แหงนเบื้องบนย่อมเห็นเช่นเมฆครึ้ม
มองอึมครึมรายรอบครอบคลุมหนา
ฝนตั้งเค้ามืดมัวทั่วแผ่นฟ้า
คลื่นประชานิยมแจกแลกความจน

คลื่น"ความโลภ"เฉกเช่นเป็นเมฆหนา  
ลอยบังตามืดมัวทั่วทุกหน
ดุจมิจฉาทิฎฐิสุมเร้ารุมคน
อยากหลีกพ้นโง่เขลาเข้าครอบงำ

ลม"ตัณหา"ระอุแรงมุ่งแข่งขัน
ดุจตะวันชิงหลบยามพลบค่ำ
ยามไร้แสงส่องมาฟ้ามืดดำ
จึงชอกช้ำพันพัวกันทั่วไป

เมื่อ"รัก โลภ โกรธ หลง" ดำรงอยู่
หันมองดูตรองตรึกระทึกไหว
ยากคบเพื่อนหามิตรคิดจริงใจ
เหลียวทางไหนมืดมน-อนธการ๚
.........................................


http://www.oknation.net/blog/Augustman/2008/02/15/entry-1

แก้ไขเมื่อ 15 ก.พ. 51 19:39:30

แก้ไขเมื่อ 15 ก.พ. 51 19:34:32