ฉันไม่รู้หรอกนะว่า   เนิ่นนานเท่าไหร่แล้ว ที่ฉันไม่ได้เจอเธอได้แต่คิดถึงเธอ มีแต่คิดถึงเธอ อยูคนเดียวอย่างนี้...

"เค...ตัวเองรักเค้ามั้ย" ฉันเอ่ยถามขณะที่กำลังขับรถ สายตาเหลือบดูว่า เค้ารู้สึกยังไง  "ก้อ...รู้สึกดี" เค้าเอ่ยขึ้น สายตาเค้าทอดมองไปข้างหน้า เหมือนคิดอะไรในใจบางอย่าง

"ตัวเองไม่เคยรักเค้าเลยใช่ไหม" ฉันเอ่ย ขณะที่ขอบตาเริ่มมีน้ำตาคลอ ๆ " ไม่ใช่อย่างนั้น...นะ..ขับรถไป" เค้าหลีกเลี่ยงที่จะสนทนาต่อ

และเค้าก็คงคาดเดาว่าบรรยากาศการสนทนาส่อเค้า ว่าไม่ดีซะแล้ว  "แต่เรารักเคนะ..รักมากด้วย ไม่รู้ทำไม รัก..ทั้งที่รู้ว่าเป็นไปไม่ได้" ฉันพูดได้แค่นั้นน้ำตาก็ไหลเป็นทางออกมา เค้าเงียบ ไม่เอื้อนเอ่ยคำใดให้ได้ยิน ...

เค้าเอื้อมมือเปิดเพลงเพื่อกลบความเงียบ "อยู่ในมุมมืดมน เป็นแค่คนชั่วคราว
ช่วยให้เธอคลายเหงายามเขาไม่ต้องการ ฉันต้องรอแค่ไหน ให้เธอเลิกกับเขา ไม่อยากทนซ่อนเร้นรักของเรา ต้องรออีกเท่าไหร่......."

เสียงเพลงทำให้ฉันร่ำให้..ความคิดของฉันทอดไปไกล หากไม่มีวันนั้น มันคงจะไม่มีวันนี้ วันที่เค้าโทรศัพท์มาหาทุกวัน วันที่เค้าไม่มีใคร และวันที่อะไร อะไร ไม่ได้เกิดขึ้นระหว่างเรา

"ณชา.. อยู่กับผมนะ เราจะใช้ชีวิตด้วยกัน" เค้าเอ่ยปากขอร้อง
ในขณะที่ฉันกำลังตัดสินใจ

"แล้ว..หากแฟนคุณกลับมาคืนดีกับคุณหล่ะ"  ฉันรีบตั้งข้อแม้
"ไม่มีวันนั้น มันไม่มีทางเป็นวันนั้น  ผมสัญญา

" หลายวันผ่าน   จากวันเป็นเดือน    เค้ายังโทรศัพท์มาหาทุกวัน ไม่เคยเปลี่ยน เรานัดเจอกันบ่อยขึ้น      แต่มีบางอย่างที่ทำให้ฉันรู้สึกสังหรณ์ใจกลัวการเปลี่ยนแปลงระหว่าง   "เรา"    
" เค...เราว่าตัวเองกลับไปคืนดีกับแฟนเถอะนะ ยังไงตัวเองก็เลือกเค้าแล้ว"    

ฉันไม่ได้พูดเพื่อให้ตัวเองรู้สึกดี แต่มันออกมาจากใจ หากคบกันมากไปกว่านี้ แล้วการเปลี่ยนแปลงเกิดขึ้น ฉันกลัว.....กลัวหัวใจตัวเองจะรับไม่ได้

"เป็นไปไม่ได้หรอก ณชา ตัวเองยังไม่รู้ใจเค้าอีกเหรอ เค้าเปลี่ยนไปหรือไง ทำไมตัวเองคิดแบบนี้" เค้ายังคงยืนยันคำเดิมอีกครั้ง

แม้วันที่ผ่าน ที่คบ ใจฉันยังกังวลอยู่ แต่ก็รู้ว่าตัวเองรักเขาเข้าไปทั้งหัวใจ "เป็นของผมนะ.. ณชา... แล้วเราจะได้อยู่ด้วยกัน  ความเหงา  ความรัก  และความสม่ำเสมอ เป็นปี ๆ ที่เขาหยิบยื่นให้ มันทำให้หัวใจฉันสั่นเทิ้ม...........และหลงงมงายไปว่า..นั้นคือความรัก..........

"เค..เค้าจะไปต่างจังหวัด แต่ไม่มีเพื่อน ไปส่งหน่อยนะ" ฉันเอ่ยปากขอร้องเขา  " ได้สิ.." เขายังคงตามใจเหมือนเช่นเคย

...แต่หลายวันผ่านไป เขากลับไม่เหมือนเดิม ไม่เคยโทรมา ทั้ง ๆ ที่สัญญาว่าจะไปส่ง     "ขอโทษนะ..เปลี่ยนเบอร์โทรหน่ะ..ชีวิตวุ่นวายช่วงนี้"      

หัวใจของฉันที่ใจจดใจจ่อกับทุกถ้อยคำสัญญาที่เขาเคยให้ไว้ รู้สึกแช่มชื้นขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก      ...ที่รัก..พรุ่งนี้สินะ.. พรุ่งนี้เราจะได้เจอกัน

ฉันกระโดดกอดเขาดีใจอย่างบอกไม่ถูก  แต่..ดูสีหน้าและท่าทีของเขาเปลี่ยนไป เขาไม่ใช่คนเดิมอีกแล้ว  ..ฉันเก็บงำความรู้สึกนี้ไว้แต่ใจยังยิ้ม อย่างน้อยฉันก็ได้เจอเขาสมใจ  

"ณชา ..ตัวเองขับรถไปนะ เค้ารู้สึกเพลีย"  ดูท่าทางของเขาเหมือนกำลังใช้ความคิด      "เป็นอะไรหรือเปล่า..งานเยอะมั้ย  พักผ่อนบ้างนะ เราไม่อยากเป็นโสด"

เขายังคงเงียบ เม้มปาก เหมือนอยากจะพูดอะไรบางอย่าง    "ณชา.."เค้าเอ่ยขึ้น    "อืม..มีไร"     ฉันฮัมเพลงไปสายตามองทางข้างหน้ามือจับพวงมาลัยแน่น

 "เรากลับไปคืนดีกับปอยแล้ว"   ปอย  ผู้หญิงที่เค้าเอ่ย คือชื่อแฟนเก่าที่เค้าเลิกรากันไปเกือบปี

ฉันรู้สึกตื้อ ๆ ที่หัวอย่างบอกไม่ถูก มันสับสน มันอยากร้องไห้ แต่กลับไม่มีน้ำตาสักหยด นี่ฉันคิดไปเองคนเดียวหรือ...ฉันคิดไปไกลคนเดียวอย่างนั้นหรือ ฉันหยุดรถ เอี๊ยดดดดด....น้ำตาไหลพราก

....ซบหน้ากับพวงมาลัย  สักพัก  .."ดีแล้วหล่ะนะ เราก็ปราถนาให้เป็นอย่างนั้น แต่ขอให้เราเสียใจนะ ได้ไหม เราจะไม่อะไรเลย.................


เขียนไม่ออกแล้วค่ะ เขียนสด ๆ ค่อยเข้ามาต่อใหม่นะคะ


"ณชา..ถ้าตัวเองเป็นเราจะทำแบบเรามั้ย"  เค้ายังคงพูดต่อด้วยท่าทีเรียบเฉย
"เราอยู่ห่างกันนะ ปอยเค้าก็อยู่ใกล้ ๆ เค้าก็ไม่มีใคร" ฉันยังคงเงียบ ปล่อยให้เขาได้พูดความรู้สึกของเขาต่อ

"เรารู้ว่าเราผิด เหมือนคนเห็นแก่ตัว แต่ตลอดเวลาเราก็ไม่เคยหลอกตัวเองเลยนะ ณชา"   ฉันกลืนก้อนทีจุกอยู่ในลำคอ  "วันวาเลนไทน์ใช่ไหม"  ฉันเอ่ยถามบ้างหลังจากที่เงียบฟังเขาอยู่นาน

"ใช่.. ปอยเค้ามาหา แล้วก็.....ถ่านไฟเก่าหน่ะ ตัวเองคงเข้าใจ"  เขาเองก็ยอมรับและไม่ได้ปิดบังอะไรเลย     แล้ว........

"แล้วเราหล่ะ เค.. เรื่องระหว่างเรา"  ฉันเอื้อมมือจับไหล่สองข้างของเขา ให้เขาหันมาสบตา  ให้เขารู้ว่า ฉันรู้สึกกับเขายังไงบ้าง

"เราเหมือนเดิมได้ไหม"  ฉันกำลังจะอ้าปาก "ไม่ต้องพูดอะไรเลย เรารู้ มันเหมือนคนเห็นแก่ตัว   แต่มันเป็นแบบนี้ไปแล้วจะให้เราทำยังไง"

น้ำตาที่รินไหลเหือดแห้งลงไปไหนไม่รู้.. สายตาทอดยาวที่เหม่อลอย  ไม่รู้จะเอื้อนเอ่ยคำใดได้อีก ได้แต่คิดว่า..ฉันจะตัดใจได้อย่างไร

ฉันจับพวงมาลัยอีกครั้ง เริ่มต้นขับรถ..ไม่มีคำใด ๆ
"ณชา...."  เค้าทำลายความเงียบอีกครั้ง  "ถ้าตัวเองเจอใครใหม่ ก็ไม่เป็นไรนะขอให้บอกเรา แต่สัญญากับเรานะว่า...ในระหว่างนี้เราจะยังเป็นเหมือนเดิม จนกว่าตัวเองจะเจอคนใหม่

ความคิดผุดพรายขึ้นมาอีกครั้ง...ฉันจะทำยังไง    จะเหมือนเดิมกับเขาได้ยังไงในเมื่อเขามีคนอื่น  เขามีคนของเขาทั้งคน    และเขาก็เลือก  เลือกที่จะอยู่กับใครคนนั้น  คนที่เขาบอกว่า...ไม่มีทางเป็นไปได้

แล้วใครคนใหม่..มันไม่ได้ง่ายอย่างที่คิด  มันไม่ได้ง่ายอย่างนั้น และฉันไม่ได้ง่ายกับใคร  และก็คงจะไม่เป็นแบบนี้เลยถ้าฉันดูแลตัวเองให้ดีกว่านี้

นี่นะหรือกำลังใจ...กำลังใจที่จะทำให้ฉันเข้มแข็งในการเผชิญชีวิตอยู่ต่างจังหวัด คนที่ฉันคิดถึงและฝันว่า..เมื่อเรียนจบแล้วจะใช้ชีวิตร่วมกัน

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น "หวัดดีค่ะ"  ฉันเอ่ยทักปลายสาย แอบยิ้มดีใจอย่างบอกไม่ถูก    " หวัดดีค่ะ  พี่ณชา..ใช่มั้ยคะ"  

ความรู้สึกวูบ เข้ามาแทนที่ ฉันพยายามกลั้นความรู้สึกไว้
"ค่ะ..มีอะไรหรือคะ"   ฉันยังคงนิ่ง  "คือ..อยากถามอะไรพี่ ณชาหน่อยค่ะ หวังว่าพี่คงไม่ปิดบังอะไรนะคะ"

ฉันสูดลมหายใจเข้าปอดช้า ๆ "ค่ะ..ว่ามา"    " พี่..เป็นอะไรกับพี่เคคะ"
คิดแล้วไม่ผิดว่าคำถามนี้มันจะต้องมี  " เป็นเพื่อนกันค่ะ ไม่ได้มีอะไร "  ฉันยังคงใช้น้ำเสียงราบเรียบ  เพื่อไม่ให้ปลายสายรู้ว่า  ฉันคิดกับแฟนเค้าอย่างไร

"ปอยไม่เข้าใจค่ะพี่ ไม่เข้าใจว่าทำไมพี่เป็นเพื่อนกันจะต้องโทรหากันบ่อย ๆ บางทีวันละ 2 - 3 ครั้ง มันอะไรคะ พวกพี่มีอะไรคุยกันมากมาย ไม่ทำอะไรกันแล้วหรือ"
เสียงคู่สนทนาของฉันคงค่อนข้างจะมีอารมณ์อยู่บ้าง..ถึงได้โทรมาหากันยามนี้

"ตอนนี้พี่อยู่ต่างจังหวัดนะ บางทีก็โทรปรึกษากันบ้าง อาจจะบ่อยไปอย่างน้องว่า เพื่อความสบายใจ...ต่อไปนี้ถ้าไม่จำเป็นจริง ๆ พี่ก็จะไม่โทรไป"   ฉันพยายามคิดว่าสิ่งนี้มั้ง..ที่จะทำให้เขามีความสุขได้   และเรื่องราวต่าง ๆ มันจะได้จบลงซะที

"ปอย  หวังว่าพี่ คงเข้าใจปอยนะ  หัวอกลูกผู้หญิงเหมือนกัน ปอยไม่รู้ว่าพี่จะพูดจริงหรือเปล่า  แต่หวังว่าพี่คงจะรักษาสัญญา"  ฉันไม่ได้ฟังคู่สนทนาพูดอะไรอีก ฉันวางโทรศัพท์ไว้กับโต๊ะ  และรู้แล้วว่า  ฉันควรจะทำอย่างไรต่อไป.......


ฉันยังคงคิดถึงเธอเสมอ......ไม่ได้มีใครอย่างที่เธอคิด และไม่เคยคิดแม้แต่นอกใจเธอ.....ไม่ว่าวันเวลาผ่านไปนานแค่ไหน..ฉันยังคงอยู่คนเดียวอย่างนี้
.....................................ตลอดไป......................................

มีแต่คิดถึง...มีแต่คิดถึงเรื่องวันวานแหละฝันนของเรา
มีแต่คิดถึง..มีแต่คิดถึง......

แก้ไขเมื่อ 18 ก.พ. 51 23:00:11