กำแพง...
...ฉันเคยหวาดกลัวกับหลายสิ่ง ...บ่อยครั้งที่ยืนนิ่งหน้ากำแพง แม้แต่ลมหายใจ ฉันยังคงไม่ได้ยินว่าฉันมี และปลดปล่อยมันออกมาเมื่อไหร่...ด้วยหวาดกลัว สิ่งที่อยู่หลังกำแพงนั้นจะได้ยินเสียงหายใจของฉัน ว่ารู้สึกหวาดหวั่นแค่ไหน...

ฉันไม่เคยรู้ และ ไม่อาจคาดเดา เรื่องราวหลังกำแพงที่ฉันนั้นขลาดเขลา ..มันมีอะไรบ้าง...แต่ ก็เกือบจะทุกครั้ง...เมื่อฉันต้องมายืนตรงนี้ ฉันได้แต่จ้องมอง แผ่นอิฐขรุขระ...อิฐทุกก้อนไม่ได้ราบเรียบ ยังคงมี รอยบุ๋ม รอยแตก และที่สุดสีสันบนกำแพงได้บ่งบอกเวลาที่ฉันนั้นจมดิ่งตรงหน้านี้ ..ไม่รู้นานแค่ไหน ที่ฉันยืนตรงนี้ ...หน้ากำแพง..

ในวันนี้ หรือวันไหน สิ่งที่ฉันต้องข้ามไปก็คือหลังกำแพง...คงไม่ใช่ทางตัน..หรือ แค่เพียงฉันจะดับฝันลงตรงหน้านี้...ก้อนอิฐเรียงรายคงได้หัวเราะเยาะ ...ที่ฉันได้พ่ายแพ้ให้แก่สิ่งที่เรียกว่าจินตนาการ..มืดมิดขมุกขมัว อบอวลรอบตัวฉันทุกครั้งที่มายืนหน้ากำแพง...

สักวันหนึ่งหากอยากจะปีนข้ามไป...ฉันคงต้องเริ่มนับอิฐที่เรียงราย ทีละก้อน ...แล้วถึงเวลานั้นฉันคงจะได้รู้..ว่าหลังแผ่นอิฐมากมายมันไร้ความหมายหากเทียบกับความมุ่งมั่นที่ฉันมี....อิฐก้อนสุดท้ายที่ฉันนับได้ คงจะเป็นความขลาดชิ้นสุดท้ายที่ฉันจะก้าวข้ามไป...

และ ฉันจะยังขอบคุณ กำแพงเบื้องหลังนี้ เก็บไว้แต่สิ่งดีดี ..กำแพงที่สอนให้ฉันได้นับเลข..สอนให้ฉันฝึกการหายใจ และ สอนให้ฉัน เรียนรู้ว่าฉันฝันถึงสิ่งใด....ที่สุดฉันก็จะผ่านกำแพงนี้ไป ....แล้วปริศนาที่ฉันอยากรู้ ...ก็คงไม่ได้อยู่แค่เพียงหลังกำแพงอีกต่อไป...

ฉันจะเปี่ยมไปด้วยสุขหลังกำแพงใจทลายลง....เมื่อนั้น ฉันจะเข้มแข็งกว่ากำแพงที่ฉันเจอ....

....ยืนนิ่งนาน ผ่านเลย ไป..เกินใจฝัน
ฉันเหมือนหยุด.. ฉุดจมดิ่ง..นิ่งนานวัน
จินตนาการบวกความฝัน.. มันล้าเกิน

ยืนตัวตรงใจหวั่น ...กลั้นใจหาย...
หวาดหวั่นไหว...ไกลสุดปลาย..กำแพงฝัน
ความหวาดกลัว..ก่อตัวหนา ตรงหน้าพลัน...
ตรงที่ฉันยืนถอยหนีหลายหน...จนรำคาญ

หากอิฐแดงเปรียบกำแพง มีในใจ
ฉันจะใช้ไฟฝัน เผามัน...ให้จมหาย
ต่อแต่นี้ฉันจะข้ามกำแพงนั้น..เพื่อผ่านไป…
ด้วยใจหวังมุ่งมั่น..ฉันจะคว้าฝันในกำมือ...