เสียงจ้อกแจ้กในสถานีรถไฟเมเซ่ตอนสองทุ่มกว่ายังคงดังอยู่บางๆ เสียงคนท้องถิ่นสนทนาด้วยภาษาถิ่นเตือนให้เธอไม่ลืมว่าเธอกำลังอยู่ที่ไหนไปเสียก่อน ทั้งที่ชานชลาที่นี่ก็ไม่น่าจะต่างจากสถานีรถที่อื่นๆที่เธอเคยไป

ไฟที่ชานชลาส่องสว่างรอส่งผู้โดยสารเที่ยวสุดท้ายของวัน บนม้านั่งเธอสวมกระโปรงผ้าฝ้ายยาวกรอมเท้าสบายๆ รองเท้าส้นเตี้ยหย่อนทาบบนพื้นมันเงา สายตาเหม่อลอยจ้องความมืดออกไปไกลถึงไหนๆ นานๆทีก็หันไปมองคนที่เดินเข้ามาในเขตชานชลา เธอมีกระเป๋าเสื้อผ้าใบย่อมข้างตัว กับเป๋าสะพายหนังใบเล็กที่คาดอยู่กับบ่า อากาศเย็นทั้งที่ไม่มีลมพัดจนเธอต้องยกแขนขึ้นกอดตัวเองเอาไว้ให้อบอุ่น สักพักเธอเหมือนจะนึกอะไรขึ้นมาได้ จึงเปิดกระเป๋าสะพายค้นหาอะไร เธอควักอุปกรณ์การสูบบุหรี่ขึ้นมาจุดสูบ ใช่ เธอสูบได้โดยไม่ต้องใส่ใจว่ากระทบกระเทือนสิ่งใดแล้ว

ใกล้เวลาสามทุ่มตามที่ระบุในตั๋วแล้ว รถขบวนที่ 10 เข้ามาจอดเทียบที่ชานชลา เสียงเจ้าหน้าที่ประกาศเรียกผู้โดยสาร เธอถอนหายใจเฮือกใหญ่ สีหน้าซีดๆดูเหนื่อยๆเมื่อก้มลงถือกระเป๋าเสื้อผ้าข้างๆเดินขึ้นรถไฟไปลำพัง ไม่มีคนจะไปด้วยอย่างที่คิดไว้ เธอเดินช้าๆตามก้นฝรั่งที่แบกเป้ใบโตยาวล้ำหัวคนแบก เสียงฝรั่งบอกร่ำลาเพื่อนที่อวยพรให้เดินทางโดยสวัสดิภาพ เธอนึกอยากจะได้รับพรเช่นนั้นบ้าง

ตู้โดยสารที่ 12 เก้าอี้ที่ 19 เธอเก็บกระเป๋าเข้าใต้ที่นั่งแล้วนั่งลงในที่ของเธออย่างเข้าใจสถานการณ์ตัวเอง มองคนโน้นคนนี้อำลากัน ฝรั่งบางคนก็จูบลากันอย่างไม่อาย เธอไม่ได้หันหน้าหนีแต่จ้องมองดูเหมือนกับว่าเห็นภาพในหนหลังของตัวเองกับเขา


ภาพของผู้ชายคนหนึ่งที่สัญญากับเธอว่าจะมา
“ตัวเองไปก่อนเหอะนะ พอดีมีโทรศัพท์เข้า” เขาดึงเธอมากอดหลวมๆ จูบเบาๆที่ขมับ อีกมือยกมือถือไว้ห่างๆ
“ไปที่รถไฟรอนะ เอาตั๋วมา แล้วเขาจะรีบตามไป สัญญา” ..แต่สายตาของเขาเธออ่านมันได้ความว่าลากันตรงนี้เถอะ

ต่อไปเราจะไม่ได้พบกันอีกแล้ว หลังจากที่พบกันมาสองปี ต่อไปเราจะไม่ได้พบกันอีกแล้ว ต่อไปเราจะไม่ได้พบกันอีกแล้ว ...อีกแล้ว

เธอเพลียเหนื่อยแรง จนต้องพิงหัวกับกระจกหน้าต่างเอาไว้ รอบๆมีเสียงคนร่ำลากัน วุ่นวายกับการหาที่นั่งแต่เธอก็ไม่ได้ยินเสียงอะไรนอกจากเสียงที่พูดกับตัวเองว่า “เข้มแข็งไว้นะ...อีกแล้วหรือเรา ทำไมต้องเรา เราไปทำอะไรกับเขาไว้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน” ไม่มีน้ำตาจะไหลออกมาสักหยด ร่างกายของเธอเหมือนแห้งลีบแนบติดกับผนังรถไฟ หน้าของเธอซีดไร้เลือดฝาด

รถไฟฉึ่กฉั่กส่งเสียงเอี๊ยดอ๊าดออกจากสถานีมาแล้วทุกอย่างในตู้โดยสารดูสงบลง เธอยังคงพิงหัวกับหน้าต่าง หลับตาอยู่อย่างนั้นเหมือนตอนรถเคลื่อนออกจากต้นทาง เธอพยายามกำหนดลมหายใจให้ไม่เต้นรัว เธออยากให้มันเต้นช้าๆลง ผ่อนคลาย ไม่กังวลว่าจะกระเทือนตามแรงรถไฟที่บดเคลื่อนไปตามราง เมื่อหลับตา ร่างกายของเธอเหมือนโดนเหวี่ยงจากศูนย์กลางที่มืดสนิท ขาลอยยกจากพื้น แขนโดนดึงจนตึงและบิดที่กลางตัวจนตัวบิดเบี้ยวไปตามแรงนั้น ความเจ็บปวดไล่ลงไปจนถึงท้องน้อย รู้สึกได้ถึงข้างในนั้นด้วยว่าแม้มันจะกลวงโบ๋เป็นรูขนาดใหญ่เท่าลูกบอลแต่รอบๆโพรงนั้นก็มีเส้นสายไฟฟ้าแล่นปริ้บๆๆและมีบางอย่างพยายามใช้แรงดึงโพรงนั้นออกจากตัวเธอให้ได้ ไม่มีเสียงใดๆนอกจากความรู้สึกเจ็บ เจ็บและปวดตุ้บๆไปจนทั่วร่างกาย จู่ๆเธอก็มองเห็นรถไฟขบวนนี้ตลอดความยาวของมันลอยอยู่ในห้วงอวกาศที่มืดมิดเป็นงูที่ดิ้นกระแด่วสบัดหางไปมาไม่มีทิศทาง ขบวนรถถูกฉาบไปด้วยเลือดสดๆ ชุ่ม กลิ่นคาวคลุ้ง ดังมีอะไรเทราดจากหลังคารถไฟด้านนอก เลือดไหลไปตามความโค้งของตัวขบวนลงมาผ่านหน้าต่างกระจกใสจนเป็นสีแดงฉานไปหมด แสงไฟภายในตู้โดยสารสว่างส่องแสงออกมา เธอเห็นตัวเองตะกายตะปบแผ่นกระจกหน้าต่างกรีดร้องโหยหวน ดูไม่ออกว่าร้องอยากจะออกไปหรือเจ็บปวดหรือตกใจในขณะที่ผู้โดยสารคนอื่นนั่งทำธุระของตัวนิ่งเฉยเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น หัวรถจักรที่ทันสมัยตอนที่เธอก้าวขึ้นโดยสารกลายเป็นหัวรถแบบโบราณ มีท่อยาวส่งไอน้ำออกมา ไฟที่ลุกโชนจากแรงถ่านหินต้มน้ำให้เดือด เสียงน้ำตรงห้องนั้นมันดังแผดก้องในหูเธอ เสียงน้ำเดือดปุดๆแบบไหนกันจะดังขนาดนั้นนะ? ทันใดนั้นเด็กทารกเปล่าเปลือยผิวนุ่มนวลคนหนึ่งก็ปรากฏร่างที่ใหญ่โตขึ้นและอ้าปากทารกยักษ์ของมันออกกว้างรอการเคลื่อนตัวของหัวรถจักรที่เคลื่อนเข้าไปหามันโดยไม่หยุด หัวรถพุ่งเข้าไปในปากของมัน มันกลืนตู้โดยสารหายเข้าไปในปากมันทีละตู้ๆๆ  

ภาพตัวเธอยังคงกรีดร้องอยู่ที่เก้าอี้นั่งเบอร์19ของเธอ ทุรนทุรายกับความเจ็บภายในและตะเกียกตะกายจะหาทางออกจากหน้าต่างที่ปิดตายอยู่คนเดียว ตู้โดยสารของเธอเคลื่อนเข้าใกล้ปากของทารกยักษ์ทุกที ตู้ที่หก ตู้ที่เจ็ด ตู้ที่สิบ..

เธอสงบลงและหดตัวห่างจากหน้าต่างกลับมานั่งลงกับที่กุมมือตัวเองเอาไว้แน่นอย่างยอมรับสภาพที่จะเกิดขึ้น อย่างที่เธอไม่มีทางจะออกไปจากที่นี่ได้ หัวใจของเธอเต้นช้าลงๆ

เธอลืมตาขึ้น มองไปรอบๆตัว และมองฝ่าความมืดตอนสามทุ่มครึ่งออกไปนอกตัวรถไฟ หลายคนหลับตานอน บางคนพิงหัวลงกับไหล่เพื่อนร่วมเดินทางเพื่อพักผ่อน เธอรู้สึกชื้นๆที่ใต้กระโปรง หน่วงเจ็บตุ้บๆขึ้นมา เธอโซเซลุกไปห้องน้ำแคบๆที่ท้ายขบวนรถโยกเยกตามแรงฉึ่กฉั่ก อ่อนเพลีย

ในห้องน้ำเล็กๆ เครื่องใช้ทุกอย่างสีบรอนซ์เงินแววอย่างกับกลัวว่าถ้าเป็นวัสดุอื่นจะล้างทำความสะอาดไม่ออกอย่างนั้น เธอเกลียดที่จะต้องนั่งลงสัมผัสความเย็นจากวัสดุพวกนั้น แต่ก็จำเป็น คนเราโดนสิ่งแวดล้อมบังคับอยู่เสมอ นี่ก็อีกเรื่องหนึ่ง เธอจับชายกระโปรงรวบขึ้นดึงกางเกงชั้นในลงยังไม่พ้นเข่าก็หย่อนก้นลงนั่งพอดี กลิ่นเลือดฟุ้งออกมา กระจายทั่วห้องเล็กๆนั้น ผ้าซับรองเต็มชุ่มด้วยเลือดทั้งแผ่นแล้ว เธอเปลี่ยนผ้าอนามัยที่ชุ่มเลือดออกเป็นแผ่นใหม่ ไม่อยากจะเรียกว่านี่เป็นแค่เลือด มันไม่ใช่เลือด มันยังเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตเธอและเขาที่เธอเพิ่งกำจัดไปด้วย ห้องน้ำที่นี่ หรือจะที่ไหนๆก็คงจะล้างชำระสิ่งที่ติดตัวเธอออกไปไม่ได้หมดจด ไม่ว่าจะเป็นน้ำหรือกระดาษชำระหรืออะไร(ถ้าจะมี) เธอก้าวออกจากห้องน้ำที่ชวนให้คลื่นเหียนเดินกลับไปที่เก้าอี้นั่ง เธอยังติดท่าเดินที่เหมือนกับโพรงลูกบอลยังถูกแรงพยายามบางอย่างดึงออกมาอยู่


เก้าอี้ดูดเธอให้ติดแนบ การขยับตัวเพียงนิดเดียวก็ทำให้ปวดร้าวไปทั่วตัว เธอไม่อยากหลับตาแล้วเห็นภาพทารกยักษ์อีกครั้ง แสงไฟจากขบวนรถส่องเสาไฟฟ้าที่รถไฟวิ่งผ่านต้นแล้วต้นเล่า ไกลออกไปเป็นหมู่บ้านข้างทาง ครอบครัวคงจะเข้านอนกันแล้วป่านนี้


เธอเหนื่อยและต้องพิงตัวเองกับกระจกหน้าต่างอีกครั้ง ...นึกถึงเขาที่จะไม่มีวันพบกันอีกแล้ว ไม่ใช่ตามที่สายตาเขาบอก แต่ตามที่ใจเธอบอก จะไม่พบเขาอีกแล้วนะ

รถไฟยังวิ่งตามรางไปยังจุดหมายปลายทางของมัน ตามตารางเดินรถ เป็นรถไฟก็ดีนะ มีทางของตัวเอง ไม่ต้องแย่งทางกับใคร มีเวลาเข้าออกที่แน่นอนดูเป็นระบบ เป็นเรื่องเป็นราวดี ดีกว่าชีวิตที่เฉไฉ มีหลงทาง บางทีเธออาจจะคิดได้ว่าควรจะเป็นรถไฟมากกว่ารถโดยสารสาธารณะ.

------------
แก้ไขคำผิด1#

แก้ไขเมื่อ 19 ก.พ. 51 20:01:45

แก้ไขเมื่อ 19 ก.พ. 51 19:53:13