ความคิดเห็นที่ 1 7. กับดับมรณะ (ครึ่งแรก) กำแพงแรกแห่งป้อมปราการของมายาเลมองเห็นเป็นแนวเส้นสีขาวเบื้องหลังหมอกที่เพิ่งจะจางลงเมื่อดวงอาทิตย์ลอยขึ้นสูง เมื่อคนบนยอดปราการมองเห็นหัวเรือรูปมังกรเหิน สัญลักษณ์แห่งเทพวงศ์มังกร จึงส่งสัญญาณอนุญาตให้ทหารประจำป้อมยกประตูน้ำขึ้น มังกรแก่และอ้วนตัวหนึ่ง ยกร่างตนขึ้นมาจากพื้นด้วยอาการแสนขี้เกียจ จึงเป็นเวลานานกว่าที่กลไกขนาดมหึมาจะทำงานจนครบวงจร เสียงรอกและสายโซ่ดังสนั่นไปทั่วประตูน้ำทิศอุดร ในขณะเดียวกันนั้นเองชาวเรือที่กำลังนำเทียบท่าภายในกำแพงปราการกลับต้องหยุดชะงัก พลางแหงนหน้ามองบรรดานายทหารในชุดเขียวหลายกองกำลังวิ่งกรูออกมาล้อมท่าเทียบเรือ บางส่วนที่เป็นนายขมังธนูก็เตรียมง้างสายอาวุธประจำการระแวดระวังอยู่บนกำแพงสูง คนในท่าเรือต่างแตกตื่น และพากันหอบลูกเล็ก วิ่งหนีหายไปจากบริเวณ เพียงครู่เดียวประตูน้ำอุดรก็ถูกนายทหารพิทักษ์บาดาลเข้ายึดครอง จากนั้นจึงค่อยปรากฏขบวนเขนของใครคนหนึ่ง ข้าหลวงใหญ่ประจำมายาเลลงมาจากเขนที่ใช้ถึงแปดคนหาม หนวดของเขากระติกเมื่อเห็นว่าประตูน้ำถูกชักรอกขึ้นไปแค่ครึ่งทาง “ทำไมมันช้าอย่างนี้? ไม่มีมังกรที่แข็งแรงกว่านี้แล้วหรือ?” ทันใดนั้นชายผู้ทำหน้าที่ยามเฝ้าประตูน้ำอุดร ก็รีบวิ่งแหวกนายทหารมาคุกเข่าข้างหนึ่งตรงหน้าผู้บังคับบัญชา “เรียนท่านวาริช หลังเกิดเหตุการณ์ไฟไหม้ที่ประตูน้ำทางทิศประจิม บรรดาพ่อค้ามังกรก็เลยถือโอกาสขึ้นค่าแรง ทำให้พวกเราได้แต่มังกรตัวนี้มาขอรับ” วาริชบ่นงึมงำในลำคอ ก่อนจะก้าวเท้าไปยังท่าริมน้ำ บัดนี้ประตูน้ำถูกชักรอกจนเกือบถึงตำแหน่งสูงสุดแล้ว หัวเรือรูปมังกรโผล่ออกมาก่อน แทบเป็นเวลาเดียวกันมังกรปลดประจำการคำรามลั่นราวกับรู้ว่ากำลังมีสิ่งไม่ดีหรือชั่วร้ายเข้ามาในอาณาเขต นายทหารทั้งกองหรือแม้แต่วาริชต่างสะดุ้งไปตามๆ กัน ข้าหลวงใหญ่ประจำนครลอบหายใจอย่างโล่งอก เมื่อเห็นร่างอัศวินีมังกรยืนเด่นอยู่บนหัวเรือ  ด้านหลังของเธอมีทหารหลายนายกำลังยืนกุมตัวชายผู้หนึ่ง เขาพยักหน้ากับขุนนางระดับสูงที่ยืนขาสั่นพั่บๆ อยู่ด้านข้าง “ดูนั่นสิ...ท่านเสนาบดี แม้รัตติกาลจะยิ่งใหญ่เพียงใด ในที่สุดสวรรค์ก็มีตา ให้เราจับคนผิดมาลงโทษได้” หากคู่สนทนากลับมองไปที่ชายในชุดดำ สวมหมวกปีกกว้าง อย่างหวาดกลัว “ท่านวาริช...เรื่องครั้งนี้ออกจะ...หากจอมเทพล่วงรู้ว่าเราจับกุมคนของท่านมาลงทัณฑ์ล่ะก็ ข้าเกรงว่าแม้เราหนีลงเหมืองใต้ดิน...ก็คงไม่อาจต้านทาน ความพิโรธของท่านได้” วาริชกลับส่งเสียงหึในลำคอย่างไม่ยี่หระ “ชะ...มันหรือจะกล้า! ในเมื่อเรามีหลักฐานมัดตัวแน่นหนา ที่สำคัญท่านลืมไปแล้วหรือว่าเรามีพันธมิตรที่ยิ่งใหญ่ไม่แพ้กันพร้อมยืนข้างเราอยู่” นั่นแหละที่ข้าพเจ้ากลัว...ขุนนางผู้นั้นคิดหากไม่ได้กล่าวออกไป จากคุณ : run saya - [ 9 ก.พ. 51 23:27:31 ]

ความคิดเห็นที่ 2 เมื่อเรือมังกรห่างจากท่าเรือเพียงเล็กน้อย ลูกเรือจำนวนหนึ่งก็โหนเชือกลงมาเพื่อผูกเชือกโยงกับเสาหิน ท่าทางแต่ะละคนคล่องแคล่วว่องไว หลังจากนั้นบันไดไม้ขนาดกว้างพอควรก็ถูกเทียบกับลำเรือด้านบน ไทราหันไปสั่งผู้ใต้บังคับบัญชาคำหนึ่ง ร่างของชายที่ถูกล่ามตรวนที่มือจึงถูกผลักและรุนหลังให้ลงมาตามบันใด ทหารพิทักษ์มายาเลที่อยู่อยู่ด้านล่างต่างเตรียมพร้อมเต็มที่เมื่อร่างของผู้ที่ถูกคุมตัวลงมาถึงท่าเรือ ชายที่ถูกล่ามมือถูกผลักจนกระเด็นมาทรุดกองลงแทบเท้าของท่านข้าหลวงใหญ่ หากทว่าทันใดนั้นผู้ที่ใส่ชุดดำกลับทะยานขึ้น ดูคล้ายกำลังมุ่งร้ายต่อข้าหลวงใหญ่ วาริชผวาถอยกรูดไปด้านหลัง ลืมคำพูดอวดอ้างว่าตนไม่เกรงกลัวต่ออำนาจตะวันตกในทันใด “อุดากัน ป้องกันท่านข้าหลวง!” ไทราร้องลั่น จากนั้นปรากฏร่างมังกรบินถลาขึ้นมาจากเรือใหญ่ กางอุ้งเล็บออกทั้งสองข้างก่อนจะคว้าหมับเข้าที่ไหล่ของสาวกดำแล้วเหวี่ยงออกร่างของเขากระเด็นออกไปไกลากวาริช ฝ่ายวาริชได้สติก็รีบส่งสัญญาณให้ทหารพิทักษ์บาดาล เข้าจับกุมตัวคนร้ายเอาไว้ ทว่าทันทีที่ร่างของชายผู้นั้นล้มลงบนพื้น หมวกปีกกว้างอันเป็นสัญลักษณ์ของสาวกแห่งปราสาทจันทรคราสจึงพลัดหลุดออกจากศีรษะ ทำให้เห็นใบหน้าที่ซ่อนใต้หมวกนั้นชัดเจน... มันกลับเป็นใบหน้าของข้ารับใช้แห่งเรือมังกร วาริชและคนอื่นๆ ต่างงุนงงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเพราะตนต่างก็คุ้นหน้าข้ารับใช้ประจำเรือมังกรผู้นี้ดี แม้แต่ไทราเองก็ยังแปลกใจ “นั่นคือร่างภูต! ใต้เท้าระวังเจ้าค่ะ” ไทราตะโกนพลางก้าวเท้าวิ่งเข้ามาหมายจะอารักขานายเหนือหัว หากคนที่เธอใส่ตรวนมือมิใช่ทูตแห่งศิลาลัย? แล้วตัวจริงอยู่ที่ใดกัน? ทันใดนั้น “อะ...” วาริชอุทานได้ไม่ถึงคำ เมื่อรอบคอสัมผัสได้ถึงข้อมือแข็งแรงที่กำลังกำรอบคอของเขาอยู่ในขณะนี้ ทั้งร่างเย็นเฉียบ...ยิ่งกว่าอยู่ในเหมันตกาล ถึงแม้วาริชจะไม่สามารถมองเห็นผู้ที่สามารถบุกเข้ามาทำร้ายถึงตัว ทั้งๆ ที่มีนายทหารเทพฝีมือดีรายล้อมอยู่อย่างแน่นหนา คนผู้นี้ต้องเป็นสาวกดำที่อยู่ในระดับสูงแน่นอน... “เหวอ...!!” ฝ่ายข้าราชาการชั้นสูงที่ยืนอยู่บนท่าน้ำเดียวกัน ต่างพากันผงะล้มหงายเมื่อเห็นคนๆ หนึ่งผุดพรายออกมาจากมวลอากาศสีดำ และตรงเข้าคว้าคอข้าหลวงใหญ่แห่งมายาเล คนผู้นั้นแต่งกายด้วยชุดของลูกเรือสำเภาระดับล่างที่มาพร้อมกับเรือมังกร เพราะผ้าโพกศีรษะสีเข้มประดับตราเรือมังกรอย่างชัดเจน “สั่งทหารของท่านให้ถอยออกไป” เสียงกระซิบที่ดังข้างหู คล้ายวาริชจะเคยได้ยินมาก่อนหากจำไม่ได้ว่าเมื่อไหร่ วาริชได้แต่กัดฟันกรอดด้วยเสียทีกลลวงของสาวกดำผู้มากเล่ห์ “คิดหรือว่าเจ้าจะรอด...” วาริชกล่าว หากเป็นการตัดสินใจผิดเมื่อข้อมือที่กำรอบคอเขาออกแรงบีบมากขึ้น ขุนนางใหญ่พยายามดิ้นรนหากทว่าผู้ที่จับร่างของเขาไว้มีกำลังมากกว่า... “ข้าจะพูดอีกครั้งเดียว...” จากคุณ : run saya - [ 9 ก.พ. 51 23:29:51 ]

ความคิดเห็นที่ 3 วาริชคำรามในลำคอก่อนจะสั่งให้นายทหารที่ยืนล้อมรอบท่าเรือให้ถอยห่างออกไป เหลือเพียงไทราและมังกรบินที่ยังมีร่างของข้ารับใช้ประจำเรือที่ยังโดนมนต์ร่างภูตแห่งตะวันตกอยู่ใต้เท้ายืนปักหลักอยู่ไม่ห่าง เธอจ้องมองไปที่รามิตแล้วสลับมองไปที่ร่างของเทพมังกร พลางชั่งใจ “รามิตแห่งปราสาทจันทรคราส!” หญิงสาวหยั่งเชิง “จงปลดปล่อยท่านข้าหลวงใหญ่เถิด...ถึงท่านจะรอดในวันนี้ แต่ท่านจะไปที่ใด? เมื่ออาทิตย์ลับฟ้า รอบนครจะเต็มไปด้วยฝูงพรายน้ำกระหายเลือด หากไม่มีมังกรบินท่านก็ไม่สามารถหนีออกไปได้” รามิตส่งเสียงหึในลำคอ “หากข้าต้องการที่จะหนี ก็คงไม่มาเหยียบที่นี่” “แล้วท่านต้องการสิ่งใด จงบอกมา” “ข้าต้องการให้พวกเจ้าปลดปล่อยเทพแห่งทิศเหนือ แล้วข้าจะอธิบายกับตุลาการแห่งบาดาลถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นเอง” “เสียใจด้วยท่านรามิต เกรงว่าอำนาจของข้าไม่อาจจะตัดสินใจในเรื่องนี้ได้ ใครถูกใครผิด...ตุลาการแห่งบาดาลจะเป็นผู้ชี้ขาด” “ไม่ ” อีกครั้งที่วาริชลืมตัวเผลอร้องออกมา หากมือที่กำรอบคอเข้าอยู่ทำให้อีกฝ่ายไม่สามารถพูดได้มากกว่านี้ “ท่านรามิต...” ในที่สุดไทราเอ่ยช้าๆ “ความจริงข้าก็ไม่อยากใช้วิธีนี้...” เธอหันไปสั่งมังกร “อุดากันสำเร็จโทษคนร้ายซะ ข้าจะรับผิดชอบเอง” มังกรอุดากันทำตาโตคล้ายไม่เชื่อคำพูดของเจ้านายที่กล่าวออกมา ด้วยแม้มันจะเป็นสัตว์กินเนื้อหากทว่าตั้งแต่เกิดมันไม่เคยล่าหรือฆ่าอะไรสักตัว เพราะมันเป็นมังกรเลี้ยง เติบโตขึ้นมาในโรงเลี้ยงมังกร มีพ่อตัวเดียวแต่มีพี่น้องร่วมอุทรนับไม่ถ้วน ซ้ำในแต่ละวันจะมีคนงานผลัดเอาชิ้นเนื้อมาประเคนให้โดยไม่ต้องเปลืองแรงล่าแต่อย่างใด แต่เมื่อเห็นว่าไทราขยิบตาข้างหนึ่งให้เป็นสัญญาณ มันก็แกล้งคำรามลั่น อ้าปากที่เต็มไปด้วยฟันแหลมคม เตรียมจะงับเอาร่างที่อยู่ใต้ฝ่าเท้าตน คราวนี้แม้แต่วาริชที่ก็ยังห่วงใยคนของตนและรามิตเองยังร้องห้าม ด้วยไม่อยากให้คนนอกที่ไม่รู้เรื่องมาเดือดร้อนด้วย ไทราหันไปสั่งหยุดมังกรด้วยภาษาที่รามิตฟังไม่เข้าใจ ก่อนจะหันมายืนกอดอก ใบหน้าของเธอเจือรอยยิ้มเล็กน้อย ดวงตาคมคายฉายแววรู้ทัน “ถือว่าเราสามารถเจรจากันได้แล้วกระมัง จากการกระทำคำของท่าน...ดูเหมือนท่านเองก็ไม่อยากมีเรื่อง เพียงแค่อยากช่วยสหายเท่านั้น แต่การจับตัวท่านข้าหลวงใหญ่ ไม่ได้ทำให้สถานการณ์ดีขึ้นเลย จงมอบตัวแต่โดยดีเถิด ข้าสัญญาว่าท่านจะได้รับความยุติธรรมแน่” รามิตยืนนิ่งตัดสินใจ ในทันใดนั้นเขาได้ยินเสียงร่ายเวทจากที่ใดที่หนึ่ง แต่เป็นเวทคาถาที่เขาไม่อาจลืมเลือน... ลำแสงทรงพลังพุ่งทะลุผ่านทุกสิ่งทุกอย่างที่ขวางกั้นอยู่ แสงสีขาวกวาดทุกอณูที่อยู่ในทางกระจุยกระจาย รามิตเหลือเวลาเพียงเสี้ยววินาทีปล่อยมือจากวาริชเพื่อหันมาตั้งอาคมขวางกั้น เกราะแก้วใสที่เกิดขึ้นอย่างรวดเร็วปานพริบตาครอบคลุมอาณาเขตไปถึงไทราและมังกรของเธออีกด้วย จากคุณ : run saya - [ 9 ก.พ. 51 23:32:32 ]

ความคิดเห็นที่ 4 เมื่อลำแสงเวทพุ่งผ่านถึงผิวน้ำจนถึงสำเภาหลายลำที่ทอดสมออยู่ด้านหลัง มันฉีกผิวหน้าของเรือใหญ่ขาดสะบั้นราวกับเป็นเรือกระดาษ หากทว่าเวทแห่งแสงเมื่อปะทะกับกำแพงปราการกลับถูกดูดกลืนหายไปราวกับหินแต่ละก้อนสามารถดูดซับพลังได้อย่างน่าอัศจรรย์ ในทันใดนั้นด้วยความโมหันต์และขาดความยั้งคิดชั่วขณะทำให้วาริชกลับคิดขอบคุณผู้ที่พึ่งช่วยให้เขารอดจากเวททรงพลัง ด้วยคว้ามีดสั้นที่ซ่อนไว้ที่ข้อเท้า ผวาลุกขึ้น แล้วจ้วงปาดไปที่ต้นแขนซ้ายของผู้กำลังร่ายเวทกำบังจึงไม่ทันได้ระวังตน เกราะเวทแตกสลายลงราวกับฟองสบู่ รามิตจึงโดนพลังระลอกสุดท้ายกระแทกเข้าใส่อย่างจัง ร่างของเด็กหนุ่มลอยละลิ่วและตกลงบนถนน ความเจ็บปวดแล่นไปทั่วร่าง ในปากลิ้มรสโลหิตที่หลั่งออกมา หัวสมองพลันคิดอะไรไม่ออกชั่วขณะ หากในภาวะเลอะเลือนนั่นเอง เขาได้ยินเสียงหัวเราะดังมาตามสายลม...มันแจ่มชัดราวกับมันกำลังหัวเราะอยู่เหนือศีรษะเขานี่เอง รามิตพยายามเพ่งมองผ่านภาพเอียงๆ ขณะที่ร่างเขานอนคว่ำอยู่กลางถนน คนผู้หนึ่งยืนหัวเราะขึ้นฟ้าราวกับท้าทายสวรรค์ เขาพยายามรวบรวมกำลังยันร่างขึ้นมา ก่อนจะพบว่าตนถูกทหารพิทักษ์บาดาลใช้ด้ามอาวุธกระแทกจากด้านหลัง จนไม่สามารถลุกขึ้นมาได้ ข้อมือทั้งสองถูกรวบแล้วใส่ตรวนมือลงอาคมอย่างแน่นหนา และไม่อาทรกับบาดแผลบนแขนซ้ายแม้แต่น้อย “ในที่สุดเราก็พบกันอีกจนได้นะ ไอ้ฆาตกร!” ***** ตบท้ายบท : ได้ยินแค่เสียงและคำพูดเช่นนี้...ลองทายเล่นไหมคะ? ว่าคนผู้นี้คือใคร? แต่อย่าดีกว่า...หากไม่มีใครเล่น เราจะเก๊กซิมน่ะสิ...เหอ..เหอ...เอาเป็นว่าตอนหน้ามาช่วยลุ้นพระเอกเราดีกว่า เพราะดูท่าทีแล้วคงจะหาพรรคพวกในมายาเลได้ยากเต็มที และตอนนี้หวังพึ่งจอมเทพก็ไม่ได้แล้วด้วย จากคุณ : run saya - [ 9 ก.พ. 51 23:36:25 ]

ความคิดเห็นที่ 5 แบบว่าเม็มโมรี่เต็ม ใครหว่า หัสรังษี .. อืม แหม ภาคนี้มีมุกขำๆ เยอะนา มังกรแก่อ้วน อิอิ จากคุณ : scottie - [ 10 ก.พ. 51 00:14:21 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ลงเต็มตอนเถอะค่ะ ไม่เบื่ออ่านหรอก เพราะครึ่งตอนนี่สั้นมากเลย คิดว่านักอ่านท่านอื่นก็คงคิดเหมือนกัน(รึเปล่า) แหะ ๆ วาริชขี้ขลาด แล้วก็ยังขี้โกงซะจริง จากคุณ : Nobody's waiting for me - [ 10 ก.พ. 51 00:39:15 ]

ความคิดเห็นที่ 7 รามิตเท่ห์ดีออก   ปล.เพิ่งอ่านตอนนี้เป็นตอนแรกครับ  เดี๋ยวถ้าว่างเมื่อไหร่จะตามเก็บให้เตียนเลย จากคุณ : ปฤษณะ - [ 10 ก.พ. 51 04:16:10 ]

ความคิดเห็นที่ 8 เกิดรามิตเป็นนี่ซวยจริงๆ จากคุณ : kew - [ 10 ก.พ. 51 05:34:34 A:203.113.32.151 X: ]

ความคิดเห็นที่ 9 คืนก่อนผมอ่าน จิวอ้วงยี้ ตีนแมวเทวดา รวดเดียวจบ 94 ตอน รับรองว่า แต่ละตอนไม่น้อยกว่า 6 หน้าเอ 4 ฉะนั้น ผมว่าสั้นจริงๆ นะนี่  ตั้งแต่ภาค 1 แล้ว จากคุณ : ตานุ่นภารโรง (y4uc) - [ 10 ก.พ. 51 18:26:15 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ขอโทษครับอาจจะไม่เชื่อ ที่ผม บอก  แต่แน่นอน ว่า ถ้านิยาย เรื่องไหน สนุก หนอนหนังสืออ่านจะอ่านไม่ยอมเลิก  อย่าเมื่อ 40 + ปีก่อน ผมอ่านเพชรพระอุมา(คงทราบว่าแต่ละเล่ม หนาขนาดไหน) แต่ละคืนอ่านประมาณ 2 เล่ม จากคุณ : ตานุ่นภารโรง (y4uc) - [ 10 ก.พ. 51 18:32:42 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ไม่ยักรู้ว่ารอเมนต์อยู่ ต้องบอกว่าตามอ่านอยู่หลายเรื่องที่ยังไม่ได้เมนต์ เหอๆ ตอนนี้คนแต่งเขาตัดตอนเพื่อให้ทายว่าคนที่โผล่มาเป็นใครอะ น่าจะเป็นคนที่คุณรักษ์ทาย อิอิ จากคุณ : ลูนาติก - [ 11 ก.พ. 51 08:57:25 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ง่า .. น่าจะเป็นคู่ปรับเก่าโผล่มาสิเนี่ย จากคุณ : Hexi - [ 11 ก.พ. 51 13:31:37 ]

ความคิดเห็นที่ 13 เฮือก!! หายไปอีกแล้ว กลับไปอ่านความเดิมก่อนเดี๋ยวมาคุยด้วย ((จะทันมั้ยเนี่ยยยยยยยยยยยยยยยยยย??)) จากคุณ : meri - [ 11 ก.พ. 51 18:16:21 ]

ความคิดเห็นที่ 14 ไม่แน่ใจว่าใครโผล่มาตอนจบ รอเฉลยดีกว่า อิอิ รามิตก็รับบทหนักขึ้นแล้ว (บทเจ็บตัว) จากคุณ : GTW - [ 12 ก.พ. 51 05:08:39 ]

ความคิดเห็นที่ 15 ไม่ได้เข้ามาซะนาน คุณ run อัพซะแล้ว ยังไม่ได้อ่านเลยล่ะค่ะ ตั้งแต่ตอนที่ 1 วันนี้แค่แวะมาทักทายเฉยๆๆ แล้วเดี๊ยวค่อยไปตามเก้บอ่านน่ะค่ะ แล้วเจอกันใหม่ตอนหน้านะคะ จากคุณ : จี้ซัง (จี้ซัง) - [ 13 ก.พ. 51 22:48:02 ]

ความคิดเห็นที่ 16 หัสรังสี แน่ ...ยังเสียดายไม่หายที่กลายไปเป็นตัวร้ายซะแล้ว ฟังจากเสียงหัวเราะดูจะอำมหิตขึ้นเยอะ... แก้ไขเมื่อ 17 ก.พ. 51 01:06:30 จากคุณ : Caje - [ 15 ก.พ. 51 20:39:47 ]