ความคิดเห็นที่ 1 “หนูเห็นเขายาวจะเอาเขาแทงหนู” เด็กน้อยที่มีจิตนาการอันไกลลิบๆบอกปู่ แต่ฉันก็เห็นปู่ อบยิ้มจูงเจ้าเขายาวเข้าโรงนอน โดยมีเจ้ายาวค้อนใส่ฉันวับๆๆมันคงนึกว่ารู้งี้ ขวิดจริงๆซะก็ดี จะได้ร้องสมจริงสมจังหน่อย พอปู่เอาเจ้าเขายาวเข้าโรงนอน โรงนอนนี้เป็นโรงยกสูงกันน้ำท่วม มีผ้าสีน้ำเงินตาห่างๆกั้นยุงซึ่งท่านบอกว่าผ้าสีเขียว ฉันงงและเกาหัวแกรกๆ “มันสีน้ำเงินไม่ใช่หรอปู่  ปู่พยักหน้ารับ แล้วบอกว่าคนโบราณเขาไม่มีหรอกสีน้ำงง น้ำเงิน มีแต่สีดำ สีแดง สีเขียว สีขาว  สีเหลือง สีน้ำเงินมันคล้ายสีเขียวเรียกง่ายกว่าก็ เรียกสีอะไรที่คล้ายกันว่าเป็นสีนั้น ฉันก็ยังอดเถียงในใจไม่ได้ว่า “สีเขียว กับน้ำเงินมันเหมือนกันตรงไหน” เจ้าต้นข้าวก็ถามปู่ต่อว่า “ปู่จ๋าปู่ไม่กลัวควายกัดหรือจ๊ะ” ปู่อมยิ้ม “ควายมันกัดไม่เป็นหรอกลูก มันได้แต่ขวิด แล้วมันไม่ทำเราหรอก มันรักเราจะตาย”ฉันก็จัดแจงถามต่อเลย “แล้วที่ปู่ต้องเสียนิ้วชี้ขวาหละ” ปู่จึงต้องรีบอธิบายให้เด็กจิตนาการเหลือล้นเกินกำลังรับฟัง เพราะมันมันถามมากเหลือกิน ตอนนั้นเป็นหน้าฝน ฝนตกหนักมาก ปู่เอาเชือกที่ผูกควายมาพันรอบนิ้วไว้ กำลังจะจูงควายเข้าโรงแต่ควายเกิดตกใจเสียงฟ้าเลยวิ่งกระโจนไป ปู่ปล่อยมือไม่ทัน เชือกจึงบาดมือปู่และเอาเนื้อ รอบๆนิ้วไปด้วยเหลือแต่กระดูกขาวๆ ตอนนั้นไม่เจ็บมากเละยังชาอยู่แต่พอไปถึงอนามัย ตอนนั้นยาชงยาชาอะไรก็ไม่มีปู่ต้อง  ตัดนิ้วสดๆ ปู่บอกว่า “ตอนนั้นตัวปู่เปียกไปหมดทั้งตัวมันปวด หนานสั่นทรมานเหลือเกิน” ปู่ยังคงจำภาพวันนั้นได้ดี และปู่ก็บอกอีกว่า “มันเป็นความผิดปู่ที่สเพร้าไม่ระวัง ควายมันไม่ผิด มันแค่ทำตามสันชาติญาณของมัน” ฉันมองปู่และบอกว่าฉันโชคดีที่มีปู่ที่ใจดี หลังจากนั้นไม่นาน พ่อบอกว่าเจ้าเขายาวมันตายแล้ว มันกินเบ็ดเข้าไป มันกินไม่ได้อะไรสอง สามวัน ......แล้วก็ล้ม “แล้วปู่ละพ่อ” ฉันรีบถามต่อ พ่อลูบหัวฉัน แล้วก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่ “ปู่รักมันมาก มันเป็นลูกคนเล็กของปู่” “ปู่จะร้องไห้ไหมจ๊ะพ่อ” ฉันเริ่มร้องไห้ พ่อปลอบฉัน “ไม่หรอกลูก  ปู่ของลูกเข้มแข็งมาก ปู่ไม่ร้องไห้เหมือนเราหรอก” “หนูจะเข้มแข้งเหมือนปู่ เฮือๆ”เจ้าต้นข้าวยังคงร้องไห้อย่างเข้มแข็ง?ในอ้อมกอดของพ่อ องุ่นของพ่อ ฉันยังจำได้ว่าวันหนึ่งฉันตามพ่อไปนาด้วย ใกล้หน้าเกี่ยวข้าว ฉันมองเห็นว่าข้าวเริ่มสุกใกล้เกี่ยว สีร่วงข้าวสุกนี้มันสวยจริงๆและเวลาที่ฉันชอบมากอีกตอนหนึ่งคือตอนเกี่ยวข้าวทำไมนะหรือเพราะว่าตอนนั้นฉันจะได้กลิ่นต้นข้าวฟางข้าวลอยมาแตะจมูกทุกที่ กลิ่นของมันหอมระรวย ฉันก๊อกไม่ถูกว่าไอ้หอมระรวมนั้นมันเป็นอย่างไร แต่กลิ่นนี้มันทำให้ฉันมีความสุขถึงแม้เมื่อได้กลิ่นฟางข้าวที่ไหนเมื่อไรก็ยังอดนึกถึงตอนเด็กๆที่ได้ไปนากับพ่อไม่ได้ วันหนึ่งฉันได้ไปนากับพ่อ พอไปถึงพอก็ให้พักเหนื่อยใต้ต้นไม้พอมองไปบนต้นมีลูกอะไรก็ไม่ร้ออกเต็มต้นเลยสีเขียวลูกคล้ายองุ่นแต่พอแก่เป็นสีเหลืองอ่อน “พ่อนั้นลูกอะไร” ต้นข้าวถามพลางชี้ไปที่ลูกประหลาดนั้น พ่อไม่ตอบ แต่หยิบลูกประหลาดที่ตกดินมาล้างน้ำ แล้วส่งให้ “องุ่นไงลูกกินสิ ต้อนข้าวหยิบองุ่นจากมือพ่อ แล้วก็หยิบมากัด “แหวะ ไม่ใช่องุ่น มันฟาด ไม่เห็นอร่อยเลย”เธอโยนส่วนที่เหลือไปไกลสุดแรง ส่วนพ่อ...ขำกระจายแล้วบอกมันคือลูกของต้นสะเดา  ต้นข้าวหน้า เเหย “ไม่น่าล่ะขนาดใบยังขมเลย ถ้ากินลูกจริงๆจะตายไหม” พ่อลูกขึ้นปัดเศษดินที่กางเกง “ไม่รู้พ่อไม่เคยกินจริงๆซะที่” จากคุณ : น.ส.สนใจ (น.ส.สนใจ) - [ 20 ก.พ. 51 14:28:48 ]

ความคิดเห็นที่ 2 กองฟางกับงูเห่า ถึงน่าเกี่ยวข้าวแล้วดีใจจังเพราะฉันจะได้เห็นภูเขาต้นข้าว.  หลังจากที่เกี่ยวข้าวแล้วต้นมัดข้าวเป็นฟอนใหญ่ๆแล้วเอาคานที่ทำด้วยไม้ปลายแหลมทั้งสองข้างจิ้มฟอนใส่รถเกวียนจากนั้นก็บรรทุกจากนามาที่ลานข้าวจากนั้นก็ช่วยกันเอาฟอนข้าวลงมาเรียงเป็นชั้นๆไว้ริมลานข้าวก่อนนำมาย่ำและฟัด  ฉันชอบเวลาฟัดข้าวจัง ตอนฟัดข้าวญาติพี่น้องจะมาร่วมตัวกันวันนั้นแม่จะซื่อขนมมาเยอะเป็นพิเศษ ทั้งน้ำหวาน น้ำอัดลม ผลไม้ ฉันล่ะชอบจริงๆ ส่วนเวลาฟัดขาวจะฟัดข้าวตอนเช้า หรือไม่ก็ตอนตอนพ่อบอกว่าอากาศไม่ร้อนไม่เวลาฟัดข้าว เมื่อฟัดข้าวเสร็จต้องเอากระบุงขนข้างใส่ยุ้งข้าว  ยุ้งข้าวนี้ทำด้วยไม้ไผ่ที่จัก แล้วสานให้เป็นฝาบางๆเพื่อเก็บข้าวและขนย้ายประกอบได้สะดวก ตอนขนข้าวนี่แหละทั้งร้อนต้องแต่งตัวให้มิดชิดเสื้อแขนยาว ขายาว หมวก หรือหมากที่ทำด้วยไหมพรมส่วนที่บ้านฉันจะฟัดข้าวกันตอนเย็นตั้งแต่ 3โมงเป็นต้นไป จนถึงประมาณ4 ทุ้มตอนนี้ล่ะสนุกเพราะรู้สึกเหมือนว่าหลังบ้านนั้นมี่งานวัดย่อยเลย เพราะทางจากบ้านถึงข้าวที่อยู่ใต้ถุนบ้านนั้น ไกลกันประมาณ 30 เมตรพ่อจึงต้อน ติดไฟเป็นราวตั้งแต่ลานข้าวจนถึงยุ้งข้าวที่อยู่ใต้ถุนบ้าน และจะดูสว่างมากที่ลานข้าว  ตอนนั้นฉันยังเล็กจึงไม่ได้รับอนุญาตให้ไปที่ลานข้าวเพราะนอกจากจะช่วยอะไรไม่ได้แล้วอาจจะทำให้แม่เป็นมากกว่าเดิมกลัวซนไปโดนงูหรืออะไรเข้า  ฉันได้แค่ยืนดูเขาฝัดข้าวที่หน้าต่าง ค่อยดูแสงจากหลอดไฟ สีส้มนวลตา คอยฟังเสียงว่าญาติๆเขาหัวเราะหรือคุยกันเรื่องอะไร ฉันคิดว่าแค่นั้นมันก็สนุกแล้ว เวลาตอนเขาขนข้าวใส่กระบุงยกขึ้นบ่ามาใส่ยุ่งตอนนั้นแหละที่ฉันจะได้ร่วมสนุกกับเขา “เหนื่อยไหมพ่อใหญ่” “ไม่หรอกสนุกดี” ตาตอบต้นข้าว “แม่ใกล้ฝัดเสร็จหรือยัง” “ยัง ก็ไม่ต้องรอ  ถ้าง่วงนอนได้เลย” แม่บอกเพราะเห็นว่าเกือบจะ4 ทุ่มแล้ว และรุ่งเช้าพ่อใหญ่เรียกให้ฉันลุกจากที่นอน บอกว่ามีอะไรจะให้ดูตอนนั้นฉันยังงังเงียไม่อยากจะลุกแต่ก็อยากรู้ว่าพ่อใหญ่มีอะไรจะให้ดู ปรากฏว่ามันคืองูเห่าตัวใหญ่ที่ตายติดอยู่กับฉมวก พ่อใหญ่บอกว่าตอนห้าทุ่มซึ่งฉันหลับแล้ว เห็นอะไรเป็นเงาดำๆ อยู่บนกองข้าวจึงเอาไฟฉายไปส่องดูปรากฏว่าเป็นงูเห่าที่กำลังแผ่แม่เบี้ย พ่อใหญ่กับ และคนอื่นๆ จึงช่วยกันฆ่า เหตุที่ต้องฆ่าเพราะมันเป็นสัตว์มีพิษและอาจทำอันตรายได้ทุกเมื่อ โดยเฉพาะเด็กเล็กๆอย่างฉัน เมื่อฆ่างูเห่าแล้วต้องตัดหัวแล้วแยกไปฝังคนล่ะที่กับส่วนตัว และเวลาฝั่งส่วนหัวต้องขุดหลุมให้ลึกเพราะเชื่อว่าพิษที่เขี้ยวของมันยังอยู่หากฝังไม่ดีอาจมีคนไปเหยียบเป็นอันตรายได้ อาชีพของพ่อ พ่อของฉันเองเกิดมาในครอบครัวใหญ่ย่ามีลูกเก้าคน ส่วนพ่อเป็นคนที่หก สมัยก่อนนั้นการเรียนยังไม่ทันสมัยพ่อและพี่น้องคนอื่นต้องเดินพร้อมถือกระดานฉนวนไปเรียนที่วัดเรียนแค่วันละวิชา สองวิชาแล้วก็กลับบ้านพ่อเองพอจบประถมสี่ก็ออกมาทำงานทำนาบ้าง จับปลาบ้าง ฉันเคยถามว่าทำไมพ่อถึงไม่เรียนล่ะ พ่อบอกว่าพ่อไม่อยากเรียนอยากทำงานมากกว่าส่วนพี่น้องคนอื่น ก็เรียนบ้าง ทำงานบ้างแล้วแต่เพราะปู่ไม่ห้ามถ้าอยากจะเรียนก็เรียน อยากจะทำงานก็ทำถ้าเทียบกับพี่น้องคนอื่นๆ พ่อกับพี่โตๆสอง สามคนนั้นถือว่าเรียนน้องกว่าน้องๆ ถ้าถ้าความขยันและความอดทนของพ่อนั้นถือว่าไม่แพ้พี่น้องคนไหนๆเลย พ่อเริ่มทำงานทุกอย่างที่ได้เงิน ช่างก่อสร้าง ถีบสามล้อ ทำนา  หาปลาจนพ่อแต่งงานกับแม่พ่อก็ยังถีบสามล้อ  เป็นช่างก่อสร้างพ่อก็รับจ้างไปเรื่อยๆ พ่อเคยได้รับอุบัติเหตุการทำงาน ที่หนักๆสองสามครั้ง คือทำงานบนที่สุดแล้วพลัดตกลงมาแล้วไปเหยียบตะปูรอยแผลลึกมากเล่นเอาพ่อทำงานไปหลายวัน มีอยู่หลายครั้งที่พ่อต้องไปทำงานไกลบ้าน ตอนนั้นฉันอายุ ห้าหกขวบ ส่วนน้องชายก็สองขวบ ฉันจำได้ว่าตอนนั้นพ่อทำงานที่สุพรรณบุรี ซึ่งไม่ไกลจากอยุธยาเลยแต่ฉันรู้สึกว่ามันไกลเหลือเกินตอนพ่อไปทำงานต้องขึ้นรถบัสสีเหลืองไปทำงาน  ช่วงพ่อไปทำงาน ตอนเย็นแม่จะพาน้องมาป้อนข้าวที่พนักหน้าบ้าน   ไกลออกไปสักหกเมตรจะมีถนนรถจะวิ่งไปมา และพอรถสีเหลืองวิ่งผ่านมาครั้งใดน้องก็จะร้องบอกพ่อว่า  แม่นั้นรถพ่อ  รถพ่อ ๆ นั้นคงเป็นการแสดงออกของน้องว่าน้องคงคิดถึงพ่อ และเวลาที่พ่อกลับมาพ่อก็จะซื้อ ขนมหรือไอศกรีมมาฝากเรา ฉันจำได้ว่าพ่อชอบซื่อไอศกรีมรถถั่วดำมาฝาก ตอนนั้นไอศกรีมราคาแท่งละบาทเท่านั้น ตอนนั้นฉันถามพ่อว่าไปทำงานสนุกไหว พ่อบอกว่า “ไม่หรอกเหนื่อย และร้อนด้วย ที่อาบน้ำที่นอนก็ลำบาก เพื่อนของพ่อถามทำงานด้วยกับอยู่ได้แค่สองวัน ทนไม่ไหนเลยกลับบ้าน” “ แล้วพ่อล่ะ”  ฉับถาม พ่อตอบว่า “พ่อต้องทน พ่อมาทำงาน ต้องทำได้ พ่อมีคนคอยอยู่”ฉันถามพ่อว่า “ใครคอยพ่อข้างหลัง”พ่อยิ้มแล้วบอกว่า “คนที่คอยดูรถบัส สีแหลืองไง” พ่อเล่าให้ฟังว่าตอนพ่อถีบสามล้อครั้งหนึ่งก็ สองถึงสามบาทเท่านั้นซึ่งเทียบไม่ได้กับเงินสมัยนี้ พ่อเคยถีบสามล้อเหนื่อยที่สุดก็จะเป็นช่วงงานวัด ตอนนั้นมีคนไปเที่ยวงานวัดมากเพราะที่ที่จะเที่ยวในสมัยก่อนยังมีน้อยจึงมีคนไปเที่ยวงานวัดกันมาก  ตอนนั้นพ่อบอกว่าพ่อแทบไม่ได้พักเลย พอตอนบ่าย พ่อบอกว่าพ่อเหนื่อยมากขาแทบจะก้าวไม้ได้ พ่อจึงจอดรถซื้อไอศกรีมกินซึ่งสมัยนั้นเรียกว่ากาติม หรือไอติม พ่อกำลังจะนั้นกิน ไปมีหญิงวัยกลางคนกำลังจะก้าวขึ้นรถพ่อรีบร้องบอกว่าให้ไปขึ้นคันอื่นเถอะพ่อปั่นไม่ไหวแล้ว เขาก็ยิ้มแล้วไปขึ้นคันอื่น วันนั้นพ่อทำรายได้ถึง สองร้อยกว่าบาทซึ่งถือว่ามากจริงๆมีอยู่วันหนึ่งตอนพ่อถีบสามล้อมีคนให้ลูกอบพ่อมาเม็ดหนึ่ง พอพ่อได้มาก็เก็บใส่กระเป๋าพ่อนึกขึ้นได้ก็หยิบลูกอมขึ้นมาจะแกะกินแต่พอพ่อคิดถึงลูกสาววัยสองขวบก็เก็บลูกอบเม็ดนั้นใส่กระเป๋าแล้วเอาไปฝากลูกสาวตัวน้อย พอฟังเรื่องนั้นจากพ่อแล้ว น้ำตามันไม่รู้มาจากไหนก็ไม่รู้มันเอ่อล้นออกมา ฉันรู้สึกว่าความรักของพ่อกับแม่นั้นทำได้ทุกอย่างเพื่อลูกจริงๆ พ่อ พ่อของฉันเกิดมาในช่วงสมัย พ.ศ 2549 เป็นช่วงที่เกิดการเปลี่ยนแปลงมากมาย  ตอนสมัยพ่อยังเป็นนักเรียนอยู่นั้น พ่อเล่าให้ฟังว่าพ่อได้เงินไปโรงเรียนวันละสลึง  สลึกหนึ่งในสมัยก่อน ก็สามารถซื้อก๋วยเตี๋ยวกินได้หนึ่งชาม  ฉะนั้นหมายความว่าถ้าพ่อซื้อก๋วยเตี๋ยวกินก็ไม่มีเงินซื้อขนมกิน ฉะนั้นพ่อจึงเอาข้าวไปกินกลางวันแทนเพื่อจะได้เอาเงินไปซื้อขนมกินได้  พ่อเล่าว่าขนมในสมัยก่อนนั้น มี อ้อยควั่น ถั่วต้ม  มันต้ม เผือกต้ม ข้าวโพดต้ม หวานเย็น ส่วนใหญ่ก็ราคาหนึ่งสลึงเหมือนกัน ถ้าเด็กซื้อแม่ค้าก็นำใบตองมาทำเป็นกรวยใส่ของกินต่างๆให้เด็ก หากเด็กคนไหนไม่มีเงินซื้อขนมก็จะไปด้อมๆมองๆแถวๆแม่ค้าทำตาละห้อยแม่ค้าคนไหนใจดีก็จะหยิบให้กินชิ้น สองชิ้น เด็กบางคนก็ไปเล่นกับเพื่อนที่เขามีขนมมองไปมองมาน้ำลายหกเปี้อนขากางเกงกันเองเพื่อนคนไหนใจดีก็ได้อนิสสงค์ บ้าง แต่เพื่อนบางคนมองให้ตาย น้ำลายหยดเป็นปีบก็ไม่ได้แม้แต่ดมขนมของเพื่อน จากคุณ : น.ส.สนใจ (น.ส.สนใจ) - [ 20 ก.พ. 51 14:29:21 ]

ความคิดเห็นที่ 3 เล่าได้เห็นภาพ ได้บรรยากาศดีครับ คนไม่เคยอยู่ในบรรยากาศแบบนั้นเลย พลอยได้ร่วมรู้ไปด้วย ขอบคุณมากครับ ตัวสะกดมีผิดพลาดบ้าง พอเจอคำใหม่ๆ ที่ไม่รู้จัก เลยไม่แน่ใจว่า พิมพ์พลาด หรือว่ามันคือคำนั้นจริงๆ ถ้าตรวจตราอีกนิด จะอ่านได้อรรถรสมากขึ้นครับ     พ่อของฉันเกิดมาในช่วงสมัย พ.ศ 2549 เอ่อ หมายถึงปี 2459 หรืออะไรทำนองนั้นเปล่าครับ จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 20 ก.พ. 51 15:55:37 ]

ความคิดเห็นที่ 4 น่าจะเป็น 2459 จากคุณ : GTW - [ 21 ก.พ. 51 09:01:54 ]

ความคิดเห็นที่ 5 พ.ศ.๒๔๕๙ อยู่ในสมัยรัชกาลที่ ๖ ครับ ดูราคาก๋วยเตี๋ยวชามละสลึง น่าจะประมาณ พ.ศ.๒๔๙๔ ครับ. จากคุณ : เจียวต้าย - [ 21 ก.พ. 51 18:18:30 ]

ความคิดเห็นที่ 6 สงสัยจะพิมพ์พศ.ผิด ฝัดข้าว หน้าเกี่ยวข้าว อ่านเรื่องนิ้วปู่กับเขายาวแล้วเศร้าเลย สงสารอะ จากคุณ : scottie - [ 21 ก.พ. 51 20:20:38 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ขอบพระคุณทุกท่านที่อ่านและให้คำวิจารณ์ จะพยายามปรับปรุงการเขียนให้ดีขึ้น จากคุณ : น.ส.สนใจ (น.ส.สนใจ) - [ 1 เม.ย. 51 13:45:46 ]