‘16 มกราคม ’
ช้องนางใช้ปากกาเมจิกสีดำขีดฆ่าตัวเลขในปฏิทินอย่างบรรจง คิดแล้วช้องนางก็เซ็งตัวเองจนอดถอนหายใจออกมาไม่ได้ อายุจะยี่สิบเจ็ดอยู่แล้วในเดือนสองเดือนนี้แล้ว ยังไม่เคยมีแฟนเลยซักคน
ช้องนางเดินไปส่องกระจกบานยาวที่วางพิงอยู่กับผนังห้องนอนอย่างเซ็งๆ เงาที่สะท้อนตอบกลับมาเป็นผู้หญิงตัวเล็กๆ ผิวขาวละเอียด ผมหยักศกซอยสีน้ำตาลอ่อน เช่นเดียวกับดวงตากลมโต
ในวันนี้ช้องนางที่เดินเตร่ไปมาอยู่ในห้างสรรพสินค้าใหญ่ใจกลางกรุง บังเอิญเหลือบไปเห็นป้ายประกาศซึ่งมีตัวอักษรขนาดใหญ่สีชมพู ‘หาคู่แท้ จากพรหมลิขิต’ ทำให้เธอเดินเข้าไปหาป้ายตรงหน้าอย่างรวดเร็ว
‘สวัสดีค่ะ พอดีฉันผ่านมาเห็นป้ายประกาศนั้นติดอยู่นะค่ะ เลยจะมาสอบถามรายละเอียด ’
เธอพูดพลางชี้นิ้วไปทางป้ายที่ติดอยู่ตรงหน้าประตู
‘ยินดีค่า จะเป็นเกมส์พิเศษสำหรับคนที่ยังโสดอยู่น่ะค่ะ ซึ่งทางเราจะเป็นสะพานที่คอยเชื่อให้แต่ละคนได้รู้จักกันค่ะ จะรับสมัครทั้งหมด 40 คนแล้วจะจัดออกเป็นคู่ๆนะคะ แต่จะมีเดียวคู่เดียวเท่านั้นที่ได้รับรางวัลชนะเลิศไปครองค่ะ’ เจ้าหน้าที่สาวพูดพร้องกับรอยยิ้มที่สดใส
‘ ค่ะ’ ช้องนางตอบเพียงเท่านั้น
และแล้ววันที่หัวใจของช้องนางแทบจะหยุดเต้นก็มาถึง ซึ่งเป็นวันที่เธอจะได้พบกับชายหนุ่มผู้เป็นพรหมลิขิตของเธอ แต่พอมาถึงที่นัดหมาย เธอก็ยืนนิ่งราวกับถูกสะกดไว้ เพราะผู้ชายตรงหน้าหล่อนน่ะสิ
รูปร่างสูงใหญ่ กำยำ มีผิวคล้ำ รอยสักเต็มตัว ผมยาวรกรุงรัง หนวดเครายาวเฟิ้ม หญิงสาวได้แต่ยิ้มตอบแล้วพูดคุยคุยเพียงเล็กน้อย พลางคิดในใจว่า ‘นี่น่ะเหรอชายผู้เป็นพรหมลิขิตของเธอ ทำไมพระเจ้าถึงเล่นตลกกับลูกอย่างนี้ !’
‘วันเสาร์นี้เราจะไปหัวหินกันนะครับ ซึ่งจะมีกิจกรรมให้คุณได้ร่วมสนุกมากมาย แล้วจะได้เป็นเครื่องพิสูจน์ว่าคนๆนี้ที่ได้คู่กับคุณ ใช่คนที่พรหมลิขิตส่งมาให้เป็นรักแท้ของคุณหรือเปล่า’
หลังจากเจ้าหน้าที่นัดแนะเรียบร้อยแล้ว
ช้องนางก็กลับบ้านมาด้วยหัวใจที่ห่อเหี่ยว ‘ทำไมๆๆ เจ้าชายในฝันของฉันหมดเลย หมดกัน’ แต่ช้องนางก็ทำได้เพียงแต่พยายามทำใจ
‘มาถึงแล้วซินะ วันที่ฉันจะต้องไปตามหารักแท้’ ช้องนางค่อยๆสาวเท้าเดินเข้าไปรวมกลุ่มกับผู้เข้าแข่งขันคนอื่นๆ
ขณะนี้ช้องนางกำลังรอชายหนุ่มคนที่เป็นคู่ของเธออยู่ ‘ทำไม ถึงยังไม่มาอีกนะ แค่วันแรกก็ทำตัวแย่ซะแล้ว แล้วฉันจะได้พบรักแท้เหมือนคนอื่นๆบ้างไหมเนี่ย’ เธอคิดอย่างเหนื่อยหัวใจและท้ออย่าเต็มที
‘ ขอโทษนะคะ ใช่คุณช้องนาง สุทธิกุลวงศ์ หรือเปล่าคะ’ เจ้าหน้าที่คนหนึ่งวิ่งเข้ามาถามเธออย่างรีบร้อน
‘ใช่ค่ะ..มีอะไรหรือคะ’ เธอถามอย่างแปลกใจ
‘พอดี‘คุณเบิ้ม’ คนที่เป็นคู่ของคุณน่ะค่ะ ได้รับอุบัติเหตุ ทางเราจึงต้องเปลี่ยนคนใหม่ให้คุณแทนน่ะค่ะ คุณมีปัญหาอะไรไหมคะ ’ เจ้าหน้าที่คนเดิมถามขึ้น
ให้ตายสิ จะซวยอะไรไปมากกว่านี้ไหมเนี่ย เอาเถอะมากถึงขั้นนี้แล้ว พระเจ้าอยากจะแกล้วอะไร ก็แกล้งลงมาเลย แล้วเธอก็หันไปตอบเจ้าหน้าที่คนนั้น ‘ไม่เป็นไรค่ะ ไม่มีปัญหา’ เจ้าหน้าที่ยิ้มอย่างโล่งใจก่อนที่จะขอตัวออกไป
ช้องนางกำลังนั่งเหม่อลอยอยู่ริมชายทะเล ก็สะดุ้งขึ้น เมื่อได้ยินเสียงเรียกของใครคนหนึ่ง
‘คุณช้องนางคะ คู่คนใหม่ของคุณมาถึงแล้วค่ะ เชิญที่ล๊อบบี้เลยค่ะ’ เธอพยักหน้าแล้วเดินตามเจ้าหน้าที่ไป
ตลอดทางเธอเดินก้มหน้าตลอดเวลา เพื่อใช้เวลาทำใจที่จะเจอคู่คนใหม่ของเธอ
‘คุณช้องนางคะ นี่คุณภูวาค่ะ เป็นคู่คนใหม่ของคุณ’ เจ้าหน้าที่แนะนำให้ทั้งสองรู้จักกันก่อนที่จะขอตัวออกไป
‘สวัสดีครับ ผมชื่อภูวา รัตนวงศ์ครับ’ ชายหนุ่มแนะนำตัว พลางสังเกตหญิงสาวที่เอาแต่ก้มหน้าก้มตา ‘สงสัยจะเป็นคนขี้อาย’
‘สวัสดีค่ะ ชันชื่อช้องนาง สุทธิกุลวงศ์ค่ะ’ เธอแนะนำตัวเอง พร้อมกับเงยหน้าขึ้นมาก่อนที่จะนิ่ง เหมือนกับครั้งแรกที่ได้พบกับคู่คนแรก แต่ครั้งนี้ตรงกันข้ามกับคราวที่แล้วทุกอย่าง เพเพราะเธอตะลึงกับ รูปร่างสูงใหญ่ ผิวคร้ามแดด อย่างกับคนที่ออกกำลังกายเป็นประจำ ดวงตาคมเรียวยาว สันจมูกโด่ง ริมฝีปากหยักได้รูป ผมยาวประบ่าซอยสไลด์
‘หล่อชะมัด’ ช้องนางคิดในใจ พร้อมกับมองตาเขาไม่กะพริบ
‘คนนี้แน่ๆ ที่เป็นคู่แท้ของฉัน’ ช้องนางคิดเข้าข้างตนเองเสร็จสรรพ
และแล้ววันแรกของการแข่งขันก็มาถึง ซึ่งเป็นวันที่เปิดโอกาสให้ทั้งคู่ ได้พูดคุยกันก่อน
‘คุณช้องนาง ทำงานเกี่ยวกับอะไรหรือครับ’ ชายหนุ่มเป็นผู้เริ่มต้นสนทนาก่อน
‘ช้องเป็นมัณฑนากรน่ะค่ะ แล้วคุณภูล่ะคะ’ เธอถามกลับบ้าง
‘ผมเป็นวิศวกรนะครับ’
หลังจากที่ทั้งคู่ได้พูดกันแล้ว ทั้งสองต่างก็รู้ว่าเรื่องราวส่วนตัวของกันและกัน
ช้องนางรู้ว่า ภูวาเพิ่งบินกลับมาจากต่างประเทศ 2 ปี ก็ทำงานที่บริษัทที่มีชื่อเสียงแห่ลหนึ่ง เขาชอบออกกำลังกายทุกวัน ชอบกินขนมหวานเป็นชีวิตจิตใจ และที่สำคัญเขากำลังตามหารักแท้อยู่เช่นเดียวกันกับเธอ
ส่วนฝ่ายชายนั้นก็ได้รู้ว่า ช้องนางเป็นมัณฑนากรซึ่งทำงานที่บริษัทเอกชนแห่งหนึ่ง ชอบฟังเพลงแนว bossa ชอบทานช็อคโกแลต และชอบสะสมตุ๊กตาหมีเท็ดดี้ (มาก) และกำลังตามหารักแท้อยู่เช่นเดียวกัน
เช้ารุ่งขึ้น
‘ขอเชิญผู้เข้าแข่งขันทั้ง 20 คู่ ที่ด้านของโรงแรมด้วยค่ะ’ เสียงประกาศจากเจ้าหน้าที่ดังขึ้นเมื่อทั้งหมดมารวมตัวกันแล้ว
‘เกมส์แรกที่เราจะทำการแข่งขันกัน คือ เกมส์ที่มีชื่อว่า ‘ คุณรู้จักฉันดีพอหรือยัง’
หลังจากสิ้นเสียงประกาศของพิธีกร ผู้เข้าแข่งขันทุกคนก็ต้องตอบคำถามเพื่อสะสมแต้ม จนมาถึงคู่ของช้องนาง-ภูวา
‘นี่เป็นคำถามแรกที่จะถามคุณทั้งสองคนนะคะ เริ่มจากคุณภูวาก่อนดีกว่าค่ะ คุณทราบไหมคะว่าคุณช้องนางมีงานอดิเรกอะไรบ้าง แล้วคุณช้องนางทรายไหมคะว่าคุณภูชอบทานขนมหวานอะไรเป็นพิเศษ’ ทั้งคู่ก็สามารถตอบคำถามได้ทั้งหมด จนผ่านไปถึงด่านที่ 2 ซึ่งมีชื่อว่า ‘ เราจะเข้ากันได้ไหม’ ซึ่งทั้งคู่จะต้องช่วยกันก่อปราสาททรายตามที่ โจทย์ได้กำหนดไว้ว่า ‘สมมติว่าคุณเป็นเจ้าหญิงและเจ้าชายที่ต้องการสร้างปราสาทสักหลัง คุณต้องการมีปราสาทเป็นเช่นไร’ แล้วทั้งคู่ก็ทำปราสาทออกได้สวยงามจนทุกคนอึ้งไปตามๆกัน แล้วด่านสุดท้ายสำหรับวันนี้ก็มาถึง ซึ่งมีชื่อว่า ‘เผยนิสัย’ ซึ่งเป็นเกมส์ที่ทั้งคู่ต้องออกมาบอกว่า สัตว์ที่คุณเกลียดคืออะไร พอทั้งคู่บอกเสร็จเรียบร้อยแล้ว ทีมงานก็ช่วยกันจับผู้เข้าแข่งขัน เข้าไปอยู่ในห้องเก็บสัตว์ที่คู่ของเธอแสนเกลียดหนักหนา คือ แมลงสาบคลานอยู่เต็มห้อง ช้องนางกลัวจนหน้าซีด ก้าวเท้าไม่ออก ภูวาก็ตกใจเหมือนกันแต่ด้วยความเป็นห่วงช้องนาง ที่มีค่าทางพี่กลัวขนาดนั้น ภูวาบอก
‘ช้องนางไม่ต้องกลัวแมลงสาบแค่นี้ เดียวจัดการให้ ภูวาใช้เท้าเหยียบแมลงตายแล้วก็อุ้มช้องนางเดินผ่านแมลงสาบพวกนั้นได้ พอออกจากห้องได้ ภูวาก็เป็นลมเพราะกลัวแมลงสาบนั้นเอง ซึ่งทำผู้เข้าแข่งขัยต่างประทับใจ และช้องนางก็ประทับใจในตัวของภูวาเช่นกัน’
เมื่อการแข่งขันของวันนี้จบสิ้นลง ผู้เข้าแข่งขันก็ตามพากันประทับใจในคู่ของตน แล้วในวันนี้ก็จบลงด้วยการทานดินเนอร์ในห้องอาหารของโรงแรม
เช้าวันรุ่งขึ้น ซึ่งเป็นสุดท้ายสำหรับการแข่งขัน
‘เอาละครับ วันนี้เป็นวันสุดท้ายของการแข่งขัน เพื่อพิสูจน์รักแท้ของแต่ละคู่นะครับ’ หลังจากพิธีกรพูดจบ เกมส์แรกที่เริ่มต้นสำหรับวันนี้คือเกมส์ ‘กระชับความสัมพันธ์’ซึ่งทั้งคู่จะต้องดำน้ำลงไปหา สิ่งของต่างๆ ตามที่ทีมงานได้จัดเตรียมไว้ให้แล้ว แต่เหตุการณ์ที่ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น
‘อุ๊ย’ เสียงร้องของช้องนางดังขึ้น
‘คุณช้องเป็นอะไรครับ’ ภูวา ถามด้วยความตกใจ
‘ช้องโดนหอยเม่นตำน่ะค่ะ คุณภูวาหาของต่อไปเถอะนะคะ ไม่ต้องเป็นห่วงช้อง’ เธอบอกด้วยความเกรงใจ
‘ไม่ได้ครับ เรามาด้วยกัน เราต้องกลับด้วยกัน และที่สำคัญผมไม่ปล่อย คุณช้องไว้คนเดียวแน่ชายหนุ่มบอกด้วยความเค็มใจ’
‘แต่...’
‘ไม่มีแต่ครับ...ไปทำแผลกันดีกว่าครับ’ แล้วชายหนุ่มก็พาหญิงสาวไปทำแผล ในขณะที่ทำแผล หญิงสาวก็พูดกับชาวหนุ่มว่า
‘ขอโทษนะคะ ช้องไม่น่าซุ่มซ่าม ทำให้เราต้องมาเสียเวลาเลยนะคะ’ หญิงสาวรู้สึกผิด
‘อย่าโทษตัวเองเลยครับ คนเราผิดพลาดกันได้ทั้งนั้น’ ชายหนุ่มพูดพร้อมกับอมยิ้มอย่างขำขัน
‘ แต่ยังไงช้องก็ทำให้คุณภูเสียเวลาอยู่ดีนะคะ’ เธอยังคงเถียงเสียงอ่อน
‘ช่างเถอะครับ เอาเป็นว่าผมเต็มใจเสียเวลา เพื่อคุณช้องให้ผมทำอะไรก็ได้ทั้งนั้นแหละครับ’ ชายหนุ่มบอกพร้อมมองตาหญิงสาวเหมือนต้องการจะค้นหาคำตอบ แต่หญิงสาวของเรานี่ซิก้มหน้าเขินอายไปทั้งตัวแล้ว
แล้วเกมส์สุดท้ายมาถึง เกมส์ที่มีชื่อว่า ‘เผยความในใจ’ ทุกคู่ต่างเผยความในใจแกกันจนมากับคู่ของ ภูวา-ช้องนาง
ช้องนาง – ครั้งแรกที่ช้องนางได้พบคุณภู ช้องก็ปลื้มเขาอยู่แล้วน่ะค่ะ แต่พอได้ทำความรู้จักกันมาเรื่อยๆก็ทำให้ช้องมีความรู้สึกดีกับคุณภูมากขึ้นเรื่อยๆ ซึ่งคุณภูเป็นคนที่ช้องปลื้มมากค่ะ
ภูวา – ผมไม่เคยคิดเลยว่าจะต้องมาเล่นเกมส์หรือทำอะไรแบบนี้ แต่พอมาถึงแล้วได้รู้จักกับคุณช้องตอนที่เห็นครั้งแรก ผมก็เริ่มประทับใจเธอ แล้วเพราะเธอเป็นคนน่ารัก แล้วพอนาๆวัน ผมก็รู้จักนิสัยใจคอเธอมากขึ้น ทำให้ผมยิ่งชอบเธอมากขึ้นอีก ผมไม่แน่ใจว่าเธออยากจะรับผมให้เป็นคนดูแลเธอไหม แต่ผมอยากบอกให้คุณช้องรู้ว่า ผมเต็มใจที่จะดูแลคุณช้องตลอดไป...
หลังจากที่ภูวาพูดจบทุกคนก็ต่างพากันปรบมือให้กับความสัมพันธ์ของทั้งสองคนนี้ ซึ่งก็ไม่เป็นที่แปลกใจเลยที่คู่นี้จะได้รับรางวัล ‘ขวัญใจทีมงาน’ ไปครอง
แล้วนาทีระทึกใจก็มาถึง
‘5 4 3 2 1 …แล้วต่อไปนี้จะเป็นการประกาศผลว่าคู่ใดจะได้รับรางวัลชนะเลิศไปครอง’ ขณะที่พิธีกรประกาศนั้น ก็มีเสียงเชียร์แทรกขึ้น
‘ภูวา- ช้องนางๆๆ’
‘คู่ที่ได้รับรางวัลนี้ไปครองได้คะแนนทั้งหมด 2,150 จาก 3,500 คะแนน ได้แก่คู่ของคุณ วิวัฒน์ – วิไลลักษณ์ ครับผม’สิ้นเสียงประกาศก็มีผู้คนปรบมือกันดังลั่น แม้ว่าจะเสียงคูของภูวากับช้องนาง
‘คุณไม่เสียใจใช่ไหม ที่เราไม่ได้รางวัลน่ะ’ ทั้งเขาและเธอพูดพร้อมกัน ก่อนที่จะหัวเราะออกมา
‘ไม่หรอกค่ะ แค่นี้ฉันก็มีความสุขมากที่สุดแล้วค่ะ’ ช้องนางบอกออกมาด้วยใจจริง
‘ผมก็เหมือนกัน’ ชายหนุ่มพูดพร้อมกับรั้งหญิงสาวเข้าสู่อ้อมกอดที่แสนจะอบอุ่นของตน
บรรยากาศริมชายทะเล ซึ่งมีปาร์ตี้ และมีการเต้นรำบนชายหาด ซึ่งมีเสียงผู้คนพูดคุยกันอย่างมีความสุข ซึ่งคลอไปกับเสียงทำนองของดนตรี
‘ผมดีใจนะ ที่ผมได้มารู้จักกับคุณ มันจะเร็วไปไหม ถ้าผมจะบอกว่าคุณคือรักแท้ของผม’ ชายหนุ่มถามหญิงสาวขณะที่เต้นรำ
‘คุณก็คือรักแท้ที่ฉันตามหามานานเหมือนกันค่ะ แม้ว่าความรู้สึกจะบอกว่าเร็วเกินไป แต่เรื่องของหัวใจก็ไม่มีใครห้ามได้นี่คะ’ หญิงสาวตอบก่อนที่จะซบอกของชายหนุ่มท่ามกลางเสียงบรรเลงของจังหวะดนตรีที่คลออยู่อย่างแผ่วเบา แต่ก็ดังก้องไปทั่วท้องนภา ให้ดาวที่ระยิบระยับเป็นประกายบนฟากฟ้า ลมหนาวที่พัดโชยมาอ่อนๆ ได้รับรู้และเป็นพยานแห่งรักให้แก่ทั้งสองคนนี้รักกันชั่วนิรันดร์....


** ตกลงคือพรหมลิขิตใช่ไหม ที่เขียนให้เป็นอย่างนั้น
ตกลงให้เรารักกันใช่ไหม อย่างนั้นขอได้หรือไม่
โปรดอย่าทำให้เราพลัดพราก ให้เรารักกัน
เนิ่นนานถึงจนวันตาย ฉันขอได้ไหม......