ความคิดเห็นที่ 1 . .               เรื่องอย่างนี้สำหรับสตรีในวัยสามสิบกว่าที่เป็นคนมีเหตุผลอย่างฉัน เป็นสิ่งที่ไม่ควรทำ แต่ดูเอาเถอะ ตอนนี้ ฉันกำลังขับรถท่ามกลางสายฝนในยามดึก ทำตัวเหมือนนักสืบเอกชน - สะกดรอยตามแม่ของตัวเอง               ฉันรู้ดีว่า คนอื่นอาจนึกว่าเป็นเรื่องประหลาด แต่ที่จริงแล้ว มันไม่ประหลาดสักนิดเดียว แม่ต่างหาก ที่ทำตัวแปลกๆ ในระยะสองสามเดือนที่ผ่านมานี้ จิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว คล้ายกับว่ากำลังคิดถึงเรื่องอะไรสักอย่าง หรือไม่ก็ใครสักคน นั่นคือสิ่งที่พ่อของฉันคิด และถ้าพูดตรงๆ ฉันเองก็นึกสงสัยเหมือนกัน  คืนนี้ ฉันจะตามไปดูว่าเกิดอะไรขึ้น ไม่ว่าจะลำบากแค่ไหนก็ตาม  ถึงเวลาแล้ว ที่เราทุกคนควรจะรู้ความจริงกันเสียที               "ชารอน คุณพูดเล่นหน่า!" สามีของฉันอุทานออกมาเมื่อเย็นนี้ แทนที่จะพูดให้กำลังใจ เมื่อได้ยินแผนการที่ฉันเล่าให้ฟัง               "ไม่ได้พูดเล่นค่ะ จอห์น ฉันนึกแผนนี้ออกระหว่างทำอาหารมื้อเย็น"               "แต่คิดให้ดีนะ ที่รัก ปกติ เราไม่แอบสะกดรอยตามพ่อแม่กันหรอก"               "ก็ถูกค่ะ ถ้าทุกอย่างมันปกติ แต่นี่มันไม่ใช่  จอห์น ฟังฉันหน่อยนะ - " ฉันกุมมือของเขาไว้  - " เรื่องนี้ คุณต้องเชื่อใจฉัน  คุณก็รู้ดีว่า หลายเดือนมานี้ พ่อกับแม่มีเรื่องระหองระแหงกันมาตลอด แล้วจู่ๆ แม่ก็ออกจากบ้านไปทุกเย็นวันพุธเว้นพุธ บอกอย่างเดียวว่า ไปหาเพื่อน - แต่พูดก็พูดเถอะ ไปหาเพื่อนที่ไม่ได้ติดต่อกันมานานนนนน มาก   คุณคงไม่ได้สังเกตกิริยาท่าทางของแม่สิคะ  แม่ทำตัวเหมือนกับไปกินรังแตนมา  หงุดหงิดอารมณ์เสียกับเรื่องไร้สาระ  ตอนนี้ คุณเห็นหรือยังล่ะว่า ทำไมพ่อกับฉันถึงได้สงสัยกัน"               "แต่พ่อของคุณไม่เคยบอกให้ไปแอบตามแม่อย่างนี้ ไม่ใช่เหรอ"               "ก็เพราะ พ่อกลัวต่างหากล่ะ"               "กลัวอะไร"               "ความจริงไงคะ"               และนั่นคือจุดที่เราหยุดพูดเรื่องนี้กัน ฉันเข้าไปในห้องนอน เปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดสีดำ พร้อมกับภาวนาให้แม่ไม่ทันสังเกตและจำฉันไม่ได้ แล้วก็สวมแว่นตาดำที่เพิ่งซื้อมาเมื่อบ่ายนี้ เพื่อให้การปลอมตัวสมบูรณ์แบบมากขึ้นเหมือนกับในภาพยนตร์เรื่องบอนนี่แอนด์คาลยด์               จอห์นมองตามฉันตลอด และเมื่อได้เวลาออกจากบ้าน เขาทำได้สำเร็จ - ทำให้ฉันรู้สึกตื่นกลัว มือไม้อ่อนขึ้นมา               "ฉันต้องทำนะ จอห์น"               "ผมไม่ได้ว่าอะไรหนิ"               "แค่ครั้งนี้ครั้งเดียวเท่านั้น เชื่อใจฉันเถอะนะ"               ฉันรีบจูบแก้มสามี ก่อนที่เขาจะพูดให้เปลี่ยนใจอีกครั้ง และขณะที่กลอนประตูปิดดังกริ๊ก ถึงนึกขึ้นได้ว่า นี่เป็นครั้งที่สองในคืนนี้ ที่ขอให้เขาเชื่อใจฉัน                 แม่ออกจากบ้านตอนเวลาทุ่มครึ่งพอดิบพอดี ร่างเล็กบางของแม่ยืนต้านลมและฝนขณะที่ไขเปิดประตูรถ  ฉันจอดรถแอบไว้ให้พ้นสายตา และให้เวลาแม่ออกรถไปล่วงหน้าหลายวินาที  ก่อนที่จะหายใจเข้าลึกๆ แล้วออกรถตามไปในความมืดยามค่ำคืน               เราใช้เวลาเดินทางกันเพียงสิบห้านาที ซึ่งน้อยกว่าที่คาดไว้มาก  ฉันรู้สึกผะอืดผะอมขึ้นมาทันทีเมื่อนึกขึ้นมาได้ว่า แม่อาจทำสิ่งที่เรานึกสงสัยกันนั้นไม่ห่างจากบ้านของเราเองไปสักเท่าไรเลย  ฉันค่อยๆ เคลื่อนรถเข้าจอด และเตรียมนั่งรอต่อไป               ฉันกระเถิบไปด้านหน้าของเบาะ เพื่อเอนตัวให้ต่ำลง ขณะที่แม่ข้ามถนน และวิ่งไปตามทางเท้า เสื้อกระโปรงชุดสวยที่แม่ใส่เฉพาะโอกาสพิเศษนั้น ถูกลมตีจนพลิ้ว แสงไฟจากดวงโคมส่องจับร่างแม่ก่อนที่จะเดินไปถึงประตูหน้าบ้าน และฉันเห็นแม่ส่งขวดเหล้าไวน์ให้แก่บุรุษร่างสูงที่ยืนรออยู่ตรงทางเข้า พร้อมรอยยิ้มเกลื่อนใบหน้า ก่อนที่ทั้งสองจะหายเข้าไปในอีกโลกหนึ่งหลังประตูบานนั้น ฉันสั่นสะท้านไปทั้งตัว  อีกด้านหนึ่งของประตูที่ปิดสนิทนั้น มีเหตุการณ์อะไรเกิดขึ้นหรือนี่ .               หน้าต่างที่มีแสงไฟส่องสว่างของบ้านที่เรียงติดกันเป็นแถว ดูราวกับนัยน์ตาที่พากันจ้องมองมาที่ฉัน บ้านหลังขนาดใหญ่ของผู้มีอันจะกิน พร้อมสนามที่ได้รับการดูแลอย่างดีและประตูใหญ่ที่ทำจากเหล็กหล่อ ทำให้ฉันรู้สึกโกรธขึ้นมา ลักษณะละแวกถนนแบบนี้แหละ เป็นแหล่งที่พวกหมอชอบมาหาซื้อบ้านพักอาศัยกัน หรือจะเป็นใครอาชีพไหนก็ตาม ที่มีเงินเหลือเฟือให้ใช้ จนสามารถซื้อหาหนทางเพื่อให้ตัวเองได้ไต่เต้าสู่ระดับที่สูงขึ้นในสังคม สรุปว่า นี่เป็นกรณีส้มหล่นใส่แม่ล่ะสินะ  มีแค่สามีและลูกสาวที่รักและห่วงใยนั้น มันไม่พอสำหรับแม่อีกต่อไปแล้วหรือไง?               ฉันรู้สึกราวกับว่าทุกสิ่งที่เผชิญอยู่นี้ เป็นเรื่องที่ไม่น่าจะเป็นไปได้อยู่หลายวินาที  ทั้งเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น  สิ่งที่กำลังจะทำ และสิ่งที่กำลังจะตามมา . แล้วจะบอกพ่อยังไงล่ะว่า สิ่งที่พ่อหวาดหวั่นที่สุดได้กลายเป็นจริง หรือจะบอกใครสักคนได้ยังไงว่า สิ่งที่มีค่าทั้งหลายในชีวิตของเขานั้น ได้มลายหายไปสิ้นแล้ว?               ฉันเปิดประตูรถ สายลมเย็นเฉียบที่พัดมากระทบนั้น ทำให้ได้คิดและพอเห็นทางออกอยู่บ้าง พ่อคงต้องใช้เวลาที่จะสร้างชีวิตใหม่ให้แก่ตัวเอง หาใครสักคนที่จะมาช่วยสานฝัน ใครสักคนที่จะรักพ่อได้มากเท่าที่พ่อรักเขา  ส่วนฉันเองนั้น เมื่อเดินมาไกลถึงเพียงนี้แล้ว คงต้องก้าวต่อไปจนสุดเพื่อให้ความจริงปรากฏ . . จากคุณ : 'ณวรา' - [ 27 ก.พ. 51 18:08:49 ]

ความคิดเห็นที่ 2 . .               อีกไม่กี่นาทีต่อมา ฉันยืนเคาะประตูในเงามืด ถึงจะได้ยินเสียงดังมาจากภายในบ้านแต่เพียงเบาๆ ก็ยังจับกระแสตื่นเต้นสับสนได้อย่างชัดเจน เสียงปิดประตูบานอื่นภายในบ้านดังขึ้น ขณะที่ประตูตรงหน้าเปิดออก               "สวัสดีค่ะ"               วัยของบุรุษตรงหน้าต้องอ่อนกว่าแม่เกือบครึ่งทีเดียว ความโกรธพุ่งขึ้นมาทันที               "มีธุระอะไรหรือครับ"               ฉันไม่ได้นึกเตรียมคำพูดมาก่อน จึงมีทางเลือกอยู่ทางเดียว - เดินผ่านเข้าไปเฉยๆ               "เอ๊ะ คุณกำลังทำอะไรน่ะ?"               เขาเอื้อมมือมาจับไหล่ไว้ แต่ฉันสะบัดหลุดได้อย่างง่ายดาย เดินตรงไปยังประตูที่อยู่ใกล้ที่สุด หวังเต็มเปี่ยมว่าคงจะเป็นห้องนี้แน่               "ชารอน! มาทำอะไรที่นี่?"               แม่กำลังนอนหงายอยู่บนเก้าอี้โซฟายาวหุ้มหนัง ใบหน้าซีดขาว แต่ยังสวมใส่เสื้อผ้าครบชิ้น               "หนูก็อยากถามคำถามนั้นกลับเหมือนกันค่ะ!"               "ท่าทางคุณสองคนรู้จักกันมาก่อนหรือครับ"               ฉันหันกลับไปหาเขา "ค่ะ คุณจะว่าอย่างนั้น ก็คงไม่ผิด ฉันเป็นลูกสาวของคุณผู้หญิงคนนี้ คุณทราบไม่ใช่หรือว่า คุณผู้หญิงคนนี้น่ะ แต่งงานมีครอบครัวแล้ว"               แม่และผู้ชายคนนั้นสบตากัน หลังจากนั้นไม่กี่วินาที ฉันก็ได้ยินเสียงหัวเราะจากทั้งสอง "บอกหน่อยได้มั้ยค่ะว่า ขำอะไรกัน"               เขาเดินเข้ามาในห้อง "ขอผมแนะนำตัวเองเถอะครับ ผมชื่อ อลัน แกรนท์ ผมเป็นนักสะกดจิตบำบัด"               "เป็นอะไรนะ?"               "ชารอน หนูน่าจะถามแม่ให้รู้เรื่องก่อนที่จะบุกเข้ามาอย่างนี้นะ คือแม่มารับการบำบัดจากคุณแกรนท์เพื่อให้เลิกสูบบุหรี่จ้ะ"               ฉันยืนอึ้งไปหลายวินาที "แล้วทำไมต้องเก็บเป็นความลับด้วยล่ะคะ"               แม่หลุบตามองพื้นห้อง เหมือนว่าไม่ได้เตรียมตัวที่จะตอบคำถามนี้ "เผื่อว่าแม่จะทำไม่สำเร็จ" ถอนใจ "แค่ผิดหวังกับตัวเอง แม่ก็รู้สึกแย่แล้ว แต่ถ้าจะทำให้ครอบครัวผิดหวังด้วย .."               "โธ่ แม่คะ หนูไม่เคยรู้เลย . " ฉันเดินเข้าไปหา สังเกตเห็นขวดไวน์วางอยู่บนโต๊ะ ความสงสัยเริ่มก่อตัวขึ้นมาใหม่               แม่เห็นสายตาของฉัน "แม่เอาไวน์มาให้คุณแกรนท์ทุกครั้ง เพื่อเป็นการขอบคุณที่เขาช่วยรักษาแม่จ้ะ หนูรู้มั้ย แม่ลดบุหรี่ไปได้ครึ่งหนึ่งแล้วนะ"               "นั่นสิ มิน่าล่ะ ระยะหลังๆ นี้แม่ถึงได้ทำตัวแปลกๆ หนูขอโทษค่ะแม่ หนูไม่น่าคิดเลยเถิดไปเลย ถ้าเป็นอย่างนี้ พ่อก็คงโล่งอกเสียที"               บรรยายกาศในห้องเริ่มเครียดขึ้นมาอีกครั้ง "ไม่จำเป็นต้องให้พ่อรู้เรื่องนี้ด้วยหรอก ชารอน เก็บเรื่องนี้ไว้ก่อนเถอะนะ หนูจำที่เม่บอกได้ใช่มั้ยว่า ไม่อยากให้คนอื่นผิดหวังน่ะจ้ะ"               "แต่ . "               "แม่ว่า เราคุยเรื่องนี้กันที่หลังดีกว่านะ" แม่หันไปทางเจ้าของบ้าน "ไหนๆ หนูก็มาแล้ว อยู่ดูการบำบัดเสียเลย ดีมั้ย  ว่าไปแล้ว หนูจะลองเองเลยมั้ยล่ะ มันเป็นประสบการณ์ที่นึกไม่ถึง บรรยายไม่ถูกจริงๆ นะ  คุณแกรนท์คะ คุณไม่ว่าอะไรใช่ไหม"               "ไม่เป็นไรหรอกครับ" เขายิ้มให้อีก               "อย่าเลยค่ะ ฉันทำเรื่องมาพอแล้วในแค่คืนเดียว "               แม่ลุกขึ้นจากเก้าอี้โซฟา แล้วทำท่าให้ฉันไปนอนแทน               "มาเถอะ ชารอน  คงอีกนานกว่าหนูจะมีโอกาสอย่างนี้อีกนะ"               "แม่แน่ใจนะคะว่า อยากให้หนูทำน่ะ" ฉันเอนหลังลงนอนบนเก้าอี้โซฟาที่ยังอุ่นอยู่นั้น "คุณจะทำอะไรต่อคะ" ฉันหันไปมองทางคุณแกรนท์               "เดี๋ยวก็ทราบเองล่ะครับ แต่คุณจะไม่รู้ตัวว่ากำลังเกิดอะไรขึ้น มันจะอยู่ในจิตใต้สำนึกของคุณ ตอนนี้ มองตามสิ่งนี้นะครับ" เจ้าของบ้านหยิบลูกตุ้มสีเงินออกมา แล้วแกว่งไปมาจากซ้ายไปขวา ขวาไปซ้าย มันดูสวยเหลือเกิน ขวาไปซ้าย ซ้ายไปขวา .               เมื่อออกมาจากบ้านหลังนั้นแล้ว  ฉันนั่งนิ่งอยู่ในรถหลายนาที แม่และคุณแกรนท์เล่าให้ฟังว่า ฉันถูกสะกดจิตได้ง่ายมาก และเมื่อตื่นขึ้นมา คุณแกรนท์ก็อธิบายให้ฟังว่า เขาต้องการที่จะทำให้จิตใจของฉันผ่อนคลายโดยใช้เทคนิกหลายๆ แบบที่เรียนรู้มาระหว่างที่ทำอาชีพนี้ ฉันเองก็ต้องยอมรับว่า รู้สึกผ่อนคลายไปเหมือนกัน ไม่เคยรู้สึกว่าจิตใจจะสงบเช่นนี้มาตั้งแต่ ตั้งแต่ .. เมื่อไร - ฉันก็นึกไม่ออก               ขณะที่ออกรถจากริมถนน แม่และคุณแกรนท์ยืนอยู่ด้วยกันที่ประตูหน้าบ้าน โบกมือให้ ฉันยิ้มและโบกมือตอบ พอใจกับความจริงที่ได้รับรู้ - ซ้ายไปขวา - ตอนนี้ คุณแกรนท์กำลังโอบกอดแม่อยู่ ทั้งสองยืนเคียงแนบสนิทจนเกือบเป็นร่างเดียวกัน  ฉันมองที่กระจกส่องหลัง เห็นแม่เขย่งเท้าขึ้นจูบริมฝีปากของบุรุษเจ้าของบ้าน - ขวาไปซ้าย - แต่มันไม่สำคัญหรอก เพราะทั้งสองไม่ได้มีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกันนี่นะ ฉันต้องไม่เอ่ยปากเล่าเรื่องคืนนี้ให้ใครฟัง - ซ้ายไปขวา - มันสำคัญมากที่ฉันต้องปิดปากให้เงียบ ถึงจะไม่รู้เหตุผลว่าทำไมก็ตาม               ฉันแน่ใจว่า ตัวเองลืมอะไรบางสิ่งบางอย่างไปเสียสนิท บางสิ่งบางอย่างที่ควรจะจำได้ แต่ในหัวของฉัน เห็นแต่ลูกตุ้มที่แกว่งไป ก็แกว่งมา พร้อมกับเสียงของคุณแกรนท์  ตอนนี้ เพียงแค่จะให้จำชื่อของตัวเอง ก็ยังยากแล้วเลย .                                         ~~~~~~~~~~~~ (:  จบ  : ) ~~~~~~~~~~~                                      แปลและเรียบเรียงจาก : บีฮายด์ โคลสด์ ดอรส์ - เอ มิลเวิร์ด . . จากคุณ : 'ณวรา' - [ 27 ก.พ. 51 18:21:34 ]

ความคิดเห็นที่ 3 . . เรื่องนี้ อ่านแล้ว - อืม เขาคิดพล็อตได้ยังไงนะ ในชีวิตจริง จะเกิดอย่างนี้บ้างหรือเปล่าน้า ? ว่ามั้ยคะ :) ถึงเวลาจะผ่านมาหลายเดือนแล้ว แต่เพิ่งมีเวลาเข้ามาขอบคุณนักอ่านทั้งหลาย ที่ช่วยอุดหนุนซื้อ "เคลิฟส เฮาส์" กัน - เห็นจำนวนแล้ว ก็ทำให้มีกำลังใจขึ้นอีกโขทีเดียว ขอบคุณจากใจอีกครั้งค่ะ . . จากคุณ : 'ณวรา' - [ 27 ก.พ. 51 18:33:58 ]

ความคิดเห็นที่ 4 โอ้ เรื่องนี้หักมุมได้อย่างที่คุณณวราบอกจริง ๆ ... เขาคิดได้ยังไง เรื่องนี้สนุกค่ะ ขอบคุณมาก ๆ ที่แปลมาให้อ่าน ^___^ จากคุณ : ปิยะรักษ์ - [ 27 ก.พ. 51 23:35:12 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ตอนนี้ที่สงสัยคือตาหนุ่มนี่สะกดคนเดียวหรือสองคน .. หายไปนานเลยนะค้า ^_^ จากคุณ : scottie - [ 27 ก.พ. 51 23:47:41 ]

ความคิดเห็นที่ 6 น่าคิด สนุก มากครับ ขอบคุณมากๆ จากคุณ : GTW - [ 28 ก.พ. 51 05:38:51 ]

ความคิดเห็นที่ 7 เข้ามาอ่านคะ ยังแปลได้สนุกเหมือนเคยเลยนะคะ ^-^ จากคุณ : แอมโบรเซียร์ - [ 28 ก.พ. 51 12:21:14 ]

ความคิดเห็นที่ 8 หวังว่าคงแค่สะกดจิตลูกสาวนะ จากคุณ : Canossa - [ 28 ก.พ. 51 17:00:35 ]