ไม่ค่อยได้เขียนอะไรแบบนี้ ถ้าอ่านแล้วรู้สึกแปลกๆก็แนะนำได้นะครับ
.................................................................
ฝนซาแล้ว เหลือเพียงหยดน้ำเล็กๆพร่างพรมพอให้เกิดความชุ่มชื่นในอากาศ
ท้องฟ้าเป็นสีเทาขมุกขมัว ส่อเค้าว่าวันนี้ฝนคงตกลงมาอีก
ใบเตยนั่งอยู่ใต้หลังคาของจุดจอดรถประจำทาง ฟังเสียงฝนตกใส่หลังคาเปาะแปะ
หยดน้ำเล็กๆเมื่อไหลรวมกันก็จะก่อตัวเป็นหยดน้ำขนาดใหญ่บริเวณชายคา
จนเมื่อมันหนักเกินกว่าจะอุ้มน้ำไหวนั่นแหละ จึงร่วงเผาะแผะลงบนพื้น
หรือถ้าตกลงในแอ่งน้ำขังก็จะทำให้เกิดเสียงจ๋อมแจ๋มคล้ายเสียงดนตรี
ใบเตยดูจะชอบสายฝนมากจริงๆ เพราะเธอสามารถนั่งมองมันได้คราวละนานๆโดยไม่รู้เบื่อ
แม้ว่าวันนั้นจะเป็นเช้าวันจันทร์อย่างเช่นวันนี้ก็ตาม แต่เธอก็มีข้ออ้างในการไปทำงานสายเสมอ
"ฝนยังไม่หยุดเลยค่ะพี่" เธออิดออดใส่เจ้าหน้าที่ฝ่ายบุคคลในโทรศัพท์
อีกฝ่ายบ่นอะไรยืดยาวแต่ก็ไม่ถือสาหาความกับเธอนัก ใครๆก็เข้าใจว่าวันฝนตกมักรถติด
ชึ่ง! หม้อลมเบรกรถเมล์ส่งเสียงฟืดฟาดคล้ายคนคัดจมูก
ประตูกระจกเปิดออก ปล่อยให้ผู้โดยสารจำนวนหนึ่งกรูกันลงมา
"จะตกอะไรนักหนา นี่หน้าร้อนแท้ๆ" ผู้ชายคนหนึ่งบ่นกับตัวเองอย่างหงุดหงิด
จะไม่ให้หงุดหงิดได้อย่างไร ในเมื่อเอกสารในมือของเขาเปียกหมด
ใบเตยพยายามนั่งทำตัวลีบเพื่อให้เหลือที่ว่างบนม้านั่ง เธอเห็นใจ
บางคนมองว่าฝนทำให้โลกสดชื่น บางคนก็คิดว่าฝนทำให้ทุกอย่างหม่นหมอง
และสำหรับผู้ชายคนนี้ ฝนเป็นอุปสรรคในชีวิตประจำวันของเขา
ผู้ชายขี้หงุดหงิดเดินหลบเข้ามาใต้ชายคา ตอนแรกเขาไม่สังเกตว่ามีที่ว่างด้วยความที่มัวห่วงเอกสารในมือ
แต่เมื่อมองเห็นที่ว่างข้างใบเตย เขาก็ยืนอย่างชั่งใจ ด้วยการมองม้านั่งที่มีหยดน้ำเกาะนั้น
สลับกับการมองนาฬิกาบนข้อมือของตัวเอง
...นี่เกือบเก้าโมงแล้ว ใบเตยดูนาฬิกาของตัวเองบ้าง เธอสามารถเอ้อระเหยได้จนถึงเก้าโมงครึ่ง
แต่ผู้ชายคนนี้คงรีบน่าดู เพราะเขาดูนาฬิกาเป็นรอบที่สี่รอบที่ห้าแล้วในเวลาไม่ถึงห้านาที
"ไปด้วยกันไหมคะ?" ใบเตยถามอย่างมีน้ำใจ
ปกติเธอพกร่มคันเล็กมาด้วยทุกวันเพื่อกันแดด และตอนนี้เธอก็กำลังกางมันออก
ผู้ชายท่าทางรีบร้อนทำหน้างง เขาคงประหลาดใจที่จู่ๆก็มีคนแปลกหน้าเข้ามาทัก
"ครับ ขอบคุณ" เขาตอบหลังจากนิ่งไปพักหนึ่ง
ใบเตยกับผู้ชายคนนั้นเดินออกมาจากใต้หลังคา เม็ดฝนเล็กๆปะทะร่มดังปุๆ
เดินไปไม่กี่ก้าวเขาก็ถามใบเตย "คุณตั้งใจจะไปทางนี้หรือครับ?"
"ไม่เป็นไรค่ะ ฉันจะเดินไปส่งคุณก่อน" เธอตอบอย่างสบายใจ
"ยกเว้นว่าตึกที่คุณทำงานจะไกลจากที่นี่เป็นกิโลนะคะ"
เขาหัวเราะ "ไม่ไกลครับ เดินไปแค่ห้านาทีก็ถึงแล้ว"
ทั้งสองจึงเดินไปด้วยกัน แต่อีกสองสามก้าวถัดมา
เขาก็อาสาจะเป็นคนถือร่มให้ หญิงสาวนึกขัน
ร่มคันนิดเดียวเธอถือเองก็ได้ แต่ก็ส่งร่มให้เขาตามที่ขอมา
ผู้ชายคนนั้นถือร่ม แต่ร่มของใบเตยขนาดพอดีสำหรับคนคนเดียวเท่านั้น
เขาจึงเก้ๆกังๆ เพราะถ้ากางให้หญิงสาว ตัวเขาเองกับงานก็จะเปียก
แต่ถ้ากางให้ตัวเอง เธอก็จะเปียก ซึ่งมันไม่ควรเป็นเช่นนั้นเพราะเธอเป็นเจ้าของร่ม
"เอาไว้ตรงกลางซีคะ อย่างน้อยเราก็ได้เปียกคนละนิดคนละหน่อย"
"ไม่ใช่ได้ร่มคนละนิดคนละหน่อยหรือครับ?" เขาถามอย่างประหลาดใจ
"หมายถึงอย่างนั้นแหละค่ะ" ใบเตยยิ้มแก้เก้อ
เพราะเธอชอบเวลาที่น้ำฝนเย็นๆปะทะใบหน้า
เลยเหมารวมว่าคนอื่นจะคิดเหมือนตัวเองด้วย
"คุณชอบหน้าฝนหรือครับ?"
"คะ?" ใบเตยไม่ทันได้ฟัง เพราะมัวแต่คิดอะไรเพลินๆอยู่
จนเมื่อเขาถามซ้ำอีกครั้งนั่นแหละ จึงตอบไปว่า "ค่ะ"
"แล้วคุณล่ะคะ?"
"ผมชอบหน้าร้อน" เขาตอบ
ใบเตยคิดว่าหน้าร้อนก็เหมาะกับคนใจร้อนอย่างนายคนนี้ดีเหมือนกัน
"แต่น่าเสียดายนะ ที่วันนี้เป็นหน้าฝนในหน้าร้อน"
ผู้ชายคนนั้นยิ้ม "ในหน้าฝน บางวันก็เป็นหน้าร้อนเหมือนกันครับ"
ใบเตยหัวเราะ "จริงอย่างที่คุณว่า"
คนทั้งคู่เดินกรำฝนพรำไปไม่นาน ในที่สุดก็มาถึงที่ทำงานของชายผู้นี้
"ตึกนี้หรือคะ?" ใบเตยถามเพื่อให้แน่ใจ
"ครับ ผมอยู่ชั้นสิบเก้า"
หญิงสาวนิ่งไปอย่างคาดไม่ถึง "แปลกจัง ฉันอยู่ชั้นสิบแปดค่ะ"
นายคนนั้นกลั้นยิ้ม "ครับ ผมรู้แล้วว่าคุณอยู่ที่นั่น"
"เอ๊ะ?"
เขาหัวเราะหึๆ "คุณคิดว่าเย็นนี้ฝนจะตกอีกไหมครับ?"
ใบเตยงงกับคำถามนั้น แต่ก็แหงนหน้ามองฟ้าด้านนอกอาคาร
ที่ปลายฟ้าไกลลิบๆมีแสงแดดแทงลอดกลุ่มเมฆลงมา
มองเห็นรุ้งกินน้ำสองตัวในอากาศ ลมเย็นพัดโชยเอาความชุ่มชื้นออกไปช้าๆ
ไม่นานท้องฟ้าก็คงสว่างไสวเฉกเช่นท้องฟ้าในฤดูร้อนดังเดิม
"คงจะไม่ตกมั้งคะ" เธอตอบ
ผู้ชายคนนั้นฟังคำตอบอย่างผิดหวัง "ผมนึกว่าฝนจะตกเสียอีก..."
"ทำไมล่ะคะ?" ใบเตยถามอย่างไม่เข้าใจ
ผู้ชายคนนั้นคิดคำตอบอยู่นาน นานมากทีเดียว
จากคุณ :
Pictogram 
- [
26 ก.พ. 51 21:48:09
]
- สายฝนในฤดูร้อน -
