คุณแม่ด็อกเตอร์ : ตาวุฒิ  กลับบ้านเดี๋ยวนี้ ลูกต้องกลับไปแต่งงานกับผู้หญิงที่เหมาะสม โดยมีผู้ติดตามร่างใหญ่ ดึงด็อกเตอร์เพื่อกลับไป จากคุณ : บางเวลาของทุกวัน - [ 26 ก.พ. 51 16:35:56 ]

ความคิดเห็นที่ 90 นัน เฝ้าแต่ร้องไห้ และร้องไห้ โดยที่ไม่มีการติดต่อใดๆ จากด็อกเตอร์กลับมาเลย นัน นั่งนิ่งอยู่คอนโดเฉยๆ ถึง 1 เดือน และเริ่มได้งานทำ งานแรกในชีวิตของ นัน คือ อาชีพ Graphic Design ที่นี่ นัน ได้พบเพื่อนระดับหรู พวกเราต้องแต่งตัวด้วยชุด สูท กางเกงผ้า และได้คู่หูในการทำงานคือ “คุณหนึ่ง” คุณหนึ่ง จบปริญญาโท ด้านสถาปัตยกรรมที่ มหาวิทยาลัยที่ดังของเมืองไทย หรู มีไสตล์ แต่อายุเท่านัน เรา 2 คนต้องออก site งานเป็นคู่หูกัน จน ได้มาออกแบบตกแต่งผับ แห่งหนึ่ง เมื่องานจบ นัน ได้ยื่นใบลาออก ด้วยเหตุผลที่ว่า นัน ไม่สามารถรับภาระ ค่าใช้จ่ายในการทำงานได้ เจ้าของผับแห่งนั้น ได้ชวน นัน มาช่วยงานโดยให้ นัน เป็น พนักงานต้อน รับ และในคืนของการทำงานวันแรก “คุณกร”   ลูกค้าของบริษัท ที่เปิดเป้นบริษัททางวิศวกรรม ที่นัน เพิ่งลาออกมาได้เพียงไม่กี่วัน เกิดพบนัน  และได้เจรจาขอซื้อตัวนัน กับทางผับ โดยจ่ายค่าเสียหายให้ 2 หมื่นบาท และให้ นัน 5 หมื่นบาท เพื่อหยุดทำงานที่ผับแห่งนี้ นัน ทำให้ นัน มีเวลาว่าง 15 วันสำหรับการเริ่มงานใหม่ นัน จึงกลับไปของานพริตตี้ ทำอีก 1 week  ได้เงินเพิ่มอีกเกือบๆ 6 พันบาท ซึ่งคงเพียงพอสำหรับค่าใช้จ่ายของงานใหม่ โดยตำแหน่งงานจริงๆ ของนัน กับบริษัทของคุณกร คือ Graphic Design For Engineer  (นัน เคยเรียนวิศวมาค่ะ) แต่วันแรกที่เริ่มงาน ตำแหน่งที่นัน ได้ทำจริง ๆ คือ “เลขา ส่วนตัว” ของคุณกร   นันทำงานที่นี่ได้ประมาณ 3 เดือน โดยที่ประจำเดือนยังไม่มาเลยแม้แต่ครั้งเดียว นัน รวบรวมความกล้าโทรไปหาด็อกเตอร์ และคำตอบที่ได้คือ.... ถ้านัน ท้อง มีทางให้เลือก 2 ทาง คือ 1. ด็อกเตอร์จะรับเด็กไปอยู่ด้วย 2. นัน ยอมอยู่ในฐานนะ ภรรยานอกสมรส ทำให้ นัน เจ็บช้ำน้ำใจอย่างหาคำพูดไม่ได้เลย นี่คือครั้งแรกในชีวิต ที่ นัน เครียดที่สุด จากคุณ : บางเวลาของทุกวัน - [ 26 ก.พ. 51 17:50:50 ]

ความคิดเห็นที่ 91 “นันดื่มเหล้า” ดื่มเพื่อให้ลืม และหลับ จนสภาพของนัน ตอนนั้นแทบทำงานไม่ได้เลยทีเดียว แต่แล้วอีก 1 เดือนถัดมา ประจำเดือนของนัน ก็มาตามปกติ แต่.... มันมาทุกวัน 15 วันก็แล้ว 30 วัน ก็แล้ว 2 เดือนผ่านไป ประจำเดือนของนัน ยังไม่มีที่ท่าจะหยุดเลย นัน พยายามติดต่อด็อกเตอร์ แต่.....ด็อกเตอร์ ปิดเบอร์มือถือไปแล้ว........ “ประจำเดือนนัน มาทุกวัน” จนนัน ต้องเข้าโรงพยาบาล โดยมีนายแพทย์เจ้าของไข้ ...ที่รูปร่างหน้าตา ตี๋ อินเทรน ใส่แว่น มีเขี้ยว ถอดแบบ ดาราและพิธีกรชื่อดังท่านหนึ่งเลยทีเดียว ซึ่งนัน เรียกว่า “พี่หมอ” ซึ่งอายุเท่ากับ ด็อกเตอร์ นันต้องมาตรวจที่โรงพยาบาล ทุกอาทิตย์ ซึ่งค่าใช้จ่ายสูงมาก ยิ่งแพง นันก็ต้องยิ่งรับ job งานเขียนแบบมากขึ้น ยิ่งนอนดึก ยิ่งทำงานมากขึ้น ก็ยิ่งป่วยหนักลง จนวันที่ นัน ป่วยหนัก และเริ่มช็อค เพราะเลือดเลี้ยงร่างกายไม่เพียงพอ แต่ยังมีสติสุดท้ายโทรหา “พี่หมอ” เจ้าของไข้ โดยละเอียดที่สุดเท่าที่สติพอจะมี นัน รู้สึกตัวเพียงลาง ๆ ว่า พี่หมอ มารับ นัน ด้วยตัวเองที่คอนโดกลางดึก อุ้มขึ้นรถส่งโรงพยาบาลในทันที โดยที่เลือดของนัน ไหลไม่ยอมหยุดจนเลอะออกมานอกเสื้อผ้า พี่หมอเขย่าตัว และส่งเสียงเรียก นัน ตลอดเวลา และความรู้สึกของ นันในตอนนั้น ก็วูบไป ความฝัน...... ในความฝันตอนนั้น นัน อยู่ในที่ ๆ มืดมากๆ เท้าของนัน ไม่ติดพื้น นัน เห็นผู้คนมากมาย ที่หลายๆ คนตัวมีแต่เลือด รวมทั้ง นัน ด้วย ทุกคนเดินตรงไปข้างหน้า โดยไม่มีใครคุยกันเลย แต่ตัว นัน หลุดออกนอกกลุ่ม นัน วิ่งเพื่อหาทางออกจากบริเวณนั้น แล้วนัน ก็ได้ยินเสียงเรียก คุณนัน คุณอยู่ไหน ผมไม่ยอมให้คุณไป คุณต้องกลับมา!!!!! ...เสียงพี่หมอเรียกนัน ตลอดเวลา... ซึ่งพี่หมอกำลัง ปั๊มหัวใจให้นัน ด้วยตัวเอง และในวินาทีนั้นความฝันของนัน ข้างหน้าก็มีแสงสว่าง และ นัน ตกลงจากที่สูงอย่างรวดเร็ว *** ความดัน และชีพจรนัน เริ่มขึ้น **** นัน ได้ยินเสียงพี่หมอ... พี่หมอ : คุณ นัน ...คุณได้ยินผมมั้ย คุณต้องอยู่นะ คุณต้องกลับมา ....คุณต้องกลับมาเพื่อผม และนันก็หลับไปอีกครั้ง นานประมาณ 3-4 ชั่วโมงได้ นัน เริ่มลืมตาขึ้นมา พบ “พี่หมอ” นอน ฟุบหน้าด้วยความอ่อนล้าอยู่ข้างเตียงคนไข้ ซึ่งร่ายกายของนัน ตอนนั้น มีเครื่องมือทางการแพทย์โยงเต็มไปหมด นันเริ่มลืมตา กระดิกมือที่พี่หมอจับไว้อย่างแน่น เหมือนกลัวว่านัน จะจากไป พี่หมอ : คุณ นัน.... คุณนัน ตื่นแล้ว คุณเป็นยังงัยมั่งครับ นัน : นันอยู่ที่ไหนคะพี่หมอ เมื่อกี้ยังอยู่คอนโดอยู่เลย พี่หมอ : คุณนัน อย่าเพิ่งถามอะไรเลยครับ คุณพักผ่อนนะครับ คุณเสียเลือดเยอะมากจนช็อค นันเห็นแขนพี่หมอปิดพลาสเตอร์ไว้ นัน : พี่หมอเป็นอะไรไปคะ ทำไมต้องแปะพลาสเตอร์ด้วย พี่หมอ : เลือดไม่พอครับ คุณเป็นเลือดกรุ๊ปพิเศษ บังเอิญ เลือดผมเข้ากับ คุณ ได้พอดี ....คุณไม่ใช่คนไทย ?     ..พี่หมอถามนัน นัน : ค่ะ นัน ไม่ใช่คนไทยแท้ ๆ คุณพ่อของนันเป็นเชื้อสายโซนเอเซียนี่หล่ะค่ะ แต่เกิดที่เกิดเมืองไทย พี่หมอ : ผมก็ไม่ใช่ไทยแท้ ผมโซนเอเซียเหมือนกัน ถึงว่ากรุ๊ปเลือดของเราถึงเข้ากันได้ พี่หมอกล่าว และยิ้มอย่างอ่อนโยน “หลับเถอะนะครับ ผมจะอยู่เป็นเพื่อนคุณเอง” จากคุณ : บางเวลาของทุกวัน - [ 26 ก.พ. 51 17:51:23 ]

ความคิดเห็นที่ 92 รู้สึกว่ายิ่งอ่านเรื่องยิ่งงง ไม่รู้ว่าจะจบได้หรือไม่คะเนี่ย จากคุณ : tamar (tamar) - [ 26 ก.พ. 51 22:57:45 ]

ความคิดเห็นที่ 93 พี่หมอขอให้ นัน เล่ากับสิ่งที่เกิดขึ้นกับ ตัวของนัน พี่หมอ : คุณต้องเล่านะครับ เกิดอะไรขึ้นกับคุณ  อาการของคุณคล้ายคนท้องนอกมดลูก แล้วแทงค์ แต่ตรวจเช็คฮฮร์โมน ไม่พบ คาดว่าจะเกิดจากภาวะความเครียดที่ส่งผลถึงร่ายกาย นันจำเป็นต้องเล่าให้พี่หมอฟัง พี่หมอซักนัน โดยละเอียดมากๆ เพื่อเป็นประโยชน์ต่อการรักษา *** นันเล่าไป ร้องไห้ไป*** พี่หมอหยิบผ้าเช็ดหน้า เพื่อเช็ดน้ำตาให้ นัน พี่หมอ : คุณต้องหายครับ ผมจะดูแลคุณเองนะ นันเข้าโรงพยาบาลทั้งหมดเป็นเวลา เกือบ ๆ 2 อาทิตย์ โดยมี “พี่หมอ” เป็นทั้งแพทย์เจ้าของไข้ และผู้เฝ้าไข้ หลังเลิกงงาน พี่หมอดูแลนัน เป็นอย่างดี จนอาการของนัน ดีขึ้นเรื่อย ๆ พี่หมอ : ว่างัยครับ คนไข้พี่หมอ หน้าตาเริ่มมีสีเลือดแล้วนะครับ แต่ต้องทานยาปรับฮอโมนต่อไปเรื่อยๆ นะครับ ถ้ามดลูกมีการเปียกชื้นตลอดเวลา จะเป็นต้นเหตุ ของ “มะเร็ง”  คุณต้องทำตามคำสั่งหมออย่างเคร่งครัด นะครับ นัน ตกใจกับคำว่า “มะเร็ง” พี่หมอกล่าวปลอบอย่างนุ่มนวล พี่หมอ : ตอนนี้เรายังไม่พบเนื้อร้ายมะเร็งครับ ถ้าคุณอยู่ในการดูแลของหมอ และกินยาตามคำสั่ง คุณก็จะหายครับ แต่คุณต้องดูแลตัวเองช่วยหมอด้วยนะครับ หลังจากนั้น พี่หมอพยายามเข้ามาในชีวิตของ นัน เพื่อรักษาแผลใจ แต่ไม่เป็นผลสำเร็จใด ๆ เลย นัน ยังคงรัก ยังคงคิดถึงด็อกเตอร์ตลอดเวลา จนผู้ชายดีๆ แบบพี่หมอท้อ และถอดใจเดินจากนัน ไปในที่สุด โดยซื้อแมวลูกครึ่งเปอร์เซียให้นัน ไว้ก่อนจะจากไป จากคุณ : บางเวลาของทุกวัน - [ 27 ก.พ. 51 11:14:43 ]

ความคิดเห็นที่ 94 พี่มาร์ค....เพื่อนใหม่ทาง net นันได้เข้าไปเล่นใน web หาเพื่อน web หนึ่ง โดยมีข้อความว่า “ตามหาจิ๊กซอร์ชิ้นที่ขาดหายไป” ในตอนนั้น มี e-mail เข้ามาเพื่อขอทำความรู้จัก นัน เพียบ แต่มี 1 ในนั้น คือ  พี่มาร์ค พี่มาร์คเป็นชายหนุ่มที่จัดได้ว่า “หล่อมาก” หล่อแบบผู้ดี และมีอะไรหลายๆ อย่างที่เหมือนและคล้าย Dr. มากๆ ไม่ว่าจะเป็นกิริยา ความอ่อนโยน รูปร่างหน้าตา รวมถึงสำเนียงภาษาไทยปนอเมริกัน ในตอนนั้น นัน รู้สึกว่า  Dr. กลับคืนมาหานัน อีกครั้ง ทุก ๆ วัน นัน เฝ้ารอการ online ของพี่มาร์ค ......... พี่มาร์คทำให้ นัน มีกำลังใจสำหรับการมีชีวิตอยู่ต่ออีกครั้งและต่อสู้กับโรคร้าย เราคุยกันผ่านทาง กล้อง webcam “ทุกวัน” จากวันเป็นเดือน จากเดือน เกือบหลักปี นันเฝ้ารอการกลับมาเมืองไทยอย่างถาวรของพี่มาร์ค และวันที่พี่มาร์คกลับเมืองไทยก็มาถึง “นัน ดีใจมากๆ” แต่..... ตอนนี้ นัน ไม่ใช่เจ้าหญิงที่มีพร้อมทุกอย่างแบบวัน ที่นัน พบ Dr. นันเป็นเพียงผู้หญิงคนหนึ่งที่ยังต้องขึ้น รถเมล์ ใส่รองเท้าแตะส้นเตี้ย นัน ตัดสินใจปฏิเสธการนัดพบพี่มาร์ค ซึ่งนันเองก็เสียใจอย่างที่สุดกับการตัดสินใจในวันนั้น หากพี่มาร์คเข้ามาอ่าน นัน อยากบอกพี่มาร์คเหลือเกิน ว่า นัน อยากออกไปพบพี่มาร์คเป็นที่สุด แต่สภาพของนัน ในตอนนี้ มันช่างโทรม และอิดโรยเหลือเกิน พี่มาร์คเป็นผู้ชายที่สมบูรณ์แบบ นัน ไม่พร้อมสำหรับการถูกปฏิเสธ อีกต่อไป ดังนั้น โทรศัพท์ของพี่มาร์ค ก็เริ่มหายไป และหายไป ในที่สุด แต่ก็ยังมีการส่งข้อความในเทศกาลต่างๆ ถึงกัน ซึ่ง มันทำให้หัวใจของนัน พองโตและมีกำลังใจต่อสู้กับงานหนักๆ อีกครั้ง นัน กำลังสร้างฐานะ นัน ได้แต่ตัดพ้อตัวเองว่า หากพี่มาร์คกลับมาพบนัน ในวันที่พร้อม นัน คงไม่ลังเลที่จะปฏิเสธพี่มาร์คแบบวันนั้นเลย “นัน ตกหลุมรักหนุ่มแปลกหน้าทางโลกไซเบอร์” ปัจจุบันพี่มาร์คได้ทำงานในบริษัทยักษ์ใหญ่แห่งหนึ่งของเมืองไทย นัน ได้แต่เฝ้าติดตามผลงานของพี่มาร์คที่ออกอากาศทางสื่อโฆษณา ซึ่งหวังว่าในนั้นคงมีมันสมองของพี่มาร์ค ที่ยังคงตรึงอยู่ในหัวใจของนัน ตลอดเวลา จากคุณ : บางเวลาของทุกวัน - [ 27 ก.พ. 51 11:15:41 ]

ความคิดเห็นที่ 95 นัน สร้างฐานะได้แล้ว...... ตอนนี้ นัน มีพร้อมเกือบทุกสิ่ง มีกิจการเป็นของตัวเองถึงแม้จะยังไม่ใหญ่โต แต่มันก็ทำให้นัน มีชีวิตที่สุขสบายโดยไม่จำเป็นต้องพึ่งนามสกุล ในขณะที่คุณแม่ถูกน้าสำอางสูบเลือดสูบเนื้อ น้าสำอางที่ไม่มีงานทำเลย แต่มีบ้านหลังเบ้อเริ่ม มีรถยนต์มือ 1 ขับ ในขณะที่คุณแม่ ยากจนลง และเงินติดลบ ตลอดเวลา และในวันนี้ หุ้นส่วนทางธุรกิจของนัน ได้กลายเป็นคู่หมั้นของนัน ด้วยเสียงเชียร์ของผู้ใหญ่ทั้ง 2 ฝ่ายของเรา และเรากำลังจะกลายเป็นหุ้นส่วนในชีวิตจริงในไม่ช้านี้ ด้วยคำพูดที่ว่า “เราเหมาะสมกัน.....และความเหมาะสมมีจริง” เรื่องจริงของ นันภัสเจ้าหญิงรองเท้าแตะได้จบลงแล้วค่ะ ขอขอบคุณทุกท่านที่ติดตามผลงานตลอดมาค่ะ จากคุณ : บางเวลาของทุกวัน - [ 27 ก.พ. 51 11:17:13 ]

ความคิดเห็นที่ 96 อ้าว บทจะจบก็งงค่ะ สรุปแล้วคู่หมั้นคือพี่มาร์คหรือคะ หรือเป็นคนอื่น งงจริง ๆ ใครเข้าใจช่วยอธิบายให้หน่อยได้มะคะ จากคุณ : tamar (tamar) - [ 27 ก.พ. 51 11:44:40 ]

ความคิดเห็นที่ 97 ตอบคุณ tamar * คนที่นันรักจริงๆ คือ Dr. ค่ะ แต่มันไม่มีทางที่จะเป็นไปได้ พี่มาร์คเป็นหนุ่มไทยใน นิวซีแลนด์ ค่ะพบกันทาง chat ที่มีอะไรหลายๆ อย่างคล้าย Dr. จนนัน ตกหลุมรัก ดังนั้น "พี่มาร์ค" คือผู้ชายที่เปรียบเสมือนกับ Dr. ที่ได้หวนกลับมาหานัน อีกครั้ง แต่ด้วยความที่ พี่มาร์คสูงเกินเอื้อมสำหรับ นัน ในนาทีนั้นที่นัน มีเพียงตัว ไม่มีเงินทองใดๆ  นัน จึงปฏิเสธ การสานสัมพันธ์กับพี่มาร์คในชีวิตจริง ที่ไม่ใช่โลกของ Internet จนเวลาล่วงเลยไป 2 ปี นัน ได้เริ่มทำธุรกิจ โดยมีหุ้นส่วนอีก 1 คน ซึ่งมีหน้าที่การงาน และฐานะทางสังคมที่ดี โดยธุรกิจเริ่มเติบโตขึ้นเรื่อยๆ ค่ะ จนผู้ใหญ่ของเราทั้ง 2 ฝ่าย มองว่าถึงเวลาที่ นัน จะต้องแต่งงานแล้ว และ "นัน กับหุ้นส่วนทางธุรกิจ เหมาะสมกัน" จึงเชียร์เรา 2 คน หมั้น และ นัน ต้องแต่งงานกับหุ้นส่วน ในอีกไม่ช้า ค่ะ แก้ไขเมื่อ 27 ก.พ. 51 14:15:01 จากคุณ : บางเวลาของทุกวัน - [ 27 ก.พ. 51 14:09:23 ]

ความคิดเห็นที่ 98 หลังจากที่ ด็อกเตอร์ต้อง หมั้นและแต่งงาน และทิ้งนัน ไป นันก็ (แอบ) กลายเป็นสาวเสน่ห์แรงมีทั้งเค้ามารักเรา กับเราไปหลงรักเค้า ถึง 4 คน คือ 1. พี่หมอ นายแพทย์หน้าตาอินเทรนด์ ตี๋แว่น (คนนี้เค้ารักนัน) 2. พี่มาร์ค หนุ่มนักเรียนนอกรูปหล่อ (คนนี้นัน รักเค้าเพราะมีอะไรหลายๆ อย่างที่ คล้าย Dr. มากๆ) 3. คุณคชา หนุ่มผู้บริหารรูปหล่อ (คนนี้มาในฐานะเพื่อนร่วมงาน) 4. คุณภาส หนุ่มนักเรียนไทยการศึกษาดี เป็นหุ้นส่วนทางธุรกิจกับนัน และผู้บริหารบริษัทแห่งหนึ่ง (ปัจจุบันเป็นคู่หมั้นของนัน และกำลังจะแต่งงานกันในไม่ช้านี้) พอดีไม่กล้าเล่าค่ะ กลัวเพื่อนๆ จะเบื่อก่อนเลยรีบรวบรัดจบ เลย หากอยากให้เล่าขอแรงเชียร์เพื่อมีกำลังใจเขียนหน่อยนะคะ จากคุณ : บางเวลาของทุกวัน - [ 27 ก.พ. 51 15:18:51 ]

ความคิดเห็นที่ 99 อ้อ ขยายความแล้วยิ่งเข้าใจ แต่จะเล่าถึงคุณภาสหน่อยมะได้หรือคะ ไม่น่าเบื่อหรอก เพราะสุดท้ายก็ลงเอยกันได้ แต่การเล่าให้รู้ที่มาที่ไปว่าคนนี้เข้ามาได้ไง และที่สำคัญ การเล่าว่านันสามารถตั้งสติหลังจากที่ผิดหวังจากด๊อกเตอร์ได้ยังไงนี่น่าสนกว่าค่ะ ก็ตั้งกระทู้ใหม่เล่าเรื่องระหว่างนันกับคุณภาสก็ได้ ปูพื้นว่าเริ่มต้นชีวิตใหม่ยังไงหลังจากเสียสติกับด็อกเตอร์ (อาจแถมท้ายว่าตอนนี้อีตาด็อกนั้นเป็นไงบ้าง ผู้ชายยังงี้น่าจะไม่มีความสุขในชีวิตนะ) สามารถเขียนเป็นเรื่องได้อีกเรื่องเลยค่ะ เขียนเหอะอยากอ่าน อยากรู้เรื่องต่อ เพราะการที่ผู้หญิงคนนึงสามารถตั้งสติกลับมาได้ทั้งที่เรื่องที่เธอเจอก็หนักหนาทีเดียว เล่าต่อเุถอะค่ะ แต่แนะนำให้ตั้งกระทู้ใหม่น้า จากคุณ : tamar (tamar) - [ 27 ก.พ. 51 16:19:12 ]

ความคิดเห็นที่ 100 เห็นด้วยกับคุณ tamar ค่ะ แบบว่าติดตามอ่านมานาน งงๆ ที่จู่ๆก็จบ เลยไม่รู้ว่าสุดท้าย พระเอก เป็นใคร ตั้งกระทู้ใหม่ก็ได้ค่ะ  เป็นเรื่องราวเฉพาะคุณนันกะคู่หมั้นก็ได้ค่ะ รออ่านนะคะ ( อิอิ แอบมัดมือชกไว้ก่อน) จากคุณ : โยเกิตมะนาว - [ 27 ก.พ. 51 17:42:57 ]

ความคิดเห็นที่ 101 รูปที่โพสต์นี่ใช่รูปนันณภัส ตัวจริงป่าว.... จากคุณ : กวิตา - [ 27 ก.พ. 51 22:38:55 A:125.27.227.86 X: TicketID:168957 ]

ความคิดเห็นที่ 102 ขอบคุณ tamar คุณ โยเกิตมะนาว คุณ กวิตา ที่เข้ามาติดตามนะคะ ตอนนี้กำลังเขียนถึงพระเอกในชีวิตจริงอยู่ค่ะ แต่ขอเวลาลำลึกความหลัง 2 ปีที่ผ่านมาสักครู่นะคะ พบกันที่กระทู้ใหม่ค่ะ ตอบคุณ กวิตา รูปนันภัสตัวจริงค่ะ แต่ขอทำ เอฟเฟ็ค บังหน้าไว้นิดหน่อยนะคะ จากคุณ : บางเวลาของทุกวัน - [ 28 ก.พ. 51 11:30:17 ]

ความคิดเห็นที่ 103 นันเขียนเรื่องต่อแล้วนะคะ link ใหม่ค่ะ ช่วยติดตามเป็นกำลังใจให้ด้วยนะคะ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W6375554/W6375554.html#3 จากคุณ : บางเวลาของทุกวัน - [ 28 ก.พ. 51 15:16:56 ]