PANTIP.COM : W6317555 AbGay แผนลับสลับรัก ตอนที่ 11 ลักพาตัว!!! [นิยาย]

ความคิดเห็นที่ 2

..

ชนนท์ถึงกับทึ่ง ก็จะไม่ให้ทึ่งได้ไงเมื่อคีรีพาเขาแวะทานข้าวที่ร้านอาหารข้างถนน มันเป็นเหมือนศาลาโล่งมุงจากขนาดใหญ่ปักเสาตั้งอยู่ในน้ำ รอบ ๆ มีระเบียงไม้ระแนงโปร่งให้สายลมเย็นสบายพัดผ่านเข้ามาได้
คีรียิ้มน้อย ๆ ระหว่างที่เดินนำพี่นนท์ของเขามายังโต๊ะอาหาร ตอนนี้คุณชายรูปหล่อดูเป็นตัวประหลาดมากที่สุดเพราะอยู่ในชุดหรูและหล่อจนเกินไป ขณะที่ชนนท์กลมกลืนเข้ากับผู้คนรอบข้างด้วยเสื้อยืดกางเกงยีนส์อย่างที่เขาใส่อยู่บ้านเป็นปกติทุกวัน

“สั่งเลยครับ อร่อยทุกอย่าง”

“แหม นึกว่าจะพาไปเพนนินซูล่า” ชนนท์แซว “ที่แท้ก็ก๋วยเตี๋ยวเรือรังสิต” ความจริงเขาหลักแหลมพอที่จะมองเหตุผลเบื้องหลังเรื่องนี้อยู่บ้าง และซาบซึ้งกับความละเอียดอ่อนของคีรีไม่น้อย

“บางอย่างมันก็สวยแต่รูปจูบไม่หอมครับ” คีรีเปรียบเปรย “แต่ใครบางคนแถว ๆ นี้ ทั้งหล่อทั้งน่ารัก เหลือแต่ต้องพิสูจน์ดูว่าจูบแล้วจะหอมมั้ย”

คนฟังกลั้นยิ้ม ไอ้เด็กนี่..หาช่องหยอดได้อยู่เรื่อย ๆ เลยแฮะ

“แล้วไหนล่ะ เรื่องงานที่ว่าจะปรึกษาพี่”

“ตายล่ะ” คีรีทำหน้าเหรอหรา “ผมลืมเอาเอกสารมาเสียด้วยสิ แย่จังเลยนะครับ”

ชนนท์จ้องหน้าอย่างรู้ทัน แต่คีรีก็แสดงบทบาทได้สมจริงมากจนไม่มีพิรุธ

“แต่ไหน ๆ ก็ไหน ๆ แล้ว ถือว่าพี่นนท์ให้เกียรติรับประทานอาหารกลางวันร่วมกับผมสักมื้อได้ไหมครับ”

“จริง ๆ เล๊ย จะให้พี่ตอบเราว่าไงล่ะ ตอบว่าไม่เหรอ เจอจับมัดมือชกมาแบบนี้แล้วเพิ่งจะสำนึกถึงคำว่ามารยาทเนี่ยนะ”

คนฟังยักคิ้วยียวน “อ้าว ก็ผมนึกว่าพี่นนท์ชอบแบบตบจูบ”

“ทะลึ่งนะ นี่พี่นะโว้ย ไม่ใช่เพื่อนเล่น”

“ผมก็ไม่ได้ล้อเล่นครับ ผมจริงจัง” ดวงตาสีสนิมเข้มคมจ้องกลับมาจนชนนท์รู้สึกร้อนวูบวาบแปลก ๆ จึงรีบละสายตาออกแล้วเสเปลี่ยนเรื่อง

“อ้าว แล้วจะได้กินกันไหมเนี่ย ไม่ยอมสั่งอาหารกันสักที”

คีรีฉีกยิ้ม เขาก็ยังไม่อยากรุกมากไป เดี๋ยวเหยื่อจะตื่นหนีไปก่อนล่ะแย่เลย ฮี่ๆๆๆ

มาลีมาศกดไล่เบอร์โทรศัพท์ของตนเองดูเผื่อจะพบเบอร์ใครที่ช่วยเธอตามหาพี่นนท์ได้ แต่ว่าชื่อแรกที่โชว์หราในเมนูเบอร์ที่รับสายทำให้เธองุนงง

“คุณชายคีสุดหล่อเริ่ดสะแมนแตน เอ๊ะ โทรมาเมื่อไหร่นี่ ทำไมเราจำไม่ได้แฮะ” มาลีมาศดูเวลาที่โทรเข้ามาแล้วแหงนมองนาฬิกา ไม่ถึงครึ่งชั่วโมงนี้เอง งั้นก็หมายความว่า

“แล้วของคุณล่ะครับ ผมว่าบางทีคนร้ายอาจจะมีเป้าหมายที่คุณก็ได้นะ แต่บังเอิญเจอพี่ชายคุณซะก่อน เลยลักพาตัวพี่ชายของคุณไปเรียกค่าไถ่” ตำรวจหนุ่มล่ำกล่าวด้วยสีหน้าซีเรียส “ถ้าที่คุณบอกเป็นจริงว่าพี่ชายของคุณแข็งแรงมาก คนร้ายก็จะต้องมีทั้งหมดไม่ต่ำกว่าห้าคน และคงเป็นมืออาชีพ เพราะไม่ทิ้งร่องรอยการต่อสู้เอาไว้เลย”

อ๊ายย!!! ยัยมาศรู้แล้วค่ะ คดีลักพาตัวในห้องปิดตายไขกระจ่างแล้ว และคนร้ายก็คือ....

“หนอย พี่นนท์นะพี่นนท์ คุณชายคีต้องโทรมาหามาศแน่ ๆ แต่พี่นนท์บังอาจชุบมือเปิบ แถมยังปล่อยให้เราเป็นห่วงจนหัวปั่น คอยดูเถอะพี่ชาย แค้นนี้ต้องชำระแน่ ๆ” สาววายใจเด็ดกำหมัดประกาศอย่างมาดมั่น

ชนนท์ซึ่งมารยาทบนโต๊ะอาหารดีอยู่แล้ว ก็รับประทานก๋วยเตี๋ยวอย่างสุภาพ ไม่ซดโฮกฮาก แต่คุณชายคีรียิ่งแล้วใหญ่ กว่าจะม้วนกว่าจะพันเส้น มากพิธีรีตองยังกับอยู่ในรั้วในวังมา

“พี่ถามแกจริง ๆ เถอะ ไม่เหนื่อยบ้างหรือไงเก๊กขนาดนี้เนี่ย” สรรพนามเริ่มเปลี่ยนแปลงหมายถึงความรู้สึกสนิทใจมากขึ้นของหนุ่มรุ่นพี่

คุณชายรูปงามทำหน้าเหรอหรา “เก๊กอะไรเหรอครับ”

“ก็แบบเนี้ย” คนตอบทำท่าประดิดประดอยเลียนแบบคีรีได้ทุกกระเบียดนิ้วจนต้นแบบหลุดหัวเราะ

“ฮ่าๆๆ มันเป็นนิสัยน่ะครับ ถ้าอยู่ในที่สาธารณะ ผมก็ต้องเก๊กแบบนี้ล่ะครับ”

ชนนท์รู้สึกว่ามีบางอย่างที่คนตรงหน้าไม่ได้เอ่ยออกมา มันเป็นความเศร้าสร้อยลึก ๆ ในดวงตา ที่ปรากฏขึ้นวูบเดียวก็จางหาย

“พี่นนท์อิ่มยังครับ ทานของหวานเพิ่มไหม”

“อิ่มล่ะ ไม่ทานหรอก พาพี่กลับไปเลยได้ป่ะ”

“อะไรกัน ไม่อยากอยู่กับผมนานขนาดนั้นเชียว” เจ้าของใบหน้าคมทำน้ำเสียงให้เหมือนน้อยใจ แต่ใบหน้าปิดซ่อนความเจ้าเล่ห์ไม่มิด

“ก็คงงั้นล่ะ หึหึ” ชนนท์ตอบอย่างใจร้าย

หน้าบ้านวนเวศกาสร มาลีมาศเอาม้านั่งสูงสำหรับสอยมะม่วงมาตั้งไว้ในสวน พร้อมกับไปนั่งบนม้านั้นและถือกล้องส่องทางไกลไว้คอยสอดแนม
รถปอเชต์แดงแล่นเข้ามาจากปากทางอย่างอ้อยอิ่งผิดกับขามา เหมือนกับอาลัยผู้โดยสารในรถเต็มที จนในที่สุดก็มาหยุดที่หน้าประตูรั้ว คีรีเดินอ้อมมาจะเปิดประตูรถให้ แต่ชนนท์ชิงเปิดออกมาเองเสียก่อน

“ผมขอโทษนะครับ ที่พาพี่นนท์ออกไปโดยไม่เต็มใจ”

เห็นหน้าหงอย ๆ กับเสียงเศร้า ๆ ชนนท์ก็ใจอ่อน

“เฮ้ย ไม่เป็นไร อย่างน้อยพี่ก็ได้กินฟรี ฮ่าๆๆ”

“ผมชอบพี่นนท์นะ” อย่างไม่รอให้อีกฝ่ายตั้งตัวคีรีพูดต่ออย่างเร็วปรื๋อ “ผมไม่เคยมีพี่ชายน้องชายมาก่อนเลย ไม่นึกเลยว่าความรู้สึกที่มีพี่ชายจะอบอุ่นขนาดนี้”

ชนนท์นิ่งอึ้ง

“กอดผมหน่อยได้มั้ยครับ กอดแบบที่พี่ชายจะกอดน้องคนหนึ่ง” คีรีอ้าแขนรอ อีกฝ่ายลังเลอยู่ครู่หนึ่งก็ตัดสินใจเอื้อมมือทั้งสองข้างตอบรับ ใบหน้าของคีรีเข้าไปซบที่หัวไหล่นิ่งอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะเงยขึ้นน้อย ๆ ให้ริมฝีปากอยู่ระดับใบหู ชนนท์รู้สึกได้ถึงลมหายใจร้อนผ่าวที่สัมผัสผิวหนังอ่อนบางตรงนั้น

“อื้ม จูบก็หอมจริง ๆ ด้วยแฮะ”

ผู้สูงวัยกว่าถึงค่อยทราบว่าตนเสียรู้เจ้าเด็กแสบเสียแล้ว จึงรีบผลักมันออกไปซะ “หนอย ไอ้เด็กกะล่อน” ส่วนคีรีวิ่งหนีไปให้พ้นรัศมีฟาดงวงฟาดงาของชนนท์เรียบร้อยก็ยิ้มเผล่

“แล้วเจอกันใหม่นะครับ พี่นนท์ที่รักของผม”

ไม่นานรถปอเชต์แดงก็แล่นหายไปจากหน้ารั้ว ทิ้งชนนท์ให้ยืนเตะฝุ่นตามหลังระบายความเจ็บใจ

บนหอสังเกตการณ์ชั่วคราวเหนือยอดมะม่วง มาลีมาศร้องกระซิก ๆ พลางกดโทรศัพท์หาคุณตำรวจ

“คุณตำรวจขา ขอถอนแจ้งความเรื่องเก่าค่ะ เรื่องใหม่เหรอคะ ลักพาเหมือนกันค่ะ แต่เป็นดิฉันที่ถูกลักพาหัวใจไป อะไรนะคะ ไม่รับแจ้งเหรอคะ งื๊ดๆ ง่า สายตัดซะแล้ว”

อีกมุมหนึ่งในเพ้นท์เฮ้าส์ลับของตำรวจหนุ่มหล่อล่ำ เสียงหวานถามหนุ่มหล่อซึ่งอยู่ในชุดกึ่งเปลือยตามตัวเต็มไปด้วยน้ำตาเทียน และสะดุ้งน้อย ๆ เมื่อเทียนร้อน ๆ หยดใส่ผิวขาวละเอียด

“ใครโทรมาคะ”

“ชะนีน่ะ อย่าไปสนใจเลย”

“เรียกผู้หญิงว่าชะนีได้ไงคะ” อีกเสียงที่หวานไม่แพ้กันแทรกจากมุมมืด “อย่างนี้ต้องถูกลงโทษ”

ควั่บ!

แส้หนังดำสะบัดใส่หน้าท้องซิกแพค นายตำรวจหนุ่มแอ่นกายรับร้องครางอย่างร้อนเร่า

“แองเจิ้ลเนิร์สอย่างพวกเราพร้อมจะช่วยเยียวยาให้คุณหายจากอาการลักเพศนะคะ อย่าต่อต้านค่ะ เปิดอ้า...และต้อนรับพวกเราแต่โดยดี”

พยาบาลสาวแว่นในชุดรัดรูปย้ำเตือน และเอียงแท่งเทียนที่ถือในมือให้น้ำตาของมันหยดราดลงบนหัวนมสีชมพูอ่อนของเขา

โอ้วววววววว!!!

..

จากคุณ : ปฤษณะ - [ 9 ก.พ. 51 18:08:00 ]

ความคิดเห็นที่ 6

เอาจริง ๆ เหรอครับ ค้างไม่รู้ด้วยนะ >,<

แสงแดดยามเช้าส่องลอดผ่านหน้าต่าง บังตาพลาสติกสีนวลของห้องพิเศษถูกพลิกขวางเกือบตั้งฉากกับผืนกระจกหน้าต่างเรียบ พอให้ผู้กึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่บนเตียงเหม่อมองทิวทัศน์ราง ๆ ภายนอกห้อง

ก๊อก ๆ

เสียงเคาะประตูอย่างสุภาพตามด้วยการเข้ามาของสหายเก่าทั้งสอง ฯพณฯท่านหิรัญ กับคุณหญิงภารดี

“สวัสดีค่ะ” ภารดีเอ่ยทักก่อน แววตาของธนินทร์แช่มชื่นขึ้นวูบหนึ่งก่อนหมองกลับเหมือนเก่า

“สวัสดีครับเจ้าสัว” หิรัญยิ้มกว้างและสาวเท้าเข้าใกล้เตียง ธนินทร์ยื่นมือออกมาแล้วครางเรียกชื่อเกลอเก่า

“อางึ้น..”

เจ้าของชื่อรับมือนั้นมากุมไว้พลางตบหลังมือเบา ๆ

“ผมมาเยี่ยม มีของฝากด้วยตามธรรมเนียม” เขาหันไปทางภารดี หล่อนยิ้มรับแล้วยื่นกระเช้าเยี่ยมที่เต็มไปด้วยผลไม้ให้หิรัญ แต่ท่านหัวหน้าพรรคฝ่ายแค้นกลับบุ้ยให้เธอนำไปวางไว้บนหลังตู้วางของแทน

“เดี๋ยวดิฉันไปหามีดมาปอกผลไม้นะคะ” คุณหญิงภารดีอมยิ้มระหว่างที่หาข้ออ้างปลีกตัวไป แก้มอิ่มของเธอนูนขึ้นอย่างน่ารัก ในความสง่าของวัยสี่สิบกลาง ๆ เธอก็ยังคงงดงาม

“อางึ้น อั๊วเสียใจ อั๊วเสียใจเหลือเกิน ทำไมอาตี๋ต้องทำอย่างงี้”

เมื่ออยู่เพียงสองต่อสองถ้อยคำที่กดเก็บไว้พลันพรั่งพรูออกมา

“อั๊วไม่ดีใช่ไหม อั๊วแย่ตรงไหน ทำไมอาตี๋ไม่รักอั๊ว”

“ใจเย็น ๆ เจ้าสัว” เจ้าของใบหน้าคมคร้ามตบหลังมือของอีกฝ่ายเบา ๆ เพื่อปลอบ กาลเวลาแทบไม่อาจพรากความหล่อเหลาได้เลย

“ยี่สิบสี่ปีก่อน” หิรัญเท้าความ “เกิดอะไรขึ้น เจ้าสัวจำได้มั้ย”

“จำได้ เมียอั๊วกับเมียลื้อตั้งท้องพร้อมกัน” นัยน์ตาของเจ้าสัวเปล่งประกายเมื่อพูดถึงอดีต “อั๊วยังเคยพูดติดตลกว่าถ้าเป็นผู้หญิงกับผู้ชายก็จะให้หมั้นหมายกัน แต่นี่เป็นผู้ชายกับผู้ชาย อั๊วยอมไม่ได้ โธ่..อาตี๋ของอั๊ว” ไม่ทันไรธนินทร์ก็เศร้าต่อ

“เจ้าสัวจำไม่ได้จริง ๆ หรอก” หิรัญกล่าวด้วยดวงตาของผู้เจนโลก ดวงตาสีสนิมนั้นลึกล้ำเป็นวงแหวนอันงดงามน่าหลงใหล ธนินทร์จ้องลงไปในดวงตาคู่นั้นดังต้องมนตร์สะกด “แต่เอาเถอะ งั้นผมจะเล่าให้เจ้าสัวฟัง ตั้งแต่สมัยที่เรายังเรียนด้วยกัน ตอนนั้นเราอยู่ปีสามใช่ไหม แล้วก็มีลูกพี่ลูกน้องของเจ้าสัวที่อยู่ปีหนึ่ง”

“อาเล้ง” คนป่วยโพล่งขึ้นมา

“นั่นล่ะ ๆ ตอนนั้นที่ผมโกรธจัด และเรียกน้องของเจ้าสัวว่า..อีกระเทย” เปลือกตาของหิรัญหรี่แคบลงเล็กน้อยเหมือนจะเน้นยำถึงใจความสำคัญ “แต่เจ้าสัวกลับพูดว่า”

“พูดว่าอะไร”

“เจ้าสัวพูดว่า อาเล้งไม่ได้เป็นตุ๊ดเป็นกระเทย แต่เพราะเขารักผม เขาถึงเป็นเช่นนี้ เจ้าสัวจำได้ใช่ไหม”

“อ้อ...”

“ตอนนั้นผมไม่เคยเอาใจเขามาใส่ใจเราหรอกนะ ผมไม่เคยคิดด้วยซ้ำว่าคนที่เป็นแบบนั้น ต้องอาศัยพลังมากแค่ไหนเพื่อยืนยันสิ่งที่เขาเป็น และในกรณีนี้มันก็คือความรัก” หิรัญบีบมือของเพื่อนเบา ๆ “ความรักมีพลังมหาศาลนะเจ้าสัว ความรักทำให้อาเล้งในตอนนั้นกล้าที่จะถูกตราหน้าว่าตุ๊ดหรือกระเทย และความรักที่เกิดขึ้นเมื่อยี่สิบสี่ปีก่อนของผม เมื่อผมได้เห็นเลือดเนื้อของผมเองถือกำเนิดขึ้นมา..”

ธนินทร์กัดกรามข่มกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหล เขานึกถึงตีนแดง ๆ เท่าฝาหอย และวินาทีแห่งความปีติอยู่เช่นกัน เขาจูบปลายเท้าเล็ก ๆ แดง ๆ นั่นไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง เขาเห่อ อุ้มเจ้าตี๋น้อยไปอวดใครต่อใคร แม้ว่าจะต้องตื่นมากลางดึกเมื่อเจ้าตี๋น้อยงอแง จนไม่สามารถหลับได้เต็มตื่นสักคืน แต่เขาก็ยังรัก..รักเจ้าตัวเล็กแทบขาดใจ

“..ผมสาบานกับตัวเอง” หิรัญพูดต่อ “ผมสาบานว่าจะรักเขา จะไม่ทอดทิ้งเขา ถึงแม้ว่าผมจะต้องถูกตราหน้าว่าเป็นพ่อของเกย์หรือกระเทยก็ตาม”

น้ำตาหยาดหนึ่งไหลออกมาอาบแก้มที่เริ่มมีริ้วรอยของวัย

“อางึ้น..อั๊ว อั๊ว”

“เจ้าสัวเป็นพ่อที่ดี” หิรัญยิ้มปลอบใจ “ผมรู้เจ้าสัวหวังดีต่อเจ้าตี๋เสมอ แต่ลูกน่ะ..เราเลี้ยงเค้าได้แต่ตัวเท่านั้นล่ะนะ”

ธนินทร์พูดไม่ออก มือของหิรัญคลายออกเบา ๆ ให้เจ้าสัวได้ใช้มือทั้งสองปิดดวงตาไว้...

ข้างเจ้าตี๋ เมื่อคีรีไม่อยู่หนูก็ร่าเริงสิครับ ได้เวลาที่หนูน้อยจะออกมายืดแข้งยืดขานอกห้องอันอุดอู้และโสโครก (จะโสโครกได้ไงฟะ นั่นมันคอนโดสุดหรูของคุณชายคีฯในตำนานนะเฟ้ย!)

แต่เจ้าตี๋ไม่ได้ออกมาข้างนอกด้วยขาทั้งสองข้างของตนเองหรอกนะครับ อ้าว..แล้วออกมายังไงล่ะ ขอย้อนกลับไปเมื่อสามชั่วโมงก่อนหน้าก็แล้วกัน

13.30

นิ๊งหน่อง นิ๊งหน่อง นวลน้องนั้นท้องเมื่อไหร่ ทำไมไม่ทักไม่ทาย หรือจำไม่ได้ว่าพี่ชื่อนิ๊งหน่อง...

บดินทร์กระโดดตระครุบโทรศัพท์ของตัวเองแทบไม่ทัน เขาแอบหวังว่ามาลีมาศจะปิ๊งเขาอยู่เงียบ ๆ แล้วโทรมานัดเขาไปดินเนอร์แถว ๆ ที่ไหนสักแห่งในโลก แต่ว่าเบอร์โทรที่ไม่คุ้นเคยทำเขาขมวดคิ้ว

“โหล ๆ ใครครับ”

“เสียงเรียกเข้าน่ารักดีนะ” เสียงลึกลับจากปลายสายเอ่ยทัก

“ห๊า?” เจ้าตี๋ทำหน้าเหวอ เขากำลังประมวลผลว่าอีกฝ่ายพูดถึงอะไรอยู่ “อ๋อ ทำไมครับ มีปัญหาไรกับนิ๊งหน่องของผม”

“หึหึ” เสียงนั้นหัวเราะในลำคออย่างเจ้าเล่ห์ “ไม่สงสัยเหรอ ว่าเราได้ยินเสียงเรียกเข้าของตี๋จากที่ไหน”

“อ๋อ เฮ้ย! อ้าว ที่ไหนล่ะ อย่ามาโรคจิตนะ”

“เอ... ที่ไหนน้า.. ตรงระเบียงข้างนอก หลังผ้าม่าน ในตู้เสื้อผ้า บนฝ้าเพดาน หรือว่าตรงไหนดี” บดินทร์เหลือบสายตาลอกแลกมองไปทั่วห้อง เขาก้าวไว ๆ ไปพลิกผ้าม่าน ระหว่างนั้นก็พยายามเก็บข้อมูลของบุคคลลึกลับให้ได้มากที่สุด “รู้ได้ไงว่าผมชื่ออะไร”

หลังผ้าม่านเป็นกระจกใสมองเห็นท้องฟ้าขมุกขมัวและยอดตึกสูงลิบยังกับจะแข่งกันเสียดฟ้า เขาหันกลับไปเปิดไฟแล้วผลักประตูห้องน้ำเข้าไป

“แล้วไม่อยากรู้เหรอว่าเราคือใคร”

ข้างในห้องน้ำ มีเพียงเงาไหวพะเยิบพะยาบของม่านกั้น เจ้าตี๋รวบผ้าพลาสติกบางใสนั้นออกเพื่อพบกับอ่างไร้น้ำ เสียงหยดติ๋ง ๆ ของก๊อกน้ำที่ปิดไม่สนิททำให้เขาประสาทเสีย หนุ่มเชื้อจีนรีบหมุนมันให้ปิดสนิท

“แล้วนายเป็นใคร”

ชะรอยอีกฝ่ายจะได้ยินเสียงรูดผ้าพลาสติก “ฮิฮิ ไม่ต้องไปหาในห้องน้ำหรอก เราไม่ได้อยู่ที่นั่น”

“ผมจะวางล่ะ” บดินทร์ตัดสินใจที่จะหยุดการติดต่อ แล้วโทรขอความช่วยเหลือจากเพื่อนรัก

“อ๊ะ เดี๋ยวสิ ไม่ตรวจดูตรงทางเดินหน้าห้องหน่อยเหรอ เผื่อจะมี...”

สัญญาณขาดหายไป อีกฝ่ายกดวางพร้อมกับคำพูดเป็นปริศนา

13.20

ประตูลิฟต์ที่ใช้สำหรับขนของเปิดออกทางชั้นใต้สุดของอาคารตรงส่วนที่ติดกับลานจอดรถเปิดค้างไว้ระหว่างที่แม่บ้านสาวกำลังเข็นถังขยะสีดำใบใหญ่เข้าไปในลิฟต์ รปภ.หนุ่มหุ่นเพรียวเอวคอดกิ่วของแม่บ้านถึงกับกลืนน้ำลายเอื้อก ผิวของหล่อนขาวผ่องเนียนเรียบจนเขานึกอยากเข้าไปขยำขยี้ แต่เสียดายที่ใบหน้าถูกปิดบังไว้ด้วยผ้าปิดปากกับที่เก็บผมตามปกติของคนทำความสะอาดในคอนโด จนไม่มีใครสามารถรู้ได้ว่าองค์ประกอบอื่นของดวงหน้านอกจากดวงตากลมโตนั้นจะจิ้มลิ้มสักเพียงไหน

แม่บ้านหุ่นนางแบบส่งยิ้มผ่านดวงตาพริบพรายแล้วเข็นถังขยะใบใหญ่สีดำเข้าไปในลิฟต์

16.00

คุณชายคีพาปอเชต์สุดรักของตนเข้ามาในที่จอดรถ รปภ.คนเก่ายิ้มยิงฟันให้ ซึ่งคีรีก็ผงกหัวทักทายตอบเนื่องจากเห็นกันอยู่บ่อยครั้ง

เขาจอดรถเรียบร้อยก็ควงกุญแจในมืออย่างอารมณ์ดี วันนี้คุ้มสุด ๆ นอกจากลากพี่นนท์มาเดทด้วยได้แล้วยังได้แต๊ะอั๋งก่อนกลับอีก พอรื่นเริงบันเทิงใจก็นึกถึงเจ้าตี๋เพื่อนรัก ป่านนี้จะอุดอู้อยู่ในห้องคนเดียวน่าสงสารแย่ คุณชายรูปหล่อจึงรีบตรงดิ่งไปที่ห้องของตนทันที

“ตี๋โว้ย” คนหน้าหงิกเคาะห้องอยู่ตั้งนานสองนาน (รวมแล้วสี่กับอีกเศษสามส่วนห้าวินาที) จนชักหงุดหงิด เขาจำใจหยิบการ์ดของตนมารูดเปิดห้อง เขากะจะไปเฉ่งกับเจ้าตี๋น้อยเสียหน่อยแต่เห็นสภาพห้องที่ถูกรื้อกระจุยกระจายก็ถึงกับยืนตะลึงอยู่หน้าประตู

“ไอ้ตี๋!” คีรีพุ่งตัวเข้าไปทันทีที่ได้สติ เขากวาดสายตารอบ ๆ ห้องโล่งที่ไร้วี่แววของเพื่อนรัก ประตูห้องน้ำถูกเปิดทิ้งไว้ มีแสงไฟสีส้มจาง ๆ ส่องลอดออกมา ผ้าม่านก็ถูกรูดเปิดไว้ ให้แสงยามอาทิตย์อุทัยย้อมภายในห้องจนเป็นสีแดงฉาน

คนร้อนใจกระชากประตูห้องนอนเปิดออก ปลายเท้าลึกลับโผล่ออกมาขัดขวางจนคีรีหกล้มปลายคางกระแทกฟาดกับพื้น ถึงจะมีพรมรองรับแต่แรงกระแทกขนาดนี้ทำให้แก้วหูลั่นเปรี๊ยะสมองก็มึนงงจนสั่งการไม่ถูก เขาได้ยินเสียงแว่ว ๆ ของใครสักคนออกคำสั่งอะไรสักอย่าง...

..

จากคุณ : ปฤษณะ - [ 10 ก.พ. 51 00:54:28 ]