ความคิดเห็นที่ 1 บทที่ 2 ... Present เสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้นนั้นข้างๆ หมอนนั้น ดังขึ้นมาได้สักพักใหญ่ๆ และเสียงนั้นก็คงจะยังดังหลอกหลอน อยู่อย่างนั้น หากผมไม่ตัดสินใจเอื้อมมือไปควานหามันขึ้นมาเพื่อกดรับ โดยที่ไม่แม้แต่จะขยับกาย ออกจากความอบอุ่นภายใต้ผ้าห่มขนเป็ด (มือสองราคาประหยัด) เลยแม้แต่น้อย และก็คาดไม่ผิด... คนทางบ้านผมที่เมืองไทยโทรมานั่นเอง... ผมสอดส่องสายตามองไปที่นาฬิกาที่วางอยู่ไม่ห่างจากเตียงนอนสักเท่าไหร่นัก ซึ่งก็พบว่าเวลาตอนนี้ ราวๆ สิบโมงกว่าๆ แล้ว ดังนั้นที่เมืองไทยก็น่าจะราวๆ ตีห้ากว่าๆ สินะ และถ้าเป็นปกติผมคงรู้สึกแปลกใจ เพราะมันคงต้องเป็นเรื่องใหญ่แน่ๆ ที่คนทางบ้าน โดยเฉพาะน้องสาวของผมจะโทรมาปลุกผมให้ตื่น ขึ้นมาได้ตั้งแต่เช้าตรู่ของเมืองไทยเช่นนี้ แต่วันนี้มันต่างไป ผมไม่แปลกใจเท่าไหร่นัก เพราะมัน ก็เป็นอย่างนี้มาทุกๆ ปีอยู่แล้ว ไม่ว่าในวันนี้ของแต่ละปีนั้น ผมจะอยู่ที่ไหน ห่างไกลจากบ้าน มากน้อยเท่าไหร่ก็ตามที ... ใช่แล้วครับ  ... วันนี้วันที่ 14 เมษายน... วันเกิดของผมเอง... เสียงใสๆ ที่แทรกผ่านโทรศัพท์มานั้นเริ่มต้นที่น้องสาวตัวยุ่ง ที่เอ่ยเสียงทักทายมาก่อนใครเพื่อน พร้อมเล่าบรรยากาศวันสงกรานต์ที่เชียงใหม่ให้ฟัง เพราะรู้ดีว่าสมัยที่ผมอยู่เมืองไทยนั้น ผมรักการเล่นน้ำช่วงสงกรานต์เป็นชีวิตจิตใจก็เลยเล่ามาซะเห็นภาพเชียว ว่าทำอะไรสนุกมากมายแค่ไหน ก่อนจะปิดท้ายด้วยคำอวยพรสั้นๆ ที่ก็ไม่ได้ซึ้งหวานอะไรมากมาย แต่ก็เรียกรอยยิ้มบางๆ ออกมาจากผม ได้อย่างง่ายดาย จากนั้นก็เป็นพี่สาวของผมที่ ที่เอ่ยคำอวยพรตามมา แต่คำอวยพรดูจะเป็นทางการซะจริงๆ ก็อย่างว่าเนอะ คนเข้าวัยกลางคนแล้วก็งี้ ฮ่า... จากนั้นก็เป็นพ่อกับแม่ที่อวยพรปิดท้าย ซึ่งแม้จะได้พูดกันเพียงสั้นๆ แต่ก็ยังคงรู้สึกอบอุ่นทุกครั้งที่ได้พูดคุย คงเพราะไออุ่นของคนเป็นพ่อเป็นแม่มันสัมผัสได้อยู่เสมอๆ ไม่ว่าจะเป็นการพูดคุยกันต่อหน้า หรือแม้ว่าจะทำได้เพียงได้คุยกันเพียงแค่ทางโทรศัพท์ก็ตามที วางหูโทรศัพท์ลงไปพร้อมกับรอยยิ้มบางๆ วันนี้ถือเป็นการเริ่มต้นที่ดีไม่น้อยเลยทีเดียว ยอมรับตามตรง ว่าเมื่อก่อนตอนที่ยังอยู่ที่เมืองไทย ผมก็ไม่ค่อยให้ความสำคัญกับการอวยพรวันเกิด สักเท่าไหร่นัก (ตามประสาลูกผู้ชายปากแข็งทั่วไป ที่ทำเป็นปากหนักว่าไม่สนใจวันเกิดของตัวเอง) เพราะไม่คิดว่ามันสำคัญอะไรมากมาย ก็เพียงแค่วันธรรมดาหนึ่งวันเท่านั้นเอง แต่กับคนอื่นๆ ที่บ้านผม เวลาจะถึงวันเกิดของใครในครอบครัว ทุกคนจะตื่นตัว และให้ความสำคัญกับเรื่องนี้เป็นอย่างมาก อย่างถ้าวันเกิดของพ่อ แม่ก็จะโทรมาบอกผมที่อยู่ไกลบ้านซะตั้งแต่เช้า เพื่อกำชับไม่ให้ผม ลืมโทรไปอวยพรวันเกิดพ่อ หรือถ้าวันเกิดของน้อง พ่อก็จะโทรมาบอกตั้งแต่เช้าเหมือนกัน ว่าอย่าลืมโทรไปอวยพรน้องล่ะ ไม่งั้นเดี๋ยวจะมีงอน... ตอนยังอยู่ที่เมืองไทย เวลาที่ได้อยู่ใกล้ๆ กัน ได้เห็นหน้าเห็นตากันตลอดทุกครั้งที่คิดถึง ก็ขับรถกลับไปหาได้ อาจจะไกลหน่อยแต่ถ้าอยากเห็นหน้า อยากไปหาก็ไม่ใช่เรื่องเกินกว่า ที่จะทำให้มันเกิดขึ้นได้ คงเพราะรู้สึกอย่างนี้มั้ง เลยพลอยทำให้การอวยพรวันเกิด ที่ไม่ได้ดูจะเป็นอะไรที่สำคัญมากมายสักเท่าไหร่นักในความรู้สึกของผม  แต่เวลา ที่ต้องมาอยู่ไกลบ้านอย่างนี้ ผมเริ่มรู้สึกแล้วล่ะ “ว่ามันสำคัญจริงๆ”... ครอบครัวของเราแม้จะไม่ค่อยได้อยู่พร้อมหน้าพร้อมตากันบ่อยนัก เพราะต่างคน ต่างก็มีหน้าที่การงานให้ต้องรับผิดชอบ เมื่อก่อนตอนอยู่ไทยผมจะได้เจอหน้าพ่อ ก็เพียงแค่คืนวันศุกร์และวันเสาร์เท่านั้น วันอาทิตย์พ่อก็ต้องกลับไปทำงานต่างจังหวัด รวมทั้งพี่สาวผมด้วยที่นานๆ จะได้กลับมาบ้านได้อยู่พร้อมหน้าพร้อมตากันสักที แต่ถึงแม้ว่าเราจะไม่ได้เจอหน้ากันทุกวัน ไม่ได้พบปะพูดคุยกันบ่อยๆ เหมือนครอบครัวอื่นๆ แต่ก็เชื่อว่าผมสามารถเอ่ยได้อย่างเต็มปาก ว่าครอบครัวของเราก็อบอุ่นไม่แพ้ครอบครัวไหนๆ เช่นกัน คิดแล้วก็รู้สึกดีใจเหลือเกิน ที่ได้เกิดมาอยู่ในครอบครัวที่ทุกคนรักกันอย่างนี้ ไม่เหมือนกับเพื่อนผมที่นี่บางคน ที่แม้แต่วันเกิดของตัวเขาเองแท้ๆ กลับไม่มีแม้แต่คำอวยพรใดๆ จากครอบครัวของเขาเลยแม้แต่น้อย ดังนั้นไม่ต้องถามถึงวันอื่นๆ เลย ว่าจะมีการโทรคุยกันบ้างหรือเปล่า คิดแล้วก็เห็นใจนะ แม้จะเข้าใจว่าแต่ละครอบครัวก็มีแนวทางการใช้ชีวิตที่แตกต่าง แต่การอยู่ไกลบ้านอย่างนี้ ความเหงามันเกิดขึ้นได้ง่ายมากอย่างที่ใครไม่เคยก็คงไม่รู้สึกหรอก ว่าบางครั้งบางที เสียงโทรศัพท์ไถ่ถามความเป็นไปอย่างห่วงใยจากคนที่เราให้ความสำคัญเนี่ย มันเหมือนเป็นแรงใจเล็กๆ ที่ช่วยเติมเต็มช่องว่างที่เกิดขึ้นในหัวใจเวลาที่เหงา เศร้า ท้อแท้ ท้อใจได้ดีเหลือเกิน จากคุณ : Mr. Forever - [ 22 ก.พ. 51 11:25:53 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ผมพาตัวเองลุกขึ้นก่อนจะไล่ความขี้เกียจต่าง ๆ ที่ติดค้างอยู่บนสันหลังยาวๆ ของผมออก หันกลับไปดูปฏิทินอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ 14 เมษา วันเกิดครบรอบปีที่ 26 ของผม   แม้จะรู้สึกดีที่ได้ยินเสียงอวยพรวันเกิดจากทางบ้าน แต่ถ้าถามว่าลึกๆ แล้วตอนนี้ตื่นเต้นดีใจ กับวันพิเศษนี้หรือเปล่า ผมก็คงต้องตอบตามตรงแหละ ว่าไม่เลย ออกจะรู้สึกเฉยๆ ไปกับมันด้วยซ้ำ ส่วนหนึ่งคงเพราะรู้ดีมั้งว่าวันเกิดปีนี้คงไม่มีอะไรพิเศษมากมายไปกว่านี้แล้ว  เพราะผมเอง ก็ไม่เคยบอกใครคนไหนด้วยซ้ำว่าวันนี้เป็นวันเกิดของผม หากเป็นปกติแล้ว ในวันอาทิตย์อย่างนี้ผมคงเลือกที่จะนอนอืดอยู่ที่บ้านมากกว่า แต่วันนี้ คงจะทำอย่างนั้นไม่ได้ เพราะเพื่อนใหม่ที่มหาวิทยาลัยที่ผมพึ่งเข้าไปเรียนต่อ ในระดับปริญญาโทเมื่อต้นเดือนมีนาคมที่ผ่านมานัดกันทำรายงาน แล้วผมก็ดันโชคดีเหลือเกิน ที่ได้อยู่กับกลุ่มที่ขยันทำรายงานๆ มากๆ ทั้งๆ ที่อาจารย์พึ่งแจกหัวข้อมาเมื่อวันศุกร์นี้เองแท้ๆ คุณพี่ท่านทั้งหลายก็นัดกันทำซะแล้ว ทั้งๆ ที่กำหนดส่งมันอีกตั้งเกือบสองอาทิตย์ แต่ทำยังไงได้ ในเมื่อเขานัดกันแล้วก็ต้องไปแหละ ที่สำคัญกลุ่มนี้ไม่ได้ขยันอย่างเดียว หัวหน้ากลุ่มตัวตั้งตัวตี เธอก็เรียนเก่งมากๆ ด้วย เรียกว่าคะแนนรายงานที่เคยๆ ได้มาเวลาที่จับกลุ่มด้วยกัน มันสูงมากซะจนพอเธอชวนให้ทำด้วยกันเวลาได้รายงานกลุ่มวิชาใดก็ตามที ผมก็เลย ไม่เคยคิดที่จะปฏิเสธเลยสักครั้ง เพราะคะแนนที่สูงหมายความว่าเกรดที่จะได้ มันก็มีโอกาสที่จะสูงตามมาด้วยเช่นเดียวกันนั่นเอง ประมาณบ่ายโมง ผมที่พาตัวเองขึ้นรถไฟมาจนถึง Flinder St. Station ซึ่งเปรียบแล้ว ก็คือหัวลำโพงของ Melbourne ดีๆ นี่เอง ท่ามกลางสายฝนที่โปรยปรายลงมาเป็นระยะๆ ทั้งที่เมื่อวานก่อนหน้าฟ้ายังใส แดดยังอุ่นๆ อยู่เลยแท้ๆ นี่แหละน้า... อากาศ Melbourne !!! สงสัยเทวดาบนฟ้าจะอยากเล่นสงกรานต์เหมือนกันแฮะ ออกจากสถานีมา ก็เจอเพื่อนในกลุ่มสองคนที่นัดกันไว้ หากแต่ของที่ถืออยู่ในมือ กลับทำให้ผมแปลกใจเป็นยิ่งนักเพราะแทนที่มันจะเป็นหนังสือหนังหาแบบที่ผมแบกมา แต่มันกลับกลายเป็น......... ไก่นันโดถุงใหญ่ หนึ่งถุง!!!!... ไก่นันโด คือไก่ย่างราดซอสพริกจากโปรตุเกส ซึ่งถือเป็นหนึ่งในอาหารโปรดของผมที่นี่   และด้วยขนาดของถุงทำให้เดาได้ไม่ยากนักว่า ในถุงนั้นต้องบรรจุไก่นันโดไว้หนึ่งตัวเต็มๆ เป็นแน่แท้ “วันนี้เราจะไปทำรายงานกันที่บ้านเคธี่ เจ้าตัวเขาบอกมางั้น” คริสเพื่อนหนุ่มลูกครึ่งจีนมาเลย์ พูดพลางเดินเข้ามากอดคอผม พาเดินลุยฝนที่เริ่มตกลงมาบางๆ ไม่หนักมากอย่างที่เคยตกลงมาก่อนหน้า เราทั้งสามคนเดินออกไปจากชานชาลาของสถานีรถไฟ เดินไปไม่ไกลนักก็ถึงจุดรอรถ Tram หรือรถราง ที่ถือเป็นระบบขนส่งมวลชนขึ้นชื่อของ Melbourne ยืนรอรถแทรมสาย 8 เพื่อไปบ้านของเคธี่ ที่อยู่ห่างจากตัวเมืองไปอีกนิด ต้องนั่งรถแทรมออกไปอีกประมาณ 10 กว่านาที โชคดีที่ลงจากรถแทรมแล้ว ฝนหยุดตกไปชั่วคราว ก็เลยเดินแบบไม่ต้องรีบร้อนมากนัก เพราะที่พักก็ไม่ได้ห่างจากป้าย Tram สักเท่าไหร่ เดินไปแป๊ปๆ ก็ถึง ตึกรามบ้านช่องในโซนนี้ ค่าเช่าจะค่อนข้างแพงครับ เพราะใกล้เมือง และโซน South Yarra ที่ผมยืนอยู่ตอนนี้ ก็ถือว่าเป็นโซน Shopping ที่สำคัญอีกหนึ่งจุดของ Melbourne ก็ว่าได้ พูดง่ายๆ คือ โซนๆ นี้ส่วนใหญ่คนมีกระตังค์เขาจะอยู่กันนั่นเอง จากคุณ : Mr. Forever - [ 22 ก.พ. 51 11:27:04 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ที่พักของแคธี่จะถึงก่อนโซน Shopping ประมาณสองป้าย Tram ซึ่งถือว่าเป็นบริเวณที่เงียบสงบ น่าพักมากก็สมกับค่าห้อง 1200 เหรียญต่อเดือนแหละครับ ห้องของเธออยู่บนชั้นห้าพอเปิดประตูเข้าไป ก็ได้กลิ่นอาหารหอมๆ ลอยมาแต่ไกลเชียว สองหนุ่มที่มาพร้อมกันพาผมเดินเลี่ยงออกมาอีกทาง เมื่อเห็นว่าผมกำลังจะเดินเข้าไปในห้องครัวเพื่อตามหาที่มาของกลิ่นอาหารที่ลอยมายั่วน้ำลาย พร้อมกับความคิดที่จะพาตัวเองเข้าไปเอ่ยคำทักทายกับเจ้าของบ้านสักเล็กน้อย “กานมาดูนี่ก่อน ว่าวันนี้นายจะต้องทำอะไรบ้าง” เจ้าคริสคนเดิมรีบเดินปรี่เข้ามาล็อคคอผม และก็พาผมเดินดุ่ยๆ ตรงไปที่ห้องรับแขก ส่วนตาเดเนียลก็ถือถุงไก่นันโดถุงนั้น เดินเลี่ยงหายเข้าไปในห้องครัวแทน ห้องรับแขกของบ้านหลังนี้จัดไว้น่ารักๆ ตามสไตล์ของเจ้าของบ้านที่เป็นผู้หญิง บนโต๊ะรับแขก มี laptop เปิดวางไว้ ในโปรแกรม MS Word ที่เปิดอยู่ตอนนี้มีเพียงแค่ List ของหัวข้อรายงาน ที่ถูกซอยย่อยออกมาเป็นส่วนๆ พร้อมชื่อของแต่ละคนกำกับไว้ว่าใครจะรับผิดชอบหาข้อมูล และลงลึกไปในรายละเอียดในส่วนของหัวข้อไหนบ้าง ผมมองไปตรงรายละเอียดในส่วนของผม ซึ่งก็ถูกแบ่งเอาไว้อยู่สามสี่หัวข้อ “แล้วจะให้เริ่มยังไงก่อนล่ะวันนี้ ถ้าต้องหาข้อมูลก่อน ทำไมเราไม่นัดกันเจอที่ห้องสมุดมหาวิทยาลัย จะได้หาข้อมูลจาก Internet และหาหนังสืออ้างอิงไปพร้อมๆ กัน เพราะตอนนี้มีคอมแค่เครื่องเดียวเอง หนังสือก็มีแค่ไม่กี่เล่ม” ผมเอ่ยถามไปเผื่อว่ามีอะไรนอกเหนือจากการหาข้อมูลที่ผม น่าจะพอทำเพิ่มเติมได้อีก แต่คู่สนทนาของผมกลับสั่นหน้าพร้อมยักไหล่อย่างไม่ได้ดูเหมือนว่า จะสนใจทำรายงานสักเท่าไหร่นัก “ไม่ต้องรีบร้อนน่า ใจเย็นๆ ก็ได้ เดี๋ยวพวกเราก็ผลัดๆ กันหาข้อมูลไปไง ตอนนี้นายหาก่อนก็ได้ พอได้ที่ต้องการแล้วก็พิมพ์ออกมาอ่านก่อน แล้วเดี๋ยวค่อยให้คนอื่นผลัดกันเข้าไปทำต่อ กว่างานจะส่งยังอีกตั้งสองอาทิตย์” ท่าทีใจเย็นของเจ้าคริสแลดูน่าหมั่นใส้เหลือเกิน เพราะก่อนหน้าที่ผมจะออกมา เจ้าเพื่อนคนนี้แหละที่โทรมาเร่งแล้วเร่งอีก บอกว่า Katie โทรมานัดรวมพลแล้ว ให้รีบๆ มา ไม่งั้นวันนี้อาจจะทำงานได้ปริมาณงานไม่มากพอ แถมยังกำชับด้วยประโยคสุดท้ายที่ทำเอาผมรีบออกมาจากบ้านแทบจะทันทีที่ได้ยิน “Katie ฝากบอกมาว่าถ้าใครมาสาย อาจจะถูกตัดออกจากกลุ่ม หรือไม่ก็ได้รับงานเพิ่มมากกว่าคนอื่นสองเท่า” ไอ้งานมากกว่าคนอื่นสองเท่าเนี่ย ไม่กลัวเท่าไหร่หรอก กลัวจะถูกตัดออกจากลุ่มมากกว่า เพราะเคยเห็นมาแล้วกับรายงานวิชาอื่นที่ผมไม่ได้ลงทะเบียนเรียนวิชาเดียวกันกับเธอ ว่าถ้าใครในกลุ่มอู้งานหรือไม่รับผิดชอบงานที่ได้รับไป เจ๊แกนอกจากจะโวยวายใส่แล้ว ยังพลอยไม่ใส่ชื่อลงรายงานแบบมีกรณีศึกษาให้เห็นเป็นตัวอย่างมาแล้วด้วย ซึ่งถ้าหากผม โดนตัดออกจากกลุ่ม นั่นหมายความว่ารายงานอื่นๆ ในวันข้างหน้า ผมอาจจะซวย หลุดออกไปจากกลุ่มด้วยเช่นกัน และถ้าเป็นอย่างนั้นชีวิตนักศึกษาของผม คงจะยากลำบากขึ้นอีกเยอะ “ตอนนี้นายก็ทำหัวข้อของนายไปก่อนละกันนะ แต่ถ้าอยากรู้อะไรมากไปกว่านั้น ว่าวันนี้จะทำอะไรได้มากไปกว่าหาข้อมูลคร่าวๆ ก็รอถาม Katie เอาเองก็แล้วกัน” เจ้าคริสพูดออกมาด้วยสีหน้าเรียบเฉย ก่อนจะเดินไปทรุดกายลงนั่งอย่างสบายอารมณ์ อยู่บนโซฟาข้างๆ ผม พร้อมกับเอนกายกดรีโหมตดูเคเบิ้ลทีวีอย่างสบายใจ “จริงๆ ถ้าให้แค่หาข้อมูล ก็แค่ส่ง email หัวข้อที่ฉันต้องหาไปให้ก็ได้นี่นา ไม่เห็นต้องเรียกมาทำด้วยกันแบบนี้เลย ง่ายกว่าตั้งเยอะ” ผมแอบบ่นเบาๆ กับตาคริส เพราะไม่อยากให้เสียงของผมดังลอดเข้าไปถึงห้องครัว ที่ตอนนี้หัวหน้ากลุ่มจอมโหด คงกำลังทำอาหารมื้อเที่ยงของเธออยู่ในนั้น “ไม่รู้สิ บางที Katie อาจจะอยากแน่ใจก็ได้มั้ง ว่าทุกคนเริ่มต้นทำงานแล้วจริงๆ ไม่ได้อู้อะไรทำนองนั้น” เจ้าตัวตอบกลับมาทั้งๆ ที่สายตายังจับจ้องอยู่กับรายการทีวีเบื้องหน้า ไม่ได้มีทีท่าว่าจะสนใจทำงานอะไรเลยสักนิด แต่ก่อนที่ผมจะทันได้บ่นอะไรออกไป ให้อันตรายกับชีวิตของตัวเองมากไปกว่านี้ เสียงทักใสๆ ของเจ้าของบ้านก็ดังออกมาซะก่อน ทำให้ผมต้องรีบส่งยิ้มออกไปตามมารยาทของชายไทยที่ดี จากคุณ : Mr. Forever - [ 22 ก.พ. 51 11:27:56 ]

ความคิดเห็นที่ 4 เจ้าของบ้านเป็นสาวฮ่องกง วัย 24 ปี ผิวขาว ผมยาว ตาโต สวยเฉี่ยวๆ แบบคมๆ สไตล์สาวฮ่องกง ภาพที่เห็นเบื้องหน้าในวันนี้ดูจะแปลกตาจากที่เคยเห็น เพราะวันนี้เธอออกมาในชุดอยู่บ้านเรียบๆ ที่ไม่คุ้นตา มีผ้ากันเปื้อนลายการ์ตูนตัวโปรดของเธอคาดทับอยู่ ผมยาวสลวยสีดำเข้มที่ปกติจะถูก ปล่อยยาวราวกับจะให้โต้ลมเล่น แต่วันนี้ถูกรวบมัดเกล้าขึ้นไปโดยมีตะเกียบอันหนึ่ง เสียบยึดผมเอาไว้ไม่ให้ร่วงหลุดออกมา ดูภาพรวมของเจ้าตัวตอนนี้ดูแคล่วคล่องว่องไว ราวกับเซฟร้านอาหารใหญ่ก็ไม่ปาน “OK guys, มื้อเที่ยงพร้อมแล้วล่ะ” เสียงเอ่ยทักที่ส่งผ่านมาพร้อมรอยยิ้มหวาน ที่ตอนเห็นช่วงแรกๆ ที่เจอกันใหม่ๆ ก็ยังดูน่ารักดีอยู่หรอก ถ้าไม่บังเอิญว่าผมเคยเห็น คุณเธอตอนองค์ลง ด่าคนในกลุ่มที่ไม่รับผิดชอบรายงานซะเสียงดังลั่นในวันก่อนนั้น แต่วันนี้ดูเหมือนว่าเจ้าตัวจะอารมณ์ดีเป็นพิเศษ และน้ำเสียงที่เจือความสดชื่นสดใสนั้นก็ยังคงดังต่อไป “กานคุณช่วยเคลียร์โต๊ะตัวนี้หน่อยได้ไหม เดี๋ยวเราจะไปนั่งทานกันติดประตูริมระเบียงนะ กลิ่นจะได้ไม่เหม็นอับมากนัก” เคทชี้มือไปที่โต๊ะตัวหนึ่ง ซึ่งปกติจะเป็นที่วางหนังสือต่างๆ ที่ตอนนี้หนังสือนิตยสารสารพัดชนิดถูกวางซ้อนไว้บนนั้นอย่างเป็นระเบียบ “ส่วนคริส นายไปช่วย Danial ยกอาหารในครัวหน่อยนะ จะได้ทานกันไวๆ” เจ้าตัวพูดพลางชี้นิ้วเข้าไปทางห้องครัว และเมื่อสั่งงานเสร็จเจ้าตัวก็เดินตัวปลิว หายแว๊บเข้าไปในห้องครัวต่อ พร้อมๆ กับร่างของตาคริสที่ลุกเดินตามไปอย่างว่าง่าย ไม่กล้าคัดค้านใดๆ เป็นไงล่ะ หัวหน้ากลุ่มผม เบ็ดเสร็จเด็ดขาดดีไหม ผมใช้เวลาไม่นานนักที่จะทำการเปลี่ยนให้โต๊ะไม้ขนาดไม่เล็กไม่ใหญ่ตัวนั้น ให้กลายเป็นโต๊ะอาหารเหมือนเช่นที่มันเคยเป็นมาทุกครั้ง ในวันที่พวกเรา มานั่งทำรายงาน และทานอาหารกันที่นี่ สักพักอาหารก็ค่อยๆ ทยอยยกออกมา สังเกตจากเตาที่ยกมา ทำให้เดาได้ไม่ยากเลย ว่าอาหารวันนี้นอกจากเจ้าไก่นันโดแล้ว วันนี้อาหารหลักก็คือเนื้อย่างเกาหลีนั่นเอง (ของโปรดผมอีกเช่นกัน) เนื้อย่างเกาหลีนี่ไม่เหมือนหมูกระทะบ้านเรานะ ถาดปิ้งจะแบนๆ ใครไปทานอาหารเกาหลีบ่อยๆ คงพอนึกออก ส่วนเนื้อต่างๆ จะหมักกับซอสเกาหลีเวลาเอาเนื้อขึ้นมาย่างบนเตา จะมีกลิ่นหอมๆ ลอยออกมาเตะจมูกจนน้ำลายสอ โชคดีอีกชั้นหนึ่งคือผมและ kate (ผมชอบเรียก Katie ว่าอย่างนี้น่ะ ง่ายดี) ไม่กินเนื้อติดมันเหมือนกัน ทำให้สารพัดเนื้อในวันนี้ ไม่ค่อยมีไขมันติดมาเท่าไหร่ แต่ก็มีสามชั้น และพวกเนื้อติดมันไว้ให้เพื่อนอีกสองคนกินเหมือนกัน เมื่อทุกอย่างพร้อม ประตูบานใหญ่ด้านข้าง ก็ถูกเปิดออกเพื่อให้อากาศถ่ายเท ห้องจะได้ไม่เหม็นมากนัก สายลมด้านนอกเย็นๆ นิดหน่อย แต่เมื่อได้นั่งหน้าเตาปิ้ง มันก็ช่วยทำให้อุ่น ๆ ขึ้นมาได้เช่นกัน เนื้อหลักๆ ที่หมักซอสรอไว้ก็มีเนื้อวัว เนื้อไก่ เนื้อหมู และหมูติดมันเผื่อไว้ให้อีกสองคนนั้น กินกันด้วยแต่ไม่เยอะเท่าส่วนที่ไม่มีมัน งานนี้เลยกินอย่างสบายๆ ไม่ต้องคอยเลือกกิน เหมือนกับเวลาที่กินที่ร้าน หรือกินกับคนอื่น นอกนั้นก็มีซุปอะไรสักอย่างที่เขามักจะกิน คู่กันกับเนื้อย่างเกาหลี แต่รสชาติต่างจากที่เคยกินปกติที่ร้าน เพราะที่ร้านซุปจะออกเค็มๆ จืดๆ ยังไงพิกล และผมก็ไม่ชอบกินเท่าไหร่ แต่ซุปวันนี้ออกรสหวานๆ มันๆซดแล้วลื่นคอดี ทั้งที่ปกติ ผมจะไม่ค่อยทานซุปเท่าไหร่ เน้นกินแต่เนื้อเป็นหลัก นอกจากซุปแล้วก็มีผักสดสารพัดชนิด โดยเฉพาะผักกาดแก้วที่มีมากเป็นพิเศษราวกับรู้ดีว่าผมชอบกิน นอกนั้นก็พวกเครื่องเคียงต่างๆ อย่างกิมจิ กับข้าวเกาหลี และซอสเกาหลีที่เอาไว้คลุกข้าวให้รสชาติเผ็ดๆ ขึ้น เวลากินเนื้อย่างเกาหลีจะขาดของพวกนี้ไม่ได้เลย ไม่งั้นจะรู้สึกว่ามันขาดๆ อะไรไปสักอย่าง และพลอยทำให้ไม่อร่อย สรุปมื้อนี้ซัดไปซะพุงกาง ก็นั่งกินกันไป คุยกันไปสารพัดเรื่อง สนุกสนานเฮฮา นั่งคุยกันไปกินกันไปจนอาหารเริ่มจะใกล้หมด (ก็จะไม่หมดได้ไง นั่งกินกันตั้งแต่บ่ายสอง ยันจะบ่ายสี่โมงกว่าๆ ) ก็มีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น ไม่ใช่ของใครที่ไหนของผมนั่นเอง เมื่อเหลือบดูเวลาแล้ว ก็พอจะเดาได้ไม่ยากนักว่าใครโทรมา เพราะในวันเกิดของผม เธอคนนี้จะโทรมาเวลานี้เสมอๆ ด้วยสาเหตุที่ว่าเวลานี้ คือเวลาเกิดของผม ผมเอ่ยปากขอตัวเพื่อนๆ ออกไปรับโทรศัพท์ที่ระเบียงด้านนอกอีกโซนหนึ่งของห้อง เพราะอยากคุยเงียบๆ มากกว่า แม้จะรู้ดีว่าถึงพูดข้างในยังไงก็ไม่มีใครฟังรู้เรื่องก็ตามที แต่บางครั้งในบางกรณี การได้คุยเงียบๆ ก็ทำให้เราเองรู้สึกสบายใจมากกว่า และครั้งนี้ก็เช่นกัน รู้สึกแปลกเหมือนกัน ที่ปีนี้เรายังได้คุยกันอีก ทั้งๆ ที่วันนี้เมื่อหนึ่งปีที่ผ่านมา ผมเคยบอกกับเธอไปว่า ผมเจอคนที่ผม คิดว่าจะใช้ชีวิตร่วมกับเขาไปจนแก่จนเฒ่าแล้ว และความสัมพันธ์ระหว่างผมและเธอคนนั้น ก็เป็นไปด้วยดี และความรักครั้งนี้คงจะเป็นความรักครั้งสุดท้ายของผมเพราะงั้นคิดว่าคงไม่มีประโยชน์อะไร ถ้าเธอจะหยุดความรักของเธอเอง เพื่อรอคอยผมอีก... เธอในวันนั้นนิ่งเงียบไปพักใหญ่เมื่อได้ฟังคำพูดของผม... เธอไม่พูดอะไรกลับมามากมาย มีเพียงคำว่า “ดีใจด้วยนะ... ขอให้กานมีความสุขมากๆ กับคนที่โชคดีคนนั้น...” คำพูดและปลายเสียงที่สั่นเครือของเธอนั้นยังคงฝังติดอยู่ในความทรงจำของผมมาจนถึงทุกวันนี้ ก่อนที่เธอในวันนั้นจะกดวางสายไปเงียบๆ เมื่อเห็นว่าผมไม่พูดอะไรตอบกลับไป เพราะจะว่าไปนั่นเป็นครั้งแรกที่ผมพูดกับเธอออกไปตรงๆ ด้วยน้ำเสียงที่มั่นคงอย่างที่ผมเอง ไม่เคยกล้าพูดอะไรแบบนี้ออกมา แม้ว่าระหว่างที่เราห่างกันไปนั้น ผมจะมีใครผ่านเข้ามาในชีวิต อยู่บ้างก็ตามที แต่ก็ไม่เคยมีครั้งไหนเลยที่ทำให้ผมรู้สึกมั่นใจกับความสัมพันธ์ที่เกิดขึ้นมากเท่าครั้งนั้น แล้วหลังจากวันนั้น ผมเองก็เป็นฝ่ายที่เงียบหายไป ไม่ได้โทรไปอวยพรวันเกิดของเธอเหมือนที่เคยทำ และก็คงเพราะสาเหตุนี้ ที่ทำให้เธอเองก็ไม่ได้โทรติดต่อมาหาผมอีกเลยหลังจากนั้น จนดูราวกับว่า เรื่องราวความสัมพันธ์ของเราทั้งคู่คงเดินทางมาถึงจุดสุดท้ายของความสัมพันธ์เสียที หลังจากที่มัน แลดูค้างๆ คาๆ ให้เธอต้องอยู่รอผมมาเรื่อยๆ นับ 10 ปี... หากแต่ถึงวันนี้หนึ่งปีผ่านไป คนที่เลือกที่จะเดินออกไปจากตำแหน่งเดิม กลับเป็นผู้หญิงอีกคนหนึ่ง ที่ผมเลือกที่จะผูกผัน ไม่ใช่เธอคนนั้นที่ผมร้องขอให้เธอก้าวเดินไปข้างหน้า เพื่อเปิดโอกาสตัวเอง ให้กับคนอื่นๆ ที่พร้อมมากกว่าแต่อย่างใด เธอคนนั้นตั้งแต่วันนั้นจนถึงวันนี้ก็ยังคงเป็นคนเดิม ที่ยังคงยืนนิ่งอยู่ที่เดิม เพื่อรอคอยผมอยู่เสมอ... ในขณะที่คนที่ผมเลือกที่จะผูกผัน เธอคนนั้นกลับยอมแพ้ให้กับความทรมานของคืนวันแห่งการรอคอย และในช่วงเวลาที่เธออ่อนล้านั้น คนที่เคยเป็นอดีตของเธอ ก็พร้อมที่จะกลับเข้ามาหาเธออีกครั้ง และเธอเองก็ไม่ได้ปฏิเสธข้อเสนอของคนในอดีตของเธอคนนั้นเช่นกัน ในที่สุดเธอคนนั้นก็ตัดสินใจบอกลาผม พร้อมกับกลับไปคบกับคนที่เคยเป็นคนสำคัญในอดีต ของเธออีกครั้งในช่วงต้นเดือนเมษาที่ผ่านมานี้เอง ส่วนผมก็ทำอะไรได้ไม่มากไปกว่าการพยายาม ที่จะทำใจ แม้ว่ามันจะยากอยู่บ้าง แต่ก็เป็นทางเลือกเดียวที่ผมต้องทำ สุดท้ายแม้จะพยายามที่จะเข้มแข็ง และพาตัวเองให้เดินออกมาจากความปวดร้าวมากมายเท่าไหร่ก็ตามที แต่ในช่วงเวลาที่ผมเหนื่อย และไม่รู้จะหันหน้าไประบายความรู้สึกที่มีกับใครดี เพราะเพื่อนคนหนึ่ง ที่เคยเป็นคนที่พร้อมจะรับรู้และรับฟังเรื่องราวสำคัญในชีวิตของผม เธอก็จากผมไปยังที่ๆ ไกลแสนไกลเสียแล้ว แล้ววันนั้นในช่วงเวลาผมเหนื่อยล้าจนสุดหัวใจ ผมก็เลือกที่จะโทรไปหาเธออีกครั้ง... เธอคนที่รอคอยผมมานับ 10ปี ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงเลือกโทรไปหาเธอ และในเวลานั้นเธอมีใครคนใหม่ไปแล้วหรือยัง หากแต่ในขณะนั้น ในเวลาที่ความรู้สึกของผมอ่อนแออย่างที่สุด ... เธอคนนี้... คือคนเพียงคนเดียวที่ผมคิดถึง ...เธอคนนี้... คือคนเพียงคนเดียวที่ผมรู้สึกว่าผมกล้าพอที่จะเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นให้เธอฟังได้ สุดท้ายการที่ผมโทรกลับไปหาเธอในวันนั้น ก็เหมือนกับผมดึงเธอให้กลับเข้ามาในห่วงโซ่ของความผูกผัน ที่ไม่มีอะไรแน่นอนอีกครั้ง ทั้งๆ ที่ผมก็ไม่อยากทำเช่นนั้นเลย วันนี้... เราสองคนคุยกันไม่นานนัก สักสิบกว่านาทีได้ พอคุยเสร็จผมก็พาตัวเองกลับมาที่ห้องรับแขกอีกครั้ง แต่กลับพบว่าภายในห้องนั้นมืดมาก เพราะม่านถูกเลื่อนปิดหมด อีกทั้งอากาศครึ้มๆ ด้านนอกเนื่องด้วย เมฆฝนทึบหนายิ่งทำให้แสงในห้องแทบจะไม่มีหลงเหลือเลยแม้แต่น้อย จุดที่เราทานเนื้อย่างกันเมื่อครู่ เวลานี้มีเพียง Kate นั่งนิ่งๆ อยู่เพียงลำพัง บนโต๊ะตัวนั้นว่างเปล่า คงเพราะทุกคนอิ่มเอมกันดีหมดแล้วมั้ง เลยเริ่มเคลียร์พื้นที่เพื่อจะเริ่มทำรายงานกันต่อไป และทันทีที่เห็นผมเดินกลับเข้ามา เจ้าตัวก็เอ่ยทักแซวทันที “ต้องเป็นโทรศัพท์จากคนสำคัญแน่ๆ เลยใช่ไหม ดูสิรอยยิ้มนายกว้างไปจนถึงใบหูนู้นแล้ว” “เปล่าสักหน่อย ไม่ใช่อย่างที่เธอกำลังคิดหรอกน่า ก็แค่โทรศัพท์จากเพื่อนที่สนิทมากที่สุดของฉัน ก็เท่านั้นเอง ไม่มีอะไรสักหน่อยเลิกแซวได้แล้ว” ผมตอบกลับไปแม้ว่าจะรู้ตัวดีว่ารอยยิ้มที่ถูกแซวนั้น ยังคงเปื้อนอยู่บนใบหน้าผม ก่อนจะพยายามเปลี่ยนหัวข้อสนทนาให้กลับมายังคำถามที่ผมสงสัย “ทำไมห้องมันถึงได้มืดอย่างนี้ล่ะ จะเล่นเกมอะไรน่ากลัวๆ กันเหรอไง” “ไม่ใช่หรอก แต่เรากำลังจะมีอะไรสักอย่างที่พิเศษสุดๆ กันต่างหาก” เสียงนั้นเอ่ยออกมา ด้วยรอยยิ้มใส ก่อนที่จะมีเสียงปรบมือดังออกมา จากอีกมุมห้องหนึ่ง พร้อมเสียงร้องเพลงที่ยังดังก้อง อยู่ในความรู้สึกของผมจนถึงทุกวันนี้ ... Happy birthday to you . แก้ไขเมื่อ 22 ก.พ. 51 11:29:46 จากคุณ : Mr. Forever - [ 22 ก.พ. 51 11:29:16 ]

ความคิดเห็นที่ 5 Fruit Cake ช็อกโกแลตที่ถูกประดับประดาด้วยแสงเทียน ถูกถือออกมาพร้อมๆ กับ เสียงร้องเพลงอวยพรวันเกิด ที่ทำเอาผมอึ้งจนยืนนิ่ง พึ่งจะเข้าใจความรู้สึกของการโดนเซอร์ไพร์ แบบจะๆ ก็คราวนี้เอง (หมายถึงเซอร์ไพร์แล้วรู้สึกดีใจนะ แต่เซอร์ไพร์แล้วเศร้าน้ำตาไหลนี่เจอบ่อยๆ แฮ่...) ที่อึ้งมากขนาดนี้เพราะไม่คิดเลยว่าเพื่อนในกลุ่มจะมีคนรู้วันเกิดของผม เพราะผมก็ไม่เคยบอกใคร ขนาดเพื่อนที่อยู่ที่บ้านหลังเดียวกันมาเป็นปีๆ ยังไม่มีใครรู้เลยสักนิดว่าวันนี้วันเกิดผม แล้วนี่เพื่อนในกลุ่มที่เพิ่งจะรู้จักกันเพียงแค่เดือนกว่าๆ จะมารู้วันเกิดผม แล้วจัดงานให้แบบนี้บอกตรงๆ ว่าผมคิดไม่ถึงเลยแม้แต่น้อย ด้วยเหตุนี้ทำให้ดีกรีความเซอร์ไพร์มันทะลุพุ่งขึ้นติดเพดาน เสียงเพลง Happy birthday ร้องวนอยู่สองรอบตามธรรมเนียม ก่อนจะหยุดเงียบก่อนถึงท่อนสุดท้าย เพื่อเว้นที่ว่างไว้ให้เจ้าของวันเกิดได้รับฟังคำอวยพรจากเพื่อนๆ ทั้งสามคนที่อวยพรกันมาแต่ละอย่างเนี่ย ฮาๆ กันทั้งนั้น แต่จะว่าไปนี่คือการขอพรวันเกิดต่อหน้า Cake ครั้งที่สองในรอบห้าปีที่มาอยู่ Melbourne เลยนะเนี่ย เสร็จจากพิธีการขอพรและอวยพรตามธรรมเนียมปฏิบัติแล้ว ก็ถึงเวลาเป่าเทียนที่ปักอยู่หน้า Cake เห็นจำนวนเทียนแล้วต้องแอบลอบถอนหายใจ ทำไมมันเยอะได้มากมายขนาดนี้ เป่าวูบแรกดับไป หากแต่สักพักเทียนก็ลุกติดขึ้นมาใหม่อีก เรียกเสียงหัวเราะจากเจ้าหนุ่มสองคนได้เป็นอย่างดี ทำให้เดาได้ไม่ยากเลยว่าใครเป็นคนหาเทียนมาปัก แต่ด้วยเหตุที่ว่าผมเองก็ชอบแกล้งคนอื่น วิธีนี้อยู่เป็นประจำ ก็เลยพอจะรู้ทางแก้ วิธีแก้ที่ดีที่สุดคือเป่าอันไหนดับไปแล้ว ให้รีบเอา นิ้วบี้ๆ ที่เทียนนั้นแล้วรีบถอนออกโยนใส่แก้วน้ำอย่างรวดเร็ว ไม่งั้นมีหวังได้เป่าจนหน้ามืด กว่าเทียนจะดับจริงๆ เรียกเสียงบ่นพึมพำจากเจ้าของเทียนได้เป็นอย่างดี พร้อมกับพยามยามปัดไม้ปัดมือที่พยายามดับเทียนของผมออก เป็นที่สนุกสนาน แต่ในที่สุดผมก็ชนะ เนื่องด้วยอำนาจมีดเล่มใหญ่ที่วางเอาไว้อยู่ข้างกาย เพื่อวัตถุประสงค์หลักในการใช้ตัด Cake จากนั้นก็ถึงเวลาตัด Cake ก้อนนี้เสียที ขณะที่กำลังจะลงมือตัดตามปกติ คือปาดแบ่ง Cake ก้อนใหญ่นั้นออกเป็น 4 ส่วนเท่าๆ กันตามจำนวนคน แต่ก่อนที่ผมจะทันได้หั่นคมมีดลงไป ก็มีเสียงใสๆ ทักมาซะก่อน “อย่าตัดอย่างนั้นสิ แบ่งใหญ่ขนาดนั้นใครจะกินหมด ตัดแบบนี้ดีกว่า” พูดเสร็จเจ้าตัวก็ขยับมานั่งข้างๆ ผม ก่อนจะจับมือผมที่ถือมีดอยู่ เลื่อนไปปาด Cake ตรงส่วนที่เป็นแนวโค้งแต่ละด้านออก ซึ่งทำให้เมื่อตัดส่วนที่เป็นขอบกลมออกทั้งสี่ส่วนเท่าๆ กันแล้ว Cake ตรงกลางก็เหลือเป็นสี่เหลี่ยมจัตุรัสแทน Cake ในส่วนที่ถูกตัดแบ่งออกมา 4 ชิ้นค่อยๆ ถูกทยอยแจกให้จนครบคน จากนั้น Kate ก็หยิบมีดไปปาด Cake ตรงกลางแบ่งออกเป็นสองส่วน ก่อนจะหั่นแนวขวางซอย Cake ออกเป็นแผ่นเล็กๆ เหมือนกับที่มักจะเห็น เขาหั่น Fruit Cake ขายแยกเป็นชิ้นๆ ที่ S&P เมืองไทย เล่นเอาผม หายสงสัยเลยว่าทำไมเธอถึงเลือกแบ่ง Cake แบบนี้ ส่วนตัวผมตอนนี้กำลังนั่งนิ่งๆ อยู่ด้วยความปลาบปลื้มใจ แต่กำลังนั่งซึ้งได้ไม่ทันไร ด้านหน้าของผมก็มี Fruit Cake ชิ้นเล็กๆ ที่ถูกตักใส่ช้อนยื่นส่งมาให้ถึงปาก ผมก็ทำอะไรไม่ได้มากนักนอกจากอ้าปากส่งผ่าน Cake ในช้อนเข้าไปเคี้ยวในปากตุ่ยๆ ภาพนั้นดึงรอยยิ้มให้ฉาบแต้มขึ้นมาบนใบหน้าของเจ้าตัวที่นั่งกอดเข่าหันหลังพิงโซฟา อยู่ได้อย่างง่ายดาย ก่อนจะเอ่ยถามเสียงใส “เป็นไงมั่ง อร่อยกว่า Fruit Cake ที่นายชอบซื้อที่ Saveway ไหม” ผมที่ขณะนี้ยังคงเคี้ยวแก้มตุ่ยอยู่ ยิ้มกว้างพลางพยักหน้ารับอย่างเต็มใจ เพราะอย่างที่รู้กันว่า Fruit Cake ที่ทำขายสำเร็จรูปใน Saveway (ห้างขายปลีกขนาดใหญ่เหมือนๆ กับ Lotus บ้านเรานั่นเอง) นั้นมันจะออกกลิ่นเหม็นหืนของสารกันบูดอยู่บ้าง และแน่นอนว่าวัสดุที่ใช้ก็ไม่ได้มีคุณภาพดีอะไรมากมายนัก แต่ก็พอช่วยประทังความหิวของผม เวลาที่ขี้เกียจออกมาทำอาหารได้ดีพอสมควร “อร่อยกว่าแบบเทียบกันไม่ติดเลย แล้วนี่ซื้อมาจากร้านไหนเหรอ แพงมะ” คำตอบของผมเรียกรอยยิ้มใสจากคนถามได้ทันที ก่อนที่เธอจะตอบกลับมาด้วยใบหน้าที่ยังคงเปื้อนยิ้ม “ฉันซื้อมันมาจากร้านในห้องครัวนี่เองล่ะ พึ่งสั่งตรงออกมาจากเตาอบเลยด้วย ดีใจนะที่ได้รู้ว่านายชอบ Cake ที่ฉันทำ” คำตอบที่ตอบกลับมาทำเอาผมอึ้งไปอีกรอบ เพราะแม้ว่าผมจะพอรู้สึกอยู่บ้างว่า Kate เองก็รู้สึกดีกับผม แต่ก็ไม่คิดว่าเธอจะทำให้ผมมากมายขนาดนี้ เจออย่างนี้เข้าไปผมก็เลยได้แต่ยิ้มเพราะไม่รู้จะพูดอะไรต่อ นั่งมองหน้ากันไปมาสักพัก ก็เลยเปลี่ยนเรื่องคุย หันมาขอบคุณเพื่อนๆ ทุกคนที่อุตส่าห์ เตรียมงานวันเกิดให้กับเพื่อนที่เอาแต่หนีกลับบ้านหลังเรียนเสร็จเสมอๆ อย่างผม (ผมเรียนช่วงบ่ายโมง โยงยาวไปถึงหกโมงเย็นครับ เรียนเสร็จกันเพื่อนๆ คนอื่นๆ มักจะพากันไปนั่งทานข้าว พูดคุยอะไรต่างๆ นานามากมายเพื่อกระชับความสัมพันธ์ แต่ผมนั้นมักจะชิ่งกลับบ้านก่อนตลอด เพราะผมรู้ดีว่ามีใครบางคนเฝ้ารอผม online อยู่ แต่ว่าหลังจากนี้มันคงจะไม่มีอะไรอย่างนั้นอีกแล้ว) ซึ้งใจจริง ๆ นะเนี่ย เพราะจะว่าไปงานวันเกิดปีนี้เป็นงานที่ทำให้ผมรู้สึกตื้นตันใจมากๆ ในรอบหลายๆ ปีนี้เลย ส่วนหนึ่งก็คงเพราะไม่ได้คาดหวังว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นมากมายนักสำหรับวันเกิดปีนี้ แบบว่าอยู่คนเดียวมาจนชาชิน แต่พอมีคนจัดให้บวกกับดีกรีความเซอร์ไพร์หลายตลบ มันก็เลยเกิดความประทับใจอย่างแรง จากนั้นก็ทยอยเก็บกวาดล้างจานทำความสะอาดต่างๆ เสร็จแล้วก็นั่งคุยเล่นกันอีกสักพัก จนเวลาล่วงเลยมาจนถึงเกือบหกโมงเย็น ผมก็เอ่ยขอตัวกลับบ้าน เพราะรู้ดีว่าไม่ได้จงใจนัดกัน มาทำรายงานจริงๆ จังๆ สักเท่าไหร่นัก แล้วที่สำคัญบ้านผมอยู่ค่อนข้างไกลกว่าคนอื่นๆ ต้องนั่งรถหลายต่อกว่าจะถึง ก่อนเดินออกมาจากห้อง ก็มีเสียงใสๆ ดังตามมา พร้อมๆ กับเจ้าตัวที่หยิบเสื้อคลุมเดินตามผมออกมาด้วย “เดี๋ยวฉันเดินไปส่งนายที่ป้ายรถ Tram ก็แล้วกัน” เจ้าตัวพูดพลางเดินนำไปยังลิฟท์ของที่พัก เบ็ดเสร็จเด็ดขาดตามสไตล์ Katie ที่พวกเรามักจะแอบเรียกเธอลับหลังว่า “Katie the boss” อยู่เสมอ แน่นอนว่าแม่คุณไม่ได้รู้เรื่องฉายาที่เราตั้งให้นี้ ไม่งั้นคงมีเฮ . จากคุณ : Mr. Forever - [ 22 ก.พ. 51 11:31:08 ]

ความคิดเห็นที่ 6 เดินออกมาจากที่พักได้เล็กน้อย ฝนก็เริ่มโปรยปรายลงมาอีก โชคดีที่ผมหยิบร่มเตรียมมาด้วย ก็เลยหยิบออกมากางทัน แต่เพราะมีร่มอันเดียวแล้วก็เป็นร่มแบบพับที่ไม่ได้ออกแบบไว้ให้ใช้ เพื่อกันฝนสำหรับคนสองคน พื้นที่การป้องกันสายฝนจึงมีน้อยเต็มที ก็เลยต้องค่อยๆ เดินเบียดๆ กันไป แบบไม่ได้เจตนา เดินไปได้เล็กน้อยผมก็ยื่นข้อเสนอว่า ให้ผมเดินย้อนกลับไปส่งเธอที่หน้าที่พักดีกว่า จะได้ไม่ต้องมาเดินเปียกฝนด้วยกันกับผม เดี๋ยวจะเป็นหวัดกันไปซะเปล่าๆ แต่เจ้าตัวก็เพียงแค่ หันหน้ามาส่ายหัวเบาๆ หากแต่เท้าก็ไม่ได้หยุดเดิน ผมก็เลยจนใจเพราะพอจะรู้ถึงดีกรีความรั้น ที่มีอยู่ในตัวของเธอคนนี้ว่ามีอยู่สูงเพียงใด สุดท้ายก็เดินมาถึงป้ายรถ Tram บรรยากาศฝนตกพรำๆ ที่ Melbourne จะดูเงียบๆ เหงาๆ ยิ่งวันที่ฟ้าปิดครึ้มแบบนี้ด้วยแล้ว ยิ่งเงียบเข้าไปกันใหญ่ เพราะไม่ค่อยมีคนมายืนรอรถ Tram มากนัก ยิ่งป้ายนี้เป็นป้ายเล็กๆ ที่ไม่มีที่กันฝนให้ยืนรอด้วยแล้วยิ่งทำให้ไม่มีใครมารอรถด้วยกันเลยแม้แต่คนเดียว ก็ไม่อยากให้บรรยากาศเงียบจนเกินไป ก็เลยตัดสินใจชวนคนที่ยืนเงียบอยู่ข้างๆ ผมคุยสักหน่อย “Kate ขอบใจมากนะที่อุตส่าห์จัดงานให้แบบนี้ งานวันนี้เป็นงานวันเกิดที่ดีที่สุด ในรอบหลายๆ ปีของเราเลยล่ะ” ผมเอ่ยไปพร้อมด้วยรอยยิ้มกว้างที่ผลิบานออกมาแบบไม่ทันรู้ตัว คงเพราะเมื่อย้อนคิดถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้น ผมรู้สึกมีความสุขจากส่วนลึกของหัวใจจริงๆ ส่วน Kate เองก็ยิ้มตอบกลับมา ก่อนจะพูดออกมาสั้นๆ “ในที่สุดรอยยิ้มของนายก็กลับมาบนใบหน้าจนได้นะ” “ยังไงเหรอ” น้ำเสียงงงๆ ของผมถามกลับไป เพราะไม่ค่อยเข้าใจว่า Kate หมายถึงอะไร เจ้าตัวนิ่งเงียบไปสักพัก ก่อนจะละสายตาจากใบหน้าของผม หันมองไปรถราที่วิ่งไปมาบนท้องถนนแทน “ฉันก็ไม่รู้หรอกนะ ว่าเกิดอะไรขึ้นกับชีวิตของนายช่วงนี้ ฉันก็แค่รู้สึกว่านายเริ่มดูเหมือนจะเศร้าๆ ไป ตั้งแต่เมื่อช่วงต้นเดือนที่ผ่านมา มีอะไรไม่ดีเกิดขึ้นหรือเปล่า พอจะเล่าให้ฟังได้ไหม” เสียงนั้นเงียบไปพักหนึ่ง ก่อนที่จะหันกลับมามองหน้าผมอีกครั้ง คำพูดของ Kate ดึงให้ผม หันกลับไปมองนิ่งที่ใบหน้าของเธอชั่วครู่ ก่อนจะละสายตา มองผ่านไปที่ถนนเบื้องหน้า ความเงียบเข้ามาทำหน้าที่ของมันพักใหญ่ๆ ก่อนที่สุดท้ายมันจะเลือนหายไปพร้อมด้วยน้ำเสียง ที่เลื่อนหลุดออกมาจากผมอย่างแผ่วเบา “ฉันพึ่งเลิกกับแฟนที่เมืองไทยน่ะ” คำพูดสั้นๆ แต่ผมเชื่อว่ามันคงช่วยอธิบายเรื่องราวที่ร่างบางเบื้องหน้าสงสัยได้เป็นอย่างดี ว่าช่วงเวลาที่ผ่านๆ มาที่ผมดูเศร้าซึมลงไปนั้น มันมีสาเหตุมาจากอะไร อีกครั้งที่ความเงียบ กลับเข้ามาทำหน้าของมันพร้อมๆ กับแสงสว่างที่ค่อยๆ ลับหายจากท้องฟ้าไปเรื่อยๆ ไม่ต่างอะไรนักกับแสงสว่างที่มีอยู่ในหัวใจของผมตอนนี้ที่มันก็คงลับหายไปแล้วเช่นกัน สักพัก Kate ก็ขยับกายเข้ามาหลบฝนใกล้ๆ ผม พร้อมๆ กับเม็ดฝนที่เริ่มตกลงมาหนาตามากขึ้น จนเราทั้งคู่ต้องยืนเบียดกันแบบไหล่ชนไหล่ ไม่นานนักเธอก็หันมาก่อนจะช้อนตามองตรงมา ที่ใบหน้าที่เริ่มหม่นลงของผม อีกครั้งที่เสียงใสๆ เลื่อนหลุดออกมา “นายไม่รู้เหรอ ว่าเวลาที่นายยิ้มออกมาจากส่วนลึกของหัวใจ แววตาคู่นั้นของนาย มันดูสว่างสดใสมากๆ เลย แล้วมันก็พลอยทำให้ฉันรู้สึกสบายใจไปด้วยเหมือนๆ กัน” พอเธอพูดจบ ผมก็สังเกตเห็นได้ไม่ยากนัก ว่าแก้มใสคู่นั้นเริ่มมีสีแดงปรากฏขึ้นมาจางๆ Kate เงียบไปพักหนึ่งก่อนจะค่อยๆ ปล่อยให้สิ่งที่ค้างคาใจของเธอค่อยๆ เลื่อนไหลออกมาเรื่อยๆ “แต่ช่วงที่ผ่านๆ มาฉันเห็นนายแปลกไป บางทีก็เห็นนะ ว่านายพยายามที่จะยิ้ม ให้ดูเหมือนว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่นายคงไม่รู้สินะ ว่าถึงนายจะพยามยามยิ้มแค่ไหน แต่แววตาของนายมันก็ไม่ได้ยิ้มตามนายไปด้วยเลยสักนิด แล้วด้วยเหตุผลอะไรสักอย่าง ที่ฉันเองก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน แต่ที่รู้ๆ คือเวลาที่ฉันเห็นนายเป็นแบบนี้ มันไม่ได้ทำให้ฉัน รู้สึกดีสักเท่าไหร่นัก” “สุดท้ายฉันก็เลยปรึกษากับคริสและเดเนี่ยลว่าเราสามคนจะแอบจัดงานวันเกิดให้นาย เผื่อว่ามันจะช่วยทำให้นายรู้สึกดีขึ้นมาได้บ้าง ขอโทษด้วยนะที่จัดงานให้โดยไม่ได้บอกนายไว้ก่อน” รอยยิ้มบางๆ ที่อาบอิ่มอยู่บนใบหน้านั้นฉาบแต้มไปด้วยแววตาที่สัมผัสถึงความสุขได้เป็นอย่างดี โดยที่เธอไม่ต้องพูดมันออกมาเลยแม้แต่น้อย “เราต่างหากที่ต้องเป็นฝ่ายขอโทษที่ไม่ได้บอกพวกเธอ ว่าจริงๆ แล้ววันนี้เป็นวันเกิดของเรา คงเพราะเรารู้สึกชินมั้ง กับการต้องอยู่คนเดียวในวันเกิดแล้วยิ่งปีนี้มีแต่เรื่องไม่ค่อยดีผ่านเข้ามา มันก็เลยทำให้เราคิดว่าคงไม่มีใครสนใจอยากรู้มันสักเท่าไหร่นัก” เสียงถอนหายใจบางๆ ของผมค่อยๆ เลื่อนหลุดออกมา แต่ภาพเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อครู่ก็ ดึงรอยยิ้มบางๆ ของผมให้กลับมาฉาบแต้มใบหน้าได้อีกครั้ง “ขอบคุณมากนะ Kate ขอบคุณจริงๆ ที่ทำให้วันๆ นี้กลายเป็นวันพิเศษที่มีความหมาย กับความทรงจำของเรามากที่สุดวันหนึ่ง” อีกครั้งที่รอยยิ้มกว้างจากหัวใจของผมผลิบานออกมา ประโยคสุดท้ายของผมจบลงพร้อมๆ กับใบหน้าของ Kate ที่เลื่อนเข้ามาใกล้ๆ ก่อนที่ริมฝีปากของเธอจะมาหยุดอยู่ที่แก้มของผม พร้อมกับเสียงกระซิบเบาๆ ที่ข้างหู “Happy birthday” จากคุณ : Mr. Forever - [ 22 ก.พ. 51 11:31:37 ]

ความคิดเห็นที่ 7 เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทำเอาผมได้แต่ยืนนิ่งอยู่กับที่ เพราะไม่แน่ใจว่าร่างบางเบื้องหน้า หอมแก้มผมด้วยความรู้สึกแบบไหน หรือที่เกิดขึ้นมาจะเป็นเพียงเพราะบรรยากาศฝนพรำที่เป็นใจ หรือจะเป็นเพียงแค่การทำตามวัฒนธรรมของคนที่นี่เพื่อแสดงความยินดีเพียงเท่านั้น แต่ความแตกต่างที่เกิดขึ้นกับความรู้สึกของผมตอนนี้ คือสิ่งที่ทำไปตามธรรมเนียม มันไม่ได้มีเรื่องของความรู้สึกรอนไหวแบบนี้เข้ามาเกี่ยวข้อง ผมยืนนิ่งอยู่อย่างนั้นพักใหญ่ อย่างทำอะไรไม่ถูก รู้ตัวอีกทีก็ตอนที่ได้ยินเสียงรถ Tram ดังแว่วมาแต่ไกล พร้อมๆ กับเสียงใสๆ ของเจ้าของใบหน้าแดงกล่ำ ที่ยังคงยืนยิ้มอยู่ข้างๆ และเมื่อรถ Tram เข้ามาจนใกล้จะถึงจุดที่ผมยืนรออยู่ Kate ก็ยื่นถุง Cake มาให้กับผม “ทาน Cake ให้หมดนะ แล้วก็... เจอกันวันจันทร์” เสียงใสเอ่ยออกมาพร้อมๆ กับเสียงรถ Tram ที่เลื่อนเข้ามาจอดข้างๆ ผมที่ยังคงอยู่ในสภาวะภาพแห่งความอึ้งเลยไม่รู้จะพูดอะไรออกไปดี ทำได้เพียงแค่ส่งรอยยิ้ม (อีกแล้ว) เท่านั้นตอบกลับไป ก่อนขึ้น Tram ผมยื่นร่มของผมให้ Kate เพราะเห็นว่าฝนก็ยังคงตกพรำๆ อยู่ และไม่มีทีท่าว่าจะหยุด หากแต่เจ้าตัวกลับส่ายหน้าพร้อมดึง Hood ด้านหลังแจ๊กเก็ตตัวหนาขึ้นมาสวมแทนคำตอบ “Take care” เสียงเอ่ยคำอำลาสั้นๆ ดังออกมา พร้อมๆ กับการก้าวขึ้น Tram ของผม จากนั้นจึงหันหลังกลับมาหลังจากขึ้นรถไปแล้วพร้อมเอ่ยออกไปสั้นๆ เช่นกัน “You too” รถ Tram ค่อยๆ เคลื่อนตัวออกไปช้าๆ ผมเดินไปหาที่ว่างบนรถนั่งตรงช่วงท้ายๆ Tram แต่สายตาก็บังเอิญมองทะลุผ่านกระจกใสแผ่นใหญ่ด้านหลังไปเห็น Kate ที่ยังคงยืนนิ่งอยู่ที่เดิม โดยที่สายตาคู่นั่นยังคงจ้องมองมาที่ผมอย่างไม่วางตา เมื่อสังเกตว่าผมมองเห็น เธอจึงยกมือขึ้น โบกไปมาเล็กน้อยเป็นสัญลักษณ์ของการร่ำลา จนกระทั่งเมื่อรถค่อยๆ เลื่อนออกไปไกลมากขึ้นเรื่อยๆ ร่างบางจึงค่อยๆ หันหลังเดินจากไป ผมทรุดตัวลงนั่งพร้อมถอนหายใจเบาๆ ด้วยความรู้สึกที่บอกไม่ถูกเหมือนกัน ว่าตอนนี้รู้สึกอย่างไร นั่งนิ่งๆ ได้สักพัก ก็มีเสียง Massage ดังขึ้นมา ผมรีบหยิบมือถือขึ้นมากดดู “Sorry about the kiss. Just think of it as my birthday present, ok? Indeed, you look much better when you are smiling” ^^ ผมยิ้มบางๆ ให้กับตัวเอง ก่อนจะนั่งปล่อยอารมณ์มองดูบรรยากาศด้านนอกที่สายฝน ยังคงพร่ำลงมาไปเรื่อยๆ ด้วยความรู้สึกที่บอกตัวเองไม่ถูกเหมือนกันว่าตอนนี้ผมรู้สึกอย่างไร สิ่งเดียวเท่านั้นที่มั่นใจก็คือตอนนี้ผมไม่ได้มองสายฝนพรำเบื้องหน้าด้วยความรู้สึกที่เหงา อย่างที่เคยเป็นเรื่อยมา...อีกต่อไป... จากคุณ : Mr. Forever - [ 22 ก.พ. 51 11:33:44 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ระหว่างที่นั่งรถ Tram กลับมานั้น คงเพราะผมมัวแต่คิดนู้นคิดนี่เพลินๆ รู้ตัวอีกที ก็ตอนที่รถ Tram ขับเลยป้ายที่กะว่าจะลงเสียแล้ว สุดท้ายเลยตัดสินใจลงป้ายด้านหน้าแทน ตอนแรกว่าจะเดินย้อนกลับไปขึ้นรถไฟที่ Flinder St. Station อย่างที่ควรจะเป็น แต่บรรยากาศหลังฝนพรำตอนนี้ กลับทำให้ผมรู้สึกว่าอยากเดินเล่นเงียบไปเรื่อยๆ อีกสักพัก และด้วยบรรยากาศของผู้คนที่เดินกันอย่างค่อนข้างเบียดเสียด ทำให้ผมตัดสินใจเดินข้ามไป อีกฟากหนึ่งของถนน ที่ดูเหมือนว่าจะมีผู้คนสัญจรบนทางเท้าฟากนั้นน้อยกว่าฟากนี้พอสมควร ผมเดินไปเรื่อยๆ ก่อนจะสะดุดตาเข้ากับร้านขายดอกไม้ที่อยู่ข้างทาง ที่ขณะนี้แสงไฟสีนวลตาที่เปิดอยู่ ช่วยขับให้ดอกไม้สารพัดสีที่ประดับไว้รอบๆ ร้านดูสะดุดตา และน่าสนใจมากขึ้นกว่าตอนกลางวันค่อนข้างมาก นานแค่ไหนแล้วนะ... ที่ผมไม่ได้ซื้อดอกไม้ให้กับใครสักคนที่ผมอยากที่จะให้... น้ำเสียงเอ่ยทักทายลูกค้าที่ดังออกมาจากร่างบางของพนักงานขายดอกไม้คนนั้น ดึงให้ผม หันกลับมาสนใจภาพเบื้องหน้าอีกครั้ง เพราะฟังจากสำเนียงของเธอแล้วพนักงานสาวคนนี้ น่าจะเป็นคนไทย ผมยืนนิ่งมองดูเธอที่กำลังเอ่ยทักทายลูกค้าสองสามคนที่เข้ามายืนเลือกดอกไม้ อยู่หน้าร้านด้วยท่าทีเริงร่า ราวกับว่ามีความสุขกับงานที่ทำเบื้องหน้ามากมายเหลือเกิน ซึ่งก็ไม่น่าแปลกใจอะไรเท่าไหร่นัก การได้ทำงานอยู่กับดอกไม้มากมายเหล่านี้ย่อมสร้างความสุข ให้กับเธอได้โดยง่ายอยู่แล้ว เพราะดูจากรอยยิ้มกว้างและแววตาที่เปี่ยมสุขของเธอนั้น มันสื่อได้เป็นอย่างดีว่าตอนนี้เธอมีความสุขกับงานที่เธอทำมากมายเพียงใด ผมคงจะเดินเลยผ่านไปอย่างที่เคยเป็น หากไม่เป็นเพราะบอร์ดกระดานดำที่แขวนติดอยู่ที่หน้าร้านดอกไม้ ดึงความสนใจของผมให้หันมองไปที่ตัวร้านอีกครั้ง ข้อความที่ถูกเขียนด้วยชอร์กสีขาว ด้วยตัวหนังสือภาษาอังกฤษน่ารักๆ ขนาดที่อ่านได้ง่ายๆ แบบไม่ต้องเพ่งมากนัก “Flowers of The day Yellow Zinnia = Daily remembrance” “ดอก Zinnia สีเหลือง หมายถึงวันที่มีความหมายต่อความทรงจำงั้นเหรอ” ผมบ่นเบาๆ กับตัวเอง ทั้งๆ ที่ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเจ้าดอกที่ว่านั้นมันเป็นอย่างไร ผมมองนิ่งไปที่ดอกไม้สารพัดชนิดในร้าน ด้วยความสงสัย ว่าดอกไหนกันนะที่เป็นดอกไม้ที่มีความหมายตรงกับความรู้สึกของผมในตอนนี้ซะเหลือเกิน ... หรือว่าบางทีวันนี้ผมควรจะซื้อดอกไม้ให้กับตัวเองสักดอกนึงดีนะ ... ********************************* Yesterday is history. วันวานเป็นได้เพียงแค่ประวัติศาสตร์ Tomorrow is mystery. วันพรุ่งนี้เป็นได้เพียงแค่เรื่องลึกลับที่ยังมาไม่ถึง Today is a gift. วันนี้... คือของขวัญ... That’s why they call it the present. ด้วยเหตุนี้... เราจึงเรียกมันว่า “Present” Eleanor Roosevelt (1884-1962) จากคุณ : Mr. Forever - [ 22 ก.พ. 51 11:45:17 ]

ความคิดเห็นที่ 9 บทที่ 2 ไม่เครียดมาเหมือนบทแรก  ก็มีให้ยิ้มเล็กน้อยนะครับ  แต่คงพอเห็นจุดเชื่อมโยงของเรื่องสั้นแต่ละตอนบ้างแล้วนะครับ ว่าแนวเรื่องสั้นชุดนี้จะเป็นอย่างไร และจะดำเนินเรื่องแบบไหน  ยังไงรออ่านตอนที่ 3 กันต่อนะครับ ^^ ขอบคุณทุกท่านที่แวะเข้ามาอ่านด้วยครับ รู้สึกอย่างไรกับเรื่องสั้นชุดนี้ฝากความเห็นไว้ได้เลยครับ ^^ ปล. รูปของดอก Yellow Zinnia ดูได้จาก link ด้านล่างเลยจ้า  พอดีไม่ได้ถ่ายไว้ในสต็อกเลยอะครับ ^^' http://images.google.co.th/images?q=Yellow+Zinnia+&imgsz=small%7Cmedium%7Clarge%7Cxlarge&ndsp=18&um=1&hl=th&client=firefox-a&rls=org.mozilla:en-US:official&start=0&sa=N รูปดอก Yellow Zinnia  ที่เอามาแปะด้านล่างนี้ เอามาจาก link นี้ครับ http://hflp.sdstate.edu/ho311/outdoor_images/Zinnia%20elegans%20yellow.jpg จากคุณ : Mr. Forever - [ 22 ก.พ. 51 11:50:40 ]

ความคิดเห็นที่ 10 มาอ่านเรื่องประกอบรูป จากคุณ : SAYPHON - [ 22 ก.พ. 51 12:54:21 ]

ความคิดเห็นที่ 11 มาลงชื่อคับ แต่ยังอ่านไม่จบ จากตอนแรก คิดว่าจะเป็นเรื่องไกลตัวคุณกานซะอีก ^ ^ จากคุณ : M_Nobita - [ 22 ก.พ. 51 17:54:36 ]

ความคิดเห็นที่ 12 แล้วจะได้ไปปรับความเข้าใจกับเธอที่รอมานานมั้ยนะ จากคุณ : scottie - [ 22 ก.พ. 51 21:01:28 ]

ความคิดเห็นที่ 13 มารายงานตัวอ่านเรื่องต่อแล้วนะครับ... ^_^ ชอบเรื่องราว และ รูปภาพประกอบเช่นเคยครับ และจะรอติดตามอ่านตอนต่อไป นะครับ... จากคุณ : @...SHO_THSIC...@ - [ 23 ก.พ. 51 01:38:46 ]

ความคิดเห็นที่ 14 ตามมาอ่านตอน 2 ต่อแล้วค้าบ ^^ ตอนแรกที่อ่านก็ว่าคุ้นๆ แล้วก็นึกออกว่ามันเหมือนกับใน blog ที่คุณกานเคยเอามาให้อ่านนั่นเอง (เพียงแต่เติมตอนท้ายให้มันเชื่อมโยงเข้ากับตอนแรกใช่รึเปล่าครับ) จากคุณ : Anakin-G - [ 23 ก.พ. 51 02:06:36 ]

ความคิดเห็นที่ 15 ตอนที่สามจะมาต่อเมื่อไหร่คะเนี่ย หวังว่าคงไม่ใช่เดือนหน้าเนอะ ^^ จากคุณ : Chi_chA_Da - [ 23 ก.พ. 51 03:15:09 ]

ความคิดเห็นที่ 16 มาติดตามอ่านค่ะ ชอบรูปภาพประกอบนะคะ สวยดี จากคุณ : โยเกิตมะนาว - [ 23 ก.พ. 51 13:34:20 ]

ความคิดเห็นที่ 17 SAYPHON  - ขอบคุณมากครับ ก็พยายามเอารูปมาประกอบให้นึกถึงบรรยากาศของ melbourne ออกกันอะครับ ^^ M_Nobita - จริงๆ ก็ดึงเรื่องส่วนตัวมาเกี่ยวด้วยไม่กี่ตอนหรอกครับ คัดมาเฉพาะที่มันสะท้อนอะไรๆ บางอย่างกับความเหงาและสะท้อนมุมมองเรื่องความรักบ้างเล็กน้อย ไม่ให้โทนเรื่องเครียดเกินไปเท่านั้นเอง  ^^ scottie - มีได้ปรับแน่ครับ แต่คงเป็นตอนหลังๆ เกือบจบนู้นแหละครับ ^^'  จริงๆ ก็ไม่หนีจากเนื้อเรื่องใน Bakery in my bittersweet memory สักเท่าไหร่ @...SHO_THSIC...@ - ขอบคุณมากครับ ตอนต่อไปคงลงอาทิตย์หน้านะ  ^^ Anakin-G - แอบหยิบมาใช้นิดหน่อยอะครับ  จะได้มีอะไรให้ยิ้มได้บ้าง Chi_chA_Da - มาอาทิตย์หน้าจ้า  เขียนไว้แล้ว เหลือแค่ลงเอง ไม่ยากๆ อิอิ โยเกิตมะนาว - ขอบคุณมากครับ  ภาพสวยเพราะเมืองเขาสวยดีอะครับ ^^ จากคุณ : Mr. Forever - [ 24 ก.พ. 51 02:07:07 ]

ความคิดเห็นที่ 18 เพิ่งรู้ว่าเกี่ยวกะตอนแรก ก้ตอนท้ายๆนี่เอง รออ่านตอนสามอยู่นะค๊าบบบ ^ ^ จากคุณ : M_Nobita - [ 25 ก.พ. 51 15:10:46 ]

ความคิดเห็นที่ 19 ... เข้ามาดู จากคุณ : Mr. Fusion - [ 28 ก.พ. 51 14:14:39 ]

ความคิดเห็นที่ 20 กระทู้สมบูรณ์แบบแล้วค่ะ เพราะ Mr.Fusion เข้ามาดูแล้ว ^^ จากคุณ : Chi_chA_Da - [ 1 มี.ค. 51 02:59:58 ]

ความคิดเห็นที่ 21 โอโห ภาพสวยดีจริงค่ะ อ่านแล้วเหงานะ จากคุณ : ไกลบ้านเหมือนกันค่ะ (The SoVo) - [ 3 มี.ค. 51 00:25:47 ]

ความคิดเห็นที่ 22 M_Nobita  - อ่านตอนที่ 3 แล้วน่าจะเข้าใจแนวทางของเรื่องสั้นเรื่องนี้มากขึ้นนะครับ เพราะมันจะค่อยๆ เกี่ยวพันกันทีละน้อยๆ เหมือนเราเข้าไปรับรู้เรื่องราวของสังคมเล็กๆ สังคมหนึ่งไปเรื่อยๆ ทีละน้อยๆ อะไรทำนองนั้นครับ ^^ Mr. Fusion - ขอบคุณมากครับ ^^ Chi_chA_Da - นั่นสิ The SoVo - ขอบคุณมากครับ  งานเขียนนี้อาจจะออกโทนทึมๆ หน่อย  ลองอ่านไปเรื่อยๆ นะครับ ^^ ว่าแล้วก็เอาตอนที่ 3 มาฝากครับ @... “Life” is ... : บทที่ 3 - Gentle Warmth...@ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W6387989/W6387989.html จากคุณ : Mr. Forever - [ 3 มี.ค. 51 18:02:36 ]

ความคิดเห็นที่ 23 ตามย้อนกลับมาอ่านตอนที่1 และ 2 ค่ะ ประทับใจทั้งเรื่องและรูปภาพ ขออนุญาตเก็บภาพไว้ดูเล่นได้มั้ยคะ จากคุณ : แม่วาส - [ 5 มี.ค. 51 12:26:48 ]