สวัสดีวันวาเลนไทน์
วันที่ถูกมนุษยชาติกำหนดให้เป็นวันแห่งความรัก
วันที่เป็นสัญลักษณ์อันเป็นความสุขของคนมีคู่
และวันที่เป็นสัญลักษณ์ของความเศร้า ของคนไร้คู่
 ความเศร้ามันมาจากไหนกันหนอ
คนแต่ละคนจะมีพื้นที่ให้คนอื่นยืนครับ
เช่น พ่อ แม่ คนรัก ก็ยืนอยู่ชิดๆหน่อย
เพื่อน ก็ห่างไปอีกนิด คนรู้จักก็ห่างเพิ่มขึ้นอีก
จนถึงคนไม่รู้จัก ซึ่งไม่ได้ยืนอยู่ในนั้น
  ความสัมพันธ์มันก็เกิดจากตรงนี้แหละครับ
เกิดจากคนหลายๆคน มายืนอยู่ในจุดแห่งความสัมพันธ์ จุดต่างๆ
เกิดเป็นความสัมพันธ์อันหลายหลาก ซับซ้อนไม่สิ้นสุด
แต่จุดแห่งความสัมพันธ์นี้แหละครับที่ทำให้เกิดปัญหาเช่นกัน
ในเมื่อ "ที่ที่คนหนึ่งอยากจะยืน" กับ "ที่ที่อีกคนอยากจะให้ยืน"
มันไม่ตรงกัน ลำบากครับแบบนี้
  เมื่อคนหนึ่งอยากยืนใกล้ๆ แต่อีกคน อยากให้ถอยห่าง
เพราะถ้าเข้าใกล้ไปมันอึดอัดใช่มั้ยครับ เหมือนเวลาที่มีคนมายืนเบียดๆนั่นแหละ
นี่แหละครับสาเหตุของความเศร้าในวันวาเลนไทน์
  ผมก็เป็นคนหนึ่งครับ ที่กำลังมองหาจุดยืนที่เหมาะสมที่อีกคนอยากจะให้ยืน
ของแบบนี้หายากซะด้วย ถ้าไม่พูดกันตรงๆ
คงได้แต่รอเท่านั้นแหละครับ รอสามอย่างครับ
รอว่าเมื่อไหร่เค้าจะยอมให้ยืนในที่ที่ผมอยากจะยืน
ผมพยายามจะไม่กระโดดเข้าไปครับ เพราะเค้าคงจะอึดอัดน่าดู
ลำบากด้วยกันทั้งสองฝ่าย แบบนี้คงไม่เหมาะนัก
หรือรอว่า บางที ผมอาจจะชอบที่ยืนของผมตรงนี้ ผมอาจจะปรับใจได้ในวันหนึ่ง
หรือรออีกอย่างครับ
รอว่าหากยืนจุดนี้ไม่ไหวเมื่อไหร่ ก็คงทำได้แค่เดินจากไปอย่างเงียบๆ
   หลายคนอาจจะบอกว่า อย่างน้อยการมีที่ให้ยืน
ก็ยังดีกว่าไม่มีตรงไหนให้ยืนเลย แต่ขอโทษนะครับ
สำหรับผมแล้ว การที่ต้องยืนในที่ที่ไม่ชอบ ไม่สบายใจ
ผมขอเดินออกมาหาที่นั่งกินลมชมวิว สบายใจกว่ากันเยอะครับ^^...

***********************