ความคิดเห็นที่ 1 บทที่ 8 “ น้ำ ... น้ำ ... ” เสียงที่คุ้นเคยดังแว่วโสตสัมผัส “ น้ำ ตื่นเถอะ ” สำเนียงที่เร่งเร้ากระชั้นถี่ขึ้น ทว่าน้ำเสียงนั้นกอปรด้วยความอาทรยิ่ง เด็กสาวค่อยๆลืมตาตื่นจากการหลับใหล ดูเหมือนอาการวิงเวียนจะไม่มีอีกแล้ว เปลือกตาของสาวน้อยค่อยๆเผยอขึ้น แสงสว่างยามเช้าทำให้เธอพอจะมองเห็นรอบๆตัวบ้าง ร่างใครคนหนึ่งที่ดูคุ้นตานั่งอยู่ข้างๆ ... ใครกัน ? ธารนทีพยายามเพ่งสายตาเพื่อดู เกศนีย์ ? บ้าที่สุด ! นี่เป็นภาพหลอนอย่างนั้นหรือ ? เกดตายไปแล้วนี่นา เรากับเพ็ญและรันยังไปร่วมงานศพอยู่เลย นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ธารนทีชันศีรษะและพยายามที่จะลุกขึ้นนั่ง แต่เด็กสาวกลับพบว่าทำได้เพียงแค่ชันคอและลืมตามองเท่านั้น ส่วนที่เหลือนับแต่คอลงไปไม่สามารถขยับเขยื้อนได้แม้สักน้อย หรือตอนนี้เรากำลังฝัน เรื่องที่ผ่านมาเป็นเพียงแค่ความฝัน ? จริงๆแล้วพวกเรานอนหลับไปหลังจากเล่นผีถ้วยแก้วเสร็จ เพราะเป็นห่วงเกดที่ผีถ้วยแก้วที่ชื่อทองอยู่อะไรนั่นทำนายโชคร้ายเอาไว้ เลยเก็บเอามาฝันเป็นตุเป็นตะ ?? เด็กสาวนามธารนทีงุนงงกับเหตุการณ์ประหลาดที่บังเกิดกับตัวเธอ อีกทั้งยังรู้สึกแปลกประหลาดใจที่ไม่สามารถขยับร่างกายได้แม้สักเล็กน้อย เธอทำได้เพียงมองร่างตรงหน้าที่ ‘ ดูเหมือน ’ จะใช่เกด – เกศนีย์ ผู้เป็นเพื่อนรัก “ น้ำ หนีไป ... หนีไปให้ไกล ” เสียงที่คุ้นเคยกล่าวออกมา ในน้ำเสียงนั้นมีความร้อนรนแฝงอยู่อย่างเห็นได้ชัด “ ไม่ต้องเป็นห่วงเกด รีบหนีไปให้ไกลจากกระจกบานนั้น ” น้ำเสียงนี้เป็นของเกศนีย์อย่างแน่นอน “ ก ... เกด ... เกด ใช่ไหม ... เกดยังไม่ตาย ? ” ธารนทีรวบรวมกำลังเปล่งคำพูดออกไป “ .................. ” เกศนีย์นิ่งเงียบมีเพียงแววตาเท่านั้นที่บ่งบอกถึงความเศร้าสุดแสนที่จะคณานับ “ ขอร้องล่ะน้ำ พาเพ็ญกับรันหนีไปให้ไกล ขึ้นเครื่องบินหนีไปต่างประเทศเลยก็ได้ ” เสียงอ้อนวอนของเกศนีย์เร่งเร้าสาวน้อยที่นอนขยับตัวไม่ได้ “ ทำไมล่ะ ” ธารนทียังงงๆกับท่าทีของผู้เป็นเพื่อนสนิท “ มันคิดจะฆ่าทุกคน มันจะเอาวิญญาณของพวกเราไปเป็นของมัน มันเอาเกดมาเป็นเหยื่อล่อทุกคน ” “ พวกมันคือเผ่าพันธุ์ปิศาจ ! เผ่าพันธุ์ของผีดูดเลือด !! ... มันมีอยู่จริง ! เชื่อเกดเถอะ ได้โปรด ! ” น้ำตาเริ่มหลั่งรินออกจากเบ้าตาทั้งสองข้างของผู้พูด   “ กรรรรรร .... ” เสียงขู่คำรามของสัตว์ชนิดหนึ่งดังจากด้านข้าง น้ำเอี้ยวคอที่ยังพอขยับไหวเพื่อมองตามสัญชาตญาณ เขี้ยวอันแหลมคมยิงแสยะอยู่ไม่ห่างจากทั้งสองเท่าไรนัก เจ้าของเขี้ยวนั้นเป็นสุนัขตัวใหญ่รูปลักษณ์คล้ายสุนัขป่าแต่มีขนาดใหญ่โตเกือบเท่ามนุษย์ผู้ใหญ่ ตลอดทั่วทั้งร่างเต็มไปด้วยขนรุงรังสีดำสนิท !! “ น้ำ ... เกดต้องไปแล้ว อย่าลืม ... หนีไป หนีให้ไกล !!  ” เกศนีย์บอกย้ำเจตนารมณ์กับธารนทีอีกครั้ง “ เดี๋ยว ! เดี๋ยวก่อนเกด นี่มันอะไรกัน ? ” ธารนทีร้องเรียกเพื่อนเสียงหลง เธอทำได้เพียงขยับศีรษะและตะโกนเท่านั้น “ เกด ! ...เกด ! รอก่อน ” เด็กสาวรวบรวมกำลังครั้งสุดท้ายเพื่อกระชากตัวเองขึ้นจากท่าที่เธอนอนอยู่ “ เกด ! ” เด็กสาวทำสำเร็จเธอลุกขึ้นนั่งได้พร้อมกับร้องเรียกเพื่อนเสียงดังลั่น เบื้องหน้าของเธอไม่มีร่างของเกศนีย์ ไม่มีร่างของสุนัขประหลาดตัวนั้น  !? แสงสว่างของอาทิตย์ยามเช้าสาดส่องไปทั่วบริเวณขับไล่ความมืดอันน่าหวาดระแวงแห่งรัตติกาลจนหมดสิ้น ภายนอกนั้นธารนทีได้ยินสำเนียงแห่งอรุณรุ่ง เสียงนกร้องขณะบินออกจากรัง เสียงรถยนต์ที่ดังแว่วจากถนนใหญ่ที่ไกลออกไป ทั้งหมดนี้เป็นสัญลักษณ์ยามเช้าของโลกแห่งความเป็นจริง ธารนทีกวาดตามองไปรอบๆ เพ็ญรตากับวิไลวรรณ ทั้งสองยังคงหลับอยู่ที่หน้ากระจกเช่นเดิม ธารนทีเงยหน้าขึ้นมองกระจกลึกลับ กระจกบานนั้นยังคงตั้งอย่างสงบนิ่ง ผิวกระจกเรียบเป็นมันงาม เงางามเสียจนอาจจะสามารถสะท้อนสิ่งที่อยู่ในใจมนุษย์ได้ !! เด็กสาวขนลุกเมื่อคิดถึงความฝันเมื่อสักครู่ และบัดนี้เธอตระหนักถึงความจริงอย่างหนึ่ง นั่นคือ เกศนีย์ได้ตายไปแล้วจริงๆ สิ่งที่เห็นเมื่อสักครู่อาจเป็นเพียงความฝัน ? หรือไม่ก็เป็นวิญญาณที่มาบอกเตือนอะไรบางอย่างแก่เพื่อนที่เธอรักและเป็นห่วง โธ่ ... เกดเพื่อนรัก ตอนยังมีชีวิตก็เป็นเพื่อนที่แสนดี คอยช่วยเหลือทุกคน พวกเราทำผิดพลาดอะไรก็ไม่เคยบ่นว่า กลับให้อภัยและคอยให้กำลังใจเสมอ และนี่ยามเสียชีวิตไปแล้วก็ยังไม่วายเป็นห่วงเป็นใยอีก เกศนีย์เพื่อนรักเธอช่างเป็นบุคคลที่ประเสริฐอะไรเช่นนี้ และในฐานะที่ได้เป็นเพื่อนกัน เกด .. เธอเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดคนหนึ่งในชีวิต เพื่อนเช่นนี้แหละ ที่เราเรียกว่าเพื่อนตาย และตอนนี้ ถึงเวลาแล้วที่เราจะทำเพื่อเพื่อนบ้าง ! จากคุณ : Luckard - [ 7 ก.พ. 51 18:29:35 ]

ความคิดเห็นที่ 2 เสียงเพ็ญรตาและวิไลวรรณที่กำลังขยับตัวปลุกธารนทีให้ตื่นจากห้วงคำนึง เด็กสาวรีบเข้าไปดูอาการของทั้งคู่ “ น้ำ ... น้ำใช่ไหม ” เสียงของวิไลวรรณแสดงให้ธารนทีรับรู้ว่าเจ้าของเสียงนั้นได้สติแล้ว เมื่อมองไปทางเพ็ญรตาก็เห็นลุกนั่งทำท่ากุมขมับ “ รันฝัน ... รันฝันอะไรแปลกๆ ” เด็กสาวนักกรีฑาพูดก่อนจะดื่มน้ำเย็นที่ธารนทีรีบวิ่งไปเอามาให้เพื่อนรักทั้งสองและตัวเธอเอง “ เพ็ญก็ฝันเหมือนกัน ฝันว่าโดนดูดเข้าไปในกระจก ” เพ็ญรตากล่าวบ้างพลางมองไปที่กระจกลึกลับด้วยสายตาที่ไม่อาจบรรยายความรู้สึกได้ “ เพ็ญก็ฝันเหมือนรันเหรอ ? ” วิไลวรรณหันไปถามเพื่อนงงๆ ซึ่งเพ็ญก็พยักหน้าหงึกๆแทนคำตอบ คราวนี้ทั้งวิไลวรรณและเพ็ญรตาต่างพร้อมใจกันหันหน้ามามองธารนทีแทบจะในเวลาเดียวกัน สายตาที่มองนั้นประหนึ่งแทนคำถาม “ ใช่ น้ำก็ฝันเหมือนกัน ” ธารนทีผู้เป็นหัวเรือใหญ่ในเรื่องนี้เอ่ย จากนั้นเธอจึงได้เล่าความฝันอันแปลกประหลาดโดยละเอียด รวมถึงเรื่องความฝันที่ได้พบเกศนีย์ให้ทั้งสองฟังอีกด้วย ถึงตอนนี้เพื่อนรักทั้งสองของเธอถึงกับหน้าถอดสีราวกับไก่ต้มทีเดียว สหายรักทั้งสามคนฝันเหมือนกันหมด ! แม้แต่รายละเอียดของคำพูด ที่แตกต่างบ้างก็คือ เพ็ญรตากับวิไลวรรณไม่ได้ฝันเห็นเกศนีย์เท่านั้นเอง ทั้งสามนั่งอึ้งเมื่อรับรู้ได้ว่าเรื่องที่ฝันนั้นน่าจะเป็นเรื่องจริง เพราะมันยากที่จะฝันเป็นตุเป็นตะในเรื่องเดียวกันพร้อมๆกันถึงสามคน ที่สำคัญก็คือฝันเหมือนกันแทบจะทุกกระเบียดนิ้ว “ พวกเราจะทำยังไงดี ... หนีกันดีไหม ? ” สาวรันที่ขี้กลัวกว่าเพื่อนเอ่ยเบาๆ ไม่กล้าแม้จะสบตาเพื่อนอีกสองคน “รัน ... แล้วรันจะหนีไปไหนล่ะ ” เพ็ญรตาถามกึ่งๆค้าน “ แต่ ... แค่ถ้าไม่หนีพวกเราทุกคนจะต้องตายนะ ” วิไลวรรณพูด น้ำตาเริ่มไหลนองใบหน้า “ ใจเย็นๆไว้ รัน ” ธารนทีเข้ามาจับไหล่เพื่อนรักอย่างเห็นใจและค่อยๆกล่าวต่ออย่างระมัดระวังว่า “ บางทีถึงหนี ก็อาจจะหนีไม่พ้น ” คราวนี้เพื่อนทั้งสองหันมามองหน้าเธองงๆ เด็กสาวจึงกล่าวต่อไป “ เพราะไม่มีอะไรรับประกันนี่ ว่าถ้าเอาแต่หนีพวกเราจะรอดปลอดภัยไปตลอด อย่างน้อยเราก็ดันไปรู้ความลับของกระจกบ้าๆบานนี้แล้ว ” “ ทำไมน้ำคิดอย่างนั้น ” เพ็ญรตาถามเพื่อนเกลอ “ เพราะพวกเราทำสัญญาเลือดไปแล้วน่ะสิ หากพวกเราไม่เล่นไปตามเกมล่ะก็อาจจะมีอันตราย ”  ธารนทีพูดพร้อมกับมองแผลที่นิ้วอันเกิดจากรอยเข็ม เลือดหยุดไหลแล้ว จะมีก็เพียงคราบโลหิตแห้งกรังรอบๆ “ จำที่น้ำเล่าว่าฝันเห็นสัตว์คล้ายๆสุนัขป่านั่นได้ไหม ” ธารนทีเอ่ยถึงสัตว์อสูรที่มีรูปร่างน่าเกลียดน่ากลัว ถ้าเป็นไปได้เธอไม่อยากพบเจอมันอีก เพื่อนรักทั้งสองพยักหน้า ไม่มีใครพูดแทรกขัดจังหวะ “ น้ำคิดว่านั่นเป็นหนึ่งในวิญญาณร้ายที่กระจกสามารถควบคุมหรือใช้งานได้ ดังนั้นถ้าเราหนี ก็ไม่แน่ว่าจะปลอดภัย อาจจะโดนตามล่าไปตลอดชีวิต ” เด็กสาวเอ่ยในสิ่งที่ตนเองเชื่อและรู้สึก โดยเฉพาะสิ่งที่เพื่อนผู้ล่วงลับได้เอ่ยขึ้นมาประโยคหนึ่ง พวกมันคือเผ่าพันธุ์ปิศาจ ? เผ่าพันธุ์ผีดูดเลือด ? หมายถึงอะไรกัน ? แวมไพร์ในนิยายที่เห็นกันดาษดื่นอย่างนั้นหรือ แม้ไม่น่าเชื่อว่าจะมีอยู่จริง ทว่าเหตุการณ์ที่พึ่งเกิดกับพวกเธอไปก็เป็นเหตุที่ไม่ควรจะเกิดขึ้นได้เช่นเดียวกัน “ งั้นพวกเราควรจะทำยังไง ” คราวนี้วิไลวรรณถามขึ้นมาบ้าง ธารนทีนิ่งไปอึดใจ ก่อนจะเงยหน้ามองเพื่อนทั้งสองช้าๆ เธอกำหมัดแน่นก็จะตัดสินใจพูดออกไป “ เราต้องเล่นไปกับมัน หนีพวกวิญญาณร้ายนั่นให้ได้ แต่เราจะไม่หนีซะทีเดียว เราจะหนีไป ! สู้ไป ! แค่เวลาตั้งแต่อาทิตย์ตกจนถึงสว่างคงจะพอไหวอยู่  ” “ และนี่เป็นเวลาที่พวกเราจะทำเพื่อเกดบ้าง ” ธารนทีพูดพร้อมกับเชิดหน้าขึ้น ในความหวาดกลัวของแววตานั้นปรากฏประกายแห่งความกล้าและความหวังซ่อนลึกอยู่ภายใน “ เพ็ญก็คิดว่าอย่างนั้น ” เพ็ญรตาคิดเช่นเดียวกับธารนที ถึงตอนนี้ทั้งน้ำและเพ็ญต่างก็หันไปมองวิไลวรรณเพื่อรอคอยการตัดสินใจ รันยังคงนิ่งหลับตา ในใจของเธอขณะนี้มีมโนภาพของเพื่อนที่เธอรักมากที่สุด เพื่อนที่มีแต่ให้ เพื่อนที่ไม่เคยสักครั้งที่จะโกรธหรือไม่เคยแม้แต่จะดุว่ายามเมื่อเธอทำผิด เด็กสาวนักกรีฑากำมือแน่น เหงื่อแตกจนชุ่มโชกทั่วทั้งเรือนกาย การตัดสินใจครั้งนี้จะเปลี่ยนแปลงอนาคตของเธอโดยสิ้นเชิง รันสูดลมหายใจเข้าช้าๆลึกๆเพื่อคลายความตื่นเต้น จากนั้นจึงค่อยๆลืมตา “ ตกลง ว่าไงก็ว่าตามกัน ” เป็นความกล้าหาญที่สุดที่มาจากสาวขี้กลัวเช่นเธอ “ เย้ ! ” เพื่อนทั้งสองโผเข้ากอดวิไลวรรณด้วยความดีใจ “ เดี๋ยวก่อนๆ ” คนถูกกอดร้องเสียงหลง เธอรู้สึกเขินเหมือนกันที่อยู่ๆก็โดนกอดเช่นนี้ “ แล้วที่ว่าสู้น่ะ จะสู้ยังไง ” คำถามของรันทำให้บรรยากาศครื้นเครงเมื่อสักครู่หมดไปแทบจะในทันที “ แหะๆ ก็ไม่รู้เหมือนกัน ” ธารนทีตอบเสียงอ่อย เล่นเอาคนฟังหน้าซีดไปเหมือนกัน “ นั่นสิ ใครจะเจออะไรก็ยังไม่รู้ แถมห้ามติดต่อกันอีก ” เพ็ญรตาเอ่ยหลังจากนิ่งใช้ความคิดชั่วครู่ “ เอาเป็นว่าพวกเราต้องคิดดัดแปลงแก้ไขตามสถานการณ์ ยังไงเสียเอาชีวิตตัวเองให้รอดก่อน ” ธารนทีผู้เสมือนเป็นผู้นำทีมกล่าว ทั้งเพ็ญรตาและวิไลวรรณต่างก็พยักหน้ารับปาก หลังจากนั้นทั้งสามจึงออกไปว่าจ้างรถสี่ล้อเล็กเพื่อบรรทุกกระจกปริศนามุ่งสู่บ้านของเกศนีย์ตามที่คุณลุงเจ้าของร้านเฟอร์นิเจอร์ในความฝันได้บอกไว้ ... ... จากคุณ : Luckard - [ 7 ก.พ. 51 18:30:49 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ... ... เมื่อไปถึงบ้านของเกศนีย์ ทั้งสามพบว่าบ้านของเพื่อนรักผู้วายชนม์นั้นไม่มีใครอยู่สักคน เมื่อสอบถามเพื่อนบ้านก็ได้ความว่าทั้งบิดาและมารดาของเกศนีย์ไปเฝ้าศพอยู่ที่วัด กว่าจะกลับเข้ามาก็คงพรุ่งนี้เช้า แต่อย่างไรก็ตามก็ได้ฝากกุญแจบ้านไว้เผื่อว่าจะมีใครมาเอาของหรือมาทำธุระจะได้มาหยิบยืมกุญแจที่ฝากไว้ได้ ถึงตอนนี้เด็กสาวทั้งสามประหลาดใจยิ่งนัก ด้วยระหว่างทางที่นั่งรถมา พวกเธอพยายามคิดหาเหตุผลแทบตายเพื่อจะอธิบายกับพ่อแม่ของเกศนีย์ในการที่จะนำกระจกรูปร่างประหลาดพิสดารนี้ไปตั้งไว้ ณ ตำแหน่งตีนบันได ตำแหน่งที่เกศนีย์เสียชีวิต ! แต่การณ์เสมือนกับจะอำนวยความสะดวกอย่างน่าประหลาด ราวกับมีอะไรสักอย่างที่มีฤทธาอำนาจเหนือธรรมชาติวิสัยที่คอยชักใยเหตุการณ์ให้ประจวบเหมาะคล้องจองกันอย่างไม่น่าเชื่อ ถึงตอนนี้สาวน้อยทั้งสามถึงกับขนลุก ธารนทีรีบขอยืมกุญแจจากเพื่อนบ้านเพื่อนำกระจกเข้าสู่ในตัวบ้าน และเมื่อไขกุญแจแล้วจึงรีบให้เพ็ญรตาวิ่งข้ามถนนไปยังร้านทำกุญแจด้านตรงข้ามเพื่อปั๊มกุญแจเพิ่มอีกสามดอก สามดอกสำหรับพวกเธอสามคน เนื่องเพราะไม่อาจคาดคะเนได้ว่าใครจะมาถึงก่อนหลัง นึกแล้วใจหาย ขอให้พวกเราทั้งสามคนรอดมาจนครบทุกคนเถิด เพ็ญรตากลับมาจากปั๊มกุญแจแล้ว เมื่อเธอเข้ามาด้านในก็พบว่าธารนทีกำลังนั่งใช้ความคิดอยู่เงียบๆ ส่วนวิไลวรรณกำลังพลิกสมุดโทรศัพท์และใช้โทรศัพท์มือถืออยู่อีกมุมหนึ่งของห้อง เด็กสาวมองดูนาฬิกาซึ่งบอกเวลา สิบเอ็ดโมงเช้า วันนี้พวกเธอทั้งสามคงต้องลาโรงเรียนเสียหนึ่งวัน โดยจะให้เหตุผลกับอาจารย์ว่าขอหยุดเพื่อทำใจกับการจากไปของเกศนีย์ เหตุผลนี้คงจะไม่มีใครต่อว่า “ เรียบร้อยแล้ว ” วิไลวรรณพูดขึ้น พลางกดปุ่มวางหูโทรศัพท์อันแสดงว่าเธอเสร็จธุระเรียบร้อย “ รันโทรไปไหนมาน่ะ ” เพ็ญถามเรื่อยๆ “ โทรไปกรมอุตุนิยมฯ ” สาวน้อยนักกรีฑาตอบพลางใส่โทรศัพท์ไว้ในกระเป๋ากางเกง “ กรมอุตุนิยมวิทยา ?? ” คนฟังทั้งสองทวนคำของผู้พูดพร้อมกันซึ่งนั่นเป็นการถามไปในตัวด้วยว่าโทรไปทำไม “ ใช่ ... รันโทรไปถามเวลาที่พระอาทิตย์ตกวันนี้ เขาบอกว่าเวลา 18.40 น. ” สาวน้อยบอกเหตุผลที่โทรศัพท์ “ แล้วเวลาพระอาทิตย์ขึ้นพรุ่งนี้ล่ะ ” ธารนทีถามด้วยความตื่นเต้น “ 06.00 หกโมงตรงพอดี ไม่ขาดไม่เกิน ” วิไลวรรณตอบเพื่อนสาว รวมเวลาทั้งหมดเกือบ 12 ชั่วโมงที่เด็กสาวทั้งหมดมีชะตากรรมที่ต้องเผชิญ ชะตาที่ต้องหนีเพื่อเอาชีวิตรอด และไม่ใช่เพียงแค่ชีวิตของพวกเธอแต่ละคนเท่านั้น หากถ้าทั้งหมดสามารถผ่านพ้นค่ำคืนแห่งฝันร้ายนี้ไปได้ล่ะก็ เพื่อนรักจะกลับมา ? เมื่อเสร็จการขนย้ายกระจกเป็นที่เรียบร้อย สหายศึกทั้งสามได้ชวนกันไปกินข้าวในสภาพที่อิดโรย โดยเมื่อกินอาหารเสร็จพวกเธอได้ซื้อเสบียงตุนเผื่อไว้สำหรับค่ำคืนอันยาวนานคนละนิดละหน่อย หลังจากนั้นจึงเตรียมตัวที่จะแยกย้ายกันกลับ “ เพ็ญ รัน ขอให้โชคดีนะ ” ธารนทีเอ่ยด้วยใบหน้ายิ้มแย้มทว่าแฝงไปด้วยแววกังวล “ น้ำ ... เพ็ญ ... เรากลัว ” วิไลวรรณเอ่ยด้วยน้ำเสียงสั่นเทา อีกทั้งน้ำตาของนักกรีฑาสาวประจำโรงเรียนเริ่มเอ่อล้นจนปริ่มขอบ ธารนทีโผเข้าสวมกอดเพื่อนรักทั้งสองไว้แน่นโดยไม่สนใจสายตาของประชาชนคนเชียงใหม่ที่เดินผ่านไปมาในละแวกนั้น “ น้ำเองก็กลัว แต่เราทั้งสามต้องอยู่รอดต่อไปให้ได้ เพื่อเกดเพื่อนของพวกเราด้วย ” “ น้ำ ” เพ็ญรตากอดตอบเพื่อนเบาๆ ความจริงแล้วเธอก็กลัวมากไม่แพ้ใครแต่คงไม่มีประโยชน์ที่หลบหนีอีกแล้ว มีแต่หนทางที่ต้องเผชิญหน้าเท่านั้น “ เดี๋ยวเราคงต้องแยกกันตรงนี้ กลับไปหลับพักผ่อนให้เพียงพอ ไม่อย่างนั้นกลางคืนจะไม่มีแรง ” ธารนทีพูดพลางเช็ดน้ำตาที่เริ่มคลอเบ้า วิไลวรรณพยักหน้าพลางใช้หลังมือเช็ดน้ำมูก น้ำตาที่พร้อมใจกันไหลออกมาอย่างไม่ขาดสาย ส่วนเพ็ญเอามือไปกุมมือเพื่อนทั้งสองไว้พร้อมบีบเบาๆเพื่อสร้างกำลังใจให้แก่กันและกัน “ ขอให้พวกเราทุกคนปลอดภัย ” เพ็ญรตากล่าวอวยพรเบาๆจนแทบเป็นเสียงกระซิบ “ เจอกันที่บ้านเกดพรุ่งนี้เช้า ” ธารนทีตอบพร้อมกับมองวิไลวรรณด้วยความเป็นห่วง รันเป็นคนที่อ่อนแอและหวั่นไหวง่ายที่สุดในกลุ่ม เด็กสาวนั้นไม่แน่ใจว่าเพื่อนของเธอจะสามารถผ่านสถานการณ์อันร้ายกาจนี้ไปได้หรือไม่ ซึ่งจริงๆแล้วธารนทีก็ไม่แน่ใจในตัวรันเท่าๆกับไม่แน่ใจในตัวเธอเองด้วย ทั้งสามสวมกอดกันอีกครั้งก่อนที่จะแยกย้ายจากกันโดยขณะนั้นเป็นเวลาใกล้ๆบ่ายสองโมง ... ... ธารนทีสะดุ้งตื่นขึ้นอีกครั้งด้วยเสียงนาฬิกาปลุก การได้หลับเต็มตาในช่วงบ่ายทำให้รู้สึกสดชื่นขึ้นมาบ้างถึงแม้ในใจจะยังคงเครียดอยู่ก็ตามที เมื่อตื่นเต็มที่แล้วสาวน้อยจึงลุกไปจัดการเรื่องอาหารเย็นเป็นที่เรียบร้อย อาบน้ำ ทำธุระส่วนตัวจากนั้นจึงเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดทะมัดทะแมง เสร็จสรรพเธอจึงมานั่งอยู่ที่ริมหน้าต่าง แสงอาทิตย์ยามเย็นอ่อนตัวลงทุกขณะตรงข้ามกับความมืดแห่งรัตติกาลที่เริ่มโรยตัวอย่างรวดเร็ว เด็กสาวถอนหายใจช้าๆ วิญญาณร้ายที่ต้องเจอ ภูติผีวิญญาณที่เธอกลัวมากที่สุด ... ภาพอดีตที่หลอกหลอนทำให้ธารนทีค่อนข้างแน่ใจว่าจะต้องเจอกับปิศาจแบบไหน ขนทั่วร่างลุกชูชัน หากว่าต้องเผชิญหน้ากับ ‘ มัน ’  เธอจะมีสติพอที่จะหนีได้หรือไม่ เด็กสาวไม่อยากแม้แต่จะคิด ธารนทีลุกขึ้นเดินไปปิดประตูและหน้าต่างทั่วทั้งบ้าน นอกจากนั้นยังเปิดสวิตช์ไฟฟ้าทุกดวงที่สามารถเปิดได้ ทั้งนี้นั่นเพราะแสงลำสุดท้ายของดวงอาทิตย์กำลังจะจางหมดไป พร้อมกันนั้นเข็มนาฬิกาที่ข้อมือบ่งบอกเวลา 18.40 น. และนั่นคือเวลาเริ่มเกม ... เกมล่าวิญญาณ !! จากคุณ : Luckard - [ 7 ก.พ. 51 18:32:19 ]

ความคิดเห็นที่ 4 จะรอดกันมั้ยเนีย ตื่นเต้นดีค่ะ จากคุณ : Nobody's waiting for me - [ 7 ก.พ. 51 20:09:38 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ไม่รอดหมดก็ตายหมด จากคุณ : scottie - [ 7 ก.พ. 51 22:44:07 ]

ความคิดเห็นที่ 6 แค่คิดจะหนีก็เหนื่อยแล้วอ่ะ จากคุณ : หมูน้อยห้อยหัว - [ 8 ก.พ. 51 08:20:32 ]

ความคิดเห็นที่ 7 โหย ตื่นเต้น จะรอดมั้ยเนี่ย จากคุณ : หริชา (หริชา) - [ 8 ก.พ. 51 10:51:34 ]

ความคิดเห็นที่ 8 เริ่มเกมแล้ว ความสยองกำลังจะมา จากคุณ : แมวน้อยสีน้ำตาล - [ 8 ก.พ. 51 12:01:04 ]

ความคิดเห็นที่ 9 งืด น่ากลัวมากครับ พูดไม่ออกแล้ว จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 9 ก.พ. 51 20:29:19 ]

ความคิดเห็นที่ 10 อัพเดตครับ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W6324266/W6324266.html จากคุณ : Luckard - [ 12 ก.พ. 51 00:07:46 ]