ความคิดเห็นที่ 1 8. จ้าวสุริยาผู้มอดไหม้ (ต่อจากครั้งที่แล้ว) โดมสีขาวอมเขียวขนาดต่างๆ นับร้อยนับพันโดม รวมกันอยู่เป็นเวิ้งขนาดใหญ่ สถานที่แห่งนี้ช่างผิดแปลกไปจากลักษณะของที่กุมขังโดยทั่วไปอย่างสิ้นเชิง เพราะโดมน้ำอันเป็นสถานที่กุมขังนักโทษเพื่อรอคำพิพากษานั้นแทนที่จะปิดทึบกลับมีลักษณะโปร่งใสจนสามารถเห็นสิ่งที่อยู่ภายนอกได้รางๆ ผนังที่กางกั้นก็บางเบาจนเหมือนว่าเพียงแค่ใช้เวทกำลังเพียงนิดเดียวก็สามารถทำลายอย่างง่ายดาย แต่ทว่าโดมน้ำหรือโดมผนึกแห่งนี้ กลับมีชื่อเสียงร่ำลือว่าสามารถจองจำแม้แต่จ้าวเทวาทิศมาแล้ว นี่คือสถานที่ต้องห้ามของมายาเล และน้อยคนนักที่จะปรารถนาเข้ามาแม้เพียงเยี่ยมชม นอกจากนี้ที่นี่ยังมีอีกสิ่งหนึ่งที่มีชื่อเสียงเลื่องลือไม่แพ้ความร้ายกาจของโดมน้ำมหาประลัย นั่นคือเหล่าผู้คุมแห่งโดมผนึก หรือที่ชาวบาดาลเรียกกันว่า พวกจัณฑบาท พวกมันคือเดียรรัจฉานชั้นล่างสุดแห่งแดนใต้ ไม่มีใครเคยเห็นรูปร่างที่แท้จริงของพวกมันมาก่อนเนื่องจากพวกมันมักห่อคลุมกายด้วยชุดคลุมรุ่มร่ามสีเขียวเข้ม ยาวตั้งแต่หัวจนลากพื้น เมื่อพวกมันเคลื่อนกายแลดูคล้ายกึ่งเลื้อยกึ่งเดิน มือและขาที่บางครั้งโผล่พ้นชุดออกมาเป็นพังพืด ซ้ำยังซ้อนเกล็ดหนาทำให้ผู้คนในมายาเลเองก็ไม่อยากมีใครเห็นเช่นกัน แม้จัณฑบาทจะพูดออกเสียงเป็นภาษากลางในบุราทิศไม่ได้ แต่พวกมันก็สามารถเข้าใจคำสั่งเป็นอย่างดี แม้จะดูก้าวร้าวแลดูเป็นพิษภัยแต่พวกมันก็ขึ้นชื่อในเรื่องความซื่อสัตย์ต่อเจ้านาย แบบเดียวกับมังกรเลี้ยง เหล่าจัณฑบาทเป็นชนชั้นรับจ้างทำงานหนักอยู่ในมายาเลหลายร้อยปีแล้ว แต่น่าเสียดายนักพวกมันกลับถูกเลือกจดจำในฐานะผู้คุมคุกแห่งโดมน้ำอันน่าสะพรึงกลัวมากกว่า ***** ร่างของเด็กหนุ่มนอนคว่ำบนพื้นโดมอันเย็นเชียบ ประตูโดมถูกปิดผนึกแน่นด้วยเวทตุลาการ นักโทษภายในโดมน้ำจึงไม่จำเป็นต้องถูกสวมตรวนอีก เมื่อเวลาผ่านไปครู่หนึ่งร่างของผู้ที่โดนจองจำอยู่จึงค่อยมีการขยับเขยื้อน ภายในเย็นเชียบ...กระทั่งคนที่คุ้นเคยกับสภาพอากาศหนาวเย็นของทุ่งกาลีอย่างรามิตยังต้องตัวสั่น รามิตพยายามลุกขึ้นนั่ง พลางใช้มือหนึ่งลูบไปที่ต้นแขนซ้ายที่โดนคมมีดของวาริช ความจริงบาดแผลไม่ได้ร้ายแรงนัก หากทว่าเขาไม่ได้โดนทำร้ายตอนกำลังร่ายเวทอยู่มันคงไม่หนักหนาเท่าไหร่ เมื่อบาดแผลที่แขนพอทุเลาลง รามิตจึงค่อยๆ ยันกายขึ้นจากพื้น เด็กหนุ่มมองสภาพภายในโดมน้ำประหลาดและลุกขึ้นเดินสำรวจรอบๆ มันเรียกว่าใหญ่โตทีเดียวสำหรับเพื่อกักขังคนเพียงคนเดียว... เขารู้ในทันทีว่าเมื่อทางออกถูกปิดกั้น คนด้านในไม่มีทางใช้เวทใดๆ ติดต่อกับโลกภายนอกได้เลย แน่นอน...รวมทั้งการใช้อุโมงค์แห่งภูตด้วย รามิตตระหนักได้ในทันที เขาถูกขังเสียแล้ว เด็กหนุ่มเงยหน้าขึ้นมองยอดเพดานโดม ผนังสีขาวดูเหมือนจะมีเส้นสีเขียวขึ้นเป็นริ้วบางมากขึ้นเรื่อยๆ จนมองดูคล้ายเส้นเลือดของสัตว์ประหลาด เขาฉุกคิด และเดินไปที่ผนังด้านหนึ่ง จากนั้นเอามือสัมผัส ทันใดนั้นผนังโดมที่กำลังหิวกระหาย พลันดูดมือของเขาเข้าไปจนแนบกับผนัง รามิตสะดุ้ง สะบัดออกโดยเร็ว มือของเขาข้างนั้นเกือบจะด้านชาในทันใด โดมน้ำทั้งโดมพลันสั่นไหว เส้นริ้วสีเขียวทวีจำนวนขึ้นอย่างเห็นได้ชัด เขามองความเปลี่ยนแปลงอย่างตกใจ ห้องนี้มีชีวิต! และเขากำลังเป็นอาหารมื้อใหญ่ของมันเสียด้วย มันกินพลังเวท! จากคุณ : run saya - [ 23 ก.พ. 51 23:21:12 ]

ความคิดเห็นที่ 2 เช่นเดียวกับเถากาลีในแดนตะวันตก ความเย็นที่เขาสัมผัสจึงเป็นพลังของเขาเองที่ถูกโดมยักษ์นี้ค่อยๆ ขโมยเอาไปหล่อเลี้ยงชีวิตมัน เขาตัดสินใจร่ายเวทอีกหลายครั้ง ก่อนจะพบว่ามันไม่เกิดประโยชน์แม้แต่น้อย มีแต่จะเพิ่มแถบริ้วสีเขียวให้เพิ่มมากขึ้น ถึงตอนนี้รามิตไม่สามารถพยุงกายได้อีก เขาทรุดลงบนพื้นและล้มลงในที่สุด ดวงตาของเขาพร่าเลือน ความรู้สึกเองก็มึนชา ภาพสุดท้ายที่เห็นคือ ทั่วทั้งโดมกำลังจะแปรสภาพเป็นอะไรบางอย่าง ***** ปึง! ประตูหน้าห้องโถงก็ถูกผลักออกโดยแรง พร้อมกับร่างของคนสองคนตรงช่องประตูนั้น “บางทีท่านอาจจะอยากชมคทาของเราก่อนวันงาน” เสียงชายคนแรกดังขึ้นมาก่อน จึงค่อยก้าวเท้าเข้ามาภายใน ชะรอยบุคคลที่เขาเชื้อเชิญเข้ามาคงเป็นคนสำคัญคนหนึ่ง ทำให้ผู้พูดเกิดความประหม่าเขาจึงไม่ทันได้สังเกตความผิดปรกติในห้องโถงใหญ่ ที่มีร่องรอยของเศษหมอกสีดำลอยคว้างอยู่กลางอากาศ ทันทีที่หัสรังสีเข้ามาในห้องโถง คบเพลิงทุกที่ในห้องก็จุดขึ้นได้เอง แสงสว่างของพระเพลิงขับไล่แสงสีเขียวของคทาจนเหลือไว้แต่เพียงแสงสว่างแห่งมรกตในโถงด้านในเท่านั้น ชายคนแรกแสดงท่าทีนอบน้อมต่อว่าที่จ้าววังตะวันออกอย่างยิ่ง แม้ดูจากอายุแล้ว อีกฝ่ายมีอาวุโสกว่าหัสรังสีไม่น้อย สายตาคมกริบของหัสรังสีกวาดตามองทั่วห้องโถง ก่อนจะหยุดสายตาที่แท่นปักคทาปลายห้อง แสงสีมรกตเย็นตา แต่ไม่ถึงกับเยือกแข็งเฉกรัตติกาล ร้อนแรง หากไม่ทรงพลังเท่าพระเพลิง แต่ถึงกระนั้นคทาทิศเล่มนี้ก็ดูเหมือนจะแฝงพลังลึกลับบางอย่างเอาไว้ สมุทรมรกตคทาคืนอำนาจที่แท้จริง ร่างเด็กหนุ่มที่อีกไม่กี่ปีคงจะเติบใหญ่เป็นเทพตะวันออกผู้สง่างามเดินช้าๆ เข้ามาในห้อง ด้านข้างเขาคือชายที่มีอาวุโสมากกว่า เขาสวมผ้าโพกศีรษะสีขาวแบบทิ้งชายยาว เสื้อคลุมตัวหน้าสีเขียวเข้มปักด้วยดิ้นทองบ่งบอกความไม่ธรรมดาของฐานะทางสังคม “งานครั้งนี้ท่านวาริชคงจะเหนื่อยมาก ข้าได้ยินมาเป็นงานใหญ่ที่สุดนับแต่ท่านปากันต์ได้ครองบาดาล” วาริช ผู้เป็นข้าหลวงใหญ่ประจำนครยิ้มเล็กน้อยก่อนจะตอบ “ทางสภาขุนนางอยากให้งานในวันยกคทาเป็นที่เลื่องลือไปจนทั้งสี่ทิศ ข้าเองแม้จะมีความเห็นที่แตกต่าง แต่ก็ขัดมติที่ประชุมไม่ได้” “ท่านไม่เห็นด้วยรึ?” วาริชถอนใจยาว “บอกตามตรง ข้าเองไม่คิดว่าจะมีผู้ใดในแดนใต้ ยกคทาออกมาจากแท่นได้หรอก” “เหตุใดท่านกล่าวเช่นนี้?” “ท่านเองก็รู้ ” วาริชมองหน้าชายที่อ่อนอาวุโสกว่า “ว่าคทาทั้งสี่เล่มคืนอำนาจมาได้อย่างไร ข้าไม่เชื่อว่าจ้าวปราสาทดำจะกระทำโดยไม่หวังสิ่งใดตอบแทน ข้ากลัวนักว่า ” จากคุณ : run saya - [ 23 ก.พ. 51 23:23:55 ]

ความคิดเห็นที่ 3 “ท่านกลัวว่าสมุทรคทาจะไม่ตอบสนองต่อเทพทิศใต้ แต่กลับจะสนองผลต่อเทพตะวันตกแทน” หัสรังสีต่อให้ “แต่ท่านอย่าลืมว่า บุริมคทาทิศก็ได้รับอำนาจคืนมาเช่นกัน หรือท่านหมายความว่าพวกเทพตะวันออกได้สวามิภักดิ์ต่อจ้าวประตูดำนั่นสิ้นแล้ว” ทั้งประโยคหัสรังสีกล่าวด้วยสายตาวาวโรจน์ หากอีกฝ่ายกลับยิ้มเล็กน้อย พร้อมโคลงศีรษะ “ข้าไม่อาจเอื้อมปรามาสตระกูลแห่งวงศ์พระอาทิตย์เช่นนั้น แม้ตอนนี้ความมืดจะครองบัลลังก์เอก แต่ในไม่ช้ารุ่งอรุณจะมาเยือนและขับไล่ราตรีไปจนสิ้น” “ท่านหมายความว่า ” “ข้าในนามของเผ่ามังกร มีความยินดีที่จะเสนอชื่อท่านเป็นตัวแทนผู้ยกคทาของเผ่า เพื่อให้ท่านมีสิทธิครองมรกตคทา” ความเงียบเข้ามาปกคลุมทั่วห้องโถง ก่อนที่เทพตะวันออกจะเป็นฝ่ายเสหัวเราะขึ้นเบาๆ “ท่านอย่าล้อข้าเล่นเช่นนี้ ถึงอย่างไรข้าก็ยังสนับสนุนเทวาทิศคนใหม่ในสภาโลกุตราแน่นอน” “ข้าไม่ได้ล้อเล่น การที่จ้าวปราสาทดำได้เป็นจอมเทพก็เนื่องจากบิดาท่านเสียชีวิต ไม่ได้มาจากความต้องการของชาวเทพทั้งอาณาจักร อีกทั้งกองกำลังชั้นต่ำของพวกมันก็เที่ยวออกอาละวาดไปจนทั่ว ในแดนนี้ไม่มีผู้ใดกล้าขวางทางพลังแห่งรัตติกาล นอกจากสุริยเทพ” หัสรังสีเงียบ ไม่ได้กล่าวสิ่งใดออกมา วาริชพูดต่อด้วยเสียงกระซิบ “หากท่านได้ครองทั้งบุริมทิศ ทักษิณาทิศ การถล่มปราสาททมิฬและครองอาณาจักรย่อมเป็นเรื่องที่ไม่ยาก” วาริชเงยหน้าขึ้นไปที่แท่นมรกต เหนือแท่นมีสมุทรคทาทิศปักอยู่ “ข้าคิดว่าหากเป็นพลังอันแข็งแกร่งของท่าน ย่อมต้องยกคทานี้ออกมาได้แน่” ทันใดนั้นบังเกิดเสียงกระแทกของไม้เท้าดังเปรื่อง พร้อมกับเสียงทุ้มกังวาลดังขึ้นจากเบื้องหลัง แม้จะไม่ใช่เสียงคำรามลั่นดุจพญาคชสารเจ้าป่า หากหัสรังสีกลับรู้สึกยิ่งกว่าได้ยินเสียงกัมปนาทของสายฟ้าสะเทือนลั่น “ท่านวาริชให้เกียรติต่อวังสุริยันเกินไปแล้ว!” ***** น้ำเสียงที่เคยคุ้นทำเอาว่าที่จ้าวแดนตะวันออกถึงกับสะดุ้งและล่าถอยออกมาจากแท่นมุกมรกตแทบไม่ทัน บุรุษผู้มาทีหลัง เป็นเทพร่างเล็ก ผอมเกร็ง แก้มทั้งสองข้างซูบตอบคล้ายคนกำลังป่วยหนัก เครื่องแต่งกายที่สวมใส่เองก็ดูเก่าคร่ำคร่าและยาวลากพื้น ทำให้ส่วนที่ควรจะเป็นสีขาวกลายเป็นสีเทาหม่น เส้นผมสีเทายาวหยักศกเคลียไหล่ผอมจนดูคล้ายฤษีฝ่ายศึกษาธรรม แต่ถึงกระนั้นก็ยังสามารถเห็นเค้าความสง่าเฉกเช่นเทพตะวันออกที่ติดตัวมาแต่กำเนิดได้อย่างถนัด สิ่งที่น่าพิศวงอีกอย่างหนึ่งของชายผู้นี้คือดวงตาของเขากลับไร้แววแห่งแสงสุรีย์ที่สมควรจะเจิดจ้าดังอาทิตย์มหากาฬ ขาข้างซ้ายตั้งแต่หัวเข่าลงไปถูกพันด้วยผ้าสีขาวอย่างแน่นหนา หากก็ยังแลดูเล็กลีบพิกลพิการ หากเจ้าตัวก็สามารถใช้ไม้เท้าเดินต่างเท้าได้อย่างชำนิชำนาญ โดยไม่ต้องพึ่งพาหญิงรับใช้ที่ตามดูแลอยู่ข้างๆ จากคุณ : run saya - [ 23 ก.พ. 51 23:26:48 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ในช่วงแว่บหนึ่ง วาริชถึงกับหน้าถอดสี “นึกไม่ถึงว่าตำหนักบาดาลจะได้รับเกียรติจากท่านทิวากาล ที่นานๆ ท่านจะลงมาจากยอดหอบันไดร้อยขั้น” “ท่านลุง ” หัสรังสีค้อมศีรษะแสดงความเคารพ ทิวากาลไม่มองไปยังต้นเสียงของหลานชายเลยแม้แต่น้อย เสียงของไม้เท้าที่ถูกกระแทกเป็นจังหวะดังก้องไปทั่วห้อง ส่งสัญญาณเป็นนัยว่า เจ้าของไม่ค่อยสบอารมณ์นัก หัสรังสีหลบตาวูบ สุริยาผู้มอดม้วย คือคำเรียกขานยามลับหลังของเทพแห่งวงศ์พระอาทิตย์ผู้นี้ เขาคือชายร่างประหลาดผู้ทำงานอยู่บนยอดโดมที่เต็มไปด้วยตำรับตำรานั่นเอง ทิวากาลกระแอมไอขึ้นจนร่างสะท้าน มัสลินรีบนำยาออกมา)A8ากซองหนังติดตัวก่อนจะมอบให้มือที่สั่นเทาของเทพตะวันออก หลังจากที่ได้ยาอาการไอของเขาก็ทุเลาลง “ไปรอที่ข้างนอก รังสี ลุงมีธุระกับท่านวาริช” หัสรังสีคล้ายจะอ้าปากบอกบางอย่างออกมา แต่กลับเปลี่ยนใจ แววตาของเขาวาววับ หากไม่ใช่ด้วยแววพิโรธอย่างที่ผ่านมา เหตุผลที่สำคัญอย่างหนึ่งในการมาเยือนมายาเลของหัสรังสี นอกจากการมากำจัดคู่อริให้สิ้นซาก คือ การได้มีโอกาสเยี่ยมเยียนทิวากาลผู้มีศักดิ์เป็นลุงแท้ๆ ...หลังจากผู้เป็นบิดาจากไป หัสรังสีก็ไม่เหลือญาติผู้ใหญ่ที่สามารถวางใจได้อีกเลย ผิดแต่ว่าเทพตะวันออกผู้นี้มีนิสัยรักสันโดษตั้งแต่สมัยหนุ่ม เขาจึงมักไม่ได้อยู่ในวังสุริยัน หากตะเวนเร่ร่อนไปจนทั่วแดน หัสรังสีเองแม้ไม่เคยพบหน้าลุงของเขาบ่อยนัก แต่ถึงกระนั้นหัสรังสีก็ยังเคารพท่านลุงของเขาเสมอ ในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมาเขาก็ได้ข่าวว่า ในที่สุดท่านลุงของเขาลงหลักปักฐานในมายาเล โดยการรับจ้างเขียนอักษรหรือคำอวยพรเลี้ยงชีพ การมาคราวนี้เขาจึงตั้งใจจะพาท่านลุงของเขากลับไปวังสุริยันให้จงได้ ท่านเป็นถึงวงศ์สุริยา เทพตะวันออกชั้นสูง จะมามัวรับจ้างหากินไปวันๆ เช่นนี้ได้อย่างไรกัน? หากทว่ายังมิได้เอ่ยชวน ทิวากาลก็ปฏิเสธราวกับรู้ทัน... เมื่อคิดถึงตรงนี้ จ้าวแดนตะวันออกถึงกับอารมณ์ขุ่นมัว หากเพียงชั่วครู่เด็กหนุ่มก็ข่มใจได้ เขาทำความเคารพต่อทิวากาล ก่อนจะเดินตัวตรงจากไป “เด็กหนุ่มมักเลือดร้อน อยากบรรลุวัตถุประสงค์โดยไว” ทิวากาลว่าขึ้นแล้วหันมากล่าวกับวาริชโดยไม่อ้อมค้อม “บุราทิศแบ่งอำนาจออกเป็นสี่ฝ่าย เพื่อรักษาสมดุลย์แห่งแกนหลัก มาบัดนี้ท่านตั้งใจจะเป็นผู้ทำลายมันอีกครั้ง เพียงเพื่อรักษาหน้าตัวเองงั้นหรือ?” วาริชหันขวับ มาบัดนี้ไม่มีประโยชน์ที่จะใส่หน้ากากอีกต่อไป “เราทุกคนต่างก็ลงเรือลำเดียวกันแล้ว ท่านทิวา หรือท่านยอมเต็มใจอยู่ใต้ธงสีดำ” “ศิลาลัยเป็นเพียงศูนย์กลางหากมิใช่ทั้งแผ่นดิน หากพวกท่านรักษาแดนให้ดี ไม่ว่าธงสีใดครองบัลลังก์ ย่อมไม่มีวันต้องเกรง” แก้ไขเมื่อ 23 ก.พ. 51 23:30:07 จากคุณ : run saya - [ 23 ก.พ. 51 23:29:14 ]

ความคิดเห็นที่ 5 "ท่านพูดเช่นนี้ราวกับไม่ให้เกียรติท่านเทวาทิศผู้ล่วงลับ” “การจากไปของน้องข้าเป็นเรื่องน่าเศร้า แต่นั่นไม่ได้เป็นประกาศิตให้ท่านฝืนกฎอาณาจักร” ทิวากาลไอออกมาชุดหนึ่ง ก่อนจะกล่าวต่อ “บุราทิศกำเนิดจากจ้าวเทพทั้งสี่ หากเมื่อใดที่มันไม่สมดุลย์ย่อมส่งผลโดยตรงต่อเทพอาณาจักร ท่านก็เห็นแล้วในเหตุการณ์ที่ผ่านมา” “ฮึ! ท่านก็พูดแบบนี้ได้ เพราะท่านมีจ้าวเทวาทิศของตัวเองรออยู่แล้ว” ทิวากาลถอนหายใจ “รังสียังเด็กเกินไป ที่จะเรียนรู้พลังและหน้าที่ที่แท้จริงของจ้าวเทวาทิศ ท่านเองก็ควรจะใจเย็น แดนใต้กว้างไกลนัก บางทีในวันข้างหน้าท่านอาจจะพบเทวาทิศที่แท้จริงของท่าน และนึกเสียใจกับเรื่องในวันนี้ก็ได้” วาริชเงียบไม่ต่อคำใดออกมา เทพตะวันออกจึงตัดบท “ความจริงแล้วที่ข้าลงมาจากหอคอยเพราะทราบข่าวเหตุการณ์การถูกทำร้ายของท่านกัญหา บุตรชายคนโตของท่านการิมะผู้นำตระกูลสมุทรา” ทิวากาลเว้นระยะนิดหนึ่ง ขณะที่ตนเองก็ลอบสังเกตอาการลุกลี้ลุกลนของคู่สนทนา “เห็นว่าท่านจับกุมตัวคนร้ายได้แล้วหรือ?” “อ้อ...” วาริชตะกุกตะกัก ลอบมองไปยังหน้าประตูอย่างระแวดระวัง “ได้แล้ว...เป็นสาวกดำผู้อหังการ์คนหนึ่งลงมือ” ทิวากาลขมวดคิ้ว แววตาเจิดจรัสขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัว “ไหนว่าท่านจับเทพนักรบได้มิใช่หรือ?” “หึ! เทพนักรบหรือจะร่ายเวทพิฆาตได้ขนาดนั้น!” เมื่อพูดไปแล้วจึงค่อยคิดได้ว่า หลุดเงื่อนงำที่สำคัญออกไป “เวทพิฆาตงั้นหรือ? แต่เวทนี้หายสาบสูญและกลายเป็นเวทต้องห้ามนานนับร้อยปีแล้วมิใช่หรือ?” “ท่านทิวา...ท่านพูดยังกับไม่รู้สันดานพวกเทพตะวันตก...ขนาดเวทเบิกอุโมงค์ภูตที่แม้แต่สภาโลกาสั่งห้ามนักหนา แต่มันกลับหาได้สนใจไม่” ดวงตาหม่นเศร้าหากยังคงฉายแววความเฉลียวฉลาด ตวัดมองมาที่ข้าหลวงใหญ่มายาเล “ดูเหมือนท่านจะไม่ค่อยพยายามสืบหาที่มาของเวท และปักใจเชื่อว่านี่คือเวทนอกคอกอีกแขนงหนึ่งของรัตติกาล ท่านวาริช...ข้าคิดว่าท่านคงมีหลักฐานที่แน่ชัด การให้ร้ายทูตแห่งศิลาลัยแบบนี้ ท่านคิดว่าจอมเทพจะยอมอยู่เฉยหรือ?” “หลักฐานหรือ? ข้ามีพร้อมเชียวล่ะ...ดีแล้ว เมื่อท่านกล่าวออกมา” วาริชหยุดนิดหนึ่ง ก่อนจะว่าต่อ “ถ้าเช่นนั้นข้าก็ขอเชิญท่านเข้าร่วมฟังการตัดสินที่โดมพิพากษาในวันพรุ่งนี้ ทหาร! ส่งแขก!” เมื่อถูกไล่ทางอ้อมเช่นนี้ เทพตะวันออกจึงไม่คิดจะสนทนามากความต่อ หากก่อนที่เขาจะเดินออกสู่โถงภายนอก เขาหันมาถาม “ทูตแห่งศิลาลัยผู้นั้น ตอนนี้อยู่ที่ใด?” ยิ่งถาม วาริชยิ่งมีสีหน้าบึ้งตึง จึงตอบด้วยน้ำเสียงห้วน “อยู่ในที่ปลอดภัย” ทิวากาลยิ้มพราย อย่างคนรู้เท่าทัน “ปลอดภัยของเขา หรือของท่านล่ะ?” หากเขาก็มิได้รอฟังคำตอบ หันหลังกลับเดินออกไปจากห้องพร้อมหญิงรับใช้ ไม่นานนักเสียงไม้เท้าที่ดังกระทบพื้นเป็นจังหวะก็ค่อยๆ ไกลออกไป ทิ้งให้ข้าหลวงใหญ่แห่งแดนใต้ตกอยู่ใต้สภาวะกดดัน ***** จากคุณ : run saya - [ 23 ก.พ. 51 23:35:22 ]

ความคิดเห็นที่ 6 (แทรกเรื่องค่ะ) ฮั่นแน่...นึกว่าจะตัดจบแล้วใช่ไหม? เราขอทรมานสายตาท่านผู้อ่านอีกนิดนะคะ เดี๋ยวตอนนี้จะหมดแล้วค่ะ ***** เมื่อทั้งนายและบ่าวเดินออกมาจากโถงใหญ่ ทั้งสองก็ไม่เห็นผู้ใดรออยู่ที่หน้าประตู นอกจากอัศวินคนหนึ่ง เมื่อเห็นทิวากาลก้าวออกมาพ้นซุ้มประตู อัศวินผู้นั้นพลันถอดหมวกเหล็กออกจึงเห็นว่าแท้จริงแล้วอัศวินผู้นั้นคือหญิงสาวผู้มีใบหน้าคมสวย นัยน์ตาโศกแบบชาวเกาะทางตอนใต้หากทว่าเธอกลับสวมชุดเกราะหนัก แบบเดียวกับเทพพิทักษ์บาดาลที่เป็นบุรุษ รวมทั้งร่างกายที่นับว่าสูงโปร่งผิดกับเทพีทั่วไปพอควร จึงทำให้เวลาที่ดูผาดๆ คล้ายกับอัศวินรักษาป้อม หญิงสาวผู้นั้นจรดเข่าข้างหนึ่งลง กำมือข้างหนึ่งลงบนพื้น เพื่อแสดงภาวะการเคารพเทพที่มีวรรณะสูงกว่า “อะไรกัน? ไทรา ลุกขึ้นเถิดมาคุกเข่าหน้าข้าทำไม?” ทิวากาลร้องอย่างตกใจ “นั่นเพราะข้ามิรู้มาก่อนเลยว่า ท่านทิวาแท้จริงคือทิวากาลแห่งสุริยวงศ์ ขออภัย หากที่ผ่านมาหากข้าได้ล่วงเกินใดๆ” ทิวากาลส่งเสียงหือในลำคอ บ่นอุบ “เวลาความลับรั่วไหลนี่...ช่างแพร่สะพัดไปได้ไวจริง” เขาขยับไม้เท้าในมือพลางกล่าว “ลุกขึ้นเถิดท่านอัศวินีมังกร...ในอดีตข้าอาจจะเป็นสุริยเทพจริงอย่างที่ท่านว่าไว้ หากในปัจจุบันข้าเป็นอย่างมากได้แค่ฤษีพงไพรชั้นทราม รับจ้างเขียนอักษรเท่านั้น” เมื่อไทราลุกขึ้น ความสูงของเธอเทียมเท่าทิวากาล “ความจริงแล้วข้าไปหาท่านที่หออักษรร้อยขั้น แต่เมื่อถามผู้ดูแลกลับบอกว่าท่านทิวาเดินทางมาที่นี่” ทิวากาลมองกลับไปที่อีกฝ่ายอย่างประหลาดใจ หากไทราก็ไม่รอให้มากความ “ความจริงข้ามีเรื่องอยากขอความช่วยเหลือจากท่านอีกครา แต่ถ้าท่านทิวาลำบากใจเพราะสิ่งที่ข้าขอร้อง ข้าขออภัยท่านด้วย ด้วยเรื่องครั้งนี้เกี่ยวพันกับ...” เธอลังเลก่อนที่จะพูด “สุริยวงศ์และรัตติกาล” ไทรากล่าวเบาๆ ครั้นได้ยินน้ำเสียงจริงจังของไทรา ทิวากาลจึงสั่งให้มัสลินเดินนำหน้าไปก่อน ส่วนตัวเขาเอื้อมมือจับแขนของอัศวินีมังกรในลักษณาการของคนพิการ หากผู้ที่เคยคุ้นเท่านั้นที่จะรู้ว่าทิวากาลสามารถใช้ขาไม้ต่างเดินได้โดยไร้ผู้ช่วย “เจ้าอยากให้ข้าช่วยเรื่องใด?” ไทราสูดลมหายใจ ก่อนจะตัดสินใจอย่างแน่วแน่ ***** ตบท้ายบท : ตอนนี้ลงยาวไปหกหน้า...หวังว่าคงไม่ทำให้ปวดตานะคะ ตอนนี้มีแต่ พูด...พูด...พูด...อีกแล้ว แหม...ไม่มีบทเอาใจว้ยรุ่นใจร้อนแถวนี้เลย ท่านทิวากาลแห่งตะวันออกค่อยเป็นตัวละครที่พูดถูกหูผู้คน (อ่าน) หน่อยใช่ไหมเจ้าคะ? เสียอย่างเดียวคือ....(อ๊ะ! ไม่บอก) ตอนหน้าขึ้นตอนที่ 9 : ผู้ช่วยที่ไม่คาดฝันค่ะ จากคุณ : run saya - [ 23 ก.พ. 51 23:45:08 ]

ความคิดเห็นที่ 7 เริ่มนึกภาพของไทราออกแล้ว ท่าทางไม่เลวเลยนี่นา สวยด้วย กำลังจะดูว่าเธอจะเป็นตัวแปรในการช่วยรามิตหรือไม่หนอ วาริชดูไปดูมาคะแนนติดลบยิ่งกว่าหัสรังสีอีกแฮะ ท่านทิวากาลทำให้ผมนึกถึงลีคิมฮวง จากคุณ : Psycho man - [ 24 ก.พ. 51 00:33:33 ]

ความคิดเห็นที่ 8 มาคนที่2เลยค่ะหุหุ^^ไหนๆก็หายไปนานมาให้พี่รันปลื้มหน่อย หลังจากสอบเสร็จก็มานั่งอ่านตอนก่อนๆตกใจเกือบตกเก้าอี้ มีผู้หญิงเพิ่มมาทีเดียวอีก2คน รู้สึกดีใจอย่างมากเลยที่เรื่องนี้ผู้หญิงไม่เกือบสูญพันธุ์ หัสรังสีก็ออกมาเป็นตัวร้ายแบบเต็มขั้นเลย ตอนหน้าใครจะไปช่วยรามิตกันท่านทิวกาลหรือไทราอยากรู้เร็วๆอ่า แก้ไขเมื่อ 24 ก.พ. 51 00:39:36 จากคุณ : เคย์ (kailia) - [ 24 ก.พ. 51 00:38:41 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ลงอย่างนี้ดีแล้วคุ่ะ ค่อยรู้สึกว่าจุใจหน่อย ^^ มีใครชักใยอยู่เบื้องหลังวาริชรึป่าวน้อ จากคุณ : Nobody's waiting for me - [ 24 ก.พ. 51 00:45:53 ]

ความคิดเห็นที่ 10 อู๊ย ไทรามาแบบนี้ วาฬาของเราคงมีหวัง หายไปไม่กี่วันเองค่า กลับมาแล้ว :) (อ่าวไทยคลื่นลมแรง แต่ฝั่งอันดามันออกได้นา) จากคุณ : scottie - [ 24 ก.พ. 51 02:06:33 ]

ความคิดเห็นที่ 11 คุณ Y4UC : ต้องขออภัยเป็นอย่างยิ่งเจ้าค่ะ ที่ทำให้ผิดหวัง แหม...เขียนมาอย่างนี้เดี๋ยวก็ส่งเรื่องทั้งภาคไปให้อ่านเสียเลยนี่...ไหนดูสิว่าจะสามารถอ่านจบภายในวันเดียวได้หรือไม่? อย่าหลอกเล่นให้ดีใจนะ   หุหุ ล้อเล่นน่า  คืนเดียวน่ะจบอยู่แล้ว แต่ว่า ตามลุ้นแบบนี้ก็ สนุกดี คิคิ รอตอนต่อไป ด้วยใจที่เร่าร้อนครับ !!! จากคุณ : ตานุ่นภารโรง (y4uc) - [ 24 ก.พ. 51 11:09:30 ]

ความคิดเห็นที่ 12 รามิตก็ยังไม่หมดหนทางเสียทีเดียว คงจะได้พันธมิตรเพิ่มขึ้นอีก ในตอนหน้า... ท่านทิวากาลจะเป็นอย่างไรนะ... แอบสงสัยนิดนึงค่ะพี่รัณ ทิวากาลนี่มีฉายาอะไรกันแน่คะ ? สุริยาผู้มอดม้วย หรือ สุริยาผู้มอดไหม้ เห็นชื่อตอนกับคำในเรื่องไม่เหมือนกันน่ะค่ะ แก้ไขเมื่อ 25 ก.พ. 51 19:59:08 จากคุณ : Caje - [ 25 ก.พ. 51 00:41:30 ]

ความคิดเห็นที่ 13 นึกถึงลี้คิมฮวง เพราะมีอาการขี้โรคต้องไออยู่เรื่อยใช่ป่าว อาจารย์จี จากคุณ : ลูนาติก - [ 26 ก.พ. 51 12:39:47 ]

ความคิดเห็นที่ 14 ^ ^ ใช่แล้วครับคุณลูนาติก ตอนอ่านฤทธิ์มีดสั้นครั้งแรก ผมกับเพื่อนยังพากันวิเคราะห์โรคของลี้คิมฮวง ว่าเป็นวัณโรคเลย เหมือนชอลิ้วเฮียง เป็นโรคไซนัส จังมีปัญหาเรื่องกลิ่น ฮ่ะๆๆ ตัวเอกขี้โรคแต่เก่งแบบนี้มีไม่มากเลยเนอะ จากคุณ : GTW - [ 27 ก.พ. 51 05:16:17 ]

ความคิดเห็นที่ 15 ^ ^ ^ เย้ย...คนอ่านเล่นคุยกันเองอย่างนี้ ชักน่ากลัวแหะ อืม..ขอบคุณค่ะทั้งคุณไซโคแมนหรือคุณจีที่นึกถึงท่านลี้ฯ กับคุณลูนาติกที่ให้ความกระจ่าง แต่เราก็ยังต้องขออนุญาตเชยเหมือนเดิมค่ะ ว่ายังไม่ได้อ่านฤทธิ์มีดสั้นค่ะ เพียงแต่อ่านท่านเล็กสี่คิ้วกับจอมโจรแซ่ชอแล้ว ส่วนตัวเราชอบบุรุษสี่คิ้วมากกว่า...(อาจเป็นเพราะเราชอบไซมึ้งชวยเซาะ...เท่ซะ) ส่วนบุคลิกขี้โรคของทิวากาลนี้ เราเอามาจากตัวละครในวรรณกรรมตะวันตกเรื่องหนึ่งค่ะ (คนที่เคยอ่านเรื่องนั้นต้องร้องอ๋อ...แน่ๆ) ท่านอื่นๆ ขออนุญาตตอบยาวๆ ในตอนหน้านะคะ ต้องแว่บไปทำงานแล้วค่ะ จากคุณ : run saya - [ 27 ก.พ. 51 13:12:40 ]