ความคิดเห็นที่ 1 7. กับดับมรณะ (ครึ่งหลัง) เสียงทักขึ้นดังอยู่เหนือหัว รามิตพยายามเพ่งมองสวนขึ้นไปหากขณะนี้ดวงอาทิตย์กำลังลอยอยู่ด้านหลังของคนผู้นั้นทำให้ไม่สามารถเห็นหน้าคนพูดได้ถนัดนัก แต่ถึงแม้ไม่เห็นหน้า...เขาก็รู้จักคนผู้นี้ดี “นับวันเจ้ายิ่งเหิมเกริม...แค่เทพบาดาลพูดจาไม่เข้าหูหน่อยเดียว ถึงกับต้องลงไม้ลงมือกันเชียวหรือ? อา...เจ้านี่ช่างสำคัญไม่เบา...เหอะ! คราวนี้แหละข้าจะทำให้เจ้ารู้ว่าความยุติธรรมมีจริง!” ผู้ที่ยืนค้ำหัวกระแทกเสียง “ท่าน...หัสรังสี!” รามิตกล่าว อีกฝ่ายทรุดกายลงนั่ง กระชากผ้าโพกศีรษะแบบชาวเรือของอีกฝ่ายออก จึงค่อยเห็นเส้นผมสีเงินอมทอง “เจ้าทำสิ่งใดไว้ต่างหาก เจ้าสาวกชั่ว! แม้ข้าจะไม่ชอบหน้าเจ้ากัญหานัก หากไม่นึกเลยความปากร้ายของมันจะเกิดประโยชน์แก่ข้ายิ่ง” “ข้ามิได้ทำอะไร” รามิตกัดฟันกรอด “อา...งั้นหรือ? แต่ข้าจะขอบอกเจ้าอย่างหนึ่ง ตุลาการที่นี่ไม่ชอบผู้ร้ายปากแข็ง...ทางที่ดีเจ้าควรจะสารภาพโดยไว เพื่อจะได้ไม่ต้องพบกับความตายที่น่ากลัว” “หัสรังสี! ท่านกับข้าไม่ได้มีเรื่องเคืองแค้นใดกัน ใยท่าน...” เมื่อนั้นเทพตะวันออกเกือบหมดความอดทน ตวาดลั่น “ไม่ได้มีความแค้นใดหรือ? ไอ้คนชั่วแบบเจ้ากับนายเจ้า ลอบสังหารบิดาข้า ยังเที่ยวปั้นเรื่องว่าเป็นผู้นำศิลาราชากลับมา จนนายเจ้าได้เถลิงบัลลังก์ทอง ชะ! ในความคิดข้าแล้ว พวกเจ้าร่วมมือกับพวกมารและหักหลังพวกมันเพื่อโยนควมผิดให้ แล้วก็ขโมยศิลาออกมามากกว่า” “ท่าน! ท่านคิดแบบนี้ได้อย่างไร?” หากหัสรังสีกลับยิ้มในหน้า “ข้าจะเลาะหน้ากากพวกเจ้าจนไม่เหลือสิ่งใดไว้หลอกผู้อื่นอีกเลย” พูดจบเขาก็ยืดกายขึ้น “ท่านคงจะเห็นด้วยกับคำข้า” หัสรังสีหันไปทางวาริชที่เพิ่งวิ่งกระหือกระหอบมาถึง หากทว่าเมื่อข้าหลวงใหญ่แห่งมายาเลเห็นร่างของสาวกดำได้ถนัดตา ใบหน้าของเขากลับยิ่งซีดเผือด มือที่กำมีดสั้นสั่นระริก “อา...ไม่...นี่คือ..สาวกคนนั้นนี่” พูดจบมีดในมือก็ร่วงหล่นลงพื้น หากหัสรังสีตีความหมายของอาการนั้นไปอีกอย่างหนึ่ง “ไม่ต้องกลัวหรอกท่านวาริช ไอ้หมาดำตัวนี้หมดฤทธิ์แล้ว สั่งทหารของท่านให้นำมันไปยังโดมพิพากษา...พรุ่งนี้เมื่อหัวของมันถูกส่งกลับไปศิลาลัย บางทีอาจทำให้จอมเทพผู้ยิ่งใหญ่ของเราต้องรับฟังคำของชาวเทพมากขึ้นกว่าเดิม” ประโยคต่อมาเขาพูดคล้ายกระซิบ “และข้าจะส่งเสริมฐานะท่านในสภาโลกุตรา” ในทันใดนั้นสติของชายผู้อาวุโสกว่าก็คืนมา “อา...ปัญญาของท่านหัสรังสี แห่งตะวันออกนั้นเฉียบคมจริง วางใจเถิดข้าจะรับหน้าที่นำตัวสาวกดำผู้นี้ไปยังโดมพิพากษาในวันพรุ่งนี้โดยทันที” ว่าแล้วเขาก็สั่งทหารเสียงเข้ม จากคุณ : run saya - [ 16 ก.พ. 51 23:49:11 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ร่างของรามิตถูกกระชากขึ้นจากพื้นถนน ตรวนสายยาวถูกลากมาตามพื้นบ่งบอกถึงความหนัก แต่กระนั้นก็ยังไม่รุนแรงเท่าเวทอาคมลงทัณฑ์ เพราะเมื่อข้อมือทั้งสองถูกพันธนาการร่างของสาวกดำผู้องอาจถึงกับแทบทรุดกายลงอีกครั้งด้วยความรุนแรงของเวทตุลาการ หัสรังสียืนท้าวเอวเพ่งมองด้วยสายตาเกรี้ยวราวปะทุด้วยเพลิงมหากาฬ ใจหนึ่งอยากจะใช้คมอาวุธฟันร่างของศัตรูเป็นชิ้นๆ ให้สมแค้น หากทว่าทำไม่ได้อย่างใจประสงค์ เขาจึงร้องสั่งทหารในสังกัดเทพตะวันออกให้ติดตามไปเพื่อวางใจได้ว่ารามิตถึงโดมพิพากษา เขาเองก็ได้เปลี่ยนแปลงจนไม่เหลือเค้าเด็กหนุ่มถือดีเมื่อครั้นอดีต ความตายของบิดา ความแค้นและภาระหน้าที่ที่ได้รับมาอย่างกะทันหัน ทำให้หัสรังสีได้เติบโตขึ้นมากในช่วงเวลาที่ผ่านมา เด็กหนุ่มไม่ได้สวมชุดทหารเหมือนที่เห็นจนชินตา หากเขาสวมชุดผ้าไหมชั้นดีจากแดนตะวันออก ชุดคลุมสีแดงเข้ม จนเมื่อดูผาดๆ  เหมือนกับว่าได้เห็นทรงกลดในวัยเยาว์ จะผิดกันก็แต่ ทรงกลดนั้นไม่ได้มีดวงตาที่ยังระอุด้วยเพลิงแค้นทุกนาทีราวเทพ อัคคียามพิโรธเช่นนี้... ***** สูงขึ้นไปเหนือท่าเรือที่เกิดเหตุวุ่นวาย เงาร่างของผู้หนึ่งลับหายไปจากช่องหน้าต่างเปิดของโดมสูงที่อยู่กลางเมืองมายาเล ภายในห้องใต้หลังคารูปโค้งนั้น เต็มไปด้วยกองม้วนกระดาษที่เก็บบนชั้นอย่างมีระเบียบไล่ไปตามความสูงจากพื้นจนจรดเพดานห้อง และยังมีอีกมากมายที่ยังกองรวมอยู่บนโต๊ะยาว เก้าอี้ไม้โย้เย้เพราะความหนักของตำรับตำราที่กดทับลงมา รวมไปถึงพื้นที่เหนือตู้ไม้ ใต้ตั่งยาว จนเรียกว่าทุกที่ว่างในห้องนี้มีแต่กองม้วนกระดาษและตำราอยู่เต็มไปหมด กลางห้องมีร่างของคนคนหนึ่งกำลังนั่งเขียนบางอย่างบนกระดาษสีขาวอย่างตั้งใจ  น้ำเสียงทุ้มหากทว่าแหบพร่าเล็กน้อยเอ่ยถามเสียงเบา แม้ว่ามือยังคงทำงานไม่หยุด “มีอะไรเกิดขึ้นหรือ? เห็นเอะอะโวยวายกันตั้งแต่ตอนเช้าแล้ว” “เรียนนายท่าน...ดูเหมือนว่าที่ท่าเรือทิศเหนือจะจับคนร้ายได้เจ้าค่ะ...เพราะคราวนี้ท่านหัสรังสีลงมาสั่งการด้วยตนเอง” คนกล่าวละสายตาจากช่องหน้าต่าง แสงสว่างจากภายนอกกระทบเสี้ยวหน้าของดรุณีน้อย ผมสีดำขลับของเธอต้องแสงประกายดุจปีกภุมรายาวจนจรดกลางหลัง หากเจ้าตัวเพียงแต่ใช้เชือกมัดรวบไว้หลวมๆ บางส่วนจึงหลุดมาปรกใบหน้าด้านข้าง แม้ดวงหน้านั้นจะดูอ่อนเยาว์ และแต่งกายด้วยชุดหญิงรับใช้สามัญ หากทว่าผู้ที่มีสายตาไม่มืดบอด ย่อมรู้ว่าหญิงรับใช้นี้ย่อมเป็นผู้ที่มาจากเทพชั้นสูง กลับมีเสียงถอดถอนหายใจอย่างหนักหน่วงจากผู้ที่นั่งทำงานอยู่กลางห้อง คล้ายไม่อยากพูดพาดพิงถึงคนที่ถูกเอ่ยนาม เขาวางแท่งดินสอดำลงบนที่เก็บ จึงม้วนเอกสาร และลงตราประทับอย่างดีให้แก่หญิงรับใช้ “มัสลิน...เจ้าจงนำสารตอบปฏิเสธของข้าไปถึงยังที่รับรองจ้าวแดนตะวันออก” ส่วนหนึ่งของลายมือที่เผยให้เห็นนั้น สวยงามจนยากจะหาอาลักษณ์คนใดเทียมทัน เมื่อบุรุษผู้มีลายมือดุจอักษรประดิษฐ์นั้นขยับกาย จึงเห็นว่าขาข้างหนึ่งของเขาพิการ เนื่องด้วยตั้งแต่ตำแหน่งหัวเข่าลงมาส่วนขาของเขาได้กลายสภาพเป็นขาไม้และเท้าปลอม จากคุณ : run saya - [ 16 ก.พ. 51 23:50:54 ]

ความคิดเห็นที่ 3 บุรุษอาวุโสผู้นี้มีใบหน้าซูบตอบ และขอบตาดำคล้ำคล้ายทำงานจนหามรุ่งหามค่ำ เส้นผมสีเทาแกมดำถูกปล่อยลงมาปิดบังใบหน้าซีกขวา หากทว่าก็ยังสามารถสังเกตเห็นร่องรอยบาดแผลฉกรรจ์ แต่กระนั้นผู้คนส่วนใหญ่ก็ยังสามารถคาดเดาได้ว่าในอดีตนักเขียนอักษรผู้นี้สมัยหนุ่มคงเป็นเทพที่มีความสง่างามไม่น้อย แม้ใบหน้าจะถูกทำลายเสียครึ่งหนึ่ง หากทว่าดวงตาของชายประหลาดยังคงแจ่มใสและงดงาม “นายท่าน เหตุใดล่ะเจ้าคะ? นายท่านเป็นถึงวงศ์เทพชั้นสูง ควรจะ...” หญิงรับใช้พูดอย่างร้อนใจแทนเจ้านาย “มัสลิน...เจ้ากลายเป็นผู้มากความตั้งแต่เมื่อไร?” เด็กสาวพยายามจะกล่าวบางอย่าง หากแต่แล้วบุรุษผู้เป็นนายก็ไอออกมาอย่างรุนแรง มัสลินทิ้งทุกอย่างในมือ หันมาจะประคองฝ่ายตรงข้ามอย่างเป็นห่วง หากมือผอมบางจนเห็นกระดูกเป็นข้อๆ ของชายปริศนากลับยกห้าม สั่งสั้นๆ “รีบไปซะ...ข้าไม่เป็นไรหรอก และจงตรวจสอบเรื่องที่เกิดขึ้นที่ท่าเรือกับตุลาการของมายาเล และนำมารายงาน ข้าสังหรณ์ว่าจะเกิดเหตุร้ายขึ้น หากร่างกายข้าแข็งแรงกว่านี้ คงไปด้วยตนเองแล้ว” หากมัสลินยังคงสองจิตสองใจ “นายท่าน...ข้าไม่อยากทิ้งท่านไว้ผู้เดียว” ผู้เป็นนายยิ้ม “มัสลินเอย เจ้าคิดว่าจะมีผู้ใดคิดร้ายกับบัณฑิตไร้นามที่น่าสมเพชอย่างข้าเชียวหรือ? ไปเถอะ...หากมัวรีรออยู่อย่างนี้ เราไม่อาจช่วยใครได้ มีแต่จะเพิ่มคนที่น่าสงสารมากขึ้นเท่านั้น” มัสลินเดินจากไปอย่างเสียไม่ได้ ชั่วครู่หนึ่งก็ได้ยินฝีเท้าของเธอเดินลงบันไดไป ชายร่างประหลาดเอนทั้งกายพิงพนักเก้าอี้ ท่าทางของเขาเหนื่อยอ่อน นิ้วมือสั่นไหว หากไม่ใช่มาจากการทำงานที่หามรุ่งหามค่ำ เขาฝันร้ายติดต่อกันมาเนิ่นนานแล้ว ความฝันที่ทำอย่างไรก็ไม่อาจลืมเลือน วันร้ายที่ทำให้ชีวิตที่เหลือพลิกกลับตาลปัตร แม้เหตุการณ์นั้นจะล่วงผ่านมานานนับสิบกว่าปี แต่ทว่ากลิ่นแห่งควันไฟและคาวเลือดกลางทุ่งกาลียังคงติดตา และจมูก ไม่จางหายราวกับเพิ่งเกิดขึ้นไม่นาน เสียงร้องจ้าของทารกที่ไม่รู้ชะตากรรมว่าบัดนี้ยังมีชีวิตอยู่หรือไม่? ทารกผู้มีชะตามรณะ แบบเดียวกับเขา ***** ตบท้ายบท : คนผู้นี้คือใครกัน? ออกโรงมาอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ยเช่นนี้? มันน่าสงสัยใช่ไหมคะ? ตอนหน้าใครเป็นแฟนน้อง’ บรรณห้ามพลาด เธอกลับมาแล้วค่ะ ในตอนที่ 8 : จ้าวสุริยาผู้มอดไหม้ ค่ะ แต่มาตัดจบแบบนี้ เดี๋ยวจะหาว่าสั้นไปอีก งั้น...เราจะลงต่อ ตอนที่ 8 : จ้าวสุริยาผู้มอดไหม้ สักกะจึ๊ก นะขอรับ ใครไม่อยากอ่านก็ต้องอ่านแล้วเจ้าค่ะ (ยัดเยียด) ชักเสียใจแล้วใช่มั้ย? ฮี่...ฮี่่... ***** 8. จ้าวสุริยาผู้มอดไหม้ ณ สถานที่รับรองเทพตะวันออกแห่งมายาเล หัสรังสีก้าวเดินฉับๆ มาตามทางเดินที่ตกแต่งด้วยแก้วและหยกสีเขียว ตั้งแต่โคมเทียนไปจนถึงรูปประดับฝาผนัง เขาเดินสวนกับนางกำนัลหลายคนที่เดินแกมวิ่งออกมาจากห้องหนึ่ง ท่าทางของพวกเธอราวกับหนีอะไรบางอย่างที่แสนน่ากลัว ว่าที่จ้าวแดนตะวันออกใช้หางตาเหลือบมอง เขาเพียงแต่พยักหน้ารับเหล่านางกำนัลที่หยุดทำความเคารพก่อนจะสาวเท้ายาวๆ ตรงไปยังห้องๆ หนึ่ง “ออกไปให้พ้น!” เสียงตวาดของใครบางคนที่อยู่ในห้องดังลั่น ก่อนที่หัสรังสีจะเดินเข้าไปในห้องนั้นเสียอีก นางกำนัลหลายคนทุลักทุเลออกมาจากห้อง จนแทบจะชนกับหัสรังสี ว่าที่จ้าววังตะวันออก โบกมือเป็นเชิงไล่ ทั้งคนรับใช้หญิงและชายพากันโล่งอก จึงค่อยทยอยเดินตามกันออกไป “คนของข้าต้อนรับเจ้าไม่ดีพอหรืออย่างไร?” หัสรังสีกล่าวกับบุคคลที่อยู่ในห้อง คนผู้นั้นเมื่อเห็นร่างของทายาทแห่งวังสุริยัน ก็กระโจนเข้าใส่ แต่ยังไม่ทันที่จะสัมผัสร่างเด็กหนุ่ม คนผู้นั้นกลับกระเด็นออกไปทางทิศตรงข้าม ราวกับมีผนังล่องหนกางกั้นเอาไว้ “ปล่อยข้าออกไป!” เมื่อจู่โจมหรือทำร้ายอีกฝ่ายไม่ได้ เสียงตวาดแว้ดก็กลับมาอีกครั้ง หัสรังสียิ้มบางๆ ที่มุมปาก เขาขยับมือเพียงนิดเดียว เก้าอี้ไม้ก็เคลื่อนมาหาให้เจ้าตัวนั่ง เขาเอามือประสานไว้ด้านหน้า ยกขาขึ้นไขว่ห้าง และยิ้มยียวน “ข้าทำเช่นนั้นไม่ได้หรอก แม่นางบุษบรรณ” เทพนักรบแห่งทิศเหนือชักเหลืออดกับท่าทีที่เหนือกว่าของเทพตะวันออก เธอชักเท้าเตะพลั่กไปที่มนต์ครอบอย่างหัวเสีย มนต์ครอบอัคคีของเทพตะวันออก แข็งแกร่งเกินกว่าเทพนักรบคนเดียวจะทำลายได้ จากคุณ : run saya - [ 16 ก.พ. 51 23:56:38 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ข้าจะให้พี่ชายของข้าจัดการกับเจ้า!” หัสรังสีระเบิดหัวเราะลั่น ดวงตาวิบวับของเขากำลังฉายแววขบขัน “เทพนักรบแห่งภูระเหลือแต่ชื่ออย่างนั้นหรือ? เมื่อบังสูรย์สูญสิ้นกำลังเวท พวกเจ้าก็ไม่ต่างไปจากเผ่าเทพนักรบธรรมดา”เมื่ออีกฝ่ายพูดจี้ใจดำ บุษบรรณแทบร้องกรี๊ด “ข้าจะฆ่าเจ้า!” “ถ้าเช่นนั้นเจ้ารีรอะไรอยู่เล่า? ข้าอยู่ตรงนี้แล้ว” เขากางมือออกเป็นเชิงท้าทาย บุษบรรณกระทืบเท้าอย่างไม่พอใจ เธอเดินวนเวียนไปมาราวกับนางเสือที่โดนขัง “ข้าจะให้เวลา....” หัสรังสีกล่าวเรียบๆ “หากเจ้ายอมร่วมมือกับข้า บอกความจริงกับสภาแห่งบาดาล ว่าผู้ที่ลงมือใช้เวททำร้ายกัญหา มาจากน้ำมือของสาวกดำ” “หูแตก ประสาทเสื่อมหรือไง? ข้าบอกสักร้อยครั้งแล้ว ว่าตอนที่ข้าไปถึง ข้าไม่เห็นผู้ใด...” หัสรังสีถอนใจยาว ส่ายศีรษะช้าๆ และลุกขึ้นยืน “ข้าคิดว่าเจ้าจะฉลาดกว่านี้เสียอีก” บุษบรรณจ้องตอบด้วยสายตาเกรี้ยวกราด “ถ้าเช่นนั้นข้าคงต้องส่งเจ้าให้กับโดมพิพากษา....น่าเสียดายจริงๆ ที่ชื่อของเทพนักรบแห่งภูระต้องมาหมองมัวอีกครั้ง คิดดูให้ดีนะบุษบรรณ....ในฐานะที่เจ้ากับข้าเคยร่ำเรียนในสำนักหลวงด้วยกันมาก่อน หากเจ้าแต่เพียงบอกว่าใครเป็นฆาตกร....เจ้าจะกลายเป็นผู้บริสุทธิ์ และไม่ต้องรับผิดชอบสิ่งใด เทพนักรบก็จะหวนคืนสู่ความยิ่งใหญ่ ดีไม่ดีพวกเขาอาจจะยกเจ้าให้เป็นผู้นำเผ่าคนใหม่ก็ได้นะ” “เจ้ามันร้ายนัก วันหนึ่งรามิตจะมาจัดการเจ้า!” ชื่อของสาวกแห่งปราสาทจันทรคราส ทำเอารอยยิ้มของว่าที่จ้าวเทวาทิศจางหายไปในทันที กลับมีประกายตาคุกโชนราวเปลวเพลิงมาแทนที่ “เจ้ายังคิดว่าเจ้ามนุษย์ชั้นต่ำนั่นจะมาช่วยเจ้าหรือ มิรู้รึว่ามันเผ่นหนีเอาตัวรอดไปเพียงผู้เดียว ป่านนี้มันคงวิ่งไปซุกหัวอยู่ในปราสาทตะวันตก และทิ้งให้เจ้ารับผิดคนเดียวอยู่ที่นี่” “เจ้าโกหก!” เธอตะโกน รอยยิ้มของหัสรังสีกลับมาอีกครั้ง “ข้าจะกลับมาพบเจ้าก่อนที่จะส่งตัวให้ทหารบาดาล และหวังว่าจะได้รับคำตอบที่น่าพอใจ มิฉะนั้นแล้วข้าคงไม่ต้องบอกว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับเจ้า” กล่าวจบหัสรังสีก็หัวเราะ ในขณะนั้นมีผู้รับใช้เดินเข้ามายื่นสาส์นสีขาวประทับตราด้วยครั่งสีแดงให้แก่เทพตะวันออก สารฉบับนั้นเขียนด้วยอักษรประดิษฐ์อันงดงาม เมื่อครั้งแรกที่เปิดอ่านหัสรังสียังคงรักษารอยยิ้มเอาไว้ได้ แต่ทว่าเมื่อสิ้นบรรทัดสุดท้ายอารมณ์แจ่มใสของเทพตะวันออกหนุ่มก็พลันปราศนาการตามไปด้วย หัสรังสีม้วนสารคืนโดยไม่กล่าวสิ่งใดออกมา เขาหมุนกายออกจากห้อง เสื้อคลุมสีแดงเข้มสะบัดโดยแรง ***** ตบท้ายบท : คราวนี้ตัดจบจริงๆ แล้วเจ้าค่ะ คราวนี้ค่อยมาต่อหกหน้าที่เหลือของตอนนี้นะเจ้าคะ จากคุณ : run saya - [ 16 ก.พ. 51 23:58:28 ]

ความคิดเห็นที่ 5 นายน้อยหัสรังสีเป็นอย่างนั้นไปซะแล้ว... ได้อิมเมจของนิยายกำลังภายในมานิด ๆ ก็ถือว่ากำลังดีนะคะ เหมือนเห็นภาพหัสรังสีเป็นคุณชายน้อยลูกเจ้าสำนัก ผู้มีพลังยุทธ์เยี่ยม เสียแต่นิสัยที่ถูกตามใจจนเกินไป แล้วก็ต้องมารับช่วงต่อจากบิดา ทั้งที่อาวุโสยังไม่ถึง ยิ่งแต่งชุดแบบนี้แล้ว ยิ่งคล้าย เสื้อคลุมสะบัด เท่ดี ๆ ...คงประมาณนั้น หัสรังสีนี้เป็นตัวละครที่ชอบมากตัวหนี่งเลยละค่ะ ตอนแรกถึงจะผิดหวังที่ไม่เป็นไปอย่างที่คิด (ก็เรื่องของพี่รัณเดาได้ง่าย ๆ ซะที่ไหน) แต่พออ่านต่อ ๆ ไปก็รู้สึกว่าเหมาะสมดีแล้ว มีมิติน่าสนใจไปอีกแบบ นิสัยของคนเรา ย่อมมีที่มาทั้งนั้น จากคุณ : Caje - [ 17 ก.พ. 51 01:03:58 ]

ความคิดเห็นที่ 6 สั้นอีกแล้วครับ อ่านไม่ทันหายอยากกับที่เปิดถนนนักเขียนตามหา เรื่องนี้มาทั้งสัปดาห์เลย จบซะแล้ว ก็ คงต้องรอตอนต่อไปสัปดาห์ หน้าใช่ไหม นี่ อยากจะลงแดง อ่ะ จากคุณ : ตานุ่นภารโรง (y4uc) - [ 17 ก.พ. 51 05:46:31 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ตอนนี้มีอะไรที่เป็นปริศนาเยอะนะครับ จากคุณ : พ่อกล้วยปิ้ง - [ 17 ก.พ. 51 06:50:12 ]

ความคิดเห็นที่ 8 กับดักมรณะทำให้คนวางกับดักมอดไหม้เลยเหรอ เหอๆ จากคุณ : ลูนาติก - [ 17 ก.พ. 51 10:31:41 ]

ความคิดเห็นที่ 9 เหมือนมีใครชักใยให้ทุกคนเข้าใจรามิตผิดเสมอ   ทุกภาค ทุกตอน เลยนะเนี่ย จากคุณ : ไม่รู้ไม่ชี้ไม่ดีไม่สน - [ 17 ก.พ. 51 14:17:28 ]

ความคิดเห็นที่ 10 หัสรังสีมาแบบตัวร้ายเต็มขั้นเลย ฮ่าๆ จากคุณ : Ezel - [ 17 ก.พ. 51 14:39:05 ]

ความคิดเห็นที่ 11 รามิตซวยจริง ๆ จากคุณ : Nobody's waiting for me - [ 17 ก.พ. 51 22:29:36 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ใครโผล่ออกมาอีกแล้ว .. จากคุณ : Hexi - [ 18 ก.พ. 51 10:25:17 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ตัวละครที่น่าสนใจโผล่ออกมาเรื่อยๆ ท่านอาวุโลผู้นี้ถึงจะดูผอมแห้งแรงน้อย พิการอีกต่างหาก แต่ไม่ธรรมดาแน่นอน หัสรังสีคราวนี้มาในมาดใหม่ที่กร้าวแกร่งจนน่าตกใจ แต่ก็รับว่าหมอนี่เท่ห์ไม่เบา บุษบรรณของผมแม้จะถูกจับ แต่ก็ยังดูดีมีสติ  และะไม่ยอมสยบ แบบว่าทำอะไรก็ดูดีไปหมด ฮ่ะๆ ขอบทเธอเยอะๆหน่อยนะครับ อิอิ จากคุณ : บุษบรรณแฟนคลับ (Psycho man) - [ 19 ก.พ. 51 08:18:38 ]

ความคิดเห็นที่ 14 วาฬาไปหนายยยยยยยย คาดว่าภาคนี้ต้องกั๊กตัวละครไว้อีกแน่เลย จากคุณ : scottie - [ 20 ก.พ. 51 23:37:32 ]