ความคิดเห็นที่ 1 14 กุมภาพันธ์ เพิ่งจะเช้ามืดของวันวาเลนไทน์เอง  แต่ผมก็ตื่นเต้นจนแทบนอนไม่หลับทั้งคืน  เมื่อคืนผมค้างที่ห้องวิจัย  ทำงานที่ต่อเนื่องจากการออกไปเก็บตัวอย่างจนเสร็จ  แล้วก็ใช้เวลาอีกค่อนคืนประดิษฐ์ช่อดอกไม้แห้งจนสำเร็จจนได้  คราวนี้ผมไม่ใช้โถแก้ว  เพราะคงไม่แคล้วทำแตกอีกก่อนจะได้มอบให้เธอ  แต่ผมจัดมันใส่ตะกร้าหวายสีขาว  ที่ผมว่ามันเข้ากับสีสดใสของกุหลาบสีชมพูเหลือเกิน.. เมื่อคืนวาน  ผมเปิดเครื่องมือชนิดหนึ่งขึ้นมาเพื่ออ่านค่าการทดลอง  แล้วก็พบว่า  ถาดที่ใช้ใส่ตัวอย่างได้หายไปอันหนึ่ง  ผมอ่านรายชื่อผู้ใช้เครื่องคนสุดท้าย  แล้วก็ใจเต้นแรง  เมื่อเห็นชื่อเธอ  เธอมาใช้เจ้าเครื่องนี้จริงๆ หรือนี่  ทำไมผมไม่อยู่ในห้องตอนที่เธอมานะ  ทั้งที่ปกติผมก็อยู่ทุกวันอยู่แล้ว  ทำไมเธอจะต้องจำเพาะเจาะจงมาในวันที่ผมไม่อยู่ด้วยนะ.. ผมเดินช้าๆ อย่างตกประหม่าไปที่ห้องวิจัยของเธอ  นึกหาคำพูดที่จะคุยกับเธอ  ในเมื่อผมก็มีเหตุให้ต้องพูดกับเธอแล้วนี่นา  เธอคงไม่สงสัยหรอก  ก็มันจำเป็นจริงๆ  มันเครื่องมือในห้องวิจัยของผมนะ.. แล้วผมก็ทั้งโล่งใจปนเสียดาย  ที่พบว่าเธอกลับบ้านไปแล้ว  เพื่อนคนหนึ่งของเธอบอกเช่นนั้น  ก่อนจะชี้ไปที่ตู้เย็น  ซึ่งคิดว่าเธอคงจะเก็บถาดตัวอย่างเอาไว้ในนั้น ผมเปิดตู้เย็นที่อยู่ใกล้ที่สุด  ก่อนที่จะมีเสียงหัวเราะตามมา  ว่าผมเปิดผิดตู้  ตู้ที่เธอเก็บถาดไว้น่ะเป็นตู้เย็นสำหรับแช่ตัวอย่างต่างหาก  ไม่ใช่ตู้เย็นใส่ของกินที่ผมกำลังเปิดอยู่ แต่ช้าไปเสียแล้ว  ใจผมวาบทันทีที่ได้เห็นกล่องช็อคโกแลต  ห่ออย่างสวยงามด้วยกระดาษสาเนื้อละเอียดสีน้ำตาลอ่อน  ผูกด้วยริบบิ้นปอสีหวาน  วางอยู่ในกล่องพลาสติกที่มีชื่อเธอ   ทำไมผมถึงรู้ว่าเป็นช็อคโกแลตน่ะเหรอ.. ก็เพราะกลิ่นเฟรชครีมช็อคโกแลตผสมวิสกี้  หอมกรุ่น  กลบกลิ่นทุกอย่างในตู้นั้นเลยน่ะสิ.. +++++++++++++++++++++++++++++++++++++ 14 กุมภาพันธ์   ค่ำมากแล้ว  งานทุกอย่างก็เสร็จแล้ว  ถึงเวลาที่ฉันควรจะกลับบ้านเสียที  แต่ฉันก็ยังนั่งกระสับกระส่ายอยู่อย่างนั้น  นึกอยากให้คนทั้งห้องวิจัยกลับๆ กันไปให้หมด  แต่ยิ่งคิดก็เหมือนโดนแกล้ง  เพราะไม่มีวี่แววว่าคนที่นั่งบ้างยืนบ้าง  คุยกันพลางทำงานอยู่ทั้งหมดนี้จะขยับเขยื้อนจากไปไหน วันนี้ฉันยังไม่เห็นเขาเลย  ตอนพักกลางวันฉันตั้งใจลงไปกินข้าวที่โรงอาหารช้ากว่าปกติ  เพื่อให้ตรงกับเวลาที่เขาชอบไปกิน  แต่ก็ไม่เจอเขาอยู่ดี  ฉันพยายามให้ความหวังกับตัวเอง  ทำใจอยู่นานกว่าจะกดลิฟท์ขึ้นไปถึงชั้นของห้องวิจัยเขา  แล้วก็ต้องผิดหวังอีกเมื่อเห็นป้ายหน้าห้อง  ที่เขียนเอาไว้แค่ว่าเขา "ออกไปข้างนอก"  ไปไหนก็ไม่ยักบอกแฮะ  ฉันนึกอย่างหัวเสียหน่อยๆ  เมื่อเดินลงบันไดมาจนถึงห้องวิจัยตัวเอง ที่จริงเมื่อเช้าฉันก็หัวเสียไปแล้วทีนึง  เพราะถาดตัวอย่างที่ฉันตั้งใจหยิบเกินมาอันหนึ่ง  เพื่อใช้เป็นข้ออ้างในการกลับไปที่ห้องวิจัยเขาอีกครั้งในวันนี้  ถูกมือดี  ที่ก็ไม่รู้ว่าเป็นใครเหมือนกันในห้องนั้น  มานำกลับไปเรียบร้อยแล้วตั้งแต่เมื่อคืน สามทุ่มแล้ว  ฉันรวบรวมความกล้าเดินขึ้นไปหน้าห้องเขาอีกครั้ง  แล้วก็ต้องผิดหวังที่พบว่า  กระดานหน้าห้องก็ยังเขียนบอกเหมือนเดิม  เขาคงมีธุระมากมายในวันนี้ จริงสิ..นี่มันวันวาเลนไทน์นี่นา  เขาก็คงออกไปกับเธอคนที่เขาทำดอกไม้แห้งให้นั่นไง  ทำไมแค่นี้ฉันก็คิดไม่ออกนะ.. ฉันเหวี่ยงถุงกระดาษใบเล็กที่บรรจุกล่องช็อคโกแล็ตเล่น  เมื่อเดินจากที่นั่นมาอย่างหงอยๆ พยายามอย่างยิ่งที่จะไม่ร้องไห้  โธ่เอ๊ย..จะร้องไปทำไมกัน  เขามารู้เรื่องด้วยหรือก็เปล่า  ฉันบ้าไปเองคนเดียวทั้งนั้น.. วาเลนไทน์ปีนี้  เป็นวาเลนไทน์ที่แสนเศร้าสำหรับฉันเสียจริง +++++++++++++++++++++++++++++++++++++ 14 กุมภาพันธ์ ดึกมากแล้ว  ผมยังขังตัวเองอยู่ในห้องวิจัย  กระดานหน้าห้องยังคงเขียนว่าผมออกไปข้างนอก  อย่างที่ผมเขียนไว้ตั้งแต่เช้า  เพราะไม่ปรารถนาจะพบหน้าใครเสียจริงๆ ในวันนี้ วันนี้ผมยังไม่เห็นเธอเลย  ทั้งที่เมื่อตอนพักกลางวัน  ผมรีบลงไปที่โรงอาหารเร็วกว่าปกติ  เพราะรู้ว่าเป็นเวลาที่เธอมักจะลงไปกินข้าว  แต่รออยู่นานก็ไม่มีวี่แววของเธอ  ผมเริ่มท้อ  ต้องทำใจอยู่นานกว่าจะเดินกลับมาที่ตึก  แล้วก็ต้องหงุดหงิดเล็กน้อยที่ลิฟท์ตัวกลางตึกที่อยู่ใกล้ห้องวิจัยผมที่สุด  มีคนกดขึ้นๆ ลงๆ ระหว่างชั้นอยู่นาน  จนไม่ลงมาถึงชั้นหนึ่งเสียที ผมตัดสินใจรวบรวมความกล้า  เดินขึ้นบันไดไปที่ห้องวิจัยของเธอ  แต่ก็ต้องผิดหวังเมื่อเพื่อนคนหนึ่งบอกว่าเธอไม่อยู่  แถมเจ้าเพื่อนคนนี้ยังขอขึ้นลิฟต์ตามผมขึ้นไปใช้เครื่องมือในห้องผมเสียอีก  ดังนั้นการจะฝากให้มันบอกเธอว่าผมมาหาก็ไม่มีทาง.. ผมนั่งอยู่อย่างนั้นทั้งวัน  ไม่มีความกล้าพอที่จะลงไปพบเธอที่ห้อง  เพราะกลัวว่าจะพบกับความผิดหวังไม่อย่างใดก็อย่างหนึ่งอีกจนได้  เธออาจจะไม่อยู่  หรืออยู่  แต่มีไอ้หนุ่มคนหนึ่ง..ที่คงเป็นเจ้าของช็อคโกแลตที่เธอแช่ไว้ในตู้เย็นนั่น  มานั่งประจ๋อประแจ๋อยู่ด้วยก็ได้ ถ้าเป็นอย่างนั้น  ผมก็ไม่รู้ว่าผมจะเสียใจได้มากแค่ไหน  และไม่รู้ด้วยว่าจะเอาความกล้าที่ไหนไปมอบช่อดอกไม้นี้ให้เธอ.. กลับบ้านดีกว่า  ขืนนั่งจมอยู่อย่างนี้  ผมอาจจะร้องไห้ออกมาจริงๆ ก็ได้  ในวันวาเลนไทน์ที่เหงาเสียเหลือเกิน ผมเอาช่อดอกไม้แห้งใส่ถุงกระดาษใบโตที่เตรียมเอาไว้  ก่อนจะเปิดกระตู  ลากขาออกจากห้องนั้นมาอย่างซึมเซา.. +++++++++++++++++++++++++++++++++++++ "โอ๊ะ !" "อ้าว !" เสียงอุทานสองเสียงนั้น  ดังขึ้นพร้อมกัน  จนฉันก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าอันไหนเป็นของใครกันแน่  ที่แน่ๆ เสียงหนึ่งเป็นเสียงของฉันเอง  และอีกเสียงหนึ่งเป็นเสียงที่ฉันไม่อยากเชื่อเลยว่าจะได้ยิน  ในยามที่รู้สึกหดหู่จนถึงที่สุดอย่างนี้ เมื่อครู่นี้ฉันเดินลงบันไดมา  แวะหยิบกระเป๋าที่ห้องวิจัยของตัวเอง  แล้วออกมายืนรอลิฟต์ตรงทางเดินที่ปิดไฟมืด  ทั้งเงียบแหละหนาวจนวังเวง  ฉันเกือบจะร้องไห้ออกมาด้วยซ้ำถ้าประตูลิฟต์จะไม่เปิดออก  ให้ฉันได้เห็นหน้าคนที่ยืนอยู่ข้างในชัดๆ เสียก่อน ฉันก้าวเข้าไป  ใจเต้นแรงจนกลัวว่าเขาจะได้ยิน  แต่เขาก็ไม่ได้มีท่าทางผิดปกติอะไร  เมื่อก้มศีรษะให้ฉันอย่างสุภาพ  และฉันก็ทำได้เพียงแค่ทำกิริยาแบบเดียวกันตอบไป  แล้วเราก็ยืนนิ่งเคียงคู่กันมาอย่างนั้นจนถึงชั้นล่าง ผมรอจนลิฟต์เปิด  และเธอก้าวออกไปเรียบร้อยแล้วนั่นแหละ  ถึงได้สูดลมหายใจยาว  ลึก  รวบรวมความกล้าจนสำเร็จ "นี่ค่ะ" "นี่ครับ" เสียงเบาๆ สองเสียงนั้น  ดังขึ้นพร้อมกันในความเงียบ  จนผมก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าอันไหนเป็นของใครกันแน่  แต่ที่แน่ๆ เสียงหนึ่งเป็นเสียงของผมเอง  และอีกเสียงหนึ่ง  ผมเกือบไม่เชื่อสายตาตัวเองด้วยซ้ำที่เห็นเธอยื่นสิ่งที่อยู่ในมือให้ผม กลิ่นหอมหวานของเฟรชครีมช็อคโกแล็ตในถุงที่ยื่นมาตรงหน้า  ทำให้ผมเกือบหยุดหายใจ  ทั้งที่ใจเต้นแรงจนกลัวเธอจะได้ยิน   "ให้ผมหรือครับ" "ให้ฉันหรือคะ" เราพูดพร้อมกัน  แล้วเงียบกันไปอย่างประหลาดใจอีกครั้ง  ฉันทำได้แค่ยื่นสิ่งที่อยู่ในมือให้เขา  และเขาเองก็ทำแบบเดียวกัน "วันนี้ฉันรอคุณทั้งวัน" "วันนี้ผมรอคุณตลอด" ผมและเธอมองกันไปมาอย่างจนปัญญา  เริ่มรู้สึกขึ้นมาเป็นครั้งแรกว่า  บางที  เราควรจะพูดทีละคน.. แล้วมันก็ได้ผลจริงๆ เสียด้วย  เมื่อเราเดินออกมาจากมหาวิทยาลัยด้วยกัน  ผมไม่ได้ขี่มอเตอร์ไซค์  แต่เดินจูงมันไปเรื่อยๆ  เคียงข้างไปกับเธอที่ดูจะก้าวเดินช้าๆ อย่างไม่อนาทรกับสายลมหนาวของยามดึกเช่นกัน  เราผลัดกันพูดทุกอย่างที่อยากพูด  ทีละคน.. ผมเล่าวิธีทำดอกไม้แห้งให้เธอฟังสั้นๆ  และเธอก็เล่าวิธีทำเฟรชครีมช็อคโกแลตให้ผมฟังสั้นๆ เหมือนกัน  มันคงไม่มีอะไรซับซ้อนมากไปกว่านี้หรอกน่า  คงเป็นผมคนเดียวที่วุ่นวายใจมาทั้งอาทิตย์  แต่มันก็คุ้มเหลือเกินที่ได้เห็นแววตาสุขใสของเธอ  อย่างที่ผมเห็นเมื่อเจอเธอที่ซุปเปอร์มาร์เก็ต  มันเป็นความรู้สึกที่บรรยายไม่ถูกเลยละที่ได้รู้ว่า  คนที่ทำให้ดวงตาเธอยิ้มได้ในวันนั้น  คือผม ฉันฟังเขาเล่าเรื่องดอกไม้สั้นๆ แล้วก็นึกขำตัวเอง  นี่คงเป็นฉันคนเดียวที่บ้าทำช็อคโกแลตซ้ำๆ ซากๆ อยู่ได้เป็นอาทิตย์  จนแทบจะอ้วนตาย  แต่มันก็คุ้มเอาจริงๆ นี่นะ  ที่ได้รู้ว่าตัวฉันเอง  คือคนที่ทำให้เขามีรอยยิ้มแจ่มกระจ่างอย่างนั้น  ในวันที่ฉันเห็นเขาหอบดอกไม้ช่อโตที่หน้าซุปเปอร์มาร์เก็ต "ฉันชอบกุหลาบสีชมพู  คุณรู้ได้ยังไงน่ะ" "แล้วคุณรู้ได้ยังไงว่าผมชอบกินช็อคโกแลตใส่วิสกี้" "ฉันไม่ได้รู้มาก่อนนะ  แค่ลองทำแล้วมันอร่อยดี  ก็เลยอยากให้คุณ  แค่นั้นเอง" "ผมก็เหมือนกัน  ผมเห็นมันสวยดี  ก็เลยอยากทำให้คุณ  แค่นั้นเหมือนกัน" คราวนี้เราหัวเราะพร้อมกัน แต่ก็นั่นแหละ.. มันไม่มีความจำเป็นที่เราต้องหัวเราะทีละคนนี่นะ.. ไม่ว่าในตอนนี้  หรือจะอีกนานแค่ไหน.. +++++++++++++++++++++++++++++++++++++ จากคุณ : โยษิตา - [ 16 ก.พ. 51 05:12:05 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ทักทายท้ายเรื่องค่ะ ^^ เรื่องนี้ไม่มีอะไรเลยค่ะ นอกจากอยากลองเขียนอะไรดูวันละนิดละหน่อย ก็เลยลองเขียนเป็นไดอารี่ซะเลย แต่มันไม่มีความจริงแม้แต่นิดเดียวนะคะ 555 Happy Valentine ทุกๆ คน และฝากเนื้อฝากตัวอีกเรื่องค่า ^^ (ส่วนเครดิตภาพจำไม่ได้แล้วอ่าค่ะ เพราะมีอยู่ในคอมอยู่แล้ว ขออนุญาตเจ้าของภาพมา ณ ที่นี้เลยละกันค่า ^^'') ++ จากคุณ : โยษิตา - [ 16 ก.พ. 51 05:24:06 ]

ความคิดเห็นที่ 3 น่ารักดีนี่ครับ กับสองคนสองมุม  (ถึงแม้คนเขียนจะบอกว่า "แต่มันไม่มีความจริงแม้แต่นิดเดียวนะคะ 555..") มีลุ้นนิดๆด้วย แต่ผมเชื่อว่าคุณโยษิดาซึ่งเป็นคนใจดีตามธรรมชาติอยู่แล้ว  จะต้องไม่ใจร้ายจบแบบทรมานใจคนอ่านจบแบบหม่นเศร้าในวันValentine แน่ๆ ....^_______^........ จากคุณ : Psycho man - [ 16 ก.พ. 51 07:39:30 ]

ความคิดเห็นที่ 4 น่ารักมากค่ะ.. อ่านแล้วอมยิ้ม แอบลุ้นๆด้วยนะคะ ว่าเมื่อไหร่จะเจอกันซักทีน๊า... จากคุณ : โยเกิตมะนาว (โยเกิตมะนาว) - [ 16 ก.พ. 51 09:14:11 ]

ความคิดเห็นที่ 5 มายืนยันอีกคนว่าน่ารักมาก ๆ ค่ะ ^___^ จากคุณ : ปิยะรักษ์ - [ 16 ก.พ. 51 14:40:49 ]

ความคิดเห็นที่ 6 น่ารักดีค่ะ เรื่องเป็นมุมมองของแต่ละคน อ่านแล้วอมยิ้มตาม จากคุณ : นันทนีย์ - [ 16 ก.พ. 51 15:38:44 A:202.149.24.161 X: TicketID:103865 ]

ความคิดเห็นที่ 7 เอ่อ เหมือนโดนดุยังไงไม่รู้แฮะ แฮ่ๆๆๆ คุณโยเกิตก็ออกมารับผิดด้วยกันเสียดีๆ เรื่องน่ารักมากๆเลยครับ เคยมีสถานการณ์ที่คล้ายๆกันคือรอให้คนอื่นๆกลับให้หมด พวกมานก็ไม่ยอมกลับเสียที เฮ้อ จากคุณ : กลิ่นกาแฟ (กลิ่นกาแฟครับ) - [ 16 ก.พ. 51 19:04:51 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ^^ เข้ามาอ่านครับ จากคุณ : KTH (KTHc) - [ 16 ก.พ. 51 19:12:25 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ขอบคุณทุกท่านที่เข้ามาอ่านค่า ^^ ++ Psycho man ++ ใจดีตามธรรมชาติ แต่โหดในสัญชาตญาณอะป่าวคะจารย์จี เอิ๊กๆ วาเลนไทน์ทั้งทีทำร้ายจิตใจคนอ่านไม่ลงหรอกค่า ^__^ ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะคะ ++ โยเกิตมะนาว ++ ขอบคุณค่า ลุ้นๆ ตื่นเต้นดีมะคะ ดีใจที่ชอบนะคะ ^___^ ++ ปิยะรักษ์ ++ ขอบคุณค่า ^___^ ++ นันทนีย์ ++ ขอบคุณอีกเช่นกันค่ะ ^__^ ++ กลิ่นกาแฟครับ ++ 55 คุณกลิ่นโดนจารย์จีดุเหรอคะ   งั้นรีบแก้ตัว เอาเรื่องหวานๆ มาลงซะดีๆ ขอบคุณที่เข้ามาอ่านค่ะ ^__^ ++ KTHc ++ ขอบคุณค่า ^__^ ^^ จากคุณ : โยษิตา - [ 16 ก.พ. 51 23:45:27 ]

ความคิดเห็นที่ 10 น่ารักมากเลยค่ะ อ่านแล้วอดอมยิ้มไม่ได้ บางทีชีวิตก็เป็นอย่างนี้จริงๆนะคะ แอบคิดอะไรคล้ายๆกันโดยไม่ได้ตั้งใจ รูปขนมน่ากินมากเลยค่ะ จากคุณ : Mneme (Mnemosyne) - [ 17 ก.พ. 51 10:09:52 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ดอกไม้แห้งจากซิลิกาเจลนี่ เอาซิลิกาเจลที่ใช้ทำแล็บทำด้วยรึเปล่าคะ ใช้ทรัพยากรของแล็บได้คุ้มค่าจริงๆ อิอิอิอิ ปล.ปีนี้หมดค่าช็อคโกแล็ตไปเยอะมาก ขนาดหารกันหลายคน ปีหน้าจะหัดทำเองแบบนางเอกดีไหมหนอ หรือจะแพงกว่าเดิม เพราะทำแล้วทิ้งทำแล้วทิ้ง สุดท้ายก็กินไม่ได้ก็ต้องซื้อเค้าอยู่ดี แป่ววว จากคุณ : TSURUGI - [ 17 ก.พ. 51 17:14:00 ]

ความคิดเห็นที่ 12 เห็นรูปแล้วคิดตึ๋งงงงงงงง อยากกินนนนนนไอ้ที่เจ้าของกระทู้ปะอ่ะ ที่แลบเก่ามีป้าเทคนิเชี่ยนใจดีคนนึง ถึงวันวาเลนไทน์ทีไร ก็ซื้อ ชอกโกแลตแจกเด็กๆ ให้กิน ไอ้เรามั่วนิ่มกินอย่างเอร็ดอร่อย ก็ขนาดติวเตอร์เราเองที่เป็นผู้หญิงญี่ปุ่นคนเดียวของแลบยังไม่ได้แจก ชอกโกแลต เราก็เลยไม่รู้จะแจกใคร อิอิอิ มีหนนึง เลยวาเลนไทน์ไปหลายวันแล้ว มีเด็กในแลบหิวโซ ถามว่า พอจะมีอะไรกินกันตายได้ไหม ขอกินมั่ง ก็บอกไปว่าในตู้เย็นมีชอกโกแลต เป็นของที่คุณป้าให้เราตอนวันวาเลนไทน์ ก็เลยไปแกะมากิน อยากจะ เตะมันจริงๆ ให้กินชอกโกแลตกันตาย แล้วดันปากเสียถามว่า ทำไม สูเจ้าเป็นผู้หญิงแล้วถึงได้ชอกโกแลตวันวาเลนไทน์วะ จากคุณ : Canossa - [ 18 ก.พ. 51 15:55:04 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ++ Mnemosyne ++ มีจริงๆ ด้วยนะคะ คิดเหมือนกันโดยไม่ได้นัดหมาย เนี่ย ^^ แต่บางทีทั้งสองฝ่ายก็ไม่รู้ความคิดอีกฝ่ายเนอะ น่าเสียดาย ขอบคุณที่มาอ่านค่า^^ ++ TSURUGI ++ อิอิ มีคนรู้ทันเรื่องซิลิกาเจลซะละ เหยียบไว้ๆ 555 ทุกปีวาเลนไทน์ที่แจกไป กับไวท์เดย์ที่ได้มาเนี่ย ต่างกันยังไงไม่รู้อ่ะ -*- เชียร์ให้ซื้อแล้วเอามาห่อใหม่สวยๆ เนียนๆ ว่าทำเองง่ะ ดูดีมีชาติตระกูล แต่ไม่ค่อยได้ผลนี่ดิ (อ้าว) ++ Canossa ++ คุณป้าใจดีจังเลย ^^ ในแล็บ/ในสาขาเรา ผู้หญิงแจกกันเองเลยค่ะ 555 ประมาณเป็นเทศกาลซื้อช็อกโกแลตมาแลกกันกิน อ้วนด้วยกัน สามัคคี ผู้ชายบางคนแจกไปแล้วกลัวเค้าคิดว่าเป็นฮอนเม (มันมีคนคิดมากอย่างงี้จิงๆ ง่ะ พี่แกตื่นเต้นจนคนให้เครียด -*-) จริงๆ วาเลนไทน์แจกมากก็ไม่ดีเนอะ ไวท์เดย์แล้วจะแอบเครียด - -' ^^ จากคุณ : โยษิตา - [ 18 ก.พ. 51 20:16:49 ]

ความคิดเห็นที่ 14 ชอบจังค่ะ ต่างคนต่างคิด แต่ตรงกัน จากคุณ : xint - [ 20 ก.พ. 51 13:29:54 ]

ความคิดเห็นที่ 15 ขอวิธีทำดอกไม้แห้งด้วยซิลิกาเจลบ้างสิคะ อยากลองมั่ง :) จากคุณ : scottie - [ 20 ก.พ. 51 21:42:01 ]

ความคิดเห็นที่ 16 ++ xint ++ ขอบคุณค่าาาา ^^ ++ scottie ++ แค่ตัดก้านแล้วฝังในซิลิกาเจลเลยค่ะ หรือเอารองข้างล่างนิดนึงก่อน แล้วเติมลงไปข้างบนให้มิดดอกอะค่ะ ที่จริงใช้แบบเกล็ดขาวๆ จะดีกว่านะคะ เพราะเม็ดใหญ่ๆ แบบในแล็บ บางทีกลีบก็เป็นรอยช้ำง่ายอะค่ะ ^^ ส่วนเวลาก็ทิ้งไว้นานหน่อย แล้วแต่ชนิดดอกไม้ค่ะ ถ้ากุหลาบก็ 4-7 วัน^^ จริงๆ คนเขียนก็ไม่ได้ซื้อหนังสือมาอ่านอย่างตาพระเอกหรอกค่ะ หาในเน็ตแล้ว(แอบ)ลองทำในแล็บฆ่าเวลา แฮ่ๆๆๆ จากคุณ : โยษิตา - [ 21 ก.พ. 51 23:02:11 ]

ความคิดเห็นที่ 17 " แต่ก็นั่นแหละ.. มันไม่มีความจำเป็นที่เราต้องหัวเราะทีละคนนี่นะ.." แหม ประโยคนี้โดนแฮะ ขี้อายและชอบคิดไปเองกันจนน่าหมั่นไส้จริงๆ สองคนเนี้ย แล้วจะไปให้สอนวิธีทำดอกไม้แห้งนะคับผ้ม จากคุณ : The SoVo - [ 22 ก.พ. 51 12:00:04 ]

ความคิดเห็นที่ 18 ++ หนูThe SoVo ++ หัวเราะพร้อมๆ กันเนี่ยมีฟามสุขสุดๆ แล้ววว ^^ ลองทำดอกไม้แห้งแล้วเอามาอวดมั่งนะจ๊ะ~ จากคุณ : โยษิตา - [ 24 ก.พ. 51 20:57:17 ]