 |
'เจ้าน้อย...รำพึง'
ยกขัตติยะอารมณ์เข้าข่มจิต
เชยคางพิศมะเมี๊ยะน้อง..เต็มหมองเศร้า
อยากตระกองกอดประทับกับอกเรา
แต่ข่มเอาที่ทุกข์ขม..บ่มในทรวง..
ด้วยจักร้อนอกบรรดาประชาราษฏร์
อีกจักขาดสุขแสนเคยแหนหวง
ข้าเจ้ายอมควักหัวใจไปทั้งดวง
ส่งนางล่วงกลับมะระแหม่งแหล่งเคยเยือน..
มองนางที่รัก..สยายผมก้มเช็ดเท้า
อกร้อนเร่ากำสรดแสนมิแม้นเหมือน
โลกทั้งโลกมืดหม่นเศร้าไร้เงาเดือน
มองขบวนเคลื่อน..เต็มน้ำตา..แห่งอาลัย..
ผู้ร่วมเรียงเคียงเขนยเกยกอดหนุน
แก้มแสนอุ่นที่แสนรัก..ต้องผลักไส
เกินจะหักความอาดูรพอกพูนใจ
ต่อนี้ไปเจ็บคงย่ำเข้าย้ำรอย..
มิอาจถือสัจจะมั่นวันปฏิญาณ
อกสะท้านเต็มกำสรดแรงถดถอย
พี่ยานี้เหลือเพียงเศร้าเฝ้ารอคอย
จนชีวิตคล้อยสิ้นลงของวงกรรม..
จากคุณ :
mameehanako  
- [
15 ก.พ. 51 22:26:25
]
|
|
|
|
|
|
//
