...
ริมน้ำซอง
เทือกเขาหินปูนทอดยาว
พระอาทิตย์ดวงโต..แก้มแดง
คล้อยเคลื่อนเลื่อนต่ำลงหลังเขา
เงาสะท้อนในน้ำ...งดงาม
...........................................
1.
ฉันกลับมาที่นี่อีกครั้ง…วังเวียง
มาคนเดียว จะมากับใครได้ในเมื่อเพื่อนตัวดีมีนัดกับหวานใจ ส่วนพี่สาวคนสวยก็ไม่ต่างกัน
มองไปทางไหนเจอแต่คู่รัก เซ็ง! อันที่จริงจะโทษพี่โทษเพื่อนก็คงไม่ได้ ช่วงเวลานี้ใครต่อใครก็อยากอยู่ใกล้แก้วตาหวานใจทั้งนั้นเดือนกุมภาพันธ์ วาเลนไทน์แล้วคนว่างเปล่าอย่างฉันจะอยู่เงียบเหงาเฝ้าห้องทำไม
ลาพักร้อน เขียนโน้ตทิ้งไว้
และออกเดินทางเดินทาง เพียงลำพัง
…
วังเวียง สปป.ลาว ที่ที่คุ้นเคย
ที่เงียบสงบงาม อาจช่วยให้เจ้าวายร้ายที่มีชื่อว่า “ เหงา ” จากไป

เก้าอี้ไม้
ระเบียงไม้
คนแปลกหน้า

อากาศค่อนข้างเย็น
พระอาทิตย์ดวงโต แก้มแดง
กำลังเคลื่อนตัวลงช้าๆลับหลังเขา
ทิ้งประกายส้มเรื่อเรืองให้อาลัยอาวรณ์
…
สะพานไม้สำหรับข้ามฟาก ยังคงงดงามและคลาสสิก
พรุ่งนี้เถอะนะจะข้ามไปทักทายมิสเตอร์โจและวรรณ

ชาอุ่นๆในแก้วช่วยให้มืออุ่นขึ้น
ส่วนใจ….ช่างมันเถอะนะ

…
2.
เก้าอี้ไม้ตัวเดิม มุมเดิม
กาแฟร้อน ขนมปัง อาหารเช้าง่ายๆ
ชาวบ้านหลายคน นักท่องเที่ยวหลายคน เดินข้ามสะพานไม้
สะพานไม้ที่มีด่านเก็บเงินอยู่ตรงกลางแม่น้ำ
บางคนเลือกที่จะเดินลุยน้ำ ช่วงนี้ลำน้ำตื้นเขินคนขายาวก็คงเดินได้ง่ายๆ
น่าเห็นใจเหมือนกัน ถ้าต้องข้ามกลับไปกลับมาหลายเที่ยวก็ต้องเสียตังหลายกีบ
…
ข้ามไปอีกฟากฝั่งของแม่น้ำเพื่อไปเยี่ยมโจและวรรณ
ยอมเสียเงินสองพันกีบเพื่อข้ามสะพานไม้ ไม่สิ สี่พันต่างหาก ไป-กลับโจและวรรณถามถึงเขา
“ คงสบายดี คิดว่าเขาคงสบายดี ” คงตอบมากกว่านี้ไม่ได้เพราะฉันก็ไม่รู้ว่าหลังจากเลิกคบกัน
“ เขา ” จะเป็นยังไง
อยู่คุยกับโจและวรรณเล่นกับเมลินน้อยที่เริ่มโต…เป็นสาวน้อย
เกสเฮ้าส์ของโจมีแขกพักเต็ม แต่ทั้งคู่ยินดีจะจัดห้องพักที่บ้านให้แต่ฉันปฏิเสธ เกรงใจ
แวะทักบุญแทน พ่อค้า อืม…หรือแม่ค้านะ
บุญแทนเจ้าของร้านอาหารเล็กๆที่อยู่ตรงข้ามเกสเฮ้าส์ของโจ
เธอ เอ่อ! เขา ดีใจที่เจอฉัน เราคุยกันด้วยเรื่องราวเก่าๆ มิตรภาพระหว่างเรายังอยู่ดี
โคล่า ราคาต้นทุน นั่นก็มากมายแล้วสำหรับน้ำจิตน้ำใจ
…
3.
เก้าอี้ไม้ตัวเดิมถูกจับจองโดยผู้ชายคนหนึ่งดูเหมือนว่าเขากำลังวาดรูป
ฉันเลือกนั่งโต๊ะใกล้ๆเขาเยื้องมาด้านหลังอยากเห็นรูปที่เขากำลังวาด
เขาเงยหน้าขึ้นมองตอนที่ฉันเลื่อนเก้าอี้เสียงดัง
“ ขอโทษค่ะ … เอ๊ะ! ”
เขาเองก็ชะงักไปเป็นครู่ ก่อนจะยิ้มให้ “ คุณน่ะเอง ”
“ มาคนเดียวเหรอคะ ”
“ ครับ แล้วคุณ … ”
ฉันพยักหน้า “ มาคนเดียวเหมือนกัน นั่งด้วยได้มั้ยคะ รบกวนหรือเปล่า ”
“ เชิญครับ ผมกำลังจะหยุด วันนี้แค่ร่างไว้ก่อนพรุ่งนี้จะลงสี ”
ฉันเลื่อนเก้าอี้เก็บ แล้วไปเลื่อนตัวใหม่ที่โต๊ะของเขา
“ เลิกวาดดอกกุหลาบแล้วเหรอคะ ”
เขาคืออาจารย์สอนวาดรูปที่พี่สาวเคยเรียนด้วย
จำได้ว่าตอนที่ตามไปดูพี่เรียนวาดรูป เขาให้ลูกศิษย์วาดกุหลาบ
ยังจำได้ว่าวันนั้นเขาแย่งกุหลาบและคัดเตอร์ไปจากฉันตอนที่ฉันอาสาจะจัดแจกันให้
“ ผมจัดเองดีกว่า ” คงเป็นเพราะท่าทางเก้งก้างทำให้เขาเกะกะตา
ตามไปดูสองสามครั้ง ทุกครั้งเขาให้วาด “ ดอกกุหลาบ ”
จนฉันอดที่จะสงสัยไม่ได้ว่าเขาวาดอย่างอื่นเป็นหรือเปล่า

เสียงหัวเราะเบาๆของเขาทำให้ฉันอดที่จะหัวเราะด้วยไม่ได้
“ คุณคงคิดว่าผมวาดเป็นแต่ดอกกุหลาบกระมัง ”
เขาเก็บอุปกรณ์วาดรูปใส่กระเป๋าหนังใบโต
“ พักที่ไหนคะ ”
“ ที่นี่ คุณล่ะ ”
อาหารที่เราสั่ง อาหารจานเดียวง่ายๆมาถึงพอดี
“ ขอบใจ ”
“ ขอบใจ ”
แม่หญิงที่เสริฟยิ้มรับ “ ยินดี ”
“ พักที่นี่แหละ บ้านแฝดห้องที่3 ” ฉันหยุดก่อนทำหน้าประหลาดใจก่อนพูดต่อ
“ อย่าบอกนะว่าคุณพักห้องข้างๆ เพราะเมื่อวานห้องนั้นว่าง ”
“ เสียใจจริงๆที่ต้องบอกว่าใช่ ผมพักห้องที่4 ติดคุณ ” เขาว่ายิ้มๆ
“ ก็ดี ” ฉันยิ้มนิดๆยักไหล่น้อยๆ
“ อะไรที่ว่าก็ดี ”
“ ก็ดีก็คือก็ดี คุณจะให้เป็นอะไรได้ล่ะ ”
เขามองหน้าฉันทำท่าเหมือนจะพูดอะไรสักอย่างแต่ไม่พูด
บทสนทนาระหว่างอาหารจึงกลายเป็นบทสนทนาที่ไม่มีเสียง
เราทานกันเงียบๆ นั่งมองเทือกเขาหินปูนที่พร่าเลือนเพราะไอหมอกและความมืด

หลังอาหารค่ำ
เราเดินกลับห้องด้วยกัน มันช่วยไม่ได้จริงๆที่ต้องเป็นแบบนั้น
“ ช่วยถือมั้ยคะ ”
ฉันเอื้อมมือไปหวังจะช่วยถือขาตั้งสำหรับวาดรูป
“ ไม่เป็นไรขอบคุณ ผมถือเองได้ ”
เก็บมือกอดอกไว้เดินเยื้องจากเขาเล็กน้อย
ถึงห้องพัก ไม่มีคำราตรีสวัสดิ์ระหว่างคนเคยพบกันสองคน
ฉันแค่มองเขา และเขาก็แค่มองฉัน ยิ้มให้กันนิดหน่อยก่อนจะเปิดเข้าห้องใครห้องมัน
..
4.
เสียงกุกกักดังจากห้องข้างๆ เสียงเปิดและปิดประตูเบาๆ
เอื้อมมือคว้านาฬิกามาดู หกโมง อืม… หนาวจัง

นอนฟังเสียงห้องข้างๆ มีเพียงเสียงของความเงียบตะโกนตอบ
ลุกขึ้นเปิดประตู สายลมเย็นๆพัดเอื่อยปะทะใบหน้า กลับไปเอาผ้าห่มมาคลุมตัว
กอดตัวเองไว้บนเก้าอี้สีขาวหน้าห้อง เฝ้ามองไอน้ำและสายหมอก ที่ลอยล่องจากแม่น้ำและขุนเขา
มีชาวบ้านตักน้ำในแม่น้ำขึ้นมารดผักที่ปลูกไว้บนตลิ่งริมน้ำ บ้างเหวี่ยงแหหาปลา บ้างจูงจักรยานข้ามสะพาน
เช้าๆอย่างนี้มีแต่ชาวบ้านร้านถิ่น นักท่องเที่ยว คนผ่านทางยังคงเก็บตัวนิ่งในห้องพัก
หอมกลิ่นผักชีจากสวนข้างๆ

กล้องดิจิตอลเล็กๆถูกนำมาบันทึก ความงดงาม
…
ริมน้ำซอง
มองไอน้ำและสายหมอก
ภูเขาเบื้องหน้าค่อยๆปรากฏเรือนร่าง

งดงาม
…
ห้องแฝดติดกันเงียบสนิท คงไม่อยู่

14 กุมภา’ วาเลนไทน์สินะวันนี้
จะมีใครคิดถึงกันบ้างมั้ยนะ
…
วันนี้ทั้งวันอยู่กับเก้าอี้ หนังสือและโปสการ์ด
เดินไปส่งโปสการ์ดที่ไปรษณีย์

พอสาย นักท่องเที่ยวก็ออกมาเดินถนน หลายเชื้อชาติ คู่รักบางคู่เกาะเกี่ยวเหนียวหนึบ บางคู่ก็นัวเนีย
เฮ้อ!ไม่มีเกรงอกเกรงใจเจ้าของบ้านเมืองบ้างเลย เดินผ่านกลุ่มนักท่องเที่ยวหนุ่มสาว คนไทย
ช่วงหลังคนไทยมาเที่ยวที่นี่เยอะ มีเสียงเล่าขานและบอกต่อ วังเวียงฝาแฝดเมืองปาย
ใครที่เคยไปปายก็คงอยากมาเยือนวังเวียง ฝาแฝดน่ะรึ อืม! แฝดคนละฝา แต่เหมือนกัน
ความเปลี่ยนแปลงก็เหมือนกัน ความเปลี่ยนแปลงคือนิรันดร์จริงๆ
…
เย็นนี้
ดูเหมือนว่าร้านอาหารริมน้ำซองจะเต็มไปด้วยผู้คน หลากเชื้อชาติ
“ แขกเยอะกว่าทุกวันนะคะ ” แวะคุยกับป้าเจ้าของร้านเล็กน้อยก่อนไปนั่งเก้าอี้ตัวเดิม
เฝ้ามองภาพงดงามเบื้องหน้าไม่รู้เบื่อ กล้องดิจิตอลตัวเล็กกดบันทึก

ดูเหมือนว่าวันนี้ร้านดูแปลกตา เทียนไข แจกันสีขาวดอกกุหลาบสีแดง
“ ดอกกุหลาบ ”
กำลังจะนึกถึงอยู่แล้วเชียว
เมื่อเก้าอี้อีกตัวถูกใครบางคนเลื่อนดึงออกมานั่ง
ขาตั้ง แผ่นภาพ สีน้ำ
ฉันมองเขาเตรียมอุปกรณ์ เริ่มลงสี มือเรียวยาวแต้มสีนั่น เติมสีนี่
นักท่องเที่ยวบางคนเดินมาดูรูปที่เขากำลังลงสี
เขาทำงานของเขาเงียบๆ ฉันนั่งเงียบๆมองภาพข้างหน้า
จวบจนความมืดเข้าครอบคลุม เทียนไขถูกจุด ดินเนอร์กับคนเคยพบใต้แสงเทียน
ระหว่างเรามีเสียงของความเงียบ
เราแทบไม่รู้จักกัน ความจริงคือเราไม่รู้จักกันด้วยซ้ำ การที่เคยพบกันสามครั้ง ใช่ๆสามครั้ง
ไม่ได้แปลว่าเรารู้จักกัน วันนี้คนไม่รู้จักกัน ดินเนอร์ด้วยกันใต้แสงเทียน ในคืนวาเลนไทน์
ฉันยิ้มกับตัวเอง จู่ๆก็ขำ
เขามองหน้า
“ คุณเชื่อโคเปอร์นิคัส ที่บอกว่าโลกกลมมั้ย เพราะโลกกลมเราเลยมาเจอกัน…ที่นี่ ”
“ ผมนึกว่าอริสโตเติลเป็นคนบอกว่าโลกกลม ”
“ นั่นก็ใช่แต่โคเปอร์นิคัสต่างหากที่บอกว่าโลกกลมและบอกว่าดวงอาทิตย์เป็นศูนย์กลางของจักรวาล
ส่วนอริสโตเติลบอกว่าโลกเป็นศูนย์กลางของจักรวาล แต่เขาก็บอกว่าโลกกลมเหมือนกัน ” ฉันรื้อฟื้นความรู้เก่า
“ กาลิเลโอ ก็เชื่ออย่างอย่างนั้น และฉันก็คล้อยตามกาลิเลโอนะที่เขาว่ากฎต่าง ๆ ในธรรมชาติน่าจะเป็นอะไรที่สวยงามและเรียบง่าย ”
นี่อะไร แค่เรามาเจอกันโดยบังเอิญถึงกับยกทฤษฎีโลกกลมมาพูด

เขาหัวเราะ “ ผมเชื่อเรื่องโลกกลมและเอ่อ..คล้อยตามกาลิเลโอที่บอกว่าอะไรนะ…ธรรมชาติสวยงามและเรียบง่าย และ…”
“ ผมเชื่อเรื่องโชคชะตา ที่นำเรามาเจอกัน … อีก ”

ถึงคราวที่ฉันนั่งอึ้งเพราะทฤษฎี “ โชคชะตา ”

“ ฉันจะกลับพรุ่งนี้ คุณล่ะ ” เห็นว่าเคยรู้จักหรอกนะถึงบอก
“ ผมจะไปหลวงพระบางต่อ…พรุ่งนี้ ”
คำตอบของเขาทำเอาฉันอยากลาพักร้อนต่อ คิดถึงหลวงพระบางขึ้นมาทันทีทีเดียวเชียว

เดินกลับห้องพักด้วยกันเงียบๆ

“ กลับจากหลวงพระบางเมื่อไหร่ ผมอยากพบคุณอีกจะได้มั้ย ” เขาว่า
ฉันค่อยๆหันกลับไปมองสบตาเขา
“ คุณคงต้องไปตรวจสอบทฤษฎีโชคชะตาว่า จะนำพาให้เราพบกันได้อีกมั้ย ” ฉันว่ายิ้มๆ
“ ผมเชื่อเรื่องโชคชะตา ” เขาว่า

คืนนี้
ไม่มีคำราตรีสวัสดิ์ระหว่างคนเคยพบกันสองคน
ฉันแค่มองเขา และเขาก็แค่มองฉัน ยิ้มให้กันนิดหน่อยก่อนจะเปิดเข้าห้องใครห้องมัน

“ ฉันเชื่อเรื่องโลกกลมและ…โชคชะตา ”
..
..