ความคิดเห็นที่ 1 ความรักเป็นกระบวนการหนึ่งของการดำรงเผ่าพันธุ์มนุษย์  เนื่องจากมนุษย์มีวงจรชีวิตหลายสิบปี  และตัวอ่อนจำเป็นต้องได้รับการดูแลเอาใจใส่จากพ่อและแม่เป็นเวลานาน  อย่างน้อยที่สุดก็สิบปี (อย่างมากสุด – infinity ตราบเท่าอายุขัยของตัวอ่อนนั้น) จึงจะสามารถเติบโตเป็นตัวเต็มวัย (adult) โดยสมบูรณ์ ทั้งนี้ หากได้รับการดูแลผิดพลาด  ตัวอ่อนอาจไม่สามารถพัฒนาเป็นตัวเต็มวัยและต้องอาศัยพึ่งพิงพ่อแม่/ ญาติโกโหติกา/ มนุษย์อื่นที่มิได้มีความเกี่ยวพันทางสายเลือด ต่อไปอีกตราบชั่วชีวิตดังได้กล่าวแล้ว  ...และเนื่องจากตัวอ่อนใช้เวลานานมากในการพัฒนาเป็นตัวเต็มวัย  จึงจำเป็นต้องมีเครื่องยึดเหนี่ยวฝ่ายพ่อและแม่ของตัวอ่อนให้ทำหน้าที่ในช่วงเวลานั้น สิ่งนั้นก็คือ “ความรัก” จากคุณ : Lipton - [ 12 ก.พ. 51 20:54:38 ]

ความคิดเห็นที่ 2 พัฒนาการของ “ความรัก” ...มักเริ่มจากการต้องตาต้องใจเพศตรงข้าม  เรียกว่า “ปิ๊ง” “ปลื้ม” มนุษย์ที่มีเพศตรงข้ามมา “ปิ๊ง” หรือ “ปลื้ม” เป็นจำนวนมาก เรียกว่า “ป๊อป” (แม้แต่รองเท้ายังใช้ชื่อว่า “ป๊อปทีน” ใส่แล้วป๊อป เป็นการดึงดูดความสนใจจากวัยรุ่นซึ่งอยู่ในช่วงเริ่มแรกของวัยเจริญพันธุ์)  สำหรับเพศชายแล้วมักมองที่หน้าตา และ secondary characteristic ของฝ่ายหญิงเป็นสำคัญ  ซึ่งถือว่ามีความสัมพันธ์กับการอยู่รอดของตัวอ่อนในระยะต้น  รูปร่างสมส่วนแสดงออกถึงปริมาณ  hormone ของหญิงนั้นซึ่งจำเป็นต่อการฝังตัวและการเจริญเติบโตในครรภ์ การคลอด การให้นม และยังเชื่อมโยงกับบุคลิกลักษณะนิสัยได้อีก  โดยในทางชีวภาพนั้น hormone เพศหญิงจะส่งผลให้มีความอ่อนไหว อ่อนโยน และดูแลผู้อื่นได้ดี  เรียกว่ามีความเป็นแม่อยู่ในตัว  ในขณะเดียวกันผลสำรวจบอกว่าหญิงให้ความสำคัญกับแนวคิด ทัศนคติ และสถานภาพทางการเงินของฝ่ายชายมากกว่ารูปร่างหน้าตา  สิ่งนี้มีความสัมพันธ์กับการอยู่รอดของตัวอ่อนในระยะยาว เมื่อเปรียบเทียบกับสัตว์ป่าเราจะเห็นว่า ฝ่าย female จะเลือก male ที่แข็งแรงที่สุด จ่าฝูงมีตัวเมียในสังกัดมากกว่าตัวผู้อื่นๆ  ในสมัยโบราณยังมีการต่อสู้ประลองฝีมือกันเพื่อให้ได้ตัวหญิงสาวผู้สูงศักดิ์  ทั้งนี้เพราะในสมัยก่อนการอยู่รอดขึ้นอยู่กับพละกำลังเป็นสำคัญ  ส่วนในปัจจุบันความอยู่รอดของครอบครัวขึ้นอยู่กับสถานะทางการเงินรวมไปถึงการตัดสินใจและการรู้เท่าทันเล่ห์เหลี่ยมนานาประเภทในสังคม  (การเลือกคู่โดยมุมมองที่ต่างกันระหว่างหญิงชายนี้เห็นได้ชัดจากคู่เพียงฟ้า-ภราดร) จากคุณ : Lipton - [ 12 ก.พ. 51 20:55:27 ]

ความคิดเห็นที่ 3 เมื่อผ่านการ screening ในขั้นแรกแล้ว ต่อมาฝ่ายหญิงและชายเริ่มทำความรู้จัก เรียนรู้นิสัยใจคอกันและกัน จนกระทั่งชอบใจและพัฒนาขึ้นเป็น “ความรัก”  จนถึงขั้นเลือกอีกฝ่ายเป็นคู่ครอง ผลสำรวจส่วนใหญ่บ่งชี้ว่าทั้งหญิงและชายมีแนวโน้มเลือกคู่ครองที่มีความคล้ายกับตน  อธิบายด้วยเหตุผลทางชีววิทยาได้ว่า  สิ่งมีชีวิตต้องการสืบทอดลักษณะของตนไปยังลูกหลาน  ยังไม่มีงานวิจัยชี้ชัดว่า gene มีผลต่อนิสัยใจคอของมนุษย์เช่นไร  แต่อย่างไรก็ตาม  เมื่อมนุษย์เลือกคู่ที่มีความคล้ายคลึง  ลักษณะที่คล้ายกันนั้นก็จะถูกส่งต่อไปได้ง่ายขึ้น ไม่ว่าจะโดยผ่านทาง gene หรือโดยการเลี้ยงดู จากคุณ : Lipton - [ 12 ก.พ. 51 20:57:12 ]

ความคิดเห็นที่ 4 เมื่อมนุษย์ทั้งคู่ได้ให้กำเนิดมนุษย์ตัวอ่อนขึ้นแล้ว โดยทั่วไปหากตัวอ่อนกำเนิดขึ้นจากความรักดังกล่าวไว้ในตอนต้น ตัวอ่อนนั้นก็จะได้รับความรักมากยิ่งขึ้นไปอีกเปรียบได้กับสมการอนุพันธ์ที่มีพจน์บวกมากขึ้นเรื่อยๆไม่มีจุดจบและไม่สามารถหาคำตอบได้ โดยเหตุผลที่ว่า ทั้งพ่อและแม่ต่างมีความรู้สึกว่าตัวอ่อนมีกำเนิดขึ้นจากตน คล้ายกับเป็นส่วนหนึ่งของตน  ลองจินตนาการว่า..หากมนุษย์ทั้งหญิงและชายสามารถออกลูกเป็นไข่และไข่นั้นฟักเป็นตัวได้โดยไม่ต้องผสม แต่มีข้อแม้ว่าชั่วชีวิตนี้ออกไข่ได้ไม่เกินห้าฟอง เพียงเท่านี้มนุษย์ผู้ให้กำเนิดก็ย่อมรู้สึกรักหวงแหนไข่แต่ละฟองยิ่งชีพเสียแล้ว  ..ในความเป็นจริงตัวอ่อนยังพิเศษกว่าไข่ตรงที่มีส่วนผสมของคนรักของตนอยู่ด้วย ...ระยะฟูมฟักตัวอ่อนกินเวลา  3-5 ปี  ก่อนที่ตัวอ่อนจะเริ่มช่วยตัวเองได้ทางกายภาพ  ระหว่างนี้พ่อและแม่จะเหนื่อยมากกับการหาอาหาร ทำความสะอาด ดูแลเรื่องการขับถ่าย และคอยระวังอุบัติภัย อย่างไรก็ตาม โดยธรรมชาติแล้วระยะนี้ครอบครัวจะอยู่ในวงจรที่ขับเคลื่อนด้วยความรัก ทำให้ทั้งพ่อ แม่ และตัวอ่อนผ่านไปได้อย่างไม่ลำบากนัก แต่หากขาดแคลนแรงขับเคลื่อน พ่อและแม่จะรู้สึกเหนื่อยมากขึ้นเป็นทวีคูณ และตัวอ่อนจะมีพัฒนาการช้า อาจส่งผลต่อบุคลิกภาพในขั้นตัวเต็มวัย จากคุณ : Lipton - [ 12 ก.พ. 51 20:57:52 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ในระยะต่อมาตัวอ่อนเริ่มมีพัฒนาการทางสติปัญญาและสังคม ระยะนี้กินเวลาแตกต่างกันมากดังได้กล่าวแล้ว อาจเปรียบได้กับระยะ G1 ใน cell cycle ซึ่งเป็นช่วงพัก สะสมสิ่งที่จำเป็นต่อการแบ่งตัวต่อไป ..ระยะนี้ก็เช่นกัน ตัวอ่อนจะได้สั่งสมประสบการณ์ชีวิต พัฒนาเป็นตัวเต็มวัยอย่างสมบูรณ์ก็โดยการช่วยเหลือของพ่อและแม่ สิ่งที่ตัวอ่อนได้รับในช่วงระยะเวลานี้นับว่าสำคัญอย่างยิ่งยวดต่อการเติบโต หากได้รับประสบการณ์ดีๆ ก็เปรียบได้กับสารอาหารชั้นดีที่ cell ได้รับ ทำให้พร้อมต่อพัฒนาการในขั้นถัดไป ในระยะนี้ตัวอ่อนสามารถช่วยตัวเองทางกายภาพได้แล้วทำให้พ่อและแม่ไม่ต้องวุ่นวายกับการหาอาหาร ดูแลการขับถ่าย ฯลฯ แต่จากพัฒนาการทางกายภาพนี้เองทำให้ตัวอ่อนสามารถรับข้อมูลผ่านประสาทสัมผัสต่างๆได้ดี และในยุคปัจจุบันที่มีสื่อมากมาย เช่น โทรทัศน์ วิทยุ อินเตอร์เน็ต โทรศัพท์ ฯลฯ นอกจากนี้ มนุษย์ตัวอ่อนยังสามารถเดินไปทำความรู้จัก พูดคุยกับมนุษย์อื่นได้โดยตรงอีก ข้อมูลที่ได้รับเพิ่มนี้ตัวอ่อนยังไม่สามารถแยกแยะกลั่นกรองได้ว่าสิ่งใดดีสิ่งใดไม่ควรเกี่ยวข้อง ระยะนี้พ่อและแม่จะมีบทบาทเป็นผู้ช่วยจัดระบบประสบการณ์ของตัวอ่อน สร้างค่านิยม และทำให้เกิดเป็นอุปนิสัยและบุคลิกภาพของตัวอ่อนนั้นในที่สุด ดังได้กล่าวแล้วว่ามนุษย์มีแนวโน้มเลือกคู่ที่มีลักษณะนิสัยคล้ายคลึงกัน ทำให้ครอบครัวผ่านระยะนี้ไปได้โดยดี หาไม่แล้วพ่อและแม่ของตัวอ่อนที่มีการจัดระบบประสบการณ์แตกต่างกันมากย่อมก่อเหตุวิวาทบ่อยครั้งและทำให้ตัวอ่อนสับสนไม่สามารถพัฒนาบุคลิกได้โดยสมบูรณ์ จากคุณ : Lipton - [ 12 ก.พ. 51 20:58:22 ]

ความคิดเห็นที่ 6 พัฒนาการขั้นสุดท้ายของ “ตัวอ่อน” ก่อนจะเป็น “ตัวเต็มวัย” หรือเรียกอีกอย่างหนึ่งว่าช่วงเริ่มแรกของวัยเจริญพันธุ์ ...มนุษย์เริ่มมีอาการ “ปิ๊ง” และ “ปลื้ม” เพศตรงข้าม (ย้อนกลับไปย่อหน้าที่ 3) นับเป็น cycle ใหม่ของการดำรงเผ่าพันธุ์มนุษย์ ..หากพิเคราะห์ไปแล้วก็ละม้ายคล้ายคลึงกับ cycle ของ binary fission ของแบคทีเรีย ..หากแต่มนุษย์มีความหลากหลายทางพันธุกรรมมากกว่า และหากมองให้ลึกซึ้งแล้ว ..การถ่ายทอดลักษณะของตนไปยังลูกหลานยังส่งผลในหลาย generationไม่ใช่แค่เพียงรุ่นลูก หากเกิด “ความรัก” ขึ้นแล้ว พ่อ แม่ และตัวอ่อนย่อมมีความสุข เมื่อตัวอ่อนเข้าสู่วัยเจริญพันธุ์ย่อมต้องการชีวิตครอบครัวที่มีความสุขดังเคยได้รับ ตัวอ่อนจะมองหาเพศตรงข้ามที่มีลักษณะคล้ายคลึงกับพ่อหรือแม่ของตน แต่ถ้าครอบครัวมิได้มี “ความรัก” เป็นส่วนประกอบ ตัวอ่อนย่อมไม่ประทับใจและไม่ต้องการคู่ที่เหมือนพ่อ/แม่ของตน ในทางตรงกันข้ามอาจหลีกเลี่ยงอุปนิสัยไม่พึงประสงค์บางประการเสียอีก และนี่ก็คือ Natural Selection ที่เกิดขึ้นในหมู่สิ่งมีชีวิตที่เรียกว่า “มนุษย์” นั่นเอง.. จากคุณ : Lipton - [ 12 ก.พ. 51 21:02:46 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ช่วยเข้ามา comment กันหน่อยนะคะ จากคุณ : Lipton - [ 12 ก.พ. 51 21:03:22 ]

ความคิดเห็นที่ 8 โอ่ว.....วิชาการล้วนๆเลย ครับ แน่นด้วยมุมมอง ที่ยืนพื้นบนฐาน  พัฒนาการแต่วัยแรกเกิด จนถึง วัยเจริญพันธุ์   จนสู่ภาวะ ปิ้ง-ปลื้ม  หรือ อย่างที่ติดตรึงกัน   แต่มิติรักที่กว้างจากกท.นี้  ขยายต่อไปสู่ภาค การอบรมเลี้ยงดู  จนถึงวัยเจริญพันธุ์รอบใหม่ คนรุ่นต่อไป แปลกใหม่ครับ  ต่อการมองเห็นความรักจากด้านมุมการสืบเผ่าพันธุ์ ซึ่งบ่อยครั้ง  คนส่วนใหญ่ไม่ได้มอง หรือกระทั่งมองไม่ออกกันเลย ว่า  เหตุผลการอยู่รอด   มันทำงานลึกซึ้งเพียงไร  ต่อมิติรักภาคสังคมที่คน ส่วนใหญ่ถือคิดกัน    และสตรีเพศ  มองการเลือกคู่  ที่ตัวบ่งชี้ความอยู่รอดมากกว่าชาย   ที่มักเป็นฝ่ายกระทำ โดยแรงดึงดูดเป็นด้านหลักเสียมากกว่า ที่ผมเห็นอย่างหนึ่งก็คือ  ระยะเวลาในการปฏิบัติการรัก(ในความหมายกว้างตามกท.)ของมนุษย์นั้น ยาวนานกว่าสัตว์โลกประเภทอื่น   เพราะ กระบวนการอบรมเลี้ยงดูที่ยาวนานกว่าโดยจำเป็น   ตรงนี้เป็นได้ทั้งจุดอ่อนและจุดแข็งในตัวเอง จึงทำให้มนุษย์เป็นสัตว์สังคม   และมีการสะสมภูมิปัญญา...ที่เปลี่ยนแปลงโลกได้อย่างมหาศาล     ด้วยระบบข่ายใยชีวิตเช่นนี้   ทำให้มนุษย์ขยายปริมาณแผ่คลุมไปได้ทั่วผิวโลกอย่างมั่นคงกว่าสัตว์โลกประเภทอื่นๆ ซึ่งพอความเจริญมาถึงจุดหนึ่ง   ......... ปํญหาในการอยู่รอด   กลับวกกลับมาที่ตัวตนของเราเอง มนุษย์ที่ขัดแย้งกันเอง   ทั้งในระดับปัจเจกและระดับสังคม เป็นโลกที่มนุษย์ต้องแก้เอง   เพราะ  เป็นผู้ครองโลกอยู่  สร้างและกำหนดสิ่งต่างๆขึ้นกันเอง   ทั้งของเสียในระบบ  การแย่งชิงทรัพยากร   เกมส์การแข่งขัน   ความเครียดในความซับซ้อนของวิถีชีวิต และการไม่อาจพบรักที่เหมาะสมตามสัญชาติญาณพื้นฐานได้...... แก้ไขเมื่อ 13 ก.พ. 51 10:40:32 จากคุณ : dicky5 - [ 13 ก.พ. 51 10:34:44 ]

ความคิดเห็นที่ 9 จากคุณ : tiki_ทิกิ - [ 13 ก.พ. 51 22:38:52 ]