ความคิดเห็นที่ 2 .. เคยมีใครสักคนกล่าวไว้ว่า  เวลาที่เราไม่ฝัน  นอนหลับลึก  นั่นแหละคือรสชาติของความตาย  รสชาติของมันช่างหวานหอมน่าลิ้มลอง  เหมือนกับคำว่าพักผ่อนชั่วนิรันดร์จะเป็นจริงอยู่ตรงหน้า คีรีตื่นขึ้นมาพร้อมกับความรู้สึกนั้น  แสงแดดซึ่งแผดแสงเรื่ออยู่หลังฝ้าและผ่าม่านบอกกับเขาว่าพ้นจากเวลาเช้ามาได้นานโขแล้ว  เขาขยี้ตาเบา ๆ สะเก็ดขี้ตาร่วงเป็นผงลงจากหัวตา  ช่างน่าแปลกที่สิ่งงดงามอย่างน้ำตากลับทิ้งคราบอันน่ารังเกียจเช่นนี้ไว้ เขาพยายามขยับมือขวา  แต่มันชาดิก  ด้วยผ้าพันแผลที่มัดไว้ราวจะไม่ยอมให้ขยับเขยื้อนไป  ไหน  ความงุนงงเริ่มเข้าจู่โจมหลังได้สติ  นี่เขาอยู่ที่ไหน?  มันเกิดอะไรขึ้น? เสียงประตูเปิดดังแอ๊ด..  คีรียันกายขึ้นจากเตียงชะเง้อมอง  แต่ก็ต้องคอตกเมื่อพบว่าผู้ที่เข้ามาเป็นนางพยาบาลในชุดสีขาวเข็นรถอาหารเข้ามาภายในห้อง “อาหารเช้ากับยาค่ะ”  เธอส่งยิ้มสดใส  และเข็นถาดเข้ามาใกล้เตียง  คีรีขยับตัวเอาขาห้อยลงจากข้างเตียงให้ถนัดขึ้นแล้วเอ่ยปากถาม “ที่นี่ที่ไหนครับ  แล้วผมเป็นอะไร” เธอยิ้มอีกครั้ง  สงสัยจะนึกขันที่คนไข้ทำหน้างงแบบนี้  ก่อนจะก้าวไปหยิบรายงานอาการที่เสียบไว้ปลายเตียงมาดู “เมื่อคืนคุณเป็นไข้ตัวร้อนจัด  เพราะบาดแผลอักเสบค่ะ  และที่นี่ก็คือโรงพยาบาล  ดิฉันคงไม่เหมือนพวกชอบแต่งคอสเพลย์กระมังคะ” คุณชายเกาท้ายทอยตัวเองเขิน ๆ  ก็เห็นอยู่ว่าคือโรงพยาบาลแต่ยังปล่อยไก่ไปได้ “แล้วใครพาผมมาน่ะ” “อันนี้ดิฉันเองก็ไม่ทราบค่ะ  ไม่ได้อยู่เวรเมื่อคืน  ทานข้าวให้หมดนะคะ  แล้วทานยานี้ด้วย  ดื่มน้ำตามมาก ๆ  จะได้หายไว ๆ”  มือเรียวผายแนะนำยาหลากสีทั้งแบบเม็ดและแคปซูลที่จัดเอาไว้ในถาดแก้วเล็ก ๆ  ก่อนจะส่งยิ้มและกำชับเขาอีกครั้ง  “ขอตัวก่อนนะคะ  อย่าลืมทานยาด้วยค่ะ” คีรีอมยิ้มเมื่อมองตามหลังพยาบาลสาวไป  เธอดูคล่องแคล่ว  ร่าเริง  สูงต่ำไม่มากไปกว่าเจ้าตี๋เท่าไหร่  เขาแอบนึกเปรียบเทียบกับมาลีมาศในใจ  ผู้หญิงที่สูงสง่า  และเต็มไปด้วยความมั่นใจแบบนั้น  คงข่มรัศมีเพื่อนของเขาได้พิลึกเทียว รอยยิ้มของเขาเจื่อนลง  พร้อมกับแววตาที่หมองลงเล็กน้อย  คีรีถอนหายใจ  เขาก้มมองข้ามต้มธรรมดาในชามและลองใช้ช้อนตักมาเป่าให้หายร้อน  เขายิ้มแปลก ๆ พยายามนึกขำตัวเองระหว่างที่ชิมรส ..อืม  จืดไปนิด  แต่ก็พอกินได้ ไม่ใช่ว่าเจ้าตี๋จะไม่เป็นห่วงเพื่อนรัก  แต่เขารู้สึกว่าถึงเวลาที่เขาต้องทำอะไรสักอย่างแล้ว  วันนี้เขาจึงปรากฏตัวที่คฤหาสน์วินิจวาณิช เขาให้ปิยะมาส่งที่หน้าประตูเพื่อที่จะเดินเข้าไปเงียบ ๆ  ยามร้องทักคุณหนูของบ้านอย่างดีใจและรีบเปิดประตูให้  บดินทร์ทักทายปราศรัยกับรปภ.วัยกลางคนอยู่พักหนึ่งก็เดินใจลอยไปตามถนนอันนำสู่ตัวบ้าน  ในหัวก็ครุ่นคิดอยู่ว่าเขาควรจะพูดกับเตี่ยยังไงให้หายโกรธ  และทำยังไงเตี่ยจึงจะยอมโอนอ่อนตามคำขอร้องของเขา แม่บ้านซึ่งออกมายืนเขม้นมองผู้มาใหม่อย่างลังเล  หลุดเสียงร้องด้วยความดีใจเมื่อเห็นหน้าเจ้าตี๋ถนัด  กำลังจะกระวีกระวาดไปรายงานข่าวดีกับคุณท่านก็ถูกชายหนุ่มเรียกไว้เสียก่อน “ป้าจิตร  กลับมาก่อน  ตี๋อยากเข้าไปเงียบ ๆ” แม่บ้านยิ้มกว้าง  กว้างจนไม่รู้จะกว้างยังไง  หล่อนเข้ามาจับไม้จับมือของเขาและบีบ ๆ เอาไว้  ดวงตามีน้ำตาคลอ “โอ๊ย  คุณพระคุณเจ้าคุ้มครอง  ป้าดีใจเหลือเกินที่เห็นคุณหนูอีกครั้ง” “ครับ  แล้วเตี่ยอยู่ไหนเหรอ” ป้าจิตรปล่อยมือเขา  ค้อมตัวน้อย ๆ แล้วตอบคำถาม  “คุณท่านอยู่ที่ศาลาริมน้ำค่ะ  เดี๋ยวป้าพาคุณหนูไปไหม” “ไม่ต้องหรอกครับ  ป้าจิตรอย่าเพิ่งบอกใครนะครับว่าผมกลับมาแล้ว  เดี๋ยวผมไปหาเตี่ยก่อน” “ได้ค่ะ  งั้นเดี๋ยวป้าไปสั่งพวกเด็กในครัวให้เตรียมของชอบคุณหนูเยอะ ๆ นะคะ  คุณหนูดูผอมลงไปเยอะเชียว” เจ้าตี๋หัวเราะหึหึ  แล้วเดินทะลุจากกลางคฤหาสน์ไปจนถึงประตูด้านหลังอันเชื่อมต่อกับอุทยานสวนไม้ดอกริมน้ำ  ที่นั่นมีศาลาไม้ประดับกาแลศิลปะล้านนา  หนุ่มน้อยมองเห็นเงาร่างของคนสองคนไกล ๆ  เอาเข้าจริงเขาก็ยังไม่กล้าจะเผชิญหน้ากับเตี่ยอยู่ดี  จึงได้แต่เดินอ้อมแมกไม้เพื่อเข้าใกล้ศาลานั้นให้มากที่สุด  โดยไม่ทำให้ใครรู้ตัว เขาเข้าใกล้พอที่จะได้ยินเสียงสนทนากัน  และมองเห็นเจ้าสัวธนินทร์จากด้านข้าง  เจ้าสัวนั่งหลังงองุ้ม  ใบหน้าเต็มไปด้วยริ้วรอย  ดูแก่ชราไปเป็นสิบปี  ภาพนั้นทำให้บดินทร์รู้สึกเสียดวูบในอก  อยากจะกรีดร้อง  อยากจะร่ำไห้  แต่ที่เขาทำได้คือกัดฟันสะกดตนเอาไว้ “ม่วยซัว..” “อะไรรึเฮีย” “อั๊วอยากรู้  ป่านนี้อาตี๋เป็นยังไงแล้ว  จะทานข้าวอร่อยหรือเปล่า  อั๊วจำได้อาตี๋ชอบกินหนำเลี๊ยบผัดหมู  ไปอยู่ที่อื่นจะมีใครทำให้ทานไหม” “ไม่รู้เหมือนกันนะเฮีย” “ลื้อยังจำได้ไหมอาม่วย  ตอนนั้นมีคนส่งหนำเลี๊ยบดี ๆ อร่อย ๆ มาจากแผ่นดินใหญ่  อาตี๋ก็แอบไปซัดเสียเกลี้ยง  ทั้ง ๆ ที่อั๊วยังไม่ได้แตะเลย” ม่วยซัวหัวเราะเบา ๆ  “จำได้สิ  เฮียโกรธมากเลยวันนั้น  ถึงกับยื่นคำขาดห้ามทำหนำเลี๊ยบผัดหมูให้อาตี๋กินอีกเป็นอันขาด  แต่สุดท้ายป้าจิตรก็แอบทำให้คุณหนูของแกทานอยู่ดี”   “อั๊วก็รู้อยู่หรอก”  เจ้าสัวพูดกลั้วหัวเราะ  “แต่ใจจริงอั๊วไม่ได้จริงจังนักหรอกนะ  ก็แค่ทำขึงขังไปอย่างนั้นเอง”  เขาถอนหายใจเบา ๆ  “ดูสิ  พวกเราพูดกันแต่เรื่องกิน  อย่างนี้แหละนะ  คนแก่ก็มีแต่เรื่องกินกับนอน” “เฮียยังไม่แก่หรอก  อาหิรัญอายุเท่าเฮียยังหนุ่มฟ้ออยู่เลย” “ไม่รู้สิ  อั๊วรู้สึกเหมือนอั๊วอายุได้สักร้อยปี  อย่างนี้เรียกว่าแก่ใจจะได้ไหม” “อาเฮีย..” “ชีวิตคนเรามันไม่แน่นอน  จะตายวันตายพรุ่งก็ไม่รู้  อั๊วเริ่มรู้สึกปลง ๆ กับหลายอย่าง  แต่มีอย่างหนึ่ง..”  แววตาของเจ้าสัวเหม่อมองออกไปยังผืนน้ำ  “อั๊วน่ะอยากอุ้มหลาน  อยากให้อาตี๋เป็นผู้ชายปกติ  แต่งเมียมีลูกให้อั๊วได้ชื่นใจ  อั๊วเอาเรื่องสืบวงศ์ตระกูลมาอ้าง..แต่ว่ามันคงเป็นความเห็นแก่ตัวของอั๊วเอง” ธนินทร์ถอนหายใจเฮือก  “อั๊วคิดว่านะ  จริง ๆ แล้วอั๊วอยากย้อนเวลา  กลับไประลึกถึงความหลังที่อาตี๋ยังเล็ก  ตอนที่อียังตัวแดง ๆ  ร้องไห้จ้า  มดกัดก็ร้อง  ร้อนไปก็ร้อง  หิวก็ร้อง ตอนนั้นอั๊วเหนื่อยมาก  แต่ไม่มีเลยสักวินาทีที่อั๊วจะเสียใจที่ให้กำเนิดอาตี๋มา  อั๊วแค่คิดว่า  ทำยังไงเขาถึงจะโตขึ้นมาอย่างมีความสุขที่สุด..” “แต่ดูสิ  ตอนนี้อั๊วกำลังทำลายความสุขของอาตี๋ด้วยความเห็นแก่ตัวของอั๊วเอง  นี่แหละอั๊วถึงเป็นเตี่ยที่ไม่ได้เรื่อง..” หยาดน้ำไหลอาบแก้มของบดินทร์  เรียวปากของเขาเม้มไว้แน่นและถูกกัดจนห้อเลือด  เขาถอยออกไปจากพุ่มไม้นั้น  และวนอ้อมทางเดิมกลับไปยังประตูทางเข้าสวน ไม่ทันไรเจ้าสัวก็สะดุ้งเฮือก  เมื่อมีเสียงที่คุ้นเคยเรียกหาเขามาแต่ไกล “ยู้ฮู  มีใครอยู่มั้ย  เตี่ยอยู่ที่นั่นหรือเปล่า” “อาตี๋..อาตี๋..”  เจ้าสัวดีใจจนแทบน้ำตาร่วง  เขาพยายามยันร่างสั่นเทาลุกขึ้นเหลียวมองหาที่มาของเสียง  และเห็นลูกชายคนเดียวของตนเดินยิ้มหน้าระรื่นมาตามทางเดินในอุทยาน “อ้าว  หวัดดีครับอาอี๊  หวัดดีครับเตี่ย  ตี๋ไม่อยู่ตั้งนานมีใครคิดถึงตี๋มั่งมั้ยเนี่ย”  เจ้าตัวดียักคิ้วแผล่บยกมือไหว้ทั้งคู่ขณะที่ก้าวขึ้นมาบนศาลา “ชะ  ใครจะคิดถึงเด็กหัวดื้ออย่างลื้อ”  เจ้าสัวเหมือนจะมีเรี่ยวแรงขึ้นมากะทันหัน  “แต่ลื้อมาก็ดีแล้ว  อั๊วกำลังขาดคนทำบัญชีให้  จ้างคนมันแพง  ให้ลื้อทำให้ฟรี ๆ ดีกว่า” “แหมเตี่ย  มาถึงก็ใช้งานเลยนะ  แล้วนี่ไม่สนใจไต่ถามสารทุกข์สุขดิบของตี๋เลยหรือไง” “มาให้อั๊วไต่ถามด้วยมะเหงกมา”  ชายกลางคนยกมือชูมะเหงกร่า  แต่เจ้าตี๋ไม่กลัวก้าวเข้าไปหาช้า ๆ  ธนินทร์ตวัดแขนกอดลูกชายคนเดียวเข้าหาตัวไว้แน่น  เจ้าตี๋กอดตอบและซบหน้าลงบนไหล่ของเตี่ย  ร่างของทั้งคู่สั่นเทาด้วยความรู้สึกที่เอ่อท้น “อั๊วดีใจที่ลื้อกลับมา” “ตี๋ขอโทษนะเตี่ย  ตี๋จะไม่ทิ้งเตี่ยไปไหนอีกแล้ว”  เสียงของบดินทร์สั่นขาดเป็นห้วง ๆ  เจ้าสัวดึงร่างออกจับไหล่ทั้งสองข้างมองหน้าลูกชายอย่างพินิจพิเคราะห์ “ยังขี้แยเหมือนเดิมเลยนะอาตี๋”  เขาใช้มือข้างขวาลูบปาดแก้มเปียก ๆ ของบดินทร์  “อั๊วต่างหากที่ต้องขอโทษลื้อ”  ดวงตาต่อดวงตาประสานกัน  คู่หนึ่งมีแววแห่งความอิ่มใจความสมหวัง  แต่อีกคู่ยังเจือแววว้าวุ่นสับสนอีกมาก “ลื๊อมีอะไรจะบอกอั๊วหรือเปล่า”   “เตี่ย..คือ”  เขาอยากจะอ้าปาก  เขาอยากจะพูดประโยคที่ซักซ้อมมาเป็นร้อยเป็นพันหน  แต่แล้วเขาก็ไม่อาจทำเช่นนั้นได้ “อาตี๋  ลื้อทานข้าวปลามาหรือยัง”  อาอี๊ของเขาถามด้วยความเป็นห่วง “ใช่ ๆ  เดี๋ยวหิวแย่  ป่ะอาม่วย  พวกเราเข้าบ้านกันดีกว่า”  เจ้าสัวลุกขึ้นอย่างกระฉับกระเฉง  แล้วกวักมือเรียกน้องสาวภรรยาให้ตามไปด้วย  เจ้าตี๋ถอนหายใจเฮือก  และตามเตี่ยกับอาอี๊ไป .. จากคุณ : ปฤษณะ - [ 13 ก.พ. 51 19:50:45 ]

ความคิดเห็นที่ 3 .. คีรีจ้องมองเพดานสีนวลอย่างไม่รู้จะทำอะไรดีไปกว่านั้น  เขารู้สึกเบื่อถึงขั้นเบื่อมาก  เปิดทีวีเปลี่ยนช่องดูไปตั้งไม่รู้กี่รอบต่อกี่รอบ  แต่เหมือนภาพเคลื่อนไหวในกล่องสี่เหลี่ยมจะไม่ได้ถมที่ว่างภายในใจเลยแม้แต่น้อย เขารู้สึกหนาวเยือก..สะท้านอย่างประหลาด  ชีวิตของเขาไม่มีอะไรเลย  มันก็วนไปมาอยู่แค่นั้น  เขาเพียงแต่พยายามทำตัวให้มันวุ่นไปในแต่ละวันเพื่อจะได้ลืม  แต่เมื่อมีเวลานอนไตร่ตรองนิ่ง ๆ แบบนี้กลับทำให้รู้สึกว่างโหวง ชายหนุ่มยันตัวให้กึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่กับเตียง  แล้วหยิบกระดาษจดบันทึกจากโต๊ะข้างเตียงมาตรงหน้า  ความทรงจำเก่า ๆ ที่อยู่ในกระดาษ  หรืออยู่ในสิ่งที่เรียกว่าแบบของกระดาษ  แผ่นขาว ๆ บาง ๆ  เวลาจับรู้สึกสากมือเล็กน้อย  สมัยเด็ก ๆ เขาชอบพับนกกระดาษ  ขับได้ชำนาญและรวดเร็ว  นกกระดาษที่เขาพับสวย  สง่า  บอบบาง  เหมือนกลีบแก้วอันช่างมือเอกรังสรรค์อย่างวิจิตร  ทว่าไร้ซึ่งอิสระ  จนกว่าเขาจะปล่อยให้มันปลิวไปตามลมจากระเบียง  ซึ่งไม่นานมันก็จะโบยบินลงไปสู่พื้นหญ้าฉ่ำน้ำค้าง  และเปื่อยยุ่ยเป็นซากเละอยู่ตรงนั้น คีรีขยำภาพนกในใจทิ้ง  โดยไม่รู้ตัว..กระดาษในมือถูกพับเป็นบางอย่างที่ทรงพลัง  เต็มไปด้วยความมุ่งมั่นและทะเยอทะยาน  ควบคุมบังคับให้เข้าสู่จุดหมายได้  จรวดกระดาษนั้นถูกร่อนจากมือไปยังประตูห้องซึ่งถูกเปิดเข้ามาพอดี เสียงร้องอุ๊ยของผู้หญิง  และมีมือของใครสักคนคว้าจรวดนั้นกลางอากาศ  คีรียิ้มกว้างอย่างเป็นมิตรเมื่อเห็นว่าใครมาเยี่ยมเขา “พี่นนท์  คุณมาศ  รู้ได้ไงว่าผมอยู่นี่” “เจ้าตี๋บอก  เป็นไงล่ะเรา  ซนอีท่าไหนล่ะเนี่ยล้มหมอนนอนเสื่อเลย”   “อ๋า  พี่นนท์เป็นห่วงผมด้วยเหรอครับ” หนุ่มล่ำยักไหล่  “เปล่า  มาสมน้ำหน้า” “พี่นนท์คะ”  ยัยมาศดุเสียงเขียว “ไม่เป็นไรครับคุณมาศ” ไอ้เจ้าคีพูดหน้าตาย  “พี่นนท์เขารักดอกจึงหยอกเล่นน่ะ  ผมรู้ทันหรอก” ชนนท์ฟึดฟัดฮึดฮัด  แต่ฟาดงวงฟาดงามากไม่ได้เพราะเกรงใจน้องสาว  (กลัวยัยมาศจะรู้ว่ามีซัมซิ่งรองอะไรกันก็บอกมาเต๊อะพี่นนท์) “แหม  มาศก็รู้อยู่หรอกนะคะ  พี่แกปากอย่างใจอย่าง  คุณคีอย่ายอมแพ้ค่ะ  ต้องง้างปากให้ได้” “ที่พูดนี่มันหมายความว่าไงฮึยัยมาศ” มาลีมาศทำหน้าเหรอหรา  “ห๊ะ  อะไรนะคะ  เมื่อกี้มาศพูดอะไรเหรอ” คนเป็นพี่ส่งสายตาอาฆาต  แล้วหันมาไล่เบี้ยกับเจ้าตัวที่ยิ้มกริ่มอยู่บนเตียง “คนเจ็บอะไรวะ  หน้าระรื่นแบบนี้  รู้งี้ไม่มาเยี่ยมให้เสียเที่ยวหรอก” “อ้าวพี่  ก็คนมันมองโลกในแง่ดีอ่ะ  ได้นอนป่วยน่ะดีจะตาย  อย่างน้อยก็จะได้รู้ว่ามีใครบางคนแอบเป็นห่วง”  พูด ๆ ไปสายตาก็กรุ้มกริ่มจนพี่นนท์แกอยากฟาดปาก(ด้วยปาก)นัก  ไป ๆ มา ๆ พี่แกก็แกล้งทำไก๋ดูนาฬิกาข้อมือ “นี่ก็เที่ยงแล้ว  อยากกินอะไรเป็นพิเศษหรือเปล่า” คนฟังทำตาใสปิ๊ง ๆ  “พี่นนท์จะซื้อมาฝากเหรอฮะ” “จะไปซื้อมากินยั่ว  คนป่วยน่ะห้ามทานอาหารรสจัดนะรู้มั้ย”  ไอ้คุณพี่นนท์พูดจาอย่างใจร้าย   ขณะที่คีรีก็ร้องโอดครวญ “โธ่  ทั้ง ๆ ที่ผมอยากกินต้มจับฉ่ายจืด ๆ ผักเละ ๆ แทบแย่แต่พี่นนท์กลับแกล้งผมซะแบบเนี้ย” ชนนท์สีหน้าเปลี่ยน  ส่วนมาลีมาศแอบหัวเราะขำ  คุณชายคีไปรู้มาจากไหนนะ  ว่าพี่นนท์นั้นเกลียดจับฉ่ายเป็นที่สุด  และที่พูดแบบนี้คงตั้งใจกลั่นแกล้งแน่ ๆ แต่ไม่ทันไร  คีรีก็ถูกยัดเยียดจับฉ่ายที่พี่แกช่วงใช้ยัยมาศไปหาซื้อมาจากโรงอาหารของโรงพยาบาลมาป้อนเข้าปากไปสมใจ(??)  ชนนท์แยกเขี้ยวยิงฟันขาววาว ๆ  ปากก็ว่า “พี่น่ะเป็นคนใจอ่อนนะ  เห็นใครอ้อนก็อดไม่ได้เสียด้วย  เนี่ยเห็นว่าเป็นของชอบของเราเลยนะ  กินเยอะ ๆ ล่ะกัน” คีรีแยกเขี้ยวใส่  ตรงขมับของเขาเส้นเลือดเต้นตุบ ๆ ด้วยความแค้นที่ถูกย้อนเกล็ดอีกรอบ “แหม  พี่นนท์ก็เป็นพี่ชายที่แสนดี๊แสนดีจังเนาะครับ” ชนนท์ยิ้มปลื้ม  “ไม่ต้องชมก็ได้  พี่รู้ตัวอยู่แล้ว ฮ่าๆๆๆ” มาลีมาศนั่งดูสองหนุ่มแฮ่ฮึ่มกันขำ ๆ   เธอชักแปลกใจตัวเองเหมือนกัน  ที่มองภาพนี้ได้โดยไม่รู้สึกอะไร  อาจจะเพราะว่าผู้ชายสองคนนั้น..เป็นคนที่เธอรักทั้งคู่กระมัง “มา  เดี๋ยวผมป้อนพี่บ้าง  ใช้ให้พี่ป้อนฝ่ายเดียวผมรู้สึกเห็นแก่ตัวยังไงไม่รู้” ไม่ทันพูดจบ  คีรีใช้กระบวนท่าสองดรรชนีคีบช้อนอันลือลั่นเพื่อหวังสยบความเคลื่อนไหวของโลหะสแตนเลสชิ้นเล็กในมือของอีกฝ่าย  ไวปานสายฟ้าแลบ  ชนนท์ถ่ายเทพลังหนึ่งตำลึงปาดพันชั่งเปลี่ยนย้ายตำแหน่งของช้อนกะทันหันทั้ง ๆ ที่มีน้ำแกงอยู่เต็มช้อนโดยไม่กระฉอก  จนหนุ่มหล่อหน้าคมต้องร่ำร้องว่านับถือในใจ “ไม่ต้องหรอก  เราเป็นคนป่วยก็อยู่เฉย ๆ ไปซะ” คีรีชักมีน้ำโห  “สุราเชิญไม่ชอบ  ชอบสุราจับกรอก”  เขาตวัดมือข้างที่ยังดีจับชามใส่กับข้าวยกขึ้นจะกรอกปากคนป้อน ชนนท์เงยหน้าหลบ  แล้วดีดขอบชามด้วยปลายนิ้ว  ทว่าฉายา’ดรรชนีป่นศิลา’ของเขาจะมิใช่เรื่องล้อเล่น  เมื่อชามจับฉ่ายชามนั้นกระเด็นเหาะขึ้นไปกลางอากาศ  และกำลังจะตกลงสู่พื้น  มาลีมาศอ้าปากเหวอแต่ก็ไม่ชักช้ารีบใช้ท่าเท้าเก้าปราสาทไปช่วงชิงชามเจ้าปัญหามาไว้ก่อนกระทบพื้นแตกกระจายเป็นเสี่ยง ๆ เผละ ๆๆ ทั้งน้ำแกงทั้งผักร่วงลงมาหกเนืองนองอยู่เต็มพื้น  หญิงสาวนับหนึ่งถึงสิบในใจเพื่อข่มความจี๊ด “เล่นอะไรกันคะเนี่ย!!” “ก็..ก็เจ้าคีมันซนเองนี่นา”  น่าน..พี่นนท์ป้ายความผิดเฉยเลย “อย่านะคะพี่นนท์  มาศเห็นกับตาพี่นนท์แกล้งคุณชายคีก่อนชัด ๆ” “ไม่เป็นไรครับมาศ”  คีรีพูดเสียงอ่อย ๆ ด้วยท่าทีน่าสงสาร  “ผมผิดเองล่ะครับ  ผมน่าจะยอมให้พี่นนท์บังคับข่มขืนเอาตามใจชอบตั้งแต่แรก” “เฮ้ย  พูดม้า ๆ  ใครจะไปข่มขืนแกลงฟะ” “พี่นี่เชยจังว้า  ไม่เคยได้ยินคำพังเพยที่ว่าข่มขืนโคให้กินหญ้าหรือไงเนี่ย” มาลีมาศรีบตัดบท  ก่อนที่สองหนุ่มจะต่อยกสอง  “ไม่รู้แหละ  ใครทำไปหาผ้ามาเช็ดด้วยเลย  มาศไปล้างมือก่อนล่ะ”  คุณเธอวางชามไว้ข้าง ๆ ซากสงคราม  แล้วเดินฉับ ๆ ออกไปจากห้อง ที่เหลืออยู่สบตากัน  ทำสงครามประสาทต่ออีกได้ไม่เท่าไหร่..เพราะว่าคีรีถล่มชนนท์ทิ้งด้วยอภิมหาปรมาณู “พี่นนท์พูดเองนะครับว่า..  คนป่วยน่ะอยู่เฉย ๆ ไปซะ” กร๊ากๆๆๆ  ยกนี้ไอ้คีชนะเลิศคร้าบพี่น้อง **คำพังเพยที่ถูกต้องคือ  ข่มเขาโคให้กินหญ้า นะครับ อย่าไปจำแบบอีตาคุณชายคีรี มัญจาโรเข้าเชียว  เดี๋ยวคุณครูภาษาไทยเคาะหลังมือเอา  จะหาว่าหล่อไม่เตือน .. จากคุณ : ปฤษณะ - [ 13 ก.พ. 51 19:51:54 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ต่อจาก คห. 1 ครับ จากคุณ : ปฤษณะ - [ 13 ก.พ. 51 20:01:52 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ต่อมาอีก  จากคห.นี้  ย้อนไปต่อที่ คห.2 ครับ จากคุณ : ปฤษณะ - [ 13 ก.พ. 51 20:05:11 ]

ความคิดเห็นที่ 6 หายไปซะนานเลยนะ เข้ามาตามอ่านบ่อยๆเชียล่ะ 555 ถึงจะแอบมาเราก็มาทันเป็นคนแรกอีกแหละ 555 ภูมิใจ ถ้าหายไปนานๆ มาก็อัฟยาวกว่านี้อีกได้ป่ะ แบบอ่านกำลังมันแล้วมันกุดต้องตามอีกง่ะ หรือไม่ก็มาอัฟบ่อยๆ  เลือกเอา(เหมือนขู่เลยเนอะ...เปล่า แค่ขอร้อง) พี่ดองฝากมาเซย์ hello ด้วยจ๊ะ คุณชายยังคงปลีกวิเวกไม่เลิก ติสต์บ่อยอย่างนี้น้องอย่างเรางง เพราะรอ นิยายแกอยู่ง่ะ จากคุณ : แวนเนสเซีย (vannessia) >>>  หุหุ  ตามคำขอครับ  มาอัพเพิ่มอีกบทในกระทู้เดิมแล้ว  ถ้าคุณน้ำยังไม่ได้อ่าน  กดไปที่กระทู้เก่าได้ครับ ตอนนี้ก็เขียนจนใกล้จะจบแล้วครับ  รู้สึกหวิว ๆ เหมือนกัน  ที่จะต้องลาจากไอ้คี  เจ้าตี๋  พี่นนท์ไป   อึ้งที่ได้เห็นกระทู้ ... นึกว่าจะไม่อัพซะแล้ว   ตอนนี้สั้นไปจริง ๆ ด้วย ไหน ๆ ก็มีบทสำรองแล้ว มาอัพต่อหน่อยดิครับ มาต่อจริง ๆ ด้วย จากคุณ : โก้ (เซโก้4)   >>> อิอิ  พี่โก้สุดหล่อรีเควสต์จะไม่ทำตามคำขอได้ไงครับ ว่าแต่  อะไรสั้นเหรอครับ *0* งืม ๆ แฟนคลับเหนียวหนึบ แจ๋วมากน้อง จากคุณ : แบทแมนน้อย (X RoBiN) >>> แล้วผมก็ตามไปเป็นแฟนคลับเหนียวหนึบของพี่โรปอีกที  โฮ่ๆๆ   กำลังนินทาอยู่เชียว ว่าหายไปไหน ไม่ยอมมาต่อซักที (ทั้งที่ก็เพิ่งตามไป ได้ถึงแค่บทที่ 7 ฮ่าๆๆ) ไอ้ที่ไม่ขึ้น เราทำเป็นรูปให้ เผื่อจะอ่านได้ง่ายๆ จากหน้านี้ สำหรับคนเน็ต ช้า เปิดเด็กดีไม่ค่อยขึ้นนะ (ช่วยเช็คด้วยว่าเรียงถูก/ครบรึเปล่า) จากคุณ : คุณเฮีย (พิธันดร) >>> อิอิ  คุณเฮียไม่ต้องเป้นห่วงครับ  เรื่องนี้จบแน่ ๆ  จบแหง ๆ  ไม่ทิ้งให้อารมณ์ค้างชัวรฺ์ครับ  ^ ^  ขอบคุณมากครับที่เป็นไฟล์รูปมาให้  รอบนี้ก็โดนดูดไปอีก คห. ล่ะ  เลยทำเป็นแบบรูปมาบ้าง  *0* หุหุ  นึกว่าเจ้าตี๋จะเสร็จคีรี  ดันกลับกันซะงั้น  555 รออ่านตอนต่อไปเน้อ^^ จากคุณ : ZoXigEn_TonG_x_Zhi >>> อ่ะครับพี่ต้อง  งานนี้มีคนช๊อคหลายคนครับ แต่ก็นะ  เจ้าตี๋มันเป็นผู้ชายธรรมดานี่นา  จะให้เป็นรับก็ยังไงอยู่  อิอิ   แวะมาอ่านด้วยคนค่ะ จากคุณ : บุหงาบาหยัน (บุหงาบาหยัน) >>> ยินดีต้อนรับครับผม  ^ ^ ทำไมสลับกันแบบนี้หล่ะ  แล้วยังงี้ ตี๋จะกลับไปเป็นผู้ชายได้ไหมเนี่ย เฮ้อ จากคุณ : บอมส์ (ปุณยวีร์) >>> การเป็นเกย์ไม่ได้ขึ้นอยู่กับว่ามีเพศสัมพันธ์ครั้งเดียวแล้วจะติดใจกลายเป็นเกย์ทันทีนะครับ  ถ้าเจ้าตี๋จะเป็นเกย์  ก็คงมีหลายเหตุปัจจัยที่เป็นเช่นนั้น จากการวิจัยในสหรัฐอเมริกา  วัยรุ่นในมหาวิทยาลัยเกือบเจ็ดสิบเปอร์เซ็นต์ยอมรับว่าเคยผ่านประสบการณ์ทางเพศกับเพศเดียวกันมาแล้ว  แต่วัยรุ่นกลุ่มเหล่านี้ก็ไม่ได้เปลี่ยนรสนิยมทางเพศไปแต่อย่างใด      no more virgin for them ..Shame!!!! จากคุณ : Tyra (Tyra) >>> เอาน่าครับ  ไม่เสียจิ้นให้อีตามังกรก็ดีแล้ว  หุหุหุ แต่ผมเองก็งง  ทำไมเจ้าคีต้องแกล้งทำเป็นเหมือนเจ้าชู้ไก่แจ้แก่ประสบการณ์แบบตอนแรกก็ไม่รู้เนาะ     ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยย สลับคู่ได้ไง แล้วพี่นนท์ของช้านจะคู่กะใครละเนี่ย เสี่ยมังกร เลวได้ใจจริงๆ ให้ตายเหอะ ต๋อง ต่อเร็วๆนะ อยากอ่านๆๆๆๆๆ ขอร้องละจ้า จากคุณ : beemanufan   >>> มาต่อแล้วครับพี่บี  ยาวด้วย *0* พี่นนท์เขาอยู่คนเดียวได้ครับ  ไม่เหงาหรอก  มีน้องสาวตัวป่วนอยู่ทั้งคน เดี๋ยวเจ้าหล่อนก็เป็นแม่สื่อแม่ชัก  หาคนน่ารัก ๆ สักคนมาให้พี่ชายนั่นแหละ จากคุณ : ปฤษณะ - [ 13 ก.พ. 51 20:20:20 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ครั้งนี้มาคนแรกเลย นี่มันนิยายกำลังภายในหรือเปล่าเนี่ย   รู้สึกว่าเจ้าตี๋จะห่วงเกิน "เพื่อนสนิท" ไปซะแล้ว ระวังอกหักเน้อ เจ้าตี๋ จากคุณ : โก้ (เซโก้4) - [ 13 ก.พ. 51 23:33:08 ]

ความคิดเห็นที่ 8 เจ้าเตี๋เปลี่ยนใจซะแล้วหรือเนี่ย 555  รออ่านต่อน๊า จากคุณ : ZoXigEn_TonG_x_Zhi - [ 14 ก.พ. 51 00:14:17 ]

ความคิดเห็นที่ 9 มีน้อยจัง.......... จากคุณ : จุดตานิด - [ 14 ก.พ. 51 02:38:55 ]

ความคิดเห็นที่ 10 อ่านแล้วเรียบทั้งบทเก่าเติม  แล้วก็บทใหม่อืม... อยากอ่านต่ออีก อยากอ่านอีก อัฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟ (เรียกร้องสุดๆ) จากคุณ : vannessia (vannessia) - [ 14 ก.พ. 51 06:33:59 ]

ความคิดเห็นที่ 11 มาอัพต่อเร็ว ๆๆ นะ อยากรู้จัง ว่าเจ้าตี๋จะเป็นอย่างไง  แต่ที่แน่ ๆ คุณชายคีก้อยังรักพี่นนท์เหนียวแน่น แน่แท้ จากคุณ : บอมส์ (ปุณยวีร์) - [ 14 ก.พ. 51 09:11:45 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ยาวๆๆๆๆๆๆๆๆ อย่างที่ต๋องบอกไว้จริงๆ ว่าแต่ ต๋องไปทำอะไร ทำไมความเห็นโดนดูดตลอดเลย สนุกๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ต่อๆๆๆๆ นะน้องนะ จากคุณ : beemanufan - [ 14 ก.พ. 51 14:19:40 ]

ความคิดเห็นที่ 13 มาอัพ  ให้ว่องเลยนะครับ จากคุณ : hogmeades - [ 15 ก.พ. 51 16:54:48 ]

ความคิดเห็นที่ 14 What 's the end ? Is it gonna be happy ending? จากคุณ : Tyra (Tyra) - [ 16 ก.พ. 51 09:22:07 ]

ความคิดเห็นที่ 15 หวัดดีอ่ะคุนปริด ชอบสำนวนคุนปริดมากๆ เพิ่งมาอ่านวันแรกแล้วก็เลยตามอ่านจนหมดอ่ะ สนุกดีอ่ะ ตัวละครแต่ละตัวมีบุคลิคที่มีเสน่ห์ อ่านตอนแรกๆ ในความรุ้สึกเราอ่ะ เราว่าคีรีต้องชอบตี๋แน่ๆ แต่กะพี่นนท์คีรีคงเหมือนกะว่าเจออะไรที่แปลกใหม่ยั่วยวน แต่ไหงมาบทนี้คีรีมีชายในใจอ่า เง้อ งี้ตี๋ก้อแย่อ่ะจิ จากคุณ : ตุ๊มาแว้ว - [ 25 ก.พ. 51 12:45:09 ]

ความคิดเห็นที่ 16 เยี่ยมยอดเลยน้อง :) แฟนคลับคับคลั่งเช่นเคย อิอิ จากคุณ : แบทแมนน้อย (X RoBiN) - [ 29 ก.พ. 51 15:28:35 ]

ความคิดเห็นที่ 17 จะบอกว่าตั้งแต่ตอนที่ 6 เข้าไม่ได้แล้วอ่ะค่า ToT เพิ่งเข้ามาอ่าน ติดงอมแงมเลย อยากอ่านตอนที่ 6 แงๆๆๆๆ จากคุณ : teyu - [ 12 มี.ค. 51 12:35:00 A:125.26.78.110 X: TicketID:141158 ]