ความคิดเห็นที่ 1 องก์ที่ 2 : เพ็ญรตา บทที่ 9 ภาพเบื้องหน้าที่เพ็ญรตากำลังทอดสายตาเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่างในตอนนี้เป็นภาพของบรรยากาศยามเย็น ดวงอาทิตย์อัสดงที่ใกล้จะลับขอบฟ้าก่อกำเนิดแสงที่สะท้อนกับกลีบเมฆและชั้นบรรยากาศทำให้เกิดผีตากผ้าอ้อมสีส้มอมชมพูกระจายไปทั่วแผ่นนภา แม้จะดูสวยงามทว่ากลับแฝงด้วยความเหงาและโดดเดี่ยวอย่างที่ไม่อาจพรรณนาได้ ผู้คนมากมายที่อยู่ด้านนอกมีทั้งเดินและขับขี่ยานพาหนะ มองไปแล้วก็เหมือนเย็นวันจันทร์ที่วุ่นวายเช่นทุกครั้ง สาวคนสวยรู้สึกสงสัยเป็นอย่างยิ่งว่าวิญญาณร้ายบ้าบออะไรนั่นจะมาทำร้ายเธอและเพื่อนได้อย่างไรในเมื่อมีคนตั้งมากมายออกขนาดนี้ อีกทั้งตัวเมืองของจังหวัดเชียงใหม่นั้น แม้จะดึกดื่นสักเพียงไหนก็ยังมีสถานที่ที่เปิดให้บริการอยู่ตลอด ไม่ว่าจะเป็น โรงพยาบาล สถานีตำรวจหรือแม้แต่ร้านมินิมาร์ทที่มีอยู่ดาษดื่นยังไงเสียหากมีเหตุอะไรรุนแรงเธอก็น่าจะมีที่พึ่งพาได้ เมื่อคิดเช่นนั้นความกลัวก็ค่อยผ่อนบรรเทาลง เด็กสาวเดินผละจากหน้าต่างชั้นสองอันเป็นหน้าต่างห้องนอน หลังจากรับประทานอาหารเย็นเรียบร้อย เพ็ญได้ขออนุญาตคุณพ่อและคุณแม่เพื่อมาพักผ่อนบนห้อง สาวน้อยอ้างว่าปวดศีรษะและอยากจะนอนพักเงียบๆคนเดียว ซึ่งพ่อและแม่ของเด็กสาวต่างก็อนุญาตและกำชับว่าหากรู้สึกไม่สบายอย่างไรก็ให้ตะโกนเรียกได้ นั่นทำให้เธอรู้สึกอบอุ่นใจยิ่งขึ้น ยังไงเสียพ่อกับแม่ ... คนสุดท้ายที่จะคอยคุ้มครองก็ยังอยู่ใกล้ๆ เพ็ญรตานั่งพินิจรูปโฉมของตนเองในกระจก อนงค์น้อยที่เธอเห็นเต็มไปด้วยเสน่ห์ชนิดที่หาใครเทียบเทียมได้ยาก ทั้งรูปหน้า ริมฝีปาก จมูกตลอดจนผมอันดำขลับและยาวเป็นเงางามนั้นก็ล้วนแล้วแต่ไร้ที่ติ เพื่อนรักทั้งสามมักจะเอ่ยปากชมอยู่เสมอๆ ส่วนบรรดาเด็กหนุ่มนั้นทั้งห้องเดียวกันและต่างห้องต่างก็พากันมาขายขนมจีบเธอไม่เว้นแต่ละวัน ซึ่งเพ็ญรตาเองก็ได้แต่รับไว้เพียงไมตรี เด็กสาวไม่มีคนรักหรือที่เรียกกันว่าแฟน ( ถึงตอนนี้จะมีคนที่เธอแอบปิ๊งอยู่ก็เถอะ ) จะมีก็เพียงกลุ่มเพื่อนสนิท 4 คนเท่านั้น ไม่สิ ! เรียกว่า ‘ ตอนนี้ ’ ไม่มีแฟนจะดีกว่า เพราะในอดีตนั้นเธอเคยมีคนรักมาก่อนแล้ว แล้วทำไมถึงเลิกรากันไปน่ะหรือ ... เพ็ญถอนหายใจยาวๆเมื่ออดีตอันขมขื่นกำลังพรั่งพรูเข้ามาในยามที่จิตใจกำลังเหงาหงอยและว้าเหว่ ... ... ย้อนกลับไปเมื่อประมาณ 3 ปีที่แล้ว เพ็ญรตา สาวรุ่นแรกแย้มที่งดงามราวดอกไม้ที่เริ่มบานสะพรั่ง เธอขึ้นชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 4 โดยนอกจากกลุ่มเพื่อนที่ตัวติดกันมาตั้งแต่สมัยประถมแล้ว ด้วยความที่เป็นคนอัธยาศัยดีกอปรกับหน้าตาที่จัดได้ว่าเป็นดาราได้อย่างสบาย ทำให้เธอมีเพื่อนมากมาย นั่นรวมบรรดาพวกที่เข้ามาจีบด้วย และหนึ่งในนั้น คือ พี่มาโนช พี่มาโนชเรียนอยู่ชั้น ม.6 นอกจากผลการเรียนที่ไม่น้อยหน้าใคร พี่มาโนชยังมีตำแหน่งเป็นถึงประธานชมรมฟุตบอลอีกด้วย เรียกได้ว่าสาวๆติดกันตรึม แต่พี่มาโนชก็ไม่เคยคิดจีบใคร จนกระทั่งสาวสวยวัยแรกแย้มที่ชื่อ เพ็ญรตาผ่านเข้ามาในชีวิต นับจากวันที่ทั้งสองได้เจอกันเป็นครั้งแรกในงานกีฬา พี่มาโนชเล่นฟุตบอล ส่วนเด็กสาวนั้นถูกชมรมเชียร์ขอร้องแกมบังคับให้ไปช่วยเป็นเชียร์ลีดเดอร์ และเมื่อสายตาของทั้งคู่ประสานกันโดยบังเอิญ ก็บังเกิดคล้ายกับกามเทพดลใจแผลงศรเสน่หาให้แก่บุคคลทั้งสองแทบจะในวินาทีเดียวกันนั้น เพ็ญรตาและมาโนชเป็นคู่ที่ใครๆก็ต้องอิจฉา เพื่อนบางคนถึงกับตั้งฉายาว่าคู่เพอร์เฟ็คเลยทีเดียว อย่างไรก็ตามถึงแม้ว่าเพ็ญจะมีแฟนแต่เธอก็ยังไม่เคยลืมเพื่อนสนิทที่โตด้วยกันมาตั้งแต่ชั้นประถม เด็กสาวยังเจียดเวลาเพื่อไปไหนมาไหนกับเพื่อนอยู่เสมอ สำหรับเพ็ญแล้วเด็กสาวคิดว่าตัวเธอนั้นเป็นคนที่โชคดีมาก ทั้งครอบครัว เพื่อนและคนรักช่างทำให้เธอพบแต่ความสุขมาโดยตลอด เรียกว่าโลกใบน้อยๆใบนี้มีแต่สีชมพู แต่แล้ววันเวลาแห่งความสุขก็ได้หมดสิ้นลง แก้ไขเมื่อ 14 ก.พ. 51 17:00:48 จากคุณ : Luckard - [ 14 ก.พ. 51 16:58:09 ]

ความคิดเห็นที่ 2 เพ็ญรตานั่งซึมอยู่ที่ม้านั่งหินอ่อนใต้ต้นไม้ใหญ่ริมรั้วโรงเรียน แววตาและสีหน้าแสดงให้เห็นถึงความกลัดกลุ้มที่ไม่ธรรมดา “ เพ็ญ ? ... เพ็ญเป็นอะไร ? ” เสียงหนึ่งที่ดังจากทางด้านหลัง เด็กสาวหันไปทางต้นเสียงนั้น ดวงหน้าที่กำลังยืนมองด้วยความห่วงใยนั้นเป็นใบหน้าที่คุ้นเคยเป็นอย่างดี “ เกดเองเหรอ ” เด็กสาวพูดพร้อมกับหลบสายตาของเพื่อน ราวกับว่าหากประสานสบสายตากันนานเกินไป เพื่อนรักอาจจะล่วงรู้ถึงความในใจที่เก็บซ่อนไว้ เพื่อนสาวผู้มาใหม่นั่งลงนั่งข้างๆ เอื้อมมือไปกุมหลังมือของเพ็ญรตาอย่างอ่อนโยน ในตอนนั้นเด็กสาวผู้เป็น ‘ ดาว ’ ของโรงเรียนรับรู้ได้ถึงความอบอุ่นที่ผ่านมาทางสัมผัส ความอ่อนโยนทำให้เธอรู้สึกราวกับว่าเกศนีย์เป็นดุจดั่งแม่พระเลยทีเดียว น้ำตาค่อยๆเอ่อล้นที่ขอบตาล่าง สองมือที่ประสานกันอยู่บีบเข้าหากัน  ราวกับว่าพยายามสะกดกั้นความรู้สึกบางอย่างที่กำลังเอ่อล้นทะลักและพร้อมที่จะทลายออกมา เพ็ญรตากลั้นสะอื้นไห้ เหลือบตามองเพื่อนก็พบสายตาที่แสดงถึงความเป็นห่วงเป็นใย  นอกจากนั้นยังเห็นรอยยิ้มน้อยๆเพื่อปลอบโยนและให้กำลังใจ แม้ว่าเจ้าของรอยยิ้มนั้นจะยังไม่รู้ถึงต้นเหตุแห่งความทุกข์ของเธอ แต่กระนั้นเกศนีย์ก็ไม่เอ่ยแม้เพียงคำถามถึงสาเหตุที่เธอต้องมานั่งทุกข์ใจ ใช่แล้ว ... เกดเป็นคนเช่นนี้เสมอมา ใจดี ให้อภัยและคอยปลอบประโลมเพื่อนในทุกๆเรื่อง แต่ไม่เคยที่จะเป็นฝ่ายถามหรือคาดคั้นในเรื่องต่างๆ เกศนีย์เพื่อนผู้แสนดีจะรอให้เจ้าตัวพร้อมที่จะเล่าและเอ่ยปากเอง และจากนั้นเกดก็จะรับฟัง คอยช่วยแก้ปัญหาหากสามารถช่วยได้ ส่วนความลับ ความทุกข์ต่างๆที่ได้พูดกับเกศนีย์รับรองว่าไม่มีการแพร่งพรายเด็ดขาด แม้จะเป็นเพื่อนในกลุ่มก็ตาม ครั้งนี้ก็เช่นเดียวกับทุกครั้ง เกดให้เพียงสัมผัสและรอยยิ้มที่อบอุ่นอ่อนโยน แต่ในแววตาก็แสดงความตั้งใจที่จะอยู่เคียงข้างเพื่อนรักไม่ว่าเหตุการณ์จะเลวร้ายสักเพียงใด “ เกด ... เพ็ญมีเรื่องกลุ้มใจ ”  เพ็ญรตาตัดสินใจระบายปัญหาที่ประสบอยู่ “ หืมมมม ...? ” “ เมนส์เพ็ญไม่มาสองเดือนแล้ว ” เด็กสาวเอ่ยเบาๆ ความหมายของประโยคแสดงถึงความไม่ปกติบางอย่างที่เกิดขึ้นกับร่างกาย “ แล้วเพ็ญไปตรวจแล้ว ? ” เกดถามเบาๆ แววตาและน้ำเสียงไม่มีแม้แต่ความรังเกียจต่อความผิดพลาดของเพื่อนรัก “ ตรวจแล้ว ... เราท้อง !! ”  ถึงตอนนี้น้ำตาของผู้เล่าไหลออกจากเบ้าตาทั้งสองพร้อมกับอาการสะอื้นไห้อย่างแรง เกศนีย์ถอนหายใจยาวหนึ่งครั้ง เธอรู้ว่านี่เป็นปัญหาที่ใหญ่หลวงนักสำหรับเด็กวัยเรียนอย่างพวกเธอ เกดยังไม่พูดอะไร เพียงแต่เอื้อมมือไปจับไหล่เพื่อนและบีบเบาๆทว่าหนักแน่นเปี่ยมไปด้วยความจริงใจ เพ็ญรตาร้องไห้ได้สักครู่ เมื่อทุเลาแล้วจึงเล่าเหตุแห่งความทุกข์ต่อ “ เพ็ญเลยไปบอกพี่มาโนช ” “ แล้วพี่มาโนชเขาว่ายังไง ” เกศนีย์ถามเพื่อนรักผู้อยู่ในห้วงทุกข์ “ พี่เขาพาไป ... ”  ประโยคต่อมาเบาหวิวจนแทบไม่ได้ยิน “ พาไปไหน ” เกดถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนด้วยไม่ต้องการรุกไล่ผู้ที่ทำผิดพลาด “ พี่เขาพาไปทำแท้ง !! ” เพ็ญรตายกมือทั้งสองขึ้นปิดใบหน้าพลางสะอื้นไห้อีกครั้ง ถึงตอนนี้เกศนีย์ถึงกับอึ้ง เด็กสาวพูดไม่ออกในเคราะห์กรรมและความโหดร้ายของมนุษย์ที่ขอเพียงให้ฐานะของตนในสังคมปลอดภัยก็สามารถที่จะเข่นฆ่าชีวิตผู้อื่นได้ ... แม้แต่ลูกในไส้ของตัวเองก็ตาม ! “ เพ็ญ ... เพ็ญเกลียดตัวเอง ” ผู้จมในห้วงทุกข์เอ่ยทั้งน้ำตา “ พอเพ็ญรู้ว่าพี่เขาพามาทำแท้ง จริงๆเพ็ญวิ่งหนีออกมาซะก็ได้ แต่ .. แต่เพ็ญกลับไม่คัดค้านยินยอมให้เขาทำ ... ทำแท้ง !! ” เกดนิ่งงัน จริงๆแล้วเธอก็ไม่รู้ว่าหนทางแก้ปัญหาจริงๆแล้วต้องเป็นอย่างไร หากปล่อยให้คลอดตอนนี้ เพ็ญรตาก็ต้องเสียอนาคตและต้องเลี้ยงดูบุตรทั้งๆที่ตนและสามียังไม่พร้อม แต่ทว่าการเลือกทำแท้งนั้นก็เป็นการเข่นฆ่าชีวิตเลือดเนื้อเชื้อไขของตน อีกทั้งยังเป็นการผิดศีลธรรม เป็นความผิดบาปอย่างแน่นอน ... แล้วด้านไหนล่ะเป็นด้านที่ถูกต้องกันแน่ แน่นอนการป้องกันไม่ให้ตั้งครรภ์หรือการไม่มีเพศสัมพันธ์ก่อนวัยอันควรนั่นย่อมเป็นสิ่งที่ถูกต้องและเป็นคำตอบที่ดีที่สุด แต่หากเกิดพลั้งพลาดไปแล้วล่ะ ด้านไหนที่ถูกกันแน่ แม้แต่คนฉลาดอย่างเธอก็ยังไม่อาจให้คำตอบสำหรับคำถามนี้ได้ จากคุณ : Luckard - [ 14 ก.พ. 51 16:59:14 ]

ความคิดเห็นที่ 3 “ ที่พลาดไปแล้วก็แล้วไป แต่อย่าพลาดอีกแล้วกัน ” เกศนีย์ปลอบโยนเพื่อนพร้อมทั้งตักเตือนไปในตัว “ ไม่มีทางพลาดอีกแล้วล่ะ เกด เพ็ญเข็ดแล้ว ” เพ็ญรตารู้สึกดีขึ้นเมื่อได้ระบายกับเพื่อนรัก “ แล้วพี่มาโนชเขาว่ายังไงล่ะ ” เกดลองถามถึงฝ่ายชาย “ พี่เขาขอเลิกกับเพ็ญแล้วล่ะ ” สาวน้อยผู้อยู่ในห้วงทุกข์พูด แววตาฉายแสงแห่งความเจ็บปวด “ อะ .. อ้าว ! ทำไมล่ะ ” ตอนนี้เกศนีย์ถึงกับงง “ พี่มาโนชเขามีคนใหม่แล้ว ” เพ็ญพูดพร้อมกับยิ้มเศร้าๆ การที่เธอไม่เสียใจมากนักอาจเป็นเพราะได้ผ่านการเสียใจที่ยิ่งใหญ่มากกว่ามาก่อนหน้า ซึ่งนั่นคือ การสูญเสียลูกในท้องนั่นเอง “ แต่ไม่เป็นไรหรอก เราทำใจได้แล้ว ” สาวน้อยหันไปบอกกับเพื่อนรักที่ยังไม่หายงง ถึงตอนนี้เกศนีย์รู้สึกถึงความเศร้าและเข้าใจความเจ็บปวดของเพื่อนได้อย่างยิ่ง เด็กสาวจึงผวาเข้าไปกอดเพื่อนรักผู้พลั้งพลาด จากนั้นทั้งสองจึงนั่งร้องไห้อยู่ตรงนั้นจวบจนไม่มีน้ำตาจะหลั่งรินอีกต่อไป จากนั้นเพ็ญรตาจึงตั้งหน้าตั้งตาเรียน ไม่สนใจที่จะมีแฟนอีก แม้จะทุกข์ใจและหวาดกลัวต่อความผิดบาปของการทำลายเลือดเนื้อและชีวิตของตัวเอง แต่เด็กสาวก็พยายามข่มความทุกข์ และ เรียน เรียน เรียน จนผลการเรียนดีขึ้นเป็นลำดับกระทั่งก้าวสู่ระดับท็อปของห้อง ธารนทีและวิไลวรรณถึงกับงุนงงในความเปลี่ยนแปลงของเพ็ญรตา และนั่นคือความลับของเธอกับเกศนีย์ ... ... อดีตอันปวดร้าวผ่านเข้ามาในความคิดคำนึงของเพ็ญรตา ครั้งนี้จึงเป็นคราวที่เธอจะต้องทำเพื่อเกศนีย์ ... เพื่อนที่เธอรักที่สุดบ้าง เด็กสาวรู้สึกง่วงนอนเหลือกำลัง เปลือกตาเริ่มหนักอึ้งและปรือลงทุกขณะ ทว่าก่อนที่สติจะดำดิ่งเข้าสู่ห้วงแห่งนิทรารมณ์นั้น “ คิก ... คิก ... ” เสียงบางอย่างแว่วมากระทบโสตสัมผัส เด็กสาวลุกกระเด้งขึ้นมาอยู่ในท่านั่งทันที “ คิก ... คิก ... ” หูเธอไม่ฝาดแน่ เพ็ญมั่นใจด้วยเพราะได้ยินเต็มสองรูหู เสียงหัวเราะคิกคักของเด็ก ! ที่สำคัญมันดังอยู่ในห้องนอนของเธอ !! “ คิก ... คิก ... ” เสียงหัวเราะยังแว่วมาไม่หยุด เพ็ญรตาพยายามเงี่ยหูฟังว่าเสียงลึกลับดังมาจากส่วนไหนของห้อง ระหว่างที่สายตากำลังสอดส่ายหาต้นเสียงอยู่นั้น เธอก็พบว่าด้านนอกหน้าต่างนั้นมืดสนิทแล้ว และนั่นเป็นสัญญาณแห่งรัตติกาลที่กำลังมาเยือน “ คิก ๆๆๆๆ ” เสียงหัวเราะของเด็กดังถี่กระชั้นขึ้น และตอนนี้เพ็ญรตาก็แน่ใจแล้วว่า เสียงหัวเราะประหลาดนั้น ดังมาจากใต้เตียง !! จากคุณ : Luckard - [ 14 ก.พ. 51 17:00:10 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ไม่นึกว่าเพ็ญรตาจะมีอดีตแบบนี้ คราวนี้กลายเป็นผีเด็กมาล้างแค้นแม่ใช่มั้ยคะเนี่ย เหอ ๆ จากคุณ : Nobody's waiting for me - [ 14 ก.พ. 51 17:37:03 ]

ความคิดเห็นที่ 5 โธ่เอ๋ย จากคุณ : scottie - [ 14 ก.พ. 51 19:19:13 ]

ความคิดเห็นที่ 6 โอ้ว โนววว เสียงจากใต้เตียง ตื่นเต้น ตื่นเต้น ผีเด็กช่ายมะเนี่ย จากคุณ : หริชา (หริชา) - [ 15 ก.พ. 51 08:36:25 ]

ความคิดเห็นที่ 7 แง้ ไม่ชอบตอนนี้เลย น่ากลัว >_< จากคุณ : แมวน้อยสีน้ำตาล - [ 15 ก.พ. 51 13:44:37 ]

ความคิดเห็นที่ 8 น่ากลัวอ่ะ  ใต้เตียงบ้านเรา มีที่ว่างด้วยดิ จากคุณ : หมูน้อยห้อยหัว - [ 15 ก.พ. 51 14:10:59 ]

ความคิดเห็นที่ 9 อัพเดตนะครับ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W6348047/W6348047.html จากคุณ : Luckard - [ 19 ก.พ. 51 18:16:35 ]