ความคิดเห็นที่ 1 [[[ตอนที่ 1]]] หงุดหงิด...หงุดหงิดที่สุดในโลก! ฉันเกลียดเขามากเลย เกลียดผู้ชายที่ชื่อเล่นว่า ‘Max’ เข้าไส้เข้ากระดูก ถึงแม้ว่าเขาจะเป็นเพื่อนผู้ชายที่สนิทมาก(กว่าใคร)ของฉัน แต่นายแม็กซ์ก็ไม่เคยทำตัวดีเลยสักครั้ง ทุกครั้งที่เราเจอกัน เขาจะต้องมีเรื่องมาตำหนิติเตียนฉันเสมอไม่เคยขาด ปากของนายแม็กซ์เป็นยิ่งกว่ากรรไกรที่คอยแต่จะแง๊บ...แง๊บอยู่เรื่อย ฉันก็ไม่เข้าใจนักหรอกว่ามันจะอะไรกันนักหนา พวกเราไม่เคยเป็นเพื่อนที่เป็นมิตรกันได้เกินหนึ่งวันเลย รู้ตัวอีกที...เราก็เถียงกันอีกแล้ว(และที่สำคัญ...ฉันมักจะแพ้เสียด้วย) ปากร้าย...ใจร้าย แต่หน้าตาก็ร้าย(ฮือออ...ร้ายแบบที่เพื่อนผู้หญิงส่วนใหญ่ชอบเรียกว่า ‘หล่อร้ายกาจ’) โลกนี้ช่างไม่ยุติธรรม ทำไมชอบเข้าข้างคนแบบแม็กซ์นักนะ!? ฉันกระแทกตัวลงที่โต๊ะไม้ซึ่งอยู่ใต้อาคารเรียนของคณะวิทยาศาสตร์ ค้อนฟ้าค้อนเมฆไปอย่างไม่รู้จะทำอะไรได้ดีกว่านั้น เพราะเจ้าตัวการที่ทำให้ฉันของขึ้น...ได้เดินจากไปแล้วอย่างอารมณ์ดี ก่อนหน้าที่เขาจะไป นายแม็กซ์ได้นำผลการเรียนเทอมที่แล้วมาให้ฉันดูเป็นขวัญตา ฉันรู้อยู่แล้วว่าเขาสอบเก่ง(...เพราะเขาไม่เคยเข้าเรียนนี่นา จะให้เรียกว่าเรียนเก่งได้อย่างไรกันเล่า) แต่ไม่คิดเลยว่าเขาจะกวาด A ได้เกือบจะทุกวิชาขนาดนี้ ‘เป็นไง...อึ้งเลยล่ะสิ เธอควรจะชินได้แล้วนะ ยังไงเราก็จะได้แบบนี้ทุกเทอมนั่นแหละ’ ใช่...เข้าได้แบบนี้มาตลอด ผ่านมาสามภาคการศึกษาแล้วเขาก็ยังได้อยู่ดี ฉันคิดในใจแบบปลงๆ แล้วก็พยักหน้ารับส่งๆ ‘อื้อออ...ได้ก็ได้สิยะ ใครไปว่าอะไรนายไม่ทราบล่ะพ่อคนเก่ง แล้วที่ยอมลากสังขารมาไกลถึงนี่ ก็เพื่อจะเอาผลสอบให้ดูเนี่ยนะ ฉันไม่ใช่แม่นายนะ ไม่ต้องลงทุนขนาดนี้ก็ได้’ ‘เธอคิดว่าตัวเองสำคัญขนาดนั้นเลยหรือไงปังคุง’ เอาอีกแล้ว...เขาเรียกฉันว่า ‘ปังคุง’ อีกแล้ว! ชื่อเล่นของฉันชื่อ ‘ปิงปอง’ นายแม็กซ์ขยันตั้งให้เป็นอย่างอื่นประจำ ปลาทองมั่ง...ปังคุงมั่ง วันดีคืนดีเขาเรียกฉันว่า ปัญญาอ่อน ด้วยซ้ำ! ‘แล้วนายเอามาประเคนให้ดูทำไมไม่ทราบ’ ‘เอามาอวดต่างหาก ไม่ได้เอามาประเคน’ เขายิ้มแบบน่าต่อยสุดๆ และพูดต่อด้วยเสียงเรียบๆ ‘อีกอย่าง...สมองอย่างเธอ เป็นแม่เราไม่ได้หรอก รู้ไว้ซะด้วย’ ‘อ๊ายยย! ไปให้พ้นเลยนะ ไปเลยไป!’ คิดแล้วยังหงุดหงิดไม่หาย! เฮ้อ! ทำไมหนอ...คนที่ขยันเข้าเรียนสม่ำเสมอ ทำการบ้านทุกครั้ง ถึงไม่ได้เกรดหรูๆ แบบไอ้จอมขี้เกียจบ้าง(บอกแล้ว...ว่าโลกนี้ไม่ยุติธรรมกับฉันเลย) ความอิจฉาน่ะไม่มี...แต่ที่มีมันคือความหมั่นไส้มากกว่า ถึงแม้ว่าเขาจะอยู่กันคนละคณะกับฉัน วิชาเรียนของเราสองคนก็ต่างกัน(นายแม็กซ์อยู่คณะเศรษฐศาสตร์ ส่วนฉันอยู่คณะวิทยาศาสตร์)แต่ใครที่ขยันว่า...(ตามหลักแล้ว)ก็ควรจะได้คะแนนสอบสวยกว่าอีกฝ่ายสิน่า แต่นี่อะไร ฉันขยันกว่าแท้ๆ เลยเชียว ทำไมเขาได้เกรดมากกว่าฉัน(ตั้งเยอะ)ล่ะ นั่งค้อนลมค้อนแดดไปอีกพักใหญ่ ฉันก็ตัดสินใจกลับบ้าน...เพราะเพื่อนๆ คนอื่นกลับกันหมดแล้ว แต่ยังไม่ทันได้ทำอย่างใจคิด ไอ้บ้าตัวแสบตัวเดิมก็โผล่มาตอนไหนไม่รู้ เข้ามาคว้ากระเป๋าสะพายกับหนังสือของฉันไปถือไว้ พร้อมกับสั่งเสียงดัง “เลิกทำหน้าเป็นตูดซะทีได้มั้ย ได้คะแนนสอบน้อยไม่ถึงกับตายหรอกน่า” “ฉันไม่ได้ทำหน้าแบบนี้เพราะไม่พอใจคะแนนสอบตัวเองย่ะ” “แล้วเป็นบ้าอะไร” เขาส่ายหน้าระอา ก่อนจะพูดต่อ “ไปหาอะไรอร่อยๆ กินกันเถอะ วันนี้ว่าง” ว่าแล้วเขาก็เดินนำไปทันที ไม่รอฟังคำตอบของฉันสักนิดว่าจะตกลงไปด้วยรึเปล่า ฉันค้อนอีกรอบจนชักจะสงสัยแล้วว่าคนเราสามารถค้อนได้สักกี่รอบในหนึ่งวัน(แล้ววันนี้ฉันค้อนมาแล้วกี่รอบ) หากแต่สองเท้าของฉันก็เดินตามเขาไปโดยไม่ได้เอ่ยอะไร แม็กซ์ขับรถมาถึงร้านอาหารแห่งหนึ่งซึ่งตั้งอยู่ริมแม่น้ำเจ้าพระยา เขาไม่เคยสนใจจะถามผู้ร่วมเดินทาง(อย่างฉัน)ตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้วว่าอยากจะไปทานอะไรที่ไหนเป็นพิเศษรึเปล่า เมื่อก่อนเป็นอย่างไร ปัจจุบันนายแม็กซ์จอมเผด็จการก็ยังเป็นอย่างนั้น และที่น่าแปลกก็คือ...ฉันไม่เคยคิดจะเลิกเป็นเพื่อนกับเขาเลยสักที วิวทิวทัศน์ที่มองเห็นจากระเบียงร้าน คือสะพานพระรามแปดในตอนกลางคืน แสงไฟจากสะพานที่มองเห็นจากจุดที่ฉันนั่งอยู่นั้นสวยงามมาก มีรถวิ่งผ่านไปคันแล้วคันเล่าอย่างรวดเร็ว ไม่นานนักการจราจรก็เริ่มตัดขัดเพราะเข้าช่วงใกล้ค่ำที่คนส่วนใหญ่กำลังเลิกงาน บรรยากาศในร้านโปร่งสบาย ด้วยเพราะลมจากแม่น้ำและวงดนตรีลงเล็กๆ ที่คอยให้ความรื่นรมย์ด้วยเพลงไทยและเทศแบบฟังสบายๆ โต๊ะแต่ละโต๊ะตั้งห่างกันพอสมควรเพราะฉะนั้นถึงแม้ลูกค้าจะเต็มร้านแต่ก็ไม่ทำให้ดูอึดอัดเลย นับว่า...รสนิยมของนายแม็กซ์ยังใช้ได้อยู่ไม่น้อย แต่ฉันไม่มีทางชมเขาให้เปลืองพลังงานหรอก “โทรบอกที่บ้านรึยัง ว่าวันนี้กลับช้าน่ะ” เขาถามระหว่างที่ฉันกำลังเปิดรายการอาหาร ฉันจึงส่ายหน้าเป็นคำตอบ พลางอ่านรายการกับข้าวไทยทีละอย่าง แต่ละอย่างมีรูปภาพที่ชวนน้ำลายสอจริงๆ ฉันได้ยินแม็กซ์สั่งอะไรไปสามสี่อย่างแล้ว ฉันจึงพับรายการอาหารลงเพราะไม่รู้ว่าจะสั่งอะไรดี ให้คนที่คุ้นเคยกับสถานที่สั่งเองดีกว่า “เอาน้ำอะไร” “นายเอาน้ำอะไร” คนถูกถามกลับหัวเราะเบาๆ ก่อนจะหันไปสั่งพนักงานที่ยืนยิ้มอยู่ “ขอน้ำแดง...น้ำอัดลมนะครับ อีกที่นึงเป็นน้ำเปล่า” คล้อยหลังพนักงานผู้ยิ้มแย้ม ฉันก็หันไปถามเขาทันที “ใครดื่มน้ำแดง แล้วใครดื่มน้ำเปล่า” “ให้เลือก...เธอจะเอาอะไรล่ะ” “เอาน้ำแดง” เขาหัวเราะร่วนกับคำตอบของฉัน แต่ก็พยักหน้า ไม่วายบ่นพึมพำ “แล้วเมื่อกี๊ที่ถาม...ทำไมไม่บอกว่าจะเอาน้ำอะไร” “ก็มันนึกไม่ออกนี่นา” ฉันเถียงเสียงเบา “ว่าแต่...นายสั่งอะไรไปบ้างน่ะ” “เดี๋ยวอาหารมาแล้วก็รู้เองแหละ” จบประโยคนั้น เขาก็เงียบไปอีกนาน ฉันนั่งฟังเพลงเพราะๆ จากวงดนตรีที่มีเพียงกีตาร์สองตัวและกลองเล็กๆ อีกสองอันอย่างไม่คิดจะเริ่มเปิดประเด็นสนทนาอะไร ผู้ชายที่นั่งอยู่ตรงข้ามกับฉันรู้จักกันมาหนึ่งปีกว่าแล้ว ฉันรู้จักเขาตั้งแต่เข้ามาในมหาวิทยาลัยเพราะเราได้ร่วมงานรับน้องใหม่ในกลุ่มเดียวกัน ความเป็นเพื่อนต่างคณะทำให้เราไม่ค่อยได้เจอกันเท่าไรนัก แต่เพราะความเข้ากับคนง่ายของฉันและความเป็นคนตรงไปตรงมาของเขาทำให้เราสนิทกันมากขึ้นเรื่อยๆ แม็กซ์เป็นผู้ชายที่เข้าข่ายคำว่า Bad-Boy ได้สบาย เข้ามีหน้าตาที่หล่อเหลาด้วยสามเชื้อสายในสายเลือด จีน-ไทย-อเมริกัน เป็นผู้ชายที่ไม่ได้หุ่นล่ำบึ้กแต่ก็ไม่ได้ผอมบาง ฉันไม่อยากจะชมเลยว่าเขาน่ะ...หุ่นดีเป็นบ้า! เขาเป็นคนมีเพื่อนเยอะ มีสาวๆ เยอะพอๆ กับมีเพื่อน...นายแม็กซ์ชอบบริหารเสน่ห์ มันเป็นสิ่งเดียวที่ฉันไม่เคยเข้าไปก้าวก่ายเพราะคิดว่ามันเป็นเรื่องส่วนตัวมากๆ นอกเสียจากว่าเขาจะเอามาเล่าให้ฉันฟังเอง ซึ่งนั่นทำให้เราเหมือนพี่น้องกันมากกว่าการเป็นเพื่อนสนิทธรรมดา ฉันกับเขาเข้ากันได้ดีมากกว่าที่คิดเอาไว้เยอะ ซึ่งมันไม่น่าเป็นไปได้ เพราะฉันเป็นคนที่ค่อนข้างเกรงใจคนอื่น ขี้น้อยใจบ้างบางเวลา อ่อนไหวง่ายกับคำพูด โดยรวมแล้วฉันเป็นคนดีและเป็นลูกที่ดีของพ่อแม่ ส่วนแม็กซ์เป็นเด็กดื้อ...เขาสุภาพก็จริงแต่ตรงไปตรงมามาก(เกินควร) พจนานุกรมฉบับความเกรงใจของเขามีเฉพาะกับผู้ที่เขาเคารพจริงๆ เท่านั้น เขาไม่เคยเก็บเอาเรื่องเล็กน้อยมาใส่ใจ รวมไปถึงไม่เคยใส่ใจว่าจะพูดอะไรแล้วทำให้ใครเสียใจบ้าง(เขาร้ายกาจจริงๆ นะเนี่ย) แต่เขาก็เป็นเพื่อนที่ดี “คิออะไรอยู่ เธอจ้องเราตั้งนานแล้วนะปังคุง” “คิดว่าเราสนิทกันได้ยังไง” ฉันตอบพลางยักไหล่ เพราะไม่มีเหตุผลอะไรที่จะต้องโกหกเขา “ทำไมคนแย่ๆ อย่างนาย ถึงได้มาสนิทกับคนดีๆ อย่างเราได้นะ” “มากไปหน่อยมั้ง” เขาใช้เสียงที่แสดงออกว่าค่อนข้างไม่พอใจ แต่รอยยิ้มเกลื่อนหน้า “เพราะเธออยากมีเพื่อนหล่อๆ ไง เหตุผลง่ายๆ ใครๆ ก็รู้” ถ้ามีส้อมอยู่บนโต๊ะอาหาร ฉันคงใช้มันจิ้มเขาสักทีสองที(โชคดีของนายแม็กซ์จริงๆ ที่ไม่มีส้อม) “ฉันไม่เคยคิดว่านายหล่อย่ะ” จากคุณ : Joy (zjoyz) - [ 24 ก.พ. 51 20:39:35 ]

ความคิดเห็นที่ 2 “โกหก...ขอให้คืนนี้อาหารไม่ย่อย” เขาแช่งฉันเสร็จแล้วก็หัวเราะ คงเพราะเห็นสีหน้าปั้นยากของฉัน(ก็ฉันโกหกนี่นา กลัวอาหารไม่ย่อยด้วย ทำไงดี...) ฉันไม่รู้จะตอบว่าอะไรต่อดี เขาจึงถามขึ้นมาแทน “แล้วตกลงคิดออกรึยัง ว่าเราสนิทกันได้ยังไง” “เพราะว่าเราเป็นแม่พระ มาโปรดอสูรร้ายอย่างนายน่ะสิ” “ถ้าอย่างเธอเป็นแม่พระ ผู้หญิงทั้งโลกคงเป็นนางฟ้าไปแล้วล่ะปังคุง อย่าหลงตัวเองไปหน่อยเลย” ดูปากมันเซ่! งึ่ยยย!! มันน่าเจ็บใจนักเชียว!!! เสียงโทรศัพท์เคลื่อนที่ในกระเป๋าถือของฉันดังขึ้น ฉันจึงหยิบมันขึ้นมารับ ก็พบว่าน้องชายของฉันโทรมาถาม...เนื่องจากฉันกลับบ้านผิดเวลา ฉันจึงบอกเขาไปว่าวันนี้ฉันจะกลับค่ำหน่อยและไม่ต้องรอทานอาหารเย็น ฉันจะทานจากข้างนอกเข้าไปเลย หลังจากวางสาย นายแม็กซ์ก็นั่งตัวตรง ทำสีหน้าจริงจังใส่ฉัน ขณะเดียวกันบริกรก็นำเครื่องดื่มมาเสิร์ฟ เพื่อนตัวแสบของฉันรอจนบริกรจากไปแล้ว จึงเริ่มพูด “เรามีเรื่องจะบอก” “เรื่องอะไร...อย่าบอกนะว่านายมีแฟนใหม่อีกแล้ว คนเก่าเพิ่งเลิกไปได้ไม่ถึงเดือนดี เพลาๆ ลงบ้างเถอะน่าพ่อคุณ” “อย่ามาบ่นก่อนจะได้ฟังได้มั้ยยัยปัญญาอ่อน เรายังไม่ทันได้เล่าเลย” น้ำเสียงทุ้มๆ เริ่มส่อเค้าไม่พอใจอีกรอบ แต่ครั้งนี้ใบหน้าไม่มีรอยยิ้มอีกแล้ว ฉันถอนหายใจ เหนื่อนหน่ายกับสรรพนามที่เขาใช้เรียกแทนตัวฉันจริงๆ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ จึงได้แต่เอ่ยถามออกไป “แล้วนายมีอะไรล่ะ” “เราจะโอนหน่วยกิจ ไปเรียนต่อที่เมืองนอก...เทอมหน้า” ยิ่งเขาพูดช้าเท่าไร มันก็ยิ่งชัดเจนมากขึ้นเท่านั้น และยิ่งชัดเจนขึ้นเท่าไร...ฉันก็ยิ่งตกใจมากขึ้น “กะ...เกิดอะไรขึ้นน่ะ ทำไมต้องไปเรียนต่อเมืองนอกด้วย” ฉันพาลคิดไปว่าเขาอาจจะมีปัญหากับอาจารย์ หรือไม่ก็มีปัญญาอันหนักหนาสาหัสกับเพื่อนในคณะเดียวกัน แต่คำตอบของเขากลับไม่ใช่เลยทั้งสองอย่าง “เธอนี่มันสมองน้อยจริงๆ เลยนะ จำไม่ได้หรือไงที่เราเคยบอกว่าไอ้มิกซ์มันกำลังจะจบเกรดสิบสองน่ะ” มิกซ์เป็นน้องชายคนเดียวของเขา พี่น้องคู่นี่เรียนโรงเรียนนานาชาติในประเทศไทย แม็กซ์อายุมากกว่ามิกซ์หนึ่งปี เมื่อจบการศึกษาจากโรงเรียนนานาชาติแล้ว เขาก็เข้าเรียนต่อในมหาวิทยาลัยเดียวกับฉัน คณะเศรษฐศาสตร์ หลักสูตรนานาชาติ ส่วนมิกซ์...กำลังจะจบเกรดสิบสอง(ซึ่งเทียบเท่ากับมัธยมศึกษาปีที่หก)และกำลังจะต้องเข้าศึกษาต่อในมหาวิทยาลัย “แล้วไงต่อ...” “แต่ไอ้มิกซ์ มันอยากเรียนต่อที่อเมริกา” สีหน้าของเขาเคร่งขรึมขึ้นพอๆ กับน้ำเสียง “มันก็เลยไปบอกอาม่า...ท่านอนุญาต แต่มีข้อแม้ว่าเราต้องไปด้วยเท่านั้น แด๊ดกับมี๊ก็เลยขอร้องให้เราไปเป็นเพื่อนน้อง แล้วให้ทำเรื่องโอนหน่วยกิจไปเรียนต่อที่โน่นเลย เพราะว่ามหาวิยาลัยของพวกเราทำได้อยู่แล้ว” ฉันเงียบกริบ สิ่งที่เขาเล่ามามันเหมือนคำบอกลาไม่มีผิดเพี้ยน ซึ่งฉันรู้ตัวในวินาทีนี้เองว่ามันไม่ใช่สิ่งที่ฉันอยากได้ ถึงฉันจะไม่ชอบหน้าเขา เกลียดวาจาแย่ๆ ของเขา ค้อนเขาวันละห้าร้อยล้านตลบ ต่อว่าเขาวันละร้อยครั้งพันครั้ง แต่ฉันก็ไม่เคยคิดว่าสักวันหนึ่งเขาจะจากไป...ไกลแสนไกล “ตกลงว่า...เทอมหน้า นายจะโอนหน่วยกิจไปเรียนต่อที่อเมริกา พร้อมกับที่มิกซ์ไปเข้ามหาวิทยาลัยที่โน่นน่ะเหรอ” “ถ้าไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงอีก ก็คงเป็นแบบนั้น” คงแน่นอนแล้วล่ะ...เขากำลังจะไปแล้วจริงๆ ฉันคิดในใจ พร้อมกับก้มหน้ามองมือตัวเองที่วางประสานกันอยู่บนตัก เมื่อก่อน...เวลาที่ฉันไม่พอใจ หงุดหงิด หรือโกรธเขา ฉันจะไล่เขาไปให้พ้นๆ หน้า แต่ฉันเพิ่งรู้เดี๋ยวนี้เองว่า ถึงเวลาที่เขาจะไปพ้นจากหน้าฉันและกว่าเราจะกลับมาเจอกันอีกครั้งมันช่างเนิ่นนาน...ฉันกลับไม่อยากให้เขาไป ฉันกลับอยากจะถามนายแม็กซ์ ว่ามันไม่มีวิธีไหนบ้างเลยเหรอที่จะทำให้เขาอยู่ต่อ แต่ฉันไม่กล้าถาม เพราะเรื่องนี้เป็นเรื่องของอนาคตเขา เป็นเรื่องที่เขาตัดสินใจร่วมกับครอบครัว “จะไม่พูดอะไรบ้างเลยเหรอปังคุง” “นายอยากให้พูดอะไรล่ะ” ฉันเงยหน้าขึ้นมามองเขาและได้รับคำตอบทั้งหมดจากนัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มดังเปลือกไม้คู่นั้น เขาอยากให้ฉันถามเขาด้วยคำถามที่ฉันไม่อยากจะถาม เขาอยากให้ฉันบอกว่าฉันไม่อยากให้เขาไป แต่ฉันทำไม่ได้...ฉันพูดไม่ได้ เพราะลึกๆ ในใจฉันรู้ดีว่า...ถ้าหากเขาไปเรียนต่อที่สหรัฐอเมริกา อนาคตของเขาจะต้องไปได้อีกไกลมาก แม็กซ์เป็นคนฉลาด เขาท้าทายกับข้อสอบมาหลายครั้งและไม่เคยเลยสักครั้งที่จะพลาด ถึงแม้ว่าเขาจะขี้เกียจเข้าขั้นรุนแรงขนาดไหน แต่เมื่อถึงเวลาจำเป็น...แม้มันจะยากแค่ไหน นายแม็กซ์ก็ต้องขยันจนได้(ฉันหวังว่าอย่างนั้นนะ) “นี่เธอจะบอกว่าเธอไม่รู้สึกอะไรเลยเหรอ เย็นชาไปหน่อยมั้ง” “เรายังไม่ได้พูดเลย” ฉันบอกเขาเสียงเบาและพยายามอย่างสุดความสามารถที่จะยิ้ม “แต่เราไม่เสียใจนะ นายจะมีอนาคตที่ดีต่อไป ทำไมต้องเสียใจด้วย" อาหารที่สั่งไปทยอยเข้ามาเสิร์ฟ ทั้งปลาเก๋าสามรส ทอดมันกุ้ง(ที่ฉันชอบ) ยำวุ้นเส้นทะเลเดือด กรรเชียงปูชุบแป้งทอด ต้มข่าไก่ กุ้งอบหม้อดิน ทุกอย่างล้วนหน้าตาน่ารับประทาน แต่ฉันกลับไม่อยากแตะต้องอาหารเลยสักนิด ไม่รู้สึกหิว...ไม่รู้สึกอยาก และไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองกำลังรู้สึกอะไรอยู่ “ปิงปอง...” แม็กซ์เรียกชื่อฉันพลางมองหน้า ฉันจึงเงยหน้าขึ้นมองตอบ “อะไรเหรอ” “ทานสิ เธอสมองกลับไปเลยหรือไง แค่เราบอกว่าจะไปเรียนต่อที่อื่น” “บ้าเหรอ! ฉันไม่ได้สมองกลับย่ะ” ฉันแหวใส่เขาไปทีหนึ่งและได้รับรอยยิ้มกลับมา เป็นยิ้มที่ดูสบายใจเหลือเกิน “ค่อยยังชั่วหน่อย เรานึกว่าเธอจะเสียงดังไม่เป็นแล้วซะอีก” นี่เขาพูดเพราะอยากโดนแหวใส่หรืออย่างไรกันนะ!? “แล้วนี่นายสั่งอะไรมากมายเนี่ยแม็กซ์ มื้อเย็นนะ...จะกินอะไรนักหนา” ฉันเริ่มกลับมาเป็นคนเดิมอีกครั้ง ส่วนเขาก็กลับมายิ้มกวนๆ ตามประสาคนชอบกวน(ประสาท) “ก็สั่งมากินไง” เขายักไหล่ ก่อนจะตักอาหารเข้าปาก “มากันตั้งสองคน สั่งแค่นี้ไม่ถือว่าเยอะหรอกน่า” “นายเคยทำอะไรแบบที่คนปกติเขาทำกันบ้างรึเปล่าน่ะ มากันแค่สองคน...แต่สั้งเยอะขนาดนี้เนี่ยนะ” “อย่าบ่นเลยยัยแก่” เขาขมวดคิ้วพร้อมกับใช้ส้อมชี้มาที่ฉัน “ตอนสั่งเธอก็ไม่ยอมช่วยสั่ง แถมไม่ปริปากพูดอะไรเลยสักคำ ทีตอนนี้จะมาบ่น...เงียบไปเลยแล้วก็กินซะ ถ้าไม่พอใจล่ะก็ ทีหลังก็สั่งเอง เข้าใจ?” ฉันค้อนเขาไปหลายขวับ ก่อนจะยอมก้มหน้าก้มตาทานอาหารมื้อเย็นที่ฝืดคอที่สุด ไม่ใช่เพราะอาหารไม่อร่อย...ทุกอย่างอร่อยจนฉันอยากจะเปิดรายการอาหารเพื่อดูราคาว่าแต่ละอย่างแพงขนาดไหน แต่เพราะสิ่งที่เขาเพิ่งบอกฉัน...มันทำให้ฉันรู้สึกตื้อๆ เหมือนมีก้อนแข็งๆ คอยแต่จะรื้นขึ้นมาจากลำคออยู่ตลอดเวลา หลังจากเงียบไปนาน เขาก็ถามขึ้น “เธอท่องศัพท์ไปถึงไหนแล้วล่ะ” “ถึงตัวที่สาม” ฉันตอบไปส่งๆ เพราะจริงๆ ฉันยังไม่ได้ท่องเลย “แต่อย่าถามนะ เพราะลืมไปหมดแล้ว” “ปิงปอง...” นายแม็กซ์ทำหน้าดุใส่ฉัน เป็นใบหน้าแบบเดียวที่เขาทำได้ไม่เนียนเลยแม้แต่นิดเดียว เขาไม่ใช่คนดุ(อย่างน้อยก็สำหรับฉัน) ต่อให้เขาถลึงตาใส่ฉัน...ฉันก็ไม่กลัวอยู่ดีนั่นล่ะ “โธ่...นายก็รู้ว่าภาษาอังกฤษเรามันแย่ยิ่งกว่าอะไรทั้งหมดในโลก จะมาเอาอะไรกับเรานักหนาเล่า” เป็นอะไรของเขานะ ตั้งแต่เมื่อเทอมที่แล้ว เขาก็หอบเอาหนังสือไวยากรณ์ภาษาอังกฤษมาบังคับให้ฉันอ่าน จดคำศัพท์ภาษาอังกฤษมาให้ฉันท่องอาทิตย์ละเกือบยี่สิบคำ(ถือว่าน้อยนะเนี่ย...สำหรับเขาน่ะ) ชอบกำชับว่าให้ใส่ใจกับภาษาอังกฤษเยอะๆ หน่อย ทั้งๆ ที่ฉันไม่มีวิชาเรียนเป็นภาษาอังกฤษเหมือนเขา ฉันรู้ว่าทั้งชีวิตเขาโตมากับภาษาอังกฤษ แต่ฉันเป็นแค่เพื่อนสนิทของเขาเท่านั้นเอง จะมาบังคับให้ฉันเก่งภาษาอังกฤษไปด้วยทำไมกัน อีกอย่าง...เขากับฉันก็คุยกันเป็นภาษาไทยด้วย “เธอน่ะโง่ซะไม่มีเลย ที่บอกไปน่ะไม่เคยฟังเลยหรือไง ว่าภาษาอังกฤษมันสำคัญขนาดไหน” “สำคัญอะไรนักหนา อย่างน้อยเราก็เป็นคนไทย” ฉันยืดอกตอบอย่างภาคภูมิใจ “ไม่ได้เป็นเมืองขึ้นใครสักหน่อย ทำไมต้องไปอะไรมากมายด้วยเล่า” จากคุณ : Joy (zjoyz) - [ 24 ก.พ. 51 20:40:51 ]

ความคิดเห็นที่ 3 “ถามหน่อยเถอะ...เธอเป็นเมืองขึ้นพยาธิหรือไง ถึงต้องเรียนวิทยาศาสตร์ อ่านหนังสือเป็นบ้าเป็นหลัง เอาเป็นเอาตาย แล้วก็จะเป็นจะตายถ้าไม่ได้เกรดสวยๆ งามๆ” “ปากนายเหรอนั่น! พูดมาได้ไงน่ะ เป็นเมืองขึ้นพยาธิ” “อ้าว...ถ้าจะเรียนภาษาอังกฤษเพราะจะเป็นเมืองขึ้นอังกฤษ เธอก็ต้องเป็นเมืองขึ้นพยาธิ เพราะเธอเรียนพยาธิวิทยา” “มันไม่เหมือนกันสักหน่อย” ฉันเถียงออกไปแบบไม่เต็มปากเต็มคำ ความมั่นใจเริ่มหดหายไปทุกที “อธิบายมาสิว่ามันไม่เหมือนกันตรงไหน” “อังกฤษก็อังกฤษ พยาธิก็พยาธิเซ่...มันเหมือนกันยังไงเล่า” “พูดจาให้มันเหมือนนักศึกษามหาวิทยาลัยหน่อยยัยปัญญาอ่อน ถ้าไม่มีอะไรจะเถียงก็อย่าแสดงความโง่ มันไม่น่าอายหรอกถ้าจะยอมรับว่าแพ้แล้วน่ะ” อ๊ากกก...ฉันอยากจะกระโดดหักคอเขามาจิ้มน้ำพริกกินจริงๆ เลย! “ไอ้แม็กกี้!” ฉันกัดฟันกรอด “มันชักจะมากไปแล้วนะยะ!” “ก็มากไปตลอดนั่นแหละ ไม่เห็นมีครั้งไหนเลยที่เธอจะไม่พูดคำนี้น่ะ” เขายิ้มอย่างอารมณ์ดี ยิ้มทั้งปากทั้งตาชนิดที่พนักงานสาวๆ บางคนยังเหลียวมองแล้วเหลียวมองอีก แต่ฉันอยากจะชกหน้าเขาสักทีให้ยิ้มไม่ออก โทษฐานที่บังอาจมาว่าฉัน! “เอาล่ะๆ ฉันจท่องศัพท์ของนายก็ได้ย่ะ” “เธอก็ท่องมาตลอด” แม็กซ์พูดทั้งๆ ที่ยังมีอาหารในปากเขา “แล้วจะมาขี้เกียจอะไรตอนนี้” “เราก็เหนื่อยเป็นบ้างสิ นายเล่นให้เราท่องอาทิตย์ละตั้งเยอะ” “เยอะอะไร เมื่อก่อนเราท่องมากกว่าเธออีกปังคุง อาทิตย์ละแค่ยี่สิบคำ น้อยจะตายไป” เขาบอกด้วยท่าทางสบายๆ “คุ้นเคยกับมันเข้าไว้ ไม่เสียหายหรอก มันเป็นสิ่งเดียวที่คนส่วนมากบนโลกรู้เรื่อง ไม่ใช่พยาธิวิยาที่เธอเคร่งเครียดนักหนา เข้าใจรึเปล่า” “นายกำลังดูถูกวิชาที่เราเรียนอยู่เหรอไง” “ไม่บังอาจ...” เขาก้มศีรษะลงเล็กน้อย ดูแล้วน่าหมั่นไส้นักเชียว “...แต่มาถึงขั้นนี้แล้ว เธอควรจะคิดให้ออกว่าต่อไปในอนาคตอยากจะทำอะไร ไม่ใช่เรียนไปวันๆ เพื่อให้จบและได้ปริญญาบัตรมาหนึ่งใบ และอนาคตของเธอต้องใช้ความรู้อะไรบ้าง มีปริญญาบัตรแต่ไม่มีอะไรในสมอง ก็ไม่มีใครจ้างให้ทำงานหรอกนะ” “ที่นายพูดมาทั้งหมดเราเข้าใจ แต่มันไม่เกี่ยวอะไรกับภาษาอังกฤษนี่นา” “เกี่ยวสิ” แม็กซ์จิบน้ำนิดหนึ่ง ยิ้มบางๆ เหมือนผู้ใหญ่เอ็นดูเด็กๆ “งานส่วนใหญ่ต้องการคนที่ใช้ภาษาอังกฤษได้ เธอจะได้เปรียบเสมอไม่ว่าจะไปทางไหน หรือว่าจะไปที่ไหนในโลก ชีวิตก็เหมือนเกมส์ คนที่ได้เปรียบมากกว่าจะมีโอกาสมากกว่าที่จะอยู่รอดเพื่อชัยชนะ” “นายอย่าบอกนะ ว่าที่นายพยายามยัดเยียดให้เราอ่านไวยากรณ์ภาษาอังกฤษและท่องศัพท์ เพราะนายกำลังวางแผนอนาคตให้เราอยู่” “ไม่ถึงขนาดนั้นหรอก” เขาส่ายหน้า “ใครจะไปคิดอะไรเยอะขนาดนั้น เราแค่คิดว่าเธอควรจะอ่านมัน เธอควรจะพูดได้และเข้าใจมากกว่าที่เป็นอยู่ ก็เท่านั้นเอง...แต่ที่เพิ่งพูดให้ฟังน่ะมันเป็นผลพลอยได้ และก็เป็นเหตุผลว่าทำไมเธอถึงต้องขยันมากขึ้น” “ก็จริงนะ” ฉันชักจะเริ่มเห็นด้วยกับเขา(นิดนึง) “แต่นายเห็นชีวิตเป็นเกมส์มาตลอดเลยเหรอแม็กซ์” ฉันถามเพราะฉันสงสัยจริงๆ ถ้าเข้าเป็นชีวิตเป็นเกมส์...ทำไมดูเหมือนกับว่าเขาไม่ค่อยใส่ใจกับมันเลยล่ะ เขาเข้าเรียนบ้างและไม่เข้าเรียน(เป็นส่วนใหญ่)บ้าง ดูเหมือนกับว่าเขาไม่ค่อยจะจริงจังอะไรสักเท่าไรนัก “ทำไม...แปลกเหรอไง” “ตอบมาก่อนสิ” “ทำนองนั้นมั้ง” เขาเลิกคิ้ว มองหน้าฉันราวกับจะถามว่า ‘รู้แล้วมันจะเกิดอะไรขึ้นมาน่ะ’ “แต่ทำไมนายไม่ค่อยตั้งใจเรียนเลยล่ะ” “เธอเคยไปนั่งเรียนกับเราในห้องเหรอไง ถึงได้รู้ว่าเราไม่ตั้งใจน่ะ...หืม?” “ไม่เคยย่ะ” ฉันกระแทกเสียงตอบพร้อมกับค้อนเขารอบที่ร้อย “แต่ฉันสงสัยจริงๆนี่นา ดูเหมือนนายจะสนใจสาวๆ มากกว่าการเรียน” “ตั้งใจเรียนกับตั้งใจรู้...สำหรับเรามันต่างกัน ก็แค่นั้นเอง” “อะไร...ยังไงน่ะ ขยายความหน่อยสิแม็กกี้”     อะไรคือ ‘ตั้งใจเรียน’ ในความหมายของเขา แล้วอะไรคือ ‘ตั้งใจรู้’ แต่สำหรับฉันแล้ว...มันก็ไม่น่าจะแตกต่างกันสักเท่าไหร่ “ตั้งใจเรียน ก็คือตั้งใจรับสิ่งที่คนอื่นสอนเข้ามาเก็บไว้ในสมอง การเรียนสำหรับเราคือการเข้าไปฟังการอธิบายอะไรสักอย่างจากคนที่มีความรู้เรื่องนั้นๆ” เขาตักอาหารเข้าปาก ดูท่าทางเอร็ดอร่อย...ก่อนจะพูดต่อทั้งๆ ที่เคี้ยวอยู่นั่นแหละ “แต่ตั้งใจรู้ คือตั้งใจจะเข้าใจในสิ่งที่เป็นประโยชน์ต่อไปในอนาคต ตั้งใจรู้ในสิ่งที่อยากจะรู้ ไม่ใช่ในสิ่งที่ต้องเรียนเพื่อให้มันผ่านๆ ไปวันๆ นึง” “แล้วนายมาสมัครเข้ามหาวิทยาลัยทำไม ถ้านายไม่อยากเข้าเรียน” “แค่บางวิชาเองที่เราไม่อยากเข้า” แม็กซ์หัวเราะ ยิ้มทะเล้นๆ “แต่ถ้าถามว่ามาทำไม ก็ต้องบอกว่า มาเอาปริญญา มันคือสิ่งจำเป็นในชีวิตที่ต้องใช้” “แล้วเศรษฐศาสตร์ไม่ใช่สิ่งที่นายตั้งใจจะรู้จริงๆ หรอกเหรอ” “ต้องใช่สิ...ไม่ใช่จะเข้าเรียนคณะนี้ทำไม” เขาถามเหมือนคำถามของฉันมันพิสดารเหลือหลาย “อ้าว...มีนะ อย่าทำเป็นเล่นไป บางคนทนเรียนในคณะที่ตัวเองไม่ชอบเลย เพียงเพราะขอให้สอบเข้ามหาวิทยาลัยในฝันได้ หรือไม่ก็เพราะว่าสอบเข้าคณะอื่นไม่ติดแล้วก็มี เยอะแยะถมเถไป” แม็กซ์ไม่ได้ยิ้ม หากดวงตาเขาเป็นประกายเหมือนกับว่ามันเป็นความรู้ใหม่สำหรับเขาอย่างไรอย่างนั้น “คนเรามีทางเลือกเสมอนั่นล่ะ แต่บางทีทางที่มีให้เลือกมันก็ไม่มากนัก การต้องทำสิ่งที่ตัวเองไม่ชอบแล้วฝืนทำต่อไปเรื่อยๆ ไม่ได้หมายความว่าเราโง่ ขอให้รู้ตัวว่าทำอะไรอยู่...ขอให้รู้ว่าทำไปเพื่ออะไรก็พอ” ก้อนแข็งๆ รื้นขึ้นมาที่คอฉันอีกครั้ง น้ำเสียงของเขาราวกับว่าเขากำลังบอกตัวเอง ฉันรู้ว่าเขาไม่ได้อยากไปเรียนต่อที่สหรัฐอเมริกาเท่าไรนัก แต่เขาทำเพื่อน้องชายของเขา ทำเพื่อบิดามารดา...เพื่อครอบครัว รวมถึงเพื่ออนาคตของเขาเองด้วย “แม็กซ์...” “ว่าไง” “เราไปห้องน้ำแป๊บนึงนะ” เขามองหน้าฉันแวบหนึ่ง...ถอนหายใจยาว ก่อนจะพยักหน้า “ไปนานๆ ก็ได้...ไม่จำเป็นต้องไปแป๊บเดียวหรอก” ฉันไม่ได้ไปห้องน้ำ แต่ฉันวิ่งออกจากตัวเรือนของร้านอาหารมาที่สวนข้างๆ มีม้านั่งขนาดสองคนนั่งซึ่งเป็นไม้เก่าๆ วางอยู่ท่ามกลางดอกไม้หลากสีสัน จากตรงนี้ยังได้ยินเสียงเพลงคลอเบาๆ ลมผัดแผ่วๆ...และน้ำตาฉันก็ไหลออกมาอย่างไม่อาจจะกลั้นอีกต่อไป คิดถึง... หากเขาจากไปจริงๆ คำแรกที่จะเกิดขึ้นในใจของฉันคือคำว่า ‘คิดถึง’ ฉันคงเหงามากเวลาไม่มีเขา ใครจะมาคอยกวนประสาทฉัน ใครจะมาคอยแกล้งฉัน ใครจะมาคอยทำให้ฉันหัวเราะ ใครจะเขียนคำศัพท์ให้ฉันท่อง แล้วใครจะเอาผลสอบมาอวดฉันที่คณะ ใครจะมาค่อยให้ฉันไล่...ให้ไปพ้นๆ ฉันปาดน้ำตาที่ร่วงระแก้ม ระหว่างที่เสียงทุ้มอันคุ้นเคยดังขึ้นข้างๆ “เรายังไม่ได้ไปพรุ่งนี้ ทำไมต้องร้องไห้ด้วย” “ใครบอกว่าเราร้องไห้เพราะนายจะไป” “ยังจะมีหน้ามาเถียงอีก” เขาทรุดตัวลงนั่งข้างๆ ฉัน ก่อนจะเอ่ยต่อ “ทำไมผู้หญิงชอบปากแข็งกันจัง” “อย่ามาคาดคั้นกันสิ!” ฉันตะโกนใส่เขา มองหน้าเขาอย่างเอาเรื่อง หากแต่คนถูกมองกลับยิ้มแป้นแล้น แถมยังทำตาหยีใส่อีกต่างหาก “คาดคั้นอะไรล่ะ แค่ไม่อยากให้ร้องไห้ ตาบวมแล้วไม่สวยนะ” “ปกติเราก็ไม่ได้สวยสักหน่อย” “มีคนพูดแบบนั้นเหรอไง”   เขาทำให้ฉันยิ้มออกจนได้ เพราะว่า... “นายนั่นแหละพูด ไอ้แม็กกี้บ้า!” ฉันอยากจะเตะเขาสักทีนึง จริงๆ นะเนี่ย เมื่อไรฉันจะมีโอกาสได้ทำดังใจสักที!? “อ้าวเหรอ” ทั้งน้ำเสียงทั้งแววตาใสซื่อสุดๆ “ไม่บอกไม่รู้นะว่าเคยพูด” “นายมีกำหนดรึยัง ว่าจะไปช่วงไหน” “ถ้าไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง ก็คงเป็นช่วงมิถุนายน ก็อีกประมาณสี่เดือนนับจากนี้” ภาคการศึกษาของเขากับของฉันนับเวลาต่างกัน นั่นเพราะเขาศึกษาอยู่ในหลักสูตรนานาชาติ ซึ่งจะนับเวลาปิดและเปิดเทอมใกล้เคียงกับเวลาของมหาวิทยาลัยในสหรัฐอเมริกา ภาคการศึกษาที่สอง(หรือที่เรียกว่าเทอมสอง)ของเขา จะปิดเทอมภาคฤดูร้อนราวๆ เดือนมิถุนายน ถึงสิงหาคม ส่วนของฉันจะปิดภาคฤดูร้อนประมาณเดือนมีนาคม ถึงพฤษภาคม “แล้วทางมหาวิทยาลัยที่โน่น...ตอบรับมาแล้วเหรอ” “ยังทั้งคู่ ทั้งเราทั้งมิกซ์...แต่อาจารย์ที่ช่วยดูคะแนนให้บอกว่าไม่น่าจะมีปัญหาอะไร เพราะคะแนนเราก็โอเค คะแนนของมิกซ์ก็อยู่ในเกณฑ์ดีมาก” ไม่น่าสงสัยอะไรเลยในข้อนี้ แต่ที่ฉันถามเพราะเผื่อว่าบางทีอาจจะมีความหวังบ้าง...ความหวังว่าเขาจะยังอยู่ประเทศไทยและไม่ได้ไปเรียนต่อที่ไหน ถ้าเขาจะไปเดือนมิถุนายน วันเกิดของฉันในเดือนกรกฎาคม...เขาคงไม่อยู่แล้วสินะ “กลับไปที่โต๊ะกันเถอะ หิวน้ำ” ฉันชวนเขาพลางลุกขึ้นยืน หลังจากนั้นแม็กซ์ก็ลุกและเดินตามฉันกลับมาที่โต๊ะอาหาร บริกรเข้ามาเก็บโต๊ะอาหารและถามว่าจะสั่งอะไรเพิ่มอีกไหม ฉันจึงสั่งเค้กชอคโกแลตมาหนึ่งชิ้น ส่วนนายแม็กซ์สั่งเบียร์แก้วหนึ่ง ซึ่งฉันก็ไม่ได้ว่าอะไรเพราะเห็นว่าเขาสั่งไปแค่แก้วเดียว “วันนี้ไม่บ่นแฮะ หรือเพราะร้องไห้จนเหนื่อยแล้ว” “เปล่าสักหน่อย” ฉันเถียงอย่างไม่ค่อยมีอารมณ์จะเถียงนัก “เราไม่ได้ร้องไห้เยอะขนาดนั้นนะ” เขาพยักหน้ายิ้มๆ หากแต่นัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มกลับไม่ได้ยิ้มด้วยเลย ทำไมกันนะ...อีกตั้งสี่เดือนกว่าเขาจะไป ทำไมฉันถึงรู้สึกใจหายได้มากมายขนาดนี้ แล้วทำไมสายตาของเขาที่ทอดออกไปไกล ถึงได้ดูว่างเปล่าขนาดนั้น แม็กกี้...นายจะคิดถึงเรารึเปล่านะ ถ้าวันนั้นมาถึงจริงๆ ฉันตั้งคำถามในใจ...ตั้งใจจะไม่เอ่ยออกไปจนกว่าจะใกล้เวลาที่เขาต้องเดินทาง ฉันจะใช้ช่วงเวลาที่เหลืออยู่ให้คุ้มค่าที่สุด ฉันจะไม่ดุเขา ไม่ตวาดใส่ ไม่แหวใส่ ไม่ค้อนเขาอีก(แต่ไม่รู้จะทำได้รึเปล่า มันขึ้นอยู่กับความร่วมมือของนายแม็กซ์ด้วยนี่นา) ฉันจะเป็นเพื่อนที่ดี...เพื่อเขา <<<<<<<<<<<พบกันใหม่ ตอนที่ 2 นะคะ บ๊ายบายยยย>>>>>>>>>>> แก้ไขเมื่อ 24 ก.พ. 51 20:52:24 จากคุณ : ZeeZaa (zjoyz) - [ 24 ก.พ. 51 20:41:44 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ถ้าพี่เป็นปิงปองพี่คงเรียกนายแม็กกี้ว่าเจมส์ไปแล้ว (เรียกเจมส์แสบกว่าเรียกปังคุงเยอะเลย กร๊าก) ป.ล. ท่าทางพระเอกจะมองการณ์ไกล ถึงขนาดให้นางเอกฝึกภาษาอังกฤษไว้เยอะ สงสัยจะให้พูดกับญาติฝั่งพ่อรู้เรื่องแหงๆ ไม่เจอกันนานคิดถึงน้อยจอยจังเลย จากคุณ : waidhaya - [ 25 ก.พ. 51 01:37:46 ]

ความคิดเห็นที่ 5 นั่นสิ ทำไมเรียกว่าปังคุงล่ะ จากคุณ : scottie - [ 25 ก.พ. 51 21:01:00 ]