ความคิดเห็นที่ 1 ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมาดูเหมือนว่าผมกะมันจะสนิทกันเหลือเกิน เพราะไปโรงเรียนก็นั่งข้างมัน เจอกันทุกวันทุกคาบ ทุก ชม. พอเสาร์อาทิตย์ก็ไปเรียนด้วยกันอีก ผมก็เริ่มจะรู้จักกับทางบ้านมัน รู้จักพ่อแม่มัน และเวลาจะไปเรียนพิเศษมันจะขับรถมาจอดไว้ที่บ้านผม แล้วมันก็จะไปเรียนกับผม ไอ้นี่ขับรถเก๋งดีๆไม่ชอบ ชอบมาบ้านผมแล้วก็ซ้อนมอเตอร์ไซค์ผมไปเรียน บ้านผมไม่ได้รวยขนาดพ่อกับแม่จะซื้อรถยนต์ให้ขับอะนะ “ไอ้เชี่ย...รถเมิงก็มีทำไมเมิงไม่ขับไปเรียนวะ มาซ้อนมอไซค์กรูทำไม” “กรูไม่รู้ว่าถ้าไปถึงที่เรียนแล้ว...กรูจะไปทำอะไร กรูตื่นเต้น” “:-)ด..เมิงจะตื่นเต้นอะไร เมิงก็แค่ไปนั่งที่ๆเมิงนั่ง แล้วก็รอเรียน” “ไม่อะ กรูไปกะเมิงแหละ” “เมิงไปกะกรู เมิงต้องเติมน้ำมันให้กรูด้วยนะเฟร่ย” “เออๆๆ...ตืดเปนตังเมจิงเมิงอะ” อันนี้ขอแก้ต่างเล็กน้อยว่าผมไม่ได้เหนียวแต่อย่างใด แต่ผมค่อนข้างเห็นคุณค่าของเงินทุกบาททุกสตางค์เท่านั้นเองนะครับ เวลานั่งเรียนพิเศษมีแบบฝึกหัดให้ทำมันก็ยังลอกผมอะ “:-)ดด..หัดคิดเองมั่งดิฟระ โตเป็นควายละหัดใช้สมองมั่ง” ผมด่ามัน “หืมมม...ดูนิดๆหน่อยๆทำเปนหวงนะเมิง” “แล้วเวลาเมิงสอบเอ็นท์อะกรูไม่ได้นั่งให้เมิงลอกแล้วนะเว่ยย คิดเองมั่งดิ วิศวะที่เมิงอยากได้อะ เค้าไม่ได้เอาตังค์ซื้อเข้านะเฟร่ย เค้าใช้สมอง รู้ป่าวว.. ควายอย่างเมิงเค้าไม่เอาเข้าไปเรียนหรอก” ด่าแรงไปมั้ยวะกรู สงสารมันนิดๆ แต่ทำไงได้ปากมันหมาหลุดปากออกไปแล้ว มันก็นั่งซึมเลย... ปกติเวลาเรียนชวนตูคุยตลอดวันนี้นั่งฟังอย่างเดียวเลย เรียนเส็ดลูกหนีไปเลย ..ไม่รอตูอีก โกดกรูแหมๆไอ้นี่ งอนเป็นซะด้วย “:-)ด รอกรูหน่อย” มันเดินไปเอารถมอเตอร์ไซค์ผมแล้วจะ start เครื่อง กุญแจรถอยู่กับมัน เพราะหลังๆผมให้มันขับ เพราะขี้เกียจจะขับเอง มันอยากไปด้วยดีนัก ใช้เป็นสารถีขีบมอไซค์ให้ตูซะเลย ผมรีบขึ้นมอไซค์ของผมที่ดูเหมือนจะเป็นของมันในเวลานี้ มันขับโคตรเร็ว เหมือนจะพาตูไปตายยย... “เฮ่ยย..ไอ้ต้น เมิงจะรีบไปไหน ช้าๆก็ได้” ไม่มีเสียงตอบรับจากมัน ใจจริงผมก็อยากจะขอโทษมันที่ด่ามันแรงขนาดนั้นแต่....มันอายหนะคับ ไม่กล้าจะพูดอะไรแบบนี้ เพราะรู้สึกมันเป็นอะไรที่ไพเราะเกินไปที่จะพูดกัน (เด็กหนอเด็ก) พอถึงบ้านผมมันก็ส่งกุญแจรถมอไซค์ให้แล้วมันก็ขับรถมันกลับบ้าน.... โดยปราศจากการกล่าวคำใดๆ ผมก็รู้สึกผิดอย่างแรง ไม่เคยรู้สึกแคร์เพื่อนคนไหนเท่ามันมาก่อน ถ้าไม่รีบขอโทษมันเด๋วมันก็จะมองหน้ากันไม่ติดแน่ๆ ตอนไปโรงเรียนวันพรุ่งนี้ ผมคิดอยู่นาน เลยจะพิมพ์ sms ส่งไปให้มัน ว่า “กรูขอโทษนะเว่ย ที่ว่าเมิงโง่เหมือนควาย” คิดแล้วก็คิดอีก พิมพ์เสร็จไปแล้วแต่ก็ยังไม่ได้ส่ง... ส่งดีไม๊ว้า??? จากคุณ : medkku - [ 20 ก.พ. 51 13:08:19 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ในที่สุดก็ตัดสินใจส่งข้อความหามัน ตามที่พิมพ์ไว้ .... ไม่มีการตอบรับ ไม่มีอะไรเกิดขึ้น ผมก็คิดว่ามันต้องยังไม่หายโกรธผมแน่ เกิดมาไม่เคยรู้สึกแบบนี้เลยตู รู้สึกผิดๆ วันรุ่งขึ้นไม่เหนหัวมันมาเข้าแถว ไม่มาเรียนอีก ชักจะไปกันใหญ่ ผมเป็นห่วงมันจนทนไหว ก็เลยโทรไปหามันให้รู้แล้วรู้รอด ตื๊ด.....ตื๊ดด..... “อื้มม..ว่าไงเพื่อน” “:-)เมิงอยู่ไหน ทำไมไม่มาเรียน” “เออ....กรูไม่สบายหวะ เนี่ย เพิ่งตื่นตอนเมิงโทรมาเนี่ย ฝากลาให้กรูด้วยก็แล้วกัน” “เออๆ.. ไอ้เวร ได้รับข้อความกรูป่าว” “ข้อความไหนวะ กรูทิ้งมือถือไว้ในรถ” “ไอ้เชี่ยย..เมิงจะซื้อมาทำแป๊ะอะไรวะ มือถือเค้ามีไว้ถือ ไม่ได้เอาให้รถถือ” “เออออๆๆๆ..ด่ากรูแต่เช้าเลยนะเมิง กรูนอนต่อหละ ไข้ขึ้น ปวดหัว” “เออๆ รีบๆหายหละเมิง เด๋วไม่มีคนกวนตีนกรู” “555” เห้ออ....สบายใจขึ้นเป็นกอง นึกว่ามันโกรธผมขนาดไม่ยอมมา รร. ขอบอกว่าตอนนั้นผมยังไม่ได้คิดว่ารักมันนะครับ แค่รู้สึกว่าทำไมตูต้องแคร์มันขนาดนั้นแค่นั้นจิงๆ เวลาผ่านไปนานเข้าๆ ผมกับมันก็ยิ่งสนิทขึ้นๆไปอีก แต่ผมก็ไม่ได้รู้หรอกว่าผมหนะรักมัน แค่คิดว่ามันเป็นเพื่อนสนิทที่สุดเท่าที่เคยมีมา... วันนึงขณะที่ผมกำลังโซ้ยก๋วยเตี๋ยวตอนเที่ยงอยู่ที่โรงอาหาร ก็นั่งกินกะมันนั่นหละ วันนั้นเป็นวันเกิดผมเอง ผมก็ไม่ได้หวังว่าจะมีของขวัญจากใครเลย ก็เปนปกติธรรมดา ทุกปีก็ไม่มีใครรรู้หรือสนใจว่าผมเกิดวันไหน ของขวัญก็ไม่เคยจะได้ นั่นเป็นเหตุผลที่ทำให้ผมไม่ได้คิดจะอยากได้อะไรในวันเกิด แต่แล้ว.....เพื่อนๆทั้งห้องก็พากันเดินเข้ามาแล้วก็ซื้อเค้กไอติมสเวนเซ่น พร้อมด้วยของขวัญเยอะแยะ แถมมาร้องเพลง happy birthday กลางโรงอาหารให้อีก อายมากกเพราะผมกลายเป็นที่จับจ้องของทุกคนในโรงอาหารไปแล้ว แต่ก็ดีใจที่เพื่อนๆทำให้ขนาดนี้ เป่าเค้กเส็ดกินเส็ด ก็เลยถามเจ้ปุ๋ย คนที่ถือเค้กมาให้ (เจ้ตัวอ้วนชอบนั่งหลังห้องเชี่ยวชาญเรื่องของกิน) ว่า “ขอบคุณมากๆนะเจ้ปุ๋ย ว่าแต่เจ้ปุ๋ยกับเพื่อนๆรู้ได้ไงว่าวันเกิดเรา” “อ๋อ..ก็ไอ้ต้นนั่นหละมันเป็นคนบอก ตระเวรป่าวประกาศบอกเพื่อนไปทั่วเลย” แค่นั้นหละคับ มันทำให้ผมดีใจมากมายจิงๆ มันทำให้ผมยิ่งตอกย้ำลงไปว่า มันนี่หละคือเอนแท้ที่ผมหามานาน จะมีเพื่อนคนไหนที่จะรู้วันเกิดผม และผมก็ไม่เคยบอกใคร เหตุเพราะไม่อยากจะไปเลี้ยงพวกมันนั่นเอง แล้วก็เบื่อที่ต้องมาคอยปฏิเสธเวลาเพื่อนมันมาถามว่า “วันนี้วันเกิดอ๊อดหนิ...ไม่เลี้ยงเหรอ?” หลังจากที่ผมรู้ข้อมูลผมก็รีบโทรไปหามันเลย เพราะตอนนั้นหลังกินเค้กเส็ดมันก็ไปซ้อมบาสต่อ เลยไม่ได้ถาม แต่มันก็ไม่ได้รับ :-)ด...มือถือลืมไว้ในรถอีกแน่ๆ พอตอนบ่ายเหงื่อโชกมาเรียนเลยหละมัน ผมนั่งข้างมันอีก ที่จริงก็ไม่เหม็นหรอก แต่ก็ด่ามันเพราะคันปาก “:-)ดด..เปียกเป็นหมาตกน้ำเลยนะเมิง ทำไมไม่อาบน้ำก่อนมาเรียนวะ กรูเหม็น...” “เชี่ยย...กรูอาบแล้วนะเว่ย แต่ตอนวิ่งขึ้นมาเรียนเหงื่อมันออกอีก ทำเปนสะอาดนักนะเมิง” มันเอาหน้ามันที่เต็มไปด้วยเหงื่อมาเช็ดตรงแขนเสื้อผม “ไอ้เวรร....เลวจิงๆเลยเมิง กรูโสโครกมรึงหวะ:-)งง..” “555 สะอาดนักใช่มั้ยมรึง นี่ๆๆๆ” มันยังไม่เลิก “พอๆๆ กรูเตะมรึงจิงๆนะเว่ย:-)” ผมด่ามัน แต่ผมก็ด่าไปงั้นๆแหละ ตอนนั้นแปลกใจตัวเองที่ทำไมมันทำกับผมแบบนี้แล้วรู้สึกเขินๆชอบกล เหมือนมันทำอย่างนี้แล้วรู้สึกดี ที่จริงไม่ได้ขยะแขยงอะไรมันหรอก “สะอาดแล้ววหน้าใสๆของกรู รู้ป่าว สาวๆยอมตายเพื่อแลกกับได้ซับเหงื่อกรู” “โดนเหงื่อเมิงแล้วตายเลยอะดิ ไอ้โสโครก” ผมด่ามันไปอีกดอก "ขอบใจนะเว่ยที่บอกเพื่อนมา HBD กรู" "ซึ้งเลยอะดิเมิง 55 ทำไมกรูจะจำไม่ได้  ตอนนั้น อ.ให้เขียประวัติส่ง  กรูเอาของเมิงไปดู  กรูเผลอลอกวันเกิดเมิงด้วย  กรูเลยจำแม่น"  ดูมานนน!!! จากคุณ : medkku - [ 20 ก.พ. 51 13:13:32 ]

ความคิดเห็นที่ 3 มีวันนึง (อีกแล้วจำไม่ได้ว่าวันไหน) ตอนนั้นใกล้สอบรับตรงแล้ว มันก็ไปอ่านหนังสือบ้านผม เพราะมันจะให้ผมติดให้มันด้วย ออ..ลืมบอกไป พ่อกับแม่ผมไปทำงานต่างจังหวัด จะมาอาทิตย์ละครั้งคือเสาร์อาทิตย์ บ้านผมจึงมักเป็นที่ซ่องสุมกันเวลาทำงานกลุ่มเสมอๆ พอมาถึงมันก็ซื้อขนมมาเยอะแยะ ยังกะจะซื้อมาขาย แล้วมันก็ไปนั่งอ่านหนังสือกับผม ผมก็เริ่มติวให้มัน โดยเฉพาะฟิสิกส์เป็นวิชาที่ผมชอบมากๆ (ไม่รู้ว่าเดินถูกทางหรือป่าวที่มาเรียนหมอ) เพราะมันต้องเอ็นท์เข้าวิดวะหนะนะ ติวไปได้ซัก ชม.เดียวมันก็ขอพัก แล้วมันก็ออกไปคุยโทรศัพท์กับบรรดาแฟนขลับ(ไล่) ของมันซึ่งก็เป็นเด็ก ม.ต้นหละมั้ง คุยนานมาก ผมก็ชักเริ่มมีน้ำโห :-)ด....เมิงจะมาติวหรือเมิงจะมาคุยโทรสับวะ มันก็ทำบอก จุ๊ๆๆ อีกแป๊ปๆ ประมาณหนึ่ง ชม.ผ่านไปมันก็เดินเข้าบ้าน ผมก็เลยด่ามันอีกรอบ “:-)ด.. เมิงอะจะมาติวหรือจะมาคุยโทรศัพท์ฮะ บอกแม่เมิงว่าจะมาติวบ้านกรู พอมาถึงเมิงก็เอาแต่คุยโทรศัพท์หรือไม่ก็เล่นเกมส์บ้านกรู อย่างงี้เมิงจะสอบติดเหรอวะ” “เออๆ กรูขอโทษ กรูจะไม่คุยอีกแล้ว” มันทำเสียงอ่อน ผมหละอ่อนใจจิงๆ “ถ้างั้นก็มาติวต่อ” ผมก็เริ่มต้นติวให้มันอีกรอบ คราวนี้มันปิดโทรศัพท์ก็เลยไม่มีแฟนขลับมันโทรมา พอติวเสร็จก็ปาเข้าไปเที่ยงคืนได้ มันเลยบอกว่าขี้เกียจขับรถกลับบ้าน สรุปคือมันขอแม่มันนอนบ้านผม :-)นี่ นอกจากจะมาเบียดเบียนผมแล้ว ยังมาเบียดเบียนที่นอนผมอีก ในใจผมไม่ได้คิดเรื่องพรรณนั้นเลยนะครับ เพราะผมคิดว่ามันเป็นเพื่อนจริงๆ แล้วผมก็ไม่เคยชอบผู้ชายมาก่อน สมัยก่อนผมก็ชอบผู้หญิงหนิ แค่ตอนนั้นรู้สึกดีเวลามีมันนอนอยู่ข้างๆ เวลาผ่านไปมันก็มาติวบ้านผมอยู่เนืองๆ จนถึงตอนสอบรับตรงช่วงเดือนพฤษจิกา มันก็สอบเหมือนกัน มันลงวิดวะ ส่วนผมลงแพทย์ ตอนนั้นสนามสอบอยู่คนละที่กันกะมัน ก็เลยไม่ได้คุย .. พอสอบเสร็จก็ถามมันว่าทำได้มั้ย มันบอกว่าพอทำได้ ผมก็ดีใจนะที่มันทำได้ .. ก็เหลือแต่ตอนที่ประกาศผลว่าได้ไม๊แค่นั้น ระหว่างนั้นก็ต้องเตรียมตัวสอบ แอดกลาง มันก็ยังคงมาติวที่บ้านผมบ่อยๆ นานๆเข้าจนผมเริ่มรู้สึกว่ามันเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตไปแล้ว.. มาวันหนึ่งมันก็บอกผมว่ามันชอบดาว เพื่อนของผมสมัยเรียนตั้งแต่ประถม พอมาอยู่ ม.ปลายก็ได้มาเจอกันอีก สรุปคือ...ตอนนี้มันคบกันอยู่ มันกับดาวเป็นแฟนกัน แล้วมันก็เล่าเรื่องที่คุยกับดาวทางโทรศัพท์ให้ผมฟัง ในใจผมตอนนั้นไม่รู้เป็นยังไง รู้สึกร้อนๆ เหมือนมีใครเอาหินมาทับไว้ตรงอก ไม่รู้จะบอกยังไง มันเหมือนตื้นตัน แต่ไม่ใช่เพราะดีใจ... มันเล่าเรื่องให้ฟังตั้งแต่ไปชอบกันได้ยังไง จีบกันตอนไหน ยิ่งทำให้ผมรู้สึกแปล๊ปๆบอกไม่ถูก พอมันกลับไปหลังจากติว ผมก็เหม่อลอย นอนลงไปที่เตียงก็เหม่อลอย ไร้จุดหมาย เพลงวิทยุก็เปิดไปเรื่อยๆ แล้วก็มีเพลงๆนึงที่มันทำให้ผมเข้าใจความรู้สึกจริงๆของผม มันคือเพลงที่ทำให้ผมต้องเสียน้ำตาเป็นแก้ว มันคือเพลงที่ทำให้ผมนึกถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นทุกที เพลงห่างไกลเหลือเกินของป๊อด เหมือนผมกับมันเริ่มจะห่างกันไปไกลเรื่อยๆ ผมไม่รู้ว่าน้ำตามันไหลออกมาตั้งแต่เมื่อไหร่ ผมรู้แต่ว่าตอนนั้นเหมือนผมจะขาดใจ ผมกลัวว่ามันจะไม่สนใจผมอีกแล้ว กลัวว่ามันจะไปสนใจแต่ดาว เพราะแค่ตอนนี้มันก็เล่าแต่เรื่องดาวให้ผมฟัง จนผมแทบจะทนไม่ไหว..แล้วว.. "นี่กรูเปนอะไรวะเนี่ยย..กรูรักมันงั้นเหรอ  ทำไมมันถึงเป็นอย่างงี้ได้" ผมถามตัวเอง  ผมไม่อยากรักมัน  และผมก็ไม่อยากจะต้องทำให้ผมต้องคิดอย่างอื่นกับมันนอกจากเพื่อนที่ดีคนนึง  แต่มันเป็นไปแล้ว  ผมจะทำไงดี  ผมไม่เคยชอบผู้ชาย  แล้วมันก็เป็นเรื่องผิดปกติ  ผมเป็นตัวอะไรไปแล้ว  ตอนนั้นผมถึงมาเข้าใจว่าผม "อกหัก"  มั้ง  นี่หละมั้งที่เป็นความรู้สึกของคนที่ผิดหวังในรัก จากคุณ : medkku - [ 20 ก.พ. 51 13:18:41 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ผมไม่รู้จะพรรณาออกมาเป็นถ้อยคำอะไรได้อีก  ความรู้สึกแบบนี้ผมไม่อยากจะเป็นเลย  พอไป รร.ผมก็ต้องนั่งกับมันอีก   เจอกับมันอีก  มันก็ทักๆผมว่า "ทำไมเป็นอะไร  หมู่นี้ดูซึมๆ  " ก็เพราะเมิงนั่นแหละสาดดด  กรูถึงเป็นแบบนี้  "กรูว่ากรูรักเมิงหวะ"  แต่ผมก็พูดออกไปไม่ได้ "กรูไม่เปนไรหรอก  กรูอ่านหนังสือดึกหวะ เลยเหนื่อยๆ" "เพลาๆลงหน่อยก็ได้เว่ยย เก่งๆแบบเมิงยังไงก็สอบติดเพื่อน" "มันเอาแขนมันมาโอบไหล่ผม  ไอ้สาดดดด... กรูรู้สึกแบบนี้อีกแล้ววว  เอาแขนเมิงออกไปจากกรู  ผมเริ่มต่อต้านตัวเอง   "กรูไม่ใช่  กรูไม่ได้เป็น"  ผมพูดกับตัวเอง  ผมจึงพยายามตีตัวออกห่างจากมัน  เวลาไปนั่งเรียนผมก็ไปนั่งกะเพื่อนคนอื่นๆ  พยายามไม่นั่งข้างมัน  แต่มันก็ยังมานั่งกะผมอีก  ผมไม่รู้จะทำไง  พูดกับมันหนุกๆเหมือนแต่ก่อนก็ทำใจได้ยากเหลือเกิน  ความรู้สึกแบบนี้  มันทรมานเหลือเกิน  ต้องทำเป็นไม่สนใจมัน  เพราะผมเชื่อว่าจะทำให้ผมตัดใจจากมันได้  สิ่งเหล่านี้มันยิ่งทำให้ผมรู้สึกแย่ลงๆไปเรื่อยๆ  จนวันนึงมันมาถามผม "กรูถามจิงๆ  เมิงเป็นอะไรวะ  มีไรบอกกกรูได้นะเว่ย  ถ้าเมิงโกรธกรูเรื่องอะไรก็ตาม  ซึ่งกรูก็ไม่รู้ว่าเรื่องอะไร.. กรูขอโทดเมิงแล้วกัน" ซึ่งมันไม่ใช่เลย  จริงๆแล้วหนะกรูเผลอไปรักเมิง  ไอ้สาดดดด.. ผมหละอยากจะพูดคำนี้ออกไปจิงๆ   "ป่าว  กรูก็บอกแล้วไงกรูเหนื่อยๆ" "เอาเป็นว่าเด๋วคืนนี้กรูโทรหานะ  เด๋วกรูไปหาไรกินดาวก่อน" "เออ บายเพื่อน" ดาวอีกแล้ว  คำๆนี้หละที่ทำให้ผมรู้สึกแปล๊ปๆ  ไม่มีใครผิดเลย  ผมเองต่างหากที่ผิด  ที่แย่เอง  ไปรักมันได้ไง  เพราะอะไร? ผมกลับบ้านแล้วเหมือนจะเปนบ้า  มันบอกมันจะโทรมาหาผม  ผมก็นั่งรอรับโทรสับมันอยู่นั่น  หนังสือหนังหาไม่มีอารมณ์จะอ่าน  รู้สึกว่าตัวเองโง่ลงมาก  ทำอะไรที่มันงี่เง่า  กรูเป็นตัวอะไรไปแล้ววเนี่ยยย?? สามทุ่มมันก็โทรมา   "เออ..อ๊อด เมิงเปนไร  เล่าให้กรูฟังได้นะเว่ย" "ป่าวหนิ" ผมตอบมัน แล้วผมก็ถามมันตอ "เปนไงไปกะดาวหนุกป่าว" "ก็สนุกดีหวะ  เมิงเปนเพื่อนกะดาวใช่ป่าว  ช่วยอะไรกรูหน่อยดิ" "อะไรวะ" "ก็กรูอะถามดาวว่าตอนนี้เราเปนอะไรกัน  ดาวตอบกรูว่ากรูเปนเพื่อนที่ดีที่สุด" "กรูเลยถามว่าแค่เพื่อนเหรอ...ดาวก็บอกใช่ " "เมิงว่ากรูบ้ารึป่าววะ  ที่ไปทำดีกะเค้าแต่เค้าตั้งนาน กรูเออ ออ ไปเองว่าเค้าชอบกรู" ผมก็นึกว่ามันเป็นแฟนกัน  แต่ที่ไหนได้...ที่แท้เมิงก็เป็นเหมือนกรู  ที่แอบชอบเมิงอยู่นี่ไง "แล้วเมิงจะให้กรูช่วยไง" "ช่วยให้ดาวเป็นแฟนกะกรูไง  กรูรู้ว่าเมิงอะสนิทกะดาวช่วยกรูหน่อยได้ป่าว" ผมอึ้งเล็กน้อย  เลยตอบมันไปว่าจะหาทางช่วยแล้วกัน  แล้วมันก็ขอบคุณผมใหญ่เลย   หลังวางโทรสับเหมือนเดิม  ผมนั่งซึมอีกแล้ว  มันจะให้ผมไปเป็นพ่อสื่อให้มันอีก  ทำไมเมิงไม่เหนใจกรูเลยวะไอ้ต้น จากคุณ : medkku - [ 20 ก.พ. 51 13:38:11 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ไม่ต้องบอกว่าคืนนั้นผมนอนไม่ค่อยจะหลับ  ในใจก็พยายามคิดว่าดีแล้ว ถ้ามันเปนแฟนกัน  เราจะได้ไม่ต้องห่วงมัน เพราะดาวก็เปนคนดี  เป็นผู้หญิงที่น่ารักคนนึงเลยทีเดียว  แต่ใจผมนี่สิ  มันต่อต้านกันอยู่ข้างใน  ผมเปิดเพลงเศร้าๆ  ตอด้ำอารมณ์ผมเข้าไปอีก  เพลงคนเจ้าน้ำตาของเจนนิเฟอร์คิ้ม  ช่างเหมือนกับผมตอนนั้นเสียจริง  ผมรู้ดีว่ามันเป็นไปไม่ได้ที่ผมกับมันจะรักกัน  ผมต้องตัดใจ  ถึงแม่จะเจ็บปวดแค่ไหน  ผมก็ต้องทำ  เพื่อผมจะได้ตัดใจจากมันได้  ช่วงนั้นหลังเลิกเรียน  ผมมักจะไปสวนสาธารณะใกล้ๆบ้าน  เดินไปเดินมา  ไร้จุดหมาย  ดันไปเจอมันอีกแหนะ  จะใครอีกหละก็ไอ้ต้นหนะสิ  มันเดินเข้ามาทัก  แล้วก็ชวนผมเดินคุยไปเรื่อย  มันบอกมันมาวิ่งบ่อย  แต่ผมมาไม่บ่อยหรอก  จะมาก็ตอนมีเรื่องหนักใจเท่านั้น  ก็เพราะเมิงนั่นหละ  T_T ผมเลยบอกแผนการณ์ที่ผมจะทำให้มันกับดาวพูดกันแบบเปิดอก  ผมว่าดาวก็ชอบมันนะ  ตอนเรียนๆอยู่บางทีดาวก็โทรมา  บอกให้มันไปรับ  มันก็วิ่งแจ้นไปรับเลย  ไม่ว่าที่ไหนเมื่อไหร่.. มันก็ไปรับใช้ดาวทุกครั้ง  บางครั้งผมก็สงสารมันนะ  เหมือนมันจะโดนหลกใช้รึป่าว  ตกลงรักมันไหม  ถ้าไม่รักก็เลิกให้ความหวังกับมันได้แล้ว.. เย็นวันนึงหลังเรียนเส็ดผมเลยชวนดาวไปกินนมร้านใกล้โรวเรียน  เพราะผมเรียนพิเศษตอนเย็นด้วยอยู่กรุ๊ปเดียวกันกะดาว  แล้วก็โทรบอกให้ไอ้ต้นมากินด้วยกัน  เป็นแผนที่จะให้ทั้งสองคนมันมาปรับความเข้าใจกัน  ตอนแรกดาวเกือบจะไม่ไปละ  เพราะกลัวจะดึก  แต่ผมบอกว่าเด๋วผมไปส่ง  ดาวเลยยอมไปกะผมด้วย   นั่งๆกินนมอยู่  ไอ้ต้นก็เดินเข้ามาในร้าน ผมก็กวักมือเรียกมัน  มันก็มานั่งลงข้างผม  แล้วก็ทำเป็นทักว่าอ้าววว...ดาวมาด้วยเหรอ ?  ทำเนียนเลยนะเอ็ง  ผมก็เลยพูดเปรยๆขึ้นมาว่า "คนเราหนะนะ  ควรจะหันมองดูคนรอบข้างด้วย  เค้าทำดีด้วยขนาดไหน  แต่กลับไม่เหนคุณค่า กลับไปให้ความหวังอีก  "แล้วผมก็ก้มหน้าก้มตาดูดนมต่อไป  ไอ้เชี่ยต้นก็เอาแต่นั่งก้มหน้าดูดนม  ไม่มีใครพูดอะไร  ผมเลยพูดต่อ "ตกลงว่ายังไง  ตกลงสองคนนี้เป็นอะไรกันแน่  ถ้าดาวไม่ชอบไอ้ต้นก็บอกมันไปเลยว่าไม่ชอบ อย่าไปให้ความหวังมัน" ดาวก็เลยพูดว่า "ก็เรายังไม่แน่ใจหนิว่า เราชอบต้นรึป่าว" ผมก็ไม่รู้จะพูดอะไร  ไอ้เชี่ยต้นก็ไม่พูดอะไรเล้ยย  หลังกินเสร็จแผนต่อไปผมก็เลยบอกให้ไอ้ต้นไปส่งดาวหน่อย  เพราะมันมีรถเก๋ง จะได้ปลอดภัยกว่าผมไปส่ง เพราะผมขับมอไซค์  สรุปคือมันก็ไปด้วยกันสองคน  แล้วเหลือผมนั่งในร้านคนเดียว  ผมบอกว่าผมยังไม่อิ่มเด๋วสั่งอะไรกินอีกซักหน่อยค่อยกลับ   เหมือนเดกิมหละครับ  อารมณ์นี้มันมาอีกแล้วว  เหมือนน้ำตาผมมันจะทะลักออกมา  ผมเดินเข้าห้องน้ำหลังร้าน  ...... จากคุณ : medkku - [ 20 ก.พ. 51 14:00:01 ]

ความคิดเห็นที่ 6 เศร้าจัง รักเพื่อนสนิท  อ่านแล้วสนุกสนาน ได้อารมณ์ครับ  รออ่านต่อนะ (ตรวจทานตัวสะกดซักนิดก็ดีครับ จะได้ดียิ่งขึ้น อย่างพฤษจิกา อะไรพวกนี้ ส่วนภาษาพูด ถ้าสะกดถูกก็โอเคแล้วครับ ไม่มีปัญหา) จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 20 ก.พ. 51 16:34:06 ]

ความคิดเห็นที่ 7 อิอิ ความรักสมัยม ปลายก็เงี้ยะ คับ ปล ทำไมตัวมันติดกันเป็นพรืดเลยล่ะคับ เว้นบรรทัดหน่อยก้ได้นิ จากคุณ : กริชครับผม - [ 20 ก.พ. 51 16:40:52 ]

ความคิดเห็นที่ 16 สองเฮียมากันพร้อหน้าเลยแฮะ หุหุ  แต่เรื่องนี้ก็พลาดไม่ได้จริง ๆ นั่นแหละ  น่าติดตามมาก *0* จากคุณ : ปฤษณะ - [ 21 ก.พ. 51 08:17:24 ]

ความคิดเห็นที่ 17 มารออ่านตอนต่อไปน๊า จากคุณ : ZoXigEn_TonG_x_Zhi - [ 22 ก.พ. 51 00:33:10 ]

ความคิดเห็นที่ 18 หนุกๆ มารออ่านอ่า จากคุณ : ตุ๊มาแว้ว - [ 24 ก.พ. 51 20:12:12 ]

ความคิดเห็นที่ 19 คคห 8 - 15 หายปื้ดเลย เหอๆๆ จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 28 ก.พ. 51 06:17:42 ]

ความคิดเห็นที่ 20 อ่าว ยังไม่จบ หายจิง ๆด้วย แหม ๆ กำลังมันส์ อดอ่านเลยง่ะ อิอิ น้องณะ นิยายพี่ลงตอนจบไปแล้นนะคับ ตามไปเก็บก่อนตกกระทู้ล่าย (แอบใช้พื้นที่โฆษณา โทษทีคับ หุๆๆ) จากคุณ : แบทแมนน้อย (X RoBiN) - [ 3 มี.ค. 51 22:22:02 ]